เรือนไทย

บทความที่อ่านมาบอกแต่เพียงว่าจิตร เป็นผู้แปลเอกสารอะไรซักอย่างให้ซีไอเอ เลยสงสัยว่าทำไมจิตร ถึงไปทำงานให้ซีไอเอได้
แล้วทำไมตอนหลังซีไอเอ ต้องฆ่าจิตร

เมื่อสมัยจิตร ภูมิศักดิ์ยังศึกษาอยู่ที่คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ได้สนิทชิดเชื้อกับดร.วิลเลียม จอห์น เก็ดนีย์ ดุษฏีบัณทิตทางอักษรศาสตร์ฝ่ายภาษาโบราณตะวันออก ชาวอเมริกัน ที่ได้รับทุนรัฐบาลสหรัฐให้มาศึกษาวรรณกรรมไทย เป็นเวลาสองปี ซึ่งเมื่อหมดทุน ดร.เก็ดนีย์ ก็ไม่ยอมกลับประเทศ อาศัยความสามารถทางภาษาทำมาหาเลี้ยงตนเองโดยการรับแปลเอกสารต่าง ๆ ให้กับหน่วยงานของอเมริกาในไทย

จิตรจึงได้มาอยู่กับ ดร.เก็ดนีย์ กินฟรีอยู่ฟรี โดยแลกกับการทำงานบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ และช่วย ดร. เก็ดนีย์ ทำมาหากินแปลเอกสาร เป็นการตอบแทน ตั้งแต่เรียนปีหนึ่งที่จุฬาฯ  มีงานแปลเอกสารงานหนึ่งซึ่งว่ากันว่าซีไอเอว่าจ้างผ่านทาง ดร. เก็ดนีย์คือ แถลงการณ์พรรคคอมมิวนิสต์ (The Communist Manifesto) โดยมีจุดประสงค์จะนำไปให้เจ้าหน้าที่และนักการเมืองไทยศึกษา เพื่อประโยชน์ด้านการต่อต้านคอมมิวนิสต์

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

แล้วเรื่องทำให้กำนันไปฆ่าจิตร แล้วซีไอเอให้รางวัลไปอเมริกาล่ะครับ ทำไมซีไอเอถึงต้องฆ่าจิตรล่ะครับ

ใจเย็น ๆ เด็กน้อย ขออนุญาตเล่าต่อ


(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

รอฟังต่อครับ  :)

ว่ากันว่าซีไอเอผู้เป็นเกลียดชังคอมมิวนิสต์อยู่เบื้องหลังการปฏิวัติของสฤษดิ์ ธนะรัชต์


และแล้ววาระสุดท้ายก็มาถึง

เขาตายในชายป่า เลือดแดงทาดินเข็ญ ยากเย็นข้นแค้นอับจน
ถึงวันพรากเขาลงมาจากยอดเขา ใต้เงามหานกอินทรี
ล้อมยิงโดยกระหยิ่มอิ่มในเหยื่อตัวนี้ โชคดีสี่ขั้นพันดาว....

สองพันห้าร้อยแปดเมฆดำปกคลุมฟ้า ด้วยฤทธามหาอินทรี
ร้างเมืองไร้บ้าน ออกทำการป่าเขา เสี่ยงเอาชีวีมลาย
พฤษภาห้าร้อยเก้า แดดลบเงาจางหาย เขาตายอยู่ข้างทางเกวียน...

ศพคนนี้ นี่หรือ คือจิตร ภูมิศักดิ์
ตายคาหลักเขตป่ากับนาคร

เขาตายในชายป่า เลือดแดงทาดินอีสาน อีกนาน อีกนาน อีกนาน
เขาตายเหมือนไร้ค่าแต่ต่อมาก้องนาม ผู้คนไถ่ถามอยากเรียน

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/smiley20.png)

คนที่ตายเป็นหัวหน้าใหญ่ มันเป็นการตัดเหง้าคอมมิวนิสต์แถวนี้เลยครับ เขามาจากกรุงเทพฯ มีความรู้ด้วย จบอักษรศาสตร์มั้ง ผมมารู้ทีหลังว่า เขาโกหกแม่ว่าจะมาทำงานก่อสร้างทางสายพังโคนถึงวาริชภูมิ เป็นงานปราบปรามชิ้นโบแดงของผม พอดีทางรัฐบาลรู้ข่าวจึงสั่งให้เปลี่ยนตัวกำนันภาคอีสานที่จะเดินทางไปดูงานที่อเมริกา จากนายกลึง ทิพย์ทอง กำนันตำบลช้างมิ่ง อำเภอพรรณานิคม เป็นนายคำพล แล้วให้จังหวัดนำตัวผมไปทำพาสปอร์ตที่กรุงเทพฯทันที ผมไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่าจะได้ไปอเมริกา

คำพล อำพน (กำนันแหลม) ผู้ลั่นกระสุนสังหาร จิตร ภูมิศักดิ์

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/smiley14.png)

คนที่ให้กำนันมาฆ่าจิตร คือ รัฐบาลไทย แล้วเกี่ยวกับซีไอเอด้วยมั๊ยครับ

CIA อาจจะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวก็ได้ครับ

คุณจิตร เป็นปัญญาชนคนหนึ่งที่มีผลงานเผยแพร่ ซึ่งมีส่วนในการชี้นำสังคมและเปลี่ยนแปลงความคิดของผู้คนและสังคม และมีแนวคิดทางการเมืองที่ในขณะนั้นถือว่าเป็นภัยต่อความมั่นคงของรัฐบาล รัฐบาลในที่นี้คือเหล่าชนชั้นสูงที่ครองอำนาจ เพราะประชาธิปไตยของเราในขณะนั้นมันเป็นประชาธิปไตยของคนชั้นสูง ไม่ใช่ของประชาชน ไม่ต่างกับสมัยนี้เท่าไหร่ แต่สมัยนี้ดีกว่าเล็กน้อย


ดังนั้นการมีชีวิตอยู่ของคุณจิตร จึงเป็นหนามยอกกลุ่มผู้มีอำนาจ ดังนั้นจึงถูกกำจัดไป  การสั่งกำจัดคุณจิตรไม่จำเป็นต้องให้ CIA สั่ง ผู้มีอำนาจในสังคมไทยยุคนั้นก็สามารถเห็นความอันตรายเหล่านี้เองได้ และสามารถใช้กลไกในมือจัดการได้โดยไม่ต้องรอคำสั่ง CIA หรอกครับ การกำจัดศัตรูทางการเมืองโดยการฆ่ามีมาตั้งแต่ช่วงต้นๆ ของการเปลี่ยนแปลงการปกครองแล้ว เป็นเรื่องธรรมดาที่ผู้มีอำนาจสมัยนั้นทำกัน โดยไม่มีกลไกของรัฐใดๆ กล้าขัดขวาง    ไม่เหมือนกับยุคนี้ที่การกระทำแบบนี้ทำได้ยากกว่า


สำหรับผม แม้ผมจะไม่เห็นด้วยกับบางแนวคิดและรู้สึกว่าคุณจิตรมองโลกออกจะสีขาวสีดำไปนิด  แต่ผมนับถือในอุดมการณ์และผลงานวิชาการของคุณจิตมากๆ ความตายของคุณจิตรเป็นเรื่องน่าเสียดายมากกว่าการตายหรือหล่นจากอำนาจของนายแปลก นายสฤษดิ์ นายถนอม นายตุ๊มากๆๆๆๆๆๆๆๆ   ถ้าคุณจิตยังมีชีวิตอยู่ถึงปัจจุบัน มีประสบการณ์เห็นโลกเข้าใจโลกมองโลกได้กว้างกว้างมากกว่าในช่วงวัยหนุ่ม คุณจิตรจะสามารถชี้นำสังคมไทยไปในทางที่สร้างสรรค์และสร้างคุณประโยชน์ได้อีกมาก

ซีไอเอคงไม่มีคำสั่งโดยตรงเจาะจงว่าจะต้องสังหารจิตร ภูมิศักดิ์ แต่น่าจะเป็นการสนองนโยบายต่อต้านคอมมิวนิสต์ของอเมริกาโดยรัฐบาลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ และต่อเนื่องมาจนถึงสมัยถนอม กิตติขจร

เมื่อจิตร ภูมิศักดิ์ถูกสังหาร ยังไม่มีใครทราบด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร

๕ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๐๙ จิตร ภูมิศักดิ์ถูกยิงจนถึงแก่ความตายที่สกลนคร จังหวัดหนึ่งในภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่อยู่ใกล้ ๆ กับเทือกเขาภูพาน ซึ่งขณะนั้นมีที่มั่นของพรรคคอมมิวนิสต์ตั้งอยู่ เมื่อ พ.ศ. ๒๕๐๔  พ.ค.ท. ได้ประกาศการจับอาวุธขึ้นทำการปฏิวัติเพื่อตอบโต้ระบอบเผด็จการของสฤษดิ์ และในเดือนสิงหาคม พ.ศ. ๒๕๐๘ ก่อนที่จิตรจะเข้าป่าได้ไม่นานนัก กองกำลังของ พ.ค.ท. กับกองทหารของรัฐบาลก็เกิดสู้รบกันในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ นับเป็นการปะทะกันด้วยอาวุธเป็นครั้งแรก  อย่างไรก็ดี การตายของจิตรก็มิได้บรรจุอย่างลงตัวอยู่ในประวัติศาสตร์ของสงครามประชาชนต่อต้านรัฐบาลไทย  กำนันคนหนึ่งเคยโอ้อวดให้นักเรียนไทยในต่างประเทศฟังว่า เขาเป็นคนลั่นกระสุนสังหารนัดนั้นเอง และพวกอเมริกันที่สำนึกในบุญคุณนี้ ก็ให้รางวัลตอบแทนเขาด้วยการให้ไปเที่ยวฮาวาย  

จิตรและนักรบอีกคนหนึ่งต้องการอาหาร จึงลงมายังหมู่บ้านที่พวกเขาคิดว่าปลอดภัย พวกเขาขอข้าวจากหญิงชราคนหนึ่ง แต่เธอกลับแจ้งเรื่องผู้ชายสองคนนี้กับเจ้าหน้าที่ประจำหมู่บ้าน ซึ่งออกตามล่าจิตรและยิงเขาบาดเจ็บทีขา เขาพยายามที่จะหนีเข้าป่า  ชาวบ้านติดตามเขาไป และในที่สุดก็ฆ่าเขาตาย เขามีเงินติดตัวอยู่บ้างเล็กน้อย มีบัตรประจำตัว และสมุดบันทึกจดค่าใช้จ่าย กระนั้นก็ดี ยังมีข่าวลือแพร่สะพัดออกมาว่าสภาพศพไม่อยู่ในวิสัยที่จะชี้ตัวได้แน่ชัดว่าเป็นใคร และมือข้างหนึ่งยังถูกตัดส่งมายังกรุงเทพฯ เพื่อพิสูจน์ลายนิ้วมือ อาสาสมัครป้องกันหมู่บ้านไม่แน่ใจว่าพวกเขาทำถูกหรือไม่ ข่าวดังกล่าวถูกส่งเป็นโทรเลขแจ้งมายังกรุงเทพฯ  ทางการมิได้ประกาศเรื่องการเสียชีวิตนี้ออกมา

ต่อมาการตายได้กลายเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ในการสร้าง “จิตร ภูมิศักดิ์” ขึ้นมา และสร้างปริศนาเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับ พ.ค.ท. ให้เกิดขึ้น ดูเหมือนว่า พ.ค.ท. จะละเลยไม่ใส่ใจด้วยการยอมให้สมาชิกผู้อ่อนหัดถูกตัดขาดไปจากพรรค ช่วงเวลานี้ถูกตีความว่าเป็นเสมือนข้อยืนยันต่อมาสำหรับจิตสำนึกทางสังคมนิยม และทางมนุษยธรรมของเขา นั่นคือ วางชะตากรรมของตนเองไว้กับคนยากจนและคนที่ถูกเหยียบย่ำ จิตรได้ไว้วางใจหญิงชาวนาวัยชราผู้หนึ่ง

เรื่องข้างบนนี้เป็นข้อสรุปและบทวิเคราะห์ ความตายของจิตร ภูมิศักดิ์ ของ Craig J. Reynolds แปลโดย อัญชลี สุสายัณห์ จาก “Jit Poumisak in Thai History”

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/smiley20.png)

......... และศพของปรีชาหรือ จิตร ภูมิศักดิ์ อยู่ที่ไหนล่ะ ? จะเป็นมูลดินแห่งใดแห่งหนึ่งที่ชายหมู่บ้านหนองกุงหรือ ? รึว่าถูกเผาไปแล้ว ณ ที่ใดที่หนึ่ง การฌาปนกิจที่ปราศจากญาติมิตร ไร้พิธีการหรือสุสานนิรนาม ลางทีสำหรับนักกวี นักประพันธ์ นักภาษา นักประวัติศาสตร์ คนแปลกหน้าที่ยากจน หัวหน้าชั้นนำของขบวนการมาร์กซิสต์-เลนินนิสต์ หัวหน้ากองโจร และนักปฏิวัติแห่งอุดมการณ์บนเส้นขนาน ฌาปนกิจศพไร้จิตกาธานหรือสุสานนิรนามจะเหมาะสมกับคนอย่างเขาที่สุด

