เรือนไทย

สืบเนื่องจากตัวเองกำลังเขียนนิยายพีเรียดย้อนยุคเรื่องแรกในชีวิต เป็นงานที่ยากที่สุดตั้งแต่เคยทำมาก็ว่าได้ค่ะ
เพราะต้องหาข้อมูลประกอบเพื่อใช้อ้างอิงในการเขียนมากมายมหาศาล

ไหนจะต้องระวังเรื่องข้อเท็จจริงทางประวัติศาตร์ และสิ่งที่ยากที่สุดคือเรื่องภาษา
เอาง่ายๆ แค่คำว่า อิฉัน ดิฉัน กระไร อะไร... แค่นี้ก็มึนตึ๊บแล้วค่ะ แหะๆ
เพราะไม่รู้ว่าภาษาในยุคสมัย ร.6 นั้นเค้าใช้คำไหนกันแน่

เลยอยากจะรบกวนขอความกรุณาอาจารย์ช่วยชี้แนะเป็นแนวทาง บอกเล่าประสบการณ์ในการทำงานเขียนนวนิยายให้ฟังค่ะ

ขออนุญาตเตรียมสมุดจด จองที่นั่งหน้าชั้นเรียนคนแรกค่ะ  ;D

ต่อจากกระทู้นี้ค่ะ
http://www.reurnthai.com/index.php?topic=7327.msg182569;topicseen#msg182569

คุณ Anna  หายไปไหนคะ
รายนี้ไม่เคยขาดเรียนค่ะ

ก่อนอื่น  อยากถามคุณ JibbyJ ว่าทำไมถึงอยากเขียนนิยายย้อนยุคไปสมัยรัชกาลที่ 6 คะ

นักเขียนนิยายมือใหม่หลายคน เริ่มงานชิ้นแรกด้วยการเขียนถึงสิ่งที่ตัวเองรู้จักดี   เช่นเอาประวัติตัวเองมาดัดแปลง  เอาเรื่องประทับใจของคนใกล้ตัวเช่นชีวิตพ่อแม่  เพื่อนรัก  รักแรก  หรือเรื่องของท้องถิ่นที่ตัวเองอยู่ตอนเด็กๆ  ซึ่งปัจจุบันเปลี่ยนแปลงไปแล้ว
ข้อได้เปรียบคืองานเขาจะลื่น  เพราะไม่ว่าจะเขียนถึงอะไร หลับตาก็เห็นภาพชัดเจน  มือก็จะคล่องตามไปด้วย  เขียนบทแล้วบทเล่าได้ลื่นไหล จนจบ
ดิฉันไม่ได้หมายความว่าคุณจะเขียนนิยายย้อนยุคไม่ได้นะคะ  เพราะนักเขียนทุกคนในปัจจุบันก็เกิดไม่ทันรัชกาลที่ 6 กันทั้งนั้น  คุณเขียนได้ค่ะ   แต่ประเด็นคือมันคือสาเหตุของความยากค่ะ
เพราะไม่ว่าจะลงมือเขียนสักประโยคสองประโยค    คำถามก็จะเกิดขึ้นแล้วว่า...เอ! นางเอกจะพูดดิฉัน หรืออิฉัน กับพระเอก      งานฉลองเลื่อนยศเขาทำกันที่ไหน  ที่บ้านหรือมีโรงแรมให้จัดงานอย่างเดี่ยวนี้ไหม    
พอติดสิ่งเล็กๆน้อยๆพวกนี้  สมองก็เหมือนถูกกระตุกให้หยุดเป็นระยะๆ   ไม่ลื่นไหล   คุณก็จะเหนื่อยในการรวบรวมข้อมูล และรวบรวมพลังมาเขียนไปทีละบท
แต่ถ้าคุณฝ่าพันไปได้ ไม่ย่อท้อต่อความเหนื่อยยากเหล่านี้   คุณก็จะเขียนจบ   แล้วภูมิใจในตัวเองได้มากค่ะ

   ยุคของดิฉันได้เปรียบคนยุคนี้อยู่อย่างหนึ่ง คือสมัยนั้นการเรียนและการสอบในโรงเรียนไม่มีแบบปรนัย มีแต่อัตนัย   เด็กประถม 3  อย่างดิฉันเขียนต้องเรียงความเป็นเรื่องเป็นราว 1 หน้ากระดาษสมุดเรียน ส่งครู   เราต้องเขียนการบ้าน เขียนข้อสอบยาวๆ  ตั้งแต่ประถม  ก็เลยรู้จักการเขียนประโยค เขียนทั้งย่อหน้า ทั้งเรื่อง   ไม่ได้ทำแต่ติ๊กคำตอบ
   เพราะฉะนั้น  พวกเราพอขึ้น ม. 1  (สมัยนี้คือประถม 5)  เลยแต่งเรื่องอ่านกันได้  พี่ๆม. 2 ม. 3 เขาแต่งเก่งกว่าพวกเราอีก   เพื่อนหลายคนก็แต่งนิยายเรื่องสั้นได้ตั้งแต่อายุ 10 กว่าขวบ   เสียแต่ว่าพอโตขึ้นไปเอาดีทางอื่นกันหมด ก็เลยเหลือดิฉันอยู่คนเดียว
   ถ้าคุณจะเจริญรอยตามคนรุ่นก่อน อย่างแรกคืออ่านทุกอย่างที่ขวางหน้า มันจะนำไปสู่การเขียนทุกอย่างที่ขวางหน้าเช่นกัน    ยุคนี้ยิ่งสบายมาก มีกูเกิ้ลให้ค้นได้  ไม่ต้องขึ้นรถเมล์ไปหอสมุดอย่างเมื่อก่อน แถมยังต้องไต่บันไดขึ้นไปชั้นสองชั้นสามอีก   กว่าจะเจอหนังสือที่ต้องการ   บางทีคนอื่นยืมไปแล้วเราก็อด 
   ถ้าทำได้ ขอให้คุณค้นกูเกิ้ลให้มากขึ้น  คำตอบที่คุณหาได้จะฝึกทักษะคุณในการหาคำตอบค่ะ  แล้วจะทำให้จำแม่นขึ้นด้วยค่ะ

สาเหตุอาจฟังดูค่อนข้างประหลาดอยู่นิดหนึ่งค่ะอาจารย์ (แอบเขินค่ะ...แหะๆ)

คือเกิดจากการเห็นภาพวาดภาพหนึ่งแล้วหลงรักมาก จนได้แรงบันดาลใจอยากนำมาเขียนเป็นนิยายเลยค่ะ
ภาพนั้นเป็นผู้หญิงห่มผ้าแถบ มีดอกกุหลาบอยู่ด้านหลัง อยู่ๆ ก็เกิดความคิดว่าอยากจะเขียนย้อนยุคสักเรื่องหนึ่ง
โดยตัวเอกมีชื่อเป็นดอกกุหลาบค่ะ

ทีนี้เคยมีพล็อตที่วางเอาไว้นานแล้ว... ว่านางเอกเป็นช่างซ่อมหนังสือที่ย้อนเวลาไปในอดีตค่ะ
ตอนแรกกะจะให้ย้อนไปในสมัยรัชกาลที่ 5 แต่พอมาศึกษาข้อมูลแล้วพบว่า ยุคทองของวรรณคดีไทยคือสมัยรัชกาลที่ 6
จึงเริ่มหาข้อมูลประกอบการเขียนมานับแต่นั้นค่ะ

เห็นด้วยกับอาจารย์เป็นอย่างยิ่งสุดหัวใจเลยค่ะว่า การเขียนเรื่องอะไรที่เราไม่ถนัดและไกลตัวนั้นมันเหน็ดเหนื่อยมากจริงๆ ค่ะ
ตอนนี้เริ่มหาข้อมูลและเขียนไปได้ครึ่งทางแล้วค่ะ แต่ยังติดขัดอยู่บ้าง โดยเฉพาะเวลาที่ต้องเล่าเกี่ยวกับวิถีชีวิตความเป็นอยู่ของคนในยุคสมัยนั้น
นอกจากซื้อหนังสือที่เกี่ยวข้องในสมัยรัชกาลที่ 6 มาอ่าน และค้นหาข้อมูลประวัติศาสตร์ในอินเทอร์เน็ตแล้ว
ก็ได้อาศัยครูพักลักจำการใช้ภาษาจากนิยายเรื่องอื่นๆ มาบ้าง แต่ก็ยังรู้สึกว่าบรรยายบทสนทนาไม่ลื่นไหลอยู่ดีค่ะ

ความรู้สึก ณ ตอนนี้ คือแบบ bittersweet ขมปนหวานเวลาที่เขียนทุกทีเลยค่ะอาจารย์ แหะๆ :-[

ต้องขอบคุณที่ยุคนี้มีกูเกิ้ลและอินเทอร์เน็ตให้ค้นข้อมูลจริงๆ ค่ะอาจารย์ ตอนนี้เซฟไฟล์เอาไปใช้ประกอบการเขียนจนเต็มโน้ตบุ๊คแล้วค่ะ แหะๆ

แต่พอได้ข้อมูลมากๆ สำหรับตัวหนูเองแล้วประสบปัญหาอย่างหนึ่ง คือการ "ย่อย" ข้อมูลเหล่านั้นนำเอามาใช้ค่ะ เพราะบางทีก็เสียดายข้อมูลที่อุตส่าห์รวบรวมมา
เลยพยายามจะยัดใส่ลงไปในนิยาย แต่กลับทำให้ดูเยอะเกินไปจนเหมือนสารคดีไปแทน ต้องแก้รื้อใหม่หลายรอบเลยค่ะ

