เรือนไทย

เห็นกระทู้นึงพูดเรื่องชักแม่น้ำทั้งห้าแล้วก็พูดถึงชูชกมาขอพระกัณหา ชาลี
สำหรับเรื่องพระเวสสันดรนั้นเป็นเรื่องที่ผมติดใจมาจนบัดดนี้ว่า
การให้ทานของพระเวสสันดรท่านนั้นถูกหรือผิด อย่างไร การที่ท่านจะได้เป็นพระพุทธเจ้า จนต้องสละซึ่งลูกเมีย ให้เป็นทานเพื่อถือว่าจะตัดกิเลสทั้งหมด ผมมองว่าเป็นการเห็นแก่ตัวอย่างหนึ่งหรือเปล่า
สำหรับผมรู้สึกว่าน่าจะบาปด้วย ลูกของท่าน ท่านกับไปยกให้คนอื่น ทนเห็นคนอื่นทำร้าย ลูกตัวเอง
ไม่ยอมช่วยเหลือ เหมือนตอนประทานช้างคู่บ้านคู่เมืองเช่นกัน เพราะเหมือนจะทำให้บ้านเมืองแล้งไปทันทีทันใด นี่ยังดีที่พระอินทร์ ปลอมมาขอภรรยา ไม่งั้นภรรยาของพระองค์ก็คงต้องไปทรมานกับคนอื่นอีก ผมอาจจะไม่เข้าใจพุทธศาสนาลึกซึ้งพอแต่จากมุมมองของผม ผมไม่เห็นด้วยเลย

เรื่องนี้เป็นที่ถกเถียงกันมานานมาแล้ว
การเมือง ๑ ศาสนา๑  ลองจุดประเด็นขึ้นมาเมื่อไร เป็นได้พูดกันยาว   ถ้าเอาจริงเอาจังมากก็ทะเลาะกันได้ง่าย กลายเป็น คน vs คน  ไม่ใช่ คน vs ปัญหา

ถ้าเราเอาความรู้สึกของคนต่างยุคไปวัดเหตุการณ์ในอีกยุค   ผลออกมาอาจเป็นว่าทำยังไงก็ไม่เข้าใจความคิดของเขา
ในสมัยนั้นถือว่าลูกเมียเป็นสมบัติของผู้ชาย-เคยได้ยินมาอย่างนี้   ทำให้พระเวสสันดรบริจาคได้
อีกข้อคือ ในเรื่องบอกว่า ความรักลูกเป็นสิ่งที่ผูกพันพ่อแม่ได้เหนียวแน่นที่สุด   จะตัดความยึดเหนี่ยวข้อนี้ให้ได้ก็ต้องสละให้ได้  เหมือนพระเวสสันดรสละกัณหาชาลี   ต่อให้ลูกร้องอุทธรณ์ยังไงก็ต้องตัดให้ได้ เป็นทานบารมีขั้นสูง   เป็นสิ่งยากเย็นที่สุดเท่าที่มนุษย์พึงทำ

ส่วนตัวนะคะ...ไม่เข้าใจอยู่ข้อเดียว   บำเพ็ญทานบารมี ให้ลูกให้เมียเพื่อสละสิ่งที่รักมากได้นี่ก็พอเข้าใจ    แต่ทำไมพระเวสสันดรไม่สละขั้นสุดท้าย คือสละตัวเองเป็นทาสของใครสักคนให้เขาทารุณแบบลูกๆโดน  เพราะความรักใดจะเสมอรักตัวเองเป็นไม่มี   เพราะฉะนั้นการบริจาคตัวเองเพื่อทารบารมีก็น่าจะยิ่งใหญ่ที่สุด
จะว่าไปซ้ำกับอีก ๙ ชาติก่อนหน้านี้ ก็ไม่ได้ซ้ำนะ

เห็นด้วยกับคุณเทาชมพู ทุกข้อครับ
โดยเฉพาะข้อสุดท้าย ฟังแล้วก็คิดเหมือนกัน ทำไมพระเวสสันดรท่านไม่สละตัวเองแทนลูกเมีย แต่รู้สึกจะมีชาติหนึ่งที่พระองค์ สละชีวิตแล้วเช่นกันครับ

