ขอประทานอภัยอาจารย์ naitang ด้วยครับ ผมเพิ่งได้ย้อนไปอ่านที่อาจารย์ได้เขียนไว้จากที่ตอนแรกอ่านแค่ผ่านๆ เลยนึกย้อนไปถึงที่ท่านเทาชมพูได้เคยแนะนำผมไว้
หลายท่านคงสงสัยว่าทำไมผมดูพลอยไม่เป็นทั้งๆที่ก็คลุกคลีมานาน ผมเข้าไปอยู่ร้านพลอยเพราะผมอยากเห็นครับว่าพลอยที่เขาซื้อหากันราคาแพงเป็นเช่นไรเพราะผมไม่เคยเห็น แต่ถ้าถามว่าผมดูเป็นไหม ผมจะดูไปเพื่ออะไรหล่ะครับในเมื่อดูเป็นแต่ไม่มีปัญญาซื้อผมจะดูไปทำไม
ไม่เคยคิดจะเขยิบอาชีพที่เป็นอยู่ ขึ้นเป็นคนขายพลอย หรือต่อไปเป็นผู้ค้าพลอยรายย่อยบ้างหรือคะ พวกนี้ต้องดูพลอยเป็น
คุณมีโอกาสคลุกคลีกับพลอยมาตั้งนาน สตางค์ค่าเรียนก็ไม่ต้องเสีย มีสิทธิ์โกยความรู้ตามใจชอบ นับเป็นโอกาสที่ดีกว่าคนอื่นๆที่อยากทำแต่ไม่มีโอกาสทำ
ไม่จำเป็นว่าต้องมีปัญญาซื้อจึงต้องหัดดูพลอยให้เป็น
สุนทรภู่เคยสอนว่า
อันความรู้รู้กระจ่างแต่อย่างเดียว แต่ให้เชี่ยวชาญเถิดคงเกิดผล
อาจจะชักเชิดชูฟูสกนธ์ ถึงคนจนพงศ์ไพร่คงได้ดี
แต่หลังจากที่ได้อ่านเรื่องที่อาจารย์ naitang เขียนผมรับรู้ได้ทันทีเลยครับว่าที่ผ่านมาผมไม่ได้รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับพลอยอย่างจริงๆจังๆเลย และผมคงใช้เวลาในชาตินี้ศึกษาเรื่องแร่ให้กระจ่างไม่ทันแล้วอย่างแน่นอน
ขอบพระคุณอาจารย์ในเรือนไทยทุกท่านครับท่านไม่ได้มอบแค่ความรู้ แต่ท่านได้มอบแนวทางในการดำเนินชีวิตแฝงลงไปในทุกถ้อยคำ
ผมคิดไว้ตั้งแต่แรกที่เข้ามาบ้านหลังนี้แล้วครับว่าที่นี่ไม่ใช่ที่เหมาะแก่ผมเลย ผมไม่ชอบเรียนหนังสือ ไม่ชอบอ่านหนังสือ แต่ผมชอบเรือนไทยครับ