เรือนไทย

 เคยสัญญากับคุณหมูน้อยในกะลา  ว่าจะเล่านิทานให้แกฟังเรื่องหนึ่ง  แก้โรคแอบนอยที่เคยระบาดอยู่พักหนึ่งในเรือนไทย
ตรวจอาการแล้ว   คุณหมูน้อย จะรักษาให้หายได้ด้วยนิทาน
แต่ดิฉันไม่มีเวลาพอจะไปค้นเรื่องในกูเกิ้ลมาเล่าให้ฟังสักที    
นานๆเข้าแกก็เริ่มทวงหนี้   แสดงว่าแอบนอยไม่มีผลกระทบต่อความทรงจำ

ก่อนดอกเบี้ยจะท่วมต้น  ก็ตัดสินใจมาชำระหนี้นิทานให้ฟัง ประเดิมเอาดื้อๆวันนี้ละค่ะ
**************************
นิทานเรื่องนี้เปิดฉากขึ้นในอเมริกา     ในเมืองพาซาดีนา รัฐคาลิฟอร์เนีย
แครอล เป็นสาวใหญ่วัยกลางคนอายุ ๔๕ ปี   เธอเป็นแม่ม่ายหย่าสามี  ส่วนลูกๆก็โตกันไปหมดแล้ว  ออกจากบ้านแยกย้ายกันไปดำเนินชีวิตของตัวเอง
แบบเด็กอเมริกันที่พอจบชั้นมัธยมก็บินปร๋อออกจากรังไป  จะเหลียวหลังกลับมา  อย่างดีก็ปีละหนตอนคริสต์มาส

แครอลรู้สึกเหงาจับใจในบ้านที่เธออยู่ตามลำพัง      จะทำงาน ทำกิจกรรมให้โบสถ์   หางานอดิเรกฯลฯ ยังไงมันก็ไม่หายเหงา  
โรคนี้คนอเมริกันเป็นกันมาก  เพราะสังคมเขามักต่างคนต่างอยู่  ไม่ค่อยสังสรรค์กันอย่างคนไทย
ดังนั้นเมื่อมีเวลาว่างอยู่มาก ไม่รู้จะทำอะไร   แครอลก็เลยเล่นอินเตอร์เน็ต(ขอสะกดยังงี้ทีเถอะ) แก้เหงา  อย่างน้อยก็หาเพื่อนคุยได้โดยไม่ต้องขยับตัวออกจากบ้าน

 น่าหม่ำมากค่ะ  ขนมของว่างแถมด้วยน้ำชาของคุณติบอ  มีแกะน้อยนั่งเฝ้าด้วย
ระวังหมาป่าจะเอาไปหม่ำซะก่อนนะคะ

ถ้าคุณติบอจะแอบนอยขึ้นมาอีกคน   แจ้งล่วงหน้าด้วยนานๆ ดิฉันจะได้หานิทานมารักษาได้แบบไม่กระหืดกระหอบนัก
**********************
ในแชทรูม   แครอลได้เพื่อนคุยแก้เหงาหลายคน   ทั้งหญิงและชาย
แต่ก็ไม่มีใครน่าสนใจโดดเด่นออกมาเป็นพิเศษ    
จนกระทั่งแครอลได้มาเจอผู้ชายในเน็ตเข้าคนหนึ่ง   เขาบอกชื่อเพียงสั้นๆว่า" อเลกซ์"

ในตอนแรกอเลกซ์ก็ไม่มีอะไรน่าทึ่งนักสำหรับแครอล   ก็ของมันไม่เห็นหน้าค่าตา เห็นแต่ตัวพิมพ์ครั้งละบรรทัด  จะเอาอะไรนักหนา
แต่เธอคุยกับอเลกซ์ได้ยาวเพราะเขาเป็นคนที่รอบรู้ในเรื่องต่างๆ หลายสาขา  ไม่ว่ากีฬา กิจกรรมสังคม ข่าวสารบ้านเมือง รถแข่ง  ไปจนถึงสาขาวิชาการยากๆ อย่างวิทยาศาสตร์  และวรรณกรรม  
ไม่ว่าพรรคพวกในห้องแชทเอ่ยถึงอะไรขึ้นมา   อเลกซ์จะต่อประเด็นนั้นได้อย่างเฉียบแหลมกว่าใคร
คุยไปคุยมา  แครอลก็ทึ่งในตัวอเลกซ์มากขึ้นเป็นลำดับ   มากกว่าเพื่อนคนอื่นๆที่เธอคุยด้วยทุกคน

 แครอลติดกล้องวิดีโอแคม ที่ทำให้เห็นหน้าค่าตากันได้เวลาคุยกัน  อเลกซ์ก็มีของเขาเหมือนกัน
เธอก็เลยได้เห็นเขาในวันหนึ่ง หลังจากคุยผ่านตัวหนังสือกันได้สักพัก    แล้วต่างคนต่างยอมให้เห็นหน้าค่าตา

แครอลก็เลยเพิ่งประจักษ์ว่า อเลกซ์เป็นหนุ่มใหญ่ หน้าตาคมคาย บุคลิกสง่างามอย่างที่เธอนึกไม่ถึง
เขาไม่ได้ดูเป็นชาวบ้านพื้นๆอย่างคนอื่นๆในห้องแชท    แต่มีอะไรหลายอย่างโดดเด่นสะดุดตา น่าประทับใจ
ทำให้แครอลรู้ทันทีว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ  แต่ต้องเป็นใครสักคนที่มีฐานะทางสังคมไม่เบาเลยเชียว

เธอก็เลยพยายามซักถามว่าเขาเป็นใครมาจากไหนกันแน่   อเลกซ์ก็ตอบให้ฟัง

 กระย่องกระแย่ง กระมิดกระเมี้ยน ขวยเขินสะเทินอาย หย่อนก้นมานั่งแหมะ อยู่กลางวงข้างจานขนมของคุณติบอ ในใจนั้นกระหยิ่มยิ้มย่อง นั่งฟังนิทานพลางหยิบขนมเข้าปาก

 โอ๊ยยยย คุณหมูฯ ทำผมปวดหัวล่ะ
ก็แหม่ จินตนาการภาพคุณหมูฯอยู่ในกะลา ทำท่า กระมิดกระเมี้ยน ขวยเขินสะเทินอาย เนี่ยะยากชะมัดเลย
สงสัยผมอาจจะต้องส่งศูนย์จินตนาการในสมองไปซ่อมบำรุงก่อน ถึงจะนึกภาพออกได้ล่ะครับ หุหุ



ปล. แวะมาแซวคุณหมูฯเล่นนะครับ เดี๋ยวจะกลับไปเป็นผู้อ่านเงียบๆ แล้วครับ

 สมเด็จเจ้าฟ้ากรมพระยานริศรานุวัดติวงศ์ มีลายพระหัตถ์ถึงพระพินิจวรรณการว่า
"ซ" (ซอโซ่) ไม่ใช้เป็นตัวสะกด ใช้เป็นตัวนำอย่างเดียว

อาจารย์ช่วยวินิจฉัยเรื่องนอกสำรับนี้ก่อน
แกล้งคุณหมูฯ หน่อยครับ ไม่ให้นิทานเดินเร็ว

 อเลกซ์ผ่าตัดคนไข้เด็กคนหนึ่ง  แล้วไม่รอด  เด็กตายคาเตียง
มันเป็นเหตุสุดวิสัยที่เขาเองก็เสียใจมาก    เรื่องทำนองนี้ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น
ถ้าเป็นในเมืองไทย พ่อแม่ก็คงร้องไห้ฟูมฟาย แล้วต่อจากนั้นก็จัดการศพลูกน้อยไปตามพิธีศาสนา แล้วแต่ว่าจะนับถือศาสนาไหน