เคยมีชาติหนึ่งค่ะ  ในทศชาติ แต่จำไม่ได้ว่าชาติไหน
แต่นี่บำเพ็ญทาน คือให้    ไม่ต้องถึงตายค่ะ ให้ตัวเองเป็นทาน เพื่อเป็นทาสคนอื่น เหมือนยกลูกเมียให้เป็นสิทธิ์ของเขา
ดิฉันว่าถ้าท่านยกลูกเมียให้เป็นสมบัติคนอื่นตามที่ขอ   ยกตัวเองให้   เป็นรายการสุดท้ายที่ยิ่งใหญ่ที่สุด    ก็น่าจะขจัดข้อเคลือบแคลงได้   แต่ไม่มีข้อนี้  เลยทำให้เกิดคำถามค้างคามาเรื่อย

ผมว่าต้องเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในยุคนั้นครับ  แล้วจะพบว่าเป็นความชอบธรรมอย่างที่สุด(ที่สมัยนี้ไม่อาจยอมรับได้) ที่พระเวสสันดรทรงบริจาคลูกเมียเป็นทาน  เนื่องจากในสมัยนั้น ลูกเมียจะถือว่าเป็นทรัพย์สินอย่างหนึ่งของสามี (เหมือนที่คุณเทาชมพูได้ชี้แจงไว้) แม้แต่ชีวิตก็สามารถฆ่าได้ ดังจะเห็นได้จาก กฎหมายตราสามดวง ในรัชสมัย ร.๑  ได้บัญญัติไว้ตอนหนึ่งว่า
"ภรรยามีชู้ ให้ส่งหญิงและชายชู้ให้เจ้าผัวฆ่า ถ้าไม่ฆ่าจึงให้ปรับ"
แม้ในพุทธศาสนาเอง ก็ยังกำหนดสิทธิหน้าที่ของหญิงไว้ต่ำกว่าชาย เช่น ห้ามสตรีบวชเป็นพระสงฆ์ หรือ ทิศ ๖ ที่กำหนดไว้ว่า สามีพึงอนุเคราะห์ภรรยา ๕ ประการ  ภรรยามีหน้าที่บำรุงสามี ๕ ประการ  (สามีจะทำหรือไม่ก็ได้ แต่สำหรับภรรยาแล้วให้ถือว่าเป็นหน้าที่ที่ต้องปฎิบัติ)  การที่พระเวสสันดรบริจาคลูกเมีย จึงถือเป็นเรื่องโดยชอบธรรมในสมัยนั้นครับ..

ส่วนในประเด็นที่ว่าทำไมพระเวลสันดรไม่อุทิศตนเป็นทาน ผมเห็นว่า เป็นการมองต่างมุมกัน ระหว่างการอุทิศตนให้เป็นทาน กับบริจาคลูกเมียให้เป็นทาน ว่าประการใดจะ
แสดงให้เห็นถึงความเสียสละอันสูงสุดมากกว่ากัน   แต่เราต้องเข้าใจว่าการบริจาคในที่นี้หมายถึงการบริจาคทรัพย์สิน  ถ้าพระเวสสันดรบริจาคตนเองก็ไม่ใช่การบริจาคทรัพย์สิน ถือว่าผิดจุดประสงค์ของการบริจาคทาน   แต่บุตรภรรยาเป็นทรัพย์สินที่พระเวสสันดรสามารถทำอะไรก็ได้  ดังนั้น ผมขอสรุปสั้นๆ เลยครับว่า การที่พระเวสสันพรได้บริจาคทรัพย์สินเป็นทานนั้น บุตรภรรยาถือว่าเป็นทรัพย์สินที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตของพระเวสสันดรที่จะทรงบริจาคได้ครับ

อืมมม  น่าฟังและน่าคิด

ถ้าพระเวสสันดรบริจาคตัวเองก็ไม่ใช่การบริจาคทรัพย์สิน
ทรัพย์สินมีค่าที่สุดคือลูกเมีย  เรียกว่าของนอกกายงั้นมั้งคะ
ส่วนกายของเราไม่ใช่  จึงไม่ได้อยู่ในขอบเขตการบริจาคทาน

ถ้าหากว่าเป็นยุคนี้  บุคคลอย่างพระเวสสันดรสามารถจะบำเพ็ญทานบารมีในลักษณะเดียวกันได้รึเปล่านะ
ดิฉันว่าไม่ได้  ต่อให้มีจิตใจอย่างพระเวสสันดรก็เถอะ
มันน่าจะก่อปัญหาตามมาอีกไม่น้อยเลย ทั้งด้านกฎหมายและศีลธรรม

คนที่บริจาคร่างกายเป็นทาน  ให้เป็นอาจารย์ใหญ่ น่าจะได้ทานบารมี (มากน้อยอีกเรื่อง)นะคะ  คุณๆว่ายังไง

I heard that even you do not donate body but blood or any organ of the body, you make the most merit and virtue ka.

