เรือนไทย

          กระทู้นี้แตกช่อมาจาก ฉากประทับใจในหนังเก่า SPOILER ALERT ครับ

                http://www.reurnthai.com/index.php?topic=4255.1035

            นำเสนอ ภาพยนตร์วิจิตรบรรจงรังสรรค์ สวยงามจนคิดว่าน่าจะนำเสนอเป็น  

                    ส.ค.ส. (ส่ง ความ สวย) ปีใหม่  

            ด้วยหนังที่ได้กล่าวเกริ่นไว้ในกระทู้นั้นก่อนมหาอุทกภัย ถึงเวลานี้ที่ น้ำลด จอผุด
จึงพร้อมแล้วที่จะชวนชมกัน ครับ

             จาก "เรื่องเล่า" ที่ประตูเมือง "ราโชมอน" ของบรมครูคุโรซาวา
ผู้กำกับรุ่นหลังซึ่งตอนนี้ก้าวขึ้นมายืนอยู่แถวหน้าของเอเชีย - จางอี้โหมว ได้หยิบยืมแนวทาง
มาใช้ในผลงานชิ้นเอกของเขาเรื่อง

                     H E R O (2002)
 
               หนังทุนหนัก นักแสดงใหญ่ เรื่องไม่ธรรมดา (ตรงกันข้ามกับผลงานเล็กๆ ของเขาอย่างเรื่อง
The Road Home)
 
               ตัวหนังโดดเด่นด้วยเรื่องราว แง่คิด มุมมอง(การเมืองเรื่องของอำนาจปกครอง) และ
ภาพวิจิตรงดงาม มีการใช้สีสดใสสื่อเรื่องและอารมณ์ในแต่ละช่วงได้อย่างตรึงตา (ที่ทำให้คนดูนึกถึงการใช้ สี
ของคุโรซาวาในหนังเรื่อง Ran ด้วย) 

                เนื่องจากไม่ถนัดประวัติศาสตร์จีนและมีบทความเขียนถึงหนังดังเรื่องนี้มากมายแล้ว
จึงจะเล่าถึงเนื้อเรื่องจากหนังเป็นหลัก ครับ     

        Piercing wind, chillig river of Yi.

        The hero has to leave, and he will never return.

                 สายลมเหน็บหนาว     สายน้ำเฉียบเย็น
                
                 วีรชนจากไป            เขาจักไม่กลับมา

            ร้อยกรองบทนี้เป็นที่นิยมยกย่องยืนยงยาวนานมากว่าสองพันปีนับจากวันที่วีรบุรุษในตำนาน -
จิงเคอ ได้แต่งไว้ก่อนที่จะออกเดินทางเพื่อไปปฏิบัติการสังหารอ๋องแห่งรัฐฉิน (ผู้ที่สามารถปราบปราม
แว่นแคว้นต่างๆ แล้วรวมเป็นแผ่นดินเดียวกันและเถลิงอำนาจขึ้นปกครองเป็นจิ๋นซีฮ่องเต้ในที่สุด)

          ในขณะที่ จิงเคอ คือสัญลักษณ์บันดาลใจในความเป็นปัจเจกวีรบุรุษ จิ๋นซีฮ่องเต้ก็คือสัญรูป
แห่งระบอบเผด็จการเบ็ดเสร็จ

ร่ำลาริมฝั่งแม่น้ำยี่

             เหตุการณ์เผชิญหน้ากันของทั้งสองฝ่ายนี้ ได้ถูกศิลปินรุ่นต่อๆ มา นำไปใช้เป็นวัตถุดิบ
ในการรังสรรค์งานพินิจพิเคราะห์สภาพธรรมของการจัดระเบียบสังคมในจีนแผ่นดินใหญ่

               และ ศิลปินผู้รังสรรค์ภาพยนตร์อย่างจางอี้โหมวก็เป็นอีกหนึ่งที่หยิบเรื่องราวจากประวัติศาสตร์
ตอนนี้มาถ่ายทอดเป็นภาพยนตร์โดยเลือกที่จะใช้กลวิธีจาก "ราโชมอน" เล่าเรื่อง 

              ประวัติศาสตร์บันทึกไว้ว่า จิงเคอนำศีรษะของแม่ทัพฟั่นอี้ฉี(ผู้ยอมพลีชีพตน) พร้อมแผนที่
ของแคว้นเอี้ยนเป็นหลักฐานการแปรพักตร์มาสวามิภักดิ์เปิดโอกาสได้เข้าเฝ้าฉินอ๋อง ขณะที่จิงเคอคลี่ม้วนแผนที่
ออกต่อหน้าท่านอ๋อง เขาได้ฉวยมีดที่ซ่อนอยู่ในม้วนแผนที่นั้นจ้วงแทงหมายสังหารแต่กระทำการไม่สำเร็จ
และถูกประหารในที่สุด
   

             ช่วงเวลาเมื่อราวสามศตวรรษก่อนคริสตกาล ครั้งนั้นแผ่นดินจีนประกอบด้วยแว่นแคว้นเจ็ดรัฐ
ก่อศึกเพื่อชิงความเป็นใหญ่ เรียกว่ายุคสงครามระหว่างรัฐ ประชาชนทุกข์ระทมล้มตายจากภัยสงคราม

              อ๋องแห่งรัฐฉินที่เกรียงไกรกว่า(และโหดกว่า)กรีฑาทัพรุกรานปราบปรามรัฐอื่นๆ ด้วยมุ่งหวัง
ที่จะใช้สงครามรวมแคว้นต่างๆ ให้เป็นหนึ่งเดียว แผ่นดินแดงฉานด้วยเลือดและไฟสงคราม
              จึงปรากฏการสรรหาส่งผู้กล้าพร้อมวิทยายุทธเข้าไปปฏิบัติการสังหารฉินอ๋องเพื่อดับภัยสงคราม
บางคนสามารถลอบเข้ามาถึงในวังได้แต่กระทำการไม่สำเร็จ ฉินอ๋องจึงต้องสวมเสื้อเกราะ เพิ่มการอารักขา
เข้มข้นและห้ามผู้ใดเข้าเฝ้าใกล้เกินระยะหนึ่งร้อยก้าว

           เมฆ
           หิน
           ดิน
           ทราย  
           ขบวนทหารม้า

          รถม้าพาผู้โดยสารคนสำคัญเข้าวัง

           เขาคือ ไร้นาม (Nameless) นายอำเภอผู้เชี่ยวชาญวรยุทธ์เพลงกระบี่จากเมืองเล็กที่สุด
ของรัฐฉินเดินทางมาเข้าเฝ้าฉินอ๋องเพื่อนำเสนอผลงานการสังหารมือสังหารคนสำคัญสามคน

         หลังผ่านการตรวจตราอย่างเข้มข้น

           ไร้นาม จึงได้เข้าเฝ้าต่อหน้าฉินอ๋องที่ประทับบนบัลลังก์สูงในระยะห่างหนึ่งร้อยก้าว

            สีสันฉากในวังเป็นสีน้ำเงินเข้มและเทาดำ

         ฉินอ๋องพิศดูพยานวัตถุชิ้นแรกเป็นปลายทวนหักของจอมทวนมือสังหารนามว่า เวิ้งเวหา (Sky)

          แล้วจึงตกรางวัลพร้อมกับให้ไร้นามเขยิบเข้าใกล้ในระยะยี่สิบก้าว เพื่อเล่าเหตุการณ์
การต่อสู้และการพิชิตเพลงทวนด้วยเพลงกระบี่ของตน

          ฉากวิจิตรรณรงค์ระหว่าง ไร้นาม และ เวิ้งเวหา มีโทนสีมืดดำเว้นแต่ชุดของเวิ้งเวหา
ที่เป็นสีเหลืองโดดเด่น

        บางตอนก็แปรเป็นขาวดำ
 

       แล้วสีสันก็กลับมาเป็นเช่นเดิม

         ในตอนจบของเรื่องเล่าที่หนึ่ง

            ฉินอ๋องชื่นชมวรยุทธ์ของไร้นาม จากนั้นจึงพิศดูพยานวัตถุสองชิ้นต่อไป คือ กระบี่ของคู่รัก
นามว่า กระบี่หัก (Broken Sword) และหิมะเหิน (Flying Snow)

          แล้วตกรางวัลพร้อมทั้งอนุญาตให้ไร้นามเขยิบใกล้เข้ามาในระยะห่างสิบก้าว

            จากนั้น ไร้นาม จึงเล่าเรื่อง การสังหาร หิมะเหิน และ ความตายของกระบี่หัก
สองจอมยุทธ์คู่รักที่เคยบุกเข้ามาในวังเพื่อสังหารฉินอ๋องเมื่อสามปีก่อน

