เรือนไทย

เรียนสอบถามท่านผู้รู้ทุกท่านครับ ผมใคร่อยากทราบที่มาของคำว่า "ไม่ฟังอีร้าค้าอีรม(ไม่ทราบว่าพิมพ์ถูกหรือเปล่า ว่าคำนี้มีที่มาอย่างไรครับ ขอบพระคุณล่วงหน้าครับ

"ไม่ฟังอีร้าค่าอีรม"

อีร้า รอยอินท่านว่าคือนกชนิดหนึ่งคล้ายนกยาง ส่วนอีรมก็คือหอยนางรมนั่นเอง

แปลตามรูปศัพท์คือ ไม่ฟังเสียงนกร้า ไม่รู้ค่าหอยนางรม 

แปลเอาความคือ ไม่ฟังคำเตือน ไม่ฟังเหตุผล

 ;D

ขอบพระคุณท่านผู้รู้มากๆนะครับที่มาไขข้อข้องใจ โอกาสหน้าหากมีข้อข้องใจอีกกระผมในฐานะผู้แสวงหาความรู้จะใคร่ขอมาเรียนถามอีกนะครับ

ในสมัยหนึ่งของไทย    ศัพท์ที่มีคำว่า "อี" นำหน้า ไม่ว่าจะด้วยความหมายดั้งเดิมใดๆก็ตาม  ถูกตัดสินว่าหยาบคาย ไม่เหมาะสม  ต้องเปลี่ยนเป็น"นาง "
หอยอีรม จึงกลายเป็นหอยนางรม    อีเลิ้ง (เป็นชื่อตุ่มชนิดหนึ่ง) กลายเป็นนางเลิ้ง   ด้วยประการฉะนี้

อีเลิ้ง ใบใหญ่ขนาดเท่าไรกันหนอ มีหลายขนาดหรือไม่  ???

"ในการพระราชทานเลี้ยงโรงทาน จัดขนมจีน ๑๐๐ กระจาด สิ้นน้ำยา ๒๐ อีเลิ้ง"...  ;D ;D

อีเลิ้ง ...

“อีเลิ้ง”เป็นคำมาจากภาษามอญหมายถึงภาชนะชนิดหนึ่งปั้นด้วยดินและผ่านการเผาโดยไม่ได้เคลือบผิวคงเห็นเป็นเนื้อดินสีแดง เราสามารถใช้ “อีเลิ้ง” ใส่น้ำหรือของเหลวได้ ลักษณะพิเศษของ “อีเลิ้ง” คือบริเวณปากและก้นจะแคบ แต่ป่องบริเวณช่วงกลาง ซึ่งส่วนใหญ่แล้ว “อีเลิ้ง” มักจะเป็นภาชนะขนาดใหญ่ ชาวมอญนิยมใช้ภาชนะชนิดนี้ใส่น้ำเพื่อเก็บไว้สำหรับการอุปโภคและบริโภค ซึ่งเรียกกันว่า “ตุ่มอีเลิ้ง”หรือ“โอ่งอีเลิ้ง” แต่ “อีเลิ้ง” ขนาดเล็กก็มี

ชาวมอญใช้ “อีเลิ้ง” ขนาดเล็กเป็นภาชนะในการหุงหาอาหาร ซึ่งคนทั่วไปเรียกภาชนะชนิดนี้ว่า “หม้ออีเลิ้ง” “อีเลิ้ง” เป็นภาชนะที่มีใช้กันมาตั้งแต่ครั้งกรุงศรีอยุธยาเป็นราชธานีของไทยแล้ว ในพงศาวดารกล่าวว่าบ้านวัดครุฑ เป็นชุมชนชาวมอญที่มีชื่อเสียงในการปั้น “อีเลิ้ง” ซึ่งปัจจุบันบ้านวัดครุฑ เป็นชุมชนอยู่ในคลองสระบัว อำเภอพระศรีอยุธยา จังหวัดพระศรีอยุธยา

