เรือนไทย

ตามคำขอของคุณ Kulapha  ในตอนท้ายกระทู้  ชีวิตจริงเบื้องหลังวรรณกรรมชุด "บ้านเล็ก" (ตอนจบ) (http://www.reurnthai.com/index.php?topic=5883.msg131806;topicseen#msg131806)

คริสต์มาสเป็นเทศกาลพิเศษที่ลอร่าไม่เว้นที่จะเอ่ยถึงในหนังสือแต่ละเล่ม    ทุกครั้งเป็นโอกาสพิเศษในแบบต่างๆกัน   แม้บางครั้งจะห่างไกลผู้คน และแร้นแค้นไม่มีแม้แต่ของขวัญซื้อจากร้าน  ต้องประดิษฐ์กันเองในบ้าน    แต่ทุกครั้งก็เป็นคริสต์มาสที่เป็นสุขสำหรับเด็กๆ

คริสต์มาสแรก เล่าไว้ในเล่มแรก " บ้านเล็กในป่าใหญ่"  ของขวัญคริสต์มาสชิ้นแรกในหนังสือคือหิ้งวางของที่พ่อทำให้แม่
ลอร่าเล่าว่าพ่อใช้เศษไม้ขนาดย่อมๆ 3 ชิ้นมาถากจนเรียบและขัดจนลื่นมือ   จากนั้นก็ใช้มีดพับคมๆค่อยๆแกะสลักลายลงไปบนชิ้นไม้แต่ละชิ้น    ทำอย่างช้าๆประณีตที่สุด  สลักสิ่งที่คิดว่าสวยงามลงไป เช่นพระจันทร์ ดาว ดอกไม้เลื้อย นก และช่องหน้าต่างเล็กๆ
เมื่อสลักเสร็จก็ประกอบไม้สามชิ้นเข้าด้วยกันเป็นหิ้งวางของเล็กๆ แขวนประดับบนผนัง

his knife, he rubbed them with sand-paper and with the palm of his hand, until when Laura touched them they felt soft and smooth as silk. Then with his sharp jack-knife he worked at them, cutting the edges of the large one into little peaks and towers, with a large star carved on the very tallest point. He cut little holes through the wood. He cut the holes in shapes of windows, and little stars, and crescent moons, and circles. All around them he carved tiny leaves, and flowers, and birds. One of the little boards he shaped in a lovely curve, and around its edges he carved leaves and flowers and stars, and through it he cut crescent moons and curlicues. Around the edges of the smallest board he carved a tiny flowering vine. He made the tiniest shavings, cutting very slowly and carefully, making whatever he thought would be pretty. At last he had the pieces finished and one night he fitted them together. When this was done, the large piece was a beautifully carved back for a smooth little shelf across its middle. The large star was at the very top of it. The curved piece supported the shelf underneath, and it was carved beautifully, too. And the little vine ran around the edge of the shelf. Pa had made this bracket for a Christmas present for Ma.

ดิฉันหาภาพหิ้งวางของที่มีลายสลักแบบเดียวกันในกูเกิ้ลไม่ได้    แต่หาหิ้งที่มีลักษณะเดียวกันได้  ก็เลยเอามาให้ดูกันค่ะว่าเป็นหิ้งแบบไหน
ในรูปจะเห็นว่าเป็นหิ้งประกอบด้วยไม้สามชิ้นแบบเดียวกัน  คือมีแผ่นรองข้างหลังที่สลักลายโปร่ง  มีแผ่นไม้เรียบๆพาดกลางเอาไว้วางของโชว์  และแผ่นเล็กอีกแผ่นทำเป็นคานรองรับ

เมื่อพ่อทำเสร็จแล้ว เอาไปแขวนบนผนัง   แม่ก็เอาของรักของแม่คือตุ๊กตากระเบื้องรูปหญิงเลี้ยงแกะไปวางไว้บนนั้น    ของสองชิ้นนี้กลายเป็นสัญลักษณ์ของบ้านใหม่    ทุกครั้งเมื่ออพยพโยกย้ายไปอยู่ที่ไหน  ทันทีที่จัดบ้านเสร็จ แสดงว่าลงหลักปักฐานเรียบร้อย แม่จะเอาหิ้งและนางเลี้ยงแกะที่ห่อเอาไว้อย่างดีมาแก้ออกจากห่อ แล้วนำขึ้นแขวน
น่าเสียดายว่าหิ้งไม้สูญหายไป   แต่ในทรัพย์สินส่วนตัวของแครี่หลังจากเธอถึงแก่กรรมแล้ว มีผู้พบตุ๊กตากระเบื้องเก่าแก่อยู่ตัวหนึ่ง  เชื่อว่าเป็นตุ๊กตาของแม่ที่เอ่ยไว้ในเรื่อง   ปัจจุบันถูกเก็บรักษาไว้ในพิพิธภัณฑ์เมืองที่แครี่ถึงแก่กรรม

เมื่อมีญาติมาฉลองคริสต์มาสด้วยในป่าใหญ่     ของขวัญจากซานตาคลอสที่เด็กๆตื่นขึ้นมาพบในถุงเท้าคืออะไร?
In each stocking there was a pair of bright red mittens, and there was a long, flat stick of red-and-white-striped peppermint candy, all beautifully notched along each side.

mittens คือถุงมือชนิดถักเป็นถุงแบนๆ ไม่มีรูปนิ้วสี่นิ้ว อาจมีนิ้วเดียวคือนิ้วโป้ง   ส่วน gloves คือถุงมือชนิดมีรูปนิ้ว ๕ นิ้ว  
mittens ใช้กับเด็กเล็กๆ สวมง่ายไม่ต้องสอดนิ้วเข้าไปในนิ้วถุงมือให้ยุ่งยาก   โดยเฉพาะเด็กทารกใช้ mittens กันเป็นของธรรมดา

ถุงมือ mittens ที่ได้เป็นของขวัญคริสต์มาสสำหรับลอร่า คงเป็นถุงมือที่แม่ถักให้เอง เลือกสีแดงสดใสให้เข้ากับเทศกาล

      ผู้อยู่ในเมืองร้อนอย่างเราคงไม่เห็นความสำคัญของถุงมือ  แต่ในเมืองหนาว   ถุงมือถุงเท้าจำเป็นมากในฤดูหนาว เพราะยังไงเด็กๆก็ต้องออกไปหายใจนอกบ้านบ้าง จะอุดอู้อยู่หลายเดือนในบ้านคงไม่ไหว
      ถุงมือคู่เก่าใช้กันมาจนคับบ้าง   สึกกร่อนไปบ้าง   พอถึงวันคริสต์มาส  ถุงมือสีแดงสดคู่ใหม่ก็เป็นสัญลักษณ์ถึงการออกไปเล่นหิมะนอกบ้านได้อีกครั้ง     ในเมื่อชินกับความหนาวเย็น  การเล่นหิมะก็สนุกพอๆกับเด็กเมืองร้อนเล่นทรายริมทะเล

     ส่วนของขวัญอีกอย่างคือลูกกวาดเป๊บเปอร์มินต์ท่อนยาวๆสีขาวสลับแดง   เป็นของซื้อจากร้านของชำในเมืองเปปิน     เด็กในเมืองอาจเห็นเป็นเรื่องธรรมดา       แต่ลูกกวาดสำหรับเด็กในป่าอย่างลอร่าและพี่ๆน้องๆเป็นของขวัญพิเศษหาได้ยากยิ่ง     ปีหนึ่งอาจจะมีหนเดียวคือคริสต์มาส 

ขอบคุณอาจารย์เทาชมพูค่ะ สำหรับความสุข ความทรงจำ
สงสัยกระทู้นี้จะเป็น ของขวัญทำมือ ที่ทำให้นึกอยากจะทำตาม(ถ้าทำเป็น) :-[

ทำให้นึกถึงแม็กกาซีน Living ของ มาร์ธา สจ๊วต เลยค่ะ

(http://thumbs4.ebaystatic.com/d/l225/m/mhTEolPQ8b4dKcxTHymCf9Q.jpg)

Laura had a rag doll. She was a beautiful doll. She had a face of white cloth with black button eyes. A black pencil had made her eyebrows, and her cheeks and her mouth were red with the ink made from pokeberries. Her hair was black yarn that had been knit and raveled, so that it was curly. She had little red flannel stockings and little black cloth gaiters for shoes, and her dress was pretty pink and blue calico. She was so beautiful that Laura could not say a word. She just held her tight and forgot everything else.