    ถ้าคุณมีความมานะจะเขียนเรื่องย้อนยุคให้จบ   ก็สนับสนุนให้ฝ่าฟันไปได้จนจบค่ะ
    มีข้อหนึ่งที่พอจะช่วยได้ คืออย่าให้เรื่องยาวนัก    มันจะบรรเทาความเหนื่อยลงไปถ้าคุณเขียนเป็นนวนิยายขนาดสั้น (novellette) ไม่ใช่ขนาดยาวอย่างของนักเขียนอื่นๆรวมดิฉันด้วย
    นวนิยายขนาดสั้นจะช่วยลดทอนรายละเอียด ฉาก ตัวละคร  เหตุการณ์ ลงไปได้มาก   แทนที่จะมีตัวละคร 20 ตัวก็เหลือ 5 ตัว   ฉาก 12 ฉากลดเหลือ 4  อะไรทำนองนี้
    ข้อสองคือตอนไปสอนหรือไปอบรมนักเขียนหน้าใหม่  จะย้ำว่า ให้หลีกเลี่ยง cliche  (อ่านว่าคลิเช่)  คำนี้หมายถึงความซ้ำซาก  อะไรที่เขารู้ๆกันแล้ว  ชินกันแล้ว  นักเขียนใหม่ควรแหวกออกไป   ไม่งั้นคนอ่านจะรู้สึกว่า เฮ้อ พล็อตนี้อีกแล้ว  เช่นพล็อตตบจูบ  เสน่หาซาตาน  พระเอกนางเอกแต่งงานกันหลอกๆ ฯลฯ
    ดิฉันดูหนังจีนอยู่ตอนนี้ เพราะอยากรู้ว่ากระแสนิยมของเขาเป็นยังไง   พบว่าใน10 เรื่อง   มีจอมยุทธเสีย 4   เรื่อง  อีก 3  เป็นนางเอกสาวยุคปัจจุบันกลับไปในอดีตสมัยราชวงศ์  เจอพระเอกฮ่องเต้หรือไม่ก็ท่านอ๋อง   กับอีก 3  เป็นหนุ่มสาวปัจจุบัน  
    ถ้าคุณจะให้นางเอกกลับไปในอดีต  ก็ขอให้คิดว่าทำยังไงจะแหวกไปจากทวิภพ  และบุพเพสันนิวาสได้สำเร็จ     ไม่งั้นคนอ่านเขาก็จะอ่านและจำได้แต่คุณทมยันตี และรอมแพง   นะคะ

ตอบสั้นๆ อย่าไปเสียดายค่ะ 
คนอ่านเขาอยากสนุกกับนิยาย  ไม่ได้อยากอ่านข้อมูล

ขอบพระคุณค่ะอาจารย์ เรื่องนี้วางพล็อตไว้นานมากแล้วค่ะ ก่อนที่บุพเพสันนิสวาสจะเป็นกระแสค่ะ
พอนิยายและละครดัง มีนิยายแนวนี้ออกมาเพียบเลยค่ะ แอบคิดเหมือนกันว่าถ้าเราเขียนไปมันก็จะไปซ้ำกันกับคนอื่นเขา
แต่ในเมื่อลงมือเขียนไปแล้ว ก็ต้องเข็นให้เสร็จกันต่อไปค่ะ

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำเรื่องจำนวนความยาวด้วยนะคะ คิดว่าจะพยายามให้สั้นลงกว่าเดิมค่ะ แต่ดันวางโครงเรื่องไว้ใหญ่มากนี่ล่ะค่ะ แหะๆ
ถ้าหากว่าเข็นจนจบเรื่องจริงๆ แล้ว จะขออนุญาตมาให้อาจารย์ช่วยชี้แนะเป็นแนวทางต่อไปนะคะ

     เขียนเสร็จแล้ว  ไม่ต้องส่งให้ดิฉันอ่านค่ะ   เดินหน้าต่อ ลงเป็น e book  หรือถ้าจะรวมเล่มก็ให้บก.สำนักพิมพ์อ่านไปเลยค่ะ

ขอบพระคุณค่ะอาจารย์ อาจใช้คำผิดไป
จริงๆ คือตั้งใจว่าจะส่งหนังสือให้อาจารย์ค่ะ (หากได้ตีพิมพ์ค่ะ)

ขอแชร์ประสบการณ์ส่วนตัวครับ

ผมเป็นคนที่สนใจประวัติศาสตร์ถิ่นกำเนิดและประวัติตระกูลซึ่งเฟื่องฟูในสมัยล้นเกล้าฯรัชกาลที่ ๕
ประทับใจกับเรื่องทวิภพของทมยันตี ต่อมามีโอกาสได้ชมและอ่านเรื่องบุพเพสันนิวาสของรอมแพง
ผมเลยฟุ้ง นั่งเขียนสิ่งที่ไม่แน่ใจว่าจะเรียกว่านิยายได้หรือเปล่า
เพราะผมเขียนเรื่องย้อนยุคทำนองเดียวกับทวิภพและบุพเพสันนิวาสคือคนในยุคอนาคตหลงกลับเข้าไปในอดีต
โดยเนื้อหาผมนำเรื่องราวจากเอกสารเก่าทั้งภาษาไทยและอังกฤษที่มีการพูดถึงถิ่นกำเนิดผม ผนวกเข้ากับประวัติตระกูลทั้งจากที่มีบันทึกและจาก oral history
ผสมปนเปเข้ากับความรู้ทางการแพทย์ของผม
แต่ผมเขียนเป็นเหมือนเรื่องเล่า ไม่เน้นคำพูดครับ

ขอบคุณค่ะ

จะรออ่านนะคะ อาจารย์หมอ CVT

   ประตูบานต่อไปของความสำเร็จ คือนักเขียนต้องค้นหาตัวเองให้พบ
   นักเขียนแต่ละคนมีทักษะ หรือความถนัดประจำตัวไม่เหมือนกัน   มันไม่มีแบบพิมพ์เดียวกันสำหรับนักเขียน
   ถ้าคุณจะเขียนนิยายรัก แล้วคิดว่าต้องเดินไปตามลำดับ 1 , 2, 3,4  เหมือนเห็นจากนิยายดังๆที่อ่านมาก่อน     หากทำตามนั้น คุณจะเป็นได้เพียงนักก๊อปปี้ความสำเร็จของคนอื่น เหมือนเอาเสื้อคนอื่นมาใส่   น้อยนักจะเหมาะสมกับตัวเอง
    ทักษะที่ว่าเกิดจากอะไร   มันเกิดจากนิสัยประจำตัว   ประสบการณ์ ความสนใจ  ความชอบสิ่งต่างๆ เป็นต้น  ทั้งหมดนี้เป็นพิมพ์เฉพาะตัว 
    คนที่มีทักษะมากก็จะค้นพบตัวเองเร็ว    เช่นบางคนค้นพบว่าตัวเองเป็นคนเฮฮาสนุกสนาน เข้าวงคุยทีไรเพื่อนหัวเราะกันงอหาย  ชอบอกชอบใจคารมคมคาย หรือชอบที่หาเรื่องชำมาเล่าได้   ถ้าเขารู้จักถ่ายทอดคุณสมบัตินี้ลงในเรื่องที่เขียน  เขาก็เจอทักษะของตัวเองแล้วว่า  จูงใจคนอ่านได้ด้วยมุมมองขำๆ และมุกตลกที่นำมาใช้    เรื่องของเขาก็จะไม่ซ้ำกับนักเขียนอื่น กลายเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว
   แต่ถ้าเขาไม่รู้ทักษะของตัวเอง     อยากจะเป็นนักเขียนเรื่องชีวิตหนัก อาจจะถือว่าเท่ดี หรือเข้าใจว่ามีสิทธิ์คว้ารางวัลได้มากกว่างานเขียนประเภทอื่น   ก็ตั้งหน้าตั้งตาเค้นตัวเองให้เขียนเรื่องหนักสมอง ขมขื่น เคียดแค้น ทั้งๆตัวเองในชีวิตไม่เคยทุกข์ยากลำบากอะไรขนาดนั้น     ในเมื่อมันขัดกับตัวตนและทักษะที่มีคนละแบบ   งานเขาก็จะฝืดฝืน  คนอ่านก็จะสัมผัสได้ว่ามันไม่ลำบากจริง   หรือเป็นได้ว่าเขาเขียนไปสักพักก็หมดไฟ ไม่อยากเขียนอีก

ส่งลิงค์มาให้อาจารย์ลองอ่านครับ
บล๊อกไม่อนุญาตให้ลงแบบยาว ๆ ผมเลยทำเป็นตอน อ่านจบแต่ละตอนอาจารย์ต้องคลิ๊กลิงค์ตอนต่อไปนะครับ
ขอบคุณมากครับ

https://panthepblog.wordpress.com/2018/04/12/ล่ามข้ามภพ-ตอนที่-๑/

    ทีนี้เล่าถึงประสบการณ์ส่วนตัวบ้าง
    ดิฉันเติบโตขึ้นมาในครอบครัวที่มีประวัติยาวเหยียด  ย้อนหลังไปถึงสมัยต้นรัตนโกสินทร์   พ่อแม่ดิฉันเป็นคนที่จำเรื่องราวเก่าๆได้แม่นยำมาก  ชอบเล่าเรื่องเก่าๆสมัยที่ลูกยังเกิดไม่ทันให้ฟังอยู่เสมอ    เป็นรายละเอียดที่ไม่มีในตำรา พงศาวดารหรือหนังสือประวัติศาสตร์    
    มีวันคืนเก่าๆหลังจากอาหารมื้อเย็นจบแล้ว   เราพ่อลูกก็นั่งกันอยู่สองคน  พ่อก็จะเล่าเรื่องเก่าๆสมัยท่านยังเด็ก  เล่าถึงคุณปู่ และบรรพบุรุษที่ท่านเกิดทันให้ฟัง    เด็กอายุ 10 ขวบก็นั่งฟัง รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แต่มันก็เข้าไปอยู่ในความทรงจำ เรียกออกมาใช้ได้เมื่อโตขึ้น  
    ส่วนแม่ เป็นคนที่ได้ชื่อว่าช่างจดช่างจำที่สุดในบรรดาเครือญาติ   เวลาดิฉันถามเรื่องเก่าๆกับคุณป้า(ก็ท่านผู้เป็นที่มาของคุณหญิงลอออร  นางเอกของ "มาลัยสามชาย" นั่นแหละค่ะ) คุณป้ามักจะตอบสักพักแล้วก็โยนต่อไปว่า "ถามแม่เขาซี เขาจำเรื่องราวเก่ง")  เรื่องเบื้องหลังต่างๆของสังคมในอดีต แม่ก็จำได้เยอะแยะมาก
    ดังนั้นเมื่อลงมือเขียนเรื่องย้อนยุค อย่าง "สองฝั่งคลอง"  ก็เลยลื่นมือมาก   มีคุณแม่(ซึ่งยังมีชีวิตอยู่ในตอนนั้น)เป็นคนตอบคำถาม    ภาพของทับทิม เจ้าคุณปู่ คุณย่า จึงมีชีวิตเหมือนเดินออกจากอดีตเล่าเรื่องให้ฟังอยู่ตรงหน้า   เราก็เพียงแค่จดปากคำของท่านลงไปเท่านั้น

