เรือนไทย

เรียนสมาชิกเรือนไทยทราบ

เนื่องจากกระแสละครย้อนยุคช่วงนี้มาแรง พระเอกนางเอกบางทีทำตัวเปิ้ดสะก๊าด รับประทานอาหารฝรั่งกัน ข้าพเจ้าดูแล้วสงสัยนิดๆว่า

ในอดีตน้ั้นเมืองไทยสมัยก่อน อย่างครั้งรัชกาลที่ ๕ หรือ ช่วงพ.ศ. ๒๕๐๐ เราจะหาซื้อพวก นม เนย แป้ง แยม จากที่ไหน เพราะดูไม่น่าผลิตได้ในไทย

รบกวนท่านผู้รู้วานเล่าให้ข้าพเจ้าฟังที

ขอบพระคุณอย่างสูง

ก็เข้าไปซื้อในห้างนั่นแหละคุณหาญปิง มีให้เลือกทั้งห้างฝรั่งและห้างไทย

ห้างฝรั่งที่ขึ้นชื่อก็ต้อง ห้างแบดแมน


ถ้าเป็นห้างไทยก็ต้อง ห้างสิทธิพันธ์ ห้างสันตโภชน์ ห้างคู่แฝดที่อยู่ใกล้ ๆ กัน


(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

คนไทยสมัยรัชกาลที่ ๖ มีนมสด นมข้น แป้งทำขนมเค้ก  เนยแท้   ขนมปัง ปลากระป๋องจากเมืองนอกกินกันแล้วนะคะ   เอามาจากไหน ก็ส่งมาจากเมืองนอกน่ะซีคะ  
เครื่องดื่มอย่างฮอลิกซ์   ซอสแม็กกี้ ก็มีกิน  ชาของอังกฤษก็มี
แม่ดิฉันชอบทำขนมเค้ก   ไปซื้อแป้งสาลี  นม  เนย  จากร้านเสรีวัฒน์ที่สะพานหัน สมัยพ.ศ. 2500  พวกเชอรี่เชื่อม ลูกองุ่นแห้งที่เราเรียกว่าลูกเกต   ก็มีขาย  แม่ซื้อมาประจำเพราะชอบทำฟรุ้ทเค้ก

อ่านกระทู้นี้ทำให้อยากกินขนมปังทาแยมสตรอเบอรี่ขึ้นมาทันทีเลย ต้องไปหาซื้อซะแล้ว กำลังลดความอ้วนอยู่แท้ๆ  ::)  :'(  :'(  :'(  :'(

กินผ่านกระทู้นี้ ไม่อ้วนนะคุณประกอบ

ตามโรงแรมมีห้องอาหารอิตาเลี่ยน ฝรั่งเศสให้เลือกทานแล้วด้วยนี่คะ สมัยนั้น
วัตถุดิบทำอาหารพวกนั้นได้ ก็นมเนยทั้งนั้น
ถ้าผลิตเองยังไม่ได้ก็น่าจะนำเข้ามาอย่างที่คุณเทาชมพูได้ตอบไว้
เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋ายังมีนำเข้า วัตถุดิบทำอาหารก็น่าจะมีบ้างล่ะค่ะ
เคยอ่านมาจากไหนจำไม่ได้แล้ว กล่าวถึงห้างแบดแมน แต่ไม่มีรูปให้ดู
เพิ่งจะเห็นก็วันนี้ สมัยก่อนห้างไม่เหมือนห้างเลยนะคะ
ดูทึมๆ แต่ชอบนะคะ คิดว่าสวยดี
ดูภายนอกแล้วเหมือนกับของทางยุโรปที่สมัยนี้ก็ยังมีลักษณะอาคารที่ภายนอกดูเป็นแบบในรูป
เช่น Harrods ที่ลอนดอน เป็นต้นค่ะ