ผมกลับมองว่าที่พระเวสสันดรไม่บริจาคตัวเองเป็นทานเพราะไม่มีใครขอครับ
ถึงแม้ว่าตัวเองจะไม่ใช่ทรัพย์สิน แต่ถ้ามีผู้ร้องขอให้พระเวสสันดรบริจาค "อิสรภาพ"
ผมว่าท่านก็คงจะให้เหมือนกัน

เท่าที่จําได้
มีทีเป็นกระต่ายกระโดดเข้ากองไฟ (สละชีพเป็นอาหาร)
กับเเล่เนื้อชั่งกับนกพิราบ

กระต่ายโพธิสัตว์โดดเข้ากองไฟ เคยได้ยินครับ แต่เชือดเนื้อตัวเองชั่งแลกกับชีวิตสัตว์อีกตัวหนึ่ง ไม่แน่ใจว่าเป็นพระโพธิสัตว์ (พุทธ) ยังกับว่าจะเคยอ่านว่าเป็นนิทานสันสกฤตทางศาสนาฮินดู จะเป็นท้าวอัชบาลในรามเกียรติหรือยังไงนี่แหละ ผมยังจำกลอน (ที่ไม่รู้ใครแต่ง) ได้เลยว่า
- ครั้นสิ้นมังสะในพระองค์ มิอาจดำรงพระกายได้
เสด็จสวรรคคัลไลย ไปยังชั้นฟ้าสวัสดีฯ

เรื่องพระเวสสันดร สุดแต่คนจะตีความครับ นานแล้ว ผมเคยอ่านงานของพระสายสวนโมกข์รูปหนึ่ง ดูเหมือนท่านใช้นามปากกาว่า ภิกขุโพธิแสนยานุภาพ ตีความชาดกเรื่องนี้ใหม่หมดว่าเรื่องนี้ทั้งเรื่องเป็นปริศนาธรรม ตัวละครทุกตัวเป็นสัญลักษณ์แทนนามธรรม คือไม่ใช่เจ้าชายชื่อเวสสันดร เจ้าหญิงชื่อมัทรี เด็กสองคนชื่อกัณหากับชาลี ฯลฯ แต่เป็นสภาวธรรมที่เกิดขึ้นในจิตมนุษย์ทั้งหมด ชูชกเป็นกิเลสตัวหนึ่ง มัทรีเป็นสัญลักษณ์อะไรอีกตัวหนึ่ง ฯลฯ เข้าท่ามากครับ แต่เสียดาย ผมจำรายละเอียดไม่ได้แล้ว
แต่ประเด็นก็คือว่า ถ้าไม่มีตัวตนสัตว์บุคคล เสียแล้ว ประเด็นเรื่องการละเมิดสิทธิมนุษยชนของนางมัทรี หรือสองกุมาร ก็จะไม่มี เพราะการที่พระโพธิสัตว์หรือผู้มุ่งในธรรมจะบำเพ็ญเพียรเพื่อสลัดตัดกิเลสตัวใดตัวหนึ่งในจิตใจ มันไม่เกี่ยวกับสิทธิมนุษยขนของบุคคลจริงๆ