  ข้อนี้ก็เป็นคำตอบว่า ทำไมนักเขียนที่ประสบความสำเร็จแต่ละคน จึงไม่จำเป็นต้องเขียนเนื้อหาเดียวกัน   ใครถนัดแนวไหนก็เขียนแนวนั้น     ไม่มีชีวิตของคนกลุ่มไหนหรือชนชั้นไหนสำคัญกว่าอีกกลุ่มหรืออีกชนชั้น จนต้องสนใจเขียนเฉพาะกลุ่มนี้ หรือเว้นชนชั้นนั้น   ทั้งหมดขึ้นอยู่กับประสบการณ์ส่วนตัวของนักเชียนแต่ละคน 
  ดิฉันเป็นคนกรุงเทพ จะให้ดิฉันเขียนถึงชีวิตชาวจีนฮกเกี้ยนทางภาคใต้   ดิฉันก็เขียนสู้คุณหมอ CVT ไม่ได้  และอาจจะเขียนถึงภาคใต้ไม่ได้เลยด้วยซ้ำไป   เพราะไม่มีพื้นฐานความเข้าใจ     แต่ถ้าให้เขียนถึงจังหวัดภาคกลางอย่างนครปฐม ก็เขียนได้ เพราะไปทำงานที่นั่นอยู่นานหลายปี   
   เขียนนวนิยายที่ใช้ฉากในอเมริกาทางรัฐตะวันตกได้ เพราะเคยไปเรียน  แต่จะเขียนถึงสวีเดน เดนมาร์ค หรือฟินแลนด์ก็จนปัญญาเพราะไม่เคยไปอยู่ 
   ใช่ค่ะ นักเขียนมีกรอบจำกัดในการสร้างเรื่อง   กรอบบางคนก็แคบ    บางคนก็กว้าง ขึ้นกับประสบการณ์   ประสบการณ์ในที่นี้ไม่ได้หมายความว่าต้องดูหรือเห็นด้วยตาตัวเอง  เป็นประสบการณ์ชั้นสองคืออ่านจากหนังสือ หรือรับฟังคำบอกเล่ามาอีกทีก็ได้   ดิฉันเองเกิดไม่ทันบรรพชนทั้งหลายที่เอาท่านมาเขียน  แต่เราอาศัยคำบอกเล่าของผู้รู้เห็น นำมาถ่ายทอดอีกที   ก็ไปได้จนจบเรื่องเหมือนกัน

สุดยอดมากเลยครับ

คุณป้าตอนสาว  สวยสมกับที่บรรยายไว้ถึงคุณหญิงลอออร ไหมคะ

 เอกลักษณ์ของนักเขียน

  คนทุกอาชีพที่ประสบผลสำเร็จ ย่อมสามารถจะเปล่งประกายเฉพาะตัว     ไม่ซ้ำกับคนอื่นๆในอาชีพเดียวกัน   เอลวิส เพรสลีย์  มาริลีน มอนโร แม้ว่าตายไปแล้ว  ก็ยังไม่มีใครมาเป็นตัวแทนของเขาและเธอได้  ทั้งๆยุคเอลวิสก็มีนักร้องร็อคแอนด์โรลเกิดขึ้นมากมาย ล้วนแต่ดังๆทั้งนั้น   ดาราสาวเซกซี่ยุคเดียวกับมาริลีนก็มีเต็มไปหมดในฮอลลีวู้ด แต่ตายไปแล้วก็ตายไปเลย   ไม่มีใครเป็นที่จดจำเท่ากับเธอ 
  นักเขียนก็เหมือนกัน   ไม่มีใครซ้ำแบบกับยาขอบ   ดอกไม้สด  ศรีบูรพา ป.อินทรปาลิต  พนมเทียน ทมยันตี จนบัดนี้
  ถ้าอยากประสบผลสำเร็จมากๆ ย้ำว่ามากๆ ก็ควรแสวงหาเอกลักษณ์ของตัวเองให้พบ    อย่าไปตามรอยคนอื่น
 แต่ถ้าไม่อยากเป็นก็อีกเรื่องหนึ่งค่ะ   แบบนั้นคือเขียนได้แค่ไหนก็พอใจแค่นั้น   ไม่ยุ่งยาก 

 ดิฉันรู้ตัวดีว่า ถ้าให้เขียนเพชรพระอุมาอย่างคุณพนมเทียน ก็คงจอดสนิทตั้งแต่หน้าแรก ไม่ถึงจบบทแรกด้วยซ้ำ   คนเกิดมาไม่เคยเข้าป่าเลยสักครั้ง จะให้นึกภาพการเดินทางในไพรมหากาฬออกได้อย่างไร   ไม่ต้องพูดถึงนิทรานครหรือมรกตนครซึ่งยากหนักเข้าไปอีก
   แต่ดิฉันก็ค้นพบสิ่งที่ตัวเองมี และมีมากเสียด้วย คือเรื่องราวในอดีตที่พ่อแม่ถ่ายทอดให้ฟังครั้งแล้วครั้งเล่าตั้งแต่ยังเยาว์วัย
  ดิฉันได้เรียนรู้ว่าต้นตระกูลฝ่ายพ่อมาจากเมืองจีนตั้งแต่ต้นรัตนโกสินทร์   แต่แปลกจากตระกูลจีนอื่นๆที่เราอ่านพบกันโดยมาก คือเป็นจีนที่กลายมาเป็นไทยเต็มตัว ไม่ค้าขายแต่รับราชการกันสืบมาทุกชั่วคน   ไม่ได้เก็บขนบธรรมเนียมประเพณีจีนให้ลูกหลานสืบทอดอีกเลย
     พ่อดิฉันเองก็ไม่รู้ว่าบรรพบุรุษเดิมแซ่อะไรด้วยซ้ำ  ถ้าคุณทวดไม่บันทึกไว้ ดิฉันก็ไม่รู้  ท่านเปลี่ยนมารับธรรมเนียมไทย ทำบุญแบบไทยๆมาโดยตลอด
     ความเป็นไทย มี 3 อย่างที่พวกท่านยึดถือเหนียวแน่น  คือชาติ ศาสนา และพระมหากษัตริย์ 
     สิ่งนี้กลายมาเป็นนิยาย "รัตนโกสินทร์"
     ส่วนบรรพบุรุษทางแม่เป็นไทยแท้  ย้อนขึ้นไปจนจนสมัยธนบุรีก็เป็นคนไทย  ไม่มีจีนหรือแขก หรือชาติอื่นปน   รับราชการกันมาทุกชั่วคนแบบเดียวกับทางพ่อ   และยังมีความผูกพันกับราชสำนักมากกว่า  เพราะหนึ่งในบรรพสตรีทางฝ่ายแม่ เป็นเจ้าจอมมารดาของสมเด็จพระนางเจ้าโสมนัสวัฒนาวดี  พระอัครมเหสีพระองค์แรกในพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว
     ทุกวันนี้เวลาทำบุญประจำปีให้ญาติผู้ใหญ่ที่ล่วงลับไปแล้ว  ญาติๆฝ่ายแม่ก็ไปทำกันที่วัดโสมนัส  ถือว่าเป็นวัดประจำสกุล
     นี่คือที่มาของ "สองฝั่งคลอง"
   
     ก็ไม่รู้ว่าคนรุ่นหลังจะรู้ไหมว่า การที่คนจีนไปตั้งถิ่นฐานอยู่บนแผ่นดินอื่นนั้นไม่ใช่เข้าไปอยู่ได้ง่ายๆ   ดินแดนหลายแห่งเขาก็ไม่ต้อนรับคนต่างแดน   บางแห่งก็ตั้งข้อรังเกียจเอามากๆ   บางแห่งก็กีดกันไม่โดยทางตรงก็ทางอ้อม    น้อยนักจะเปิดโอกาสให้เข้ามาได้อย่างสะดวก   หยิบยื่นที่ทำมาหากินให้  ยินยอมยกลูกสาวให้ ได้เป็นเขยในครอบครัวเขาได้ จนกลายเป็นเจ้าของถิ่นไปด้วยกัน  อย่างที่พระเจ้าแผ่นดินสยามทรงเปิดโอกาสให้แต่แรก
    ดิฉันจึงถูกปลูกฝังมาว่า พระมหากษัตริย์ทุกรัชกาลทรงมีพระมหากรุณาธิคุณ ให้บรรพบุรุษได้อยู่เป็นสุขบนผืนแผ่นดินมาทุกชั่วคน   เราก็ต้องสำนึกในพระมหากรุณา   ไม่กระทำการสิ่งใดที่จะเป็นอกตัญญูต่อผู้ที่หยิบยื่นโอกาสให้ปู่ย่าตาทวดของเรามาโดยตลอด   
 
    ด้วยเหตุนี้ งานหลายชิ้นของดิฉันจึงเป็นเรื่องของอดีต   แสดงจุดยืนข้อนี้ คือความจงรักภักดีต่อสถาบันพระมหากษัตริย์มาโดยตลอด     กลายเป็นเอกลักษณ์ของงานของว.วินิจฉัยกุล ไปในที่สุด
   
    ใครจะยกมือซักถาม หรือออกความเห็นเพิ่มเติมก็ยินดีนะคะ

อยากทราบทึ่มาของนิยายภายใต้นาม "แก้วเก้า"

   นิยายในนามปากกา "แก้วเก้า" จัดอยู่ในประเภทจินตนิยาย (Fantasy)  ซึ่งรวมสารพัดชนิดไม่ว่าเรื่องผี  มนุษย์ต่างดาว  เดินทางทะลุจักรวาล    เดินทางย้อนอดีตหรือไปอนาคต  สรุปว่าเรื่องอะไรที่ไม่ขึ้นอยู่กับความเป็นจริงในสังคม  แต่ขึ้นกับจินตนาการล้วนๆ  มีสังกัดอยู่ในประเภทจินตนิยาย
   ดิฉันชอบจินตนิยายมาตั้งแต่เด็กแล้ว  ตอนเล็กๆก็ชอบนิทาน โตขึ้นชอบอ่านเรื่องผี  เรื่องมนุษย์ต่างดาว  เรื่องมิติที่ 4 สวรรค์นรก   รู้สึกว่าเรื่องประเภทนี้ไม่ถูกจำกัดด้วยข้อเท็จจริง   จินตนาการของเราเป็นอิสระมากกว่า จะโลดแล่นไปถึงไหนก็ได้
   ตอนเป็นนักเขียนใหม่ของสกุลไทย  ใช้นามปากกา ว.วินิจฉัยกุล   แต่ด้วยไฟแรงอยากจะเขียนอีกเรื่อง แนวไม่ซ้ำกัน ก็เลยเสนอ "แก้วราหู" ให้บก.สกุลไทยพิจารณา   เป็นจินตนิยายย้อนยุคผสมประวัติศาสตร์สมัยสุโขทัย   ตอนเตรียมเขียน หาชั่วโมงว่างไปนั่งฟังเลกเชอร์ของผู้เชี่ยวชาญทางประวัติศาสตร์แลัโบราณคดี ชื่ออาจารย์พิเศษ เจียจันทร์พงษ์ในห้องเรียนร่วมกับนักศึกษา  เพื่อจะรู้เรื่องราวของพญาไสสงครามและพญางั่วนำถม ซึ่งไม่เคยรู้มาก่อน  อาจารย์สอนได้น่าสนใจมากค่ะ 
   พอจะลงในสกุลไทย   บก.บอกว่าต้องใช้คนละนามปากกา    ไม่งั้นจะกลายเป็นว.วินิจฉัยกุลลง 2 เรื่องซ้อน ซึ่งเขาไม่ทำกัน    นามปากกา "แก้วเก้า" จึงอุบัติขึ้นมาในฐานะนักเขียนใหม่ที่ซุ่มซ่อนตัว   ไม่มีใครรู้ว่าเป็นเจ้าของเดียวกับคนเขียน "ไร้เสน่หา"   ปิดเป็นความลับอยู่ 10 ปีกว่า คนอ่านถึงค่อยๆรู้กัน
   " แก้วราหู" เป็นม้ามืดที่ได้รับการตอบรับด้วยดี  เพราะในสกุลไทยไม่มีใครเขียนแนวนี้    พอจบเรื่องนี้ บก.ก็ตกลงให้เขียนเรื่องที่ 2 ต่อ ในนามปากกานี้  "นางทิพย์" ก็ตามมา    
     ตกลงว่า "แก้วเก้า" ก็จะเขียนแต่จินตนิยายเท่านั้น  