ออกนอกเรื่องไปไกล ไม่ได้ช่วยเท่าไหร่
แต่อยากแสดงความเห็นด้วยน่ะค่ะ
5555

อดใจไว้ยังไม่ไปหาซื้อแยม ดูรูปท่านอาจารย์เอามาวางไว้เพิ่มกิเลสไปก่อน


ถ้าจำไม่ผิดเจ้านายในสมัย ร.4 ร.5 หลายพระองค์ก็โปรดเสวยอาหารฝรั่ง  อย่างเช่นสมเด็จกรมพระยาดำรงฯ เป็นต้น  ถ้าผมจำไม่ผิดเคยอ่านจากบันทึกของหม่อมเจ้าหญิงพูนพิศมัยว่าสมัยที่พระองค์ท่านต้องลี้ภัยไปปีนัง จนต่อถึงช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง การคมนาคมลำบาก สินค้าจากทางตะวันตกไม่มี ต้องสงวนอาหารทางตะวันตกไว้ทำถวายสมเด็จฯ เท่านั้น


นอกจากนั้นในนิยายพล นิกร กิมหงวน ซึ่งแสดงภาพชีวิตคนไทยช่วงก่อนสงครามโลกจนถึงปี 2510 ได้อย่างดี อาหารเช้าที่คณะพรรคสี่สหายกินกันตั้งแต่ช่วงต้นๆ ของหัสนิยายนี้ก็จะเป็นพวกไส้กรอก ไข่ดาว หมูแฮมแล้ว  คิดว่าค่านิยมอาหารฝรั่งน่านิยมมาตั้งแต่สมัยปลาย ร.4 เป็นต้นมา โดยเฉพาะในหมู่สังคมชั้นสูง ทั้งด้วยรสชาติที่ต่างจากอาหารไทย และด้วยความโก้เก๋ด้วย


อาหารฝรั่งแปรรูจปำนวนมากตั้งแต่อดีตจนแม้แต่ในปัจจุบันจะบรรจุไว้ในขวดแก้วหรือกระป๋องครับ  ทำให้ไม่มีปัญหาเรื่องการขนส่งทีละหลายๆ เดือน   บ้านเราหรือแถวเมืองไทยในปัจจุบันอาจจะไม่ค่อยเห็นแฮมหรือไส้กรอกกระป๋อง  แต่อย่างในอังกฤษนี่ไส้กรอกกระป๋อง ไส้กรอกในน้ำเกลือบรรจุขวดแก้ว  ชีสในน้ำมันมะกอก พวกนี้เป็นเรื่องธรรมดาและหาได้ในซูเปอร์มาเก็ตทั่วไปครับ

อันนี้ถามด้วยความสงสัยนะครับ

ของจำพวกเนยที่พอจะละลายได้ กว่าจะขนส่งมาเมืองไทยไม่ละลายหรือครับ หรือยุคนั้นไทยเรามีเครื่องรักษาความเย็น

ผมไปอ่านง่ายวิจัยเล่มหนึ่ง หาซื้อยากมาก ของฝรั่งเขียน แต่ว่าบังเอิญเมืองจีนมีให้ดาว์โหลดฟรี เรื่องพัฒนาการอาหารในอาณานิคม ศึกษาเฉพาะอาณานิคมอังกฤษในอินเดีย และแถบมลายา

เขาบอกว่า ฝรั่งที่มาแถวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ผลิตภัณฑ์ต่างๆล้วนนำเข้ามาจากออสเตรเลีย กระทั่งเนื้อสัตว์แช่แข็ง

พูดไปเลยนึกสงสัยว่า ของจำพวกผลไม้ แอปเปิ้ล องุ่น พวกนี้เมืองไทยสมัยโน้นก็มีขายหรือเปล่า

อันนี้เป็นความสงสัยส่วนตัว

คุณหาญบิงคงจำกระทู้เก่า ของเสวยในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 5  ได้

http://www.reurnthai.com/index.php?topic=4290.0

เครื่องปรุงแบบฝรั่ง มีหลากหลายในตำราอาหารฝรั่งเหล่านี้

เล่ากันว่าชาววังสมัยรัชกาลที่ 5  เป็นโรคเหม็นนมเหม็นเนย คือทนกลิ่นอาหารฝรั่งไม่ได้   ข้อนี้ก็แสดงว่าอาหารฝรั่งเข้ามาแพร่หลายในวังจนเป็นที่รู้จัก  แม้แต่ชาวบ้านก็รู้จัก   
ในหนังสืองานศพของแม่  แม่เล่าว่าคุณปู่ของท่านซึ่งเป็นคนสมัยรัชกาลที่ 5 และรัชกาลที่ 6  ชอบรับประทานข้าวผัดเนย 
เนยมาจากไหน   ดิฉันเชื่อว่าส่งมาจากสิงคโปร์ เช่นเดียวกับน้ำแข็ง    คงจะมีภาชนะที่ปิดมิดชิดเพื่อรักษาเอาไว้ไม่ให้เสีย   

