เรือนไทย

ไม่ทราบว่ามีคนสนใจอ่านกันไหมฮะ
จากซีอัน (Xi'an) หรือ ฉางอัน ไปยังหลันโจว มณฑลกานซู
ขึ้นเหนือไปทางตะวันตกที่ซินเจียง
เข้าสู่เอเซียกลาง

น่าอ่านนะ อยากไปอยู่เหมือนกัน
แต่เห็นว่าการเดินทางค่อยข้างลำบาก สักนิด (แต่ก็ดีกว่าเดิมเยอะแล้ว)
อยากรู้เหมือนกันว่าทางโน้น...น..นเป็นอย่างไร

อ่านค่ะอ่าน เคยไปทางสายไหมสั้นๆ ที่ Uzbekistan
เมืองจีนยังไม่เคย จะรออ่านนะคะ

ขอบพระคุณสำหรับสุ้มเสียงที่ติดตามครับ
พอมีเวลานิดหน่อย จึงขอเกริ่นเป็นปฐมฤกษ์สักเล็กน้อย

เส้นทางสายไหม เป็นเส้นทางที่ไม่เเพงเลยครับ หากเลือกเดินทางแบบประหยัดกลางๆ
ไม่ใช่รัดเข็มขัดแบบเอวกิ่ว
ระยะเวลา ๑๕ วัน หมดค่าใช้จ่ายไป ๑๘,๐๐๐ บาท
ค่าเครื่องบินอีก ๑๐,๐๐๐ บาท
รวมทั้งสิ้น ๒๘,๐๐๐ บาท

บิน กรุงเทพฯ ไปกวางเจา
จากนั้น กวางเจา ไปอูรูมูฉี ค่าเครื่อง ๑๑๐๐ หยวน
ขากลับ  ซีอัน ไปกวางเจา ค่าเครื่อง ๕๕๐ หยวน
อัตราเเลกเปลี่ยน ๔.๘๒ บาท ต่อ ๑ หยวน คิดเลขกลมๆ ก็ประมาณห้าบาท

ใครไปเมืองจีนเเนะนำให้เอา USD  ไปแลก หยวน ที่จีน จะได้เรทดีสุด
แลกที่สนามบินไทย ๕.๓๐ บาท และที่ประตูน้ำ ๕ บาท

ทำวีซ่าเข้าจีนครั้งเดียว (single entry) ค่าทำหนึ่งพันบาท ที่สถานทูตจีน รัชดาซอยสาม
เสียดายมาก น่าทำแบบสองครั้งไป  ไม่งั้นคงได้เข้าไปเที่ยวคาซัคสถานเสียเเล้ว
เพราะจาก อูรูมูฉี (Urumqi) เมืองหลวงของมณฑลซินเจียง มีรถไปคาซัค
ใช้เวลา ๒๖ ชม. วิ่งตรงโลดรวดเดียว

ก่อนเดินทางขลุกขลักเล็กน้อย ผมไม่มีเวลาเตรียมข้อมูล หวังไปเอาน้ำบ่อหน้า
คือจะไปค้นหาข้อมูลจากเน็ตที่ซินเจียง
แป่ว...เพิ่งทราบเมื่อไปถึงว่า เน็ตที่นั่นไม่สามารถต่อออกนอกมณฑลได้
รัฐบาลจีนเกรงว่าพวกหัวรุนเเรงจะใช้เน็ตเป็นสื่อประสานการประท้วงเหมือนคราวที่เเล้วอีก

กำลังอยากทราบเรื่องนี้อยู่พอดี ลูกๆบอกว่าเขามีในรายการทีวี แต่เผอิญไม่ได้ดู รออ่านนะครับ
มานิต

เคยได้ยินมาว่าเส้นทางสายไหมแพงนักหนา เคยมีคนพยายามจัดได้เกือบหกหมื่น ไม่น่าเชื่อว่าประมาณสองหมื่นปลายๆก็ไปได้แล้ว แต่ผมเองไม่ถนัดภาษาจีน ถ้าไปคงไปเบ๊อะบ๊ะอยู่แถวๆโน้นแน่ๆ

สวัสดีทุกๆ ท่าน ครับ
ทางสายไหมไม่เเพงจริงแท้แน่เทียว
เอาอย่างงี้ไหมครับ ผมจะพยายามใส่ราคาไว้เท่าที่ความทรงจำจะอำนวย
ใครเวียนหัวตัวเลขก็อ่านข้ามไปได้ครับ

ความผิดพลาดมหันต์ทริปนี้คือ ผมไม่ได้ทำการบ้านก่อนไป
พอถึงอูรูมูฉี ก็มืดแปดด้านเพราะไม่มีเน็ต
ครั้นจะอ่านภาษาจีนก็ได้จำกัดจำเขี่ย ส่วนพูดพอได้งูๆ ปลาๆ

ดูแผนที่ประกอบนะครับ
ตัวเลข ๑ ถึง ๘  คือประเทศเพื่อนบ้านของซินเจียง อันประกอบด้วย
๑ รัสเซีย
๒ คาซัคสถาน
๓ เคอจีซ
๔ ทาจิค
๕ อัฟกานิสถาน
๖ ปากี
๗ อินเดีย
๘ มองโกล

มีเนื้อที่คิดเป็น ๑ ใน ๖ ของจีน

สมัยเด็กๆ เคยท่องว่าประเทศไทยมีเนื้อที่ ๕๑๘,๐๐๐ ตารางกิโลเมตร
ส่วนซินเจียงมีเนื้อที่ประมาณ ๑,๖๖๐,๐๐๐ ตารางกิโลเมตร
นั่นคือซินเจียงมีขนาดใหญ่ประมาณ สามเท่า ของประเทศไทย

กลุ่มประเทศเอเซียตอนกลาง (Central Asia) ที่เอ่ยถึงด้านบนนั้น
มีหลายประเทศที่แตกออกมาจากรัสเซียตอนที่โซเวียตจวนล่มสลาย
กลุ่มชนพวกนี้พากันเเข็งข้อ ประกาศอิสรภาพไม่ขึ้นกับรัสเซีย

ในใจผมนึกว่ารวมกันเราอยู่ แยกกันเราตาย ไม่รู้จะเเยกกันเป็นอิสระทำไม
วันนี้เมื่อมีโอกาสไปซินเจียง จึงอยากข้ามแดนไปสังเกตการณ์ว่าบ้านเมืองเขาเป็นอย่างไรบ้าง
แต่เสียดายไม่ได้ไป
ี
รู้เพียงว่าประเทศพวกนี้ ค่าใช้จ่ายสูงปี๊ด
และค่าเครื่องบินก็เเพงมหาศาล เป็นเเสน
เขาหาทางออกโดยเดินทางผ่านจีน จากกวางเจาไปอูรูมูฉี
แล้วค่อยเเยกย้ายต่อรถราไปแต่ละประเทศ