ใครเคยอ่านนิทานแขกฮินดูเรื่องท้าวหริศจันทร์บ้างครับ เรื่องนั้นเป็นต้นตระกูลหนังอินเดียโศกเศ้าเคล้าน้ำตาที่เราเห็นสมัยนี้เลยแหละ ท้าวหริศจันทร์เป็นกษัตริย์ที่ยึดถือวาจาสัตย์ยิ่งนัก วันหนึ่งเกิดเหตุให้ทำอะไรที่ขัดใจฤษีวิศวามิตร แล้วทรงตกปากรับคำพระมหาฤษี (ซึ่งผมเองไม่ชอบแกเท่าไหร่ เรื่องนี้ แกเป็นผู้ร้าย ไม่ค่อยเหมือนฤาษีเลย) ว่าจะถวายทักษิณาทานให้ ฤษีวิศวามิตรได้ทีก็เรียกร้องราชสมบัติทั้งหมด ให้พระราชาออกจากเมืองของพระองค์เองไป แล้วก็ยังเรียกร้องทักษิณาทานอีก พระราชาไม่มีให้ ก็จำต้องขายพระมเหสีและพระราชบุตเป็นทาสเอาเงินมาทำบุญกับฤษีตามที่ลั่นปากไว้แล้ว (คล้ายๆ วัดไหนก็ไม่รู้สมัยนี้ ...) จนถึงที่สุด ยังไม่หนำใจฤษียังตามมาทวงบุญอีก ก็ขายพระองค์เองลงเป็นทาสให้กับคนวรรณะต่ำสุด คือนายป่าช้า ทนทุกข์ทรมานรับใช้สัปเหรอรายนั้นอยู่ปีหนึ่ง เพราะยึดมั่นวาจาสัตย์ จนทนไม่ไหวก็จะปลงพระชนม์องค์เอง เพราะได้ทรงพบอดีตพระราชินีที่เอาศพเด็ก คือพระกุมาร ซึ่งถูกงูกัดสิ้นพระชนม์ มาเผาที่ป่าช้า พอสองพระองค์พร้อมใจกันจะเสด็จเข้ากองไฟที่เผาพระโอรส ก็ร้อนไปถึงเทวดา ต้องลงมาบอกว่า ทั้งหมดเป็นการลองใจพระองค์ คนที่มาซื้อพระองค์และพระราชวงศ์ไปเป็นทาสก็ล้วนเป็นเทวดาจำแลงมาดูใจทั้งนั้น เห็นใจแล้ว ทั้งพระวิศวามิตรก็หายโกรธแล้ว เชิญเสด็จขึ้นสวรรค์เถิด...
เหมือนหนังแขกไหมครับ
แต่เรื่องนี้คุณเทาชมพูคงชอบ เพราะพระราชาหริศจันทร์ในที่สุดก็ขายพระองค์เองเป็นทาสเองด้วย (แต่ขายเมียกับลูกก่อน)

ผมเคยอ่านที่หลวงพ่อฤาษีลิงดำตอบ

พระเวสสันดรเกิดมาเพื่อบำเพ็ญทานบารมีให้เต็มและเป็นชาติสุดท้ายด้วย  จึงมีกำลังใจสูงมากในการบริจาคทาน  แม้ปกติท่านยังมีปรารภว่าทำไมไม่มีใครมาขออวัยวะหรือชีวิต   ท่านจะยินดีให้ทันที

การที่ท่านได้ให้ช้างวิเศษไปก็ด้วยความเมตตาต่อมวลมนุษยชาติโดยไม่แบ่งประเทศ หรือเชื้อชาติ  เมื่อประเทศของพระองค์มีความบริบูรณ์แล้ว จึงมอบช้างให้ชาติที่กำลังเดือดร้อนและต้องการจริงๆ  เพราะทรัพยากรใดหากเก็บไว้เฉยๆไม่ได้ใช้  แม้จะราคาสูงสักเพียงใดก็ไร้ค่า

หากประชาชนไม่เข้าใจจึงขับไล่ท่านออกจากเมือง

ซึ่งท่านรู้ตัวว่าจะลำบาก  ได้ห้ามปรามลูกเมียไม่ให้ตามไป  แต่ลูกเมียท่านก็ยังขอติดตามและปฏิญาณมอบชีวิตให้เป็นสิทธิขาดของท่าน

การที่ท่านมอบลูกให้ชูชกนั้นก็ด้วย  ทั้งไม่ต้องการให้ลูกต้องทนลำบากอยู่ในป่าต่อไปอีก  และที่สำคัญท่านทราบว่าชูชกเป็นคนโลภมาก  ท่านจึงกำหนดให้ชูชกไว้เสร็จว่าลูกท่านมีราคาต้องไม่น้อยกว่าเท่าไร   ซึ่งเงินขนาดนั้นก็มีเพียงกษัตริย์หรือก็คือพระบิดาของท่านเท่านั้นที่จะมีทรัพย์มาไถ่ได้    