แต่ในอเมริกา   พ่อแม่ไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายอย่างเดียว  น้ำตาไม่ทันแห้งก็วิ่งแจ้นไปตั้งทนายมาฟ้องค่าเสียหายจากหมอ  ที่กระทำการอันไม่รอบคอบถี่ถ้วน  เป็นเหตุให้ลูกเขาตาย
เรื่องฟ้องเรียกค่าเสียหายแบบนี้   มักเป็นเงินก้อนใหญ่    ไม่ใช่ว่าได้แค่แปดหมื่นอย่างบ้านเรา    แต่ว่าได้กันหลายสิบล้านดอลล่าร์ หรือบางทีฟ้องบริษัทใหญ่ๆ  ก็ได้เป็นร้อยล้าน
เพราะศาลมักจะเห็นอกเห็นใจชาวบ้านตาดำๆ  และเห็นสมควรให้เศรษฐีช่วยแบ่งเงินในเซฟให้พวกเขาบ้าง

อเลกซ์เคราะห์ร้าย  โดนเข้าแบบนี้  แทบจะหมดเนื้อหมดตัว   เท่านั้นยังไม่พอ  ภรรยาที่อยู่กันมานานก็ทนตึงเครียดกับเรื่องนี้ไม่ไหว
เธอขอหย่าจากเขา   ทำให้เขาต้องแบ่งทรัพย์สินที่เหลือกับเธอ  เท่ากับว่าเขาจำต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่แบบมือเปล่า เหมือนเมื่อครั้งเป็นหนุ่มน้อยอีกครั้ง

 เอ้า หมูน่อยฯ แอบกินน๋มหลังห้อง ครูไหวจับได้แล้ว
อย่า....อย่า ทำหน้าเลิ่กหลั่ก

ไปหานิทานเรื่องใหม่มาเสียโดยดี เอาแบบ สืบซ้อนศพ สลบซ้อนสลึมสลือ เซ่อซ่า มาทำสะเออะ
เอาเรื่องมือปืนติดอ่างละกัน
55555.....6

 อ่ะ..อ้าว..ไหงกลายเป็นผมซะล่ะ ที่ต้องหาเรื่องมาเล่าอ่ะค้าบ

นั่งอยู่หลังห้องดีๆ ตอนนี้ถูกหวยเสียแล้ว โดนโบ้ยมาให้หาเรื่องเล่า ??(ไม่ยุติธรรมๆ แงๆๆ)

คิดเรื่องอะไรไม่ออกสักอย่างต้องกลับไปถามคุณยาย ที่เฉลยเรื่อง"เจ้าหมาเขียว" เสียก่อนแล้วล่ะ

ไม่งั้นเดี๋ยวคุณพิพัฒน์ต้องทนฟังนิทานเรื่อง " ไอ้โหด!! กระโดดกระทืบเป็ด" กันพอดี (โหดไม่โหด ขนาดเป็ดยังโดนกระทืบเล้ยยยย)

 แอบคลาน...เข้ามาหยิบขนมกับน้ำชาแล้วนอนเอ้เต้ ฟังด้วยคนค่ะ

 อิอิอิ

 เมื่อคุณเล่า โหดกระทืบเป็ด จบแล้ว
ต่อภาคสอง เป็ดกระทืบโหด ด้วย ได้มะ ...ฮิฮิ

 เมื่อก่อนชอบฟังเรื่อง "ตามล่าไอ้หน้าเหลี่ยม" แต่ตอนนี้เลยหันไปไหนมองอะไรเห็นเป็นเหลี่ยมๆไปหมด เลยรู้สึกเลี่ยนๆ ไม่อยากฟังหรือเล่าเท่าไหร่แล้วก็เลยเบนเข็มหามาเรื่อง" ไอ้โหดมากระโดดกระทืบเป็ด"แทน เพราะรู้สึกมีกลิ่นไอ ความโหดร้ายฆาตกรวิปริตและฆาตกรรมวิตถาร โชยจากนิทานของอาจารย์ เพราะความรู้สึกมันบอกว่างั้น ( ถ้าฟังๆไปแล้วกลายเป็นเรื่องรักหวานแหว๋ว ใครก็ได้ช่วยตามหมอมาเย็บหน้าให้หมูฯหน่อยนะครับ แฮ่ๆ ...ชะอุ๊ย..คุณหญิงหมอพรทิพย์ ไม่เอานะครับ)
********

รอฟังต่อครับครู.........

 ไม่มีใครเข้ามาเล่า งั้นผมขอเล่าเอง  
ในเวอร์ชั่นของหมูฯผู้มีดินพอกหาง

นิทานเรื่องนี้เปิดฉากขึ้นในเสียมแลนด์ ในเมืองสำเพ็งดีนา รัฐบางกิ๊กก๊อก
ร่อแร่ เป็นสาวใหญ่วัยกลางคนอายุ ๔๕ ปี เธอเป็นแม่ม่ายสามีตายคาขวด ส่วนลูกๆก็โตกันไปหมดแล้ว ออกจากบ้านแยกย้ายกันไปดำเนินชีวิตของตัวเอง แต่ยังกลับมาแบมือ เกาะแม่กินเป็นพักๆ
แบบเด็กอเมริกันที่พอจบชั้นมัธยมก็บินปร๋อออกจากรังไป แต่เสียใจ !! ที่นี่เสียมแลนด์ เด็กรัฐบางกิ๊กก๊อก เรียนป.4ก็รี่ออกมาจะมีสามี ภรรยากันหมด ถึงจะรีบรี่ออกจากรังไปยังไงก็ตาม เมื่อตังค์หมด ก็มักจะมาตายที่รังเสียทุกที

เด็กฝรั่งตาน้ำข้าว กลับบ้านปีละหนตอนคริสต์มาส
เด็กเสียม ตาน้ำเมา กลับบ้านไม่ถูกเพราะเมาแปร้

ร่อแร่จึงรู้สึกเหงาจับใจในบ้านที่เธออยู่ตามลำพัง จะทำงาน  หางานอดิเรกฯลฯ ยังไงมันก็ไม่หายเหงา

ดังนั้นเมื่อมีเวลาว่างอยู่มาก ไม่รู้จะทำอะไร ร่อแร่ก็เลยเล่นไพ่เสียเลย หาเพื่อนหาฝูงในวง โดยมากเป็นแม่บ้านผัวหน่าย

อย่างน้อยก็หาเพื่อนคุยได้โดยไม่ต้องขยับตัวออกจากบ้าน

 แรกๆร่อแร่ ได้เพื่อนคุยแก้เหงาหลายคน ทั้งหญิงและชาย
แต่ก็ไม่มีใครน่าสนใจโดดเด่นออกมาเป็นพิเศษ เธอจึงเปลี่ยนสถานที่จากเล่นไพ่ในบ้าน ขยับขยายไปเล่นในบ่อน
จนกระทั่งร่อแร่ได้มาเจอผู้ชายในบ่อนเข้าคนหนึ่ง เขาบอกชื่อเพียงสั้นๆว่า" อาเล็ก "

อาเล็กเป็นลูกครึ่งเสียม-จีน แม่เป็นคนเสี้ยมเอ๊ยเสียม  ส่วนปะป๋าเป็นคนจีน

แม่ใช้อภิสิทธิ์ของ ภรรยาธิปไตย ตั้งชื่อลูกชายว่า " ไอ้เล็ก" ส่วนป๋ามันเรียก "อาตี๋เล็ก" คนทั่วไปจึงรู้จักสุภาพบุรุษผู้นี้ว่า "อาเล็ก"


ในตอนแรกไอ้เล็ก หรือ อาเล็กก็ไม่มีอะไรน่าทึ่งนักสำหรับร่อแร่

ก็ของมันไม่ค่อยได้มองหน้าค่าตา มัวแต่มองโพธิ์ดำ ดอกจิก จะเอาอะไรนักหนา
แต่แม่ร่อแร่คุยกับอาเล็กได้ยาวเพราะเขาเป็นคนที่รอบรู้ในเรื่อง กลโกงสารพัด วิธีซ่อนไพ่เอย ตบตาเจ้ามือเอย  ไม่ว่าเจ้ามือจะไพ่งามปานใด อาเล็กโกงได้ทั้งนั้น เรียกว่าฟาดเรียบไม่เหลือว่างั้นเถอะ