อีกใจหนึ่ง อยากไปตามหากลิ่นอายของรัสเซีย เพราะเคยตึดตรึงใจอาหารคาวรัสเซียชนิดหนึ่ง
เป็นแป้งทอดก้อนโตเท่ากำปั้น มีไส้ทำด้วยไก่ผสมชีสและเห็ด
เคี้ยวหนึบๆ ยืดๆ เพราะชีส

 

บริษัททัวร์หลายเเห่งก็จัดเส้นทางสายไหม
เคยมีองค์กรแห่งหนึ่งจัด มีไกด์นำเป็นเจ้าหน้าที่จากกรมศิลปากร
ราคาเฉียดแสน

หากใครอยากเที่ยวให้คุ้มค่า ยอมเหนื่อยเเบกเป้เอาหน่อย
ก็ได้เที่ยวจุใจในราคาประหยัด

ดิฉันว่าเที่ยวให้สนุกต้องแบกเป้ลุยไปเอง เหมือนนกขมิ้น คํ่าไหน นอนนั้น
แล้วยังต้องเป็นหนุ่มๆ วัยน้อยด้วยนะคะ ถ้าเป็นสาวแก่ก็ออกจะลำบากหน่อย

จำได้ว่าตอนไปเที่ยวทางสายไหมผ่าน Samarkand, Bukhara  ของ Uzbekistan
ยังเป็นสาวอยู่ แต่ก็ลำบากพอสมควร เพราะเป็นผู้หญิง ดูเหมือนจะห้ามเข้าไปหมด แต่นั่ง
เฉยๆ ดูบ้านเมืองก็คุ้มมาก โดยเฉพาะสุเหร่า สวยมาก

ที่จำได้ชัดเจนที่สุด คือดวงดาว จำได้ว่าสวยมาก ใกล้เหมือนกับหยิบถึง เพราะ
ตอนที่ไปนั้น เขาไม่ได้ใช้ไฟกันเป็นบ้าเหมือนที่อื่น

ส่วนอาหารคาวรัสเซีย ดิฉันเดาว่าเป็น Piroshki ใช่มั้ยคะ ถ้าเป็นอันใหญ่ๆ รสชาติ
เดียวกัน แต่ตัดแบ่งขายเป็นชิ้นเล็กๆ เรียกว่า Pirogi

จะรออ่านนะคะ

ใช่แล้วครับ
โอ คำตอบจากพี่เทียนเหมือนพระมาโปรด
ทำให้ค้นภาพจากเน็ตได้ แก้ขัดไปก่อน
ดูภาพไป จินตนาการไปถึงรสชาติ ก็มีความสุขเเล้ว
เหยาะซอสขวดเล็กๆ เปรี้ยวๆ เผ็ดๆ
อืมม อร่อยไม่รู้ลืม


เออ พี่เทียนครับ
ไม่ทราบว่าทางยุโรปรับทานขนมปังรูปทรงโดนัท
ผ่าขวางตามหน้าตัดเป็นสองซีกหรือเปล่าครับ
ที่เรียกว่า begel น่ะครับ


เคยทราบมาว่าเป็นขนมปังยิว
แต่พอไปทางสายไหมเที่ยวนี้ กลับได้เห็นคนท้องถิ่นทำกันเป็นล่ำเป็นสัน
รอรูปนะครับ

ดีใจที่พี่ช่วยได้นะ พี่ก็ชอบกิน  ;D

Bagel เป็นของยิวจริงๆ ตอนพี่อยู่นิวยอร์ก มีขายแทบทุกหัวมุมถนน
เป็นขนมปังที่ออกจะทำยากหน่อย ไม่สมควรทำเองที่บ้าน ไปซื้อกิน
ดีกว่า เขาต้องต้มก่อนถึงเอาไปอบ

คนยิวอเมริกัน ชอบผ่าครึ่ง ปิ้ง แล้วเอา cream cheese ทา แล้วตามด้วย
"lox" หรือปลา salmon รมควัน

เขาทำออกมามีหลากหลาย มีผสมหัวหอมบ้าง กระเทียมบ้าง เกลือ
แล้วก็มีแบบใส่เม็ดงา  ใส่เม็ด poppy (อันนี้พี่ไม่รู้ว่าเขาเรียกอะไร
จะเรียกเม็ดฝิ่นก้อกระไรอยู่)

แบบสมัยใหม่ก็มี blueberry มีเนยแข็ง แล้วก็เบคอน ซึ่งอันนี้ออก
จะผิดหลักยิวเป็นอันมาก เพราะเขาไม่กินหมู

ตอนนี้ยุโรปก็มีขายเกือบทุกที่เหมือนกัน เมื่อหลายๆปีมาแล้ว หาไม่ค่อยได้
เดี๋ยวนี้ใน Starbuck ก็มีขาย

ตอนที่พี่อยู่ดูไบ ทั้งๆที่เป็นเมือง ของคนมุสลิม ก็มีขาย 
ตอนนี้พี่อยู่สิงคโปร์ก็มีกิน อร่อยเกือบเท่าของนิวยอร์ก
แถมตั้งชื่อว่า New York City Bagel ซะด้วย อยากกินมั้ย
พี่กลับกทม จะเอาไปฝาก

แต่ก็อย่างว่า อร่อยอะไรจะมาสู้ของไทย

แล้วเคยชิม Bialy ของคู่ Bagelมั้ย

ส.ว. ใจร้อน ขอทราบอะไรนิดเดียวนะครับ ขอโทษถ้าขัดจังหวะ คือขอทราบว่าเส้นทางสายไหมสมัยโน้นนนนนน นี่ออกจากไหน ไปสิ้นสุดที่ไหนครับผม
มานิต

ขออภัยที่ปล่อยให้ ส.ว. รอคอย
ติดสอบเสาร์ อาทิตย์ ของ มสธ. ตอนนี้สอบเสร็จแล้วมาต่อกันครับ

อ้อ บัตร น.ศ. มีประโยชน์ ใช้ซื้อตั๋วครึ่งราคาได้ ประหยัดเงินไปจม

จากรูปเหนือราคา 40 หยวน เขียนว่าตั๋วครึ่งราคา
บัตรใบนี้คือบัตรเข้าชมกำแพงเมืองเก่าที่ Jiayuguan, Gansu Province

โปรดดูแผนที่ประกอบใน คคห 7
ทางสายไหมเริ่มจาก เมืองซีอัน (I) หรือชื่อเก่าคือเมืองฉางอัน
ขึ้นเหนือเพื่อตัดไปทางตะวันตก อันมีเมืองสุดท้ายในประเทศจีน คือเมือง คาสือ (Kashgar)  (B)