ของขวัญวิเศษสุดสำหรับเด็กน้อยวัย 5 ขวบอย่างลอร่า คือตุ๊กตาทำด้วยเศษผ้า      ไม่ต้องสงสัยว่าคนทำก็คือแม่ของลอร่าเอง  ตัดเศษผ้าผืนใหญ่ๆเป็นตัวตุ๊กตา เย็บประกบกันด้านหน้าหลัง   ยัดไส้ด้วยนุ่นหรือสำลี หรือเศษผ้าเล็กๆ แล้วแต่จะหาได้สะดวก   เย็บกระดุมสีดำติดเข้าไปเป็นดวงตา   ใช้หมึกแดงวาดเป็นปาก และระบายสีแก้ม   ส่วนผมก็ใช้ไหมพรมเย็บติดเข้าไป  ถักเป็นเปียเล็กๆหรือขมวดเกลียวแล้วแก้ออกให้ดูเป็นผมหยิก    จากนั้นก็เย็บเสื้อผ้า ถุงเท้ายาวและรองเท้าผ้าให้จากเศษผ้า
ตุ๊กตาที่ทำง่ายๆแค่นี้ก็บันดาลสุขให้ลอร่าอย่างเต็มเปี่ยม    เธอเก็บตุ๊กตาเก่าแก่ตัวนี้ไว้จนโตเป็นสาว เมื่อแต่งงานเธอก็เก็บตุ๊กตาใส่หีบเสื้อผ้าไปกับเธอด้วย

ข้างล่างนี้คือตัวอย่างตุ๊กตาเศษผ้าค่ะ   
ใครสนใจไปหาดูในกระทู้เก่าได้

  ในหนังสือแต่ละเล่ม มีบทเล่าถึงคริสต์มาสในทุกเล่ม   ทุกครั้งจะต้องเล่าถึงการฉลองกันตามประสาพ่อแม่ลูก  และของขวัญเล็กๆน้อยๆ แสดงให้เห็นว่าครอบครัวนี้ไม่เคยลืมความสำคัญของคริสต์มาส  ไม่ว่าอพยพไปอยู่ในแดนเถื่อนห่างไกลผู้คนยังไงก็ตาม
   ในตอน Little House on the Prairie  พ่อพาครอบครัวไปอยู่โดดเดี่ยวในดินแดนอินเดียนแดง ห่างไกลจากเมือง     เด็กๆจึง
ไม่หวังว่าจะมีคริสต์มาส    แต่เอาเข้าจริงก็มีของขวัญคริสต์มาสจนได้
     Something was shining bright in the top of Laura's stocking. And the shining thing was a glittering new tin cup. They pulled out two long,long sticks of candy. It was peppermint candy,striped red and white.
     Mary and Laura pulled out two small packages. They unwrapped them, and each found a little heart-shaped cake. Over their delicate brown tops was sprinkled white sugar. The sparkling grains lay like tiny drifts of snow. The cakes were too pretty to eat.
     And in the very toe of each stocking was a shining bright, new penny!They had never even though They had never even thought of such a thing as having a penny. Think of having a whole  penny for your very own. Think of having a cup and a cake and a stick of candy and a penny.
     There never had been such a Christmas.

     ของขวัญที่ได้มีถึง 4 อย่าง จนเด็กๆรู้สึกว่ามากมายเกินคาด     คือถ้วยสังกะสีสำหรับดื่มน้ำ คนละใบ   ก่อนหน้านี้แมรี่กับลอร่าใช้ถ้วยใบเดียวกัน    อย่างที่สองคือลูกกวาดเป๊บเปอร์มิ้นต์สีขาวสลับแดงเช่นเดียวกับที่เคยได้ตอนอยู่ในป่าใหญ่    ลูกกวาดนี้มิสเตอร์เอ็ดเวิร์ดส์ผู้มีน้ำใจเป็นคนไปซื้อมาให้จากในเมือง  แต่บอกว่าซานตาคลอสฝากมาให้    อย่างที่สามคือขนมเค้กอันเล็กๆ (น่าจะเป็นคัพเค้ก)ที่แม่แอบทำให้ลูกๆเป็นของขวัญคริสต์มาส    และสุดท้ายคือสตางค์หนึ่งเพ็นนี

มาช่วยหารูปด้วยค่ะ
ถ้วยสังกะสีที่ลอรา และแมรี่ได้รับ หน้าตาจะเป็นแบบเรียบๆนี้กระมังคะ

(http://www.telelaget.com/graphics/pioneers/cups.jpg)

เห็นในเว็ปที่ขายของที่ระลึกของมิวเซียมเธอ จะมีเรื่องราวเล่าบนถ้วยด้วยค่ะ

(http://i.ebayimg.com/00/s/MTIwMFgxNjAw/z/Y5YAAOxy0NtTB4Os/$_35.JPG)

ใช่ค่ะ ถ้วยสังกะสีในสมัยโน้นหน้าตาเป็นแบบที่คุณ Kulapha นำมาแสดง    ดิฉันหารูปเจอในกูเกิ้ลเหมือนกัน
ลอร่าอยู่ในบ้านที่ทุกอย่างต้องประหยัดเท่าที่จำเป็น  แม้แต่ถ้วยน้ำก็ต้องแบ่งกันใช้ระหว่างพี่น้องสองคน   เมื่อได้ถ้วยใหม่เอี่ยมของตัวเอง จึงตื่นเต้นดีใจกันมาก

ขนมเค้กเล็กๆรูปหัวใจที่ได้รับ เป็นคัพเค้กที่แม่อบให้เป็นของขวัญคริสต์มาสประสายาก   หน้าตาเรียบๆไม่มีครีมสีสวยๆตกแต่งบนหน้าอย่างสมัยนี้   แต่ทำให้ดูดีขึ้นด้วยการโรยน้ำตาลทรายขาวเอาไว้     เด็กสมัยนี้เห็นเข้าคงรู้สึกเฉยๆ  แต่สำหรับลอร่า เป็นขนมที่สวยและอร่อยอย่างยิ่ง
สังเกตว่าเธอและแมรี่พี่สาวได้ขนมกันคนละหนึ่งก้อนเล็กๆเท่านั้น   แสดงว่าแป้งและน้ำตาลทรายขาวเป็นของหายาก  ในบ้านก็มีเท่าที่จำเป็น    เธอเล่าว่าพ่อซื้อน้ำตาลทรายขาวมาจากในเมือง 1 ถุงเล็กๆ  แม่เก็บไว้อย่างระมัดระวัง   จะใช้ต่อเมื่อมีแขกมาหาที่บ้านเท่านั้น     ปกติแล้วใช้น้ำตาลทรายแดงหรือไม่ก็น้ำตาลเคี่ยว

ส่วนขนมจากในเมืองที่มิสเตอร์เอ็ดเวิร์ดส์เพื่อนบ้านผู้ใจดีเดินทางไปหามาให้ และเสี่ยงตายว่ายน้ำข้ามลำห้วยที่น้ำเชี่ยวแรงเอามาให้ถึงบ้าน คือเป๊บเปอร์มินต์แบบเดียวกับที่เคยกินในป่าใหญ่
ได้คนละ 1 อันเท่านั้นเอง