แอปเปิ้ลสด องุ่นสด ในรัชกาลที่ 5  ไม่แน่ใจว่าส่งมาถึงสยามหรือยัง    แต่องุ่นแห้งที่เรียกว่าลูกเกตมีแล้ว      หลังสงครามโลกครั้งที่ 2  ประมาณพ.ศ. 2500   แอปเปิ้ลกับองุ่นมีขายแถวสะพานหันค่ะ

ลาลูแบร์เล่าเกี่ยวกับเรื่องนมเนยและองุ่นในสมัยสมเด็จพระนารายณ์ ว่า

เขา (ชาวสยาม) มีน้ำนมของนางกระบือ ซึ่งมีครีมมากกว่าน้ำนมของนางโค แต่เขามิได้ทำเนยแข็งหรือเนยอ่อนบริโภคกันแต่อย่างใด เนยอ่อนนั้นจับเป็นตัวได้ยากเพราะอากาศร้อนจัด และเนยอ่อนที่นำมาจากเมืองสุรัตกับเบ็งกะหล่านั้นเมื่อถูกอากาศร้อนจัดเข้าก็มีกลิ่นไม่สู้ดีและละลายคืนตัวเสียเกือบหมดเมื่อมาถึง...

ไม่ว่าพันธุ์ผลาผลหรือพันธุ์บุปผชาติอย่างใด ซึ่งโดยธรรมชาติก็มีรสจัดและกลิ่นจัดแล้ว ก็มิอาจเก็บรักษาไว้ได้ด้วยดีในประเทศที่มีอากาศร้อนจัด ฉะนั้นถึงแม้จะมีผลองุ่นในประเทศเปอร์เซียและเมืองสุรัต ก็ไม่อาจเพาะพันธุ์มุสกาต์ให้ขึ้นได้ไม่ว่าจะบำรุงเลี้ยงสักเพียงไร ต้นตอพันธุ์ดีที่นำมาจากทวีปยุโรปก็จะเสื่อมพันธุ์ลงในชั้นต้น และให้ผลในปีที่สองโดยกลายเป็นองุ่นธรรมดาสามัญพันธุ์พื้นเมืองเท่านั้น

แต่ในสยามซึ่งภูมิอาศยิ่งร้อนจัดกว่านั้น ก็ไม่มีองุ่นดีได้เหมือนกัน เถาองุ่นน้อยต้นที่ปลูกขึ้นได้ที่เมืองละโว้ในพระราชอุทยานนั้นก็ได้ผลเป็นพวงองุ่นชนิดเลว เมล็ดในเล็กและมีรสขม

จากหนังสือ "จดหมายเหตุ ลา ลูแบร์ ราชอาณาจักรสยาม" แปลโดย สันต์ ท. โกมลบุตร

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

กำลังอ่านนิราศหนองคายอยู่ในกระทู้ใกล้ๆนี้  เจอตอนหนึ่งบอกว่าเมื่อทัพเจ้าพระยามหินทรฯกำลังจะเคลื่อนจากหาดพระยาทศ ไปแก่งคอย สระบุรี   มีฝรั่งชาวอเมริกัน นั่งเรือกำปั่น เอาข้าวของเครื่องใช้และของกินจากเงินเรี่ยไรมาให้

ได้จัดซื้อผ้าห่มขนมปัง              กับอีกทั้งหยูกยารักษาไข้
ยาโกรกกรากใบตองสำรองไป      ทั้งขีดไฟชาหีบรีบเอามา

เหตุการณ์นี้เกิดในพ.ศ. 2418  ช่วงต้นรัชกาลที่ 5   สยามมีขนมปังและชาหีบ  (คือชาอังกฤษ ไม่ใช่ชาจีน) ไว้กินแล้ว   ขนาดส่งไปให้เจ้าพระยามหินทรฯ ถึงกองทัพของท่าน   โก้ไม่น้อยเลยเชียว

ชาหีบ เป็นแบบนี้ไหม  ???