  ทศวรรษที่ 70s  เป็นยุคที่อเมริกาให้ความสนใจกับประสาทสัมผัสที่ 6  หรือ sixth sense   ตอนนั้นเรียกว่า extra-sensory perception    เป็นช่วงที่ไปเรียนต่อพอดี     เข้าห้องสมุดของมหาวิทยาลัยทั้งวันๆ อ่านตำราจนเบื่อก็ไปค้นหนังสืออย่างอื่นมาอ่านบ้าง   ก็เลยรู้เรื่องพวกนี้    เป็นเรื่องที่ยังไม่ได้เล่นกันในวงการวรรณกรรมของประเทศไทยในยุคนั้น     จึงตื่นตาตื่นใจมาก
   sixth sense สามารถตอบโจทย์การสร้างจินตนิยายได้หลายเรื่อง    มันแตกแขนงไปสู่จินตนาการด้านอื่นด้วย เช่นเอกภพคู่ขนาน  (parallel universe)      เรื่องนี้คุณเพ็ญชมพูคงรู้จักเพราะเคยเอ่ยถึงมาแล้ว   เป็นแฟนตาซีแนววิทยาศาสตร์เรื่องเดียวที่ทดลองเขียน เพราะอยากลองเขียนแนววิทยาศาสตร์ดูบ้างว่าคนจบอักษรฯจะทำได้ไหม   ผลปรากฏว่าทำได้       แต่ทำได้จบ 1 เรื่อง แล้วไม่ได้สนใจจะเขียนแนวนี้อีก   
   เรื่องนี้ก็ไม่เลวนักหรอก   ประสบความสำเร็จ ได้รับคัดเลือกเป็น 1 ใน 100 นิยายวิทยาศาสตร์  (จำชื่อเต็มๆ ไม่ได้แล้วและหาไม่พบในกูเกิ้ล   คุณเพ็ญชมพูจำได้ก็ช่วยบอกด้วยค่ะ)

    พูดถึงความสำเร็จ  คนอ่านชอบ "แก้วเก้า" มากกว่า ว.วินิจฉัยกุล   แต่ ว.วินิจฉัยกุล ได้รางวัลเยอะกว่า  ต่างกันตรงนี้ค่ะ
    ถ้าคุณเพ็ญชมพูถามว่ายังเขียนในนามปากกา "แก้วเก้า" อยู่ไหม คำตอบคือยังเขียนอยู่ค่ะ

ลงทะเบียนตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ
ตอนนี้นั่งหลบมุมอยู่หลังห้อง กลัวโดนอาจารย์ทวงการบ้านที่ค้างส่งมานานนนนนนมากแล้วค่ะ :-[
แต่ถึงแม้จะเป็นนร.ที่แย่มาก เหลวไหลไม่ส่งงาน ทว่าตั้งใจเรียนสุดๆเลยนะคะ ;D

คงเป็นเรื่อง "แดนดาว" นั่นแล ;D

 ขอบคุณค่ะ นึกแล้วว่าคุณเพ็ญชมพูต้องหาเจอ
 งั้นขอแก้ไขใหม่

  เรื่องนี้ก็ไม่เลวนักหรอก   ประสบความสำเร็จ ได้รับคัดเลือกเป็น 1 ใน 29   หนังสือดีวิทยาศาสตร์ ประเภทบันเทิงคดี
 จากหนังสือดีวิทยาศาสตร์ทั้งหมด 88 เล่ม  ตัดสินโดยคณะวิจัยในโครงการวิจัยหนังสือดีวิทยาศาสตร์ ภายใต้การสนับสนุนของ สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.) และกรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ เมื่อพ.ศ. 2544

  คุณแอนนาไม่ต้องกลัวโดนทวงการบ้านค่ะ    มาให้เห็นก็ดีใจแล้วค่ะ

     ก่อนยุคของอินเทอร์เน็ตและสมาร์ตโฟน   พื้นที่ปูพรมแดงสำหรับนักเขียนคือนิตยสารต่างๆ  วางแผงอยู่มากมายหลายสิบฉบับ ดึงดูดคนอ่านด้วยนวนิยายเรื่องยาวลงเป็นตอนๆ   
    นักเขียนน้อยคนนักจะเขียนเสร็จแล้วพิมพ์รวมเล่มขายเลย  แล้วขายดีโดยไม่ผ่านตาคนอ่านมาก่อน  ส่วนใหญ่ก็คือเรื่องที่ได้รางวัลเช่นรางวัลซีไรต์  หรือรางวัลงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ
    เรื่องยาวที่ลงเป็นตอนๆ ได้เปรียบตรงที่เรียกความสนใจคนอ่านจำนวนนับแสนๆคนที่เป็นขาประจำของนิตยสารได้   จะเตะตาผู้ทำหนังและผู้จัดละครทีวี   จะหาสำนักพิมพ์มารวมเล่มได้ง่าย   ค่าเรื่องก็เท่ากับได้ 3 เท่าคือได้จากนิตยสาร ได้จากผู้จัดละครและได้จากสำนักพิมพ์    นักเขียนหน้าใหม่จึงพุ่งความสนใจไปที่นิตยสารมากกว่าจะเขียนเองพิมพ์เอง
     ดิฉันเคยเขียนลงในนิตยสารเก่าแก่ที่หลายคนในเรือนไทยเกิดไม่ทัน หรือทันก็ยังเด็กมาก  เช่นศรีสัปดาห์และสตรีสาร  แต่ที่มาเขียนเป็นชิ้นเป็นอันคือสกุลไทย    เขียน 2 เรื่องควบต่อสัปดาห์  บางปีไฟแรงก็แปลนิยายลงอีกเรื่อง เป็น 3 
     นอกจากนี้ยังลงในนิตยสารหญิงไทยรายปักษ์  ซึ่งอยู่เครือเดียวกับสกุลไทย   สรุปว่ามือเป็นระวิงทีเดียว

     ตอนนั้นก็ยังรับราชการอยู่ และเลี้ยงลูกอีก 2 คนซึ่งยังเล็ก    ย้อนกลับไปดูก็อัศจรรย์ใจเหมือนกันว่าเราอุตส่าห์ผ่านมาได้ 

     สิ่งสำคัญทีทำให้ดำรงอาชีพมาได้ตลอดรอดฝั่ง คือ "วินัย"
     ทุกวันศุกร์ต้องส่งต้นฉบับให้สกุลไทย   อย่างช้าสุดคือวันจันทร์   สมัยที่ยังไม่มีอินเทอร์เน็ต ต้องส่งไปรษณีย์ภายในพฤหัสบดี เพื่อให้ถึงสกุลไทยในวันรุ่งขึ้น  ก็ต้องอดหลับอดนอนปั่นต้นฉบับให้เสร็จ ก่อนจะไปทำงาน

      วินัย แปลว่าต้องบังคับตัวเองให้ได้    ไม่มีคำว่า " ไม่มีอารมณ์จะเขียน"  "เหนื่อยจะตาย  ขอพักสักอาทิตย์"  " ช่วงนี้ยุ่งมาก ไม่มีเวลาจริงๆ"      ถ้าหากว่าใช้แม้แต่ 1 ใน 3  บ่อยๆ  ก็คือปิดฉากอาชีพนี้ได้เลย    ไม่มีบก.คนไหนให้อภัยคุณ   เพราะการเขียนเป็นศิลปะก็จริง  แต่การทำนิตยสารเป็นธุรกิจในวงเงินหลายร้อยล้าน  เขาจะมาสะดุดเพราะคุณคนเดียวไม่ได้  เขาไล่คุณออกง่ายกว่า
       เพราะฉะนั้น   ถ้าจะเป็นนักเขียนอาชีพ  คุณจะไม่สามารถมีข้อแก้ตัวให้ตัวเองได้เลย ในการเอาอารมณ์ขึ้นมาเหนือวินัย 
        ดิฉันเคยป่วยด้วยโรคอาหารเป็นพิษ   ต้องเข้าไปนอนในโรงพยาบาล  ยังต้องสั่งเด็กในบ้านให้ไปเอาคอมโน้ตบุ๊คมาที่ห้องคนไข้ แล้วก็นั่งจิ้มคีบอร์ดไปทั้งๆอีกแขนยังให้น้ำเกลือ  เพื่อจะเขียนต้นฉบับให้เสร็จทันส่ง

       อ่านมาถึงตรงนี้ หลายคนคงอยากถามว่าทำไมคุณถึงต้องทรมานทรกรรมตัวเองขนาดนั้น   ก็ขอตอบว่าเพราะดิฉันตระหนักว่าอาชีพนี้มีขึ้นมีลง   ขึ้นอยู่กับหลายอย่างเช่นสังขารคนเขียน   ค่านิยมในสังคมที่เปลี่ยนไป  คลื่นจากนวัตกรรมใหม่ๆซัดเข้ามา  ทุกอย่างผันแปรง่ายมาก  บทจะเปลี่ยนมันพลิกผัน 180 องศาได้ง่ายๆ
       ในวัยที่เรารู้ว่าเรากำลังถึงจุดพีคของอาชีพ  เราก็ใช้โอกาสนั้นให้เต็มที่   เมื่อมันผ่านไปแล้วจะได้ไม่มีความเสียใจว่า  "รู้ยังงี้  ฉันก็คง..."  หรือว่า "เสียดายที่ไม่ได้..."   
       ทุกวันนี้ดิฉันก็รู้สึกว่าเราได้ใช้เวลาในชีวิตคุ้มค่าแล้ว     ที่เหลืออยู่ตอนนี้และในอนาคต คือทำอะไรตามสบาย อยากทำก็ทำ ไม่อยากทำก็ไม่ทำ     อย่างมาเขียนอะไรๆในเรือนไทยนี่ก็คืออยากทำ   มีคุณม้าแอดมินเป็นคนช่วยให้เว็บไซต์นี้อยู่ยงคงกระพันมา 23 ปี โดยไม่มีสปอนเซอร์   
          ทุกครั้งที่มีใครบอกมาว่า  ได้ความรู้จากเว็บนี้  ดิฉันก็เหมือนได้ค่าตอบแทนที่มีค่าสูงสุดค่ะ