     พ่อแม่คงไม่ได้หวังว่ามิสเตอร์เอ็ดเวิร์ดส์จะมาร่วมฉลองคริสต์มาสได้ เพราะน้ำในลำห้วยเชี่ยวมาก     ดังนั้นลูกกวาดที่พ่ออาจฝากซื้อจากในเมือง หรือไม่มิสเตอร์เอ็ดเวิร์ดส์ก็เป็นฝ่ายสัญญาว่าจะหามาให้เด็กๆ  ก็เป็นอันว่ามาไม่ถึง   พ่อแม่จึงต้องหาของขวัญให้ลูกตามมีตามเกิด
    ถ้วยสังกะสีที่พ่อซื้อมาตั้งแต่ไปในเมืองคราวก่อนและเก็บซ่อนไว้ ก็เป็นอันเอาออกมาใช้เป็นของขวัญอย่างหนึ่ง   แม่จึงอบขนมเค้กให้ลูกๆแทนลูกกวาดที่มาไม่ถึง   เกรงว่าจะไม่พอ  พ่อกับแม่ก็หย่อนเหรียญหนึ่งเพ็นนี หรือหนึ่งสตางค์แดง ลงไปถุงเท้าให้ลูกๆ  เป็นเงินส่วนตัวเอาไว้ใช้เอง  จริงๆแล้วก็คงไม่ได้ใช้อะไรหรอก  เพราะไม่ได้เข้าเมือง   มีเอาไว้โก้ๆ

เมื่อย้ายไปอยู่ริมลำห้วยชื่อพลัมครี้กในรัฐมินเนโซตา   ซึ่งอยู่ใกล้เมืองพอเดินไปได้     คริสต์มาสแรก    พ่อแม่จึงซื้อลูกกวาดจากร้านในเมืองมาให้ลอร่ากับแมรี่
They had never seen such beautiful candy. It  was too beautiful to eat. Some pieces were like ribbons, bent in waves. Some were short bits of round stick candy, and on their flat ends were colored flowers that went all the way through. Some were perfectly round and striped.
In one of Carrie's stockings were four pieces of that beautiful candy. In the other was the button-string.
ลูกกวาดในสมัยนั้นมีรูปร่างต่างๆกัน  ที่ว่าเป็นรูปร่างเหมือนริบบิ้นพับเป็นคลื่น  ก็คงอย่างในรูปข้างล่างนี้   บางก้อนก็กลมแบนมีลายดอกไม้สีสด ก็คงเหมือนอย่างในรูป

Some were perfectly round and striped.
ลูกกวาดบางก้อนกลมดิก มีลายเป็นริ้วๆคือแบบนี้

ส่วน button string  หรือสร้อยคอทำจากลูกกระดุม เป็นงานฝีมือในสมัยนั้นอีกแบบหนึ่ง     ลูกกระดุมเป็นของคงทน  แม้เสื้อผ้าขาดแล้ว กระดุมก็ยังคงอยู่ในสภาพดี    ผู้หญิงสมัยนั้นจึงตัดกระดุมเก็บเอาไว้เมื่อไม่ใช้เสื้อผ้าเก่าๆแล้ว  เพื่อนำมาเย็บติดเสื้อตัวใหม่   ไม่ต้องซื้อ   กลายเป็นของสะสมที่ตกทอดจากแม่ไปถึงลูกสาว
แม่ของลอร่าก็มีกระดุมที่ตกทอดจากยายมาถึงตัวเธอ และกระดุมนอกเหนือจากนี้ที่เธอสะสมไว้เอง  ในศตวรรษที่ 19  กระดุมพลาสติคยังไม่ถือกำเนิด กระดุมยุคเก่าเป็นโลหะ ไม้  กระเบื้อง ทองเหลือง แบบและสีสวยงามเป็นงานช่าง  จึงน่าสะสมเป็นของสวยงาม  ไม่ใช่แค่เป็นของใช้เท่านั้น
แม่ของลอร่าดัดแปลงกระดุมในหีบมาเป็นของขวัญคริสต์มาส ให้หนูน้อยแครี่ลูกสาวคนเล็ก    โดยใช้ลูกสาวอีกสองคนนั่งร้อยกระดุมเป็นสร้อย เลือกกระดุมแปลกๆแตกต่างกันมาร้อยเข้าด้วยกัน     นอกจากเป็นการหัดให้รู้จักงานฝีมือแล้ว ยังช่วยให้เด็กๆไม่เบื่อที่ต้องอุดอู้อยู่ในบ้านโพรงดินแคบๆในฤดูหนาวอีกด้วย

วิธีร้อยก็ง่ายๆแบบนี้ค่ะ

ทุกวันนี้ สร้อยคอลูกกระดุมก็ยังมีทำกันอยู่  ออกแบบให้หรูหราขึ้น เป็นงานฝีมืออย่างหนึ่ง

      ในเมื่อพ่อพาครอบครัวมาอยู่ใกล้เมือง   เด็กๆจึงได้ไปฉลองคริสต์มาสที่โบสถ์ในเมืองเป็นครั้งแรก     สิ่งมหัศจรรย์ในความรู้สึกของเด็กวัย 8 ขวบอย่างลอร่าคือต้นคริสต์มาส  ซึ่งสมัยนั้นทำอย่างง่ายๆด้วยการยกต้นไม้แห้งเข้ามา แล้วใช้กระดาษสีเขียวพาดพันตามกิ่ง  ห้อยของขวัญเอาไว้สำหรับแจกเด็กๆ   
      ของขวัญคริสต์มาสที่จัดในโบสถ์  มาจาก"ถังคริสต์มาส"  คือจากการบริจาคของผู้ใจบุญ ส่งให้โบสถ์  ทางโบสถ์ก็จะมาแจกจ่ายต่อยังชาวบ้านจนๆ    มีทั้งของใช้สำหรับผู้ใหญ่  เสื้อผ้าและของเล่นสำหรับเด็กๆ
      ของเหล่านี้ไม่ใช่ของชำรุดหักพังชนิดเอาทิ้งถังขยะ แต่เป็นของที่อยู่ในสภาพดี   ผู้บริจาคอาจมีเหลือกินเหลือใช้   ได้ของใหม่มาก็ยกของเก่าบริจาคไป  หรือลูกๆโตขึ้นพ่อแม่ก็บริจาคเสื้อผ้าที่คับแล้วให้โบสถ์  และก็มีอยู่มากที่เจ้าของเดิมถึงแก่กรรม  ลูกหลานเก็บไว้เฉพาะของมีค่าทางจิตใจ  ที่เหลือเช่นเสื้อผ้าของใช้ในบ้านก็บริจาคไป ไม่เก็บให้รกบ้าน

     ลอร่า แมรี่และเด็กอื่นๆได้รับแจกขนม คือข้าวโพดคั่วคลุกน้ำตาลเชื่อม   ปั้นเป็นก้อน ใส่ในถุงผ้าโปร่งสีชมพู   
     ข้าวโพดคั่วแบบนี้  เดี๋ยวนี้มียี่ห้ออะไรยี่ห้อหนึ่งที่ฮิทมาก ลืมชื่อไปแล้ว   เพื่อนส่งมาให้ตอนไปอเมริกาครั้งหลังสุด   หวานจัดเชียวละค่ะ     
     

ในนิยายเล่าว่า เขาเอาก้อนข้าวโพดคั่วใส่ถุงผ้าโปร่ง ทำจากผ้ามุ้ง    สมัยนั้นยังไม่มีถุงพลาสติค    ส่วนผ้ามุ้งมีขายตามร้าน    เพราะในมินเนโซตา หน้าร้อนมียุงรบกวน

Ma opened a big package, and there was a warm, big, brown-and-red plaid shawl for her.
Pa got a woolly muffler

พ่อกับแม่ก็ได้ของขวัญจากโบสถ์เหมือนกัน   แม่ได้ผ้าห่มคลุมไหล่เป็นผ้าตาสก๊อตทอด้วยขนสัตว์ สีน้ำตาลสลับแดง   พ่อได้ผ้าพันคออย่างยาว ถักด้วยไหมพรมแท้ทำด้วยขนแกะ ซึ่งอุ่นกว่าไหมพรมทำจากใยสังเคราะห์

รูปข้างล่างคือผ้าห่มแบบที่แม่ได้ และผ้าพันคอแบบที่พ่อได้เป็นของขวัญคริสต์มาส

Then Carrie had a rag doll with a china head. She screamed for joy.