                เรื่องเล่าตอนนี้  สีแดง เป็น "แม่สี"

            ไร้นามปลอมตัวเป็นชาวรัฐจ้าวเดินทางไปยังสำนักอักษรวิจิตร ที่คู่รัก - กระบี่หักและ
หิมะเหินพำนักอยู่

         เพื่อขอให้กระบี่หักผู้ชำนาญผสมผสานทั้งเพลงกระบี่และอักษรเรขาเขียนคำว่า กระบี่
ตามคำขอก่อนตายของบิดาตน

          กระบี่หักฝึกวิชาอักษรเรขาโดยมี จันทรา (Moon) ศิษย์สาวรับใช้ใกล้ชิด

           ในขณะที่กองทัพธนูอันเกรียงไกรของรัฐฉินได้เคลื่อนกำลังบุกเข้าโจมตีสำนักนี้

        ด้วยฝนธนูแสนห่า

          แต่หิมะเหินและไร้นามใช้วรยุทธ์สะกัดกั้นสำเร็จ

          เหล่าพลธนูจึงถอยทัพกลับไป เหลือธนูปักทิ้งไว้ที่ตัวอาคารนับหมื่นนับแสนดอก

         หลักฐานผลงานอักษรวิจิตรโดยกระบี่หัก

           ไร้นามนำปลายทวนของเวิ้งเวหาให้คู่รักทั้งสองดู และบอกกระบี่หักว่า เวิ้งเวหา
เสรีชนคนอิสระนั้น ความจริงแล้วมีใจผูกพันต่อหนึ่งหญิง

           นางนั้นคือ - หิมะเหิน ผู้(นอกใจกระบี่หักไป)มีความสัมพันธ์กับเวิ้งเวหา
           เขากล่าวทิ้งท้ายกับหิมะเหินว่า หากต้องการล้างแค้นให้เวิ้งเวหา พรุ่งนี้ไปพบกัน
ที่ค่ายทัพฉิน

          หิมะเหินกลับเข้าห้องหยิบชิ้นส่วนที่ประดับด้ามทวนของเวิ้งเวหาซึ่งนางเก็บรักษาไว้
นำมาประกบเข้าที่เดิมด้วยความรำลึกความอาลัยเจ้าของผู้หาชีวิตไม่
         

          กระบี่หักรับรู้ความจริงด้วยใจโศกเศร้า แล้วตามด้วยความโกรธเคือง

         จึงแก้แค้นคืนหิมะเหินด้วยการจงใจมีสัมพันธ์กับลูกศิษย์สาว - จันทรา
ให้หิมะเหินได้เห็น   

          ด้วยไฟโทสะหิมะเหินลอบสังหารกระบี่หักถึงแก่ความตาย

             และ ในวันรุ่งขึ้นยังได้สังหารจันทราที่ตามมาท้าสู้ ทั้งๆ ที่ฝีมือยังอ่อนด้อย

        ใส่สีโดยไม่มียั้ง

         ท่ามกลางเหล่าทหารทัพฉินที่ตั้งแถวล้อมรอบ ไร้นาม ใช้เพลงดาบสังหารหิมะเหิน
ที่จิตใจไร้ความสงบลงได้                                                                 

           ฉินอ๋องฟังเรื่องเล่าแล้ว ตั้งข้อสงสัยว่า จอมยุทธ์ระดับนี้(กระบี่หักและหิมะเหิน)
ไม่มีทางปล่อยให้อารมณ์พาไปโดยควบคุมไม่ได้เช่นนั้น        
          
           มวลหมู่เปลวไฟเบื้องหน้าไร้นามวูบไหวชัดเจน

           ไร้นามประมาณการประเมินตัวฉินอ๋องผิดพลาดไป
 

            เมื่อสามปีก่อนหน้านี้ ฉินอ๋องได้มีโอกาสเผชิญหน้ากับทั้งกระบี่หักและหิมะเหินที่ลอบเข้าวังมา
ทั้งสองเป็นคนกล้าและทระนงในศักดิ์ศรีของตน ฉะนั้นเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเวิ้งเวหากับหิมะเหินนั้น
บอกได้ว่าเป็นเท็จ

            ความจริงแล้วเวิ้งเวหานั้นคือสหายของไร้นามผู้แกล้งยอมแพ้พ่ายเพื่อให้ไร้นาม
ได้เข้าเฝ้าในระยะยี่สิบก้าว  แต่ยังไม่ใกล้พอสำหรับไร้นามที่ต้องการระยะสิบก้าวในการลงมือ
ดังนั้นจึงต้องมาขอความเสียสละจากคู่รักทั้งสองคนเพื่อให้ได้เข้าใกล้ในระยะสิบก้าว

           ฉินอ๋องเล่าเรื่องที่คิดว่าน่าจะเป็น

                   ภาพของเรื่องตอนนี้มี สีฟ้าเป็น"แม่สี"
               
           ไร้นามนำปลายทวนของเวิ้งเวหามาแสดงต่อคู่รักทั้งสอง ทั้งยังแสดงฝีมือเพลงดาบฉับไว
แม่นยำในระยะสิบก้าวให้ได้ประจักษ์

           หนังออกแบบให้ไร้นาม สำแดงวรยุทธ์โดยการฟาดฟันชั้นม้วนหนังสือไม้ที่รายรอบตัว

           ภายในระยะเวลาก่อนที่จอกน้ำซึ่งถูกโยนขึ้นจะหล่นลงสู่พื้น

            แล้วจึงก้มคำนับขอความเสียสละจากคนใดคนหนึ่งในวันรุ่งขึ้นที่ค่ายทัพฉิน

            คู่รักประจักษ์ในฝีมือของไร้นามตัดสินใจยอมเสียสละชีวิตของตนทั้งสองเพื่อให้ไร้นาม
ได้เข้าเฝ้าใกล้พอตามแผน

             วันรุ่งขึ้นขณะที่ทั้งคู่เดินไปยังค่ายทหารตามนัด หิมะเหินฉวยโอกาสแทงกระบี่หักจนได้รับ
บาดเจ็บเพื่อที่ว่าตนเองจะได้เป็นผู้สละชีพแต่ผู้เดียว

            ก่อนจากลา(ตาย) นางขอให้เขาสัญญาว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไป

          ลาลับชั่วชีวิต   

            หิมะเหินพลีชีพต่อหน้าเหล่าทหารที่ค่ายทัพฉิน

          หลังจากความตายของหิมะเหินด้วยคมกระบี่ของไร้นาม

           ที่ทะเลสาบสีน้ำเงินฟ้า

         กระบี่หักและไร้นามสัประยุทธ์เพื่อคารวะสดุดีหิมะเหิน

          สองจอมยุทธ์วรยุทธ์ล้ำเลิศทัดเทียม

           จังหวะหนึ่งหยดน้ำจากกระบี่ของกระบี่หักพุ่งเข้าสู่ไร้นาม
ไร้นามใช้กระบี่รับแล้วฟาดฟันกลับมา

          หยดน้ำกลับพุ่งเข้ากระทบกระบี่ของกระบี่หักแล้วกระเด็นตกต้องแก้มหิมะเหิน

         กระบี่หักผละจากไร้นาม โยนกระบี่ทิ้งแล้วใช้มือนั้นเช็ดหยดน้ำออกจากปรางนาง

           ไร้นามที่กำลังพุ่งกระบี่เข้ามาจึงต้องเบี่ยงตัวออกไป

           สัประยุทธ์สิ้นสุดลง

             ระหว่างทางที่ไร้นามมุ่งหน้าเพื่อมาเข้าเฝ้า
              จันทรา ได้นำกระบี่ของกระบี่หักมามอบให้ตามคำสั่งเสียก่อนตายของกระบี่หัก

         นางบอกว่าทั้งสองผูกพันไม่มีวันพรากจากกันทั้งกายและกระบี่

         เรื่องเล่าจากฉินอ๋องนักรบ ช่างแสนโรแมนติกเหลือเกิน

            ฉินอ๋องสรุปว่า สุดยอดฝีมือต่างยอมสละชีพเพื่อไร้นาม ดังนั้นเขาจึงเป็นนักฆ่า
ที่อันตรายที่สุด

             ถึงตอนนี้เปลวเทียนเบื้องหน้าพากันวูบไหวตามกระแสใจไม่นิ่งของไร้นามผู้แฝง
ความมุ่งหมายฆ่ามาเข้าเฝ้า