พาพรรคพวกรวยไปตามๆกัน เหตุนี้ แม่ร่อแร่จึงให้ความสนใจกับหนุ่มหน้ามนคนเจ้าเลห์เป็นพิเศษ

ทำไปทำมา แครอล เอ๊ย ร่อแร่ก็ทึ่งในตัวอาเล็กมากขึ้นเป็นลำดับ มากกว่าเพื่อนคนอื่นๆที่เธอคุยด้วยทุกคน

 เธอก็เลยพยายามซักถามว่าเขาเป็นใครมาจากไหนกันแน่ อาเล็กก็ตอบให้ฟัง

ว่าเมื่อก่อนเขายึดอาชีพเป็นหมอตำแย(สมมุติว่าเขาอนุญาตให้ผู้ชายเป็นหมอตำแยได้) มีหน้าที่ทำคลอดเด็ก บางครั้งก็เป็นหมอสูติ์ไปในตัว วันหนึ่งมีสาวแก่อายุประมาณ 65 มาหาหมอเล็ก บอกจะให้ทำคลอดให้

หมอเล็กมองอย่างไม่เชื่อสายตา ว่าแก่ปานนี้ยังมีไฟทำลูกกันอีก จึงคลำๆท้องหล่อนดู(จะให้ตรวจภายในก็ทำใจไม่ได้) คลำเสร็จ จึงไล่ให้คุณป้า ไปโรงหมอในตัวเวียง บอกว่าแกเป็นใส้ติ่งล่ะกระมัง

คุณป้ากระย่องกระแย่งลงเรือนไป ปากก็บ่นอุบอิบ ออกไปยังไม่พ้นหน้ารั้วบ้านหมอเล็ก  ก็มีเด็กหลุดผัวะลงมาจากผ้าถุงของคุณป้า

ปานจรวดติดเทอร์โบ คุณป้าผู้อารี ก็กระโจนพรวดเดียวถึงตัวหมอเล็ก ซึ่งตกกระใจหงายหลังลงไปกับพื้นอ้าปากหวอ  .. คุณป้าปากกรรไกร ก็แจ๊ดๆๆร่ายยาวด่าหมอเล็กเป็นชุดๆ

หลังจากนั้นคุณป้าจอมอาฆาตก็เที่ยวไล่โฆษณาถึงสรรพคุณ สรรพโทษ ของหมอเล็กอย่างถึงพริงถึงขิง(พร้อมแต่งเติมเสริมเรื่องราวไปอีกเล็กน้อยให้กลมกล่อม) ทั่วทั้งบาง  ชาวบ้านก็ปากต่อปากไปทั่ว

อทิเช่น
..หมอเล็กนะรึ..เอารองเท้าไล่ปายายเม้า ออกบ้าน โหโหดร้ายกับคนท้องน่าดู...
..อาเล็ก บีบคอเด็กเลยเหร๊อ..???? ไม่ใช่คนแล้วนั่นหน่ะ...
...หามันจะจับเด็กผ่าท้องกิน?..
..เขาว่ามันเป็นซีอุยกลับชาติมาเกิด..ถึงว่ามันมองลูกชายข้าแปลกๆ..
...ห๊า....ไอ้เล็กมันถึงจะปล้ำยายแก่นั่นเทียวรึ โถ่..ไอ้ตัญหากลับ...
เป็นต้น


ตั้งแต่นั้นมาอาเล็ก ก็ฟูมฟาย กินเหล้าเมายา หยำเป เข้าบ่อนเข้าซ่องเป็นว่าเล่น
.........

 หว๋า......เจ้าของกระทู้มาแล้วววววววว


ขอจบเรื่อง ของ อาตี๋เล็ก , อาเล็ก ,  ไอ้เล็ก ไว้เพียงเท่านี้ก่อนล่ะคร๊าบบบบบบบบบบบ


จบห้วนๆแบบนี้แหละจ๊า

หลบไม้เรียวก่อนล่ะครับ สวีดัด สวัสดี

 โอ๊ะ ถ้าฟิลม์มาเล่นนี่

ตอนจบแม่นางร่อแร่จะถูกเสี่ยอู๊ดอุ้มฆ่ามั้ยครับ เหอๆ

 มาต่อค่ะ

อเลกซ์รู้สึกบอบช้ำสุดๆกับชะตากรรมของเขา จนกระทั่งตัดสินใจยื่นใบลาพัก ๑ ปี จากโรงพยาบาลที่เขาทำงานอยู่
อ้างว่าจะไปเขียนตำรา และทำวิจัยเพิ่มเติม  
แต่จริงๆแล้วเขาอยู่บ้านอย่างเสียขวัญ  หมดอาลัยตายอยาก  จนไม่รู้จะทำอะไรก็หันหน้าเข้ามาเล่นเน็ต  เพื่อฆ่าเวลาให้หมดไปวันๆ
จนกระทั่งมาพบเธอเข้า

ร่อแร่...เอ๊ย..แครอลพบว่าตัวเธอเองหล่นลงเหวรักตั้งแต่ประสบพบหน้าเขา   ยิ่งเมื่อได้ฟังชะตากรรมเลวร้ายที่ไม่ใช่ความผิดของเขาเลย   เธอก็ยิ่งสงสารและเห็นใจ
จนกระทั่งเธอเทความห่วงใยและเข้าใจให้เขาจนหมด  ส่วนเขาเองก็ปิ๊งเธอไม่น้อยกว่ากัน    

อเลกซ์เองก็ตัดสินใจเร็วพอกัน  เขาไม่อ้อมค้อม แต่บอกเธอผ่านจอมอนิเตอร์ทันทีว่า
"เห็นคุณ  ผมก็ตกลงใจแล้ว"
" ตกลงใจอะไรคะ?" แครอลพิมพ์ถามไป
" ผมจะดูแลคุณเอง"

เขาบินจากเมืองที่อยู่มาเยี่ยมเธอ    เมื่อพบกัน ได้พูดคุยทำความรู้จัก     ก็ยิ่งตระหนักว่าทั้งคู่มีอะไรสอดคล้องต้องกันไปหมด ราวกับเป็นเนื้อคู่กันมาแต่ปางก่อน
เมื่ออเลกซ์ขอแต่งงานกับแครอล  เธอก็ตอบตกลงทันที  

อเลกซ์บินกลับไปบ้าน  เพื่อไปลาออกจากงานและเสื้อผ้าลงกระเป๋ากลับมาแต่งงานกับเธอ     เขาไม่มีอะไรให้ต้องห่วงอยู่ทางโน้นอีกแล้ว
เขาพร้อมจะมาเริ่มต้นชีวิตใหม่กับแครอล  ผู้ซึ่งพบว่าเธอไม่เหงาอีกต่อไปเมื่อมีคู่ชีวิตคนใหม่

 คิดถึงเพลงรักข้ามขอบฟ้า รักคือสื่อภาษาสวรรค์

เพิ่งได้อ่านกระทู้นี้ครับ คุณหมูน้อยน่าไปเป็นนายหนังคณะไหนสักคณะนึง ไอเดียประเจิดมากครับ

มารอฟังตอนจบอย่างใจจดใจจ่อครับ เชื่อว่าคุณเทาชมพูคงมีหักมุมมันๆแน่

 ถ้าใครอ่านมาถึงตอนที่แครอลแต่งงานกับอเลกซ์ แล้วนึกแช่งให้เธอกลายเป็นเหยื่อฆาตกรโหด  
ถูกปาดๆๆ เชือดๆ สับๆๆ ในคืนวิวาห์หรือระหว่างฮันนีมูนละก็
คำตอบสุดท้าย....ผิดคร้าบบบบ  โน่น ลงจากเวทีไปเลย

