ยกตัวอย่าง (ผมก็ไม่ทราบว่าใครริเริ่ม) ภาษาไทยอันมาจากภาษาอาหรับที่ใช้ในศาสนาอิสลามนั้น จะมีตัวสะกดดังตัวอย่างเช่น มัสยิดนะฮ์ฎอตุ้ลอิสลาห์ มัสยิดเราฏอตุลอัฏฟาล มหาวิทยาลัยฟาฏอนี คุฏบะฮฺวันศุกร์
ซึ่งผมก็ไม่ทราบว่าจะอ่านให้ถูกต้องตามสำเนียงของชาวมุสลิมอย่างไร แต่ถ้าผมจำเป็นต้องอ่านออกเสียงเพื่อสื่อสาร ก็คงจะเป็นที่เข้าใจได้ก็แล้วกัน
ท่านรอยอินมีหลักเกณฑ์ในการทับศัพท์ภาษาอาหรับอยู่ โดยใช้พยัญชนะไทยต่างกัน เนื่องจากพยัญชนะนั้น ๆ ในภาษาอาหรับออกเสียงต่างกัน การทับศัพท์จึงออกมาอย่างที่คุณนวรัตนเห็น ท่านรอยอินอธิบายไว้ดังนี้
พยัญชนะในภาษาอาหรับหลายตัวไม่มีเสียงในภาษาไทย จำเป็นจะต้องเลือกอักษรไทยที่มีรูปต่างกันมาเทียบเพื่อแสดงให้เห็นว่าพยัญชนะในภาษาอาหรับเหล่านั้นมีเสียงต่างกัน ดังนี้
๑. ด = ดาล /d/
ฎ = ฎ๊อด /dˤ/[# 2]
๒. ต = ตาอ์ /t/
ฏ = ฏออ์ /tˤ/
๓. ค = คออ์ /x/
ฆ = ฆอยน์, เฆน /ɣ/
๔. ซ = ซัย /z/ ซออ์ /ðˤ/ และซีน /s/ ในตำแหน่งพยัญชนะต้น
ส = ซีน /s/ ในตำแหน่งพยัญชนะท้าย
ศ = ศ้อด /sˤ/
ษ = ษาอ์ /θ/ และษาล /ð/
๕. ห = หาอ์ /ħ/ ในตำแหน่งพยัญชนะท้าย
ฮ = หาอ์ /ħ/ ในตำแหน่งพยัญชนะต้น และฮาอ์ /h/
๖. ย = ยาอ์ /j/
ญ = ญีม /d͡ʒ/, /ɡ/ ในตำแหน่งพยัญชนะต้น
http://www.royin.go.th/wp-content/uploads/2015/03/2347_5257.pdf