แต่เป็นไปได้ไหมว่า ? เมื่อเขาถูกกระสุนปืนนัดวิกฤติก่อนสิ้นลม ปรีชาอยากจะบอกแก่ใคร ๆ ว่า

"ใช่ ผมเอง ผมคือ จิตร ภูมิศักดิ์ ผมมีค่าต่อคุณในการจับเป็นมากกว่าจับตาย"

จากเรื่อง จุดจบที่ไม่มีวันจบ ของ พ.ต.อ. จินดา ดวงจินดา เพื่อนรุ่นพี่อักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย พิมพ์ครั้งแรกในหนังสือ ปากไก่ วันนักเขียน ๕ พฤษภาคม ๒๕๒๒   8)

ครบรอบวันตาย จิตรภูมิศักดิ์ .. ไปเยี่ยมคารวะที่โคนไม้แดง ชายป่าภูพาน

 ขึ้นภูพาน... ไปเยี่ยมจิตร ภูมิศักดิ์

จิตร ภูมิศักดิ์ คือผู้ที่ถือได้ว่าอยู่ในชั้นแถวแนวหน้าของนักคิดนักเขียนไทย ทั้งในแง่ของวิชาการด้านสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์ชีวิตและผลงานของ จิตร ภูมิศักดิ์ มีความหลากหลายและล้ำลึกจนกล่าวได้ว่าเป็นสหวิทยาการ ทั้งภาษาศาสตร์ ประวัติศาสตร์ ทฤษฎีการเมือง งานวิจารณ์ งานแปล วรรณคดี ศาสนา บทกวี บทเพลง เป็นมรดกทางภูมิปัญญาที่มอบไว้ให้กับสังคมไทย ที่ยังไม่มีนักคิดนักเขียนคนคนไหนเคยพิชิตความกว้างใหญ่ไพศาลขององค์ความรู้ว่าด้วยสังคมไทยได้เท่า และยังคงมีบทบาทต่อสังคมรวมทั้งส่งอิทธิพลอย่างทรงพลังให้กับขบวนการนักศึกษาในเวลาต่อมา

ในท้องถิ่นจังหวัดสกลนคร มีเบื้องหลังความเคลื่อนไหวและวาทกรรมต่างๆ เกิดขึ้นมากมายซึ่งไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นลอยๆ แต่เป็นวาทกรรมที่สมควรมีการวิพากษ์วิจารณ์ เช่นอาจสืบสาวไปได้ถึงสมัยเสรีไทย ที่เคลื่อนไหวในแถบนี้ก่อนที่จะแปรเป็นพื้นที่เคลื่อนไหวของทหารป่าหรือที่ฝ่ายรัฐบาลเรียกว่า ผกค. รวมทั้งอาวุธที่ใช้เกิดจากอดีตเสรีไทย เพราะครูครอง จันดาวงค์ ผู้ฝึกอาวุธให้กับเสรีไทยแถบนี้ทั้งหมด ต่อมาสภาพการเมืองที่กดดันระหว่างสายทหารและเสรีไทย ทำให้เกิดการต่อสู้ระหว่างพลเรือนสายปัญญาชนกับทหารที่ไม่อาจประณีประณอมกันได้ กดดันให้ครูครอง จันดาวงค์ และสมาชิกอีกหลายคนต้องตาย อาวุธของเสรีไทยที่สะสมไว้จึงถูกแปรมาใช้เป็นอาวุธของทหารประชาชน

ประวัติศาสตร์การเมืองบทนี้ยังโยงไปถึงแนวคิดของ "ขุนพลภูพาน" หรือครูเตียง ศิริขันธ์ ในเรื่องการต่อต้านจักรวรรดินิยมอเมริกา ด้วยแนวคิดการรวมตัวอาเซียน การต่อต้านญี่ปุ่นและผลประโยชน์ของญี่ปุ่นที่ฝ่ายทหารได้รับและยังคงอยู่แม้หลังสงคราม ทำให้ทหารต้องล้างขุมกำลังของเสรีไทยให้หมด บทบาทของจิตร ภูมิศักดิ์ จึงได้ปรากฏขึ้นมาสืบสานการต่อสู้ในภาคอีสาน และการเคลื่อนไหวของนักศึกษาจนถึงช่วงเหตุการณ์ตุลาคม 2519 เครือข่ายวาทกรรมการเมืองท้องถิ่น สามารถเชื่อมโยงเข้าด้วยกันและพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ ที่เชื่อมโยงถึงกันกับวาทกรรมชุดอื่นๆได้อีก

ดังนั้นแนวคิดการพัฒนา "เครือข่ายวาทกรรมการเมืองท้องถิ่น" จึงได้ถูกจุดประเด็นขึ้น เพราะเบื้องหลังของวาทกรรมต่างๆ ไม่ใช่มีเพียงแค่คำพูดแต่แฝงความคิดที่เชื่อมโยงกันเป็นเครือข่าย ที่ทำให้มองเห็นความสืบเนื่องกันของวาทกรรมแต่ละชุดแต่ละช่วงเวลา เชื่อมโยงสอดคล้องต่อเนื่องเป็นเหตุเป็นผลกัน

จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ ยึดอำนาจในช่วงเวลานั้นได้ใช้นโยบายปราบปรามคอมมิวนิสต์ด้วยวิธีเหวี่ยงแห ประมาณว่าจับมา 10 คนได้ตัวคอมมิวนิสต์จริงๆแค่ 1คนก็ถือว่าโอเคแล้ว ผู้ที่ถูกจับกุมในครั้งนั้นมีทั้งนักการเมืองแนวสังคมนิยม นักเขียน-นักหนังสือพิมพ์ นักศึกษา ปัญญาชน ในข้อหายัดเยียดว่า"มีการกระทำอันเป็นคอมมิวนิสต์" และ "สมคบกันกระทำความผิดต่อความมั่นคงของรัฐทั้งภายใน และภายนอกราชอาณาจักร" ซึ่งรวมทั้ง "จิตร ภูมิศักดิ์" ถูกจับ 21 ต.ค. พ.ศ.2501
หลังถูกคุมขังอยู่นานกว่า 6 ปี จิตร ภูมิศักดิ์ ก็ได้รับการปล่อยตัวเมื่อวันที่ 30 ธ.ค. 2507 เนื่องจากศาลกลาโหมยกฟ้อง ซึ่งระหว่างถูกจองจำอยู่ก็มีผลงานเด่นที่เกิดขึ้นในคุกคืองานแปลนวนิยายเรื่อง "แม่" ของแมกซิมกอร์กี้ , โคทาน,และ "ความเป็นมาของคำสยาม ไทย ลาวและขอม และลักษณะทางสังคม ของชื่อชนชาติ"

"วันเสียงปืนแตก" คือการเริ่มต้นของสงครามประชาชน เมื่อเกิดการยิงปะทะกับฝ่ายรัฐบาลนัดแรกที่บ้านนาบัว อ.นาแก จ.นครพนม เมื่อวันที่ 7 ส.ค. 2508 และเดือนต่อมาพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย (พคท.)เริ่มตอบโต้รัฐบาลด้วยกำลังอาวุธ และถือกำเนิดกองกำลังพลพรรคประชาชนไทยต่อต้านอเมริกา หรือ พล.ปตอ.

จิตร ภูมิศักดิ์ เดินทางสู่ภาคอีสานในเดือนตุลาคม พ.ศ.2508 เข้าร่วมพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย โดยมีชื่อจัดตั้งว่า "สหายปรีชา" เขามาในฐานะคนผ่านทางซึ่งจะถูกส่งตัวไปศึกษาที่ประเทศจีน ตามคำขอของ "สหายไฟ" อัศนี พลจันทร หรือนายผี ผู้ซึ่งจิตร ภูมิศักดิ์ เชิดชูว่าเป็นมหากวีของประชาชนที่ตีแผ่ความยากเข็นของชีวิตและปลุกเร้าวิญญาณการต่อสู้ของประชาชนได้อย่างมีพลังและเพียบพร้อม

จุดหมายปลายทางของสหายปรีชา ยังไปไม่ถึงประเทศจีน แต่ต้องมาจบชีวิตลงบนผืนแผ่นดินอีสานเพราะเขาขออยู่เรียนรู้การปฏิวัติในชนบท โดยในเดือนต่อมาได้เดินทางเข้าสู่ที่มั่นกลางดงพระเจ้า รับหน้าที่ปฏิบัติงานด้านมวลชน แต่อยู่ในดงพระเจ้าได้ไม่นานกำลังทหารฝ่ายรัฐบาลเข้ากวาดล้างมาถึง พวกเขาจึงต้องถอยทัพเดินนทางรอนแรม ผ่านป่าเขาลูกแล้วลูกเล่าทั้งภูผาเหล็ก,ภูผาดง ผ่านไปถึงภูผาลม สถานที่ซึ่ง สหายปรีชา แต่งเพลงชื่อ"ภูพานปฏิวัติ" และต่อมาเป็นเพลงต่อต้านอันโดดเด่นของขบวนการคอมมิวนิสต์ในประเทศไทย

วันที่ 4 พ.ค. 2509 สหายปรีชา และพลพรรคอีก 5 คน เข้าไปทำงานมวลชนที่บ้านหนองแปน และบ้านคำบ่อ วันรุ่งขึ้นได้ถูกกองกำลังฝ่ายรัฐบาลล้อมปราบ ทำให้ต้องแยกกันหลบหนีเป็นสองกลุ่ม สายปรีชา,สหายสวรรค์,สหายวาริช แตกไปทางเขาภูอ่างศอแต่เกิดหลงลงทาง จนถึงตอนค่ำมาโผล่ที่บ้านหนองกุง ต.คำบ่อ อ.วาริชภูมิ จ.สกลนคร ด้วยความหิว สหายปรีชา อาสาเข้าไปขอข้าวในหมู่บ้านและได้ข้าวเหนียวมาหนึ่งปั้นจากนางคำดี อำพล ขณะที่รีบเดินกลับออกมาหาเพื่อสหายซึ่งรออยู่ นางคำดี ให้คนไปแจ้งกำนันแหลม หรือ นายคำพล อำพน จึงได้นำกำลัง อส.ออกติดตามไปทันที่ชายป่า

กระสุนนัดแรกพุ่งออกมาจากปากกระบอกปืนของ อ.ส.นายหนึ่ง โดนเข้าที่บริเวณขาของจิตร ภูมิศักดิ์ และอีกหลายนัดตามมาทำให้เขาจบชีวิตลงที่โคนต้นแดง ชายป่าท้ายหมู่บ้าน และศพถูกเผาทันที เมื่อตอนค่ำวันที่ 5 พฤาภาคม 2509 แต่สำหรับกำนันแหลม หรือนายอำพล คำพน ยังคงมีชีวิตอยู่ที่บ้านหนองกุง ในสภาพวัยชรา ส่วน "อ.ส." ซึ่งเป็นชาวบ้านหนองกุง คนที่เปิดฉากยิงนัดแรกพึ่งจะจบชีวิตลงเมื่อไม่นานด้วยโรคมะเร็ง

เวลาผ่านล่วงมานานมีผู้สนใจใคร่รู้เรื่องราวของจิตร ภูมิศักดิ์ มีนักศึกษา ปัญญาชน ลงพื้นที่ติดต่อขอสัมภาษณ์พูดคุยกับกำนันแหลม แต่ยังไม่ได้รับความร่วมมืออย่างเต็มใจนัก ลูกสาวของกำนันแหลม เคยตัดพ้อพ้อมกับตั้งคำถามกลับมาว่า "ทำไมเรื่องนี้มันยังไม่จบไม่สิ้น จนป่านนี้แล้วยังไม่จบไม่สิ้นอีกเหรอ..."

ผ่านพ้นไปถึง 30 ปีถัดมาความรู้สึกของคนในครอบครัวของกำนันแหลม ยังไม่พร้อมต้อนรับผู้คนที่เดินทางมาเยี่ยมจิตร ภูมิศักดิ์ เพราะผู้ใคร่รู้ที่ดั้นด้นมาถึงหมู่บ้านแห่งนี้ ห้วงเวลานั้นแสดงออกทางสายตาดูจะไม่เป็นมิตร เคยมีคณะทัศนศึกษาเดินทางมาที่หมู่บ้าน เมื่อมาหยุดรถที่หน้าบ้านของกำนันแหลม นอกจากจะไม่ลงไปถามไถ่แล้ว ยังส่งสายตามองมาพร้อมกับเสียงซุบซิบ ..หลังนี้เหรอบ้านกำนันแหลมคนที่ยิงจิตร ภูมิศักดิ์..."