ก่อนจะเข้าสู่เอเซียกลาง (Central Asia) ผ่านตะวันออกกลาง ไปสิ้นสุดที่โรม

ชาติเอเซียกลางที่เป็นทางผ่านของทางสายไหม ก็คือชาติที่ลงท้ายด้วยคำว่า สถานๆ ทั้งหลาย
ที่เราเห็นตอนแข่งกีฬาเอเซี่ยนเกมส์นั่นเอง


จากแผนที่ใน คคห 7 ซินเจียงทั้งมณฑลคือทางผ่านของเส้นทางสายไหมโบราณ
วัฒนธรรมความเป็นอยู่ของพลเมือง ได้รับอิทธิพลแขกปนจีน
ทั้งเรื่องภาษา อาหารการกิน ตลอดจนการรักษาสภาพศพของคนที่ตายแล้ว
 

แผนที่เอเซียกลาง  ที่ทางสายไหมพาดผ่าน ไปสู่ยุโรปใต้

การบินจากกวางเจา สู่อูรูมูฉี เมืองหลวงของซินเจียงใช้เวลา 5 ชั่วโมงเศษ
ถึงอูรูมูฉี หิมะยังตกอยู่ ขี้เกียจหาที่พัก
เจอโรงเเรมหรูกลางๆ สามดาว ราคาคืนละ 130 หยวน
ที่ดีไมไ่เเพ้กัน แค่ 80 หยวน ก็ไม่ยอมให้คนต่างชาติพัก
ถือว่า ความปลอดภัยไม่เพียงพอ
เหตุผลแท้จริง คงต้องการดูดเงินคนต่างชาติมากๆ กระมัง


ที่เที่ยวเมืองนี้ไม่มีอะไรมาก
ชั้นล่างของโรงเเรมเป็นบริษัททัวร์ ที่ขายให้คนจีนเป็นหลัก
ดูราคาแล้วไม่แพง ยิ่งถ้าคนจีนตัดสินใจซื้อบริการที่ราคานั้น
ก็แปลว่าราคาต้องโอเค

ทัวร์หนึ่งวันเต็ม ไปทะเลสาบเทียนฉือ (ห่างตัวเมืองราว 1 ชม.) ราคา 180 หยวน
ในจำนวนนี้เป็นบัตรผ่านประตูที่ทัวร์ต้องซื้อให้เรา 100 หยวน และค่าอาหารกลางวัน 10 หยวน

พอถึงอุทยาน ต้องเสียค่ารถรับส่งภายในอุทยานอีกคนละ 35 หยวน
ไม่ซื้อไม่ได้ เพราะเดินไกลและขึ้นเขาอีกต่างหาก

ไกด์มาขายออปชั่นเพิ่ม หากต้องการเข้าชมวัดจีนอีกสองแห่ง ประมาณ 30 หยวน
และเข้ากระโจมของคนพื้นเมือง จิบชา ฟังดนตรี อีก 20 หยวน


น้ำในทะเลสาบเป็นน้ำแข็ง

มีผมคนเดียวในคณะทัวร์ที่ไม่ได้ซื้อออปชั่นวัดเพิ่ม จึงเดินเตร่เผาเวลาเล่น
นึกแล้วเชียว คล้อยหลังไปแปบเดียว คณะกลับมาแล้ว
อากาศหนาวเหน็บ ไม่มีใครอยากเดินฝ่าความหนาวไปไกลลิ่ว
หันหลังกลับไปสู่วัดใกล้แทน

ลงจากวัดก็ไปกระโจมวัฒนธรรมของชาวพื้นเมือง
จิบชานมจามรี ของขบเคี้ยว ฟังดนตรีจากหนุ่มจีน เค้าหน้าเป็นคนคาซัคสถาน

บริษัททัวร์มาส่งโรงแรม วันนี้ย้ายเข้าไปนอนโรงแรมราคา 80 หยวน ตึกถัดไป
เพราะเมื่อวานตอนไปทานอาหาร คุยกับคนจีนโต๊ะข้างเคียง
ตีสนิท เขาช่วยเปิดห้องพักให้ ใช้ ID จีน
ประหยัดเงินได้อีกหน่อย

เวลา 12.57 น. วันรุ่งขึ้น ซื้อตั๋วรถตู้นอนไปคาสือ ใช้เวลา 25 ชั่วโมง
ราคา 324 หยวน เตียงบน ถ้าเตียงล่างเเพงกว่า 20 หยวน แต่ตั๋วหมดแล้ว

หากซื้อตั๋วเครื่องบินล่วงหน้า สัก 10 วัน จะซื้อได้ในราคา 410 หยวนเท่านั้น
รถไฟตู้นอนและเครื่องบิน ราคาแทบไม่ต่างกันเลย
รถไฟเมืองจีนรักษาเวลาดีมาก วิ่งนิ่ม แทบไม่ได้ยินเสียงกะฉึกกะฉักเหมือนบ้านเรา

ภาพ โรตีจีนใส้กุ๋ยฉ่าย แสนคุ้มค่า ราคา 1 หยวน
และทิวทัศน์ตลอดทางที่รถไฟวิ่งผ่านไปเมือง คาสือ

วิวในตู้รถไฟ และป้ายบอกขบวน

สาวน้อยชาวจีนปนคาซัค

เข้าเขตเมืองคาสือ อากาศเริ่มอบอุ่น พิชพรรณสีเขียวสด
ใบไม้เริ่มผลิ บ่งบอกว่าฤดูชุนเทียนเริ่มต้นแล้ว

ตลอดทางที่รถไฟวิ่งผ่าน มีหลุมศพหลายแห่ง
ทรงโดม ชัดเจนว่าเป็นของชาวมุสลิม ซึ่งมีประเพณีฝังศพ


ถึงคาสือเกือบบ่ายสามโมง
ประชากรในคาสือร้อยละ 95 เป็นอย่างน้อย เป็นมุสลิม
มองไปทางใด ก็เห็นสตรีโพกผ้าคลุมผม หรือไม่ก็บุรุษใส่หมวกอิสลาม

ดีจังครับ ยังกะไปเองเลย เพราะคงไปไม่ไหว ห่วงเรื่องสุขภาพ ระหว่างทางเป็นอะไรละก้คงจะลำบาก(ไม่)น่าดู ขอทราบว่านมจามรี ต่างจากนมวัวที่บ้านเราไหมตรับ
มานิต

ชานมจามรี รสชาติออกไปทางชามากกว่านมครับ
ลำพังกลิ่นของนมจามรีก็ไม่ต่างจากนมวัวเท่าไร
เพราะจามรีก็เป็นวัวประเภทหนึ่ง เรียกว่า เหมาหนิว หรือวัวขนนั่นเอง