          ต่อไปจะเล่าถึงการสร้างวินัย

คั่นสั้นๆ ครับ

       เคย อ่าน ผลงาน ของอ. (ทั้งนิยายและเรื่องแปล) จากสกุลไทยที่เพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ซื้อประจำ ต่อจากนั้นแล้ว
       จะเป็นการดู ผลงานที่สร้างเป็นละครออกอากาศต่อเนื่องยาวนาน,มากมายนับสิบๆ จนถึงยุคนี้ที่มีการนำกลับมารีเมคกันอีก

วิกกี้ว่า - เรื่องแปล ใช้นามปากกา วัสสิกา, รักร้อย, ปารมิตา แต่เมื่อรวมเล่มแล้วจึงเปลี่ยนมาเป็น ว.วินิจฉัยกุล
           ยกเว้นเรื่อง จันทรคราส ที่ยังคงใช้ ปารมิตา

สิ่งสำคัญอีกเรื่องคือ จินตนาการครับ ผมทึ่งมากกับการที่นักเขียนมีจินตนาการได้ต่อเนื่อง

   นิยายที่ทำละครทีวีไปแล้ว มี 53 เรื่องค่ะ  อยู่ในคิวตอนนี้ประมาณ 8 เรื่อง
   บางเรื่องทำซ้ำ อย่างเศรษฐีตีนเปล่า  กับปัญญาชนก้นครัว  4 ครั้ง  แต่ปางก่อน 3 ครั้ง   ไร้เสน่หา 2 ครั้ง ภาพยนตร์ 1 ครั้ง  หนุ่มทิพย์ 2 ครั้ง    วิมานมะพร้าว ละคร 2 ครั้ง  หนัง 1   อะไรอีกจำไม่ได้แล้ว
   นามปากกาที่ใช้อย่างอื่นในเรื่องแปลก็ด้วยเหตุผลเดียวกันคือ นโยบายนิตยสารให้ตั้งนามปากกาหลากหลายกันไป  ไม่ให้ลงซ้ำกัน    แต่พอรวมเล่ม สนพ.กลัวขายไม่ออกเพราะคนอ่านไม่รู้ว่าเป็นใคร เลยต้องใช้ ว.วินิจฉัยกุล 
    รอดไปได้เรื่องเดียวคือ จันทรคราส   เพราะสนพ.ไม่ขัดข้อง ค่ะ

จินตนาการเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับนักเขียน เหมือนร่างกายที่สูงและแข็งแกร่ง  จำเป็นสำหรับนักกีฬา 
ถ้าพูดด้วยภาษาพระ  จินตนาการคือ "ภาพนิมิต" ประเภทหนึ่ง   นักเขียนมองเห็นได้ชัดเจนเป็นเรื่องเป็นราวมากกว่าคนธรรมดาทั่วไป  เหมือนม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมชเขียนว่าตอนท่านเขียนสี่แผ่นดิน ท่านก็เห็นเรื่องราวชัดเจนเหมือนตัวละครมากระซิบบอกอยู่ใกล้ๆ 
ภาพนิมิตยิ่งชัดเท่าไหร่   เรื่องก็ออกมาโน้มน้าวอารมณ์คนอ่านได้มากเท่านั้น   โดยมีสื่อที่สำคัญอย่างยิ่งอีกอย่าง คือ "ภาษา"  ถ้าถ่ายทอดไม่ดี ภาพนิมิตก็พร่าหรือสับสน    เพราะฉะนั้นนักเขียนต้องอ่านหนังสือมากๆ เพื่อจะคล่องเรื่องภาษา  และต้องหาหนังสือที่ใช้ภาษาดีๆมาอ่านด้วย   อย่าอ่านแต่แชท  ภาษาที่ใช้คุยกัน เอาไปเป็นพรรณนาโวหารและบรรยายโวหารไม่ได้ค่ะ   

คุณป้าของอาจารย์เทาชมพู งามมากครับ สมกับที่บรรยายไว้ในมาลัยสามชาย

หลายปีก่อน ผมเคยเข้าใจผิด คิดว่าต้นแบบของคุณหญิงลอออร คือคุณหญิง มณี สิริวรสาร ครับ

 หลายคนก็เข้าใจผิดแบบนั้นค่ะ    ความจริง ขอยืมมานิดหน่อย คือให้พระเอกคนที่สามเป็นแพทย์ เหมือนสามีคุณหญิงมณี   แทนที่จะเป็นวิศวกรอย่างในความเป็นจริง

กระทู้นี้ดีจังครับ ผู้ที่คิดจะเข้าสู่แวดวงการประพันธ์ไม่ควรพลาด
ทำให้ได้รู้จัก ว.วินิจฉัยกุล แก้วเก้า ฯ มากขึ้น ซึ่งก็ไม่ทราบว่าท่านได้เคยให้สัมภาษณ์ทำนองนี้แก่นิตยสารหรือรายการใดหรือไม่
สำหรับอาจารย์เทาชมพูนั้น ผมมีความรู้สึกคุ้นเคย เพราะท่านเป็นเจ้าเรือนนี้ ยังเคยถูกท่านปราม(สุภาพมาก)เมื่อเห็นผมเริ่มจะออกนอกลู่ มีความรู้สึกว่าท่านใช้ภาษาได้อย่าง”นายภาษา”
ส่วนอาจารย์คุณหญิงวินิตา ได้พบท่านแบบไม่คาดฝันมาก่อนที่งานหนังสือฯเมื่อหลายปีมาแล้ว ท่านกรุณาเซ็นชื่อทีปกหนังสือให้ด้วย ปลื้มมากจนถึงบัดนี้

.
ผมเห็นด้วยเลยครับ .....กระทู้นี้ มีชีวิตชีวา มีสีสรรค์เป็นอย่างยิ่ง.......
...

   กำลังรอว่าเมื่อไรคุณ Jalito จะยกมือขึ้นพูดเสียทีค่ะ   แต่เรื่องเข้ามานั่ง น่าจะเข้ามาแบบเงียบๆสักพักแล้ว   ;D
   เคยให้สัมภาษณ์เหมือนกัน   เล่าตรงนั้นบ้างตรงนี้บ้าง ต่างกรรมต่างวาระ  ค่ะ  รวบรวมเอามาเล่ารวดเดียวเลยในกระทู้นี้

    วิธีสร้างวินัยอีกอย่างหนึ่งคือกำหนดปริมาณงานไว้เลยว่า ต้องทำวันละเท่าใด  เช่น ภายใน 7 วันต้องส่ง 1 บท  ถ้าความยาวคือ 7 หน้า ต้องเขียนให้ได้วันละ 1 หน้า ถึงจะเข้านอนได้    วันไหนไม่ได้เขียนเพราะมีเหตุอะไรก็ตาม วันรุ่งขึ้นต้องเขียน 2 หน้า  งานก็จะเสร็จทันกำหนดเวลา  วิธีนี้ เฮมิงเวย์ก็ใช้เหมือนกันค่ะ

     ย้อนไปสมัยยังรับราชการ   ต้องทำผลงานเพื่อขอตำแหน่งทางวิชาการ   ตอนนั้นเลือกแปลหนังสือ 1 เล่มคือความพยาบาทฉบับสมบูรณ์ แปลจาก Vendetta! ของ Marie Corelli
     นับจาก "แม่วัน" หรือพระยาสุรินทราชาแปลเรื่องนี้เป็นนวนิยายแปลเรื่องแรกของไทย ในรัชกาลที่ 5 แล้วยังไม่มีใครแปลอีก  เจ้าคุณท่านแปลแบบรวบรัด  หลายบทถูกตัดออกไป   เมื่อมาแปลให้ครบเรื่องพร้อมกับทำวิจัยไปด้วย ก็เอาจำนวนหน้าหนังสือตั้งขึ้น หารด้วย 365 เพราะงานต้องเสร็จใน 1 ปี  พบว่าต้องแปลให้ได้วันละ 7 หน้า ไม่ว่าฝนจะตกแดดจะไม่ออกยังไงก็ต้องให้ได้ 7 หน้า    วันไหนทำได้มากกว่านั้นก็เท่ากับงานที่รออยู่ข้างหน้าจะเบาลง  ผลก็คือทำงานเสร็จทันเวลา

    วิธีทำงานให้ได้มากในเวลาจำกัด คือบอกตัวเองว่า  การเขียนหนังสือเป็นสิ่งยากอยู่แล้ว  ไม่ควรสร้างเงื่อนไขต่างๆกับตัวเอง ให้ทำงานได้ยากเข้าไปอีก      เช่น จะต้องเดินทางไปพักริมทะเล หรือบนภูเขาถึงจะเขียนได้ลื่น    ต้องรอให้ทุกคนในบ้านเข้านอนเสียก่อน บ้านเงียบดีถึงจะลงมือเขียน    ต้องเขียนเฉพาะวันหยุดเท่านั้น  ฯลฯ
   ถ้าอยากทำเช่นนั้น ต้องใช้วิธีเขียนให้จบก่อนแล้วค่อยส่งนิตยสาร หรือส่งรวมเล่มกับสำนักพิมพ์เลย    ซึ่งไม่จำกัดเวลาเขียน จะกี่ปีก็ได้    แต่ถ้าต้องส่งต้นฉบับทุก 7 วันหรือ 14 วัน  จะทำไม่ได้   
   เพราะฉะนั้น    ผลพลอยได้ของการฝึกตัวเองให้เขียนได้ทุกสถานที่และโอกาส ทำให้ทำงานได้มาก  เมื่อทำงานได้มากก็ไม่เครียด เมื่อไม่เครียด  ความคิดก็ไม่สะดุด   งานก็เสร็จทันเวลา 
   ถ้าเป็นคนมีครอบครัวแล้ว ไม่แนะนำให้มีห้องทำงานส่วนตัว    เพราะถ้ามี เราจะถูกงานทำให้ห่างครอบครัวตั้งแต่ตอนเย็นไปจนดึก  ไม่ได้อยู่กับพร้อมหน้ากันพ่อแม่ลูก    ถ้านั่งอยู่แค่ในมุมหนึ่งของห้องแล้วทำงานไป  ลูกก็อยู่ในสายตา เขาขอให้ช่วยเรื่องการบ้านก็สอนเขาได้   พฤติกรรมของเขาเราก็เห็นโดยตลอดตั้งแต่เล็กจนโต   ส่วนเขาก็เห็นแม่ทำงาน ไม่ได้นั่งๆนอนๆอยู่เฉยๆ เท่ากับสอนเขาในตัวให้เห็นคุณค่าของการทำงานค่ะ