ในยุคกรุงรัตนโกสินทร์ แต่เดิมบริเวณริมคลองผดุงกรุงเกษมช่วงบริเวณที่คลองเปรมประชากรมาบรรจบ ในบริเวณนี้มีชาวรามัญหรือมอญมาตั้งรกรากขายตุ่มดินขนาดใหญ่เรียงรายริมคลอง จนขยายเป็นชุมชนขนาดใหญ่ มีบ่อนการพนันที่ดูแลโดยขุนพัฒน์ นายอากรผู้ผูกภาษีเก็บส่งให้แก่หลวง คนที่มาเล่นการพนันตลอดจนพ่อค้าแม่ค้า ชาวบ้านทั่วไปจึงเรียกย่านนี้ว่า “บ้านอีเลิ้ง” ตามชื่อตุ่มอีเลิ้ง ต่อมาภายหลังคนทั่วไปเห็นว่าชื่อบ้านอีเลิ้งไม่ค่อยสุภาพ จึงเปลี่ยนเป็น “นางเลิ้ง” และเรียกกันติดปากมาจนปัจจุบัน แต่บางตำนานกล่าวว่าย่าน “บ้านนางเลิ้ง” นั้นมิใช่เป็นชุมชนของชาวรามัญหรือมอญมาแต่ดั้งเดิม แต่ชาวมอญรับ “ตุ่มอีเลิ้ง” มาจากอำเภอสามโคก จังหวัดปทุมธานี และล่องเรือมาขายที่กรุงเทพฯ และมาจอดเรือเพื่อจำหน่ายตุ่มอีเลิ้ง ซึ่งก็ขายได้เป็นกอบเป็นกำ ชาวมอญจึงมาอพยพตั้งรกรากเพื่อจำหน่ายตุ่มชนิดนี้ที่ย่านดังกล่าวแต่บางตำนานเชื่อว่าชาวรามัญหรือมอญได้ปั้น “ตุ่มอีเลิ้ง” ในบริเวณนั้นเองพร้อมกับจำหน่ายไปด้วย แม้ว่าตำนานที่เล่าขานกันมาทั้งสองทางจะคลาดเคลื่อนผิดกันไปกันบ้าง แต่ได้ข้อสรุปที่ตรงกันคือบริเวณนั้นเป็นย่านที่มีการจำหน่าย “ตุ่มอีเลิ้ง” กันอย่างเป็นล่ำเป็นสัน

ที่มา - http://catadmin.cattelecom.com

ในพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ พระนคร มีไหอีเลิ้งตั้งแสดงอยู่ประปราย แต่ไม่ปรากฏคำอธิบายแต่อย่างใด ภัณฑารักษ์ท่านหนึ่งได้ให้ข้อมูลว่า ไหอีเลิ้ง หรือ นางเลิ้ง เป็นโอ่งขนาดใหญ่มาก มีไว้สำหรับเก็บน้ำเพื่อการบริโภคลักษณะพิเศษของโอ่งชนิดนี้ คือ ปากโอ่งจะมีขนาดเล็กและผายออกมา ปัจจุบันตั้งแสดงไว้ที่ ทางด้านซ้ายของหมู่พระวิมาน พระบวรราชวัง หรือบริเวณสนามหญ้า พระที่นั่งปาฏิหาริย์ทัศไนย จำนวน ๔ ใบด้วยกัน ด้วยเหตุที่ไม่มีประวัติแน่นอนว่าได้โอ่งเหล่านี้มาอย่างไร ทางพิพิธภัณฑ์จึงมิได้จัดทำคำอธิบายไว้

โอ่งเหล่านี้ สูงประมาณ ๑ เมตร เส้นผ่าศูนย์กลางของส่วนที่กว้างที่สุดยาวประมาณ ๑ เมตร ๑๐ เซนติเมตร เส้นผ่าศูนย์กลางของปากโอ่งยาวประมาณ ๔๐ เซนติเมตร

ข้อมูลจาก  เว็บของกรมส่งเสริมวัฒนธรรม (http://www.culture.go.th/pculture/bangkok1/1_1.html)

 ;D      

ถ้าขนมจีน 100 กระจาด  มีสัดส่วนพอกับน้ำยา 20 ตุ่ม  เท่ากับ 1 ตุ่มต่อ 5 กระจาด   ก็น่าจะเป็นตุ่มขนาดเล็กนะคะ    
เหตุผลอีกอย่างคือเพื่อให้คนแบกเข้าไปในวางในโรงทานได้สะดวก   ก็น่าเป็นตุ่มขนาดเล็กพอหนึ่งคนแบกได้

เป็นที่น่าสังเกตคนไทยดูจะนิยมเรียกชื่อสัตว์, สิ่งของเครื่องใช้, การละเล่น, โรคภัยไข้เจ็บ เป็นเพศหญิง  นอกจาก นกอีร้า และ หอยอีรม ก็มีอีกหลายชื่อ