เวลาชงชา เขาใส่เครื่องเทศหลายอย่างลงไปด้วย เช่น กานพลู
(ใส่ทีละอย่าง แต่ละแห่ง แต่ละอย่าง) พอกลับถึงบ้าน ลองชงชาปนเครื่องเทศดูบ้าง
ได้กลิ่นหอมหวลทีเดียว

คาสือเหมือนเมืองแขกมากกว่าเมืองจีน เมืองมุสลิมเเท้ๆ
บริษัททัวร์บอกว่า ถ้ามาถึงซินเจียงแล้วไม่ได้มาคาสือ ถือว่ายังไม่ได้สัมผัสซินเจียงของแท้
เท่านั้นแหละ ผมไม่รอช้ารีบซื้อตั๋วรถไฟทันที

ที่พักที่คาสือ ได้ที่ International Youth Hostel ใกล้จัตุรัสกลางเมือง
ห้องหนึ่งมี 6 เตียงๆ ละ 35 หยวน
แต่ชวงนี้แขกน้อย ทั้งตึกมีแขกอยู่แค่ 3-4 คน

ข้าวของที่เมืองนี้ราคาถูกกว่าเมืองจีนทั่วไป ถูกแบบไม่น่าเชื่อ  
แพงเฉพาะเนื้แพะ ก.ก. ละ 200 บาท
เนื้อแพะย่าง ไม้ละหยวนครึ่ง น้ำชาฟรี
ส่วนก๋วยเตี๋ยว ชามละ 1 หยวน

เนื้อแพะย่าง ย่างกันสดๆ ร้อนๆ ริมถนน เป็นอาหารยอดนิยม เห็นทั่วทุกหัวระแหง
แคนตาลูบ เฉือนขายสดๆ เช่นกัน ซื้อแล้วกัดกินตรงนั้น ทิ้งเปลือกตรงนั้น
ไม่ต้องหั่นให้ยุ่งยาก ชิ้นละครึ่งหยวน

ขอเชิญพี่เทียนแวะมาดู bagel หน่อยครับ

หน้าตาเหมือน รสชาติเหมือน แต่กรรมวิธีไม่สู้เหมือน
ผมเข้าใจว่า bagel ที่ต้องต้ม เพราะต้องการให้โด ขึ้นฟู ได้ที่
การทำขนมปังสมัยใหม่ ใช้ตู้ปรูฟ อบไอน้ำแทน
สำหรับภูมิปัญญาชาวบ้าน อาจมีวิธีอื่นอีกก็ได้


ขนมปังมีรูกลาง คล้าย bagel สนนราคาไม่แพงเลย
2 อัน 1 หยวน

น้อง JDจ๋า

พี่เข้ามาอ่านแล้ว ที่ยังไม่ได้ตอบนั้น มัวแต่ยุ่งกับสารพัดเรื่อง
ขนมปัง bagel สไตร์จีนน่าสนใจมาก ตอนพี่อยู่เซี่ยงไฮ้ เคยเจอ
เตาแบบเดียวกัน แต่ทำขนมปังอีกอย่าง กลมๆ แบนๆ เหมือนขนมปังอินเดีย
ที่เรียกว่า นาน แต่แบนกว่า ฉีดนํ้าก่อนเข้าเตาอบเหมือนกัน

พี่ให้สามีดูรูปการทำ bagel สไตร์จีน ตะโกนออกลั้นว่า ของปลอม
ของจริงต้องต้ม แล้วอบ การต้มพี่ว่ามันทำให้หนัก ไม่บวม เบา เหมือน
ขนมปังฝรั่งเศส เคี้ยวได้หนึบๆ (chewyแหละ ไม่รู้เรียกว่าอะไร)
bagel เป็นขนมปังยิว ที่หากินแทบไม่ได้ในอิสราเอล

เขียนบ่อยๆ นะ พี่ชอบอ่านมาก อ่านแล้วเพลินเหมือนไปเที่ยวเองเลย
I like I like  ;)

ขอบคุณครับที่เข้ามาเม้นท์ ให้หายคาใจไปเลยว่า bagel ในจีนของจรืงหรือปลอม
สามีพี่เป็นผู้เชี่ยวชาญขนมปังยิวเหรอครับ คงชอบทานกระมังครับ หรือไม่ก็เห็นบ่อย

ที่นี่ ขนมปังแบน หรือ "นาน" ก็มีหลากหลายหน้าตา
อาหารพวกนี้ ดูเหมือนว่าแขกทุกชาติรับทานกันหมด เลยไม่รู้ว่าต้นตอเป็นของใคร
ผมเคยติดตามผู้ใหญ่ไปที่โรงแรมในสิงคโปร์
บนโต๊ะมี "นาน" อยู่ปึกหนึ่ง ท่านเปิดแยมมะม่วงออกป้ายกินอย่างชำนิชำนาญ
จากนั้นเมื่อแกงกระหรี่อินเดียกลิ่นฉุนมาเสริ์ฟ ท่านก็ฉีก "นาน" จิ้ม เปิบด้วยมือ น่าอร่อย

หาครีมชีสไม่ได้ แต่จิ้มกินกับนมแพะ (หยังไหน่) แก้ขัดไปได้
นมแพะ ชาวบ้านขายชามละ 2 หยวน
พอลองดู รสชาติคล้าย โยเกริ์ต เลยครับ
(กลิ่นรสออกไปทาง sour cream เหมือนที่ใส่ในอาหารกรีก เลบานีส
ที่ใช้แผ่นนาน ห่อหุ้มเนื้อแกะ สลัดผัก มะเขือเทศ และโอลีฟ น่ะครับ)
 
 

แผ่นแป้งสาลี คลึงให้แบนเหมือนแป้งเกี๊ยวซ่า สอดไส้เนื้อแพะปรุงรส
ใส่เครื่องเทศดับกลิ่นสาบ แล้วนำไปอบ
แผ่นนี้ขาย 3 หยวน

สามีพี่เป็นอเมริกันยิว จากบอสตัน เป็นของที่เขากินแต่เด็ก พอไปหาแม่ที
ถ้าบอกล่วงหน้าจะซื้อเตรียมไว้ให้เป็นโหลเลย ที่บ้านต้องมีติดช่องแข็งไว้ตลอด
เหมือนพี่ที่ขาดข้าวไม่ได้

sour cream ที่หมายถึงคือ lebneh หรือเปล่า หน้าตา (ดูจากรูป)
คล้ายกันมาก

รูปขนมปังที่ให้ดูเหมือนขนมปังที่พี่เห็นที่เซี่ยงไฮ้เลย เขาเรียกว่าอะไรจ๊ะ
ภาษาจีนพี่ลงไหไปหมดแล้ว เผื่อไปเมืองจีน จะได้ไปหากิน