พูดเรื่องจินตนาการต่อ

จินตนาการของนักเขียนแต่ละคนไม่เหมือนกัน  นอกจากไม่เหมือนกัน ยังไม่เท่ากันด้วย   พวกที่มีจินตนาการน้อยไม่ควรเอาดีคิดจะประกอบอาชีพนี้  แม้แต่สารคดีก็ต้องใช้จินตนาการในการบรรยายเรื่องให้เห็นภาพ  แต่ถ้าทำเป็นงานอดิเรกก็ไม่เป็นไร อาจจะเพลินๆไปได้เป็นปีหรือหลายปี
ต่อมาคือพวกที่มีปานกลาง พวกนี้เขียนได้   แต่นานเข้าอาจพบว่ามาถึงทางตัน  ทำให้ผลตอบรับไม่ดีเท่าที่หวัง จากนั้นเมื่อมีอาชีพอื่นที่มั่นคงกว่าผ่านเข้ามา  หรือมีภาระอย่างอื่นต้องดูแล ก็จะหันเหไปทำอย่างอื่นที่เหมาะกับตัวเองมากกว่า 
ก็เหลือแต่พวกจินตนาการสูง ซึ่งมีไม่มากนัก    คนที่เป็นนักเขียนอาชีพได้จนตลอดรอดฝั่ง ในประเทศไทยมีจำนวนน้อยกว่าคนจบปริญญาเอก

นักเขียนไม่ว่ามีจินตนาการมากน้อยแค่ไหน ถ้าเป็นคนที่สามารถลำดับจินตนาการได้ตั้งแต่ต้นจนจบก่อนลงมือเขียน  จะเขียนเรื่องได้คล่องกว่าคนที่คิดไม่ค่อยออก  เลยใช้วิธีเขียนไปคิดไป  จบยังไงค่อยรู้กันตอนจบ   
ถ้าเปรียบ ก็เหมือนขับรถโดยไม่รู้จุดหมายปลายทาง แต่ขับไปเรื่อยๆตามถนน  มีทางให้ตรงก็ตรง  ให้เลี้ยวก็เลี้ยว  เลี้ยวไปเลี้ยวมาเลยหลงทางได้ง่าย  โอกาสที่เดาสุ่มต่อไปจนถึงจุดหมายปลายทาง มีน้อยมาก
หรือไม่ก็เหมือนคนสร้างบ้านแบบไม่มีพิมพ์เขียว คืออยากต่อห้องตรงไหนก็ต่อ  บ้านถึงเสร็จ ก็จะออกมาไม่ได้รูปทรงสวยงามเท่าที่ควร  ดีไม่ดีส่วนที่ต่อเติมเข้าไปอาจจะพังครืนล้มลงมา  ทำให้บ้านทั้งหลังเสียหายไปด้วยค่ะ

คุณ JibbyJ คนตั้งกระทู้ หายไปเลยนะคะ

จะมาต่อเรื่อง "ภาษา" ค่ะ

    กุญแจอีกดอกที่ไขไปสู่ความสำเร็จของนักเขียน คือภาษา
    นักเขียนที่ดีต้องรู้จักใช้ภาษาได้ดี   เรื่องนี้จะเรียกว่าข้อบังคับก็ได้   ยังไม่เคยเห็นนักเขียนคนไหนประสบความสำเร็จด้วยการใช้ภาษาผิดๆถูกๆ   ภาษาที่แข็งกระด้าง  ภาษาที่ไม่สื่อความหมาย  และภาษาที่ " ไม่..." อะไรอีกหลายๆอย่าง  รวมความว่าเป็นภาษาที่อ่านไม่รู้เรื่องหรือถึงรู้เรื่องก็ไม่กระทบใจคนอ่าน

      ขอให้สังเกตความแตกต่างของภาษาใน 2 ประโยคข้างล่างนี้

      เสียงปืนถูกยิงดังปังๆๆติดต่อกัน
      เสียงปืนกัมปนาทขึ้นอย่างหูดับตับไหม้
      ความหมายเดียวกัน แต่การใช้ภาษาเป็นคนละระดับเลยทีเดียว    ประโยคแรกเขียนตรงๆทื่อๆ ไม่ให้อารมณ์ใดๆ บอกแต่ข้อเท็จจริง ว่ามีเสียงปืนยิงซ้ำๆกันหลายนัด   ประโยคที่สองมีการเลือกใช้โวหารที่เน้นให้เห็นอานุภาพของเสียงปืนดังสนั่น  รัวถี่ยิบจนหูอื้อ  เร้าอารมณ์คนอ่านให้ตื่นเต้นว่า จะต้องมีเรื่องคอขาดบาดตายเกิดขึ้นแน่ๆ

      รองเท้าของวีระเริ่มกัดจนเขาเดินไม่ถนัด แต่ก็ต้องทน   เดินไปก็ด่าไป
      วีระกัดฟันลากเท้าเดินกระโผลกกระเผลก ด้วยฤทธิ์ของรองเท้าเจ้ากรรม  เขาแช่งด่ามันเสียไม่นับทั้งๆรู้ว่าช่วยอะไรไม่ได้     
      แบบแรก  บอกเล่าเฉยๆถึงภาพที่เห็น
      แบบที่สอง นอกจากเห็นภาพ  คนอ่านจะสัมผัสถึงความเจ็บปวดของวีระ ตลอดจนอารมณ์เสียที่จำต้องทนสถานการณ์นี้โดยไม่มีทางเลือกอื่น

      ทั้งหมดนี้คือตัวอย่างภาษาที่นักเขียนนวนิยายควรฝึกฝนให้มี    อันได้แก่ภาษาที่มีสำนวนโวหาร สร้างอารมณ์ให้คนอ่านได้

      ฝนตกลงมาเล็กน้อย  กับ สายฝนโปรยปรายลงมาเบาๆ  ให้อารมณ์ที่แตกต่างกัน  ทั้งๆความหมายเดียวกัน   อย่างที่สองนุ่มนวลกว่า  ให้บรรยากาศที่สวยงามมากกว่า

ตอบคุณหมอ SILA
    อย่างที่เล่าไปข้างต้นกระทู้นี้แล้วว่า จินตนาการของนักเขียนก็คือภาพนิมิตประเภทหนึ่ง      เพราะฉะนั้นสิ่งที่ดิฉันต้องระวังมาก ก็คือต้องมีสติเตือนตัวเองอยู่ทุกเวลาว่า  สิ่งที่เราเห็นนั้น เราเห็นจริง   แต่ตัวของมันเองนั้น-ไม่จริง
   หรือต่อให้มันเป็นเรื่องจริง   มันก็ไม่ได้นำไปสู่เส้นทางของพุทธศาสนา   ไม่ใช่ มรรค  ซึ่งเป็น 1  ในอริยสัจจ์ 4   แต่อย่างใด   กล่าวคือไม่ใช่เส้นทางของการหลุดพ้นจากทุกข์  แต่อาจทำให้เพลิดเพลินได้ชั่วคราว 
    ถึงกระนั้น ในความเพลิดเพลินที่ว่า จะต้องใช้สติกำกับอยู่เสมอ   ไม่งั้น 'หลุด' เข้าไปในวังวนได้ง่าย   เนื่องจากจินตนาการยิ่งแรงเท่าไร  ความเพลิดเพลินก็จะมากเท่านั้น  บางทีก็เพลิดเพลินจนรู้สึกว่าตัวเองอยู่เหนือโลก  เป็นแรงดึงดูดมหาศาลให้เข้าไปแล้วติดใจจนไม่อยากกลับออกมา   ผลคือหลงเข้ารกเข้าพงไปทางไหนก็ไม่รู้ มันน่ากลัวสำหรับตัวเองและครอบครัวมากค่ะ
    ตอนนี้ยังพูดคุยกับสมาชิกเรือนไทยรู้เรื่องอยู่ค่ะ  คุณหมอไม่ต้องห่วง 

   ตั้งแต่เริ่มลงมือเขียนเป็นอาชีพ ก็รู้สึกเสมอว่าอาชีพนี้เหมือนเดินอยู่บนถนนสายยาว ที่ทอดผ่านกาลเวลามานานนับร้อยปี  ก็คงจะทอดยาวไปอีกนับชั่วหลานเหลน  ใครจะไปนึกว่า วันดีคืนดี คลื่นลูกใหม่ที่เรียกว่า "สมาร์ตโฟน" ซัดเข้ามาให้โครมเดียว  ถนนทั้งสายหายไปในพริบตา
   นิตยสารทั้งหลายปิดตัวลงเกือบ 100%  ในเวลารวดเร็วน่าใจหาย    มองไม่เห็นแผงหนังสือตามตลาดอีกแล้ว สำนักพิมพ์ก็ทยอยปิด  หน้ากระดาษและหมึกพิมพ์ที่คุ้นเคยหายไปอีกเช่นกัน มีแต่ตัวหนังสือให้อ่านผ่านหน้าจอ      นักเขียนกลายเป็นคนยืนงง ถ้าหมุนตัวตามโลกดิจิทัลไม่ทัน  ก็จะถูกคลื่นซัดหายไปในพริบตา
   นักเขียนยุคใหม่ที่เกิดมาพร้อมกับโทรศัพท์มือถือ จิ้มคีบอร์ดอย่างชำนาญ  พากันมายืนแทนที่นักเขียนยุคเก่าที่เกิดมาพร้อมกับกระดาษและปากกา    นิยายยุคดิจิทัลอย่าง นิยายอีบุ๊ค   นิยายไลน์ และอะไรต่อมิอะไรอีกหลายอย่างพรั่งพรูออกมาสู่หน้าจอ
   แล้ว "แก้าเก้า" ทำอย่างไร