ฉะนั้นเมื่อชูชกได้ลูกท่านไปแล้ว  อย่างไรลูกท่านก็ต้องได้กลับไปอยู่ในวังแน่นอน   มิฉะนั้นลูกก็จะไม่ยอมจากท่านไป

รับฟังอย่างตั้งใจทุกเรื่องค่ะ ทุกท่าน

อ้าวคุณนกข.  ทำไมเล่นมาเดาใจว่าชอบ เพราะใครขายตัวเองเป็นทาสล่ะคะ    
อืมม์  ถ้าพระราชาหล่อๆยอมเป็นทาสก็น่าซื้อนะ   กลัวอย่างเดียว  เอาเข้าจริงกลายมาเป็นนาย   เรากลายเป็นนางทาส ...เห็นมาเยอะแล้ว

คุณถาวภักดิ์ หายไปพักใหญ่ก่อนserver  ล่ม  ขอต้อนรับค่ะ

ครั้งพระพุทธองค์เสวยพระชาติเป็นพระดาบส  เมื่อยังเป็นพระอนิตยโพธิสัตว์ก็เคยกระโดดลงจากหน้าผาให้ร่างกายเป็นทานแก่เสือที่กำลังอดโซมาแล้ว

ขอบคุณคุณเทาชมพูครับที่ให้การต้อนรับอบอุ่นเหมืนเคย   ผมไปอยู่บ้านนอกมาเกือบเดือนเลยไม่ค่อยได้เข้ามาครับ

คุณ  ถาวภักดิ์ มาแล้วไม่เห็นมานานค่ะ รู้ละเอียดจริงๆ ขอยกย่องค่ะ ติดใจ
ตั้งแต่เขียนเรื่องธรรมะค่ะ แหะๆ ยังไม่ได้เอารูปพระพุทธทาส ตรงคำสอนมา่
โพสต์เลย รูปใหญ่ไป โพสต์ยังไงก็ไม่ได้นอกจากจะตัดให้เล็กลงซึ่งก็จะทำให้เนื้อหา
บางอย่างหายไปเลยไม่ทำ  เคยดูเรื่องพระเวสสันดร ตอนประถมน่ะค่ะ มาอ่านกระทู้นี้
แล้วเรียกความจำกลับมาเชียวค่ะ

ได้ยินมาว่าการบริจาคทานนี่คือการเสียสละจริงๆ เพราะทำให้เราละความโลภไปได้
แต่ก็ไม่แน่ใจว่ายังมีใครเหมือนพระเวสสันดรในสังคมปัจจุบันมั้ย ไม่รวมพระที่ท่านตรัสรู้นะคะ
เพราะว่าการบริจาคของพระเวสสันดรเท่าที่รู้และอ่านจากกระทู้นี้ช่างมากเกินคำบรรยาย
ถ้าในสังคมไทย มีคนคิดทำเพื่อส่วนรวมมากๆ แค่ส่วนหน฿ึ่งใน ๔ ของพระเวสสันดรก็คงจะดีกว่านี้นะคะนี่

สวัสดีครับ คุณยู้

พระเวสสันดรเป็นพระโพธิสัตว์ชาติสุดท้าย  ก่อนจะได้ตรัสเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า   ซึ่งได้บำเพ็ญบารมีในฐานะพระนิตยโพธิสัตว์มาแล้วถึง 4 อสงไขยกับ 1 แสนกัป  นับตั้งแต่ครั้งเสวยพระชาติเป็นสุเมธดาบสและได้รับลัทธิพยากรณ์เป็นครั้งแรกจากสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในครั้งนั้น  ซึ่งผมไม่ค่อยแน่ใจว่าเป็นองค์ใด  คิดว่าน่าจะเป็นสมเด็จพระทีปังกรสัมมาสัมพุทธเจ้า

โดยธรรมชาติของพระโพธิสัตว์ แม้จะบำเพ็ญบารมีมาไม่นานจนถึงขั้นเป็นนิตยโพธิสัตว์  ก็ย่อมต้องมีกำลังใจเข้มแข็งมาก  เพราะมีความปราถนาจะช่วยเหล่าสรรพสัตว์ให้พ้นทุกข์  จึงจะต้องมีน้ำใจสละได้ทุกอย่าง