ที่สิงคโปร์ พี่จำสับสน สั่งผิดบ่อยๆ ระหว่างโรตีกับนาน ไม่รู้อันไหนที่มัน
มันๆ คงจะเป็นนาน โรตีแห้งๆอร่อยดี แต่ผิดกับโรตีบ้านเราเลย

แม่นแล้วครับ ว่าไปแล้วมันก็คือ yoghurt ประเภทหนึ่งนั่นเอง


เรียกว่า "นาน" ครับ
นานมีหลายแบบ จะบาง จะหนา จะสีขาว หรือโกลเดนบราวน์ เพราะฉาบน้ำมันตอนเบค ก็คือกันครับ


อันมันๆ คือโรตีครับ ใช้น้ำมันช่วยทุกขั้นตอนการผลิต เพื่อให้แป้งเป็นชั้นๆ
ส่วน นาน มีสีขาว ด้านๆ ไม่เปื้อนมือ

คนที่คาสือ ไม่ค่อยทานเนื้อวัวเท่าไร นิยมเนื้อแพะมากกว่า

เครื่องในแพะเปื่อย แบบลวกจิ้ม ชามละ 3 หยวน

ขาแพะต้มเปื่อย เอ็นล้วนๆ ขาใหญ่ 17 หยวน
1 ขา ทานได้ 2 มื้อ

เส้นสปาเก็ตตี้ vs เส้นก๋วยเตี๋ยว

เคยมีคนตั้งคำถามกันนานแล้วว่าชาติใดเป็นผู้คิดค้นอาหานชนิดนี้เป็นชาติแรก?
ดูภาพประกอบนะครับ

คนจีนทางตอนเหนือในมณฑลกานซูและซินเจียง กินเส้นก๋วยเตี๋ยว "เมี่ยน" เป็นอาหารหลัก
เมี่ยนทำจากแป้งสาลีนวดให้ได้ที่ขดเป็นวง
เมื่อจะรับทาน ก็ใช้มือสาวแป้งให้ยาวขึ้น จนได้เส้นเล็กเรียวผอม ตามต้องการ แล้วนำไปลวก
จากนั้นผัดผักมา 1 จาน ราดลงบนเมี่ยน ลงมือเปิบ
เส้นเมี่ยน รสชาติคล้ายเส้นสปาเก็ตตี้มาก

ประวัติศาสตร์บันทึกว่า เมื่อคริสศควรรตที่ 13 มาร์โคโปโล เดินทางจากอิสราเอล ผ่านตุรกี ผ่านอิรัค
แล้วตัดเข้าเอเซียกลาง ผ่านอัฟกานิสถาน เข้าแคชการ์ หรือ คาสือ
ก่อนเดินทางไปทางตะวันออก ไปยังตุนหวง
ระหว่างทาง เขาได้รับประทาน เมี่ยน
พอกลับไป มาร์โดโปโล เอาเมี่ยนไปเผยแพร่ในอิตาลี
แล้วอาหารเส้นก็พัฒนาไปเป็น สปาร์เก็ตตี้
จริงหรือไม่ ลองตัดสินเอานะครับ

ได้ความรู้ดีจังครับ สนุกด้วย คราวนี้ถ้าเจอคนหน้าตาเหมือนแขกมุสลิม แต่บอกว่าเป็นคนจีน จะได้ไม่มึนเหมือนก่อนครับ ถ้าได้ชิมนมอูฐ บอกด้วยนะครับ
มานิต

เคยชิมทั้งนมอูฐและเนื้ออูฐ ครั้งแรกออกจะประหลาดๆ แต่ครั้งหลังอร่อยใช้ได้
ที่ใช้ได้เลยทีเดียวน่าจะเป็น chocolate ที่ทำด้วยนมอูฐ หวานๆ มันๆ เค็มๆ
http://www.al-nasma.com/ 

โห โห โห กล้ารับทานกันด้วยเหรอครับ เนื้อ นม อูฐนั่นน่ะ
ผมเข้าไปสำรวจใกล้ๆ เจอแต่อุนจิ สีสรรไม่ยักเหมือนของสัตว์กินหญ้าที่ออก เขียวคล้ำ หรือดำ
มูลอูฐกลับแดงคล้ายของมนุษย์
เว้นแต่สัณฐานของมูลอูฐกลมกลึง
 

ตามทะเลทรายในซินเจียง เราสามารถเห็นฝูงแพะหากินดาษดื่น
แต่มีที่หนึ่งเห็นแต่ฝูงอูฐ ผมเลยถามคนขับ
จึงทราบว่าที่ใดมีหญ้าใบอ่อน คนสามารถเลี้ยงแพะได้
แต่ที่ใดที่มีแต่ไม้พุ่มใบแข็ง มีแต่ก้าน ไร้ใบ
อูฐเท่านั้นที่สามารถกัดกินกิ่งไม้แห้งๆ เหล่านั้น เป็นอาหาร

จานนี้เส้น "เมี่ยน" ค่อยเหมือนสปาร์เก็ตตี้หน่อย

กินซิจ๊ะ ชอบชิม อร่อย ไม่อร่อยค่อยว่ากันอีกที  ;D

น่าสนุกจังเลยคะ แต่จะหาใครไปด้วยอย่างนี้ มีไหมหนอ :-\

สถานที่เที่ยวที่มักรวมในโปรแกรมของบริษัททัวร์ ได้แก่
1) อาบัค โฮจา ทูม (หลุมศพของผู้นำชนกลุ่มน้อยในซินเจียง) สร้างปี 1640
2) ตลาดนัดวันอาทิตย์
3) ทะเลสาบคาลาคูล

ดูให้ชัด หลุมฝังศพชาวมุสลิม ทำด้วยดินเหนียวผสมกับฟางข้าว
สามารถยืนยงได้หลายร้อยปี


ภาพมัสยิด มีต้นปอปลาร์รายล้อม
ต้นไม้ชนิดนี้ปลูกกันมากในซินเจียง
ว่ากันว่า หากใครไปโอบกอดต้นไม้ต้นใหญ่ๆ จะได้ยินเสียงน้ำในต้นไม้ไหลซู่


ภาพเด็กชายเจ้าของอูฐ
เคยเก็บเงินค่าขี่อูฐถ่ายรูปหน้าสุสานครั้งละ 10 หยวน
วันนี้ผ่านไปครึ่งวันยังไม่ได้ลูกค้าสักราย
ยอมลดค่าขี่เหลือเพียง 3 หยวน

เดินผ่านหมู่บ้านชาวอุยเกอร์ (เว้ยจู่) ซึ่งเป็นเผ่าใหญ่ในซินเจียง
เจอเด็กๆ กลุ่มหนึ่งวิ่งเล่น พวกเธอแสดงความเต็มอกเต็มใจเมื่อได้เป็นดาราหน้ากล้อง

