เรือนไทย

 ค่ำคืน ฉันยืนอยู่เดียวดาย
       เหลียวมองรอบกาย มิวายจะหวาดกลัว
       มองนภามืดมัว สลัวเย็นย่ำ
       ค่ำคืนเอ๋ย
     
       ยามนภาคล้ำไปใกล้ค่ำ
       ยินเสียงร่ำคำบอก เจ้าช่อดอกไม้เอ๋ย
       เจ้าดอกขจร นกขมิ้นเหลืองอ่อน
       ค่ำแล้วจะนอนไหนเอย เล่านกเอย
     
       อกฉัน ทุกวันเฝ้าอาวรณ์
       เหมือนคนพเนจร ฉันนอนไม่หลับเลย
       หนาว พระพายพัดเชย
       อกเอ๋ยหนาวสั่น สุดบั่นทอน
     
       ยามนี้เราหลงทาง กลางค่ำ
       ยินเสียงร่ำ คำบอก เจ้าช่อดอกไม้เอ๋ย
       เจ้าดอกขจร
       ฉันร่อนเร่พเนจร ไม่รู้จะนอนไหนเอย เอ๋ยโอ้หัวอกเอย
     
       บ้านใดหรือใครจะเอ็นดู
       รับรองอุ้มชู เลี้ยงดูให้หลับนอน
       นก ขมิ้นเหลืองอ่อน
       ค่ำไหนนอนนั่น อกฉันหมอง
     
       ทนระกำ ช้ำใจยามค่ำ
       ยินเสียงร่ำน้ำตก โอ้หัวอกเอ๋ย
       อกโอ้อาวรณ์ ฉันไร้คู่ร่วมคอน
       ต้องฝึกนอนหนาวเอย โอ้หัวอกเอย
     
       เมื่อมอง หมายปองก็แลเห็น
       หวิวในใจเต้น เหมือนเป็นเพียงแต่มอง
       เหมือน พบรังจะครอง
       แต่หมองเกรงที่ หวั่นจะมีเจ้าของ
     
       ฟังสำเนียง เสียงเพลงครวญคร่ำ
       ใครหนอร่ำ คำบอก เจ้าช่อดอกไม้เอ๋ย
       เจ้าดอกขจร นกขมิ้นเหลืองอ่อน
       ค่ำนี้จะนอนไหนเอย นอนที่นี่เอย


รู้สึกว่าหน้าฝนของผมจะคล้ายๆเพลงนกขมิ้นเลยครับ มันฟังเหงาๆยังไงก็ไม่ทราบ

 นั่นสิครับ คุณกุรุลา วันนี้เรือนไทยเงี๊ยบเงียบ
แต่ชีวิตผมคงไม่เงียบเท่าไหร่ มีเรื่องให้ทำอีกเยอะครับ วันนี้เปิดเทอมแล้ว
อิจฉาคนได้อยู่บ้าน ได้นอน ได้ออนไลน์คุยกับเพื่อนจังเร๊ยยยย หิหิ



ปล. ผมเข้าใจว่านกขมิ้นเหลืองอ่อน ที่ชอบบอกว่า "ค่ำนี้จะนอนไหน" น่ะ เป็นนกขมิ้นท้ายทอยดำนี่แหละครับ
เพราะเขาเป็นนกอพยพ บินลงใต้มาเรื่อยๆ เปลี่ยนที่นอนไปตามทางอพยพก็เลยไม่ทำรัง

คนทั่วๆไปที่เข้าใจว่านกต้องนอนในรัง ก็เลยเอามาพูดกันติดปากไปเลยว่าเจ้าพวกนี้ไม่ทำรังนอน
ที่จริงเขาขึ้นไปทำรังในประเทศจีนนะ (ผมเข้าใจว่าพม่าตอนเหนือๆด้วยอ่ะ)
คนร้องเพลงไม่ได้เห็นเองแล้วเอามาพูดไปเรื่อยตะหาก หิหิ

 ฝนเอย ฝนมา ยามวันวาน
สาดซ่าน ครื่นครื่อ หนักนักหนา
น้ำนอง เต็มถนน สองข้างทาง ต้องถอดเกือก กลัวเปียกปอน
ฝ่าฝน ไม่กลัวฝน เพราะใส่เสื้อฝน และเตรียมมาก่อน
แต่พยุห์ หนักเกินแกน เห็นใครหลาย ๆ คนแสนทุกข์ใจ
เพราฝ่าฝนไป ไม่ได้ อนิจจา!
หลายคน รอเวลา ให้ฝนหยุด
แต่ครานี้ เห็นรอที สักหนึ่งชั่วโมงยาม
จะช่วยเหลือ และเจือจาน ก็มิได้ (ต้องรีบกลับบ้าน!)
เป็นอุทาหรณ์ สอนใจ ให้กลับบ้านเร็ว ๆ
(ล้อเล่นครับพี่ติบอ)
ผมนึกถึงตอนฝนตกว่า ช่วงนี้ฟ้าฝนไม่เป็นใจ และมักเลือกตกในยามราตรี
ครั้นหมดฝนแล้วนี้ เมฆยามราตรี ก็กระจายไป
คล้ายกลางวัน
แต่จะส่อง หาดวงตะวัน ก็มิเจอ คงต้องเก้อ ดูตอนกลางวัน
   