ตุ๊กตาสมัยนั้นมีหลายราคา   ถ้าเป็นตุ๊กตาเศษผ้าเย็บกันเองในบ้านก็ไม่เสียสตางค์อะไร    ตุ๊กตาขายตามร้านด้วยราคาถูกคือตุ๊กตาเศษผ้าแต่มีหัวเป็นกระเบื้อง   น้องแครี่ได้รับบริจาคตุ๊กตาแบบนี้ ก็ดีใจที่สุดแล้ว

ตุ๊กตาในรูปมีหัวและมือเป็นกระเบื้องค่ะ ลำตัว แขนขาและเท้าเป็นผ้ายัดนุ่น

Then to Carrie came a cunning little brown spotted white china dog.
แครี่ได้รับแจกตุ๊กตาหมาสีขาวจุดน้ำตาล ทำด้วยกระเบื้อง   ที่จริงตุ๊กตาแบบนี้ไม่เหมาะกับเด็กอายุสี่ขวบอย่างแครี่จะมีไว้เล่น    มันเป็นของสำหรับตั้งโชว์มากกว่า
แต่ของขวัญแบบนี้ได้มาโดยไม่อาจเลือก    ทางโบสถ์ก็คงแจกจ่ายกันไปเท่าที่จะมี      อะไรพอจะให้เด็กได้ก็ให้กันไป

ด้วยเหตุผลว่าของขวัญมีจำกัด ผู้รับก็มีจำกัด เลือกมากไม่ได้   ลอร่าจึงได้ของขวัญที่เหมาะกับแม่มากกว่าเหมาะกับเด็กอย่างเธอ   แต่ก็เป็นของสวยงามมากในสายตาเด็กน้อย   เธอเก็บไว้อย่างดีจนกระทั่งเธอแต่งงานไป   มันคือกล่องกระเบื้องเล็กๆสีขาว  สำหรับเก็บเครื่องประดับเช่นเข็มกลัดติดเสื้อของสตรี

"Merry Christmas, Laura!" Miss Beadle said, and in Laura's hand she put a beautiful little box. It was made of snow-white, gleaming china. On its top stood a wee, gold-colored teapot and a gold-colored tiny cup in a gold colored saucer.
The top of the box lifted off. Inside was a nice place to keep a breast-pin, if some day Laura had a breast-pin. Ma said it was a jewel-box.

รูปนี้น่าจะเป็นของจำลองตามคำบรรยายในหนังสือค่ะ

She hugged them tighter and tighter, trying to believe they were really hers, that silky-soft little brown fur cape and the muff.
ของขวัญที่สวยที่สุดสำหรับลอร่า คือเสื้อเฟอร์คลุมไหล่ชนิดไม่มีแขน (cape)  กับปลอกสวมมือกันหนาว   (muff)ซึ่งเป็นแฟชั่นของผู้หญิงสมัยปลายศตวรรษที่ 19   
เนลลี่คู่แข่งของเธอมีเสื้อเฟอร์หรูหราแบบนี้  ชอบสวมมาพูดจาเยาะเย้ยลอร่าเสมอ      ในเรื่องไม่ได้บอกว่าทำไมท่านสาธุคุณแอลเดนจึงเลือกเสื้อเฟอร์จากถังบริจาคให้ลอร่า   แต่เป็นได้ว่าท่านสังเกตเห็นเด็กทั้งสอง และสงสารลอร่าที่ถูกข่มอยู่เป็นประจำ

แฟชั่นสมัยนั้นเป็นแบบนี้ค่ะ

Laura had not noticed Mary's coat until then. Mary had on a new dark-blue coat. It was long, and its sleeves came down to Mary's wrists. Mary buttoned it up, and it fitted.

ลอร่าบรรยายไว้ว่าเป็นเสื้อโค้ตตัวยาว แขนยาวถึงข้อมือ  สีน้ำเงินแก่ 
เสื้อโค้ตกันหนาวของเด็กหญิงในสมัยปลายศตวรรษที่ 19 เป็นแบบนี้ค่ะ   แต่ของแมรี่คงไม่หรูหราเท่านี้

ในเล่ม By the Shore of Silver Lake    ครอบครัวอิงกัลส์อยู่อย่างโดดเดี่ยวใกล้ทะเลสาบนิรนามแห่งหนึ่ง ในทุ่งกว้างของรัฐดาโกต้าใต้     เมืองเดอสเม็ตยังไม่ได้สร้างขึ้นมา     เพราะฉะนั้นก็ไม่มีทางที่พ่อแม่จะหาของขวัญจากร้านรวงใดๆมาให้เด็กๆในวันคริสต์มาสได้    แม่และลูกๆจึงต้องประดิษฐ์ของขวัญกันขึ้นมาเอง มอบให้แก่กัน

     The surveyors' house was full of secrets. Mary had knitted new, warm socks for Pa's Christmas present. Laura had made him a necktie from a piece of silk she  found in Ma's scrap bag. Together in the attic, she and Carrie had made an apron for Ma from one of the calico curtains that had hung in the shanty .
       In the scrapbag they found a piece of fine, white muslin; Laura had cut a small square from it, and secretly Mary had hemmed the square with her fine stitches and made a handkerchief for Ma. They put it in the apron pocket.

    ของขวัญสำหรับพ่อมาจากผ้าในถุงเศษผ้าของแม่ซึ่งเก็บผ้าทุกชิ้นเอาไว้ไม่ทิ้ง เพื่อนำมารีไซเคิลใช้ต่อไปจนกว่าจะขาดเปื่อยหมดสภาพไปเอง    ลอร่าเจอเศษผ้าแพร เธอก็นำมาตัดใหม่เป็นเนคไทให้พ่อ   เนคไทผู้ชายสมัยนั้นไม่เหมือนสมัยนี้ แต่เป็นเส้นยาวๆแล้วผูกเป็นโบ  จึงง่ายที่จะทำจากเศษผ้าชิ้นยาวๆที่เหลือจากผ้าผืนใหญ่     ส่วนของขวัญให้แม่คือผ้ากันเปื้อนทำจากผ้าม่านเก่าที่ไม่ใช้งานอีกแล้ว แต่สภาพยังดีอยู่
    รูปข้างล่างนี้คือพ่อกับแม่สมัยยังหนุ่มสาว    พอมองเห็นลักษณะเนคไทที่ผู้ชายผูกสมัยนั้น 

ส่วนผ้ากันเปื้อนเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับผู้หญิงทั้งสาวและเด็กในยุคบุกเบิก   เพราะเสื้อผ้ามีเพียง 2-3 ชุด   มีเสื้อผ้าธรรมดาใส่ทำงานทุกวัน กับชุดดีที่สุดสำหรับสวมไปโบสถ์วันอาทิตย์   งานทำอาหาร ล้างชาม ทำความสะอาดบ้าน ทำให้เสื้อผ้าเปรอะเปื้อนได้ง่าย  ก็ต้องมีผ้ากันเปื้อนผืนใหญ่ปิดทั้งเสื้อและกระโปรง  เพื่อยืดอายุของเสื้อผ้าไว้

ผ้ากันเปื้อนที่เย็บให้เป็นของขวัญคริสต์มาสก็ต้องทำให้สวยหน่อย เช่นจีบระบาย     ที่ต้องใช้ผ้าม่านเพราะผ้ากันเปื้อนต้องมีทั้งส่วนบน ปิดด้านหน้าของเสื้อและด้านล่าง ปิดหน้ากระโปรง  จึงต้องใช้ผ้าผืนกว้างอย่างผ้าม่าน   เศษผ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยในถุงเศษผ้า กว้างไม่พอ

      นอกจากผ้ากันเปื้อน   ลอร่าไปพบเศษผ้าแพรสี่เหลี่ยมในถุงเศษผ้าของแม่ ก็ตัดออกทำผ้าเช็ดหน้าให้แม่    เป็นผ้าเช็ดหน้าแบบเรียบๆ   แมรี่เย็บริมให้เรียบร้อย     ในสมัยที่ยังไม่มีกระดาษทิชชู  ผู้หญิงก็ต้องมีผ้าเช็ดหน้าพกติดตัวเอาไว้เช็ดหน้าเช็ดมือ    ส่วนในวันพระเมื่อไปโบสถ์ก็ต้องมีผ้าเช็ดหน้าสวยกว่าธรรมดาหน่อย   แม่ก็ถักลูกไม้ติดขอบผ้าเช็ดหน้า
      เมื่อมีแขกมาร่วมงานคริสต์มาสโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว  ต้องหาของขวัญให้เขา  แม่ก็สละผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในสภาพดีเพราะไม่ค่อยจะได้ใช้ ให้เป็นของขวัญคริสต์มาสแก่แขกผู้หญิงไป

