ข้าพเจ้า นายสะอาด ไพร่สมเมืองประทุมธานี ขอบอกปรนนิบัติมายังท่านหลวงเล็ก ให้ทราบ
ด้วยเมื่อ ณ วันศุกร์ แรมค่ำหนึ่ง เดือน 7 ข้าพเจ้าทราบว่าใต้เท้าพระกรุณาตั้งปุจฉาเรื่องหนึ่งในทางวรรณคดี
แลจะให้ขุนหมื่นนายกองทั้งหลายร่วมกันประชุมวิสัชนา ณ วันศุกร์ แรม 8 ค่ำ นั้น
บัดนี้อันข้าพเจ้ามีเหตุจำเป็นติดราชการทัพศึกบางประการ จึงมิอาจร่วมวงสนทนาประชุมได้ในวันดังกล่าว
แลมิมีเหตุผันแปรใดที่จะสามารถให้ข้าพเจ้าหลุดจากบ่วงหน้าที่นั้นได้อย่างแน่แท้
ข้าพเจ้าจึงสำแดงความต่อใต้เท้าว่า ขอให้ท่านเมตตายกกรณีนี้ไว้เป็นพิเศษ เพื่อให้ข้าพเจ้าสามารถตอบปุจฉาได้
ก่อนหน้าตามโมงยามเดิมนั้น ด้วยเทอญ
ควรมิควรแล้วแต่จะโปรด ขอบอกปรนนิบัติมา ณ วันอังคาร แรม 5 ค่ำ เดือน 7 ปีเถาะตรีศก
หนังสือคุณหลวงเล็กมีมายังนายสะอาด ไพร่สมหัวเมืองประทุมธานี
ตามที่ท่านได้มีใบบอกมาถึงข้าพเจ้าความแจ้งแล้วนั้น ข้าพเจ้ารับทราบ
แลได้นำความเข้าสู่ที่ประชุมเสนากระทู้แล้ว ที่ประชุมมีความเห็นลงรอย
เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันว่า อย่ากระนั้นเลย นายสะอาด ไพร่สมหัวเมืองประทุมธานี
ในเมื่อท่านมีภารกิจติดราชการในการปรนนิบัติบำรุงบำเรอเหล็กลอยฟ้าได้
ตามวันเวลาที่กำหนดไว้เดิมนั้น (ซึ่งข้าพเจ้าเชื่อถือตามที่ไพร่สมผู้นี้ยืนกระต่ายขาเดียว
ออกขุนหนุ่มสยามไม่พึงเป่าหูให้ข้าพเจ้าไขว้เขวหันเหออกจากทางยุติธรรม )
แลจะกระทำตามคำสั่งเดิมมิได้
ที่ประชุมจึงแนะนำให้ท่านมีใบบอกคำตอบ
มาทางลับถึงข้าพเจ้าก่อน แล้วเมื่อวันเวลาที่กำหนดมาถึงแล้ว
ข้าพเจ้าจักจัดการให้ท่านแล ท่านอย่าได้กระวนกระวายไปเลย
แจ้งความมาถึงนายสะอาด ไพร่สมเมืองประทุมธานี วันพุธ เดือน ๗ แรม ๖ ค่ำ ปีเถาะตรีณิศก
ท้ายลิขิต อันที่จริงก็ใคร่จะตัดสิทธิ์นายสะอาด ไพร่สมเมืองประทุมธานี
แต่เห็นว่า ควรเมตตาแก่ลูกสุกร (ลูกนกลูกกาใช้แก่ท่านมิได้)
เพื่อกันข้อครหาอันจะมีแก่ข้าพเจ้าไปในภายหน้า แลคงไว้ซึ่งความเป็นมิตรไมตรีแก่กัน
จึงได้อนุโลมตามที่มีใบบอกมาเรียนปรนนิบัติ (ซึ่งเป็นการดีแลรอบรู้ราชการยิ่งนัก)