                ในที่สุด ไร้นามจึงยอมรับว่า แท้จริงแล้วเขาเป็นชาวจ้าวกำพร้าเพราะครอบครัว
ถูกทหารของทัพฉินฆ่าตายหมดแล้วมีชาวฉินรับเขาไว้เป็นบุตรบุญธรรม สิบปีก่อนเมื่อเขาได้รู้
ความจริงแห่งชาติกำเนิดตนแล้วเขาจึงได้เพียรฝึกวิชาเพลงกระบี่พิฆาตในระยะสิบก้าว
เพื่อแผนการแก้แค้นนี้  

                ฉินอ๋องแลเห็นเปลวเทียนวูบไหวกว่าเดิม จึงถามไร้นามว่าเกิดความลังเลในการลงมือหรือ

          ไร้นามตอบว่า ฉินอ๋องมีสายพระเนตรทั้งกว้างและไกล แต่ก็ยังประเมินบุคคลคนหนึ่ง
น้อยไป คนนั้นคือ กระบี่หัก

            เรื่องเล่าจากไร้นามคราวนี้เป็นสี ขาวทะเลทราย (ขาวทะเลทราย)
 
            ไร้นามได้สำแดงฝีมือเพลงกระบี่ฉับไวและเฉียบขาดให้คู่รักมือกระบี่ได้ดู

           คราวนี้ออกแบบวรยุทธ์ให้ไร้นามโยนพู่กันสีขาวเข้าไปในกลุ่มพู่กันสีดำนับร้อย
ที่ลอยอยู่ แล้วใช้กระบี่แทงพู่กันสีขาวได้โดยไม่พลาด

            นอกจากนี้เขายังสามารถกำหนดตำแหน่งจุดหมายและความแรงของการแทงได้
อย่างแม่นยำ ทำให้คู่ต่อสู้ไม่ได้รับบาดเจ็บจนถึงแก่ชีวิตได้ด้วย

              วิชากระบี่ชั้นเลิศนี้สามารถหลอกผู้อยู่ในเหตุการณ์ให้เข้าใจผิดว่าเขาได้สังหาร เวิ้งเวหา
และวันนี้เขามาเสนอแผนการนี้ต่อกระบี่หักและหิมะเหิน     

           แต่กระบี่หักกลับมีความเห็นว่า ฉินอ๋องไม่ควรถูกสังหาร และเขาจะเป็นผู้ขัดขวางแผนนี้
ในขณะที่หิมะเหินตอบตกลง     
   
           คู่รักทั้งสองจึงต้องฟาดฟันกัน จนในที่สุดไร้นามต้องเข้าแทรกกลางจึงเป็นจังหวะให้หิมะเหิน
แทงกระบี่หักจนได้รับบาดเจ็บต้องพักรักษาตัวหนึ่งวัน

            หลังจากการสังหารลวงหิมะเหินแล้ว ระหว่างทางไปเข้าเฝ้า ไร้นามได้พบกับกระบี่หัก
ซึ่งแท้จริงแล้วก็เป็นชาวจ้าวเหมือนกัน
             กระบี่หักบอกว่าหิมะเหินนั้นเป็นลูกสาวของนายพลแห่งกองทัพจ้าวที่ตายในสมรภูมิ

              เรื่องเล่าโดยกระบี่หักนี้ สีเขียว

               กระบี่หักเคยให้สัญญาว่าจะช่วยหิมะเหินแก้แค้นแทนบิดานาง

             ทั้งสองฝึกเพลงกระบี่และอักษรเรขาซึ่งสองวิชานี้มีพื้นฐานร่วมกันและเสริมส่งกัน

          นอกจากนั้นยังมีแก่นเดียวกันนั่นคือ จิตวิญญาณที่นำไปสู่ความจริงและความเรียบง่าย

           สามปีก่อนทั้งสองบุกเข้าไปถึงในวังเพื่อสังหารฉินอ๋อง

          กระบี่หักเข้าถึงท้องพระโรงและประกระบี่กับฉินอ๋องตัวต่อตัว
ในขณะที่หิมะเหินสะกัดกั้นทหารรักษาวังไว้ภายนอก

        ฟาดฟันในม่านเขียว

           กระบี่หักเป็นฝ่ายได้เปรียบมีโอกาสสังหารได้แต่กลับไว้ชีวิตโดยฝากรอยคมกระบี่ไว้
ที่คอฉินอ๋อง

         ฉินอ๋องงุนงงสงสัย แต่ไม่มีคำอธิบายจากกระบี่หัก

          หิมะเหินทั้งผิดหวังทั้งไม่เข้าใจในการกระทำของชายคนรัก

          เขาตอบคำถามจากหิมะเหินที่ว่า ทำไมจึงไม่สังหารว่า
เป็นเพราะความรู้ที่เขาได้เรียนจากวิชาอักษรเรขา

            หลังรับฟังเรื่องราวจากกระบี่หักแล้ว ไร้นามยังยืนยันไม่เปลี่ยนใจในแผนสังหาร

           กระบี่หักจึงใช้กระบี่เขียนคำสำแดงความเชื่อของเขาฝากไว้ให้ไร้นามได้ตรอง

          แล้วมอบกระบี่ให้ไร้นามเพื่อที่ว่ากระบี่ของเขาจะได้ไม่พรากไปจากกระบี่ของหิมะเหิน

            จันทราวอนขอให้ไร้นามได้โปรดรับคำของกระบี่หักไปพิจารณาดูด้วย

           คำนั้นคือ  "ใต้ฟ้า" (All Under Heaven)

           คือ ใต้ฟ้า (ในหนังแปลว่า ใต้หล้า) ที่มวลประชาชนพบกับสันติสุขอยู่ใต้(อำนาจของ)ฟ้า(เดียวกัน คือ หนึ่งราชัน)

          กระบี่หักได้ประจักษ์ความจริงว่า แผ่นดินที่แตกแยกนี้จะบรรลุสันติสุขได้ก็ต่อเมื่อรัฐต่างๆ
ถูกรวมเป็นหนึ่งภายใต้ฟ้า - ผู้ปกครองแห่งราชวงศ์เดียว และ ผู้เดียวที่สามารถจะรวมชาติได้ในสายตา
ของเขานั้นก็คือฉินอ๋อง           

          การลอบสังหารฉินอ๋องจึงมีแต่จะทำให้บ้านเมืองแตกแยกวุ่นวาย และสงครามระหว่างรัฐยืดยาว
ต่อไปไม่สิ้นสุด นั่นคือเหตุที่ทำให้กระบี่หักล้มเลิกความคิดการลอบสังหาร

           ฉินอ๋องได้ฟังเรื่องราวของกระบี่หักแล้วบังเกิดความสะเทือนอารมณ์
เมื่อได้ตระหนักว่า ศัตรูผู้น่ากลัวที่สุดผู้เคยเกือบปลิดชีวิตตนกลับเป็นคนที่มองเห็นและเข้าใจ
ในความคิดการรวมชาติของตนที่คนอื่นๆ แม้แต่คนในราชสำนักเองยังมองไม่เห็น
(แต่กลับมองว่าท่านอ๋องเป็นทรราช)

หยาดน้ำตาราชัน

            ฉินอ๋อง ถามว่า เมื่อไร้นามไม่มีกระบี่แล้วจะสังหารตนได้อย่างไร
ไร้นามตอบว่าจะใช้วิธีจับตัวฉินอ๋อง            
  
             ฉินอ๋องโยนกระบี่คู่กายที่ใช้ในศึกสงครามมายาวนานให้ไร้นาม

           แล้วบอกว่า ชาตินี้ได้มี(สหาย)ผู้รู้ใจ(กระบี่หัก) หากต้องตายชีวิตนี้ก็นับว่าพอแล้ว
ไม่ต้องการอะไรอีก ขอให้ไร้นามได้ตรึกตรองตัดสินใจจากคำว่า "ใต้ฟ้า"

          จากนั้นจึงยืนหันหลังให้ไร้นาม และ พินิจพิจารณาป้ายวิจิตรอักษรคำว่า กระบี่ ที่เขียนโดยกระบี่หัก

        ในขณะที่มวลหมู่ทหารเริ่มเคลื่อนกำลังพร้อมอาวุธเข้าล้อมท้องพระโรง
เพื่อถวายการอารักขา

          หิมะเหินยืนรอฟังคนส่งสัญญาณผลการปฏิบัติการของไร้นามด้วยความหวัง
ว่าจะสม กระบี่หักได้แต่มองคนรักอยู่ห่างๆ อย่างห่วงใย

         ไร้นามจับกระบี่ชี้ตรงเบื้องหน้าไปยังฉินอ๋องซึ่งยืนหันหลังให้
เปลวไฟเบื้องหน้าวูบไหวแรง