      เรื่องนี้บอกให้รู้ว่า ครอบครัวของลอร่า ตลอดจนเพื่อนฝูงที่สมาคมกันอยู่ ล้วนเป็นคนจนที่รู้ค่าของเงิน     พวกนี้ไม่รังเกียจของบริจาค  และไม่รังเกียจของขวัญมือสองด้วย

มาถึงตอนที่แสดงชีวิตลำเค็ญที่สุดของครอบครัวอิงกัลส์ คือตอน The Long Winter     ลอร่าเคยตั้งชื่อเดิมไว้ว่า The Hard Winter    แต่สำนักพิมพ์เห็นว่าเป็นชื่อที่หนักเกินไปสำหรับหนังสือเด็ก  จึงขอเปลี่ยนเป็น The Long Winter  แทน  เพราะตอนนี้เป็นช่วงฤดูหนาวที่โหดที่สุดในประวัติศาสตร์ของรัฐดาโกต้าใต้เมื่อปลายศตวรรษที่ 19     มีพายุหิมะอยู่ยาวนานถึง 7 เดือน  ตั้งแต่ตุลาคมจนถึงเมษายน

พ่ออพยพเข้ามาอยู่ในเมือง  โดยไม่มีงานให้ทำเพราะอากาศเลวร้ายเกินกว่าจะออกไปทำงานกลางแจ้งได้   คริสต์มาสในปีนี้จึงค่อนข้างกร่อย    เพราะเสบียงอาหารร่อยหรอไปจนเกือบหมดร้านของชำในเมือง  ซ้ำพ่อก็ไม่มีเงิน     แต่แม่กับลูกๆก็ช่วยกันหาของขวัญทำเองให้กันและกันจนได้   ลอร่าสละของสวยๆงามๆที่เธอประดิษฐ์ขึ้นมาเองให้พี่น้องไปจนหมด   เธอเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ของขวัญอะไรเลยนอกจากลูกกวาดที่พ่อซื้อจากร้านในเมืองมาให้ลูกๆทุกคน

เธอยกลูกไม้ถักสำหรับติดชายกระโปรงที่เธอถักเองให้แมรี่    ยกกรอบรูปทำจากกระดาษแข็งสีเงินปักไหมพรมเป็นลายดอกไม้ให้แครี่   ยกถาดกระดาษแข็งสีเงินสำหรับใส่เข็มปักผม  ที่เธอปักคู่กับกรอบรูปให้แม่     ส่วนพ่อได้สายดึงกางเกงคู่ใหม่ราคา 25  เซนต์แทนคู่เก่าที่คร่ำคร่าเต็มที   และเกรซได้ตุ๊กตาหุ่นชักตัวเล็กๆที่แม่ทำขึ้นมาให้

ของเล่นสำหรับเด็กวัย 13 อย่างลอร่า คือกระดาษแข็งเจาะรู  (perforated paper) สำหรับงานฝีมือ ทำเป็นงานปักรูปแบบต่างๆ  ประดิษฐ์เป็นของใช้เช่นภาพประดับผนัง      จะปักด้วยไหม หรือไหมพรมก็ได้  เธอปักเป็นกรอบรูป

ส่วนถาดปักผมของแม่น่าจะเป็นแบบนี้ แต่ไม่มีหูกระเช้า

ลูกไม้ถักสำหรับติดกระโปรงชั้นใน  ที่ลอร่าให้แมรี่เป็นของขวัญคริสต์มาส  หน้าตาเป็นแบบนี้ค่ะ

   มาถึงของขวัญคริสต์มาสของพ่อ    ลอร่ารวมรวมเงินจากแม่และน้องได้ 25 เซนต์   ไปซื้อสายดึงกางเกงให้พ่อ     ในยุคนั้นผู้ชายนุ่งกางเกงโดยไม่มีเข็มขัดคาดเอว  แต่ใช้สายคล้องไหล่ ปลายติดกระดุมโยงไว้กับขอบกางเกงไม่ให้หลุดลงมา   
   สายนี้เรียกว่า suspenders หรือสายดึงกางเกง

สายดึงกางเกงออกแบบหลากหลายสีสัน  เป็นสีเรียบๆอย่างน้ำตาลและดำก็มี   หรือจะปักลวดลายดอกไม้ สีสันสดสวยก็มีอีกเช่นกัน

     หลังจากฤดูหนาวแสนทารุณจบสิ้นลง   ครอบครัวอิงกัลส์ก็ได้รับของขวัญคริสต์มาสที่สาธุคุณแอลแดนผู้เป็นมิตรดีส่งมาให้ในถังคริสต์มาส     ได้แก่เสื้อผ้าบริจาคที่ท่านคัดเลือกมาให้แล้ว ว่าเหมาะกับครอบครัวนี้     มีเสื้อกระโปรงชุดของแม่    ของประดับหมวกของแมรี่ ถุงเท้าและรองเท้าให้ลอร่า   เสื้อโค้ตของแครี่และเกรซ  กับหนังสือสำหรับเด็ก   
    ลอร่าได้กระดาษแข็งและไหมพรมสำหรับเย็บปักถักร้อย     แม่ยกให้เธอทั้งสองหีบเพื่อทำงานประดิษฐ์ชดเชยกับของสวยงามที่เธอยกให้พี่น้องไปตอนคริสต์มาส
    ของบริจาคที่สวยที่สุดคือผ้าห่มคลุมไหล่ทำด้วยไหม    ฟังจากคำบรรยายน่าจะเป็นของราคาแพง เพราะทำด้วยไหมแท้    เจ้าของเดิมอาจถึงแก่กรรม หรือไม่ก็รวยมากจนบริจาคของเก่าให้โบสถ์ได้อย่างไม่เสียดมเสียดาย

     อย่างที่บอกมาก่อนละค่ะ    ของขวัญคริสต์มาสที่มาจากถังบริจาคมักไม่มีตัวเลือกให้ได้มากนัก    ท่านสาธุคุณแอลแดนก็คงพยายามคัดของที่เหมาะสมให้ครอบครัวนี้ไว้ชั้นหนึ่งแล้ว   แต่ก็มีบางอย่างที่ไม่ลงตัวเท่าไหร่   อย่างเช่นของขวัญสำหรับแมรี่คือ a fluffy, light-blue fascinator  
     คำนี้หมายถึงช่อดอกไม้หรือโบ หรืออะไรเก๋ๆ ที่ใช้ติดบนหมวกอีกทีหนึ่ง   หรือไม่ก็ใช้ทั้งอันนั่นแหละแทนหมวก  แต่ไม่ใช่หมวกที่สวมเพื่อกันแดดหรือกันหนาว   ส่วนใหญ่ แขกที่ไปร่วมงานแต่งงาน หรืองานฉลองอะไรโก้ๆ จะใช้ fascinator แทนหมวก  
    ที่่ว่าไม่ลงตัวก็คือ  แมรี่คงไม่ค่อยมีโอกาสออกไปไหนมาไหน  เพราะสายตาเป็นอุปสรรค    ในเมืองเล็กๆชายแดนก็ไม่มีงานโก้ๆที่เธอจะติด fascinator ไปโชว์ได้    ต่อให้ไปเรียนที่วิทยาลัยผู้มีปัญหาทางสายตาในไอโอว่าก็คงไม่มีงานสังสรรค์ให้แต่งได้เช่นกัน     ก็คงจะเก็บเอาไว้เป็นที่ระลึกเท่านั้น
    ในหนังสือบรรยายว่าเป็นเครื่องประดับศีรษะที่ฟูๆ หรือ fluffy   ก็น่าจะออกมาคล้ายๆอย่างนี้
    

พยายามหาว่าแฟชั่นสมัยปลายศตวรรษที่ 19  หน้าตา fascinator ที่ฟูๆ เป็นยังไง  ได้ออกมาตามนี้ค่ะ