ลองเข้ามาเยี่ยมชมห้องเครื่องในพระราชวังสวนดุสิต จะเห็นชุดเครื่องครัว เป็นของต่างประเทศทั้งสิ้น

ตอนเตรียมเสบียงเดินทาง  ท่านผู้หญิงมหินทรฯ น่าจะสั่งนายทิมให้ขนชาจีนไปให้เจ้าคุณสักหนึ่งหรือสองกุรุสแล้วมั้ง  คุณหนุ่มสยาม
ฝรั่งนั่งเรือกำปั่นไฟไปทั้งที   น่าจะมีอะไรที่หายากกว่านั้น

ชาหีบแบบนี้ก็มีค่ะ   

ขนมปังกับเรื่องชา          หมดกังขาเรื่องความหมาย
โกรกกรากยาอะไร         ใบตองใช้ทำไมกัน

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/smiley19.png)

ไม่เคยได้ยินชื่อยาโกรกกราก   ส่วนใบตอง ไม้ขีดไฟ และชาหีบ  ทั้งหมดนี้น่าจะเป็นของใช้ส่วนตัวของเจ้าคุณมหินทรฯ  ทางบ้านคงฝากมาเพิ่มเติมให้    ฝรั่งไม่น่าจะคิดจัดหาใบตองมาฝากคนไทย
ถามว่าใบตองในที่นี้เอามาใช้ทำอะไร    ดิฉันเดาว่าเอามาทำบุหรี่ให้เจ้าคุณ
บุหรี่ที่ว่านี้คือบุหรี่ไทยเป็นมวนโตๆราวกับซิการ์    ข้างในเป็นยาไทย (หรือว่าจะเป็นยาโกรกกราก?)  ข้างนอกมวนด้วยกลีบบัวหรือใบตองแห้งแล้วแต่จะชอบ   ตัวยาเส้นในบุหรี่ต้องผสมคลุกเคล้าเข้าเครื่องหลายอย่างให้มีรสและกลิ่นชวนสูบ  เช่น น้ำเปลือกสับปะรด  คลุกกับชะเอม   ดอกปีบ และเกสรบัว

ที่คิดเช่นนี้เพราะนึกถึงขุนช้างขุนแผน   เมื่อนางแก้วกิริยาไถ่ตัวเองออกจากบ้านขุนช้างได้ ก็ไปอาศัยเพื่อน ค้าขายเล็กๆน้อยๆเลี้ยงชีพ  รอวันจะได้พบสามีอีกครั้ง
สินค้าของนางมีบุหรี่ยาเส้นจากเพชรบูรณ์ มวนด้วยใบตองนวล คือใบตองที่ยังอ่อน

อาศัยอยู่เรือนเพื่อนบ้านเก่า                  เขาก็ช่วยบำรุงรักษา
ชายใดได้เห็นก็ต้องตา                       นางอุตส่าห์เจียมตัวว่าผัวมี
ซื้อขายวายล่องแต่ของถูก                   ลูกไม้ขนมส้มลิ้นจี่
ร้านชำทำฉลากหมากฝาดดี                 ยาบุหรี่เพชรบูรณ์ใบตองนวล”