ผู้ที่มีปฏิปทาเหมือนพระโพธิสัตว์อย่างโดดเด่นที่สุด  ก็คือ  พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของเรานั้นเอง

แต่อย่างไรก็ดีพระโพธิสัตว์ก็ยังมีกิเลส  ผู้ที่จะมีกิเลสเบาบางเป็นลำดับจนสิ้นกิเลสได้  ก็แต่เฉพาะพระอริยะบุคคลเท่านั้น

พระพุทธเจ้าของเราเมื่อครั้งยังไม่ได้เป็นพระนิตยโพธิสัตว์  เสวยพระชาติเป็นนายช่างทองประพฤติล่วงละเมิดศีลข้อ 3  ต้องเสียเวลาบำเพ็ญบารมีไปตกนรก ไปเป็นเดรัจฉานอยู่นับชาติไม่ถ้วน

จึงเห็นได้ว่าการหวังพึ่งผู้อื่นนั้นเป็นอันตรายอย่างยิ่ง   พระพุทธองค์จึงตรัสสอนไว้ว่า ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน


สังคมใดจะดีได้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับ  คนเพียงคนเดียว  หรือคณะเดียว   หากขึ้นอยู่กับคนทุกคนในสังคมนั้น  ที่จะต้องอยากดี  ทำดี  และช่วยกันกำจัดความชั่วด้วยตัวเอง

ว้าวคุณ  ถาวิภักดิ์ ตอบมาได้ดีมากเลยค่ะ ใช่ในหลวงของเรานี่เอง
่ที่ใครๆ ก็ยกย่องเสียดายยังไม่มีโอกาสได้เข้าเฝ้า  เลยค่ะ เมื่อเร็วๆ นี้ทางมหาลัย
 uc berkeley in CA ก็ประกาศให้ประกาศนียบัตรในหลวงของเรา แบบไม่เคยให้ใคร
ในรอบร้อยกว่าปีได้ ค่ะ :)

ิโอ๋สะกดชื่อคุณ  ถาวภักดิ์-ผิดค่ะ มาแก้หน่อยแล้วกัน ว่างๆ ก็เขียนบทความทางพระพุทธศาสนา
มาลงอีกนะคะ คิดว่าท่านอื่นๆ คงอยากอ่านเหมือนกันค่ะ

ขออภัยคุณยู้ครับ ที่เงียบไปไม่ได้ตอบ เนื่องจากไปต่างจังหวัด เพิ่งกลับมาเมื่อเช้า

ถ้าชอบเรื่องธรรมะ  อยากแนะนำให้อ่านจากWeb sites หลายๆแห่ง  เช่น smart.in.th/buddhist/link_buddha.html จะเป็น link รวม Web Sites ไว้จำนวนมาก  นอกจากนี้ ถ้าชอบแบบกระดานสนทนา ลองดู dharma.school.net.th/cgi-bin/bd_list.pl

แต่ถ้าสนใจธรรมะขั้นสูงละก้อ  ต้องเรียนจากครูบาอาจารย์ที่ท่านเป็นพระอริยสงฆ์แล้วเท่านั้น  หากศัทธาท่านพุทธทาสอยู่แล้ว  ก็น่าหาหนังสือของท่านมาอ่านเพิ่มเติม

ผมเป็นเพียงผู้ใฝ่รู้เท่านั้น  ยังไม่ใช่ผู้รู้จริง  ธรรมะที่ผ่านผมจึงเป็นเพียงการจดจำมาเล่าต่อ  และอาจบิดเบี้ยวผิดเพี้ยนไป ด้วยทิฐิ และความจำอันกระพร่องกระแพร่งส่วนตนได้

แต่อย่างไรก็ขอขอบคุณในคำชมครับ   ดังระบุเป็นนัยยะข้างต้นว่ายังเต็มไปด้วยกิเลส  เป็นเหตุให้ชอบคำชมที่คุณยู้มอบให้เป็นอย่างยิ่งครับ

ขอบคุณ คุณ ถาวภักดิ์ มากค่ะสำหรับเวบเพจ เข้าไปดูมาแล้วแต่ยังไม่ได้อ่านรายละเอียดมากนักค่ะ
แต่ชอบมากกกกกกกกกค่ะ  :)  ขอบคุณค่ะ

