พิมพ์หน้านี้ - แม่ ของ อดุล จันทรศักดิ์

๑)มือใคร ไกวเปล เห่กล่อม         เปลี่ยมผ้าอ้อม และคอยเช็ดน้ำตาให้
หิวก็ป้อน ร้อนก็พัด หยาดละไม      อ้อนก็ไล้ด้วยรักจนหลับตา
ตาใคร จึงอาทร อ่อนโยนนัก         มีแต่รัก มีแต่ให้ แต่ห่วงหา
ให้อภัย ให้ทั้งหมดตลอดมา         ทอดแววกรุณาชั่วกาลนาน
ใจใครจึงหนักจึงแน่นนัก         หลั่งรินความรักสวยสะอ้าน
ใจที่สื่อความหมายแห่งสายธาร      เป็นฉะนี้ นิรันดร์กาล ก็คือใจ
คือตา คือมือ คือใจแม่         มีรักเป็นกระแสอันหยาดใส
คืออ้อมกอดอันกรุ่นแม้ห่างไกล      ซึ่งอยู่ในใจลูกตลอดมา
ชีพร้อนก็เป็นน้ำอันฉ่ำเย็น         เหน็บหนาวก็เป็นแสงอุษา
หยาดทิพย์อุทกธารแห่งมารดา      จนเติบกล้ามาด้วยการเดินทางไกล
๒)ร่ำรินความหลังให้รำลึก         ย้อนทวนความรู้สึกอันสวยใส
ผ่านปี แต่ละภาพก็ผ่านไป         เป็นภาพแม่ภาพใหม่ล่วงวัยชรา
แม่รอมือที่ย้อนมาด้วยอาทร         มาปลอบ มาป้อน ด้วยห่วงหา
มือจะมากุมมือเคยไล้มา         แตะแต้มหน้าตาด้วยห่วงใย
คอยจะพบดวงตาอันเต็มตื้น         ในค่ำในคืนที่ป่วยไข้
คอยปลุกคอยปลอบประโลมใจ      เหมือนที่แม่เคยปลอบในวันเมื่อวาน
รอคอยหัวใจลูกที่เปี่ยมรัก         หวังว่าจักมีเวลากลับมาบ้าน
หยาดใจมาให้จิบประจงจาร         หล่อเลี้ยงสายธารแห่งหัวใจ
คิดถึงแม่ อยากจะได้กลับไปกราบ      ไปย้อนภาพแห่งรักนิรันดร์สมัย
ด้วยชีวิตที่เดินทางมาคว้างไกล      จะมีใครรักเราเท่าแม่รัก

เรือนไทย

General Category => ระเบียงกวี => ข้อความที่เริ่มโดย: เทาชมพู ที่ 06 ส.ค. 08, 12:41