ไม่มีอะไรเกิดขึ้นค่ะ   ทั้งคู่ก็มีชีวิตแต่งงานที่ชื่นมื่นดี   อเลกซ์ก็เป็นสามีที่แสนน่ารัก ประคับประคองเอาใจภรรยาทุกอย่าง
ความรักที่แครอลมีต่อสามี ซึ่งเป็นรักแรกพบผ่านจอมอนิเตอร์ ก็มีแต่ทวีคูณขึ้นตามวันเวลา  
เธอมีความสุขเสียจนไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะสุขได้ขนาดนี้  อเลกซ์คือสามีในฝัน
ปีแล้วปีเล่า   เขาก็ไม่เปลี่ยนแปลง

มีอย่างเดียวเท่านั้นที่ทำให้วิมานของแครอล ทาสีชมพูได้ไม่ทั่วถึง
ขาดไปมุมเล็กๆมุมเดียว กะจิ๊ดนึง
คืออเลกซ์ไม่ยอมกลับไปสู่อาชีพหมออีก อย่างเด็ดขาด  
ทั้งที่ตอนแรกเมื่อรู้จักกัน   เขาก็เพียงแต่ลาพักชั่วคราว  ไม่ได้วางมือจากอาชีพ

เมื่อแต่งงานกันแล้ว  แทนที่เขาจะเกิดความเชื่อมั่นในชีวิตดีๆที่กลับคืนมา  
เขากลับทำเหมือนจะลบล้างอดีตออกไปจากตัวให้หมด
อาชีพที่เขาเลือกทำใหม่  เป็นอาชีพที่แครอลนึกไม่ถึงเลยว่าศัลยแพทย์อยากทำ
คือเป็นเซลล์ขายสินค้า สุดแสนกระจอก  และยังขายไม่เก่งอีกต่างหาก

 ถ้าเป็นเรื่องที่ถูกแต่งขึ้น คนแต่งก็ถือได้ว่าเป็นจอมวางโครงเรื่องได้อย่างยอดเยี่ยม ถ้าเป็นเรื่องจริง ก็เป็นชีวิตคู่ที่น่าสนใจอยู่ไม่น้อย บัดนี้ผมยังเดาเนื้อเรื่องไม่ออกเลย อย่าว่าแต่ท้ายๆเรื่องเลย กลางเรื่องจะเป็นยังไงก็ยังมืด สิบหก ด้านอยู่ดี (แปดด้านยกกำลัง๒ไปเลย)


เอ...แต่ชื่อกระทู้ว่า นิทานหมูน้อย นี่ฟังดูทะแม่งๆ
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเวตาลยังไงยังงั้นแฮ่ะ ??

 แล้ว.... แครอลก็วางแผนหลอกล่อ อเลกซ์ ให้เข้าถ้ำ เอ๊ย... เพื่อให้เขากลับมาเป็นศัลยแพทย์อีกครั้ง อย่างนั้นใช่ไหมครับ....

อยากรู้ต่อจังเลยว่าแครอลทำอย่างไรครับ? เอาถ้ำมาขู่ เอ๊ย.. (แย่จังจะลงถ้ำท่าเดียว) เอากุศโลบายไหนมาใช้ครับ?

 เห็นไหมว่ามืดจริงๆ เพราะแปดยกกำลังสอง หมูฯยังนับนิ้วได้แค่ ๑๖ ฮ่าๆๆ
(เอ๊..มันหล่นไป ไหนอีก ๔๘ หว่า ??)


ไปล่ะคร๊าบบบ น้ำตรงไหนขุ่นๆหมูฯ ขอไปนอนแช่พุงก่อนล่ะ ฮ่าๆ

 แหม คุณAkira ครับ ถือซะว่าการอ่านกระทู้ ผู้อ่านได้อรรถรสจากการอ่าน และการพูดคุยกันในกระทู้ดีกว่าครับ
ส่วนตอนจบนั้น ถือเป็นรางวัลสำหรับผู้ที่ติดตามอ่านกระทู้ไปได้ตลอดรอดฝั่งก็แล้วกันครับ



ผลไม้ถ้าคนกินอดใจเสียหน่อย ค่อยๆแก่จนสุกจะได้รสดี ที่เก็บมาตั้งแต่อ่อนแล้วบ่ม อาจจะติดรสเปรี้ยวรสฝาดไปได้นะครับ

 สวัสดีทุก ๆ ท่านครับ และขอบคุณทุก ๆ ความเห็นครับ
ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่า บ้าบิ่นกินกับโอวัลตินได้!
ถ้าเปลี่ยนจากบ้าบิ่น เป็นกลีบลำดวน,ขนมถ้วย,ข้าวต้มมัด,ขนมผิง จะเป็นยังไงหนอ....
น่าลองนะครับ

ผมสารภาพว่า แวะมากระทู้นี้เพื่อ กิน นอน นั่ง อย่างเดียว
จนเกรงว่าจะกลายเป็นคุณหมูไปแล้วครับ  

ป.ล. ผมคิดเล่น ๆ ว่า ถ้าเราดำน้ำลงไปในทะเลเดดซี  เราจะดำได้หรือไม่ครับ

เวลาผ่านไป  อเลกซ์ก็ไม่ได้ดิบดีอะไรขึ้นมาจากงานเซลล์    
เปลี่ยนงาน  ล้มลุกคลุกคลานไปเรื่อยๆ    แต่เขาก็ยืนกรานไม่ยอมกลับไปเป็นศัลยแพทย์จนแล้วจนรอด
ด้วยความรักสามีที่แสนดีกับเธอ    แครอลก็อดทน  ไม่เคี่ยวเข็ญหรือเป็นปากเป็นเสียงกับเขา
ทั้งสองก็อยู่กันมาได้ราบรื่นดี    แม้ว่าแครอลต้องเป็นฝ่ายออกค่าใช้จ่ายในบ้าน   เพราะสามีหาได้ไม่พอ
แต่ทั้งคู่ก็อยู่กันมาเป็นสุขดี

โชคดีว่าเมื่อหย่าจากสามีเก่า  กฎหมายเข้าข้างผู้หญิงอเมริกัน ให้แครอลมีสิทธิ์แบ่งทรัพย์สินมาได้พอจะอยู่ได้อย่างสบายพอสถานประมาณ

ทีนี้ก็จะขอปิดม่านชีวิตคู่หวานแหววโรแมนติคไปดื้อๆ   เอาให้คุณศรีปิงเวียงอ้าปากค้าง ขนมบ้าบิ่นหลุดร่วงจากปากเชียวละ
ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
ส่วนคุณอากิระจะตามคุณหมูไปแช่น้ำในทะเลตายไปพลางๆก่อน  อีกสามวันกลับมาก็ยังทันนะคะ

พอเปิดฉากใหม่  ทีนี้เป็นเมืองเล็กๆเมืองหนึ่งในรัฐอลาบาม่า

ใครเคยดู Sweet Home Alabama คงนึกออกว่าเมืองบ้านนอกที่นั่นมันเชยขนาดไหน  เมืองนี้ก็ประมาณนั้น

ในโรงเรียนมัธยมท้องถิ่น    สาวน้อยชั้นม.ปลาย ชื่อแอนจี้  เป็นสาวขี้อาย ไม่สะสวยอะไรนัก   หนุ่มๆในโรงเรียนมักมองข้ามไปหาคนเก่งกว่าสวยกว่ากันหมด

แต่แอนจี้ก็มีแฟนกับเขา ไม่น้อยหน้าใคร    กับเจ้าหนุ่มที่เรียนอยู่ชั้นอ่อนกว่าเธอ ๑ ชั้น