กลับไปคิดเรื่องขนมปังที่ฝรั่งอเมริกันนั่งเรือกำปั่นไฟมาส่งให้เจ้าพระยามหินทรฯ อีกครั้ง      อ่านตอนแรก  คิดว่าเป็นขนมปังนุ่มๆ อย่างที่เราทาเนยทาแยมกินกันตอนเช้าๆ     แต่นึกอีกที   ขนมปังแผ่นเก็บได้แค่วันสองวันก็เก่งแล้ว   คนกินก็มีแต่ท่านเจ้าคุณ หรืออย่างดีก็แม่ทัพนายกองไม่กี่คน   จะขนใส่เรือมาได้สักกี่ก้อนกันเชียว  เอามามากก็เสียเปล่าๆ กินไม่ทัน  เพราะสมัยนั้นไม่มีตู้เย็น  สารกันบูดก็ไม่มี
จึงคิดว่าขนมปังที่ว่านี้ น่าจะเป็นขนมปังกล่อง อย่างที่เรียกว่า crackers   หรือคนอังกฤษเรียกว่า biscuits    เพราะพวกนี้บรรจุลงกล่องเก็บไว้กินได้นานเป็นเดือน    ไม่เสียง่ายอย่างขนมปังแผ่น     
คนไทยแต่เดิมมาเรียกพวกนี้ว่า ขนมปัง เช่นเดียวกับขนมปังแผ่น   แล้วต่อด้วยชนิดของมัน เช่นขนมปังครีมแครกเกอร์  ขนมปังบิสกิ้ต 
ขนมปังกล่องพวกนี้ เอามากินกับน้ำชาฝรั่งเข้ากันนักค่ะ   

   ในนิราศหนองคายอีกเช่นกัน   ตอนที่ทัพเจ้าพระยามหินทรฯจะเดินทางกลับ   แต่ได้รับคำสั่งให้แบ่งทัพเป็นสองส่วน  ส่วนหนึ่งกลับกรุงเทพ  อีกส่วนยกไปสมทบกับทัพพระยามหาอำมาตย์ที่หนองคาย
   เจ้าคุณมหินทรฯ ท่านสงสารแม่ทัพนายกองทหารที่ยังไม่ได้กลับบ้าน  แต่จะต้องไปหนองคายต่อไปอีก  ก็เลยจัดเสบียงของกองทัพแบ่งไปให้  เป็นอาหารการกินที่หรูมากทีเดียวในพ.ศ. 2418

แล้วท่านจัดพร้อมเพรียงเสบียงกรัง      ขนมปังกินยืดทั้งจืดหวาน
ปลาซาดินอินทผาลำทั้งน้ำตาล      ท่านเจือจานแจกจ่ายทุกนายพล
ทั้งพริกเกลือเยื่อเคยนมเนยนอก      แล้วสั่งบอกไพร่มารับอยู่สับสน
ซึ่งข้าวของกองคละอยู่ปะปน              ผู้คนขนคนละกองของดีดี ฯ

  อาหารฝรั่งที่ขนไปในกองทัพ มีขนมปังทั้งจืดและหวาน  คำว่าขนมปังกินยืดในที่นี้คือขนมปังที่เก็บไว้ได้นานๆเป็นแรมเดือน น่าจะเป็นพวกแครกเกอร์หรือบิสกิ้ตแบบอังกฤษ  มีทั้งรสจืดและหวาน    ปลาซาดินที่ว่านี้เป็นปลากระป๋องแน่นอน  ส่งจากยุโรป  อินทผลัมก็เช่นกัน  คือ date palm ตากแห้ง ใส่กล่องจำหน่ายข้ามประเทศได้
  เยื่อเคย แปลว่า กะปิ     นมเนยนอก ก็คือนมเนยส่งมาจากเมืองนอก    คือเครื่องกระป๋องทั้งหมด

  ภาพข้างล่างคือกระป๋องปลาซาดีนทำด้วยสังกะสีค่ะ   เป็นยุคก่อนพลาสติคจะเกิดขึ้นในวงการอุตสาหกรรม

อุตสาหกรรมเครื่องกระป๋อง โดยเฉพาะสัปปะรดกระป๋องนั้น เราทำกันแล้วในสมัยรัชกาลที่ ๔ และส่งออกไปยังสิงคโปร์

การทำปลาทูกระป๋อง เริ่มทำแล้วในสมัยรัชกาลที่ ๓ โดยทอดปลาทูให้สุกไม่มาก ดองในน้ำมันแล้วใส่กระป๋องสังกะสี ปากบัดกรีด้วยตะกั่ว...ที่มา ดุจนาวกลางสมุทร (พวกล่ำซำและหวั่งหลี)