     Then were was an A-B-C book printed on cloth.
     หนังสือเด็กที่ท่านสาธุคุณแอลเดนส่งมาให้เด็กน้อยในครอบครัวอิงกัลส์ คือหนังสือ  A B C สำหรับเด็กเริ่มต้นหัดอ่าน   ท่านสนิทกับครอบครัวนี้พอจะรู้ว่า เป็นพ่อแม่ที่เอาใจใส่ลูกเรื่องหนังสือหนังหามาก
     หนังสือที่ว่ามีขายทั่วไปในปลายศตวรรษที่ 19  เป็นหนังสือประกอบภาพสวยๆ    พิเศษกว่าในปัจจุบันคือไม่ได้พิมพ์ลงกระดาษ แต่พิมพ์ลงบนผ้า (บางเล่มก็เป็นผ้าลินิน)   คงเป็นหนังสือของลูกๆชาวเมืองฐานะดี เมื่อลูกโตเกินกว่าจะอ่าน พ่อแม่ก็บริจาคมาสำหรับเด็กที่ยากไร้
    ไปค้นมาได้ 2 เล่มว่าหนังสือเอบีซี ที่พิมพ์บนผ้าในสมัยนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร

a small, shiny Mother Goose book of the smoothest paper.
หนังสืออีกเล่มที่เด็กๆได้คือหนังสือ "แม่ห่าน"    เป็นหนังสือรวบรวมบทร้อยกรองสำหรับเด็ก  สำหรับพ่อแม่จะสอนลูกๆให้หัดอ่านคำคล้องจอง เป็นเรื่องเป็นราว เหมือนในหนังสือบทเรียนสมัยเก่าของเรามีบทร้อยกรอง "นกเอี้ยงเอย มาเลี้ยงควายเฒ่า"
หนังสือเรื่องนี้   ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับห่าน    หน้าปกมักทำสัญลักษณ์เป็นรูปหญิงแก่กับห่าน  ยังมีข้อสันนิษฐานที่หลากหลายว่า "แม่ห่าน" มาจากชื่อจริงของใครหรืออะไรกันแน่ค่ะ

Two little dresses. One was blue flannel, one was green-and-rose plaid. They were too small for Carrie and too big for Grace, but Grace would grow to fit them.
เสื้อกระโปรงสำหรับเด็กผู้หญิงอายุ 10 ขวบ ลงไปถึง 3 ขวบเป็นเสื้อกระโปรงติดกัน    ชุดฤดูหนาวตัดด้วยผ้าสักหลาด และลายที่นิยมกันคือผ้าตาแบบที่เราเรียกว่าตาสก๊อต หรือไม่ก็ตาหมากรุกเล็กๆ

ผ้าตาสีกุหลาบสลับเขียว

ในเรื่อง Little Town on the Prairie   ลอร่าเติบโตเป็นสาววัย 15   แมรี่อายุ 17   ของขวัญคริสต์มาสของเธอไม่ใช่ตุ๊กตาเศษผ้า  เสื้อผ้าสำหรับเด็ก และลูกกวาด อีกต่อไปแล้ว     

ในเมื่อบ้านนี้เป็นบ้านที่เห็นความสำคัญของการศึกษา   แม่ยืนกรานว่าลูกผู้หญิงทุกคนจะต้องมีโอกาสได้เล่าเรียน    พ่อก็รับปากแม่   ดังนั้นเงินทุกสตางค์ที่ใช้จึงต้องระมัดระวัง ใช้สอยให้เกิดประโยชน์ที่สุด    ของขวัญมีราคาที่สุดเท่าที่พ่อแม่จะให้ลอร่าได้ คือหนังสือรวมบทกลอนของเทนนีสัน เล่มใหม่เอี่ยมที่พ่อแม่ไปซื้อมาจากไอโอวา  ไม่ใช่หนังสือบริจาคผ่านทางโบสถ์    ส่วนแครี่ได้หนังสืออีกเล่มหนึ่ง เป็นนิทานจากมัวร์แลนด์     พ่อแม่ไม่ซื้อเสื้อผ้าสวยๆหรือของใช้แพงๆให้ลูก

ขณะนั้นแมรี่เรียนอยู่ที่วิทยาลัยในไอโอวา    ของขวัญที่ส่งไปรษณีย์ไปให้ยังคงลักษณะเดิมของครอบครัวอิงกัลส์คือเป็นของทำเอง   แม่มีฝีมือทางเย็บปักถักร้อย   ลูกสาวจึงเก่งพอถักผ้าคลุมไหล่ไหมพรมส่งให้พี่สาวได้     แม่เองก็ใช้ด้ายเย็บผ้าถักลูกไม้คอปกเสื้อให้ลูกสาวคนโต   นอกจากเป็นของสวยงามถูกใจสาวๆแล้วยังประหยัดเงินได้มากกว่าไปซื้อมาจากร้าน

Laura was crocheting a nubia of soft white wool, for Mary's Christmas present in college.
The Christmas box had gone to Mary. In it Ma carefully placed the nubia that Laura had crocheted of soft, fleecy wool, as white as the big snowflakes falling
งานฝีมือที่ลอร่าทำให้แมรี่  ถักจากไหมพรมขนแกะสีขาวเป็นปุย  เรียกว่า nubia  เป็นไหมพรมถักผืนยาวๆใช้สอยได้อเนกประสงค์   จะเป็นผ้าพันคอก็ได้  คลุมไหล่ก็ได้ หรือคลุมศีรษะก็ได้  อย่างหลังนี้จำเป็นสำหรับฤดูหนาวที่หิมะตกเป็นประจำ   ใช้นูเบียแทนหมวกก็ได้

She put in the lace collar that she had knitted of finest white sewing thread. Then she put in six handkerchiefs that Carrie had made of thin lawn. Three were edged with narrow, machine-made lace, and three were plainly hemmed. Grace could not yet make a Christmas present, but she had saved her pennies to buy half a yard of blue ribbon, and Ma had made this into a bow for Mary to pin at her throat, on the white lace collar.

ของขวัญจากฝีมือของแม่ก็คือคอปกเสื้อลูกไม้ถักด้วยมือจากด้ายเย็บผ้า  แม่เลือกด้ายเส้นเล็กที่สุดเพื่อให้ลวดลายลูกไม้ออกมาบอบบางสวยงามกว่าถักด้วยด้ายเส้นหนา      งานถักของแม่น่าจะเป็นแบบใดแบบหนึ่งในรูปข้างล่างนี้ค่ะ

ยุคปลายศตวรรษที่ 19 เป็นที่ขึ้นชื่อลือชาเรื่องผ้าลูกไม้  ทั้งลูกไม้ผืนใหญ่ๆและลูกไม้ติดริมเสื้อ        ฉลองพระองค์ของเจ้านายสตรีของสยามสมัยปลายรัชกาลที่ 5 และต้นรัชกาลที่ 6  เป็นตัวอย่างที่ดี   ว่าลูกไม้ขาวสมัยนั้นสวยงามประณีตขนาดไหน 
ของขวัญที่แครี่ทำให้พี่สาวคนโต คือผ้าเช็ดหน้าทำด้วยผ้าบางอย่างผ้ามัสลิน  ติดลูกไม้ที่ซื้อจากร้าน  จึงเป็นผ้าเช็ดหน้าสวยงามเอาไว้ถือในโอกาสพิเศษเช่นไปโบสถ์   ส่วนผ้าเช็ดหน้าใช้ประจำวันก็เย็บเรียบๆไม่ต้องขลิบลูกไม้

ภาพข้างล่างคือตัวอย่างลูกไม้ที่ซื้อขายกันในร้าน สมัยนั้น

For Grace there was a real doll, with a china head and hands, and little black slippers sewed on her cloth feet. Pa had put rockers on a cigar box to make a cradle for the doll, and Laura  and Carrie and Ma had made little sheets and a pillow and a wee patchwork quilt, and had dressed the doll in a nightgown and a nightcap. Grace was perfectly happy.