 คุณเฟื่องแก้วครับ ดูภาพ ดอกกระถิน ได้ที่นี่ครับ
ตรงความคิดเห็นที่ 58 - 60

กินหอยนางรมเผื่อด้วยนะครับ  

อย่าลืมกระเทียม กะ พริกขี้หนูด้วยเน้อ ช่วยลดคอเรสเตอรอลได้
ผมต้องเลิกกินมาหลายปีแล้ว เพราะระดับคลอเรสเตอรอลสูง
เกรงจะอยู่ไม่ถึงลูกคนเล็กเรียนจบ ก็เลยต้องระวังตัวไว้บ้าง

 คุณเฟื่องแก้วตอนนี้ อยู่ที่ไหนครับ
เมื่อชวากำลังปั่นป่วนเพราะแผ่นดินไหว เดือดร้อนไปกับเขาหรือเปล่า
ที่อินโดนีเซีย มีสัตว์แปลก ๆ ที่หาดูที่อื่นได้ยากอยู่มาก
เจออะไรก็ยิง ๆ ๆ ไปเรื่อย ๆ ได้เลยครับ

 ระวัง   ! หวัดนกระบาด หิหิ

อยากถ่ายรูปปลาโลมาซักครั้งจังครับ คุณเฟื่อง

 อา  ไม่ทราบว่าตอนนี้ที่อินโดจะเป็นยังไงบ้าง เห็นว่ายับเยินทีเดียว

 อิอิ แวะมาเยี่ยมคับ

 ที่บ้าน นกกาเหว่ายังปลุกอยู่ทุกเช้าค่ะ    ถ้าออกไปเดินเล่นหลังบ้านก็จะพบครอบครัวนกเขา  เดินอยู่ 3 ตัว    
ตัวที่สี่น่าจะเป็นลูกคนโต แยกบ้านออกไปแล้ว   แต่ยังกลับมาเยี่ยมพ่อแม่เป็นประจำ

น้องนกที่เจอบ่อยคือนกกางเขน  โฉบผ่านหน้าไปเป็นประจำค่ะ    เขาเป็นเพื่อนเก่า
เห็นกันมาตั้งแต่อ่านเรื่อง "นกกางเขน" แล้ว เลยคุ้นเคยทักทายกันได้เป็นประจำ

 มีเรื่องมาเล่าต่อ  เรื่องโภชนาการของน้องๆในบ้าน  
ยุคนี้โภชนาการเยาวชนไทยเปลี่ยนไปจากรุ่นพ่อแม่หมดแล้ว    เดี๋ยวนี้มีอาหารเสริม วิตามิน  อาหารลดความอ้วน กินแทนข้าวและกับข้าวอย่างรุ่นพ่อแม่

อย่าว่าแต่คนเลยค่ะ  น้องๆในบ้านดิฉันก็ไม่กินอาหารเหมือนสัตว์เลี้ยงรุ่นเก่าอีกแล้ว

ร็อทฯและพูเดิ้ลที่บ้านกินอาหารเม็ด   เพราะมันสะดวก   สิ้นเปลืองน้อยกว่าไปหุงข้าวกับต้มเศษเนื้อให้กิน  สกปรกน้อยกว่าด้วย
กินกันเสียจนพวกนี้กินอาหารอื่นไม่เป็น
นกกระจอกและนกเขาก็บินมาจิกอาหารเม็ดในชามข้าวหมาเหมือนกัน

หลังบ้านมีสระน้ำธรรมชาติ ขนาดเล็กอยู่สระหนึ่ง  ทิ้งไว้หลายปีไม่มีใครมายุ่ง เป็นที่อาศัยของปลาที่มาเองในหน้าน้ำ กับเต่าน้อย ๑ ตัว ชอบขึ้นมาผึ่งแดดบนสะพานไม้เล็กๆกลางสระ
แม่บ้านดิฉันเขานึกไงไม่รู้  เอาอาหารเม็ดไปโปรยให้กิน

ปลาและเต่าเลยเสียเด็ก   ไม่ยอมกินอาหารอื่นอีกแล้ว   หอบผักบุ้งไปให้เต่า เต่าไม่แตะเลยแม้แต่ก้านเดียว  ผักบุ้งลอยเน่าคาสระ
ต้องโปรยอาหารหมาให้กินถึงจะกิน  ปลาก็เหมือนกันค่ะ
นี่ถ้าเกิดอยากกินวิตามินและอาหารเสริมขึ้นมา เจ้าของคงหมดตัว