เข้าสู่ยุค 2540 เป็นต้นมา บรรยากาศเริ่มคลี่คลายขึ้นและดูเหมือนชาวบ้านหนองกุง รวมทั้งกำนันแหลม ต่างเข้าใจในวิถีแห่งการต่อสู้ในอดีตระหว่างซ้ายกับขวา ชาวบ้านจะร่วมกันจัดงานทำบุญในวันที่ 5 พฤษภาคม ของทุกปี ภาพถ่ายและเอกสารที่เกี่ยวข้องกับจิตร ภูมิศักดิ์ ซึ่งถูกรวบรวมเก็บไว้อย่างดีบนศาลาวัดบ้านหนองกุง ทั้งประวัติและผลงาน ประวัติการต่อสู้ บทความที่เคยปรากฏตามสื่อสิ่งพิมพ์ ก็จะถูกนำออกมาปัดฝุ่นอีกครั้งเพื่อการจัดแสดงนิทรรศการ และมีการจัดสร้างอนุสรณ์สถานจิตร ภูมิศักดิ์ ขึ้นในบริวณที่เขาจบชีวิตลง

พระอธิการ โสภา กิตติโสภโณ เจ้าอาวาสวัดประสิทธิสังวรณ์ (วัดบ้านหนองกุง) บอกว่า อนุสรณ์สถานนี้พึ่งจะเสร็จสมบูรณ์และจัดงานฉลองไปหมาดๆพร้อมกับงานทำบุญปีที่ผ่านมา มีปฏิมากรรมหินทรายแกะสลักรูปของจิตร ภูมิศักดิ์ อยู่บนแท่นแวดล้อมด้วยสวนหย่อม บนที่ดินขนาด 100 ตรว.ซึ่งคุณภิรมย์ฯ พี่สาวของจิตร ภูมิศักดิ์ ได้ขอซื้อจากเจ้าของเดิมและมอบถวายโอนกรรมสิทธิ์ให้กับวัดประสิทธิ์สังวรณ์ นายปานชัย บวรรัตนปาน ผู้ว่าราชการจังหวัดสกลนคร ในขณะดำรงค์ตำแหน่ง เป็นผู้จัดหางบประมาณสร้างอนุกรณ์สถาน ได้ติดต่อขอซื้อที่ดินเพิ่มเติมเพื่อขยายพื้นที่ แต่ทางเจ้าของทีดินข้างเคียงไม่ขาย

http://www.oknation.net/blog/print.php?id=435311

วรรณคดีมีคำว่า irony of life   หมายถึงว่าบางครั้งโชคชะตาก็กลับตาลปัตร เล่นตลกกับชีวิตอย่างไม่น่าจะเป็น  แต่ก็เป็นได้จริงๆ   ทิ้งไว้แต่ความเศร้าสลดหดหู่แก่ผู้พบเห็น

อุดมการณ์ของจิตร ภูมิศักดิ์คือเสียสละชีวิตเพื่อชาวไร่ชาวนาในชนบท  ซึ่งเขาเห็นว่าเป็นผู้ด้อยโอกาส ยากไร้ และไม่เท่าเทียมผู้อยู่ในเมือง      แต่เขาก็ต้องมาจบชีวิตด้วยฝีมือของกลุ่มคนที่เขาหวังจะเสียสละให้นั่นเอง
คนเหล่านี้เข้าไม่ถึงอุดมการณ์ของจิตร แน่นอน   แล้วจิตรล่ะ เข้าถึงคนเหล่านี้หรือเปล่า

ลึกซึ้งจริงๆ ครับ

เรื่องบางเรื่องต้องใช้เวลาเพื่อให้เข้าถึง  ;)

ลมหอบกลิ่นแป้งร่ำรำเพยแผ่ว ฝ่าเปลวแดดเดือนห้า จากลานวัดมาถึงบ้านหลังใหญ่ เหมือนจะบอกเจ้าของเรือนที่นั่งอยู่บนแคร่ไม้ขนาดใหญ่ว่าอารามบ้านหนองกุง ถึงคราวรุ่งเรืองอีกครั้งหลังจากตกอยู่ในสภาพที่ไร้เจ้าอาวาสหรือร้างพระ-เณรมานาน นับจากนี้ไป ไม่ว่าจะเป็นบุญเข้าพรรษา บุญวันสารท บุญออกพรรษา บุญกฐิน...หรือบุญสงกรานต์ที่กำลังจะผ่านพ้นไป วัดแห่งนี้จะไม่เหงาร้างอย่างที่เป็นมาอีกแล้ว

๒-๓ ปีที่ผ่านมานี้ เจ้าของเรือนหลังใหญ่วัย ๖๐ ต้น ๆ สุขภาพไม่สู้จะแข็งแรงมากนัก โรคภัยเบียดเบียนตลอดปี เหมือนสงครามอันยืดเยื้อยาวนาน สีผมที่ดูดำขลับกลับขาวโพลน เนื้อหนังอันอ้วนท้วนกลับซูบผอม ราวกับคนตรอมใจหรืออมทุกข์ตลอดปีตลอดชาติ

"เห็นมั้ย บาปไม่แพ้บุญ"

ปากคำลูกบ้านบางคนที่เสียดแทงความรู้สึก มีหรือกำนันเก่าจะไม่รับรู้ มีหรืออดีตมือปราบผู้ก่อการร้ายคอมมิวนิสต์จะไม่ฉุกคิด

มันเริ่มจากมีคนกลุ่มหนึ่งมาขุดเอากระดูก "คอมมิวนิสต์" ที่ถูกยิงตายตั้งแต่ไป  ๒๕๐๙ มาบรรจุไว้ในธาตุ มี "พี่สาว" ของคนตายมาทำบุญทอดกฐิน และมีสำนักพิมพ์ใหญ่มาสร้าง 'โรงเลี้ยงเด็ก' ให้ทางวัด

ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นนั้น ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันสืบเนื่องมาจากการตายของชายหนุ่มคนนั้น ที่หัวไร่ปลายนาด้านทิศตะวันออกของหมู่บ้าน

และเป็นความตายที่นำมาสู่การเกิดใหม่...นามของจิตร  ภูมิศักดิ์ คุ้นหูค้นปากชาวหนองกุงเพิ่มขึ้น ซึ่งมันเป็นการรู้จักอย่างเข้าใจและถูกต้อง

ตรงกันข้ามนามของ กำนันคำพล อำพนกำลังจะถูกลืม??

ซึ่งในวันนี้อดีตมือปราบคอมฯ พอจะทำใจได้ เพราะไม่มีสิ่งใดจีรังยั่งยืน เมื่อ 'คนป่า' หรือพวกคอมมิวนิสต์บนภูซากลาก ทิ้งป่าทิ้งปืนกลับคืนสู่หมู่บ้านจนหมดสิ้น ก็เหมือนพรานไพรไร้ค่า เมื่อป่านั้นไม่มีสิงสาราสัตว์

แต่ลึก ๆ ลงไป อดีตพรานล่าหัวคอมฯ ก็ไม่รู้ว่าเหตุใดจึงมีการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันบนภูสูง ด้วยระหว่างที่การต่อสู้แบบตาต่อตาฟันต่อฟัน ดำเนินไปอย่างไม่มีทีท่าว่าจะจบลงโดยง่าย แล้วจู่ ๆ วันหนึ่ง ฝ่ายคนป่าก็วางปืนเข้ามอบตัวกันเป็นทิวแถว เหมือนนักมวยที่ชกไม่สมศักดิ์ศรี

และกำนันเก่าก็อยากรู้เหมือนกันว่า นับตั้งแต่วันที่ชายหนุ่มถูกยิงตายกลายเป็นผีไร้ญาติไปแล้ว ในขบวนการนั้นมีสิ่งใดเกิดขึ้นบ้าง??

จากเรื่อง "หลัง 'วาระสุดท้ายแห่งชีวิต' จิตร ภูมิศักดิ์" โดย แคน สาริกา นิตยสาร WRITER MAGAZINE ปีที่ ๑ ฉบับที่ ๑๓ ตุลาคม ๒๕๓๖

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

วันนี้ หากใครมีโอกาสไปเยี่ยมเยียนบ้านหนองกุง อำเภอวาริชภูมิ จังหวัดสกลนคร อาจแปลกใจเมื่อพบว่าชาวบ้านที่นี่ตั้งแต่ “เด็กน้อย” “พ่อใหญ่” ไปจนถึง “กำนัน” พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า “จิตร ภูมิศักดิ์” คือ “วีรบุรุษ” ของพวกเขา

พวกเขาเรียกจิตรว่า “วีรบุรุษ” ได้อย่างไม่ขัดเขิน ทั้งที่ประวัติศาสตร์ราชการระบุชัดเจนว่า จิตร ภูมิศักดิ์ คือคอมมิวนิสต์ซึ่งถูกวิสามัญฆาตกรรมโดยเจ้าหน้าที่รัฐไปเมื่อวันที่ ๕ พฤษภาคม ๒๕๐๙ และที่เกิดเหตุคือชายป่าของหมู่บ้านแห่งนี้ มองผ่านสายตาคนยุคปัจจุบันที่พระราชบัญญัติการกระทำอันเป็นคอมมิวนิสต์ถูกยกเลิกไปหลายปีแล้ว นี่อาจไม่ใช่เรื่องแปลกที่ จิตร ภูมิศักดิ์ ซึ่งถูกยิง “ตายในชายป่า เลือดแดงทาดินอีสาน” จะเปลี่ยนฐานะจากคอมมิวนิสต์ในประวัติศาสตร์มาเป็นวีรบุรุษของชาวบ้านหนองกุง

สุดาวรรณ แพงสุข นักเรียนชั้น ม. ๕ จากโรงเรียนธรรมบวร หนึ่งในนักเรียนที่ได้รับทุนการศึกษาจากกองทุนจิตร ภูมิศักดิ์ เล่าว่า “รู้จัก จิตร ภูมิศักดิ์ ในฐานะนักเขียนที่กล้าเสนอความคิดใหม่ ๆ ซึ่งสังคมไทยสมัยก่อนไม่ยอมรับ ภาษาบ้านหนูเรียก ‘หม่นเฮ็ด’ พอได้เรียนรู้เรื่องคุณจิตร ทำให้หนูกล้าพูดกล้าแสดงความคิดเห็น”

วิมลรัตน์ นันทราช ครูโรงเรียนบ้านหนองกุง ก็กล่าวทำนองเดียวกันว่า “ดิฉันเป็นครูที่นี่ตั้งแต่ปี ๒๕๑๙ ชาวบ้านบอกว่าปี ๒๕๐๙ ยังไม่รู้หรอกว่าจิตรคือใครและใครคือจิตร พอรู้ทีหลังก็เสียดายมากที่เขาถูกยิง ทุกวันนี้ที่โรงเรียนเราสอนเรื่องจิตรตั้งแต่อนุบาล เขาถือเป็นบุคคลสำคัญในท้องถิ่นที่เด็ก ๆ ควรรู้จัก”

จากบทความเรื่อง โลกใบใหญ่: สถานที่ตายของชายชื่อ จิตร ภูมิศักดิ์   (http://www2.sarakadee.com/web/modules.php?name=Sections&op=viewarticle&artid=581) นิตยสาร สารคดี ฉบับที่ ๒๕๗ ปีที่ ๒๒ กรกฎาคม ๒๕๔๙

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

ผลงานของจิตร ภูมิศักดิ์ เท่าที่หาได้จากวิกิ   คุณเพ็ญชมพูมีอีกไหม

งานเขียนชิ้นเด่น

    หนังสือ "ความเป็นมาของคำสยาม ไทย, ลาว และขอม และลักษณะทางสังคมของชื่อชนชาติ", 2519*
    หนังสือ "ข้อเท็จจริงว่าด้วยชนชาติขอม" (ต่อมาพิมพ์รวมเล่มกับ "ความเป็นมาของคำสยาม ไทย, ลาว และ ขอม และลักษณะทางสังคมของชื่อชนชาติ" เป็น "ความเป็นมาของคำสยาม ไทย, ลาว และ ขอม และลักษณะทางสังคมของชื่อชนชาติ ฉบับสมบูรณ์")
    หนังสือ "โฉมหน้าศักดินาไทย"*
    หนังสือ "ภาษาและนิรุกติศาสตร์"
    หนังสือ "ศัพท์สันนิษฐานและอักษรวินิจฉัย", 2548
    หนังสือ "โองการแช่งน้ำ และ ข้อคิดใหม่ในประวัติศาสตร์ไทยลุ่มน้ำเจ้าพระยา", 2524
    หนังสือ "สังคมไทยลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยาก่อนสมัยศรีอยุธยา", 2526
    หนังสือ "ตำนานแห่งนครวัด"
    เพลง "ภูพานปฏิวัติ"
    เพลง "แสงดาวแห่งศรัทธา"
    บทกวี "เธอคือหญิงรับจ้างแท้ใช่แม่คน"
    บทกวี "อะไรแน่ ศาสนา ข้าสงสัย"
    บทกวีของจิตร ภูมิศักดิ์*

ไม่รู้ว่ามีพื้นที่สำหรับคนไม่ปลื่มคุณจิตรหรือไม่ ;D

ผมไม่เข้าใจว่าทำไมฝ่ายซ้ายนิยมคุณจิตรนักหนา ผมเลยไปหาหนังสือเขามาอ่าน อ่านแล้วก็ยิ่งสงสัยว่ามีอะไรให้ยกย่อง?