ตุ๊กตาในสมัยนั้นที่แพงคือตุ๊กตาทำด้วยขี้ผึ้ง อย่างที่เนลลี่ ออลิสันมีเล่นเพราะเป็นลูกพ่อค้าฐานะดี    ส่วนตุ๊กตาหัวกระเบื้องตัวทำด้วยผ้าเป็นตุ๊กตาราคาถูก     ในเรื่องบอกว่าแม่และพี่สาวเย็บเสื้อนอนให้ตุ๊กตาของขวัญของเกรซ  พ่อเอาหีบซิการ์มาทำเปลโล้ให้  อาจเป็นได้ว่าพ่อแม่ซื้อตุ๊กตาที่ไม่มีเสื้อผ้ามา (ซึ่งราคาถูกกว่าชนิดที่มีเสื้อผ้า) หรือไม่ก็เย็บเสื้อผ้าเพิ่มเติมให้อีกชุดหนึ่ง

หน้าตาตุ๊กตาหัวกระเบื้อง ตัวเป็นผ้า เป็นแบบนี้ค่ะ

Together Laura and Carrie had bought a German silver thimble for Ma, and a blue silk necktie for Pa.

ลอร่าโตพอจะทำงานหาเงินของตัวเองได้แล้ว  ในเรื่องไม่ได้บอกว่าแครี่ซึ่งอยู่ในวัยสิบกว่าขวบไปทำงานอะไรถึงมีเงินมาซื้อของขวัญคริสต์มาสให้พ่อแม่      แต่ก็เป็นของเล็กๆน้อยๆ อย่างปลอกนิ้วมือสำหรับสวมตอนเย็บผ้า (เพื่อกันไม่ให้เข็มแทงนิ้ว)  และผ้าผูกคอทำด้วยแพรให้พ่อ

ปลอกนิ้วทำด้วยเงินแบบเยอรมัน เป็นแบบนี้ค่ะ

เนคไทแพรแบบของพ่อ

มาถึงเรื่องสุดท้ายในชุด "บ้านเล็ก"  คือ These Happy Golden Years   ลอร่าเติบโตเป็นสาวแล้วในตอนนี้     เธอได้รับของขวัญคริสต์มาสอย่างสาวๆพึงได้รับเป็นครั้งแรก     จากชายหนุ่มนามแอลแมนโซ     เป็นของขวัญที่หรูหรามากสำหรับสาวชาวเมืองเล็กในทุ่งกว้างอย่างเธอ
ได้แก่กล่องหนังสีดำ ด้านในบุแพรสีฟ้าสวยสด บรรจุแปรงแปรงผมและหวีทำด้วยงาสีขาว
Laura was given a package which surprised her so much that she was sure there was some mistake. It was a small black leather case lined with blue silk. Against the lovely blue shone, all white, an ivory-backed hairbrush and comb. Laura  looked again at the wrapping paper; her name was plainly written on it, in a handwriting she did not know.

เมื่อลอร่าหมั้นกับแอลแมนโซแล้ว เขาเดินทางกลับไปเยี่ยมพ่อแม่ที่มินเนโซตา  แต่กลับมาทันคืนก่อนวันคริสต์มาสพอดีเพื่อฉลองกับเธอและครอบครัว
ของขวัญคริสต์มาสที่แอลแมนโซนำมาให้คู่หมั้นก็คือเข็มกลัดทองรูปยาวๆ  สลักลายสวยงามเป็นบ้านและทะเลสาบอยู่บนนั้น
There in a nest of soft white cotton lay a gold bar pin. On its flat surface was etched a little house, and before it along the bar lay a tiny lake,and a spray of grasses and leaves.
"Oh, it is beautiful," she breathed. "Thank you!"

หน้าตาของ bar pin เป็นแบบในรูปข้างล่างนี้ค่ะ   หาลายอย่างที่บอกไว้ในหนังสือไม่ได้  มีลายอื่นมาแทนแต่ก็น่าจะพอทำให้วาดภาพเองได้ว่าเป็นแบบไหน

จบเรื่องของขวัญคริสต์มาสแล้ว  ก็คงจบกระทู้แต่เพียงนี้    ถ้าแฟนหนังสือของลอร่าท่านใดอยากจะคุยเรื่องของเธออีก ก็เชิญได้เลยค่ะ

เหตุผลหนึ่งที่วรรณกรรมเด็กเรื่องนี้เป็นที่นิยมยกย่องกันมากในอเมริกา  คือลอร่าไม่ได้ทำเพียงแค่เล่าเรื่องอดีตของครอบครัวเล็กๆของเธอเท่านั้น   แต่เธอสามารถย่อประวัติศาสตร์ของอเมริกาในยุคบุกเบิกมาลงในนิยายชุดนี้ได้ครบถ้วนกว่าตำราที่เขียนถึงยุคนี้โดยตรงเสียอีก     ที่สำคัญกว่าคือเป็นงานเขียนที่ 'ย่อย' ง่ายกว่าตำรามาก สำหรับเยาวชนที่จะเรียนรู้ถึงประวัติศาสตร์ของสหรัฐอเมริกา

ในเรื่องนี้ นอกจากรู้เรื่องการตั้งถิ่นฐานของนักบุกเบิกชาวอเมริกันแล้ว   ยังรู้เรื่องการดำเนินชีวิตประจำวัน  การหาเลี้ยงชีพ  การประหยัดอดออม  ของครอบครัวจนๆว่าเขาอยู่กันอย่างไรจึงพาครอบครัวไปได้ตลอดรอดฝั่ง      รู้เรื่องการศึกษาของเด็กหญิงในสมัยโน้น นอกจากเรียนในโรงเรียนแล้ว ก็ยังเรียนกันในบ้านจนกระทั่งนำมาประกอบอาชีพได้      แม่ของลอร่าเป็นผู้หญิงหัวก้าวหน้าทางการศึกษามาก  เธอจึงสอนลูกสาวทั้งสี่คนให้อ่านออกเขียนได้อย่างชำนาญ    แม้สายตาพิการก็ไม่เป็นอุปสรรคในการเรียนรู้   

       สิ่งสำคัญอีกอย่างหนึ่งคือคุณธรรมที่สะท้อนออกมาจากตัวละครทุกตัวในเรื่อง    พ่อเป็นคนไม่กินเหล้า ไม่เล่นการพนัน ไม่เที่ยวเตร่นอกบ้านและไม่เจ้าชู้  เป็นพ่อบ้านที่ทุ่มเททุกอย่างเพื่อครอบครัวโดยไม่เหน็ดเหนื่อย      แม่เป็นแม่บ้านที่ดูแลพ่อและลูกอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้   ประหยัด อดทน อดกลั้น   ไม่ปล่อยอารมณ์ให้นำหน้าเหตุผล   
      หลายครั้งคนอ่านดูออกว่าแม่ไม่ได้เห็นด้วยเลยที่พ่อชอบอพยพไปโน่นมานี่  แต่ในเมื่อพ่อทำเพื่อแสวงหาโอกาสที่ดีกว่าในชีวิต  แม่ก็ยอม  แต่แม่ก็มีจุดยืนว่าเมื่อลูกๆโตพอจะเรียนหนังสือได้   พ่อจะต้องปักหลักในเมืองที่มีโรงเรียน เพื่อลูกสาวจะได้มีโอกาสได้รับการศึกษา   ทั้งๆในยุคนั้น โอกาสในการทำงานของผู้หญิงก็มีน้อยมาก    แต่แม่ก็เห็นความสำคัญของการศึกษามากกว่าจะฝึกลูกสาวเพื่อไปทำหน้าที่แม่บ้านอย่างเดียว     ลูกสาวสามคนของแม่จึงมีโอกาสทำงานนอกบ้านทั้งหมด