มีข่าวดีสำหรับผู้ฝักใฝ่ธรรมะครับ

เพื่อนของผมท่านหนึ่งเป็นตัวตั้วตัวตีจัดทำหนังสือรวบรวมธรรมของหลวงปู่มั่น    เมื่อได้ยินได้ฟังถึงความวิริยะอุตสาหะของคณะผู้จัดทำแล้ว   สำนึกได้ว่าไม่ไช่สิ่งที่จะทำขึ้นได้ง่ายๆ     เฉพาะธรรมะของหลวงปู่มั่น ก็เปรียบเหมือนแก้วมณีโชติที่ประเมินค่าไม่ได้   จะเสียดายมากหากตกไปอยู่ในมือวานร

ฉะนั้นหากท่านใดคิดว่าจะสามารถใช้ธรรมะของท่านให้เป็นประโยชน์สมคุณค่าได้  ก็โปรดส่งชื่อที่อยู่ให้ผมตาม email ข้างต้น   เพื่อนของผมท่านนี้มีความประสงค์จะจัดส่งให้เป็นธรรมทานโดยไม่คิดค่าใช้จ่าย

แต่ขอความกรุณาวานรทั้งหลายโปรดอย่าก่อกรรม  ตัดรอนความก้าวหน้าทางธรรมของท่านอื่นด้วยการขอหนังสือไปอย่างไม่รู้จักใช้ให้เต็มคุณค่าเลยครับ

อยากได้นะคะ แต่ว่าอยู่ต่างประเทศ ไม่อยากให้เสียตังค์ส่งมาให้ฟรีๆ
เอาเป็นว่า ตอนกลับเมืองไทยไปเอาเองได้มั้ยคะ แต่ต้อง พค ปีหน้านะคะ
กลับบ้านแน่ๆ อยากกลับ คริสมาสตร์นี้ด้วยที่จริงแล้ว แต่ว่าต้องส่งใบสมัครต้น
มคนี้ ยังไม่เสร็จเลยค่ะ เอาเป็นว่า ถ้าคุณ    ถาวภักดิ์  สามารถเก็บไว้ได้จนตอนนั้น
ก็จะขอบคุณมากค่ะ ไปเอาเองหรือเสียค่าส่งตอนอยู่เมืองไทยคงจะถูกกว่าค่ะ

แค่ไม่เสียเงินค่าหนังสือแบบธรรมะนี่ก็รู้ส฿ึกแย่แล้วค่ะ ยังต้องมาส่งฟรีให้อีก รู้สึกแย่ๆเข้าไปใหญ่

ขอโมทนาในความใฝ่ในธรรมของคุณยู้ครับ

ถ้ารู้สึกเช่นนั้น  ก็ส่งที่อยู่ที่เมืองไทยมาเลยดีกว่าครับ  ผมกำลังรวบรวมส่งให้เพื่อนท่านนั้นอยู่  รอไว้ทีหลัง  เกรงจะขลุกขลัก

ไม่ทราบว่าเบอร์อีเมลล์คุณ ถาวภักดิ์ผิดเปล่าคะ ส่งไม่ได้คะได้ข้อความกลับมาค่ะว่าที่อยู่ผิดค่ะ
ขอรบกวนโพสต์อีเมลล์อีกรอบนะคะ ขอบคุณค่ะ

ลอง address นี้ดูนะครับ

ขอแจมหน่อยครับ พอดีชอบตอนนี้:)
ผมว่า การให้ลูก เมียเป็นทานได้เนี่ยแสดงว่าใจแข็งสุดๆแล้วนะครับ เพราะ ลูกและเมียเป็นบุคคลที่เราย่อมรักสุดๆอยู่แล้วนะครับ
และผมว่า ท่านคงมีใจที่พร้อมจะให้ทานที่ยิ่งใหญ่สุด (สละลูกเมีย)
ข้อคิดที่น่าจะได้จากชาตินี่น่าจะเป็นเรื่องใจนะครับ การให้ทานน่าจะเริ่มจากใจ ให้ด้วยใจ
พอวกกลับไปอ่านของคุณเทาชมพู ก็ดูคล้ายๆกัน
แต่ถ้าผมว่าระหว่างให้ตัวเอง กับ ให้ลูกนี่ ให้ตัวเองคงจะง่ายกว่า นะครับ เพราะ การทนเห็นลูกทนทรมาน มันคงบาดใจสุดๆสำหรับพระเวสสันดรแล้ว ขนาดท่านยังเกือบที่จะชักมีดออกมาฟันชูชกเลยแต่ยังมีสติเตือนตัวได้
แต่ถ้าเป็นตัวเองถูกทรมานยังไงก็พอกัดฟันทนได้