เช่น โฉมหน้าศักดินาไทย ผมอ่านยังไงมันก็โฉมหน้าศักดินาฝรั่งชัดๆ  หรือ อะไรแน่ ศาสนา ข้าสงสัย ผลงานนี้ผมชังเลยที่เดียวเพราะผมไม่ชอบคนที่ด่าแบบเหมารวม (เช่นถ้าด่าคนไทยบางคนผมยังพอรับ แต่ด่าคนไทยแบบเหมารวมผมว่ามันเกินไป) พระดีๆมีมากมายแต่คุณจิตรอยากสั่งสอนเลยด่าแบบเหมารวมซะอย่างนั้น


จากที่อ่านประวัติเขามา สิ่งที่พอจะพึงยกย่องคือยึดมันในความเชื่อตัวเองไม่ว่าจะเจอแรงต้านสักเท่าไหร่ นอกนั้นผมว่ามันเฉยๆไม่เด่นอะไรแต่ดูเหมือนว่าฝ่ายซ้ายอยากปั้นใครซักคนมาเป็นดาราก็เท่านั้น


อนึ่งเหตุที่ผมเฉยๆกับอุดมการณ์ต่อสู้เพื่อคนยากไร้ ด้อยโอกาสและคนชนบท เพราะผมว่าเมืองไทยเปิดโอกาสให้ทุกคนเสมอ ใครขยันทำมาหากินก็ร่ำรวยได้ ใครใผ่ดีไม่กินเหล้าเมายาก็ไม่อดตาย ดูๆแล้วเหมือนว่าฝ่ายซ้ายอย่างคุณจิตรอ่านหนังสือฝรั่งมากเกินไป ความร้อนวิชาเลยกำเริบ (ที่พูดนี่ก็เพราะครอบครับผมก็เคยเป็นคนยากไร้ คนด้อยโอกาสและคนชนบทจากยโสธร ก็ยังลืมตาอ้าปากมีฐานะพอสมควรได้ด้วยความขยัน)

ส่วนเรื่องการเสียชีวิตของคุณจิตรผมว่ามันเป็นธรรมดาของคนที่ตัดสินใจจับอาวุธปืนเข้าสู้นะครับ

ผมก็ไม่แน่ใจว่าคุณจิตรเคยยิงทหารตายหรือไม่เพราะคุณจิตรอยู่ฝ่ายปฎิบัติงานด้านมวลชน

แต่คุณจิตรก็อยู่ร่วมกับขบวนการที่จับอาวุธเข้าเข่นฆ่าอย่างไม่ต้องสงสัย

ในมุมมองนี้กำนันก็ทำตามหน้าที่อย่างสมบูรณ์ เพียงแต่ฝ่ายซ้ายส่วนใหญ่เป็นนักเขียน

และปากกาเป็นอาวุธที่ทรงพลังเสมอ


เวลาที่ผ่านมาคงพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าคอมมิวนิสต์มีความคิดที่ผิด ฝ่ายโลกเสรีต่างหากที่ถูก

ถ้ามองคุณจิตร(ผมใช้คำว่าคุณเพื่อแสดงถึงการยกย่อง)แบบที่คุณ One มองไว้ก็ได้ เช่นผลงานที่เหมือนจะเหมารวม หรือการต่อสู้ทางชนชั้นให้กับผู้ยากไร้ในขณะที่ผู้ยากไร้เหล่านั้นยังไม่รู้ถึงความยากไร้หรือการถูกเอารัดเอาเปรียบที่ตัวเองกำลังประสบเลย  จนไม่เข้าถึงจิตวิญญาณของคุณจิตรได้


ในฐานะที่อ่านงานวิชาการของคุณจิตมาบ้าง อย่างโฉมหน้าศักดินาไทยผมอ่านในสมัยที่ผมยังเป็น Royalist สุดขั้วตอนสมัยหนุ่มๆ กว่าตอนนี้มาก (ตอนนี้ก็ยังหนุ่ม  ;D) อ่านไปก็ค้านหรืออคติต่องานคุณจิตรไป อ่านไปด่าไป แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่ามันก็ใช้ได้ในหลายๆ ส่วน ก็พอจะซึมซับได้ แม้ไม่ได้เห็นด้วยทั้งหมด  แต่ถ้ามองในแง่วิชาการ ผมว่าเป็นงานวิชาการที่ใช้ได้ในสายตาผม แม้อาจจะมีวาระแฝงเร้นทางการเมืองอยู่เบื้องหลัง แต่บางอย่างถ้าเราเอาอคติออกไปเราก็เถียงไม่ออก


ผลงานอื่นๆ ผมไม่ได้ติดตามมากนัก แค่ผ่านๆ แต่เมื่อเห็นปริมาณผลงานเมื่อเทียบกับอายุก็ต้องนับว่าคุณจิตรเป็นคนที่เก่งและสร้างสรรค์ผลงานที่มีคุณค่าไว้มาก น่าเสียดายที่ต้องมาสิ้นชีวิตไปตั้งแต่อายุแค่ 30 กว่าๆ ยังเห็นโลกไม่รอบด้าน ไม่เข้าใจแก่นแท้ของกิเลสคนจริงๆ ไม่งั้นน่าจะเป็นผู้นำด้านความคิดให้กับสังคมได้อย่างมากถึงปัจจุบัน ถ้าวันนี้คุณจิตรยังมีชีวิตก็อาจได้ชื่อว่าเป็นปราชญ์ชาวบ้าน มีผลงานอีกเยอะแยะ  มุมมองก็คงจะเอียงมาทางขวามากขึ้น และคงไม่เหมือนแกนนำนักศึกษาที่ปัจจุบันกลายมาเป็นนายทุนหรือเล่นเกมส์อำนาจกันในปัจจุบัน


ในฐานะบุคคล คนหนุ่มอนาคตไกลที่ยึดมั่นในอุดมการณ์ที่จะยืนหยัดต่อสู้เพื่อความเท่าเทียมในสังคมตั้งแต่ยังเป็นนักศึกษา ในขณะที่สถานการณ์แวดล้อมสังคมไม่ได้เอื้อต่ออุดมการณ์ของคุณจิตรเลย คนที่เข้าใจก็มีน้อย แม้แต่แวดวงนักศึกษาในสมัยนั้นก็ไม่ได้มีค่านิยมแบบต่อสู้ทรราชย์ สร้างความเท่าเทียมให้ชนชั้นที่กว่านักศึกษารุ่นหลังๆ จะมานิยมกันก็อีกเกือบสิบปีหลังการตายของจิตร  แต่คุณจิตรยังกล้ายืนขวางน้ำไม่หวั่นไหว ไม่เลือกทางง่าย สบาย  คนกล้าขนาดนี้สำหรับผมไม่ธรรมดาครับ แม้ผมจะไม่เห็นด้วยกับผลงานทั้งหมด แต่แค่นี้ก็สมควรที่ผมจะยกย่องอย่างสูงแล้ว

ผมก็ยกย่องคุณจิตรที่ยึดมั่นในอุดมการณ์ที่จะต่อสู้ ทั้งๆที่รอบๆตัวคุณจิตร ไม่เอื้อเลย
ไม่ใช่คนที่มีอำนาจอะไร เป็นนิสิตธรรมดา เรียนจุฬา มหาวิทยาลัยระบบโซตัส ยึดขนบประเพณีที่มีมาแต่ก่อน แต่คุณจิตรก็มีความกล้า
ผมยกย่องจริงๆ

คุณจิตร (ใช้คุณเหตุผลเดียวกับคุณประกอบ  ;)) เข้าป่าในฐานะคนผ่านทางเพื่อไปศึกษาที่เมืองจีนตามคำขอของสหายไฟ (อัศนี พลจันทร - ผู้ประพันธ์เพลง "เดือนเพ็ญ" ที่รู้จักกันทั่วบ้านทั่วเมือง) ข้อเท็จจริงคือคุณจิตรไม่ได้เป็นสมาชิกของพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย ไม่ได้เป็นคนสำคัญอันใดเลยในพรรคฯ พรรคฯไม่เคยเชิดชูคุณงามความดีใด ๆ ทั้งสิ้นของคุณจิตร  

จากคำบอกเล่าของ ลุงชาย พรหมวิชัย หรือสหายสวรรค์ ทหารพิทักษ์คู่กายคุณจิตร ภูมิศักดิ์ ในนามสหายปรีชา

ตอนนั้นผมอายุ ๒๐ กว่าปี เจอกับสหายปรีชาปลายปี ๒๕๐๗ เขาชวนผมเข้าป่าที่ดงพระเจ้า เลยตัดสินใจเข้าร่วมขบวนการตอนกลางปี ๒๕๐๘ หน้าที่ผมเป็นทหารพิทักษ์สหายปรีชา ทำงานร่วมกันประมาณ ๑ ปี ผมไม่รู้หรอกครับว่าสหายปรีชาเป็นคนสำคัญแค่ไหน ถ้ารู้ตอนนั้นผมจะต้องเก็บสมุดบันทึกของสหายปรีชาอย่างดี ผมเห็นแกเขียนหนังสือทุกทีที่มีเวลาว่าง เขียนในสมุดเล่มละ ๖ สลึง เขียนเก็บไว้เป็นตั้ง ๆ พอมีคนถามเรื่องนี้ผมก็เสียดายทุกครั้ง

ทุกวันตั้งแต่ตี ๕ สหายปรีชาจะเป่านกหวีด นำพวกเราในค่ายออกกายบริหาร พวกเรากินข้าวเช้าตอนแปดโมง มีข้าวเหนียว กับข้าวก็พวกหน่อไม้ ปู ปลาที่พอหามาได้ พอสายก็ทำงานมวลชนสอนหนังสือให้ชาวบ้าน ชาวบ้านประมาณ ๓๐ คน นั่งล้อมวงฟัง สหายปรีชาสอนเกี่ยวกับอุดมการณ์ แล้วก็ให้แต่ละคนอ่านหนังสือของพรรค พอมีเวลาว่างสหายปรีชาก็นั่งเขียนหนังสือ แกสูบบุหรี่จัดมาก พอได้ยาเส้นตราแมวตากวางส่งมาถึงแกก็มวนใบสูบเลย

หน้าที่ของสหายปรีชาในป่า คือเขียนและสอนหนังสือ ส่วนเรื่องการยิงปืนผาหน้าไม้คงเป็นหน้าที่ของทหารพิทักษ์คู่กาย

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

ถึงถือปืนก็ใช่ว่าจะฆ่าใคร  คงเพื่อใช้ป้องกันตัวให้กลัวเกรง

สหายใบไม้จับปืนยืนทระนงที่ภูหินร่องกล้า    ;)

พูดถึงเรื่องคอมมิวนิสต์อีกซักนิดนึง


ในสมัยที่คุณจิตรยังมีชีวิต ระบอบคอมมิวนิสต์ยังไม่ถูกพิสูจน์ว่าล้มเหลวนะครับ แถมเป็นช่วงที่ประเทศคอมมิวนิสต์มีกำลังกล้าแข็งไม่แพ้โลกเสรี และอาจจะเรียกได้ว่าเป็นทางเลือกเดียวที่เป็นไปได้ของกลุ่มคนที่ไม่เห็นด้วยกับระบอบทุนนิยมที่จะหันไปหาได้  ในโลกที่ข่าวสารไม่ได้แพร่หลาย เรื่องเลวร้ายของประเทศคอมมิวนิสต์ก็ไม่ได้เป็นที่รับรู้ในวงกว้าง การที่มีคนในโลกเสรีที่มองเห็นความไม่เท่าเทียมกัน การเอารัดเอาเปรียบแบบไร้ขอบเขต จะหันไปนิยมระบอบที่โดยภาพลักษณ์ทุกคนเท่าเทียม เสมอภาค ไม่มีการเอารัดเอาเปรียบ เป็นเรื่องที่ไม่น่าแปลกใจ และแม้ปัจจุบันผมไม่ได้มองว่าคอมมิวนิสต์ผิดหรือโลกเสรีถูก


คอมมิวนิสต์แบบโซเวียต เกาหลีเหนือ หรือจีนแดงแบบปลายสมัยเหมาเป็นการประยุกต์ใช้ที่ล้มเหลวต่างหาก ไม่ใช่ไม่ดีถ้ามองในหลักการ   ส่วนโลกเสรีที่ชนะในปัจจุบันถ้าเป็นโลกเสรีที่มีความเสมอภาคและยุติธรรมจริง ความวุ่นวายต่างๆ ปัญหาการก่อการร้าย ฯลฯ  ต้องไม่เกิดแล้วหละครับ  ดังนั้นในสายตาของผมต้องบอกว่าระบอบคอมมิวนิสต์ล้มเหลวในการประยุกต์ใช้มากกว่าระบบโลกเสรี