มีเด็กหญิงคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนในวันอบอุ่นของฤดูใบไม้ผลิ
หนังสือเธอเป็นภาษาอาหรับ

เมื่อถ่ายรูปเสร็จ เด็กๆ ขอร้องให้ส่งรูปไปให้ดูด้วย
เขียนชื่อที่อยู่ให้เป็นภาษาจีน

พวกเด็กๆ เรียนทั้งภาษาจีนกลางและอาหรับในโรงเรียนตั้งแต่ยังเล็ก
ถามว่าทำไมต้องเรียนภาษาอาหรับด้วย
คำตอบคือ เพื่อให้อ่านคัมภีร์ทางศาสนาได้

กรุณาบอกเรื่องรสชาดของนมอูฐอีกนิดครับ ขอบคุณ
มานิต

ขอประทานโทษครับ
ผมไม่เคยชิมนมอูฐครับ

เสร็จจากดูสุสาน ผมก็รีบไป Karakul Lake
ซึ่งต้องนั่งรถจากคาสือไป 4 ชั่วโมง ค่ารถ 49 หยวน
หากไม่มีรถส่วนตัว ไปแล้วอาจกลับไม่ทัน
ต้องค้างคืนกลางดงเปล่าเปลี่ยว


รถบัสบอกว่าออกเดินทาง 10.00 น.
แต่เมื่อได้ผู้โดยสารไม่ครบ ก็แช่ป้าย ไม่ยอมออกจนกระทั่งเที่ยงครึ่งถึงขยับ
ตอนนี้ได้เพื่อนเดินทางมา 1 คน
เป็นคนจีนที่เกิดที่อเมริกา กำลังเรียนที่ Princeton University, New Jersey
แต่มาเรียนภาษาหนึ่งเทอมที่มหาวิทยาลัยในปักกิ่ง
เธอหยุดสปริงเบรค 10 วัน จึงมาเที่ยวทางสายไหม

รถปุเลงไปเรื่อย พอพ้นเขตเมืองก็ซิ่งทำความเร็วให้ทันกับแสงตะวัน
(แต่ว่าไปแล้ว สามทุ่มฟ้ายังสว่างโล่ง)
วิวตลอดทางเป็นภูเขาสูงทะมึน มีลำธารไหลคู่ไปกับถนน
แถวนี้มีการทำเหมืองหยกขาว ซึ่งเป็นการทำลายล้างธรรมชาติอย่างวายร้ายทีเดียว

รถวิ่งไปเรื่อย ไต่ระดับความสูงที่เพิ่มขึ้น ทำให้เห็นภูเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ
และบางช่วงที่ถนนใกล้ยอดเขา สามารถมองเห็นธารนำแข็ง (glacier) ได้ชัดเจน

เกือบห้าโมงเย็น รถจอดป้ายเมื่อถึงทะเลสาบ
ต้องเสียค่าเข้าคนละ 50 หยวน
แต่มีรถมอเตอร์ไซค์รับไปเที่ยว 1 กิโลเมตรเหนือขึ้นไป ไม่ต้องเสียบัตรผ่านประตู
ค่ารถ 3 หยวน

คนขับรถพาไปยังกระท่อมหลังเล็กที่อยู่ริมทางห่างไปราว 1 กิโลเมตร
เปิดประตู แล้วคะยั้นคะยอให้เราเข้าไปในกระท่อมของเขา
เมื่อเข้าไปถึง ก็จัดแจงก่อไฟอุ่นชานมจามรีให้เราดื่ม
ผมมองตากับเพื่อนร่วมทางว่าอย่าเสียเวลามากนักที่กระท่อมแห่งนี้
เพราะเป้าหมายของเราคือสำรวจพื้นที่ให้เสร็จ แล้วหารถกลับไปคาสือให้ได้ภายในคืนนั้น

รอบๆ กระท่อมไม่มีอะไรมาก
มีแต่ฝูงแพะภูเขาขนยาวหากินไปทั่ว
แม้ว่าแดดจะเปรี้ยง แต่อากาศหนาวทีเดียว ราว 10 องศา

เราเดินสำรวจไปไม่ไกล ก็พบสุสานเก่าแก่
คนขับบอกว่าตั้งแต่เขาเกิดมา ก็เห็นสุสานเหล่านี้ทิ้งร้างอยู่

คนขับชวนให้เรานั่งรถเข้าไปเที่ยวในหมู่บ้าน ค่ารถ 25 หยวน
เราตกลงตามนั้น

คุณJDคะ  เข้าใจว่ายังไม่จบใช่มั้ยคะ   ดิฉันเป็นแฟนคนหนึ่งที่ใจจดจ่อรออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ 
เพราะดูท่าว่าไปลำบาก  สภาพแวดล้อมคงหาห้องน้ำห้องท่าตามทางยากอยู่   ขอเกาะติดเที่ยว
ผ่านภาพผ่านประสบการณ์คุณJD แบบนี้ต่อไปดีกว่า    ;D

ขอบคุณครับที่ติดตามอ่าน มาต่อกันเลยครับ

เราเข้าไปเที่ยวในหมู่บ้านห่างไป 2-3 กิโลเมตร
รถมอเตอร์ไซค์วิ่งบนถนนราดยาง ก่อนจะแยกเข้าถนนหินขรุขระ
พายุทรายพัดเข้าใส่รถที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูง
เม็ดทรายปะทะผิวหนังและใบหน้า เจ็บแปลบน้ำตาแทบไหล

ถนนบางช่วงมีสายน้ำที่แตกแขนงจากทะเลสาบไหลผ่าน
ปึหนึ่งๆ ทะเลทรายแถบนี้ฝนตกไม่มาก แต่ทะเลสาบก็มีน้ำทั้งปีจากหิมะที่ละลายลงมา

ถึงหมู่บ้านแล้วค่อนข้างผิดหวัง
เงียบเหงาไม่มีกิจกรรมใดๆ เลย
หน้าหมู่บ้านมีมัสยิดเก่าที่ทิ้งร้าง

ผมเปิดประตูมัสยิดเข้าไปสำรวจ
ด้านในตามภาพที่สอง ไม่มีอะไรเลย มีเพียงรั้วสูงแค่เอว
คงมีคนทำรั้วดินรอบมัสยิด ดัดแปลงเป็นคอกเลี้ยงสัตว์มากกว่า

