เรือนไทย

สวัสดีครับ  ถ้าผมตั้งกระทู้เพื่อที่จะให้เพื่อนๆพี่ๆ โพสของเก่าสะสม
ผมว่าพี่ยีน 1966 กะคุณ เน virain  ต้องมีเยอะแน่ครับ

พระพุทธรูปประดับอยู่บริเวณซุ้มด้านทิศเหนือของพระเจดีย์ วัดโบสถ์ สามเสนครับ
เป็นพระพุทธรูปหินทรายแดง องค์ที่อยู่ทางด้านทิศตะวันตกหินทรายร่อนหักพัง
เป็นอนัตตาจริงๆ ส่วนทิศอื่นไม่ได้ดูครับเพราะมีการกั้นกำแพงต้องเดินย้อนไปไกล
ถึงองค์พระสัดส่วนจะไม่ดีมากแต่ก็งดงามครับ ยิ่งเอามาลงก็ยิ่งกลัวครับ
เพราะใจคนสมัยนี้คำว่าบาปกรรมใช้ไปก็ไม่มีความหมายให้กลัวเลย

การเอาภาพมาลงแบบนี้ผมชักไม่วางใจ ทำยังไงถึงเราจะเผยแพร่ข้อมูลเพื่อเป็นประโยชน์
ในการศึกษาศิลปะไทยได้โดยไม่ส่งผลกระทบต่อโบราณวัตถุสถานต่างๆ
น่ากังวลจริงๆเล้ย :-\

งามเหลือเกิน

ช่วยดูให้หน่อยว่าของเก่าหรือเปล่าคับ  ผมไม่แน่ใจไม่เคยเห็นสิงห์สมัยอยุธยาทำท่านี้
หรือถ้ามีก็แนะนำหน่อยครับ

สวัสดีคุณWandee ครับ

เป็นนรสิงห์ทำขึ้นใหม่แน่นอน ไม่ใช่อยุธยาทั้งลวดลายและรูปทรงครับ

ขอบคุณครับพี่ยีนส์พอดีเห็นอยู่ที่วัดใหม่เทพนิมิตร แปลกใจเลยถ่ายมาถามโดยเฉพาะเลย

หลังจากได้ศึกษางานศิลปะไทยตามที่ต่างๆอย่างจริงจังมาสักพัก  ทำให้พอจะเข้าใจได้ว่าทำไมงานศิลปะถึงตายลงไปทุกวันๆ 
เนื่องจากได้เห็นสภาพความจริงที่พัวพันกับองค์ประกอบมากมาย ตามวัดวาอารามที่จริงเป็นแหล่งรวบรวมงานศิลปะชั้นเลิศเอาไว้ 
เพราะเป็นงานที่ศิลปินสร้างด้วยศรัทธาในพระพุทธศาสนา  และสร้างด้วยวิญญาณให้เป็นงานที่จรรโลงใจ  แต่ในปัจจุบันงานศิลปะ
ในเชิงพานชย์มีมาก คนไทยเองคงเห็นโน่นเห็นนี่จนเจนตา  เมื่อแยกไม่ออกก็ไม่รู้ถึงคุณค่าเสียอย่างนั้น และยิ่งมีสื่ออะไรต่อมิอะไร
เข้ามามากๆคนก็พาลไม่ใส่ใจกันไปเลย  จะไปโทษใครเขาก็ไม่ได้

แต่สำหรับชาวต่างชาติที่มีอันจะกินแล้วชื่นชมในงานศิลปะ  เมื่อเขาอยากจะได้งานดีๆไว้ชื่นชมสะสม
ก็ต้องเล็งเป้ามายังบ้านเมืองอย่างเรา การโจรกรรมศิลปะวัตถุตามวัดวาอารามจึงเกิดขึ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย
เอาไปขายให้ต่างชาติ ประเทศไทยสูญเสียงสมบัติขิงชาติไปมากต่อมากเหลือเกินแล้ว  คนในชาติที่จะศึกษางานศิลปะไทย
ก็จะมีมุมมองแคบลงๆเพราะหางานดีๆดูได้ไม่ถนัด  การโจรกรรมจากพวกคนเหล่านี้ก็เป็นวิบากกรรมของศิลปะไทยที่สาหัสเหลือเกิน

