ขนม ชันมะโรง เป็นขนมราษฎรชาวป่าทำรับประทาน ครั้นจะเรียกข้าวพอง ก็กลัวเจ้าภาษีจันอับจะจับ
จึงยักเรียกว่าขนมชันมะโรง บ้านนอกซื้อขายก้อนใหญ่ราคาก้อนละ ๑ อัฐ ก้อนเล็ก ๒ ก้อน ๑ อัฐ
ทำเหมือนนายโรงละครสมัยก่อนเลี่ยงค่าอากรมหรสพ
ถ้าเล่นละครในเรื่องรามเกียรติ์ อิเหนา อุณรุท ดาหลัง
จะต้องจ่ายค่าอากรต่อวันต่อคืนแพง ก็เลยเลี่ยงไป
โดยแต่งบทละครนอกอาศัยโครงเรื่องอย่างละครใน
เปลี่ยนชื่อตัวละคร ตัดรายละเอียด เพิ่มเนื้อเรื่องบางตอนเพิ่ม
เท่านี้ก็จ่ายค่าอากรน้อยลง คนไทยนี่ฉลาดเนาะ