เป็นหนุ่มหล่อชื่อชาร์ลี


พ่อแม่ของแอนจี้ไม่ค่อยชอบหน้าที่ชาร์ลีข้ามรุ่นมาจีบสาวรุ่นพี่     อีกอย่างดูแล้วเจ้าหนุ่มก็ไม่มีอนาคตอะไร
เรียนยังไม่ทันจบก็ดร็อปออกจากโรงเรียนไปทำงานเป็นเด็กปั๊มเสียเฉยๆ
ผิดกับแอนจี้ที่เรียนดี   มีหวังว่าจะได้เข้ามหาวิทยาลัยดีๆกับเขาสักแห่ง
แต่แอนจี้ก็รักชาร์ลีแน่นแฟ้น    ถึงพ่อแม่ไม่ค่อยชอบเขา เธอก็ไม่แคร์    เด็กอเมริกันไม่เคยฟังพ่อแม่มาแต่ไหนแต่ไร โดยเฉพาะเรื่องแฟน
เธอกะว่าพอเรียนจบไฮสกูลแล้วก็จะบินออกจากบ้าน  ไปหางานทำ แล้วอยู่กับแฟน  
ถ้ามีโอกาสก็จะหาทางดิ้นรนส่งเสียตัวเองเรียนในระดับมหาวิทยาลัย  

แต่แล้ว แผนอนาคตอันสวยงามของแอนจี้ก็พังทลายลง
ขอหยุดพักก่อนค่ะ

 ผลุนผลันลุกจากบ่อโคลนในทันใด ?
อย่าว่าแต่คุณศรี ฯ เลยครับที่อ้าปากค้าง หมูฯเองก็ค้างไม่น้อย ทั้งรำทั้งหยวกร่วงจากปากกราว (หมูฯที่ถูกเลี้ยงแถวบ้านนอกเขาหั่นหยวกกล้วยใส่ปนรำให้กิน เพื่อจะได้ประหยัดงบ) ม่านปิด เปลี่ยนฉากแบบไม่ทันตั้งตัวเลย


มีตัวเอกเพิ่มมาอีก2 ... คราวนี้ ยิ่งเดาทางไม่ออกใหญ่เลยครับ ถ้าจะให้เดาก็เดาต่อไปว่าทั้ง2คู่ อาจต้องโคจรมาพบกันล่ะกระมัง ?? ต้องรอลุ้นต่อไป

มา...กระเถิบเข้ามาใกล้ๆ กันนี่คุณศรีฯ อย่าไปนั่งไกลเดี๋ยวพลาดตอนสนุกกันพอดี!!

 เรื่องสั้นจะกลายเป็นเรื่องยาวเสียแล้ว หรืออาจารย์เทาจะให้เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่แรก ผมเดานะครับ อีกสักเดี๋ยวทั้งสองคู่จะได้มาเจอกัน (หุหุหุ)

รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อครับ

 

                       ฮั่นแน่ !! 

ผมรู้นะ พวกคุณแอบอ่านกันอยู่ใช่ไม๊ ??..

ไม่ต้องเลย
ไม่ต้องหัน ไปมองใคร .

คุณนั่นแหละ.. ใช่ ตัวคุณนั่นแหละครับ (ปล่อยมือขวาออกจากเมาท์ และเอานิ้วชี้ มาชี้ตัวเอง เดี๋ยวนี้เลย จะได้รู้ว่าไม่ผิดตัว !!)


ไหนๆก็แอบอ่านมาหลายตอนแล้วจะไม่ลงชื่อรับตั๋วฟรี มานั่งชมนิทานให้สบายๆหน้าเวทีหน่อยรึครับ


ของฟรี มีที่ไหน ??
เมื่ออยากจะชมนิทานสนุกๆ ก็มาลงชื่อให้กำลังใจ ผู้กำกับกันหน่อยสิครับ ท่านจะได้รู้ว่าเราใจจดจ่อแค่ไหน  (อย่าบอกว่าไม่มีใคร
แอบดูนิทานนะ ลองคลิ๊กลากเมาท์ขึ้นไปด้านขวามือบนสุดของกระทู้ จะรู้ว่ามีคนมาอ่านอยู่มิใช่น้อยเลย...)

 ขอแอบฟังหลังเสาในมุมมืดแล้วกันครับ
แหะๆ

 แล้วทั้งสองคู่ วิญญาณก็สลับร่างกัน :::::::::::::::

 สวัสดีครับ คุณหมูน้อย มาแต่เช้าเลยนะครับ ผมก็ลุ้นอยู่อย่างตื่นเต้นเหมือนกันล่ะ พวกติดละครงอมแงม

 หายไปนาน นึกว่ากลายเป็นแมวตุ๋นซะแล่ว
งานหนักละซีท่า
สมน้ำหน้า อยากรักดี หามจั่วสนุกใหมจ๊ะ

 อ้าว กลับมาแล้ว หนูเฟื่อง  เสียดายเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องไทย ไม่งั้นนางเอกจะชื่อเฟื่องแก้ว

กลับมาเล่าต่อค่ะ

แอนจี้ตั้งครรภ์ขึ้นมาเมื่อจบไฮสกูลปีสุดท้าย

หนุ่มสาวอเมริกันแม้ว่าจะเสรีในเรื่องเซกซ์ หมายถึงว่าเขาอาจจะมีเพศสัมพันธ์กันได้ในวัยรุ่น  ไม่ถือเป็นเรื่องผิดประเพณี
แต่เขาก็เรียนรู้ในเรื่องความรับผิดชอบ  ว่าไม่ควรพลาดพลั้งตั้งครรภ์ขึ้นมา ในวัยที่ยังตั้งครอบครัวไม่ได้

ถ้าหากว่าพลั้งพลาดขึ้นมาจริงๆ   ผู้ชายก็ต้องรับผิดชอบ เริ่มต้นครอบครัวเพื่อลูกน้อย
อย่าหวังว่าพ่อแม่จะยื่นมือมาโอบอุ้มช่วยไกวเปลเลี้ยงหลาน ให้พ่อแม่วัยรุ่นบินปร๋อไปเที่ยวเตร่ตามสบาย

แต่แอนจี้โชคร้าย   พอเธอตั้งครรภ์ขึ้นมา  ชาร์ลีก็บอกว่าเขาไม่พร้อมจะเป็นพ่อใคร

 เด็กหนุ่มแสดงออกจริงๆว่าไม่พร้อม   ด้วยการออกจากเมืองเล็กนั้นไปเลย   ทิ้งแอนจี้ไว้กับทารกน้อย
ไม่ได้เหลียวแลเธออีก   ไม่เคยกลับมาดูเลือดเนื้อเชื้อไข
เขาบอกเพียงว่าจะไปหางานทำในเมืองใหญ่  เพราะรายได้ในเมืองเล็กไม่พอเพียง
ว่าแล้วก็หายไป   ไม่เคยกลับมาให้ใครรู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร  
ปล่อยให้แอนจี้กัดฟันเลี้ยงลูกอยู่ตามลำพัง    เซนต์เดียวเขาก็ไม่เคยส่งมาเป็นค่าเลี้ยงดูตามที่กฎหมายกำหนดไว้
ก็คงไม่ต้องบอกนะคะว่าอนาคตของแอนจี้ที่หวังว่าจะสวยสดงดงาม  ดับลงเพียงแค่นั้น
กลายเป็นแม่วัยรุ่นที่ต้องดิ้นรนกระเสือกกระสนเลี้ยงลูกเองไปวันๆ   ไม่อาจหวังว่าจะหาเงินเรียนต่อ หรือสร้างอนาคตที่ดีกว่านี้ให้ตัวเองได้

เมื่อมาถึงตอนดีแบบนี้แล้ว   ไฉนเลยจะไม่ละโอกาส ขอทิ้งเรื่องเอาไว้ดื้อๆยังงี้อีกครั้ง
สำหรับคนที่ไม่เข็ด  เข้ามาอ่านเรื่องนี้   ทั้งๆก็น่าจะเดาได้ว่าข้าพเจ้าจะไม่เฉลยตอนจบให้สมหวังง่ายนัก