แหล่งอาหารต่างชาติ มีการนำเข้ามา และย่อมต้องมีผู้บริโภค นั่นคือ บรรดาโรงแรมสำหรับต่างชาติ, ชาวต่างชาติที่อาศัยอยู่ในสยาม โดยเฉพาะถนนเจริญกรุง, เจ้านายและบรรดาขุนนางต่าง ๆ ที่บริโภคของต่างประเทศ

หยิบยกรายการอาหาร (เมนู) ของโรงแรมโอเรียนเต็ล พ.ศ. ๒๔๓๗ มาให้วิเคราะห์ถึง ส่วนผสม เครื่องปรุงที่อยู่ในรายการอาหารเหล่านี้

Sellery Soup

Fried Fish, Red Sauce

Fried Veal, Caper

Stewed Chicken

Cold Beef, Salad

Potatoes

Siamese Curry

Baked Custard

Cheese

Fruit

Coffee

Sellery Soup  น่าจะเป็น Celery soup  ซุปคึ่นไช่

Fried Fish, Red Sauce

Fried Veal, Caper

จะเป็นซุปใส หรือ ซุปข้น ดีหนอ  ???

เพราะถ้าซุปข้น ควรจะมีครีมนม เป็นส่วนผสม ก็คงบรรจุมาใสรูปกระป๋อง

ประเทศไทยสมัยรัชกาลที่ ๕  ก็มีวัวนมนะคะ    สามารถเอานมสดนำมาทำครีมใส่ในซุปได้

Stewed Chicken

Cold Beef, Salad

Baked Custard

ลองไปหาข้อมูลว่าเรือสินค้าห้องเย็นที่ใช้งานได้เริ่มมีตั้งแต่ตอนไหนจากพี่วิกิ  ได้ผลมาว่าเรือสินค้า Dunedin ของนิวซีแลนด์เป็นเรือสินค้าลำแรกที่ติดตั้งระบบห้องเย็นที่ใช้งานได้ ในปี 1881 เรือลำนี้ขนเนื้อจากนิวซีแลนด์ไปประเทศอังกฤษ ใช้เวลา 98 วันโดยเนื้อยังอย่ในสภาพแช่แข็ง เป็นจุดเริ่มต้นของเรือห้องเย็นในเวลาต่อมา ในปี 1900 มีเรือสินค้าห้องเย็นในโลก 356 ลำ  ซึ่งทั้งหมดนี้ตรงกับรัชสมัยรัชกาลที่ 5 ครับ

เรือ Dunedin

ของแถมให้กระทู้

     คนไทยเริ่มรู้จัก "น้ำแข็ง" ตั้งแต่สมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 4  โดยเรือกลไฟชื่อ "เจ้าพระยา" เดินขึ้นล่องระหว่างสิงคโปร์กับกรุงเทพฯ ใช้เวลา 15 วัน  บรรทุกของประหลาดคือ"น้ำแข็ง"บรรจุหีบกลบด้วยขี้เลื่อยส่งเข้ามาในกรุงเทพ   ผู้สั่งน้ำแข็งคือ พระยาพิสนธ์สมบัติบริบูรณ์ (ยิ้ม พิศลยบุตร) ครั้งเป็น พระภาษีสมบัติบริบูรณ์ เจ้าของเรือเจ้าพระยา
    เมื่อครั้งมีสุริยุปราคาเต็มดวงที่หว้ากอ  พ.ศ. 2411  เซอร์แฮรี่อ็อต เจ้าเมืองสิงคโปร์ บันทึกความประทับใจไว้ความว่า
    "พระภาษีสมบัติบริบูรณ์ ซึ่งรับหน้าที่เป็นผู้จัดอาหารเลี้ยงแขกเมือง นำเอาพ่อครัวฝรั่งเศสเข้ามาให้รู้จักพร้อมด้วยชาวอิตาลีหนึ่งคน และลูกมือชาวเมืองอีกหลายคน จัดการเลี้ยงดูอย่างฟุ่มเฟือย  ของอร่อยที่หาไม่ได้ในแถบนี้ก็จัดหามาจากสิงคโปร์ การทำกับข้าวก็ทำอย่างประณีต มีทั้งเหล้าและไวน์ต่างๆ น้ำแข็งก็บริบูรณ์ อาจจะกล่าวได้ว่าไม่มีอะไรที่ต้องการอีก"