ลองคิดถึงสังคมไทยสมัยคุณจิตรเป็นหนุ่มๆ เห็น ยุคนั้นยังเป็นยุคของเจ้าขุนมูลนายอำมาตย์อยู่ ระบบเส้นสายพวกพ้องการคอร์รัปชั่นเป็นเรื่องธรรมดา มีการยัดเยียดเข้ามามีอิทธิพลของอเมริกาในนามของทุนนิยมแต่กลับสนับสนุนรัฐบาลเผด็จการ  ยิ่งมองไปเห็นวิถีชีวิตของคนชั้นล่างที่เป็นกลุ่มที่มีมากที่สุดแต่ได้รับประโยชน์จากการพัฒนาน้อยที่สุดย่อมทำให้คนอุดมการณ์แบบคุณจิตรไม่พอใจ ไม่น่าแปลกใจที่แกจะหันไปอีกทาง  และนั่นไม่ได้แปลว่าแกเป็นคนไม่ดีหรือเลือกเส้นทางเดินผิด เพราะมันไม่มีทางอื่นให้คนธรรมดาไม่มีอิทธิพลหรืออำนาจใดๆ สนับสนุนเลือกเดิน

คุณอุดม สีสุวรรณ หรือนามปากกาว่า พ. เมืองชมพู อดีตกรมการเมือง พรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย ซึ่งคุ้นเคยกับคุณจิตรเมื่อทั้งคู่ถูกจับด้วยข้อหามีการกระทำอันเป็นคอมมิวนิสต์ภายหลังการรัฐประหารของสฤษดิ์ ธนะรัชต์ เมื่อวันที่  ๒๐ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๐๑ เล่าเรื่องคุณจิตรกับการยิงปืนว่า

ทีนี้จิตรแกก็ไม่ใช่นักยิงปืน แกไม่ใช่ทหาร พวกเราหลายคนไม่ใช่ทหาร ยิงออกไปก็ไม่ถูก ตาแกก็สั้น แว่นตาก็ต้องใส่ตลอด เข้าไปในนั้นผมไม่เห็นคุณจิตรไปฝึกยิงปืนที่ไหน มีไว้เฉย ๆ ไม่มีใครมีบทเรียนเรื่องยิงปืน พอมีเรื่องก็ไม่ได้โต้ตอบ เพราะสมัยนั้นปี ๐๙ แนวโน้มที่จะเอาการเมืองแก้ปัญหายังไม่มีเลย มันยิงทั้งนั้นเลย ไม่ใช่เฉพาะคุณจิตร ชาวบ้านก็ตายไปตั้งเท่าไหร่ มันซัดเสียทั้งนั้น กองป่ามันถึงได้ใหญ่โต หนีกันไปพึ่งป่า

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

พื้นที่กระทู้นี้เปิดโอกาสให้แสดงความคิดเห็นที่หลากหลายได้ค่ะ  ขอแต่ให้อยู่ในขอบเขตของเรื่อง  ไม่ใช่ทะเลาะกันระหว่างคนเห็นแตกต่างกัน

ขอบคุณครับท่านเจ้าเรือนใจดีมากๆ มาเยี่ยมบ้านนี้แล้วอบอุ่นใจ ;D
-----

คุณประกอบ คุณเพ็ญชมพู ผมถึงบอกว่าปากกาเป็นอาวุธที่ทรงพลังไงครับ

เช่นในตอนต้นกระทู้ คุณเพ็ญเล่าเรื่องคุณจิตร ภูมิศักดิ์ เล่าประสบการณ์จักรวรรดินิยมอเมริกาแทรกแซงประเทศไทย  แต่ในทางกลับกันคุณจิตรก็เลือกเข้าป่าไปอยู่กับพรรคคอมมิวนิสต์ที่จักรวรรดิจีนส่งเงินและอาวุธมาช่วยเหลือ ซึ่งก็ถือว่าเป็นการแทรกแซงประเทศไทยเหมือนกัน? เรื่องนี้มันอยู่ที่เขาจะเลือกเขียนในมุมของเขาใช้หรือไม่?

และเรื่องเหล่าสหายขอข้าวชาวบ้านกิน เพื่อนผมที่เป็นซ้ายก็บอกว่าชาวบ้านให้การสนับสนุน  เพื่อนผมที่เป็นขวาก็บอกว่าชาวบ้านถึงจนมีไม่พอกินแต่จำใจให้เพราะกลัว มันอยู่ที่มุมมองของคนเล่า?

เรื่องเล่าของคุณจิตร ผมยอมรับว่าเป็นเรื่องเล่าที่ซาบซึ้งกินใจ พอเป็นบทกวีก็เป็นบทกวีที่ไพเราะ ครั้นเล่าเชิงสารคดีก็ทำให้เห็นใจคุณจิตรพลอยเสียดายคนดีๆต้องตายไป  แต่มันมีความจริงซักกี่ส่วน?


เรื่องอุดมการณ์ที่เสียสละเพื่อคนยากจน ชาวไร่ชาวนา บรรดาซ้ายเคยถามหรือเปล่าว่าเขาต้องการให้ช่วยอย่างไร? หรือเขาคิดเองเสร็จสรรพว่าช่วยโดยการจับอาวุธเข้าสู้ซะเลย? (อาวุธจากต่างชาติที่เข้ามาแทรกแซงไทย)  คำถามที่สงสัยคือ สังคมไทยสมัยนั้นมันเลวร้ายขนาดต้องจับอาวุธเข้าสู้เพื่อพลิกแผ่นดินเลยหรือ?

ป.ล. ขออภัยที่นอกเรื่องไปไกล ผมแค่อยากตั้งคำถามถึงคุณค่าของคุณจิตรต่อสังคมไทย ว่ามันมากขนาดที่เขายกย่องกันจริงหรือ? :)

ผมไม่เคยทราบมาก่อนเลยว่าเมืองไทยเคยมีทรราชย์จริงๆ(มีแต่เป็นโวหารที่ฝ่ายตรงข้ามตั้งให้)  และผมไม่คิดว่าเมืองไทยมีการแบ่งชนชั้นอะไรจริงจัง  มันทำให้ไม่มีกระแสต่อสู้ทางชนชั้นแบบที่เกิดขึ้นในโลกตะวันตก

ผมว่าเหล่าคนหนุ่มไฟแรงในยุคนั้นและยุคนี้ลำบากก็ตรงที่ประเทศไทยสมบูรณ์พร้อมดีอยู่แล้วพวกเขาเลยไม่รู้จะต่อสู้กับอะไร จึงต้องหาเรื่องชวนทะเลาะกลายเป็นการวิวาทใหญ่โตระหว่างคนไทยด้วยกัน  ก็ดูคนหนุ่มสาวที่เคยเข้าป่าแล้วออกมาสิครับพวกเขาก็ออกมาเจริญเติบโตในหน้าที่การงานที่ดีไม่เห็นจะโดนกีดกันอะไร ดูอย่างคนที่ผมชังน้ำหน้ามากๆอย่าง รองศาสตราจารย์ ดร. สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล นั่นเป็นไรหนุ่มๆเป็นอย่างไรหัวหงอกแล้วก็ยังเป็นอย่างนั้น เขาก็ยังเจริญเติบโตในหน้าที่การงาน  ออกทีวีไทยทำให้คนไม่พอใจทั้งประเทศก็โดนแค่จดหมายจากทางบ้านส่งไปด่าแค่นั้นเอง

ผมว่าเรื่องเสรีภาพ เรื่องการทำมาหากิน เรื่องชนชั้นไม่ใช้ปัญหาของประเทศไทยครับไม่ว่ายุคไหนๆ แต่ที่มันเป็นปัญหาเพราะนักกวีฝีมือเอกเขียนกวีได้สะเทือนใจมากๆจนผู้อ่านเกิดอคติโดยไม่รู้ตัว

อย่างจอมพล สฤษดิ์ ธนะรัชต์ ที่ฝ่ายซ้ายเรียกเผด็จการ ผมได้ยินเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับท่านสมัยเรียนหนังสือเลยลองถามปู่ ปู่กลับบอกว่าชอบยุคจอมพลสฤษดิ์เพราะบ้านเมืองสงบดีโจรผู้ร้ายไม่มี ทำมาหากินสะดวก นี่เป็นมุมมองของพ่อค้าธรรมดานะครับ

คุณจิตรได้ประพันธ์บทกวี ชื่อว่า โคลงสรรเสริญเกียรติกรุงเทพมหานครยุคไทยพัฒนา  (http://www.reurnthai.com/index.php?topic=5587.0) วิจารณ์คนดีของคุณหนึ่งไว้อย่างได้เนื้อหาแลอรรถรส

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

สมัครมาเพื่อกด like ให้กับกระทู้นี้ ...  ;D

เข้าไปอ่านโคลงแล้ว    ก็ไม่น่าแปลกที่จิตรจะรู้สึกเช่นนี้   เมื่อดูจากประวัติของเขา

จิตรถูกจับในข้อหา "สมคบกันกระทำความผิดต่อความมั่นคงของรัฐภายใน และภายนอกราชอาณาจักรและกระทำการเป็นคอมมิวนิสต์" เมื่อวันที่ 21 ตุลาคม พ.ศ. 2501 เขาถูกคุมขังอยู่จนถึงเดือนธันวาคม พ.ศ. 2507 จึงได้รับการปลดปล่อยและพ้นจากข้อหาของทางการ

ไม่แปลกเช่นกันที่คุณปู่ของคุณ one  รู้สึกอย่างที่บอกหลานชาย     ในฐานะประชาชนผู้ประกอบอาชีพสุจริต  มุ่งแต่ทำมาหากินเลี้ยงครอบครัว    ไม่มีบทบาทหน้าที่เกี่ยวกับกับการเมือง   มีชีวิตและทรัพย์สินปลอดภัยขึ้นจากการที่นักเลงอันธพาลผยองในยุคก่อนหน้านี้ ถูกกวาดเข้าคุกลาดยาวเสียหมด   ไม่ต้องกลัวว่าแถวๆที่อยู่จะถูกมือร้ายจุดไฟเผาเอาประกัน หรือล้มหนี้สินในช่วงก่อนตรุษจีน    ตอนกลางคืนไปไหนมาไหน รู้สึกปลอดภัยไม่ห่วงว่าจะถูกจี้ปล้น    คนเหล่านี้มักจะชอบจอมพลสฤษดิ์ ว่าทำให้บ้านเมืองสงบเรียบร้อย และไม่กดขี่ขัดขวางการทำมาหากินของประชาชน

คงเป็นทำนอง "คนไทยยอมรับได้ ถ้ารัฐบาลโกง แต่ตนเองได้ประโยชน์ " (http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1346990267&grpid=00&catid=00)

ทัศนคตินี้ยังคงมีอยู่ในสังคมไทย ไม่เปลี่ยนแปลง

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/smiley12.png)

.. สังคมไทย สอนลูกสอนหลานว่า ... อย่าไปยุ่งเรื่องของคนอื่น เด๋วเราจะเดือดร้อน .. . :-X

ไม่ใช่นะคะคุณเพ็ญชมพู     
คนไทยในช่วงพ.ศ. 2500-2506  ไม่มีโอกาสรู้พฤติกรรมส่วนตัวของจอมพลสฤษดิ์เลย   เพราะหนังสือพิมพ์สมัยนั้นลงข่าวเรื่องการเมืองไม่ได้     ความเพิ่งมาแตกเรื่องอนุภรรยาจำนวนมากมายของจอมพลสฤษดิ์ ก็เมื่อนายกฯคนนี้ถึงแก่กรรม      แต่ยังไม่มีใครพูดเรื่องฉ้อโกง   
ข่าวแต่ละข่าวถูกขุดคุ้ยขึ้นมาเรื่อยๆ ในภายหลัง  แต่เรื่องคอรัปชั่นนั้นเป็นข่าวรอง  แทบไม่ได้ตีข่าวเลย  เรื่องส่วนตัวในฐานะ "จอมพลผ้าขะม้าแดง" เป็นเรื่องที่ประชาชนให้ความสนใจมากกว่า
เพราะฉะนั้นจะเหมาว่า  คนไทยยอมรับได้ ถ้ารัฐบาลโกง แต่ตนเองได้ประโยชน์  ในสมัยนั้นก็ไม่ถูก    ต้องเปลี่ยนเป็นว่า คนไทยยอมรับได้ถ้ารัฐบาลไม่ให้สิทธิ์ทางการเมือง  แต่ตนเองยังทำมาหากินได้ตามปกติ
สิ่งที่คนไทยกลัวที่สุดในสมัยนั้น ก็คือระบบคอมมูนในประเทศจีน      ซึ่งตรงกันข้ามกับการค้าเสรีที่เป็นอยู่ในประเทศไทย

แม้ว่าเปลี่ยนแปลงการปกครองมา 25 ปีแล้ว เมื่อจอมพลสฤษดิ์ขึ้นสู่อำนาจ     เราก็ได้อ่านจากกระทู้เก่าๆในเรือนไทยว่า ในทางปฏิบัติ  ตลอดเวลา 25 ปี   มีแต่การผลัดเปลี่ยนกันขึ้นครองอำนาจแบบรวบยอด  มีระบบรัฐสภาหรือที่เราเรียกว่าประชาธิปไตยคั่นอยู่เพียงชั่วสั้นๆ    ยังไม่ทันที่คนไทยจะมีเวลาหวงแหนสิทธิ์ผ่านทางผู้แทนของตน
คนไทยในสมัยนั้นจึงยังไม่รู้จักมักคุ้นว่า การได้สิทธิ์เสียงทางประชาธิปไตยมีความสำคัญอย่างไรกับตน

สมัยนายสฤษดิ์เป็นใหญ่ นักข่าวไหนบังอาจขุดคุ้ยเรื่องเน่าๆ ถ้าโชคดีก็แค่โดนบุกทุบโรงพิมพ์ ถ้าโชคร้ายก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่กล้าคิด แต่โดยส่วนตัวผมให้เครดิตนายสฤษดิ์ว่าดีกว่านายแปลกนะครับ


อ้อ ปากกาเป็นอาวุธที่ทรงพลัง  อันนี้เป็นวาทกรรมที่เปรียบเปรยได้สวยหรูสมกับที่ออกมาจากพลังของปากกาจริงๆ  แต่ในโลกแห่งความเป็นจริง ปากกาไม่เคยทรงพลังเท่าปืนซักทีครับ ปืนทรงพลังมากกว่าเสมอมา โดยเฉพาะปืนในมือของผู้มีอำนาจที่เห็นแก่ตัวและไม่มีความละอายในการทำชั่ว


ไม่เชื่อศึกษาประวัติศาสตร์โลกได้เลย  ;D  ;D  ;D

เห็นด้วยมากครับ ปากกาหรือจะไปสู้ปืน

สงครามเริ่มจากปากกาครับไม่ใช้ปืน :P

ผู้มีอำนาจสุดท้ายก็ตกจากอำนาจเพราะปากกา (สมองสั่งปืน ถ้าสมองที่รับเอาแนวคิดอุมการณ์ไม่สั่งปืนแล้วปืนจะมีความหมายอะไร?)