  โชคดีหน่อยที่ดิฉันเคยชินกับคอมพิวเตอร์มาตั้งแต่พ.ศ. 2535   ตัวที่ใช้พิมพ์หนังสือ ในตอนนั้นเขาเรียกว่า word processor  มีโปรแกรมให้เลือกพิมพ์ต้นฉบับ 2 แบบ คือ เวิร์ดราชวิถีกับเวิร์ดจุฬา   ส่งต้นฉบับโดยไม่ต้องใส่ซองอย่างเมื่อก่อน แต่ส่งด้วย Fax Modem  (เดี๋ยวนี้น่าจะอยู่ในพิพิธภัณฑ์ไปแล้ว)    เมื่ออินเทอร์เน็ตมาถึงกรุงเทพและปริมณฑล   อีเมลก็ยิ่งทำให้ส่งต้นฉบับสะดวกกว่าแฟกซ์โมเด็ม
   ดิฉันเริ่มใช้อินเทอร์เน็ตเป็นตั้งแต่พ.ศ. 2542  จำค.ศ. ง่ายกว่าคือปี 1999   ช่วยได้มากในการค้นข้อมูลต่างๆ แม้ว่าตอนนั้นมีแต่ yahoo ก็ถือว่าใช้การได้ดีกว่าไต่บันไดห้องสมุดหลายเท่า
   การใช้อินเทอร์เน็ตเป็นทำให้รอดตัว ไม่ตกเทรนด์ มาสัก 2 ทศวรรษได้     แต่มาถึงพ.ศ. 2565  ก็ต้องยอมรับว่า app มันเพิ่มมากมายเหลือเกินจนตามไม่ทัน    โลกไม่ใช่ที่อยู่ของคนยุค Baby Boomers อีกแล้ว   ว่ายตามกระแสเขาไม่ไหว
   แต่ก็ยังดีหน่อย  เมื่อว่ายตามไม่ไหวก็ไม่ต้องว่าย    ยังมีชายฝั่งให้หายใจได้อีกมาก    นั่นคือการบันทึกภาพสังคมที่หมดไปแล้วในความเป็นจริง  แต่ยังดำรงอยู่ในความทรงจำ 
   คนจำนวนมากแม้พอใจกับปัจจุบัน   แต่ก็ยังอยากรู้จักอดีตที่พวกเขาเกิดไม่ทัน   เราก็ทำหน้าที่กระจกเงาให้เขาเห็น  มันเป็นความได้เปรียบของคนที่เกิดมาก่อน   เพราะยังเข้าใจวัฒนธรรมและค่านิยมต่างๆในอดีตที่ปัจจุบันกลายเป็นของหายากไปแล้ว 
   อย่างเช่น มาลัยสามชาย และ  เพชรกลางไฟ เป็นต้น   
     

ยังพับเพียบเรียบร้อย นั่งฟังการบรรยายอย่างเงียบ ๆ ครับ

อาจารย์ทำให้ผมคิดถึงความหลังเมื่อครั้งใช้คอมพิวเตอร์ ๘ บิท ใช้เวิร์ดราชวิถีและเวิร์ดจุฬาเลยครับ

  @  อาจารย์หมอ CVT
   ตอนใช้เวิร์ดราชวิถีรู้สึกว่ามันง่ายกว่าพิมพ์ดีดไฟฟ้า  ตรงที่ลบและแก้ไขข้อความง่ายกว่ามาก   แต่พอมาใช้ window ต่างๆ มันยิ่งง่ายขึ้นอีกค่ะ  
    จนบัดนี้เปลี่ยน window มานับไม่ถ้วนแล้ว   เสียดาย Window XP  ว่าง่ายสุด ใช้อยู่หลายปีกว่าเขาจะยกเลิก  เมื่อเทียบกับ window 7 กับ 10    ซึ่งไม่ชอบเลย   แต่ก็ต้องใช้เพราะไม่มีทางเลือก
    ทำให้ยังไม่อยากเปลี่ยนเป็น 11  เกรงว่ามันจะยากกว่า 10  ต้องมาจำวิธีใช้กันใหม่อีกค่ะ  

   กลับมาเรื่องปัจจุบัน
   หลังจากคลื่นดิจิทัลซัดระบบกระดาษล่มไปเป็นจำนวนมากแล้ว   นักเขียนอย่างดิฉันก็ต้องปรับตัวเข้าสู่สังคมใหม่  ตื่นขึ้นมาวันหนึ่งพบว่า ไม่มีสกุลไทยให้ต้องส่งต้นฉบับทุกวันศุกร์อีกแล้ว     นิตยสารอื่นๆที่เคยส่งงานให้อย่างพลอยแกมเพชรก็ปิดตัวไปเช่นกัน
   ผลอย่างแรกคือรู้สึกสบายมาก  ได้มีชีวิตเรื่อยๆ อยู่แบบพักผ่อนตามสบายเป็นครั้งแรก  จะเขียนก็ได้ไม่เขียนก็ได้ ไม่มีใครโทรมาทวงต้นฉบับให้สะดุ้งผวาอย่างเมื่อก่อน     ลูกๆก็โตจนทำงานไปแล้ว  หมดห่วง    
   แต่พออยู่ไปสักพัก ความเคยชินว่าไม่เคยอยู่เปล่าๆ ทำให้ชักอยู่ไม่สบายอีก   คงจะจริงอย่างที่โหรโสรัจจะเคยทำนายไว้  กล่าวคือนานหลายปีมาแล้ว  ดิฉันนัดรับประทานอาหารมื้อเที่ยงกับพี่ "มนันยา" นักเขียนและนักแปลชื่อดัง    ปรากฏว่าคุณโสรัจจะ นวลอยู่ มาร่วมวงด้วยในฐานะลูกศิษย์เก่าของพี่มนันยา   นึกสนุกเลยขอให้ดูหมอให้   โหรโสรัจจึงทำนายว่า
   " ชีวิตอาจารย์ อะไรๆก็ดี   เสียแต่ว่าในชีวิตต้องเหนื่อยมาก   เรียกว่าไม่มีวันไหนเลยที่ตื่นขึ้นมาแล้วรู้สึกสบายๆ ไม่มีอะไรทำ  จะเหนื่อยไปจนวันสุดท้ายของชีวิต"
    
    คำทำนายของคุณโสรัจจะน่าจะถุกต้อง  หลังจากนั้นอีกไม่นานดิฉันก็ได้รู้จัก  e book   เข้ามาแทนนิตยสารเล่ม   เจ้าของเว็บ e book ตกลงจะนำผลงานไปลงพิมพ์ให้อ่านกันทางหน้าจอ       ในเมื่อพิมพ์ต้นฉบับด้วยไฟล์เวิร์ดอยู่แล้วก็ง่ายมากที่จะส่งอีเมลไปให้  เขาก็นำลงพิมพ์ได้เลย
    เราก็วนกลับไปสู่ลูปเดิม  คือก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป

  นึกไม่ออกว่าจะเล่าอะไรอีกต่อไปแล้วค่ะ   ใครอยากทราบอะไรก็ถามมาดีกว่า
  ถ้าไม่มี จะได้จบกระทู้นี้เสียทีค่ะ

ขอเสริมนิดนะคะ ลีลาการเล่าเรื่องก็สำคัญค่ะ
ในฐานะนักอ่าน ที่เป็นFC 'ว. วินิจฉัยกุล' กับ 'แก้วเก้า' ก็เพราะติดใจลีลาการเล่าเรื่องนี่ล่ะค่ะ
ขอยกตัวอย่างเรื่อง 'รัตนโกสินทร์' ทั้งที่มีเนื้อหาที่เป็นข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์หนักๆ มีความรู้สอดแทรกอยู่เพียบ
แต่เพราะลีลาการเล่าเรื่องที่สนุก ทำให้ไม่รู้สึกว่าหนักหรือน่าเบื่อเหมือนกำลังอ่านตำราเลยค่ะ 

ลีลา หรือ style  หมายถึงวิธีการสร้างผลงานที่ดูแล้วเฉพาะตัว  เป็นเสน่ห์สำคัญของศิลปินทุกสาขา

ไม่ว่าศิลปินสาขาไหน  คนที่มี style จะโดดเด่นกว่าคนที่ไม่มี   เหมือนคนแต่งตัวแบบมี style  คนอื่นๆมองก็จะสะดุดตาว่าคนแต่งตัวธรรมดาๆกลืนไปกับคนเดินถนนคนอื่นๆ
เรื่อง style หรือลีลา เป็นเรื่องสอนกันไม่ได้  ต้องหัดพัฒนากันเอง    บางคนคิดว่าการก๊อปลีลาของศิลปินดังๆจะทำให้ตัวเองพลอยขายออกไปด้วย แต่ขอให้นึกถึงตัวอย่าง  อย่างไมเคิล แจ๊กสัน  สมัยโด่งดัง ลีลาท่าเต้นของเขามีนักร้องใหม่ๆ ทั้งมืออาชีพและมือสมัครเล่นเลียนแบบกันนับไม่ถ้วน   แต่ก็ไม่มีใครก้าวขึ้นสู่แถวหน้าได้สักคน  ทุกวันนี้ก็คนเหล่านี้ก็หายไปหมด เมื่อไม่มีกระแสอีกแล้ว

ลีลาของศิลปินแต่ละคนอาจเปลี่ยนไปตามยุคสมัย หรือตามวัย   แต่ถ้าเขามี "ลีลา" จริง   เวลาโชว์ผลงานก็จะเห็น "ลีลา" ของเขาเสมอ   
ยกตัวอย่างคุณสุรชัย สมบัติเจริญ  ตอนหนุ่มกับตอนสูงวัยแล้ว ร้องเพลงเดียวกันแต่ไม่เหมือนกัน แต่ที่มีสม่ำเสมอคือมีลีลาที่มีเสน่ห์โดดเด่น     นั่นคือ style