ป.ล. คุณภูมิน่าจะดูหนังญี่ปุ่นเพลินไปหน่อย   ยังไม่เฉลยค่ะว่าจะสลับร่างสร้างรักกันหรือว่าอะไรสักอย่างคนละทิศละทางกว่านี้

 อืม....ลองเข้ามาอ่านดู ฟังดูแล้วรู้สึกถึงเรื้องซ้อนเรื่อง เหมือนกับ The Hours ยังไงไม่รู้

 บรูซ ผู้ชายคนนั้นเป็นผู้ชายใจดี   ถ้าแกอยู่เมืองไทยก็คงจะเป็นพวกธรรมะธัมโม   ประเภทใส่บาตรทุกเช้า ทำนองนี้
บรูซไม่ได้ถือสาเป็นข้อรังเกียจเลยที่ลอร่าหูตึง    

ทั้งคู่รู้จักกันเพราะเขาเป็นลูกค้าเข้ามาติดต่อบริการในสำนักงานที่ลอร่าทำงานอยู่

บรูซเป็นพนักงานบัญชีในบริษัทใหญ่บนเกาะแมนฮัตตัน   แต่ว่ายอมเดินทางข้ามเขต  กลับมายังที่พักในนิวเจอร์ซี่ทุกวัน
เพราะเขาชอบชีวิตเงียบๆสันโดษ ไม่ค่อยออกสังคม  ขลุกอยู่ในห้องพัก อ่านหนังสือ ฟังดนตรี
ก็ตรงกับนิสัยขี้อายของลอร่า  ทั้งคู่จึงเข้ากันได้ดี

จนในที่สุดบรูซก็ขอแต่งงานกับลอร่า   โดยบอกเธออย่างเปิดเผยว่าเขาเป็นแค่พนักงานธรรมดาๆ  รายได้พอเลี้ยงตัว  ไม่ร่ำรวยหรูหราอะไร
ลอร่าเองก็ไม่ได้รังเกียจ  ทั้งคู่จึงแต่งงานกัน แล้วอยู่ด้วยกันอย่างผาสุก

บรูซเป็นสามีที่ดีและคงเส้นคงวา    ไม่เคยเถลไถลเที่ยวเตร่   เช้าก็ไปทำงาน กลับถึงบ้านสองทุ่ม
ถ้าวันไหนต้องอยู่ดึก  เขาก็บอกล่วงหน้าเสมอ

ชีวิตของทั้งคู่ทั้งราบเรียบและราบรื่น   อยู่กันถึง 8 ปี   จนกระทั่งเกิดเหตุไม่คาดฝัน
ซึ่งลอร่าเองก็สับสนงุนงงไปหมดว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง  ไม่มีต้นสายปลายเหตุและไม่มีคำอธิบาย

 ตึ๊ง ตึง ตึ่ง.....  ดนตรีประกอบเพิ่มความตื่นเต้ลลล์

อุย ตกใจมายืนข้าง ๆ เจ้าแม่อุลตร้านี่เอง คิกๆ

 เรื่องก็คือเช้าวันหนึ่ง บรูซออกจากบ้านไปทำงานตามปกติ  เหตุการณ์ประจำวันก็แสนธรรมดา  ก่อนออกจากบ้านก็ล่ำลาภรรยาอย่างที่ทำทุกวัน
ไม่มีอะไรส่อให้เห็นเลยว่าผิดแปลกไปจากวันอื่นๆ
เพียงแต่ว่า เขาไม่ได้กลับมาอีก

ค่ะ  เขาออกจากบ้านไปแล้วไม่ได้เดินกลับเข้ามาอีกเลย

ไม่มีใครรู้ร่องรอยว่าเขาหายไปไหน
ลอร่าแจ้งตำรวจ สืบหาร่องรอย ก็ไม่พบว่าเขาประสบอุบัติเหตุ หรือถูกฆ่าตาย

เธอไปสืบหาที่ที่ทำงาน ก็พบว่าสามีไม่ได้ไปทำงานในวันนั้น
ไม่มีใครรู้ว่าเขาหายไปไหน  
เขาไม่มีปัญหาใดๆในที่ทำงาน  เป็นเพียงพนักงานชั้นผู้น้อย  วันๆก็แค่ทำงานไปตามหน้าที่
ไม่เคยขัดแย้งทะเลาะเบาะแว้งกับใคร     ชีวิตคู่กับภรรยาก็ปกติดี  ไม่มีปัญหาขัดแย้งกัน

ลอร่าได้แต่เก็บความงุนงงขบไม่แตกเอาไว้ ว่าสามีเธอล่องหนไปเฉยๆ เหมือนกลายเป็นอากาศธาตุไปได้ยังไง และเพราะเหตุใด

 ทีนี้ ก็มาถึงเกมที่ให้คุณหมูน้อยเล่น   มีทุกคนที่เข้ามาอ่านในกระทู้นี้เป็นตัวช่วย ไม่จำกัดจำนวนค่ะ

ขอถามว่า  นิทาน 3 เรื่องที่เล่ามานี้  ที่จริงคือเรื่องเดียวกัน
พอมองเห็นไหมคะ

 อาเล็ก ชาลี บรูส
เป็นคนเดียวกัน

เป็นคำตอบสุดท้าย...อุ๊บ ไม่เอา

เป็นคำตอบเริ่มต้นดีฝ่า

 อ้าวตายโหง เอ้ยตายแล้ว

แซงคิวหมูน้อยฯ ไม่น่าเลย ขออำไพจิงจิงทิงน็องน็อย
ลืมนึกถึงมารยาทผู้ดีไปเสียฉิบ

หมูน้อยอย่าโกรดดดด นะกั๊บ

 ตามหลังคุณพิพัฒน์มาค่ะ

ชาร์ลี-อดีตเด็กปั๊ม บรูซ-ผู้ชายใจดี อเล็กซ์-คุณหมอผู้พ่ายแพ้ต่อชะตาชีวิต
และอเมริกัน จิ๊กโกโล่ (ที่รูปคงไม่หล่อเท่าพ่อริชาร์ด เกียร์)

 กระทู้นี้ขออนุญาตใช้ พาสาแนว นิโหน่ย นะคัฟ


โผมดาวว่า ลอร่าข้วปายเล่งเนตแระช้ายชื่อว่า "แพนทีน"... เอ๊ย ม่ะช่ายจิ "ร่อแร่" ง่ะ "แครอล" ตะหาก
ส่วนอีตา "บรู๊ซ" น่ะปายเรียนหมอต่อแถวสามย่าน เรยยช้ายชื่อว่า "นทีสีทันดร....." ???
ม่ะใจ้ๆ จื้อ "อเล็กซ์" ตะหาก ม่ะรู้จาดาวถูกอ๊ะเป่านะคัฟ ฮิฮิ



ปล. คุงหมูน่อย หายปายหนายแหล่ว ม่ะข้าวมาเดาเยยเหยอ

 ผมคิดว่า ลอร่าเป็นเพื่อนกับจอร์จ
ชาร์ลีเป็นนักแสดงตลกนามอุโฆษ ไว้หนวดชะแง้กระต่าย
บรูซเคยแสดงหนังเรื่อง คอนแอร์ ล่าสุดคงรับจ๊อบไปส่งของ เอ๊ย แสดงหนังเรื่องคืนไร้เงา
บางกระแสข่าวบอกว่า บรูซเคยเป็นหัวหน้าวงดนตรีไทยวงหนึ่ง วิทยุ อสมท.ใช้เป็นสปอทตอนเข้าสู่ช่วงข่าว
แอนดี เป็นนักเทนนิส มีสองคน คนหนึ่งเป็นชาวสก็อต คนหนึ่งเป็นชาวมะกัน
อเล็กซ์ เป็นนักฟุตบอลโอนสัญชาติครับ

 สวัสดีครับ
หนังจากทำ ขนมผสมน้ำยา แจกชาวเรือนไทยแล้ว ขอสันนิษฐานว่า
แม่สาวทั้งสามเป็นคนคนเดียวกันครับ!