เอ๊ !!! น้ำจะเป็นตัวได้อย่าง เอาอะไรมาพูด ?... :P

เรื่องพระประวัติตรัสเล่า เคยกล่าวว่า น้ำแข็งที่เอาเขามานั้นกว่าจะมาถึงก็ก้อนเล็กลงไปมาก การหีบห่อใส่ลังไม้แล้วใส่แกลบกลบมาเพื่อให้ความเย็นคงอยู่

เมื่อน้ำแข็งมาแล้ว รัชกาลที่ ๔ ก็นำมาใส่น้ำและเรียกบรรดาพระโอรสมาดื่มน้ำนั้น ซึ่งน้ำแข็งที่ว่านี้ กัดลิ้นยิ่งนัก

เข้ามาเก็บความรู้ค่ะ สมัยก่อนขนน้ำแข็งมาจากสิงคโปร์ เดินเรือตั้ง 15 วัน น้ำแข็งคงต้องก้อนใหญ่มากๆแน่ไม่งั้นคงละลายเสียหมดเมื่อมาถึงบางกอก

      ตั้งแต่รัชกาลที่ 7 มาจนถึงหลังสงครามโลกครั้งที่ 2    คนไทยกินอาหารฝรั่งได้จากภัตตาคารประเภทหนึ่ง เรียกว่า "กุ๊กช็อป" เป็นร้านอาหารที่ดำเนินงานโดยคนจีนไหหลำ    คนจีนเหล่านี้เคยเป็นพ่อครัวตามสถานทูต  และโรงแรมฝรั่งมาก่อน   เรียนรู้เมื่อเป็นลูกมือของเชฟฝรั่ง ซึ่งเรียกว่ากุ๊ก 
     เมื่อพวกนี้เรียนรู้วิชาทำอาหารฝรั่งพอสมควรแล้ว  ก็ออกมาทำร้านอาหารของตัวเอง    เอาสูตรวิธีทำอาหารฝรั่งมาปรับผสมผสานกับอาหารจีน   ปรุงรสให้ถูกลิ้นคนไทย จึงเป็นที่นิยมของชาวกรุงเทพกันมาก   กลายเป็นภัตตาคารชั้นดี  จัดเลี้ยงกันในโอกาสพิเศษบ้าง ในการกินอาหารดีๆนอกบ้านบ้าง   เป็นของโก้มีหน้ามีตาในยุค 50-70 ปีก่อน
     ต่อมา  ความนิยมเปลี่ยนไป  ร้านอาหารมีมากมายทุกหัวระแหงรวมทั้งอาหารฟาสต์ฟู้ดที่เข้ามาเป็นอาหารยอดนิยม   กุ๊กช็อปก็ค่อยๆล้มหายตายจากไป   เจ้าของถึงแก่กรรมไปไม่มีลูกหลานสืบต่อบ้าง    ที่ดินแพงลิบลิ่วเลยขายตึกแถวไปบ้าง  ต้านทานกระแสนิยมใหม่ๆไม่ไหวบ้าง  ปัจจุบันเลยเหลืออยู่แค่ 2-3 ร้าน   ที่เพิ่งปิดไปเมื่อปลายปี 2555 ก็คือสีลมภัตตาคาร

     ตัวอย่างอาหารฝรั่งจากกุ๊กช็อป

เห็นขนมปังหัวกะโหลก หรือขนมปังปอนด์ ทานกับเนย มาในจานง่าย ๆ แบบนี้ ได้อารมณ์ความอร่อยขึ้นมาทันที  ;D

ขอรับรองในฐานะคนที่ตามกระแสไปนั่งกินในสีลมภัตตาคารก่อนเขาปิดไม่กี่วัน   ว่าขนมปังฝีมือกุ๊กช็อป นุ่มอร่อยจริงๆ  กินกับเนยก็ยอด กินกับน้ำเกรวี่ในสตูลิ้นวัว  สตูหมูจานต่างๆก็เยี่ยม    ไม่ต้องกินข้าวเลยค่ะ