               ฉินอ๋องวิสัชนาอธิบายว่า

                อักษรวิจิตรนี้บอกถึงอุคมคติสูงสุดของความเป็นยอดฝีมือเพลงกระบี่ ผู้บรรลุวิทยายุทธ
เพลงกระบี่จาก ขั้นที่หนึ่ง คือความเป็นหนึ่งเดียวระหว่างมือกระบี่กับกระบี่ ที่แม้แต่คมใบหญ้าก็สามารถ
ใช้เป็นอาวุธได้
                 ขั้นที่สอง คือ กระบี่อยู่ที่ใจ สามารถใช้มือเปล่าต่อกรศัตรูได้
และ
                 ขั้นสูงสุดคือไร้กระบี่ทั้งในมือและในใจ สุดยอดฝีมือระดับนี้มีสันติสุขในหล้าโลก
มือเว้นการฆ่าหากแต่จะใช้นำมาซึ่งความสงบสันติสู่ปวงชน

            หลังจบความ ไร้นามก็ทะยานพุ่งตรงเข้าสู่ฉินอ๋องที่ยังยืนหันหลังให้

           เมือปลายกระบี่กระทบร่าง ฉินอ๋องก็สะดุ้งชะงักงัน

            ไร้นามกล่าวว่า วิสัยทัศน์ของท่านอ๋องได้แสดงให้เห็นว่า ท่านมีความมุ่งมั่นต่ออุดมคติ
สูงสุดแห่งจอมยุทธเพลงกระบี่ เขาจึงไม่อาจลงมือสังหารได้

            ปลายกระบี่ที่พุ่งเข้าใส่นี้จึงเป็นปลายด้านด้ามจับ

          ขอให้ท่านได้จดจำรำลึกถึงผู้สละชีวิตทั้งหลายเพื่ออุดมคติสูงสุดคือ สันติภาพ

            ไร้นามกล่าวทิ้งท้าย ก่อนทิ้งกระบี่ลง

         แล้วเดินอย่างทระนงองอาจออกจากท้องพระโรงที่รายล้อมด้วยองครักษ์นับร้อยนับพัน

          

           ฉินอ๋องมองตาม ดวงตาสะท้อนหลากความรู้สึกลึกซึ้งภายใน

(ทึ่ง อึ้ง ยกย่อง นับถือ เป็นห่วง เสียดาย อาลัย ฯ)  

          หิมะเหินรับรู้ข่าวการรสังหารล้มเหลวด้วยความผิดหวังเศร้าใจ

        กระบี่หักเร่งควบม้าตามนาง แล้วพยายามอธิบายเหตุผลและความหมายของคำ "ใต้ฟ้า"

          แต่นางไม่ยอมรับฟัง

         กลับคว้ากระบี่โยนให้กระบี่หักชักออกมาสู้กัน

          กระบี่หักจำใจประกระบี่กับคนรัก

          ไร้นามเดินไปถึงประตู โดยมีมวลหมู่ทหารติดตาม

          กระบี่หักตัดสินใจ เมื่อถึงจังหวะหิมะเหินพุ่งเข้าใส่

          กระบี่หักก็โยนกระบี่ทิ้งแล้วยืนรับคมกระบี่นางด้วยรอยยิ้ม

         เขาบอกว่า เขาเคยหวังอยู่เสมอมาว่าเราจะได้กลับบ้านด้วยกันสักวันหนึ่ง
แต่วันนั้นไม่มีวันมาถึงแล้ว

        วินาทีสุดท้ายก่อนสิ้นลมหายใจ กระบี่หักฝากรอยยิ้มไว้ให้หญิงคนรัก

          หิมะเหินเจ็บปวดสะเทือนใจเกินจะรับไหว ไม่อาจสะกดกลั้น

           นางคุกเข่าประคองร่างไร้วิญญาณของกระบี่หักอยู่เบื้องหน้า

          กระซิบข้างหูบอกว่าจะพาเขากลับบ้านของเรา

           จากนั้นจึงกดกระบี่จนทะลุร่างกระบี่หักเข้าแทงร่างตน

         สิ้นใจไปตามกัน

ภาพจากหนังที่คุณ SILA นำมาลง สวยมากค่ะ มองเห็นความบรรจงของผู้กำกับ   
ติดตามกระทู้มาแต่ต้น อดใจไม่ขัดจังหวะให้เสียอารมณ์ รอให้เรื่องจบก่อน
คำถาม
๑  ไร้นามถูกทหารฉินอ๋องฆ่าตายหรือเปล่าเมื่อออกจากวัง
๒  หิมะเหินโกรธที่แผนสังหารล้มเหลวเลยไปลงกับกระบี่หัก  ทั้งๆตัวการที่ทำให้ล้มเหลวคือไร้นาม ใช่หรือไม่   
๓  ถ้าข้อ ๒ ใช่   หล่อนก็เป็นคนวู่วามไร้สติมาก     ไม่น่าได้ชื่อว่ามีศักดิ์ศรีสูงส่งอย่างที่ฉินอ๋องประเมินไว้เลย
๔  คำประเมินของฉินอ๋องดูไม่สมเหตุสมผล  เมื่อเอาเข้าจริงในตอนจบ หิมะเหินก็เป็นผู้หญิงเอาแต่อารมณ์นำหน้าจริงๆด้วย

เคยดูดาราที่เล่นเป็นไร้นามในหนังฝรั่งมาสองสามเรื่อง    สีหน้าแกตายสนิท ไม่มีอารมณ์เหมือนกันทุกเรื่อง    แต่เล่นบทกำลังภายในคล่องมาก
พอทราบประวัติไหมคะ

เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งครับ แกไร้อารมณ์จริงๆ เป็นนักแสดงบทบู๊ที่เก่ง แต่คล้ายพี่โทนี่ จา ของเรา อย่าให้เล่นบทดราม่าเชียว



ปัญหามีว่า .หนังจบแล้วจริงหรือครับอ.เทาชมพู?
 :-X

ตอบข้อ ๑. ครับ

            เหล่าองครักษ์ฉินอ๋องนับร้อยที่รายล้อมไร้นามแยกย้ายซ้ายขวาเปิดทาง

          ให้พลธนูนับพันที่ตั้งแถวเตรียมรับคำสั่งอยู่บนบันไดหน้าท้องพระโรง

           ราชองครักษ์อีกนับร้อยเข้าเฝ้าประสานเสียงขอบัญชาประหารตามกฎโทษฐาน
วางแผนหมายสังหาร

                  เพื่อป้องปรามปวงใต้หล้า กฎหมายต้องดำรงคงความศักดิ์สิทธิ์ไว้ให้เป็นเยี่ยงอย่าง

            นาทีชีวิตที่ต้องตัดสินใจ

           หลังจากลังเลอยู่ครู่ใหญ่ ในที่สุด

            ฉินอ๋องก็จำทำใจให้สัญญานมือ

            ฝูงธนูนับร้อยนับพันครอบคลุมอาณาบริเวณทั้งแนวสูงแนวกว้าง

            ปิดหนทางแม้แต่จะบินหนี พุ่งสู่ประตูวังที่ไร้นามยืนอยู่

          ฉินอ๋องสะเทือนอารมณ์รุนแรงอีกครั้งจนน้ำตาคลอ   

          ไร้นามยืนสงบนิ่ง เผชิญหน้ากับฝูงธนูมฤตยูอย่างไม่สะทกสะท้าน

         ภาพและเสียงฝูงลูกธนูแหวกอากาศบาดใจฉินอ๋อง

         ลูกธนูนับพันนับหมื่นดอกที่พุ่งเข้าติดตรึงกำแพงและประตูวัง

         ขบวนแห่ศพไร้นามออกนอกวังเพื่อนำไปทำพิธีฝังเยี่ยงวีรชน

          สุสานคู่รักบนยอดเขากลางทะเลทราย

           ประตูประหารวีรชนไร้นาม

           ฉินอ๋อง ผู้ปราบปรามและรวมหกแว่นแคว้นภายใต้ฟ้าเดียว

และ ข้อความส่งท้ายเรื่อง

             หิมะเหิน ผิดหวังและโกรธกระบี่หักตั้งแต่ครั้งที่ทั้งสองบุกเข้าวังและมีโอกาสสังหาร
ฉินอ๋องได้แล้ว แต่ไร้นามก็กลับไม่ทำ
             มาครั้งนี้ นางหวังว่าแผนสังหารเพื่อการแก้แค้นจะสำเร็จลงได้ แต่ไร้นามก็กลับเปลี่ยนใจ
เพราะคำว่า ใต้หล้า ของกระบี่หักที่พยายามอธิบายนางอีกครั้งแต่หิมะเหินก็ไม่ยอมรับฟัง
             เห็นตามอาจารย์ว่า หิมะเหินนั้น "หลุด" เพราะความโกรธและผิดหวังอย่างรุนแรงที่กระบี่หัก
เป็นผู้ทำให้ปฏิบัติการล้มเหลวทั้งสองครั้ง
             ส่วนกระบี่หักแทนที่จะประกระบี่ไปสักพักหนึ่งจนนางสงบลง กลับเลือกที่จะรับผิดด้วยชีวิต

