ตอนเด็ก เติบโตมากับ บางกอก สกุลไทย หญิงไทย ขวัญเรือน ที่อาศัยอ่านของแม่ จนติด...
ยุคนี้ ไปที่แผงหนังสือแล้วสะท้อนใจ สงสัยกลับไปบ้านคงต้องรื้อของเก่าๆมาอ่านระลึกความหลัง
ผมไปอัพเดทรายชื่อหนังสือที่ยังมีชีวิต (ชีวา?)
เล่มที่คล้ายขวัญเรือน ยังมีอยู่หนึ่งปกครับ
เล่มที่คล้ายพลอยแกมเพชร ก็ยังมีอยู่อีกหนึ่งปก เป็นของค่ายใหญ่ สายป่านน่าจะยาว
เมื่อคู่แข่งเหลือน้อยลง หวังว่าวิกฤตจะกลายเป็นโอกาสยืดลมหายใจ
ข้างบ้านผมสมัยก่อนเป็นร้านทำฟันแบบจีน
รับ "สตรีสาร" ให้คนอ่านขณะรอคิว ผมวิ่งเข้าออกบ้านหมอฟัน พลิกอ่านคอลัมน์ที่ชอบ
เป็นเรืองสำหรับเด็กเขียนโดยคุณบรรจบ พันธุเมธา (ถ้าจำไม่ผิด)
มาได้ยินชื่อท่านอีกทีจากคุณเพ็ญชมพู ที่แนะนำ "กาเลหม่านไต"
ผมสั่งหนังสือมาแล้ว คารวะความบากบั่นของท่านที่บุกป่าฝ่าอัสสัมเมื่อห้าสิบกว่าปีก่อน
ปัจจุบันยังแย่ ถนนหนทางสมัยก่อนไม่รู้ว่าจะแย่แค่ไหน
ที่อ่านกาเลหม่านไตแล้วหงุดหงิดนิดนึง คือท่านอาจารย์บรรจบเอ่ยชื่อเมืองเป็นภาษาไทย
ต้องอ่านไปนึกไปว่าตรงกับชื่ออังกฤษอะไร เช่น อ๋อ Dibrugarh
บางทีก็ถอดไม่ออกว่าคือเมืองอะไรแน่
อัสสัมอยู่ปลายจมูก ไปกี่ครั้งก็สนุกทุกครั้ง คราวหน้าจะตามรอย อ. บรรจบ ครับ
นิตยสาร สตรีสาร ได้รับรางวัลพระเกี้ยวทองคำ จากจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ในฐานะนิตยสารส่งเสริมภาษาไทยดีเด่น เมื่อปี พ.ศ. 2530 จนดำเนินการถึงปี 2539 จึงได้ปิดตัวลงไป (วิกิ)
ประเทศไทยยังต้องการนิตยสารดีๆ ที่ช่วยส่งเสริมภาษาไทย
ถ้าสื่อที่ส่งเสริมภาษาไทยทยอยปิดลง อีกหน่อยภาษาไทยของเยาวชนจะแย่
คงจะเป็นเหมือนอาจารย์เทาฯ กล่าวไว้ คือ ห้วนๆ สั้นๆ สไตล์แชท
บรรยายโวหาร พรรณนาโวหาร สาธกโวหาร และเทศนาโวหาร คงสูญสิ้น