หรือถ้าตกจากอำนาจเพราะพ้ายสังขาร สุดท้ายก็โดนปากกาเขียนบันทึกด่าไล่หลังอยู่ดี

บางครั้งปากกาก็สยบอยู่ใต้อำนาจปืน (และอำนาจเงินด้วยกระมัง  ;) )  จนคุณจิตรต้องออกปากเตือน


(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

คุณจิตร บอกนักสือพิมพ์รวมๆ หรือ เจาะจงใครรึเปล่าครับ??

ผมจะมาแก้ตัวแทนจอมพลสฤษดิ์ก็ใช้ที่เพราะความจริงท่านก็ไม่ใช้คนดีที่บริสุทธิ์อะไร (ผมยังไม่ได้เขียนซักคำว่าจอมพลสฤษดิ์เป็นคนดี? แล้วมาเป็นคนดีของผมได้ไงยังงง ???) เพียงแต่ถ้าพูดกันอย่างยุติธรรมท่านก็สร้างผลงานให้บ้านให้เมืองพอสมควร ถึงแม้หลังเสียชีวิตชื่อเสียงจะป่นปี้จากเรื่องฉ้อฉล แต่หลายๆอย่างที่เป็นผลงานด้านดีก็ยังอยู่เช่น มหาวิทยาลัยเกษตร ถนนมิตรภาพ และสวัสดิการสำหรับคนยากไร้เพื่อการรักษาพยาบาล ฯลฯ

http://goo.gl/zsp75


บางทีอาจเพราะอิทธิพลของครูบาอาจารย์ของผมที่ท่านสอนผมว่าว่า "เวลารับฟังคำวิจารณ์จากใครให้ดูว่าเขามีการเสนอทางออกสำหรับปัญหาที่เขาวิจารณ์หรือไม่ ถ้าไม่มีก็ไม่ต้องไปฟัง"  คำพูดนี้คุณครูมีข้อแม้ว่าปัญหานั้นหรือสิ่งที่เราตัดสินใจทำลงไปนั้นได้พิจารณาจนสุดปัญญาแล้ว  ท่านบอกว่าถ้าฟังคำวิจาณ์มากๆมันจะรกสมองจนไม่เป็นอันต้องทำอะไร

ผมเลยรู้สึกว่างานของคุณจิตรเป็นแค่วิจาณ์สังคม แต่ไม่ได้ชี้ทางออกว่าต้องทำอะไรเพื่อแก้ปัญหา? อย่างการด่ากราดเพื่อร่วมอาชีพว่าขายตัว(ผมไม่ชอบคนด่าแบบเหมารวมเป็นการส่วนตัว ถ้าจะด่าก็ให้ระบุนามไปเลยดีกว่า) แต่ไม่ลองมองอีกมุมว่านักหนังสือพิมพ์ท่านนั้นอาจมีอุดมการณ์แบบขวาก็ได้   เขาอาจรู้สึกว่า 10สฤษดิ์ก็ยังดีกว่า1ลัทธิคอมมิวนิสต์ เขาจึงยอมหนุน(คงคล้ายๆการเมืองยุคนี้ที่นักวิชาการดังๆออกตัวแรงหนุนคุณทักษิณเพราะเล็งผลบางอย่าง...)  อันนี้ผมไม่ได้แย้งว่าจอมพลสฤษดิ์ไม่เป็นเผด็จการปิดหนังสือพิมพ์ที่เห็นต่างนะครับ แต่ผมเชื่อโดยบริสุทธิ์ใจว่าถ้าลัทธิคอมมิวนิสต์ชนะในตอนนั้นเขาจะทำยิ่งกว่าที่จอมพลสฤษดิ์ทำ เรียกว่าปืนกลัวปากกาครับ ถ้าไม่กลัวจะสั่งปิดหรือ  ;)

ด้วยเหตุนี้แหละครับผมจึงไม่ค่อยจะฟังและไม่ค่อยชอบพวกที่วิจารณ์อย่างเดียวโดยไม่เสนออย่างเป็นรูปธรรมว่าปัญหาที่มีอยู่จะให้แก้ยังไง ;D


อนึ่งสำหรับนายกรัฐมนตรีที่ผมนับถือว่าเป็นคนดี เป็นแบบอย่างให้ปฎิบัติตนตามคือ พลเอกเปรม ติณสูลานนท์ ครับ

มาช่วยอัพเดทเรื่องราวคุณจิตร  ... 

.. หยุดยาว 4 - 6 พค. 56 นี้ มีทริปบ้านหนองกุงครับ ...

http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1366256133&grpid=01&catid=&subcatid= ....

http://www.youtube.com/watch?v=_YzXMY2OQV4

คุ้นกับภาพคุณจิตรที่ใส่แว่นมากกว่า  

ข้างล่างเป็นรูปคุณจิตรในหน้าปกหนังสือของคุณแป๋ม สหายจาก พันทิป  (http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2007/05/K5378590/K5378590.html#88) ;)

เพลงครับ ..

จากต้นฉบับที่แปรอุดมการณ์ไปรับใช้ทุนนิยมและอิสตรีเล็กๆ .. 5555+                ;D ;D ;D

http://youtu.be/l-JToLPmroU (http://youtu.be/l-JToLPmroU)

http://www.youtube.com/watch?v=l-JToLPmroU&feature=youtu.be


ใส่วิดิโอไม่ได้ ..  :(

ใบไม้ป่า

เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์

จากหนังสือเพียงความเคลื่อนไหว

ใบไม้ร่วงหนึ่งใบในราวป่า
ยังดีกว่าใบไม้เหลืองในเมืองหลวง
ที่รอปลิดหล่นเปล่าประโยชน์ปวง
เป็นด่างดวงดำเปื้อนในป่าคน

ใบไม้ป่าร่วงแล้วได้เลี้ยงป่า
ทิ้งลงมาเลี้ยงรากเลี้ยงลำต้น
เหมือนแม่ให้นมลูกปลูกฝังจน
ลูกเติบตนโตแทนเต็มแผ่นดิน

เมื่อเมืองคนคั่งคับด้วยคนป่า
คนดีก็ด้อยค่าเหมือนกรวดหิน
เมื่อสัตว์ป่าสร้างป่าไว้หากิน
สัตว์เมืองก็ต้องสิ้นวิสัยเมือง

ใบไม้ป่าชื่อ จิตร ภูมิศักดิ์
ได้ร่วงแล้วลงเป็นหลักให้โลกเลื่อง
ดั่งเทียนป่าปลุกแสงขึ้นแรงเรือง
ไม่เปล่าเปลืองลมปราณที่ต้านลม

ลมประสานเสียงแคนว่าแค่นแค้น
เปิบข้าวทุกคราวแค่นความขื่นขม
เหงื่อกูรินตากูแล้งน้ำแห้งตรม
ร่างกูซมซานไข้จนเขียวคาว

เสียงปืนดังเปรี้ยงกว่าเสียงปาก
ก็ปิดฉากชีวิตมืดมิดหนาว
แต่วิญญาณคือทิพย์ที่ยืนยาว
ดั่งดวงดาวยิ่งดึกยิ่งดื่นตา

กาลเวลาฆ่าจิตร ภูมิศักดิ์
กาลเวลาก็ตระหนักประจักษ์ค่า
กาลเวลาฆ่าคนดีทุกทีมา
แต่เวลาก็ทูนเทิดเชิดคนดี

ใบไม้ร่วงหนึ่งใบในราวป่า
เพื่อแตกมาเป็นใบใหม่ในทุกที่
จิตรหนึ่งดวงดับไปในวันนี้
เพื่อจะมีจิตรใหม่มากมายดวง

ถ้าสัตว์เมืองสร้างเมืองเป็นป่าได้
เราก็เหมือนใบไม้เหลืองในเมืองหลวง
ที่โหยหาป่าเขาเปลี่ยวเปล่าปวง
จิตรจะร่วงลงทั้งป่าเข้ามาเมือง

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

เรียนท่านอาจารย์เทาชมพู แหละท่านสมาชิกผู้ทรงคุณวุฒิ ณ เรือนไทยทุกท่านครับ

   เมื่อ พ.ศ. ๒๕๔๘ ผมเคยเขียนกาพย์ยานีชิ้นหนึ่ง ให้ชื่อว่า “แด่ท่านจิตร ภูมิศักดิ์” และปรับปรุงเนื้อหาเพิ่มเติมใน พ.ศ. ๒๕๕๒ ขอสารภาพ ณ ตรงนี้เลยครับ ว่า แท้จริง ผมศรัทธาท่านจิตร ภูมิศักดิ์ ก็ตรงความอัจฉริยะรอบด้าน ส่วนเรื่องอุดมการณ์ฝ่ายซ้าย (ซึ่งผมเชื่อว่าท่านจิตร “ซ้ายจัด) นั่น ผมไม่เชื่อถือเอาเสียเลยครับ ภายหลังจากเกิดเหตุการณ์เมษา-พฤษภาอำมหิต พ.ศ. ๒๕๕๓ ผมได้ข้อคิดอะไรเพิ่มเติมมาหลายข้อ ผลสรุปก็คือ “อุดมการณ์” แท้แล้วเป็นเพียงเสาวพจน์งดงามเท่านั้น
จากข้อเขียน คำให้สัมภาษณ์ของอดีตสมาชิก พคท. บางท่าน ที่เข้าร่วมต่อสู้กับอำนาจรัฐ ภายหลัง ๖ ตุลาคม พ.ษ. ๒๕๑๙ ถึงกับระบุว่า หนีเผด็จการณ์ทหาร เพียงเพื่อจะไปพบกับเผด็จการใน พคท.
เข้าทำนอง หนีเสือปะจระเข้แท้ๆ ใน พคท. ก็มีระบบชนชั้น ใช่จะเสมอภาคดั่งเคยคิดไม่ ผมระแวงถึงขนาด พคท. นั่นแหละครับ ยืมมือเจ้าหน้าที่รัฐ ฆ่าท่านจิตร ทำไมต้องฆ่า คำตอบคือ ราชสีห์ระดับมันสมอง จะอยู่ร่วมถ้ำเดียวกันหลายตัวได้ฉันใด คนปัญญาเฉียบแหลมอย่าง “สหายปรีชา” เมื่อเข้าสู่ พคท. ทางพรรคฯ น่าจะรีบตะครุบ แต่ก็กลับปล่อยค้างไว้ ไม่รับเข้าร่วมในบัดดล ทั้งๆเคยใช้ประโยชน์จากมันสมองของท่านผู้นี้ (จะโดยคำสั่งลับ หรือจะด้วยอะไรก็ตาม ผลงานของท่านจิตรฯ เข้าทาง พคท. มาตั้งนานแล้ว)
แม้ท่านอัสนี พลจันทร (สหายไฟ) ยื่นความจำนงต่อพรรคฯ ให้สหายปรีชาไปช่วยงานที่จีน (ปราชญ์ย่อมรู้เชิงปราชญ์) แหละสหายปรีชาขอผัดผ่อน ทางพรรคฯ แทนที่จะใช้คำสั่งเด็ดขาด กลับอ่อนโอนอนุโลม ให้สหายปรีชาไปปลุกระดมมวลชน ซึ่งเสี่ยงต่อการพบเห็นของเจ้าหน้าที่รัฐฯ ยิ่งยวด ภายหลัง “สหายปรีชา” สิ้นชีวิตนั่นต่างหาก พคท. จึงยกขึ้นมาเทิดทูน เพื่อหวังปลุกกระแสมวลชนคนหนุ่มสาวในเมือง คิดแล้วก็คุ้ม เสียฟืนท่อนใหญ่ไปหนึ่งท่อน แลกกับการจุดไฟคุโพลงพลามลามไหม้ต่อเนื่อง