ส่วนคุณหมูน้อยหายไปไหน ผมคิดว่าอาจจะแอบซุ่มทำอะไรบางอย่างก็ได้ครับ

ไม่อาจคาดเดาได้! อาจจะโผล่มาเหมือนเรื่อง ไอ้แหยมฆ่าพ่อ ภาคไร้ร่องรอย ของ อ.เทาชมพูครับ

 มาแล้วๆๆๆ
คุณศรีฯเดาเก่งจัง รู้ได้ไงว่าผมซุ่มทำอะไรอยู่
เพราะว่าเมื่อกี้ผมซุ่มพิมพ์อยู่ครับ (พิมพ์ช้าเลยพิมพ์ลง ที่ Microsoft Word แล้วค่อยก็อปปี้ลงมา)

สองหนุ่มน้อย(ติบอ,ศรีฯ)เดาจนผมงงไปหมดแล้วเอาเป็นว่าผมขอเดามั่งดีกว่า




ไหนๆๆๆๆๆ


ใครแซงคิวผม

ผมโกรธครับท่าน..
ผมโกรธ

ใครว่าผมไม่โกรธกัน.. ผมโกรธแล้วครับ ขอโทษ ผมกำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ!!




ถ้าอยากให้หายโกรธ ต้องให้อาจารย์เทาชมพูฉายต่ออีก 2เรื่องควบ
ไม่งั้น ไม่ยอม!!

   

 นักเขียนบางท่านบางครั้งใช้วิธีสร้างโครงและดำเนินเรื่องโดยวิธีสลับฉากไปมาระหว่างเรื่องราวในอดีตและปัจจุบัน ของตัวละคร

ผมว่าเรื่องนี้ก็คงเช่นกัน

เรื่องนี้(อาจ??)นำเรื่องตอนจบ มาเป็นตอนเปิดเรื่องแล้วค่อยย้อนไปดูความเป็นมาของตัวละคร

ถ้าเป็นอย่างที่หมูฯว่า  เรื่องนี้คงต้องเป็น………(ดังนี้)



นายกระทาหนุ่มชื่อว่าชาร์ลี ผู้มีรูปร่างดีและหน้าตาหล่อเหลา เมื่อทำสาวแองจี้ท้อง  ก็โกยแนบทิ้งสาวเจ้า ไว้เพียงลำพังกับลูกน้อย (สุดยอดสุภาพบุรุษ!! ) ที่มลรัฐแห่งนกเยลโลว์แฮมเมอร์ (อาลาบาม่า)

แล้วอดีตเด็กปั้มหนุ่มจึงมาพักอยู่บนแมนฮัตตัน ทำงานใหม่พนักงานธรรมดา โดยใช้ชื่อใหม่ว่า บรูซ  ยอดพ่อพระ ธรรมะธัมโม
กระทั่งได้ภรรยาใหม่หูตึงชื่อ ร่อแร่ เอ๊ย ลอร่า


ด้วยความที่ชอบความสงบ ชอบเรียนรู้ ชอบอ่านหนังสือ ฟังดนตรี จึงทำให้มีอารมณ์สุนทรี สุขุม และรอบรู้เรื่องราวต่างๆรอบตัวได้ไม่ยาก


ด้วยเหตุนี้เมื่อยามว่างและชายหนุ่มบรูซเข้าไปเล่นอินเตอร์เนต จึงสามารถตอบคำถามหรือต่อประเด็นได้อย่างเฉียบแหลมกว่าใครเพื่อนในห้องแชทรูม
รวมทั้งรอบรู้สารพัดทั้งด้านกีฬา ดนตรี(ก็ด้วยความที่ชอบฟังอยู่แล้ว) ข่าวสารบ้านเมือง  วรรณกรรมและวิชาการต่างๆ ฯลฯ

 วันหนึ่งหนุ่มบรูซรูปหล่อ เล่นแชทตามปกติจึงได้พบกับสาวใหญ่วัยใกล้กัน ที่ชื่อ แครอล เมื่อได้เห็นหน้าค่าตากันแล้วก็รู้สึกให้พึงพอใจในแม่หม้ายคนนี้(ทั้งหน้าตาที่สมบูรณ์แบบกว่าแฟนคนแรกและคนหูตึงในปัจจุบัน รวมทั้งฐานะของเจ้าหล่อนด้วย)


จึงได้สร้างประวัติขึ้นใหม่ว่าตนเป็นหมอตำแย เอ๊ย เป็นหมอเด็ก ศัลยแพทย์ผู้มีความรู้และอันจะกินแต่ต้องผจญกับวิบากกรรม จนต้องถูกเมียทิ้งและสิ้นเนื้อประดาตัว


เมื่อสาวใหญ่ ใจสะออนได้ฟังวาจาดังนั้นจึงให้รู้สึกสงสารเหลือกำลังเป็นทวีคูณ

และเมื่อมั่นใจว่าสาวแครอลหลงรักตนเต็มที่แล้ว หนุ่มบรูซ
ในนาม อเล็กซ์  จึงได้หยั่งเชิงหล่อนด้วยการบอกว่าผมจะดูแล คุณเอง (ในใจอาจคิดว่า ถึงเวลาแล้วที่คุณจะต้องดูแลแมงดาทะเลอย่างผม ??)


แครอล ผู้อ่อนต่อโลกจึงตอบตกลงอย่างง่ายดาย เมื่อชายหนุ่มศัลยแพทย์รูปงาม ขอเธอแต่งงาน

เมื่อตัดสินใจแล้ว บรูซจึงเก็บเสื้อผ้า ชิ่งตีจาก แม่สาวหูตึงผู้อาภัพ อย่างลอร่า มาเริ่มชีวิตใหม่ในชื่อใหม่อย่างเต็มตัว กับแครอล


ไม่น่าสงสัยเลยว่าทำไมอดีตเด็กปั้มผู้นี้ ถึงเลือกอาชีพเซลล์แมน มากกว่ากลับไปเป็นศัลยแพทย์ดั่งที่เคยปั้นเรื่องเล่ามา
นั่นเพราะว่าเขาไม่เคยเป็นหมอผ่าตัดหรือ หมอตำยา ตำแย อะไรทั้งนั้น จึงไม่สามารถเติมเต็มวิมานสีชมพูของแครอลได้

และเขาก็สามารถยืนกราน อ้างได้อย่างแนบเนียนว่าที่ไม่ยอมกลับไปเป็นหมอผ่าตัด ก็เพราะอดีตอันขมขื่นของตัวเองนั้นเอง


น่าทึ่ง กับการพาตัวเองในชีวิตจริงเข้าไปใช้ชีวิตปนกับเรื่องราวโกหกที่ตัวเองเสริมสร้างขึ้นมาได้อย่างกลมกลืนและแนบเนียน

ดังนั้นเรื่องนี้เป็นอุทธาหรณ์สำหรับโลก หน้าแป้นพิมพ์คีบอร์ด อย่างพวกเราได้เป็นอย่างดี



ถ้าผมเดาเรื่องนี้ได้ถูกต้องละก็

ผมขอยกความดีทั้งหมดให้ยอดปราชญ์ของผม นั้นคือ คุณพิพัฒน์ ครับผม

 พรุ่งนี้จะมาเฉลยกับคุณหมูน้อย
ว่าเสียดายอะไร

 ตายแล้ววว

อย่าบอกว่าหมูเดาถูกนะเนี้ย...