 ขอบพระคุณอาจารย์เทาชมพูครับ ที่กรุณาแสดงความเห็นเพิ่มเติมลงในกระทู้ที่เจ้าของไม่ได้เข้ามาเหลียวแลเสียหลายวัน
สำหรับผมฝนทิ้งช่วงไปหลายวันจนผมลืมกระทู้ของตัวเองไปเสียสนิทเลยครับอาจารย์
(หรือฝนจะวิ่งหนีผมก็ไม่รู้แฮะ เพราะผมไม่ถูกฝนหยดใส่เอาหลายวันเลยล่ะครับ)


ตอนนี้มีเรื่องน้องอยากเล่าถึงเสียหลายน้องเชียว ไม่รู้จะเล่าเรื่องน้องไหนก่อนดี เดี๋ยว "น้องจะงอนพี่" ที่ลืมเล่าถึง
อิอิ พูดไปนู่น ลักษณะนามของน้องแต่ละน้องน่ะ เป็น "ตัว" เป็น "เชือก" ทั้งนั้น มีหรือจะมางอนผมได้ หุหุ


เอาเรื่องน้องหมาอีกซักตัวสองตัวก่อนดีกว่าครับ

หลายวันก่อน ที่เดินทางไปจังหวัดอยุธยา ผมได้รับความกรุณาจากผู้ใหญ่ใจดีท่านหนึ่งซึ่งเปิดบ้านของท่านให้ผมพักได้เสียหลายคืน
ที่บ้านนี้มีคุณน้องๆหมาเยอะมาก (14 ตัวหรือเปล่าครับ คุณกุรุกุลา) ซึ่งเกินครึ่งเป็นสุนัขพันธุ์สปิต
แต่น้องตัวแรกที่อยากเล่าถึง เป็นน้องสุนัขพันธุ์ไทยพื้นเมืองตัวโตที่ตั้งตัวเป็น "หัวหน้าแกงค์"

แต่ใครที่วาดภาพหมาหน้าบาก ใส่ปลอกคอหนามเอาไว้ คุณเดาผิดนะครับ เขาทั้งหล่อและเรียบร้อยเชียวล่ะ
เพราะน้องเขาเป็นหมารูปร่างใหญ่ (ใหญ่มาก) จนแวบแรกที่ผมเห็นเผลอใจไปนึกถึงน้องหมาพันธุ์ลาบาดอร์มากกว่าหมาไทยทั่วไป
ก็แหม่ น้องเขาออกจะสูงใหญ่ ท่าเดินก็สง่าจนคนหงอๆอย่างผมยังต้องอาย แถมตายังสีเหลืองอ่อนอีกตะหาก
เจ้าของตั้งชื่อให้น้องรูปหล่อตัวนี้ว่า "น้องสิงโต" แต่จะเพราะอะไรผมก็ไม่ได้เรียนถามท่านดูล่ะครับ

ตั้งแต่ไม่เกิน 15 นาทีแรกที่ทำความรู้จักกัน น้องสิงโตมีนิสัยไม่เปลี่ยนแปลงคือ "ขี้ประจบ" ได้ตลอดเวลา
ยิ่งเห็นใครนั่งลงเป็นไม่ได้น้องสิงโตต้องเดินเข้ามาเอาจมูกโตๆสีน้ำตาลอมชมพูเปียกๆมาซุกไซ้ตามตัว
ต่อด้วยลิ้นกว้างๆ เหมือนตะไบหยาบๆสีชมพูเปียกๆที่คอยเลียแผลบๆตามตัวแขกผู้มาเยือนอยู่เสมอ
จนมีใครซักคนแถวนี้แหละ บ่นว่า "ผมว่านะ ขโมยเข้าบ้านมันก็เลียแหงเลยพี่"

อีกอย่างที่น้องสิงโตต้องทำทุกวันคือ "ออกนอกบ้าน" ทุกวันตอนเช้า
ใครเดินออกจากบ้านเป็นไม่ได้ น้องเขาต้องเดินตามไปจนสุดประตูรั้วแล้วรีบ "มุด" ออกนอกบ้านทันทีที่ประตูเปิด
แถมออกตัวเดียวไม่พอ หันหน้ามาทำเสียงงืดงาดใส่เพื่อนๆ มองหน้าคนเปิดประตูตาละห้อยเหมือนอยากให้เพื่อนออกมาด้วย ทำเอาคนเปิดประตูสงสาร

วันแรกที่เจอ แขก 2 คนก็ตกใจ ทำอะไรไม่ถูกต้องเดินกลับเข้าไปฝากพี่ๆในบ้านไว้ล่ะครับ
แต่พอได้คำตอบมาว่า "เดี๋ยวมันก็กลับมาเอง" ก็เลยได้ออกจากบ้านกันได้

แต่พอเจอเข้าทุกวัน วันสุดท้ายก็เลยเดินตามน้องเขาไปเพราะไปทางเดียวกัน
ที่ไหนได้ เจ้าของบ้านที่น้องเขาไปเห่าอยู่หน้าบ้านน่ะ ตะโกนเรียก "สิงโตๆ"
แต่ดันไม่ได้เรียกหมาบ้านตัวเอง     อะไรเนี่ยะ ทำเอาคนตกใจแล้วไปหาบ้านอื่นเหรอ สิงโต