     ความอดทนเสียสละของพ่อแม่เป็นแบบอย่างให้ลูกๆปฏิบัติตามโดยพ่อแม่ไม่ต้องเรียกร้อง     ลอร่าในฐานะลูกคนโต เพราะพี่สาวเธอไม่สามารถจะทำหน้าที่นี้ได้  เรียนรู้ที่จะช่วยพ่อแม่หาเงินส่งเสียพี่สาวตั้งแต่เธออายุแค่ 15     ถ้าหากว่าต้องการเงินใช้ส่วนตัวเธอก็ไปรับจ้างเป็นลูกมือเย็บผ้า  แทนที่จะขอเงินพ่อ   แครี่ก็ดำเนินรอยตามพี่สาวเช่นกัน
    สิ่งสำคัญอีกอย่างคือ ครอบครัวนี้แม้ว่าถูกกดดันจากความลำเค็ญของสภาพแวดล้อมขนาดไหนก็ตาม   พวกเขาไม่เคยปล่อยตัวเองให้เป็นทุกข์     ข้อนี้เป็นจุดเด่นของวรรณกรรมเรื่องนี้     มีวรรณกรรมอยู่มากที่มักจะแสดงออกมาในแง่คิดที่ว่า "เกิดมาเป็นคนจนก็ต้องลำบาก  เมื่อลำบากก็เป็นทุกข์"   ตัวละครที่ยากไร้ทั้งหลายจึงมีแต่บทบาทขมขื่นทุกข์ใจ   กดดันคนอ่านให้เป็นทุกข์ตามไปด้วย   จนกลายเป็นความเชื่อว่า ความจนเป็นทุกข์  ซึ่งไม่ใช่ความจริง
     ลอร่าเป็นหนึ่งในนักเขียนจำนวนน้อยที่แหวกกระแสความคิดนี้ออกมาได้สำเร็จ   เธอพิสูจน์ได้ว่าท่ามกลางความกดดันจากภายนอก  พ่อกับแม่ไม่เคยเกรี้ยวกราดกันให้ลูกๆเห็น    แม่คอยปรามไม่ให้ลูกๆหลุดอารมณ์ฉุนเฉียวออกมา    ในบ้านจึงมีแต่ความอ่อนโยนของพ่อแม่ต่อลูก  และความสมัครสมานไมตรีของพี่ๆน้องๆ      ผิดกับบ้านอื่นๆที่เอะอะเอ็ดตะโร หรือเอาแต่ทะเลาะแทบจะฆ่าแกงกันระหว่างสามีภรรยา   ในบ้านของลอร่า ความทุกข์ไม่อาจรุกรานได้เพราะในบ้านมีความสุขครอบครองอยู่เต็มพื้นที่แล้ว  และความสุขเช่นนั้นก็ไม่ได้เกิดจากปัจจัยภายนอก แต่เกิดจากใจของคนในบ้านนั้นเอง

ขอบพระคุณงามๆค่ะ สำหรับสิ่งละอันพันละน้อยของขวัญคริสต์มาสในบ้านเล็ก
รูปภาพที่อาจารย์เทาชมพูนำเสนอ ทำให้เห็นชิ้นงานที่บรรยายไว้ชัดเจนขึ้น
หลายรูปยังนึกไม่ออกเมื่อตอนอ่านค่ะ อย่าง Bar Pin หรือ Fluffy เพราะไม่เคยเห็นในบ้านเรา

แต่บางชิ้น คุ้นเคยดีค่ะ เช่น ปกเสื้อลายลูกไม้ นึกถึงสมัยเป็นเด็กนักเรียนต้องทำงานฝีมือส่ง
ถักด้วยโครเช็ตบ้าง แท็ตติ้งบ้าง ยังเก็บรักษาอยู่จนถึงเดี๋ยวนี้
ผ้าเช็ดผ้าถักลูกไม้ลายหอย ลายพัด ลายสับปะรด สารพัด ตอนนี้ลืมหมดแล้ว ;D

ของขวัญคริสต์มาสที่ปรากฏในหนังสือ มีคุณค่าไม่ใช่เพราะตัวเนื้องานอย่างเดียว
แต่เป็นเพราะเบื้องหลังของแต่ละชิ้น มีเรื่องราว
ไม่ว่าจะเป็นการส่งมอบความรักของสมาชิกในครอบครัว  
การอดออมเพื่อเก็บเงินเพื่อซื้อของขวัญที่จำเป็นบางอย่าง(ซึ่งทำเองไม่ได้)
การเสียสละของชอบที่ตัวเองเป็นเจ้าของให้แก่สมาชิกคนอื่น
พร้อมทั้งช่วยกันลุ้นเพราะหลายชิ้นก็แอบถัก/ทำลับหลังซึ่งกันและกันเพื่อให้เกิด surprise

หนังสือบทกลอน Mother Goose มีหลายบทค่ะที่ได้เรียนสมัยมัธยมอย่าง

Sing a song of sixpence,

A pocket full of rye,

Four and twenty blackbirds

Baked in a pie.

หรือ บทนี้น่าจะคุ้นกันนะคะ

Jack and Jill went up the hill

To fetch a pail of water;

Jack fell down and broke his crown,

and Jill came tumbling after.

อีกสักบทหนึ่ง
 
Old Mother Hubbard
Went to the cupboard
To get her poor dog a bone;
But when she came there
The cupboard was bare,
And so the poor dog had none.


(http://3.bp.blogspot.com/-hj6YfVpGdWk/T7FQO6ParcI/AAAAAAAAGrM/gfrT5i6LR38/s1600/old-mother-hubbard-image.jpg)

อันนาม แม่ห่านหรือ Mother Goose เท่าที่ทราบ ไม่มีประวัติที่ชัดเจนแต่มีข้อมูลที่สันนิษฐานดังนี้

แม่ห่านเป็นชื่อจริงของผู้หญิงบอสตัน Elizabeth Forster Goose (บางตำนานก็ชื่อ Mary Goose)
มีชีวิตอยู่ในครึ่งหลังศตวรรษที่ 17
หลังจากสามีเสียชีวิตก็ย้ายสำมะโนครัวไปอยู่กับลูกสาวคนโตช่วยเลี้ยงหลาน
แล้วก็ขับกล่อมเพลงอาขยาน ทั้งหลายพร้อมท่วงทำนองบรรเลง จนเป็นที่กล่าวขานในละแวกที่อยู่อาศัย
ต่อมาลูกเขยได้รวบรวมบทกลอนเหล่านี้จัดพิมพ์เผยแพร่

แต่นักศึกษาวรรณกรมบางคนโต้แย้ง กลับเสนอว่าถิ่นที่มาของแม่ห่านน่าจะมานานก่อนหน้านั้นแล้ว
และน่าจะมาจากฝรั่งเศสด้วยซ้ำ
บ้างก็บอกไปไกลถึงศตวรรษที่ 10 โน้น
อาจจะเป็นเกทับกันก็ได้

ใครสนใจลองอ่านลิงค์นี้นะคะ
http://www.poetryfoundation.org/bio/mother-goose (http://www.poetryfoundation.org/bio/mother-goose)

(http://www.indiana.edu/~liblilly/games/images/pz8-3-m915-1916_00001.jpg)

ขอบคุณมากค่ะสำหรับความรู้ที่คุณ Kulapha มาช่วยเพิ่มเติมให้กระทู้นี้สมบูรณ์

โคลงกลอนใน Mother Goose เคยอ่านตอนเด็กๆ เช่น Mary had a Little Lamb   หรือ Jack and Jill
Sing a song of sixpence, มีอยู่ในตอน Little Town on the Prairie ด้วยค่ะ  เมื่อนกดำมากินพืชผลในไร่ พ่อยิงนกแล้วเอากลับมาบ้าน  แม่ก็เลยเอามาทอดและอบแทนพายไก่เสียเลย    ลอร่าบรรยายว่าเนื้อนกดำอร่อยกว่าพายไก่  ทำเอาตอนอ่านดิฉันนึกอยากจะกินนกดำไปด้วย   อยากรู้ว่าตัวมันแค่ไหน ทำไมเนื้อมันถึงอร่อยนัก   
ดูเหมือนจะเคยคุยกันในกระทู้เก่า(มากๆ) ว่านกดำคืออะไร   ทำไมกินได้   แต่จำไม่ได้แล้ว   ถ้าคุณเพ็ญชมพูเข้ามาอ่านอาจจะพอจำได้

ซ้าย - ตัวผู้    ขวา - ตัวเมีย  ;D

เพิ่งเผยความลับว่าเข้ามาอ่านเหมือนกัน ซุ่มเงียบเชียว