(ยังไม่หายแอบนอยดีเลย)    

 แล้วถ้าสมมุติว่าเรื่องเป็นอย่างที่ผมเดาแล้วล่ะก็ ต้องขอแสดงความชื่นชมคนผูกเรื่องเป็นที่สุด

เพราะสามารถนำเอาแค่เรื่องของไอ้หนุ่มเจ้าชู้ที่แสนจะธรรมดา มาเล่าให้กลายเป็นเรื่องราวน่าอ่านน่าติดตามได้

ถ้าผมเดาเรื่องนี้ผิด ขอโยนความผิดให้คุณศรีฯ เพราะแกเดาแบบสุดที่จะมั่ว  พลอยทำให้ผมมั่วไปด้วย ฮ่าๆๆ    

 เรื่องนี้ เกิดจากระหว่างท่องเว็บ   เจอข่าวต้มตุ๋นเข้าข่าวหนึ่ง
มีผู้หญิงอเมริกันสิบกว่าคนตกเป็นเหยื่อของผู้ชายจอมกะล่อน สิบแปดมงกุฎ   แต่ที่เขาหยิบยกมาบอกในข่าว มี 3 คน
ข่าวเขาเฉลยแต่แรก ว่าเรื่องเป็นมายังไง  อ่านแล้วได้ข้อเท็จจริง แต่ขาดแรงจูงใจให้ติดตาม

ก็เลยหยิบแต่ละส่วน มาซอยเหมือนไพ่   สลับลำดับเสียใหม่  ให้เหมือนเป็นคนละเรื่อง
ใส่สีใส่ไข่และผงชูรสลงไปนิดหน่อย ดัดแปลงของเดิม  ปรุงแต่งรสชาติให้ถูกปากชาวเรือนไทย

เสร็จแล้ว เอามาวางให้ดูทีละใบ  ใครตาไวก็ปะติดปะต่อได้เอง จากรายละเอียดที่ซ่อนไว้ในแต่ละตอน
จะว่าไป  วิธีก็เหมือนต่อภาพมุมกว้าง พาโนราม่าน่ะแหละค่ะ  ฮิฮิ

อันที่จริงเรื่องเล่าต่างๆ มันก็มีอยู่รอบตัวเรา  ดูกันไม่หวัดไม่ไหวเสียอีก
ส่วนใหญ่มันก็เนื้อหาธรรมดาที่สุด  ไม่มีอะไรน่าสนใจเลย
ถ้าจะทำให้มันเป็นเรื่องที่คนติดตามอ่านขึ้นมา   ก็มีเคล็ดลับอยู่ที่เทคนิคการนำเสนอน่ะค่ะ  
ว่าเราจะทำยังไง  ให้คนอยากอ่านจนกระทั่งถึงตอนจบ  ไม่โยนทิ้งเสียกลางคัน
ใครทำได้ คนนั้นเป็นนักเขียนอาชีพได้

 กระมิดกระเมี้ยนมายอมรับว่าแอบอ่านอยู่อีกคนค่ะ ^ - ^

 สงสัยคุณหมูน้อยจะเดาผิดไปนิดเดียว คุณเทาชมพูถึงบ่นเสียดาย เหมือนทำข้อสอบเดาถูกเกือบหมด แต่ไม่ครบถ้วนเหลือไต๋ให้อาจารย์จับได้ อดได้ A แบบนั้นหรือเปล่าครับ

 ผมได้อ่านบทความพิเศษเรื่อง ฟังเพลงคลาสสิกทำให้ฉลาดขึ้น ... จริงหรือ?  ของ ดร. นำชัย ชีววิวรรธน์

ในบทความนั้นว่า
....การฟังเพลงโมสาร์ท ดูเหมือนจะช่วยเพิ่มประสิทธิภาพ...ระดับสติปัญญา
...ในการทดลองเดียวกัน กลุ่มที่ฟังเรื่องสนุกๆ ก็ให้ผลในลักษณะเดียวกันเช่นกัน ...

ดังนั้นสรุป(เอาเอง)ได้ว่า

ผม
อยาก
ฟัง
เรื่อง
สนุก
จากอาจารย์
อีกครับ




แฮ่ๆๆ(เกี่ยวกันไม๊หน่ะ)

ตามไปอ่านบทความนั้นแล้วละ คุณหมูน้อย
ยังไม่อยากไปแกว่งปากนอกเรือนไทย   เพียงแต่ตั้งข้อสงสัยถึงวิธีทดสอบสติปัญญา  อย่างดร.นำชัยว่าเหมือนกัน
การฟังเพลงคลาสสิคของโมสาร์ท หรือเบโธเฟน  กว่าจะรู้ว่ามีผลต่อสติปัญญาหรือไม่  มันน่าจะเป็นการสั่งสมกันในระยะยาวนานนับปี หลายๆปีด้วยซ้ำ  
อีกอย่างสติปัญญาที่ว่านั้นหมายถึงอะไร   IQ   EQ  หรืออีกหลายๆ Q ที่เพิ่งจะมาพบกันว่าเป็นสิ่งจำเป็นต่อการพัฒนาคุณสมบัติของมนุษย์  ไม่ใช่พัฒนา IQ อย่างเดียวเหมือนเมื่อก่อน

ส่วนตัวเอง เห็นว่าปัญญาเป็นข้อสามของ ศีล สมาธิ ปัญญา   พัฒนาสองอย่างแรกให้ดีซะก่อน  อย่างที่สามตามมาได้อย่างดีเอง

พูดออกนอกเรื่องไปเสียเยอะเพื่อจะมาบอกว่า ติดการบ้านคนอื่นๆอยู่ค่ะ
ว่างเมื่อไรจะมาเล่านิทานให้ฟังอีก    แต่...ไม่มีเงื่อนไขเวลานะ

คุณ Hot Choc  ครูไหวแกค่อนข้างปล่อยเกรด     ที่ว่าเสียดายคืออนุญาตให้คุณหมูน้อยแกหนีบตำราเข้าห้องสอบได้ด้วย
แกเล่นหนีบเอ็นไซโคลพีเดียมาตอบ   เลยกาถูกข้อได้เร็วไปหน่อย    หมดสนุกไปเป็นกอง

 ลืมตอบคำถามหมูน้อย

ตอบจากความจำซึ่งตกๆหล่นๆ  เพราะว่าไม่ได้เซฟข่าวไว้  พระเอก 18 มงกุฎถูกตำรวจแกะรอยหาจนเจอเพราะเมียเก่าแจ้งความ   แกทำแสบไว้หลายอย่าง
ปลอมลายเซ็นเมียในบัตรเครดิตและเช็คธนาคาร   เป็นเงินหลายแสนดอลล่าร์
จนเมียสิ้นเนื้อประดาตัวกันไปหลายราย   นอกจากนี้ยังโดนข้อหาไม่ส่งเสียลูกจากเมียคนแรกด้วย

ติดคุกไป 3 ปี  ตอนนี้ออกมาแล้ว   อาศัยนอนตามสถานพักคนจรจัดค่ะ  
ไม่มีข่าวว่าจะไปหลอกใครอีกหรือเปล่า

ผมเคยอ่านบทความของกาญจนาคพันธุ์
ท่านเล่าเรื่องนักเขียนบทละคอนชื่อว่านายน้ำดื่ม ดริ้งค์วอเตอร์
เล่าเรื่องที่ไม่มีเนื้อเรื่องแบบนี้เหมือนกัน
แตเห็นจะสู้ปิ้งแอนด์เกรมิได้

 ขอแอบอ่านด้วยคนครับ แอบอ่านมาหลายเรื่องแล้ว
น่าเสียดาย อย่างที่อ.เทาชมพูว่านะคับ เร็วไปนิดด
แต่ก้อสุดยอดแล้วคับ

 ลืมตาตื่นขึ้นมา กระทันหัน.... เสียงเล่านิทานเงียบไปนาน แง้ๆๆๆ

 อุ้ยตาย แล้ว ขอโทษค่ะ อาจารย์เพิ่งลองลงรูปไม่รู้ว่าผลที่ได้จะใหญ่ขนาดนี้ แง้ๆๆๆ     ไครช่วยทีค่ะ ทำไงถึงจะเป็นภาพเล็กๆเหมือนคนอื่นเขาล่ะคะ