เมื่อมีการโจรกรรมเกิดขึ้น การไม่ไว้วางใจกันก็เกิดขึ้นตามมาติดๆ ทางวัดก็หาทางป้องกันเพราะไม่ใว้ใจใครให้เข้าไปดูหรือไปถ่ายภาพ
กลัวว่าจะเป็นการเข้าไปถ่ายรูปเพื่อนำไปเสนอขาย หรือมาดูเพื่อจะมาขโมย  บางอย่างก็ถูกรักษาไว้อย่างดีมากและไม่บอกให้ใครรู้
ก็กลายเป็นสมบัติเก็บอนุชนรุ่นหลังก็ไม่มีโอกาสจะได้ดูได้ศึกษา นานวันเข้าก็ลืมไปหรือไม่ก็เสื่อมสลายไปอย่างนั้นเอง

ตอนนี้กรมศาสนาก็มีหนังสือเวียนไปตามวัดต่างๆ ไม่ให้วัดเปิดโบราณสถานให้บุคคลแปลกหน้าเข้าไปถ่ายภาพ
นอกจากจะมีหนังสือรับรองมา ดีที่ผมยังเป็นนักศึกษายังพอมีโอกาสได้ดูได้เห็นบ้าง  เว้นแต่บางอย่างที่รักษาไว้
โดยเฉพาะและไม่ให้ใครดู  เพราะกลัวจะหายสาบสูญ  จะไปโทษกล่าวหาวัดก็ไม่ได้เพราะท่านก็ต้องระวังไว้ เพราะไม่รู้เจตนาจริงๆของคน
แต่สำหรับคนที่เจตนาดีทั่วไปๆจะขอเข้าไปชมหรือศึกษางานไทยแบบศิลปินอิสระบ้าง  ก็หมดทางดิ้นรนเพราะไม่มีสังกัดรับรองให้

กรมศิลปากร กองโบราณคดีหรืออื่นๆผมก็เชื่อว่าบางครั้งก็ทำดีที่สุดแล้ว  ตามแต่การเอื้ออำนวยและสถาณการณ์ ผมก็เห็นใจเหมือนกัน
ถึงบางครั้งจะมีข้อโต้แย้งกันบ้างสำหรับผู้ที่มีความรู้อื่นๆ  แต่ก็เป็นคนที่ดูแลศิลปะไทยเหมือนกัน

ที่จริงสมบัติของชาติเหล่านี้น่าจะได้รับการจัดการ ให้มีการเปิดให้คนในชาติได้ชื่นชมสมบัติที่ได้ชื่อว่าเป็นของชาติ
ได้กว้างๆมากขึ้น หากพูดตรงๆก็คือทำอย่างอารยะประเทศเขา  แต่ต้องมีการให้ความรู้ความเข้าใจในการชม การจัดสถานที่ให้ดี
การตรวจตรารักษาที่เข้มงวดจริงจัง ก็อาจจะมีทางที่ศิลปะไทยจะได้กลับมาเป็นที่เชิดหน้าชูตาได้อีกครั้ง
อย่างที่เคยเป็นมาแล้วในสมัยกรุงศรีอยุธยา

เอาภาพธรรมาสน์สมัยอยุธยาจากวัดใหม่เทพนิมิตรมาให้ชมครับ อาจารย์ น ณ ปากน้ำกล่วถึงธรรมาสน์หลังนี้ไว้ว่า
เป็นธรรมาสน์สมัยอยุธยาตอนปลาย ซึ่งดัดแปลงเป็นลายฟรั่ง หลังคาโค้งแบบฟรั่ง
แต่มีย่อมุม มีนาคเบือนทุกย่อมุม ลายบนผนังเป็นลายไทยผสมฟรั่ง เป็นแบบปฏิรูปอย่างหนึ่งของอยุธยาตอนปลาย

