เรือนไทย

วันที่สาม..เราทั้งหมดร่วมโต๊ะเสวยกลางวัน นิคกี้พยายามทำเป็นอารมณ์ดีเพื่อเป็นการบำรุงขวัญให้กับ
ซารินาพระมารดาและ ให้คำมั่นสัญญาว่าอีกไม่นานก็จะได้พบกันอีก และมีการวางแผนในอนาคตว่า..
นิคกี้จะไปประทับอยู่ที่อังกฤษ
แต่ในใจจริงๆแล้ว เขาอยากจะอยู่ในรัสเซียมากกว่า..

อีกสิบห้านาทีก่อนสี่โมง ขบวนรถไฟเสด็จที่จะพานิคกี้กลับไปยังเมืองหลวงก็มาเทียบที่รางตรงข้ามของ ขบวนของเรา..ทั้งหมดจึงลุกขึ้นเพื่อส่งนิคกี้
เขาจุมพิตซารินาพระมารดาหลายครั้งไปทั่วพระพักต์  หันมาโอบกอดฉัน  และเสด็จดำเนินออกไปยังขบวนที่มาเทียบรับ..มีกลุ่มบุคคลจาก"รัฐบาล"ร่วมขบวน ไปด้วยทำตัวประหนึ่งผู้ติดตามแต่แท้จริงแล้วมัน
ก็คือการ"สอดแนม" ดีๆนั่นเอง  กลุ่มคนทั้งหมดนั่นแสดงความเคารพนายพลอเล็กเซียฟด้วยการ"คำนับ"อย่างนอบน้อม
แน่นอนละซิ..พวกมันก็สมควรที่จะคำนับกันอยู่หรอก..เพราะนายพลคนดังนั่นช่วยงานซะขนาดนั้น
เสียงหวูดรถไฟกังวานขึ้น..ขบวนเริ่มเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ..นิคกี้ประทับยืน แนบที่หน้าต่าง พระพักต์ยิ้มอย่างเศร้าเหลือเกินแต่ก็ยังโบกพระหัตถ์หวอยๆ..พระองค์อยู่ใน ชุดสีกากีมีเพียงเหรียญตราเซนต์จอร์จกลัดที่พระอุระ
เพียงอันเดียว..
ซารินาพระมารดาทรงกรรแสงขึ้นมาอีกครั้ง ครั้งนี้นานจนกระทั่งขบวนของซาร์ได้ลับตาไป..เซอเกแวะเข้ามาเพื่อลาเราก่อน ที่จะจากไปยังเมืองหลวงในขบวนรถตามเสด็จเที่ยวต่อไปในไม่กี่อึดใจข้างหน้า
"โชคดีนะน้องรัก"
"โชคดีเช่นกัน พี่..แล้วเจอกัน"
ทั้งๆที่เราได้รู้อยู่แล้ว..เราอาจจะไม่ได้พบกันอีกตลอดชั่วชีวิต
ขบวนของเราเริ่มเคลื่อนตัวออกจากชานชาลา..ฉันกลับเข้าไปยังโบกี้ส่วนตัว เพื่อพักผ่อน เมื่อถอดเสื้อโค๊ตออกมาแขวนจึงสังเกตุได้ว่าเครื่องหมายพระปรมาภิไธยที่กลัด ที่บ่าเสื้อที่มีอยู่ตลอดสามสิบปีในชีวิตรับราชการของฉันนั้น
มันหายไป..
นี่คือคือฝีมือของกลุ่มคณะรัฐบาลใหม่เช่นกัน..ที่มีคำสั่งมาให้"ทหาร"รับทราบและปฏิบัติ


หมายเหตุ.."ทหาร"ท่านผู้เขียนหมายถึงทหารที่อยู่รับใช้ใกล้ตัว ที่มีหน้าที่ดูแลเครื่องทรงน่ะค่ะ


ตอนที่ฉันได้เดินทางออกจากสตาฟวานั้น..ฉันได้คิดไว้ล่วงหน้าแล้วถึงความ ปลอดภัยของครอบครัวของเราที่รวมไปถึงซารินาพระมารดา,เซเนียและลุกๆ,แกรนด์ ดัชเชสออลก้า พระขนิษฐาของเซเนียและสามีของเธอ นายคูลิคอฟสกี้  ส่วนลูกสาวคนโตและลูกเขยไอรีนและเจ้าชายยูซุปพอฟที่ต้องพระอาญา(เพราะการ ฆาตกรรมรัสปูติน)ให้เนรเทศไปอยู่มี่เมืองเคอสค์ ชายแดนรัสเซียนั้น กำลังจะไปรวมตัวกับเราที่ไครเมียในสองอาทิตย์ข้างหน้า
ตัวฉันเองนั้นอยากจะอยู่ช่วยการรบอยู่ที่เคียฟเหมือนเดิม..แต่ก็ไม่รู้จะรบ ไปเพื่ออะไร และเพื่อใคร..เพราะตลอดสิบๆปีที่ผ่านมานั้นฉันได้ทุ่มเททั้งชีวิตและเวลาให้ กับการรับราชการแม้กระทั่งกองทัพอากาศที่สร้างขึ้นมากับมือแท้ๆ..แล้วต้องมาตัดใจจากไปเช่นนี้..มันช่างปวดร้าวนัก

สองอาทิตย์แรก..ทุกอย่างก็คงราบรื่นดี เราเดินไปในท้องถนนรวมหมู่ไปกับพวกประชาชนที่กำลังเริงรื่นกับการเปลี่ยน แปลงทางการเมืองครั้งใหม่ที่ประชาชนล้วนมีสิทธิเสรี..สำราญ สำเริง บันเทิงเต็มที่ เพราะชาติเรามีเอกราชสมบูรณ์.................
( คุ้นไหมคะ..เพลงนี้...ใครร้องได้ ก็ร้องต่อไปนะคะ)

มาต้อนรับคุณ Wiwanda ค่ะ   หายไปนานหลายปี
ว่างๆมาเล่าเรื่องไวน์ในยุโรปให้ชาวเรือนไทยฟัง ในห้องหน้าต่างโลก  ได้ไหมคะ

เล่าเป็นความรู้  ไม่เป็นไรหรอกค่ะ
สิบเดือนเองหรือนี่....ทำไมรู้สึกว่านานจริงๆ

          สิบเดือน - นานจนเลือนๆ

          เข้ามาลงชื่อ และ แจ้งว่าชอบที่พาออกนอกเรื่องไปเที่ยวฝรั่งเศส ครับ

        ขอบคุณทัวร์ฌองปาญโดยคุณวิวันดา คนใหม่ อย่างสูง ครับ

          และยินดีกับความสำเร็จในการปฏิบัติจนเหมือนได้เกิดใหม่ ครับ