             ฉินอ๋องจับผิดเรื่องเล่าของไร้นามซึ่งเข้มข้นและแรง(สีแดงสด) ได้ตรงจุดที่ว่าหิมะเหินนอกใจ
กระบี่หัก เพราะได้เคยเห็นว่าหิมะเหินเป็นยอดฝีมือ(ย่อม)มีศักดิ์ศรีทระนงตน ไม่กระทำเรื่องผิดเช่นนั้น
ซึ่งเป็นการประเมินถูก ครับ แต่ฉินอ๋องประเมินกระบี่หักไม่ถูกว่าทำไมจึงไม่สังหารตน

          สำหรับ ผู้รับบทไร้นามที่มีนามว่า เจ็ท ลี นั้น เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่เคยดูผลงานของเขา ครับ
วิกกี้ว่า 

           เกิดเมื่อ April 26, 1963 เกิดในปักกิ่ง เพิ่งได้สัญชาติสิงคโปร์ในปี 2009
         กำพร้าพ่อตอนสองขวบจึงเติบโตมาอย่างยากลำบาก จนเมื่อได้เล่าเรียนวิชามวยจีนแล้ว
ได้เป็นแชมป์ wushu สร้างชื่อเสียงให้จึงได้มาเป็นดาราหนังดังทั้งในเอเชียและข้ามไปเล่นหนังฮอลลีวู้ดด้วย

           เมื่อตอนเกิดซึนามิในปี 2004 มีข่าว(ลือ)ว่า เจ็ท ลี เสียขีวิตที่มัลดีฟส์ หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น
เขาจึงได้ตั้งมูลนิธิเพื่อร่วมด้วยช่วยเหลือผู้ประสบภัย 

เจ็ท ลี ในหนังเรื่องนางพญางูขาว เมื่อปีที่แล้ว

            เมื่อได้ดูรับรู้เรื่องราวทั้งหมด แล้วมองย้อนไปที่เรื่องเล่าของไร้นามก็ได้พบว่า
เป็นเรื่อง(แต่ง)ที่เข้มข้นร้อนแรง(สมกับแม่สีแดงสดที่ใช้) จนไม่น่าเชื่อ
            ตั้งแต่หิมะเหินนอกใจ, กระบี่หักแก้แค้นโดยมีสัมพันธ์กับลูกศิษย์สาว แล้ว
หิมะเหินโกรธจนถึงกับฆ่า ดังที่ฉินอ๋องตั้งข้อสังเกตไว้ว่าทั้งสองคนน่าจะควบคุมอารมณ์อยู่
            แต่ในตอนท้ายเพราะความผิดหวังซ้ำสองหิมะเหินก็หลุดจนได้ ซึ่งคิดว่าเป็นเพราะ
อารมณ์แรงชั่ววูบ ไม่ได้คาดคิดจะให้ถึงตายกันไปข้าง  


  

            สิ่งหนึ่งที่โดดเด่น ไม่มีใครเว้นพูดถึงเกี่ยวกับหนังเรื่องนี้ นั่นคือ การใช้สีสดใส
ในแต่ละเรื่องเล่า ซึ่งหากนำเฟรมต่างๆ มาร้อยเรียงตามลำดับก็จะปรากฏเป็นแถบสีดังนี้

            ช่วงแรกและตอนท้ายในบริเวณวังใช้ สีน้ำเงินเข้ม สีดำหม่นมืด และสีขาวดำตอนการต่อสู้
กับเวิ้งเวหาที่อยู่ในชุดสีเหลือง
             แล้วตามมาด้วยสีแดงสดในเรื่องเล่าเหตุการณ์ที่สำนักวิจิตรอักษรของไร้นาม
             สีฟ้าในเรื่องเล่าแสนโรแมนติคจากมุมมองของฉินอ๋อง
             สีขาวในเรื่องจริงของไร้นามที่มีเหตุการณ์สำคัญในทะเลทราย และ    
             สีเขียวในเรื่องจริงของกระบี่หักที่กล่าวถึงวันเวลาแห่งความรักของคู่รักจากบ้านเกิด

             มีการตีความตามสีที่ใช้ในแต่ละตอน เช่น

            สีแดง - จินตนาการ     สีฟ้า - ความจริงที่รับรู้

            สีขาว(ขาว) - ความจริง        สีเขียว - การบรรลุและสันติ  

ส่วนคติความเชื่อของจีนเรื่องสีนั้น กล่าวว่า

            สีแดง หมายถึงไฟ การเฉลิมฉลอง และ สิ่งมงคล
            สีเขียวและฟ้า สื่อสัมพันธ์ถึงต้นไม้แทนความหมายของการงอกงามเติบโต
การประสาน ความยืนยง
            สีขาว(ขาว) แทน โลหะ เป็นสัญญลักษณ์ของความโศกเศร้า คร่ำครวญ และความตาย
            สีดำ เป็นสีธาตุน้ำ สัญญลักษณ์ของความมืดและปีศาจ

             ผู้กำกับจางอี้โหมว เคยให้สัมภาษณ์ถึงเรื่องสีไว้ว่า

            แต่ละสี ไม่ได้มีความหมายเฉพาะเจาะจง เขาเพียงแค่ต้องการสีต่างๆ แต่ละสี
เพื่อสื่อถึงความแตกต่างของช่วงเวลาและ(แนวทางของการเล่า)เรื่อง

            และคนสำคัญที่เฉลยเรื่องราวของสีสรรพ์ในหนัง คือ Christopher Doyle - ผู้กำกับภาพ
ให้ข้อมูลว่า การเลือกใช้สีเป็นไปเพื่อสุนทรียภาพ ไม่ได้เป็นสัญลักษณ์นอกจากว่า
สีที่ต่างกันนั้นแทนมุมมองที่แตกต่างของแต่ละคนที่มีต่อเรื่องราวเดียวกัน

             ผลที่ปรากฏคือตัวละครต่างๆ (สวมชุด)มีสีเดียวกันกับสีของฉากตามที่ตั้งใจ
ทำให้ภาพรวมมีสีเดียวซึ่งเป็นสิ่งแปลกแตกต่างและหาได้ไม่ง่ายในหนังเรื่องอื่นๆ

              จางอี้โหมวเลือกสีแดง สำหรับเรื่องเล่าถึงคู่รักนักกระบี่โดยไร้นาม
(คหสต. - ผกก. น่าจะเลือกสีแดงเพราะตอนนี้"ร้อนแรง" ที่สุด)

            และเมื่อทีมผู้สร้างเลือกอุทยานทะเลสาบจิ่วไจ้โกวเป็นสถานที่ถ่ายทำฉากสำคัญ
ของเรื่องเล่าที่สองโดยฉินอ๋อง ทีมงานก็เลือกสีฟ้าตามสีน้ำในทะเลสาบบันดาลใจ

            ในเรื่องที่สามซึ่งสถานที่ถ่ายทำฉากสำคัญเป็นทะเลทรายชายแดนติดกับ Kazakhstan
ทีมงานจึงเลือกสีทะเลทรายตอนเที่ยงเป็นสีของเครื่องแต่งกาย แต่ถึงเวลาถ่ายทำจริงอากาศที่ร้อนเกินทน
ยามเที่ยงทำให้ทีมงานต้องเลื่อนเวลาถ่ายทำไปตอนเย็น

            สีเขียวมีความหมายสากลหมายถึง ปัญญา และดอยล์ ก็เคยเลือกใช้สีเขียวแทนความทรงจำ
ในภาพยนตร์หลายเรื่องของเขา เรื่อง Hero นี้ สีเขียวถูกเลือกมาใช้ในตอนย้อนอดีตเพราะไม่มีสีอื่น
(ที่เหมาะสม) เหลืออีกแล้ว หลังจากที่สีแดง สีฟ้า และสีขาวได้ถูกใช้ไป ส่วนสีส้มกับสีชมพู ก็ไม่ใช่สีทางเลือก

           เนื่องจากหนังเรื่องนี้ได้รับทุนสร้างสนับสนุนจากรัฐบาลจีนถึง 31 ล้านเหรียญ
และมีเนื้อเรื่องสำคัญเกี่ยวกับการเมืองการปกครอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งแนวคิด "ใต้ฟ้า"
ทำให้ไม่อาจหลีกเลี่ยงเสียงวิจารณ์ว่าเป็นหนัง "โปรปะกันดา"  ของรัฐบาลจีนไปได้
             