ที่จริงหลังคาทรงคล้าๆยแบบนี้ ผมเห็นในภาพเขียนของวัดช่องนนทรีเหมือนกัน
ไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องเป็นที่นิยมในสมัยนั้นหรือเปล่า

หลังคามีการย่อมุมปักนาคปักแบบไทย เป็นการผสมผสานที่ลงตัวหรือไม่ก็แล้วแต่มุมมองครับ

ทวยค้ำเป็นแบบไทย ธรรมาสน์หลังนี้ปรากฏร่อรอยการโจรกรรมเสียจนบอบช้ำเหลือเกินแล้ว
แม้แต่ภาพถ่ายจากเมื่อครั้งอาจารย์ น ไปพบก็ไม่ต่างจากนี้เท่าไร ตัวกระจังไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร
หรือเครื่องประดับที่ชั้นฐานอื่นๆก็ไม่สมามารถจินตนาการได้เลย เป็นที่น่าเสียดายอย่างยิ่ง

ลายที่ผนังธรรมาสน์เป็นลายไทยผสมฟรั่ง ดูคล้ายๆกับที่บานประตูหอไตรวัดระฆังครับ
ธรรมาสน์หลังนี้นับเป็นหลักฐานที่สำคัญอีกชิ้นหนึ่ง ที่บอกเล่าการปฏิวัติของศิลปะสมัยอยุธยา

กาบประดับโคนเสาก็ไม่เหลือเช่นกัน

ขอบคุณที่มาชมครับ แต่พออ่านข้อมูลย้อนหลังดู ผมจะให้ข้อมูลพลาดบ่อยจริง
ไม่รู้พิมพ์ไปได้ยังไง :-\
คคหที่สิบแก้เป็นนาคปักครับ

วันเสาร์ที่ผ่านมาผมได้มีเวลาว่างๆ ไปเดินเที่ยวเล่นละแวกปากคลองภาษีเจริญมา ทีแรกจะตั้งกระทู้ใหม่แต่เหมือนข้อมูลผมจะน้อยไป
เลยเอามาแทรกในกระทู้นี้ ถือว่าเอาภาพมาฝาก และหาความรู้เพิ่มเติมครับ

ด้วยเป็นช่วงที่ผมกำลังจะสอบปลายภาค ต้องไปเตรียมตัวสอบสักระยะ คงไม่ได้เข้ามาฟังเนื้อหาความรู้ต่างสักพักครับ

ภาพพระปรางค์จากวัดอินทาราม หลายท่านคงรู้จักดีเพราะมีความเกี่ยวข้องกับสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชครับ

พระอุโบสถทำแบบฐานแอ่นโค้ง ด้านหน้ามีพระบรมราชานุสาวรีย์และมีเสมาหินเก่าใบหนึ่งปรากฏลวดลายแต่รางเลือนมาก

ลายประดับกระเบื้องเคลือบที่หน้าบันจากวัดอัปษรสวรรค์ครับ

หอไตรวัดอัปษรสวรรค์ อยู่กลางสระน้ำที่น้ำดูจะไม่สะอาดเอาซะเลย ทราบมาว่าหอไตรนี้ได้เป็นแบบอย่าง ในการประกอบหอเขียนของวังสวนผักกาด
ที่ผาติกรรมมาจากวัดบ้านกลิ้งครับ

ลายรดน้ำที่บานประตูหอไตรครับ

บานหน้าต่่างของหอไตรหลังนี้ประดับซะดูโอ่อ่าไม่น้อยเลย

ชิ้นส่วนของธรรมาสน์สมัยรัตนโกสินทร์ที่สวยงามหลังหนึ่ง ปัจจุบันถูกโจรกรรมรูปครุฑและเทพพนมของเดิมไปหมดแล้ว
มีของใหม่มาแทนที่เดิมแต่ฝีมือไม่ดีครับ