นก - อีแอ่น, อีกา, อีก๋อย, อีโก้ง, อีแร็ง, อีลุ้ม

สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม - อีเก้ง, อีเห็น

สิ่งของเครื่องใช้- อีจู้, อีโต้, อีแปะ, อีโปง, อีเลิ้ง

การละเล่น - อีตัก, อีคว่ำอีหงาย

โรคภัยไข้เจ็บ - อีสุกอีใส, อีดำอีแดง

คำเหล่านี้ถูกตัดสินว่าไม่สุภาพเพราะมีคำว่า "อี" นำหน้า การปรับปรุงคำมีอยู่ ๒ วิธีคือไม่เอาคำว่า "อี" ออก ก็เปลี่ยน "อี" เป็น "นาง" แต่อย่างไรก็ตามหลายคำก็ยังใช้ "อี" นำหน้าอยู่ และเริ่มมีคำใหม่ ๆ ที่ใช้ "อี" เช่น อีแต๋น

ปัจจุบันมีการนำเข้า "E" จากเมืองนอกเข้ามา คำไทยหลายคำจึงเริ่มมี "อี" นำเข้า นับตั้งแต่ "อีหรอบ" จนถึง "อีมู และ "อีเมล"

สองคำหลังถ้าเปลี่ยนเป็น "นางมู" และ "นางเมล" คงฟังตลกดี

แหะ แหะ

 ;D

เปลี่ยนได้อีกหลายคำเชียวละค่ะ
e-card  --->  นางการ์ด   
e-market ---> นางมาร์เก็ต   
e-learning ----> นางเลิร์นนิ่ง

จัดงาน event  ---> จัดงาน นางเว้นท์
วิศวฯ สาขา Electronics ---> วิศวฯ สาขา นางเล็คโทรนิกส์

คู่กับ "อี" คือ "ไอ้"

ในขณะที่เราใช้ "อี" นำหน้าชื่อจริงของสัตว์ สำหรับ "ไอ้" มักใช้นำหน้าชื่อเรียกเล่น ๆ ของสัตว์ เช่น ไอ้จ๋อ, ไอ้ตูบ, ไอ้เข้, ไอ้ทุย

 ;D

E.T. the Extra-Terrestrial หรือ อีที - - นางที

อีหรอบเดิม - - นางหรอบเดิม

แสดงว่า แต่งงานมีสามีกันหมดแล้ว ถึงได้ใช้ "นาง"  ;D ;D

electronics ท่านรอยอินยืนยันมาว่า "E" ตัวนี้ คนไทยออกเสียงว่า "อิ"

อิเล็กทรอนิกส์ [ทฺรอ] น. วิทยาศาสตร์กายภาพแขนงหนึ่งที่นํามาประยุกต์ใช้กับการศึกษาวงจรไฟฟ้าที่ใช้สารกึ่งตัวนําและอุปกรณ์อื่น ๆ ซึ่งควบคุมการเคลื่อนที่ของอิเล็กตรอนได้. (อ. electronics).

จึงเปลี่ยนสถานะเป็น "นาง" ไม่ได้

อิ อิ

;D

 ;D
ebay อีเบย์ ==> นางเบย์   นางอ่าว
ebook  ==> นางบุ๊ค นางหนังสือ

พวกนี้สมรสแล้วทั้งนั้น

คุณเพ็ญชมพูลองเปิดเข้าไปในเว็บออกเสียง  พิมพ์คำนี้ให้จูลี่ US  ออกเสียงให้ฟัง
จะรู้ว่ารอยอินท่านไม่ยอมให้คำนี้สมรส ต่างหากล่ะคะ  ถ้ายอมก็เป็นนางไปนานแล้ว

http://www.oddcast.com/home/demos/tts/tts_example.php?sitepal

เดี๋ยวนี้เมื่อกระทำความผิดจะถูกจับเข้าคุกเข้าตะราง แต่เมื่อก่อนเราบอกกันว่า เข้า"ซังเต"

เข้ามุ้งสายบัว...เก๋กว่าครับ ลุงไก่  ;D

สงสัยว่า ไฉนกระทู้นี้จึงเลี้ยวเข้าสู่คุกตะรางได้   ???