https://www.youtube.com/watch?v=KXKOGmLwya8

     ลีลาการเขียนไม่มีแบบแผนตายตัว       เป็นเรื่องเฉพาะตัวที่จะต้องพัฒนาขึ้นมาเอง   บางคนเริ่มด้วยการเลียนแบบสำนวนภาษาของนักเขียนคนโปรด   บางคนก็คิดประดิษฐ์แนวทางขึ้นมาเอง  จะสำเร็จหรือไม่  คนอ่านจะเป็นผู้ตัดสินให้เอง   เพราะคนอ่านคือกรรมการตัดสินอาชีพนักเขียนว่าจะอยู่ยงคงกระพันในอาชีพนี้หรือไม่   
     พูดถึงคนอ่าน ก็ได้ประสบการณ์มาอย่างหนึ่ง ว่าคนอ่านไทยกับคนอ่านฝรั่งไม่เหมือนกัน   วัฒนธรรมเขากับเรามาจากคนละพื้นฐานกัน    อะไรที่ฝรั่งยกย่อง คนไทยอาจจะไม่ชอบเลยก็ได้   ในทำนองเดียวกัน อะไรที่คนไทยนิยมชมชอบ ฝรั่งก็เห็นว่าไม่น่าสนใจเลยก็มี    ส่วนชาติอื่นเช่นจีน ญี่ปุ่น เกาหลีนั้นดิฉันไม่รู้ เพราะไม่เคยศึกษา
     ตั้งแต่สมัยเรียน เคยอ่าน "ความพยาบาท" พระยาสุรินทราชา แปลจาก Vendetta ของ   Marie Corelli  เธอเป็นนักเขียนเบสเซลเลอร์ของอังกฤษ  โด่งดังในช่วงที่เจ้าคุณสุรินทรฯ ไปศึกษาต่อที่นั่น   ท่านก็คงอ่านแล้วชอบจึงนำกลับมาแล้วแปลลงในวารสารที่ออกใหม่ในยุคปลายรัชกาลที่ 5   กลายเป็นหนังสือสำคัญในวงวรรณกรรมไทย เพราะเป็นนิยายแปลเรื่องแรก และเป็นนิยายเรื่องแรกของไทยด้วย
    ตอนเรียนปี 1  คณะมีอาจารย์อังกฤษจบใหม่ๆจาก Oxford  มาสอน   ดิฉันอยากรู้ผลงานของคอเรลลีมากกว่านี้เลยไปถามอาจารย์หลังชม.เรียน  อาจารย์งง ไม่รู้จัก ไม่เคยได้ยินชื่อ     ผ่านมากว่าครึ่งศตวรรษ เจออาจารย์อีกในเฟซบุ๊ค เกษียณมานมนานแล้ว  ดีใจมากที่ได้เจอบรรดาศิษย์ชาวไทยอีก   ก็ทบทวนความหลังกัน ปรากฏว่าจนบัดนี้อาจารย์ก็ยังไม่เคยได้ยินชื่อคอเรลลี     ผิดกับนักอ่านไทย โดยเฉพาะนักอ่านชาวอักษรศาสตร์ ไม่มีใครไม่รู้จักคอเรลลี เพราะแปลกันแพร่หลาย
    ก็มารู้ทีหลังว่า วงวรรณกรรมอังกฤษถือว่าคอเรลลีเป็นนักเขียนเกรด B พูดกันเหยียดๆว่า เอาไว้อ่านสำหรับชาวอาณานิคม   พวกผู้ดีมีความรู้ไม่อ่านกัน   
    พอมาถึงยุคอินเทอร์เน็ต  งานของคอเรลลีหมดลิขสิทธิ์แล้ว   นำลงในเว็บไซต์ต่างๆกันหลายเว็บด้วยกัน   บางเว็บเปิดช่องให้ออกความเห็นได้  ก็มีคนอ่านไปออกความเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่าอ่านสนุกมาก      พวกเขาตัดสินจากความรู้สึก ไม่ใช่จากตำรา
   

        ได้รู้จัก คอเรลลี จาก ดรรชนีนาง ของอิงอรที่นางเอกอ้างถึง เต็ลมา จนไปหาอ่านฉบับซิมพลิฟายด์ในห้องสมุดสมัยมัธยม
        บางคนคงโฟกัส ความสนใจเฉพาะเรื่องที่สนใจ,ที่ชอบจริงๆ ซึ่งก็มีมากมายจนไม่มีเวลาไปหาทำเรื่องอื่น
        (แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า น่าจะผ่านตา,ผ่านหูมาบ้าง)

นักเขียนที่ชื่นชมผลงานของคอเรลลี (แต่ไม่เปิดเผย) จนถึงนำมาเป็นต้นฉบับแต่งนิยาย 'เงา' และ 'พิษสวาท' จนโด่งดัง คือ โรสลาเรน หรือ ทมยันตี

ดังที่คุณหญิงวินิตาเขียนวิจารณ์ไว้ในตอนท้ายและบทสรุปของบทความเรื่อง มารี คอเรลลี กับนวนิยายและเรื่องสั้นของไทย (https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jasu/article/download/250505/170090/)

       นักอ่านไทยรู้จักมารี คอเรลลีมากกว่านักอ่านอังกฤษ รวมทั้งอาจารย์สอนวรรณคดีอังกฤษด้วยค่ะ
       อาจารย์อเมริกันของดิฉันที่สอนวรรณคดีอังกฤษก็ไม่รู้จักเธอค่ะ   แต่โชคดีอาจารย์หัวหน้าภาควิชา ทำวิทยานิพนธ์ปริญญาเอกเรื่องงานของคอเรลลี   อาจารย์ยกหนังสือของคอเรลลีที่ใช้ในการค้นคว้าให้ห้องสมุดของมหาวิทยาลัย    ดิฉันก็เลยมีโอกาสได้อ่านงานชิ้นอื่นๆของเธอด้วย   ไม่มีขายในไทย

       นักแปลที่แปลงานของคอเรลลีมากที่สุดคือคุณ "อมราวดี" ผู้ล่วงลับไปนานแล้ว   อีกท่านคือดร.กิ่งแก้ว อัตถากร ท่านหลังนี้ ตอนดิฉันไปเยี่ยมชมบ้านของคอเรลลี่ที่ Stratford-upon-Avon  ขากลับผ่านร้านหนังสือเก่าเลยแวะซื้อมาฝาก  ปรากฏว่าเก่าสมชื่อ กระดาษกรอบจับทีแทบจะหลุดติดมือ

   งานของคอเรลลีไม่ถูกจริตของนักวิชาการและนักวิจารณ์  แต่ไปถูกจริตของคน 2 ชนชั้นด้วยกันคือ ราชสำนัก   กับคนชั้นกลาง    FC ตัวยงของคอเรลลีคือพระราชินีนาถวิคตอเรีย  โปรดให้นางข้าหลวงอ่านถวายก่อนบรรทมทุกคืน   ถ้ามีเรื่องใหม่พิมพ์ออกมาสู่ท้องตลาดเมื่อไรก็ต้องมีคนในวังมาซื้อไปถวายทันที      นอกจากนี้ กษัตริย์ที่เป็นพระญาติพระวงศ์ชั้นผู้ใหญ่ ก็โปรดปรานงานของคอเรลลีเช่นกัน    อีกกลุ่มหนึ่งคือชนชั้นกลาง ได้แก่พวกพ่อค้าฐานะดี  มีกำลังซื้อสูง
   ทั้งสองกลุ่มนี้ชอบงานสอนใจ ประเภททำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว   ซึ่งนักวิชาการอังกฤษไม่ชอบ เห็นว่าตีกรอบวรรณกรรมเกินไป     อีกข้อคืองานของคอเรลลีมักจะเกี่ยวกับอะไรที่เหนือธรรมชาติ   บรรดานักปราชญ์ราชบัณฑิตก็ดูถูกอีกนั่นแหละว่าเป็นงานชั้นต่ำ เหมาะกับคนระดับล่าง    ยิ่งบางเรื่องอย่าง Barabbas  คอเรลลีดึงเนื้อเรื่องมาจากเหตุการณ์ในพระคัมภีร์  แล้วมาตีความตามที่ตัวเองคิด ไม่ได้อิงหลักทางพระคัมภีร์   ก็ยิ่งถูกมองว่าตื้นเขิน หรือไม่ก็ดราม่าเกินไป
   แต่อะไรที่พวกนักวรรณคดีไม่ชอบ   คนทั่วไปชอบ  คนไทยเองก็ชอบ  เพราะคนไทยอ่านเอาสนุก ไม่ได้อ่านเพื่อยกระดับสมองหรือเพื่อแสวงหาอุดมการณ์ในชีวิต    งานของคอเรลลีจึงถูกใจคนอ่านไทย เห็นว่าแสดงคุณค่าของชีวิต  มีหลักการที่คนไทยเข้าใจได้ 

  ถอยหลังไปเมื่อครั้งนิตยสารและหนังสือเล่มยังเป็นสนามการอ่านที่สำคัญสุด   พื้นที่ให้นักเขียนยืนนับว่าจำกัดและยากมาก  เพราะจะต้องผ่านการกลั่นกรองจากบรรณาธิการ  ไม่ว่านิตยสารหรือหนังสือเล่ม ก็ต้องมีบรรณาธิการชี้ขาดว่าเรื่องไหนพิมพ์ได้ เรื่องไหนลงตะกร้าไป    นักเขียนใหม่แทบไม่มีโอกาส เว้นแต่จะได้รางวัลใดรางวัลหนึ่งก็เหมือนถูกล็อตเตอรี่โดยไม่คาดฝัน
  แต่เมื่ออินเทอร์เน็ตเข้ามา ขยายพื้นที่ให้กว้างขวางได้ไม่จำกัด  ผลงานนักเขียนหน้าใหม่ก็ออกมาสู่สายตาได้ง่ายขึ้น   ต่อมาสมาร์ตโฟนเข้ามาแทนที่คอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะ และโน้ตบุ๊ค  จนยุคนี้ที่ทุกคนมีสมาร์ตโฟน    ก็พอกล่าวได้ว่าใครๆก็เป็นนักเขียนได้ถ้าอยากเป็น   เพราะพื้นที่มีเหลือเฟือ     
   จะสร้างบล็อคของตัวเอง จะเอาลง FB จะสร้างเว็บ จะทำ e book ฯลฯ ได้ทั้งนั้น  เขียนอะไรก็ได้ ไม่มีใครมากลั่นกรองว่าใช้ได้หรือไม่ได้    แม้แต่เขียนๆไปเกิดเบื่อขึ้นมา หยุดเขียนกลางเรื่อง ก็ทำได้ อาจจะโดนคนอ่านต่อว่านิดหน่อย แล้วก็จบกันไป   ผิดกับยุคก่อนที่คุณมีหน้าที่ต้องเขียนจนจบเรื่อง  ทิ้งกลางคันไม่ได้  ไม่งั้นบก.จะไม่รับผลงานคุณอีกต่อไป
   นักเขียนใหม่มีเหมือนกันที่แจ้งเกิดในอินเทอร์เน็ต   เขียนเองเอาลงเอง   แมวมองมาเห็นเข้า เอาไปรวมเล่มขาย หรือซื้อทำละครทีวี  ก็เหมือนถูกล็อตเตอรี่รางวัลใหญ่ไปเลย
  เมื่อมาถึงตรงนี้ก็ขอสรุปว่า คุณ JibbyJ โชคดีมากที่เกิดมาในยุคนี้      ทบทวนตัวเองอีกทีแล้วรู้สึกว่าคำแนะนำของดิฉันเห็นจะไม่เป็นประโยชน์เท่าใดนัก   เพราะเราเป็นนักเขียนคนละยุคเสียแล้ว