ผมว่า เวสสันดร ไม่ได้ให้ทานลูก ทานเมีย ให้ใครเลย  แต่มีความตั้งใจจริงที่จะทำจิตตนเองให้บริสุทธิ์

ปัญจมหาบริจาคเป็นคุณธรรมสำคัญที่พระโพธิสัตว์จะขาดเสียมิได้
ทานเป็นก้าวแรกแห่งการบำเพ็ญบารมีของพระโพธิสัตว์ผู้ปรารถนาจะเป็นพระพุทธเจ้าในอนาคต
พระโพธิสัตว์ทุกพระองค์จะบำเพ็ญบารมีข้อนี้เป็นพิเศษ โดยท่านแยกประเภทแห่งทานบารมีหรือปัญจมหาบริจาคที่พระโพธิสัตว์บำเพ็ญออกเป็น ๓ ระดับคือ ๑. การสละทรัพย์วัตถุสิ่งของภายนอก เป็นทานบารมี ๒. การสละอวัยวะ เลือด เนื้อ เป็นทานอุปบารมี๓. การสละชีวิต เป็นทานปรมัตถบารมี พระโพธิสัตว์ได้บำเพ็ญทานบารมีอันนับเนื่องในปัญจมหาบริจาคมาโดยตลอดทุกภพทุกชาติจวบจนพระชาติสุดท้ายที่เป็นพระเวสสันดรพระโพธิสัตว์คือผู้มีอุดมการณ์ที่จะบรรลุพระโพธิญาณจะต้องมีคุณสมบัติ ๘ ประการ คือ ต้องเป็นมนุษย์ เป็นบุรุษ มีอุปนิสัยสมบัติที่จะบรรลุมรรคผลได้ ตั้งความปรารถนาในสำนักพระพุทธเจ้าผู้ยังทรงพระชนม์อยู่ ได้เคยบวชเป็นภิกษุหรือดาบส ได้สมาบัติ ๘ และ อภิญญา ๕ อาจสละชีวิตแก่พระพุทธเจ้าได้ มีฉันทะอุตสาหะในการบำเพ็ญพุทธการกธรรม คือบารมี ๑๐ และจะต้องบำเพ็ญปัญจมหาบริจาคให้ครบเพราะเป็นธรรมสำหรับพระโพธิสัตว์บำเพ็ญ
ต้องใช้เวลาอย่างเร็วที่สุด ๔ อสงไขย ๑ แสนกัป ช้าที่สุด ๑๖ อสงไขย ๑ แสนกัป ถ้ามิเช่นนั้นอาจบรรลุแค่ปัจเจกภูมิหรืออรหันตภูมิเท่านั้นพุทธภูมิคือภูมิธรรมชั้นสูงสุด การที่พระโพธิสัตว์จะได้บรรลุภูมิธรรมนี้
 ต้องแลกด้วยความเหนื่อยยากลำบากด้วยการบำเพ็ญปัญจมหาบริจาคเพราะเป็นการบริจาคครั้งยิ่งใหญ่ที่เหนือกว่าการบริจาคทั่วไป จึงเรียกว่า มหาบริจาค เมื่อพระโพธิสัตว์บำเพ็ญปัญจมหาบริจาคได้ครบแล้วและถึงกาลเวลาอันเหมาะสมจึงจะบรรลุพระโพธิญาณได้ เพราะปัญจมหาบริจาคเป็นประดุจ พาหนะนำพาพระโพธิสัตว์ให้ถึงพระโพธิญาณ


http://www.mcu.ac.th/site/thesiscontent_desc.php?ct=1&t_id=398

มีงานวิจัยอยู่ครับ สามารถ download บทคัดย่อมาอ่านได้เลย