เข้าใจว่าคำว่า "คุก" และ "ตะราง" น่าจะเก่ากว่า "ซังเต" เสียอีก

คุก - ตะราง

คุณประเสริฐ เมฆมณี อดีตรองอธิบดีกรมราชทัณฑ์ เขียนบทความส่งไปให้ราชบัณฑิตยสถานเพื่อตีพิมพ์ลงใน "สารานุกรมไทย" เกี่ยวกับเรื่องนี้ ตอนหนึ่งว่า

...เรือนจำในกรุงเทพฯ (ยุคแรก) มีชื่อเรียกเป็น ๒ อย่าง คือ คุก และ ตะราง

คุกเป็นที่คุมขังผู้ต้องขังมีกำหนดโทษตั้งแต่ ๖ เดือนขึ้นไป คุกเดิมตั้งอยู่ที่หน้าวัดพระเชตุพนวิมลมังคลาราม ตรงที่ตั้งกองทหาร ร.พัน ๑ ในปัจจุบัน ภาษาสามัญชนเรียกคุกนี้ว่า "คุกหน้าวัดโพธิ์" และสังกัดกระทรวงนครบาล หลวงพัศดีกลางเป็นหัวหน้าดูแลรับผิดชอบ โดยมีขุนพัศดีขวาและขุนพัศดีซ้ายเป็นผู้ช่วย ส่วนผู้คุมใช้เลขไพร่หลวงยามใน คนใดมาเข้าเวรไม่ได้ ต้องเสียเงินคนละ ๖ บาทสำหรับจ้างผู้คุมแทนตัว เจ้าพนักงานคุกไม่มีเงินเดือนหรือเบี้ยหวัด ได้ผลประโยชน์จากการใช้แรงงานนักโทษทำงาน และได้ค่าธรรมเนียมต่าง ๆ ที่นักโทษต้องเสีย ค่าธรรมเนียมการรับนักโทษ มีอัตราวางไว้เก็บเมื่อเข้ามาต้องโทษ และเมื่อพ้นโทษต้องเสียเงินให้เจ้าพนักงานที่นำความกราบบังคม ทูล ๓ ตำลึง (๑๒ บาท) ครั้นโปรดเกล้าฯ ให้ปล่อยตัว เสียให้อีก ๒ ตำลึง (๘ บาท) การกิน การนุ่งห่มของนักโทษ ญาติพี่น้องต้องติดตามมาส่งบ้าง นักโทษทำงานด้วยฝีมือเป็นลำไพ่ของตนบ้าง เช่น การช่างไม้และการจักสาน มิได้จ่ายของหลวงให้เลย

ส่วนตะรางใช้เป็นที่คุมขังผู้ต้องขังที่มีโทษตั้งแต่ ๖ เดือนลงมา กับนักโทษที่มิใช่โจรผู้ร้าย ตะรางมีหลายแห่งซึ่งสังกัดอยู่ตามกระทรวงทบวงกรมที่บังคับบัญชากิจการนั้น ๆ เช่น ตะรางกลาโหม ตะรางมหาดไทย ตะราง กรมท่าช้าง ตะรางกระทรวงวัง ตะรางกระทรวงนครบาล ตะรางกระทรวงนครบาลนี้มีรวมทั้งหมด ๑๒ ตะราง ซึ่งได้แยกไปสังกัดในบังคับบัญชาของกรมพระนครบาล ๔ ตะราง สังกัดกรมพลตระเวน ๔ ตะราง ตะรางต่าง ๆ ที่แยกย้ายไปสังกัดกระทรวงทบวงกรมต่าง ๆ กันนี้ก็เพราะการศาลสถิตยุติธรรมในสมัยนั้นแยกย้ายกันสังกัดอยู่ ไม่ได้รวมขึ้นอยู่ในกระทรวงเดียวกันเหมือนสมัยนี้

จาก ภาษาไทย ๕ นาที  (http://th.answers.yahoo.com/question/index?qid=20090708052836AAwMpDf)

 ;D

ซังเต

มักพูดเป็นสำนวนว่า "เข้าซังเต" คำนี้ท่านรอยอินไม่ได้เก็บเอาไว้ในพจนานุกรม ทุกวันนี้ก็ยังเห็นใช้สำนวนนี้กันอยู่

คำนี้น่าจะมาจากชื่อคุก La Santé Prison (http://en.wikipedia.org/wiki/La_Sant%C3%A9_Prison) อยู่ที่กรุงปารีส ฝรั่งเศส

(http://topicstock.pantip.com/wahkor/topicstock/2009/12/X8640775/X8640775-5.jpg)

 ;D

ว่าด้วยคำนำหน้าว่า "อี" ในกฎหมายรัชกาลที่ ๔


หญิงทั่วไปใช้คำนำหน้าว่า "อำแดง" เมื่อทำผิดต้องโทษจึงเปลี่ยนเป็นใช้ว่า "อี"

 :o