ถ้าใครไปที่วัดปากน้ำภาษีเจริญ นอกจากไปกราบหลวงพ่อสดคงเห็นแต่อาคารที่สร้างในสมัยปัจจุบันมากมาย
แต่ข้างพระอุโบสถเชื่อว่าท่านที่เคยไปมาแล้ว คงสะดุดตากับหอไตรกลางน้ำหลังนี้ครับ

ทีแรกก็ตื่นเต้นมากเพราะไม่รู้มาก่อนว่าจะมี เดาเองว่าเป็นงานสมัยอยุธยาที่มาซ่อมกันในสมัยรัตนโกสินทร์
และซ่อมกันต่อในสมัยปัจจุบัน เห็นผนังสีทองอดคิดไม่ได้ว่าเดิมอาจมีภาพลายรดน้ำสวยๆติดอยู่

ฝากช่วยพิจารณาด้วยแล้วกันครับ แต่ก็เสียดายที่ไม่ได้มีโอกาสชมตู้พระธรรมที่คิดว่าต้องมีแน่ๆ เพราะไม่กล้ารบกวนพระสงฆ์ท่าน
ถ้าได้ดูอาจจะรู้กันไปเลยว่าสมัยใน

สิ่งที่ทำให้คิดว่าเป็นหอไตรในสมัยอยุธยา ก็เห็นเครื่องบนหลังคานี่ล่ะครับ เดาว่าแต่เดิมคงมีการติดเครื่องไม้ เป็นช้อฟ้าใบระกานาคสะดุ้งหรือนาคลำยองปกติ
แต่พอผุพังลงไปก็ทำเป็นแบบนี้แทน

ธรรมาสน์สมัยอยุธยา แต่ว่าเป็นสมัยอยุธยาช่วงไหนผมก็เอามาฝากให้พิจารณาด้วยครับ

การแบ่งช่วงสมัยอยุธยาตอนต้น ตอนกลาง และตอนปลาย แบ่งต่างกันจนบางทีผมก็ชักสับสน
ในฐานะเป็นคนที่กำลังเรียนรู้ เลยทำให้คลาดเคลื่อนเรื่องรัชสมัย เพราะอย่างอาจารย์ น ณ ปากน้ำ
ท่านก็แบ่งยุคปลายเริ่มที่สมเด็จพระนารายณ์ฯ อาจารย์สันติ เล็กสุขุม ท่านก็แบ่งตามอาจารย์ท่านหนึ่ง
โดยแบ่งพระเจ้าปราสาททองเป็นงานอยุธยายุคปลาย เป็นต้น พอนำมาพูดกันลอยๆก็เลยไม่รู้จะอ้างอิงใคร
แต่ก็เข้าใจครับว่าเป็นมุมมองที่แต่ละท่านมองต่างกัน

การมองยุคของศิลปะก็เช่นกัน มีบางอย่างที่อาจารย์แต่ละท่านก็มองต่างๆกัน อย่างลายปูนปั้นที่วัดไลย์ ลพบุรี
นับเป็นประเด็นที่น่าสนใจอยู่มากๆ

ภาพกระจังปฎิญาณ ของธรรมาสน์หลังนี้แกะแบนๆครับดูไม่เป็นมิติเท่าไหร่ แต่ทรวดทรงรวมๆงดงามมากครับ

ภาพนรสิงห์แบกก็ดูแบนๆ ครุฑอยู่ที่มุมพอดีเลยดูเป็นมิติมากกว่า ดูอ้วนๆด้วย

สุดท้ายนาคที่เท้าครุฑครับ รูปแบบการแกะลายขมวดๆ ถึงจะทำให้ดูยากจากการซ่อมแซมซะหน่อย