   เขียนแค่นี้ดีกว่าครับ เพราะผมยังห่วงสวัสดิภาพตนเองอยู่ เอาเป็นว่า ขอจบท้ายด้วยกาพย์ฝีมือเลวๆซึ่งผมเขียนไว้ก็แล้วกันครับ

แด่ท่านจิตร ภูมิศักดิ์

   “เปิบข้าวทุกคราวคำ (ก)
จงสูจำเป็นอาจิณ
เหงื่อกูที่สูกิน
จึงก่อเกิดมาเป็นคน”

   อ่านคำทุกคราวคำ
จงสูจำซึ่งความจน-
ผองทาสผู้ทุกข์ทน
โศกขื่นถมสังคมไทย

   “จิตร ภูมิศักดิ์” พ่อ
เจตน์จดจ่อจากจริงใจ
เกียรติเชิดหวังเกิดชัย
มวลชนชัดจำรัสฉาน

   คำคิดท่านขีดเขียน
คือคำเธียรคงทนทาน
เตือนนามเป็นตำนาน
อันแตกหน่อในธรณิน

   “ฟ้าลวกด้วยเปลวเลือด (ข)
ระอุเดือดทั้งแดนดิน
วอดวายทุกชีวิน
แต่คนยังจะหยัดยืน”

   ปวงคนย่อมเปี่ยมค่า
ใช่สัตว์ป่าสังเวยปืน
เปลวไฟจากปวงฟืน
จักฟูมฟ้าเจิดเฟื่องฟู

   แล้วคนก็ลุกขึ้น
ตระหนักตื่นขึ้นพันตู
ผองพาลอันพล่านภูว์
ต้องพ่ายแพ้ประชาพล

   อ่านคำทุกคราวคำ
จงสูทำอย่างสู้ทน
เจนนำ อย่าจำนน
ต่อหนามไหน่ในธานี

   “ฟ้ามืดเมื่อมีได้ (ข))
ก็ฟ้าใหม่ย่อมคงมี”
คำ “จิตร” พิจิตรพจี
ตรูตราจิต ตรึงติดใจ

   “แก้กฎที่เดือดดุ (ค)
ที่พังผุเป็นพิษภัย
ท่าวรื้อด้วยมือไทย
และสร้างกฎขึ้นทดแทน

   กฎใหม่อำไพผ่อง
จะทาบทองแก่ด้าวแดน
สังคมที่คลอนแคลน
จะมั่นคงไร้วงทราม

   แก้ชีพใช่ที่โชค
หากแก้โลกให้งดงาม
สังคมที่คุกคาม
ต้องมือคนสิกู้คืน

   สังคมนี้กินคน
อย่าหลงกลให้กินกลืน
กำหมัดหยัดกายยืน
ยืนหยัดสู้...กู้โลกา”

(ร่างเดิม พ.ศ. ๒๕๔๘ เสริมแต่ง พ.ศ. ๒๕๕๒)

หมายเหตุ

๑.   กาพย์ยานีในเครื่องหมายอัญประกาศนั้น ผมคัดตัดตอนบางช่วงจากบทกวีของ “ท่านจิตร ภูมิศักดิ์” มา ดังมีรายนามผลงานต่อไปนี้ครับ

ก.   วิญญาณหนังสือพิมพ์ (คำเตือนจากเพื่อนเก่าอีกหน)
ข.   โคลงสรรเสริญเกียรติกรุงเทพมหานครยุคไทยพัฒนา (ตอนที่ ๑)
ค.   เสียงแผ่นดิน (ตอนที่ ๘)

๒.   ผมนำงานชิ้นนี้มาแก้ไข เพื่อจะใช้สำหรับวันครบรอบแปดสิบปีชาตกาล “ท่านจิตร ภูมิศักดิ์” ครับผม


 

มากด like ตัวโตให้คุณชูพงศ์ ค่ะ
กาพย์คุณไพเราะมาก

กดเจ๋งด้วยคน  ;)

(http://www.reurnthai.com/index.php?action=dlattach;topic=5584.0;attach=39970;image)  

คุณชูพงศ์นำบทกวีของคุณจิตรมาสอดผสานเข้ากับบทกวีของคุณได้อย่างเหมาะสม

ขอแสดงความชื่นชมทั้งความเห็นข้างต้นและบทกวี

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

ตามเจ๋งด้วยอีกคนครับ

(http://www.reurnthai.com/index.php?action=dlattach;topic=5584.0;attach=39970;image)

...  8) 8) 8)

ผมกราบขอบพระคุณท่านอาจารย์เทาชมพู คุณเพ็ญชมพู คุณประกอบ และคุณspyrogiraอย่างสูงครับที่เมตตาวิจารณ์ ผมเขียนตอนนั้นก็ในอารมณ์หนึ่ง ตอนนี้ถ้าให้เขียนอีก ผมทำไม่ได้แล้วครับ เพราะความคิดบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป ดังได้เรียนแล้วในความคิดเห็นก่อนหน้าครับ

   เมื่อวานตอนสองทุ่มกว่าๆ  ผมนึกอะไรขึ้นมาได้อีกประเด็น ขออนุญาตถ่ายทอดสู่ทุกท่านครับ

   คนที่สมาทานอุดมการณ์สังคมนิยมอย่างถูกต้องนั้น มิใช่ตะบี้ตะบันกอดอุดมการณ์อย่างเดียวถือพรรคฯ เป็นสรณะเอก หากแต่ต้องกล้าหาญ แสดงความเห็นทักท้วง คัดค้าน ลัทธิอันตนได้ยึดถือนั้นด้วย หากมีสิ่งใดอยุติธรรมเกิดขึ้น ไม่ว่าจะเกิดจากบุคคล หรือทฤษฎี ฯลฯ ผมพบศิลปินผู้ควรค้อมคำนับท่านหนึ่งครับ ได้แก่ ท่านอาจารย์สุวัฒน์ วรดิลก

   ตอนท่านเขียนนวนิยาย “พิราบแดง” ผู้อ่านเห็น “ไห่เยี่ยน” นางเอกของเรื่อง ตลอดจนบุคคลแวดล้อม เต็มเปี่ยมด้วยพลัง เชื่อมั่นในอุดมทัศน์ หลายต่อหลายฉากในนวนิยายเลื่องชื่อดังกล่าว จุดไฟให้คนอ่านอยากลุกขึ้นมาขับไล่ยุคทมิฬ
แต่... ครั้นท่านเขียน “พิราบเมิน” ไห่เยี่ยนกลับกลายเป็นนางนกปีกหัก เธอสารภาพกับวัชระ (ตัวละครเอกฝ่ายชาย) ว่าเธอถูกหลอกใช้ เธอรู้สึกผิดมหันต์ ผู้เขียนแจกแจงพฤติกรรมของแก๊งสี่คนอย่างละเอียด ท่านเขียนถึงขนาด
“เผด็จการฟาสซิสต์ในระบอบคอมมิวนิสต์ โหดร้ายกว่าเผด็จการฟาสซิสต์ในระบอบประชาธิปไตยเสียอีก” ผมจำไม่ได้แล้วครับ ว่าท่านให้ตัวละครใดพูด หรือเป็นความคิดในใจของวัชระ ทว่าถึงอย่างไร ท่านอาจารย์สุวัฒน์ วรดิลก ก็ได้พิสูจน์แล้วว่า ท่านไม่ลำเอียงด้วยฉันทาคติ ผมขอคารวะท่านจากใจเคารพยิ่งครับ
       
 

พวกคอมมิวนิสต์ในแผ่นดินใหญ่สมัยประธานเหมา เขาก็ถือว่าพวกเขาเป็นประชาธิปไตย  คือประชาชนเป็นใหญ่เหมือนกัน    ส่วนไทยเราก็ถือว่าเราปกครองในระบอบประชาธิปไตย   แต่ประชาธิปไตยเขากับประชาธิปไตยเรามีอุดมการณ์ยืนกันอยู่คนละขั้ว

แม้ประชาธิปไตยเขา ในยุคของแก๊งค์สี่คน  กับประชาธิปไตยเขาในยุคของประธานเติ้ง เสี่ยว ผิง ก็เป็นประชาธิปไตยคนละอย่าง   ยืนกันคนละฟากอุดมการณ์เหมือนกัน

คุณสุวัฒน์ วรดิลกมีอายุยืนยาวมาตั้งแต่ยุคกบฏสันติภาพ  เห็นระบอบประชาธิปไตยในจีนเรื่อยมาตั้งแต่สมัยประธานเหมา  จนเห็นประชาธิปไตยสมัยประธานเติ้ง เสี่ยว ผิง    ท่านก็คงจะรู้เห็นด้วยประสบการณ์ว่าคำว่าประชาธิปไตยหรือฟาสซิสต์ มันก็เป็นคำเรียกกันทั้งนั้น    จึงไม่แปลกที่ตัวละครของท่านคิดอย่างนี้ขึ้นมาได้

อ่านความรู้ที่ท่านอาจารย์เทาชมพูกรุณาอธิบายแล้ว ทำให้ผมกระจ่างขึ้นมากมายครับ กราบขอบพระคุณครับอาจารย์

ตลอดเวลาที่ไล่อ่านความเห็นต่างๆในกระทู้ท่านจิตรฯ ใจก็อดคิดไม่ได้ว่า น่าจะเปิดกระทู้
ท่านอัสนี พลจันทร (นายผี) สักหน่อย เสียแต่ว่า ผมไม่มีข้อมูลเชิงลึกใดๆเกี่ยวกับท่านเลยน่ะซีครับอาจารย์ นอกจากค้นหาผ่านอินทรเนตร นายผีท่านอายุยืนกว่าท่านจิตรฯ หลายปีมาก ผมว่า ถ้าสำรวจกันจริงๆ ผลงานก็น่าจะมีมากกว่านะครับ

   เมื่องานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติที่ผ่านมา ผมแวะถามสำนักพิมพ์แห่งหนึ่ง ว่ามีงานของนายผีที่เคยตีพิมพ์ไว้เมื่อ พ.ศ. ๒๕๔๑ ตอนรับอัฐิท่านคืนมาตุภูมิ หลงเหลือมาขายบ้างไหม เขาบอก หมดเกลี้ยงแล้วครับ คนดูแลบูธเป็นผู้มีความรู้ดี ถึงขนาดคุยแถมให้ผมฟังว่า
“งานของนายผี ไม่เหมือนของคุณจิตรหรอก คุณจิตรแกดี แกมีพี่สาวคอยเก็บรักษาต้นฉบับไว้ทุกชิ้น
ส่วนนายผี งานแกกระจัดกระจาย ต้องรวบรวมตามนิตยสาร หนังสือพิมพ์เก่าๆ ตอนแกเข้าป่า ก็ไม่รู้งานไปตกอยู่ไหนมั่ง ถ้าได้มาก็ต้องตรวจพิสูจน์อักษรอีก ไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกคุณ”
ผมฟังแล้วอึ้งครับ กลับมาฟังเพลง “เดือนเพ็ญ” อีกครั้ง สงสารท่านนายผีครับอาจารย์
     

เชียร์ให้คุณชูพงศ์เปิดกระทู้ "สหายไฟ"  ;D

โธ่ คุณเพ็ญชมพูครับ จะยุให้ผมปล่อยไก่เล้าโตหรือครับนี่ สงสารนายชูตาบอดๆ เอ๊ย ตาดำๆเถิดครับ
ผมไม่มีอะไรแปลกใหม่หรือแตกต่างไปจากเว็บไซต์อื่นๆเขามีเกี่ยวกับท่านอัสนี พลจันทร หรือถึงมี ก็ไม่ทราบว่าจะเป็นกุญแจไขไปสู่ประวัติชีวิตของท่านได้หรือเปล่า เพราะเป็นหลักฐานกวีนิพนธ์แค่ชิ้นเดียวเองครับ นั่นคือ "เราชนะแล้ว...แม่จ๋า" น้องนักศึกษา มหาวิทยาลัยขอนแก่นคนหนึ่งเขาค้นพบหนังสือที่หอสมุดมหาวิทยาลัยซึ่งเขาเรียนอยู่ เขาชอบอ่านกาพย์กลอนเหมือนผมครับ  น้องเขาพิมพ์ส่งมาให้เป็นไฟล์ แถมไม่จัดหน้าให้อีกต่างหาก เพราะ
"พี่ ผมรีบพิมพ์ อยากจะให้พี่อ่าน ไม่ได้แบ่งวรรคให้สวยงาม มันโย้เย้นะพี่" ผมก็ "เอาซิ่ คนตาบอด ไม่ต้องการความสวยงามเท่าไหร่หรอก เอาแค่อ่านรู้เรื่องก็พอ (มั้ง)"

ถ้าผมนำ "เราชนะแล้ว แม่จ๋า" มาลงเว็บไซต์เรือนไทย ตามที่น้องเขาพิมพ์ มันก็จะโย้เย้ดูไม่งามสำหรับสาธารณชนจะทัศนา ผมควรจะทำอย่างไรดีครับนี่ (ฮือ)       