เดินเรื่อยไปจนพบบ้านหลังใกล้เคียง
ปากก็ร้องทักเจ้าของบ้านว่าขอเข้ามาเยี่ยมเยือนหน่อย มีคนอยู่ไหม
ผู้หญิงหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส มีผ้าโพกผม อุ้มลูกน้อยออกมาพบเรา
พาเราเข้าไปชมบ้านเธอ ภายในประดับประดาด้วยผ้าสีฉูดฉาด เช่น กระโจมมองโกล ทั่วไป

มูลสัตว์มีประโยชน์ ทำเชื้อเพลิงหุงต้มได้
บางคอกสัตว์ก็เลี้ยงอูฐ เอาไว้ขี่ในทะเลทราย

ยามเมื่อหิมะละลาย
ทุ่งหญ้า ก็มีแอ่งน้ำให้สัตว์เลี้ยงดื่มกิน

แวะชมร้านค้าประจำหมู่บ้าน มีเฉพาะสิ่งของจำเป็นอย่างละไม่มาก
แต่ก็ครบครันพอควร
ใช้เวลาตามสมควรแล้ว เราก็หารถกลับ

เจ้าของมอเตอร์ไซค์เสนอรถราคาคนละ 100 หยวน
ผมบอกให้เพื่อนร่วมทางโบกรถที่นานๆ ผ่านมาสักคันดีกว่า
เผื่อมีคันไหนกลับคาสือเราจะได้ขอโดยสารไปด้วย มีรถผ่านมา 1 คันพอดี
เจ้าของรถชลอรถถามไถ่เราว่าจะไปคาสือหรือไม่ คิดค่ารถคนละ 50 หยวน
ผมตกลงทันที

วันนั้นเป็นวันเสาร์เราต้องการกลับไปคาสือคืนนั้น
เพราะวันรุ่งขึ้นมีตลาดนัดซันเดย์มาร์เก็ต ที่มีชื่อเสียง
หากไม่ได้รถกลับ เราอาจชวดดูของสำคัญ
เป็นตลาดนัดที่ "เพื่อนจูงวัวไปค้า ขี่ม้าไปขาย" อย่างแท้จริง

เก็บภาพอีกเป็นครั้งสุดท้าย ให้คุ้มกับระยะทางแสนไกลกว่าจะบุกป่าฝ่าดงมาถึง
ในใจลิงโลดที่เราหารถกลับได้ในราคาสมเหตุผลทันเวลา

แต่หากมีความสามารถทำนายอนาคตได้ว่าอะไรจะเกิดในวันรุ่งขึ้น
ผมคงจะเลือกค้างคืนริมทะลสาบในเพิงเล็กที่หนาวเหน็บ
นอนนับดาวเดือนที่คาราคูลเลคให้รู้แล้วรู้รอด

เหตุการณ์บ้านเมืองยุ่งๆ ไม่ค่อยมีจิตรใจจะทำอะไร ขอโทษด้วยครับ


ที่คาสือ ปัญหาชนกลุ่มน้อยทะเลาะกับกลุ่มใหญ่
เป็นเรื่องที่มีมานาน ราวกับไฟสุมขอนมังครับ
ลมโชยมาทีหรือมีอะไรมากระตุ้นที ก็กรุ่นขึ้นมา

แม้ว่าชาวอุยเกอร์ ซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ของพื้นที่ จะสงบเสงี่ยมลงได้
ทว่าแผลนั้นกว้างและลึก รอยแผลที่ผิวหนังอาจสมานได้ชั่วครู่ชั่วยามเพราะได้ยาดี
แต่คงไม่มีโอสถขนานไหน เยียวยาบาดแผลทางใจที่สร้างสมมานานปี ได้ชั่วข้ามคืน

สิ่งที่เป็นกุญแจนำไปสู่ความสงบที่รัฐบาลจีนใช้ คือ ความเด็ดขาด นับหนึ่งถึงสาม
1. ยัง
2. ไม่
3. ยิง
เรียกว่าตำรวจเพียงใช้สายตากวาดมอง ทุกคนมือเย็น ตัวสั่น เงียบกริบดั่งปิดสวิทซ์
เพื่อนชาวจีนเล่าให้ฟังว่า Bullets talk ยังเป็นวิธีควบคุมฝูงชนที่รัฐบาลจีนใช้เสมอมา
ช่วงเทียนอันเหมิน 1989 รัฐบาลกราดยิงเป็นใบไม้ร่วง
วันรุ่งขึ้นล้างพื้น ปลูกต้นไม้ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
 
ใช่เพียงเท่านั้น ยังไล่เก็บหัวโจก
ปูพรมค้นหาตามบ้านเพื่อนและโรงแรม
สกัดทางหนีไปต่างประเทศ
เพื่อมิให้เป็นหอกข้างแคร่ ทิ่มตำรัฐบาลจีนในวันหน้า
ครับ ประเทศคอมมูนิสต์ ไม่บริหารประเทศด้วยปาก


เราไปดูตลาดนัดวันอาทิตย์ ที่คนพื้นเมืองตามหมู่บ้านออกมาซื้อของกัน
บนรถเมล์มีคนเอานกพิราบ 3-4 ตัว ใ่ส่กรงวางไว้
พอผมลงรถเมล์ถึงทราบว่าเขาเอานกที่บ้านมาขายที่ตลาดนัด
พวกที่จูงแพะมา ตอนขากลับอุ้มไก่กลับบ้าน
ผมไม่อยากถ่ายรูปสัตว์ใหญ่ครับ สยอง

สินค้าในตลาดเป็นของพื้นเมือง ที่ปลูกในทะเลทราย
พวกถั่วตระกูลต่างๆ อินทผาลัม แอปปริคอท พุทราจีน
เครื่องเทศ และหนังสัตว์

รถเทียมลา ยังเป็นพาหนะที่ใช้แพร่หลาย
สงสัยเหมือนกันว่าทำไมบางที่ก็เทียมม้า บางที่ก็เทียมลา
แต่เห็นลามากกว่าม้าครับ

หนังสัตว์ฟอกแล้ว คนซื้อพินิจดูตำหนิ หน้ากว้าง
ก่อนคำนวนเป็นตารางฟุต ดีดราคาออกมา


ภาพล่างสุด หนุ่มน้อยและสาวน้อยชาวอุยเกอร์
ที่มองยังไงก็ไม่เหมือนคนจีนตาหยีเผ่าฮั่นที่เราคุ้นตา

ย่านเมืองเก่าแคชการ์
ดูแล้วนึกถึงสภาพสลัมที่มีคนขุดรูอยู่ แออัด
แต่ก็อยู่กันมาหลายร้อยปีแล้ว