ได้ชื่อของเจ็ท ลีมาแล้ว  เขาชื่อ หลี่เหลียงเจี๋ย  เป็นพระเอกจีนค่าตัวแพงเป็นประวัติการณ์  พาสีหน้าตายสนิทโกอินเตอร์มาหลายปีแล้วค่ะ

นี่คือหนังที่ผมว่า "สุดยอด"
ผมได้ดูเรื่องนี้ถึงสี่รอบ ที่สำคัญที่สุดคือรอบแรกเพราะนั่งดูคนเดียวเงียบๆทำให้ได้เข้าใจถึงแก่นที่หนังต้องการจะสื่อคือ "ใต้หล้า"
เป็นหนังที่ผมได้แนะนำคนอื่นให้ดูเสมอเวลาที่พูดถึงหนังที่ "ดี"
ดีทั้งในแง่ตัวแสดง ทั้งในแง่ศิลปะการถ่ายทำ(แค่ฉากที่ไร้นามต่อสู้กับเหินเวหา กล้องจับไปที่น้ำที่กำลังหยดจากชายคา เป็นภาพที่สุดยอดจริงๆ) ทั้งในแง่ศิลปะการถ่ายทอดเรื่องราว ที่สำคัญที่สุดคือดีใน "สาระ" ทำให้เราได้ข้อคิดว่า เราในฐานะสมาชิกของสังคมอาจต้องยอมสูญเสียบางสิ่งบางอย่างของตนแม้ชีวิตของตนทั้งนี้ก็เพื่อให้สังคมและประเทศชาติอยู่รอด
ขอบคุณท่าน Sila ที่นำเสนอมาทั้งหมดครับ

      ^    ยินดีต้อนรับสมาชิกคนใหม่ และชวนชมหนังประทับใจกัน ครับ

               คู่รัก - กระบี่หักและหิมะเหิน พร้อมผู้กำกับภาพ คริส ดอยล์ จากฮีโร่นี้
เคยร่วมงานกันมาก่อนใน
               ภาพยนตร์วิจิตรของผู้กำกับติสต์แถวหน้า หว่องกาไหว่ - "ผู้มีสไตล์"
เป็นหนังมีระดับรับรางวัลและเสียงวิจารณ์ยกย่อง เรื่อง

                In the Mood for Love    (2000)    

          ชื่อภาษาจีนแปลว่า ปีบุปผา ซึ่งเป็นอุปลักษณ์ของจีนหมายถึงช่วงเวลาแห่งความเยาว์
ความงาม และ ความรัก

          (เป็นหนัง'จบในตอน'เรื่องที่สองของไตรภาค ที่เริ่มจาก Days of Being Wild และปิดท้ายด้วย 2046)

            ภาพยนตร์ผลงานสุนทรียศิลป์ (สำหรับจักษุ โสต และวิญญาณ) ให้อารมณ์ร้าวรานรันทด
ภาพงดงามติดตาประกอบเสียงเพลงติดหูตามหลอนหลังชมจบ
              แต่อาจเป็นความน่าเบื่อสำหรับบางคนที่ไม่คุ้นกับภาพยนตร์ที่มีเนื้อเรื่องเรื่อยๆ เอื่อยๆ
ไร้ความตื่นเต้น หวือหวา ทว่าเล่นกับบรรยากาศ อารมณ์ ความรู้สึกนึกคิดของตัวละครซึ่งมีตัวหลัก
แสดงกันอยู่แค่สองคน   

        เมื่อร้อยเรียงภาพจากภาพยนตร์  In the Mood for Love

         ให้เป็น "บาร์โค้ด" ผลที่ได้คือแถบสีหม่นบ่งบอก "มู้ด" ของ(ความรักใน)เรื่อง

            หนังเล่าเรื่องราวโดยมีฉากหลังเป็นฮ่องกงในปี 1962
        เขา(โทนี่ เหลียงเฉาเหว่ย) เป็นนักหนังสือพิมพ์มีภรรยาแล้วมาเช่าห้องพักในอาคารเดียวกัน
ในวันเดียวกับเธอ (แม็กกี้ จางม่านอวี้) ซึ่งทำงานเป็นเลขาฯ บริษัทแห่งหนึ่ง เธอแต่งงานแล้วเช่นกัน   

         แรกเริ่มรู้จักกันฉันเพื่อนบ้าน

            หนังเสนอภาพเขาและเธอมักจะใช้ชีวิตโดดเดี่ยว เนื่องจากคู่ของทั้งสองมักกลับ
จากงานดึกดื่นหรือต้องไปต่างประเทศ 

           สองตัวละครคู่ของเขาและเธอนี้ นอกจากบทหนังจะจงใจไม่ให้คนดูได้เห็นหน้าตาแล้ว
ยังมีบทบาทในเรื่องเพียงน้อยนิด

เธอกับภรรยาของเขาที่เราไม่เคยเห็นหน้า เช่นเดียวกับสามีของเธอ

            สิ่งโดดเด่นอย่างหนึ่งที่หนังจงใจเน้นเสนอคือภาพเธอและเขาต่างก้าวขึ้นลงบันไดสวนกัน
ครั้งแล้วครั้งเล่า วันแล้ววันเล่า - (สื่อโดยชุดกี่เพ้าเข้ารูปงามที่เธอเปลี่ยนไป) ประกอบด้วยเสียงดนตรี
ไพเราะจาก โยโย มา

               http://www.youtube.com/watch?v=EjcTPRkAfL0

จางม่านอวี้ในหลากชุดกี่เพ้าเข้ารูปงามตลอดเรื่อง

          ทั้งสองไม่ได้พูดจากันแต่ในความเงียบนั้นเป็นที่รับรู้ได้ถึงความหวั่นไหว
ของหัวใจสองดวงที่เหงา เกิดแรงดึงดูดเข้าหาเข้าใจกัน

            มิตรภาพเจริญงอกงามแล้วตามมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อทั้งคู่ได้เรียนรู้
ความจริงว่า คู่ของตนแอบมีสัมพันธ์กัน

          เขาและเธอคบหากัน ช่วยกันรักษารอยแผลใจของแต่ละฝ่าย เกิดความใกล้ชิดสนิทสนม
เป็นความรักแต่ไม่ข้ามเส้นศีลธรรม เพราะทั้งคู่โดยเฉพาะอย่างยิ่งเธอตกลงตั้งใจจะไม่กระทำผิดเยี่ยง
หญิงชายชู้คู่นั้น มิฉะนั้น เขาและเธอก็จะไม่ต่างไปจากสองคนนั่น

          ความสัมพันธ์อันใกล้ชิดในที่สุดแล้ว ทั้งสองคนจะหักห้ามใจไม่ให้มีสัมพันธ์ทางกาย
ได้หรือไม่ หนังไม่มีภาพตอบที่ชัดเจนให้ได้รู้

.    

หนังใช้เมืองไทยเป็นสถานที่ถ่ายทำด้วย ฉากนี้น่าจะเป็นบ้านเรา

ภาพงามด้วยสีแสงเงา

ปวดร้าวระทม

ความรักต้องหักห้าม เธอและเขาทำได้หรือไม่ ทิ้งให้คนดูคาดคะเนเอง

           http://www.youtube.com/watch?v=aK2fMbhz8P8


I don't want to go home tonight.            