จะทำให้คุณชูพงศ์ลำบากมากไปไยเล่า  เชิญสหายเพ็ญเปิดกระทู้สหายไฟเสียก่อนเป็นไร

บทกวี เราชนะแล้ว แม่จ๋า ถ้าคุณชูพงศ์อยากให้นำลง   ส่งมาทางหลังไมค์ก็ได้ค่ะ แต่ควรส่งให้คุณเพ็ญชมพู เพราะดิฉันจัดหน้าไม่เก่ง  ออกมาโย้เย้ทุกครั้ง

ตอนนี้อยูที่เกาะช้าง ใช้ไอแพดส่งข้อความอยู่ ไม่สะดวกในการจัดหน้า

ขอแนะนำให้คุณชูพงศ์ส่งให้คุณเทาชมพูจะสะดวกกว่า  ;D

เรียนท่านอาจารย์เทาชมพู และคุณเพ็ญชมพูที่เคารพยิ่งครับ

   ผมว่า เวลายังอีกยาวนานครับสำหรับจะเปิดกระทู้ท่านอัสนี พลจันทร ในเมื่อท่านเกิดเดือนกันยายน รอไว้ถึงเดือนนั้นก่อนก็คงได้กระมังครับ ไหนจะเดือนตุลาคมอีก ปีนี้
ครบรอบ ๔ ทศวรรษ ๑๔ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๑๖ ถ้าจะหาประเด็นมาเล่นเกี่ยวกับ ๑๔ ตุลา ก็น่าสนุกครับ
 

ฝากเป็นการบ้าน  ให้คุณชูพงศ์เข้ามาตั้งกระทู้ในเดือนกันยายน และเดือนตุลาคมด้วยค่ะ
อย่าลืมนัด 2 ครั้งนี้นะคะ

.. กองไฟ สุมควายตามคอก
คงยังไม่มอดดับดอก จันทร์เอยช่วยบอก ให้ลมช่วยเป่า  ...


... รอลงทะเบียนเข้าฟังบรรยายครับ  ..  ;D

เรียนท่านอาจารย์เทาชมพูที่เคารพยิ่ง และคุณ spyrogiraครับ ผมจะทำ เท่าที่คนเล็กๆอย่างผมสามารถทำได้ครับ 

สหายไฟ - นายผี - อัศนี  พลจันทร  กล่าวถึงวาระสุดท้ายของ จิตร  ภูมิศักดิ์ ว่า การล้มของเขาเป็นการล้มที่ยิ่งใหญ่กว่าการล้มของ ซีซาร์, อาเธอร์ และนารายณ์มหาราช

สุจริต  สัจจพิจารณ์ ได้กล่าวถึงวาระสุดท้ายแห่งชีวิตของ จิตร  ภูมิศักดิ์ ไว้เช่นกัน เชิญคุณชูพงศ์และชาวเรือนไทยเข้าไปติดตามอ่านได้โดยพลัน ใน จากโซ่ตรวนถึงความตาย วาระสุดท้ายแห่งชีวิต จิตร ภูมิศักดิ์  โดย สุจริต  สัจจพิจารณ์ (http://www.reurnthai.com/index.php?topic=5604.msg121059#msg121059)

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

ชีวิตและผลงานของ จิตร ภูมิศักดิ์

เผยแพร่ทางสถานีไทยพีบีเอส   ;D

http://www.youtube.com/watch?v=Gr6QGzehqA8

พิธีเปิดอนุสรณ์สถาน จิตร ภูมิศักดิ์ โดย ดร.ชาญวิทย์ เกษตรศิริ  วันที่ ๕ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๕๖

http://www.youtube.com/watch?v=eu_H0yLaCLA

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

ความทรงจำของ สุภา ศิริมานนท์  (http://www.oknation.net/blog/print.php?id=107956) เกี่ยวกับ จิตร ภูมิศักดิ์

 จาก นิตยสาร "ทางอีศาน" ปีที่ ๒ ฉบับที่ ๑๓ เดือนพฤษภาคม ๒๕๕๖   (http://e-shann.com/wp-content/emagazine/13/) หน้า ๔๐  ;D

ภาพจากนิตยสารฉบับเดียวกัน หน้า ๓๕  ;D

ผมสงสัยอีกแล้วครับ ว่าทำไม ญ ของจิตรไม่มีตีน

จิตร ภูมิศักดิ์ เขียนอธิบายไว้ในบทความเรื่อง "เชิงอักษรไทย" ต้นฉบับเขียนไว้เมื่อ พ.ศ.  ๒๔๙๔ และนำมารวมพิมพ์อยู่ในหนังสือ "ศัพท์สันนิษฐานและอักษรวินิจฉัย" โดยสำนักพิมพ์ฟ้าเดียวกัน พิมพ์ครั้งที่หนึ่ง พ.ศ. ๒๕๔๘ หน้า ๒๗๕ - ๒๘๕

(http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2007/01/K5040700/K5040700-9.jpg)

(http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2007/01/K5040700/K5040700-10.jpg)

รายละเอียดมากกว่านั้น คุณแป๋มได้กรุณาถ่ายภาพบทความจากหนังสือดังกล่าวลงไว้ที่ พันทิป  (http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2007/01/K5040700/K5040700.html) ทั้งหมดแล้ว

คุณเด็กชายน้อยตามไปอ่านได้ตามอัธยาศัย

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

บทความอาจจะยาวไปหน่อย คุณม้าได้สรุปไว้สั้น ๆ ดังนี้

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

เวลา ๖ ปีผ่านไป ก่อนที่คนรุ่นใหม่ซึ่งเสาะแสวงหาประวัติศาสตร์สำหรับจิตสำนึกของตนจะมาค้นพบจิตร และเริ่มสร้างชีวิตของเขาขึ้นมา ตอนแรกที่กลุ่มศึกษาวรรณกรรมของธรรมศาสตร์กลุ่มหนึ่งเกิดสะดุดใจกับหนังสือ ศิลปะเพื่อชีวิต ศิลปะเพื่อประชาชน ในห้องสมุดกลางของมหาวิทยาลัย นักศึกษากลุ่มนี้มิอาจระบุตัวผู้เขียนได้ และไม่รู้ว่าจะจัดเขาหรือเธอเอาไปไว้ตรงไหนในประวัติวรรณกรรมไทย ขณะนั้นเมื่อคนรุ่นใหม่เริ่มคิดเกี่ยวกับนัยของเหตุการณ์วันที่ ๑๔ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๑๖ ในแง่มุมของประวัติศาสตร์สังคมและวัฒนธรรมไทย ศูนย์กลางหนึ่งของความเคลื่อนไหวในการพยายามค้ำจุนวรรณคดีแบบใหม่เริ่มต้นเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา ด้วยกิจกรรมรวบรวมชีวประวัติของจิตรและขุดเอาผลงานของเขาขึ้นมาเผยแพร่  ชลธิรา สัตยาวัฒนา นักศึกษาและอาจารย์สอนวรรณคดีหัวใหม่คนหนึ่งจากจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เป็นผู้ดำเนินการรวบรวมรายละเอียดและเอกสารเกี่ยวกับชีวิตของจิตร คนในแวดวงมหาวิทยาลัยคนอื่น ๆ อย่างเช่น ชาญวิทย์ เกษตรศิริ เป็นคนนำจิตรกลับมาจากชายขอบ และเสนอความเห็นสนับสนุนความเลื่องชื่อทางวิชาการของเขา เหตุดังนั้นจึงเท่ากับเป็นความพยายามที่จะนำเอานักเขียน-หน้าที่ในทางวิชาการมาให้แก่ชื่อจิตร ภูมิศักดิ์ เมื่อชลธิราเข้าป่าหลังวันที่ ๖ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๑๙  “เมือง บ่อยาง” และ โลกหนังสือ ก็รับภาระต่อจากที่เธอทำค้างเอาไว้ และสืบค้นหาผลงานของเขาตลอดจนเอกสารเกี่ยวกับชีวประวัติของเขาเพิ่มขึ้น เพื่อใช้ดึงชีวิตหรือผลงานของเขาให้กลับคืนมาจากการสกัดและการแยกตัวออกอย่างที่มันถูกกำหนดให้เป็น แสงเงิน แม่ของจิตร คือแหล่งข้อมูลคนสำคัญ ตราบถึงวันตายของเธอเมื่อวันที่ ๕ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๒๐ เธอผูกพันอย่างลึกซึ้งกับลูกชายของเธอตลอดชีวิตของเขา

จิตรมีความสำคัญยิ่งต่อจิตสำนึกของคนรุ่นใหม่ เห็นได้จากเมื่อตอนคนรุ่นหนุ่มสาวเข้าป่าหลังการปฏิรูปการปกครองแผ่นดินเมื่อวันที่  ๖ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๑๙ พวกเขายังคนเข้าไปตั้งคำถามเกี่ยวกับเขาอยู่ ชีวิตของพวกเขาตอนนี้รวมเป็นหนึ่งเดียวกับของจิตรแล้วในการปฏิวัติต่อต้านรัฐบาลไทย การกบฏของจิตรถือเป็นแม่แบบสำหรับคนหนุ่มสาวทั้งหลาย จริง ๆ แล้วเขาตายอย่างไรกันแน่ ช่วงเวลาที่เขาอยู่กับพรรคนั้นเป็นอย่างไรกัน ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับคนในระดับเสมอกันเป็นอย่างไร แกนนำของ พ.ค.ท. ยังงงไม่หายกับความดึงดูดใจที่บุคคลหนึ่ง ซึ่งเห็นพ้องต้องกันแล้วว่า มีบทบาทเพียงเล็กน้อยในประวัติศาสตร์ของพรรคมีต่อผู้อื่น เนื่องในโอกาสครบรอบวันตายของจิตร เมื่อเดือนพฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๒๐ ประวุฒิ ศรีมันตะเพื่อนสมัยเป็นนิสิตมหาวิทยาลัยของจิตรคนหนึ่ง ซึ่งตอนนั้นตัวเขาเองก็อยู่ในป่าด้วย ได้จัดการสนทนาเรื่องชีวิตของจิตร เขาได้เล่าถึงความตายของจิตรด้วย  และเมื่อเดือนตุลาคม พ.ศ. ๒๕๒๐ ผู้นำ พ.ค.ท. ได้จัดการประชุมเพื่อแสดงความยกย่องจิตร และคนรุ่นเดียวกันอีกสองคนคือ เสนาะ มงคล กับ สมพงศ์ พึ่งประดิษฐ์ เพื่อประกาศยกย่องพวกเขาให้เป็นปัญญาชนคนสำคัญของพรรค

ชีวิตหรือผลงานของจิตร ภูมิศักดิ์ เริ่มมีโอกาสเผยแพร่สู่งานเขียนที่เป็นภาษาอังกฤษเป็นครั้งแรกในราวช่วงเวลานี้ด้วยเช่นกัน คือในบทความชื่อ “Jit Phumisak : Profile of a Revolutionary intellectual” ของเธเดียส ฟลัด (Thadeus Flood)  เมื่อข้าพเจ้าไปแสดงปาฐกถาเกี่ยวกับงานวิจัยของตัวเองที่จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เมื่อเดือนตุลาคม พ.ศ. ๒๕๒๒ ห้องประชุมมีคนนั่งอยู่เต็มเพื่อรอฟังนักวิชาการชาวต่างประเทศพูดถึง “จิตร ภูมิศักดิ์” นิตยสารทางวรรณกรรมที่สำคัญในสมัยนั้นส่ง “เมือง บ่อยาง” มาจดบันทึกการปาฐกถา และโอกาสอันนี้ทำให้เกิดหนังสือเล่มหนึ่งตามมา ซึ่งได้ถ่ายทอดข้อสังเกตบางประการของข้าพเจ้า นี่เป็นพยานหลักฐานเพิ่มขึ้นคือ แขกจากโพ้นทะเลเพิ่มเติมส่วนของเขาลงไปในเรื่องราวของจิตรด้วย จิตร “ที่เป็นนักวิชาการ” ยังคงอยู่ในขั้นตอนของการถูกจัดให้เข้าที่เข้าทาง และการพูดคุยในเดือนตุลาคมครั้งนั้น ยังคงเป็นเหตุให้การขุดคุ้ยยังดำเนินต่อไปได้อีก

จาก บทความเรื่อง จิตร ภูมิศักดิ์ ในประวัติศาสตร์ไทย โดย Craig J. Reynolds  ในหนังสือ เจ้าสัว ขุนศึก ศักดินา ปัญญาชน และคนสามัญ รวมบทความประวัติศาสตร์ของ เครก เจ. เรย์โนลด์ส (http://www.openbase.in.th/files/tbpj168.pdf) หน้า ๑๗๘-๑๗๙

ในบทความข้างบน เครก เจ. เรย์โนลด์ส ได้กล่าวถึงตอนนี้ไว้ในหน้า ๑๕๘  ;D

วีรกรรมของกำนันแหลมอยู่ในบทความของ เครก เจ. เรย์โนลด์ส หน้า ๑๗๖  ;D