ค่าเข้าย่านเมืองเก่า 30 หยวน
บางประตูไม่มีคนเฝ้าครับ ฟรี

ก่อนจะลาจากคาสือ
ผมจะพาชมบ้านดินเหนียวของพวกอุยเกอร์กันหน่อยครับ

ดูภายนอกซอมซ่อ แต่ด้านในมีชีวิตชีวา ไม่โทรมอย่างที่คิด

ช่วงที่สอง
คาสือ-->เหอเทียน (Hoton)-->หมิงเฟิง -->เฉียวมั่ว


ลาจากคาสือแล้ว
ไม่ทราบว่าจะไปไหนต่อดี
เอาแผนที่มาดู แล้วปรึกษากับเพื่อนรวมทาง
เธอปริ้นต์แผนการเดินทางที่มีคนทำไว้ทางเน็ตติดตัวมาด้วย
ผมเสี่ยงตามเธอ ลงใ้ต้ไปเมืองเหอเทียน
จุดหมายคือดูมัมมี่ที่เฉียวมั่ว (โผเธอเขียนว่า Mummies in its original tomb)

ฟังดู ยั่วยวนใจไหมครับสำหรับท่านที่ยังไม่เคยเห็นมัมมี่
เอาล่ะ ตามเธอไป ไปไหนก็ได้ ขี้เกียจคิดครับ
ซื้อตั๋ว 95 หยวน รถนอนรอบสองทุ่มครึ่ง
พอฟ้าสางก็ถึงเหอเทียน

ทานอาหารเช้า เป็นเกี๊ยวน้ำยัดไส้เนื้อแพะสับ (หุ่นตุ้น)
ชามละ 5 หยวน ได้เกี๊ยวมาเกือบ 20 ตัว
คนขายเป็นมุสลิมอุยเกอร์ อัธยาศรัยดีมาก
ผมถามเธอว่าเครื่องเทศป่นๆ สีเขียวที่ลอยในชามเกี๊ยว หอมมาก
มันคืออะไร กลิ่นคล้ายใบโรสแมรี ผสมมิ้นท์

เธออธิบายว่าเป็นเครื่องเทศพื้นเมือง ชื่ออะไรผมจำไม่ได้
ถ้าชอบ จะให้สามีเธอไปซื้อให้ ชงดื่มกับน้ำชาหรือดื่มเปล่าๆ ก็ได้
ผมฝากซื้อ 10 หยวน ได้กลับมาถุงเบ้อเริ่ม
ให้ค่าน้ำมันเธอ 2 หยวน แต่เธอไม่รับ บอกว่านิดหน่อยเท่านั้น
มิตรจิตรมา ก็มิตรใจไป
เลยบอกเธอว่าก่อนรถออกไปหมิงเฟิง ผมจะมาทานมื้อบ่ายอีกครั้ง
ขอไปสำรวจเมืองเสียก่อน

กระทู้นี้น่าจะลงใน Blue Planet ของ Pantip

คุณJDขา  ไปสำรวจเมืองแล้วยังไงต่อคะ  รออ่านอยู่นะคะ   :P

รออ่านมัมมี่อยู่ครับ คุณเจดีย์

มรดกของทางสายไหมในซินจียง  ที่เหลือให้ปัจจุบันชนรำลึกถึงอดีตกาลนานโพ้น
ก็เหลือเพียงไม่กี่อย่าง อย่างแรก คือ ศาสนาอิสลามและวิถีชีวิตของอิสลามิกชน
พ่อค้าอาหรับเดินทางข้ามทะเลทรายมาถึงจีน ไม่ได้เพียงผ่านมาแล้วผ่านไป
แต่ได้ปักหลักพักค้าง รอนแรม จนเกิดเป็นชุนชนที่เจริญงอกงามมานับพันปี
ยิ่งหากลงเจาะลึกดูเมืองในทิศตะวันตกของจีน แถบมณฑทลเสฉวน กานซู และชิงไห่
ที่ใดมีชุมชนมุสลิม ทีนั้นน่าจะมีประวัติศาสตร์เกี่ยวข้องกับการค้าขายสมัยโบราณ
ตัวอย่าง เช่น เมืองซงพาน เมืองเล็กๆ ใกล้อุทยานแห่งชาติจิ่วไจ้โกว
มีชุมชนมุสลิมขนาดใหญ่ เพราะเมืองนี้เเต่ก่อน เป็นเมืองหน้าด่านที่เชื่อมจีนและทิเบต



เมืองเหอเทียนมีอุตสาหกรรมทอพรมขนแกะด้วยมือมานานแล้ว
สันนิษฐานว่าพ่อค้าอาหรับ อาจเป็นพวกเปอร์เซียที่โด่งดังทางการทอพรม
เข้ามาตั้งรกราก และได้หอบวัฒนธรรมชิ้นนี้มาด้วย

 
นอกจากนี้  เหอเทียนก็มีการทอผ้าไหมด้วยมือครบวงจร
สมัยก่อนเมื่อมีการพบหลุมฝังศพโบราณของฮ่องเต้
มักพบผ้าไหมในสุสานด้วย ภาพผ้าไหมที่เห็น คือ ภาพจากเน็ต
เป็นผ้าไหมจากหลุมศพหมายเลข ๑ ที่หม่าหวังตุย เมืองฉางซา มณฑลฮูนาน
ราชวงศ์ฮั่น อายุประมาณ ๒๐๐ ปี ก่อนคริศตกาล
สีสันยังดูดีแม้ว่าอายุอานามก่อนที่พระเยซูทรงประสูติเสียอีก


แอบซูม
สาวน้อยในโรงทอพรม อายุไม่น่าเกิน ๑๓ ปี
ทำงานแลกค่าแรงวันละหกสิบบาท
ผลิตภัณฑฺ์หยาดเหงื่อของเธอวางขายตารางฟุตละเกือบพันหยวน

จากเหอเทียนต่อไปเฉียวมั่ว เพื่อดูมัมมี่
ถนนตัดผ่านทะเลทรายผืนใหญ่ คนขับใจดีจอดรถให้ปีนเนินทราย ๑๕ นาที
มีอูฐฝูงใหญ่กำลังหรรษากับกิ่งไม้แห้งๆ
จากนั้นเราไปต่อ ทำเวลาเพื่อให้ทันดูมัมมี่ก่อนค่ำ

ถึงเฉียวมั่ว
พิพิธภัณฑ์ที่นี่ไม่เก็บค่าเข้าชม สร้างไว้ใหญ่โต แต่ไม่มีนักท่องเที่ยวมาชมสักเท่าไร
ส่วนมัมมี่ ต้องจ่าย ๕๐ หยวน อยู่ห่างออกไปสองกิโลเมตร
ซื้อบัตรก่อน แล้วเจ้าหน้าที่จะไปไขกุญแจพาชม


เจ้าหน้าที่เปิดพิพิธภัณฑ์เพื่อให้คน ๒ คนชม
ภาพไม่ชัดนะครับ เพราะกดส่ง

น่าไปเที่ยวจังค่ะ