             ในที่สุด เขาต้องย้ายไปทำงานที่ต่างแดน ความรักที่สะกดกลั้นถึงวันต้องตัดสินใจ
เขาชวนเธอไปด้วยกันแต่เมื่อถึงวันเดินทาง เธอก็ปล่อยให้เขารอ

          ครั้นเธอมาถึงเขาก็จากไปแล้ว

           http://www.youtube.com/watch?v=LpkD_ln5IyQ

             ปีต่อมา เธอตามไปหาเขา เข้าไปในห้องพักของเขาขณะที่เขาไปทำงาน
เธอโทรศัพท์ถึงเขา แต่เมื่อเขารับโทรศัพท์เธอกลับนิ่งเงียบ
             
               เมื่อกลับมาห้องพักเขารู้ได้ว่าเธอมาหาจากก้นบุหรี่ที่มีรอยลิปสติควางอยู่
ในที่เขี่ยบุหรี่ในห้อง

           เขาเล่าให้เพื่อนฟังเรื่องความเชื่อที่ว่า คนที่มีความลับซึ่งไม่อาจบอกใครได้
คนๆ นั้นจะขึ้นไปบนยอดเขา แล้วกระซิบบอกความลับนั้นลงในรูที่ได้เจาะไว้บนลำต้นไม้
แล้วกลบปิดทับด้วยโคลน
   
          สามปีต่อมาที่ฮ่องกง เธอกลับมาเยี่ยมห้องพักแห่งความหลังและถามหาห้องเช่า
เวลาต่อมาไม่นานนักเขาก็กลับมาเยี่ยมเยือนที่นั่น เจ้าของเอ่ยถึงห้องเช่าถัดไปมีผู้อาศัย
เป็นแม่และลูกชาย เขาจากไปโดยไม่รู้เลยว่าแม่คนนั้นคือเธอ

             หนังจบลงด้วยฉากประทับใจแสนเศร้า

              เขากระซิบฝากความรัก ความหลังฝังไว้ในกำแพงโบราณสถานซึ่งยืนยงคงอยู่
มานานนับพันปีที่นครวัต

      

         http://www.youtube.com/watch?v=ZgO_sCXrK4s

ติดตามด้วยความประทับใจ ระคนงุนงง
ลูกชายของเธอ มาจากไหนคะ?  เป็นลูกของเธอกับเขา หรือของเธอกับสามีที่กลับมาคืนดีกัน?
หรือหนังทิ้งไว้ให้คิดเอาเอง

ขัดใจอีกอย่าง
คู่นี้ดูจะมีความมานะพยายามน้อยเหลือเกินที่จะตามหากันให้เจอ

                หนังไม่บอกกล่าวแต่ให้คนดูคาดคิดเอง ครับ
               เหมือนกับความสัมพันธ์ของทั้งสองที่คนดูก็ต้องคาดคิดว่า ในที่สุดแล้วเขาและเธอ
จะสามารถหักห้ามใจไม่กระทำผิดตามที่ตั้งใจไว้แต่แรกได้หรือไม่
               โดย คหสต. พอใจที่จะคิดว่า มโนธรรมของนางเอกนั้นแข็งแรงมั่นคง ไม่มีหลุด ครับ
ตอนที่พระเอกจะไปต่างแดน เธอก็ไปหาเขาโดยมีเพียงกระเป๋าถือธรรมดา ไม่ใช่กระเป๋าเดินทาง
แบบว่าจะหอบผ้าผ่อนตามกันไป              
    
                "เขา" ยังมีบทบาทต่อในเรื่องที่สามของไตรภาคนี้ - 2046
                ส่วน "เธอ" เหลือเป็นเพียงภาพในความทรงจำคะนึงถึงของเขา

           เรื่อง 2046 นี้มีนักแสดงเอเชียร่วมงานมากมาย ซึ่งรวมถึงนักแสดงหญิงชื่อดังอย่าง
กงลี่ และ จางซื่อยี่ นอกจากนี้ยังมีรายนาม เบิร์ด แม็คอินไตย ร่วมแสดงด้วย
            แต่ด้วยสไตล์การทำงานของผู้กำกับติสต์ที่ร่วมงานด้วยไม่ง่าย การถ่ายทำล่าช้า
บทก็เปลี่ยนไปตามอารมณ์ตามใจของผกก. ในที่สุดเบิร์ดบ้านเราเข้ากล้องไปได้แค่นิดหน่อย
แล้วก็ถอนตัวไป 

            เรื่องราวของ "เขา" (โทนี่ เหลียงเฉาเหว่ย) ยังคงดำเนินต่อเนื่องในหนังเรื่องที่สาม
ของไตรภาคนี้ - 2046
           หนังสวยและติสท์ตามสไตล์หว่องกาไหว่

           ในขณะที่ "เธอ" - แม็กกี้ จางมั่นอวี้ มาปรากฏให้เห็นเป็นภาพจากความคะนึงระลึกถึง

             2046 คือหมายเลขห้องที่ "เขา" และ "เธอ" ใน IMFL ใช้นัดพบกัน
และ เป็นชื่อนิยายที่เขาแต่ง ใช้เรียกสถานที่ (ตามจินตนาการของเขา) ในอนาคต
(จึงอาจหมายถึงปี ค.ศ. ด้วย) ที่ซึ่งใจดวงเหงามุ่งไปถึงเพื่อจะค้นหาความทรงจำความรัก
ที่สูญหายไป       

                นอกจากนี้ ปี 2046 ยังเป็นปีที่ฮ่องกงจะกลับไปอยู่ภายใต้การปกครองของจีน
แผ่นดินใหญ่โดยสมบูรณ์ หลังจากอังกฤษคืนฮ่องกงให้จีนได้ครบ 50 ปีแล้ว

            หนังเล่าเรื่องราวของ "เขา" ที่ยังดำรงคงอยู่กับความทรงจำถึง "เธอ" ในอดีต
โดยมีภาพและเรื่องราวอิงหนังสองเรื่องแรกให้คนดูร่วมย้อนรำลึก
             ชายผู้อกหักจากรักแห่งชีวิตคนนี้ ใช้ชีวิตแบบเพลย์บอย ได้พานพบผู้หญิงอีกหลายคน
ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต และ หันเหจากงานข่าวมาจับปากกาเขียนนิยาย
              หนังนำเสนอเรื่องราวโดยไม่ได้เรียงลำดับตามเหตุการณ์   

            เรื่องของการกระซิบฝากความลับไว้ในต้นไม้ ถูกนำมาถ่ายทอดต่ออีกครั้ง
โดยตัวละครคนใหม่กับฉากจากนิยายเรื่อง 2046 ของเขา

        http://www.youtube.com/watch?v=ubJ09At2Pnk&feature=related
           

            หนึ่งในผู้หญิงคนใหม่สวมบทโดยกงลี่ แม้มีบทไม่มากหากแต่มีความหมาย
ต่อเขา ด้วยว่าเป็นหญิงในชุดกี่เพ้า(จากกัมพูชา) ผู้มีชื่อเดียวกับ"เธอ" (- แม็กกี้ จางมั่นอวี้)
และจมอยู่ในอดีตเหมือนกับเขา

            ทั้งสองพบกันในบ่อนการพนัน
         

             บทลงเอยของทั้งสอง คือการจากกันไป(และแล้วก็ไม่ได้พบกันอีกเลย) เพราะ
ไม่มีใครแทนใครกันได้ในเรื่องของความรัก

           สองนักแสดงเอกกับการแสดงอันทรงพลังในฉากการจากลา(ชั่วชีวิต)

http://www.youtube.com/watch?v=PZ-zApiZ6Ls

          ฝากรอยจุมพิตราวกับจะรู้ว่าไม่มีวันหน้าของเราอีกแล้ว

          หนังจบอย่างเหงาๆ เช่นเคย เมื่อเขาแยกจากผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเคยมีความสัมพันธ์กัน
(รับบทโดยจางซื่อยี่)
          เธอเป็นหญิงขายบริการเคยพักอยู่ในห้องเช่าติดกัน         

          แรกเริ่มรู้จักเหมือนเป็น "เพื่อน" ที่ขอ "ยืม" เวลากัน แต่ไม่นานก็ผัน
เป็นมีความสัมพันธ์ทางกาย

          http://www.youtube.com/watch?v=Chv9kPd327U&feature=related

          เขาหยิบยื่นเงิน 200 เหรียญให้เธอในเช้าวันรุ่งขึ้น แต่เธอปฏิเสธว่า เธอไม่ได้ "ขาย" ให้เขา
เขาจึงบอกว่าให้รับไว้เป็นค่าเสื้อผ้าเธอที่เขาทำขาด เธอตอบว่า เข้าใจแล้ว คงกลัวว่าเธอจะ "จับ" เขา
เธอจึงตกลงรับเงินไว้ แต่ลดค่าตัวให้เหลือเพียงสิบเหรียญ และจะคงคิดราคานี้สำหรับครั้งต่อๆ ไป

ต่อหน้าเขาเธอแย้มยิ้มเจรจา เมื่อลับหลังจึงหลั่งน้ำตาน้อยใจ

         ผู้หญิงขาย "ตัว" อย่างเธอก็มี "หัวใจ" ปรารถนาความรักตอบ และการครอบครอง
คนที่เธอรัก ในขณะที่เขาไม่คิดเช่นนั้น ในที่สุดความสัมพันธ์จึงล่มลง

ปวดใจเมื่อเห็นเขามีสัมพันธ์(แม้แค่ชั่วคราว)กับหญิงคนอื่น

            ทั้งสองได้พบกันอีกครั้งก่อนที่เธอจะจากไปไกล หลังจากดื่มและรับประทานมื้อเย็นแล้ว
เธอมอบธนบัตรสิบเหรียญหนึ่งปึกที่เขาเคย "ซื้อ" เธอคืนให้เขาไปจ่ายเป็นค่าอาหาร

         เมื่อกลับมาถึงห้องพัก เธอขอ "ยืม" เวลาจากเขาสักหนึ่งคืน

           แต่เขาปฏิเสธ

          ที่เบาะหลังรถแท็กซี่ เขานั่งอยู่เดียวดายไร้ "เธอ" ข้างกายเหมือนเมื่อครั้งมีกันและกัน

         ภาพสุดท้ายคือ รูบนต้นไม้(ในนิยายอนาคต 2046 ของเขา) ที่เก็บความทรงจำ ความลับ
ความหลังฝังไว้

      http://www.youtube.com/watch?v=1YWTM6R6qTA&feature=related

มาลงชื่อว่าตามอ่านตลอดค่ะ
จบกระทู้เมื่อไร    ดิฉันจะขอเอาภาพยนตร์ด้านตรงข้ามมาเล่าให้ฟังบ้าง 
เมื่อมีหยินก็ต้องมีหยาง   มีความสวยก็มีความขี้ริ้วขี้เหร่   มีความสว่างก็มีความมืด เป็นของคู่กัน
เมื่อมีภาพยนต์วิจิตร  ก็ต้องมี "ภาพยนตร์ยอดแย่"
ฝรั่งเขาอุตส่าห์รวบรวมเอาไว้      จะเอาตัวอย่างมาดูกันว่ามันแย่ยังไงบ้าง
แต่ตอนนี้ขอดูเรื่องงามๆก่อนค่ะ

               ขอบคุณครับอาจารย์ เตรียมรอชม - หนังยอดแย่

               วันนี้ขอแนะนำหนังน่าดู(เพิ่งไปชมมาวานนี้) กำลังฉายอยู่แบบจำกัดโรง ครับ

               เป็นหนังเรื่องล่าสุดของผู้กำกับดัง Woody Allen - Midnight in Paris(2011)
ที่อยากให้ชื่อไทยว่า - รัตติทวิภพที่ปารีส

              หนังเล่าเรื่องคู่รักชาวอเมริกันในปารีส ฝ่ายชายเป็นนักเขียนบทหนัง(ในกระแส)ฮอลลีวู้ด
ที่พยายามผันตัวมาเป็นนักเขียนนิยาย(มีคุณภาพ)

SPOILERS

           คืนหนึ่งขณะที่เขาเดินไปตามถนนในปารีสเมื่อระฆังตีสิบสองครั้งบอกเวลาเที่ยงคืน
รถโบราณคันหนึ่งแล่นมาจอดแล้วรับเขาไปสู่นครปารีสในยุคทอง  1920s

          เขาได้พบกับนักเขียนไอดอลอย่าง F. Scott & Zelda Fitzgerald

           และ  Ernest Hemingway

พระเอก, เฮมิงเวย์ และ Gertrude Stein (นักเขียน นักวิจารณ์ นักสะสมศิลปะ
รับบทโดย Kathy Bates)

           ศิลปินชื่อก้องยุค อีกมากมายหลายคน เช่น Picasso, Man Ray และ
Dali (รับบทโดย Adrien Brody)

            เท่านี้ยังไม่พอ เขายังได้พบศิลปินเอก Lautrec, Degas และ Gaugin แห่ง
ยุด Belle Epoque ด้วย

ในภาพคือ(ผู้แสดงเป็น) Lautrec, Degas และ...

ผู้หญิงของปิกัสโซ - Adriana ที่เขาหลงรัก
(รับบทโดย Marion Cotillard เจ้าของออสการ์จากบท Edith Piaf ใน La Vie en Rose)

         นักแสดงคนสำคัญอีกคนคือ Carla Bruni-Sarkozy - สุภาพสตรีหมายเลขหนึ่ง
ของฝรั่งเศสในบทไกด์พิพิธภัณฑ์ Rodin

         เป็นหนังที่ถูกจริตสำหรับคนที่ชอบเรื่องราวหวนอดีตวันวานผ่านเลยที่สวยงาม
และเรื่องราวแวดวงศิลปิน นักเขียน

บัวบานในสวนของ Claude Monet ที่ Giverny กับ บัวบานที่ l'Orangerie

           และ   เมื่อเทียบกับหนังที่เพิ่งรีวิวผ่านไปอย่าง IMFL ของหว่องกาไหว่
ก็เรียกได้เต็มปากเต็มคำว่า เป็นหนังที่พูดมาก (แต่แน่นอน บทสนทนาคมคาย) และ
หนังบอกกล่าวโดยคนดูไม่ต้องคาดเดาหรือเติมแต่งเรื่องเอง

พระเอกผู้ชอบอดีต โดนแฟนเก่าของคู่หมายที่ขี้โม้โอ้อวดและ pseudo-intellectual
ตอกว่า

             Nostalgia is denial - denial of the painful present.  
the name for this denial is golden age thinking - the erroneous notion
that a different time period is better than the one ones living in -
its a flaw in the romantic imagination of those people who find it
difficult to cope with the present.

         หนังสนุก ดูเพลินจนลืมเวลา ครับ

         ภาพยนตร์วิจิตรเรื่องต่อไปนี้ คือ หนึ่งในงานชิ้นเอกจาก อั้ง ลี่ ผู้กำกับไต้หวันที่ได้สร้างชื่อ
ระดับโลกจากหนังอย่าง Sense and Sensibility & Brokeback Mountain
       
           หนังผสมผสานเรื่องราวความรัก วรยุทธ์ ยุทธจักร ได้อย่างกลมกล่อม งดงาม ประทับใจ
             และ ยังเป็นหนังที่เปิดโลกกำลังภายในของตะวันออกให้ชาวตะวันตกได้ตื่นตา ตื่นใจ
จนประสบความสำเร็จอย่างสูงทั้งรายได้และรางวัลระดับออสการ์หลายสาขา ได้แก่
             Best Foreign Language Film,  Best Art Direction,  Best Original Score
และ Best Cinematography


                   Crouching Tiger Hidden Dragon (2000)

         ชื่อเรื่อง เป็นสุภาษิตจีน หมายถึง คนที่ภายนอกดูธรรมดาหากทว่าซ่อนความลึกลับ
และคุณสมบัติพิเศษไว้ภายใน

           แคแร็คเตอร์ที่โดดเด่นเข้ากับสุภาษิตนี้ในหนัง คือ เจน (รับบทโดย จางซื่อยี่) ลูกสาวขุนนาง
ที่ภายนอกดูเป็นคุณหนูผู้ดี มีชาติตระกูล แต่ซ่อนความสามารถทางวรยุทธ์และจิตใจใฝ่อิสระเสรีไว้ข้างใน

           เมื่อหนังดำเนินเรื่อง สิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในของเจนก็ค่อยๆ เปิดเผยออกมา

            ทั้งวรยุทธ์ที่ฝึกจนรู้เคล็ดแล้วพัฒนาฝีมือได้ล้ำเลิศเกินครู คือ นางจิ้งจอกหยก
ที่ปลอมตัวเข้ามาเป็นหญิงคนสนิท
            นางจิ้งจอกได้วิชาจากการวางยาพิษอาจารย์ที่ปฏิเสธไม่รับศิษย์ผู้หญิงแล้วขโมยคัมภีร์
มาฝึกเอง

รับบทโดยอดีตราชินีหนังกำลังภายใน เจิ้ง เพ่ยเพ่ย

          วีรกรรมปลอมเป็นโจรโพกผ้าขโมยกระบี่คู่กายจอมยุทธ์หลี่มู่ไป๋ผู้ทรงคุณธรรม
(รับบทโดยโจวเหวินฟะ) ที่ได้ตัดสินใจวางกระบี่อำลายุทธจักรหลังจากได้ศึกษาปฏิบัติสมาธิ

คุณหนูเจนภาคโจรโพกผ้า

ดีใจเหมือนเจอเพื่อนเก่า
เจิ้งเพ่ยเพ่ย เป็นนางเอกหนังจีนกำลังภายในคนแรกที่รู้จัก  เพราะดู "หงส์ทองคะนองศึก" เป็นเรื่องแรกตั้งแต่สมัยยังเรียนหนังสือ    จากนั้นเธอหายไปไหนก็ไม่รู้    ไม่ได้ข่าวคราวอีกเลย   ข่าวสารสมัยนั้นก็ไม่ได้รวดเร็วพอจะติดตามกันได้ง่ายอย่างยุคนี้
คุณ SILA จูงมือเธอกลับมาให้เห็นในกระทู้นี้  เลยรู้สึกเหมือนเพื่อนเก่าที่หายหน้าไปนาน  เท่าที่เห็นในรูป เธอก็ไม่ได้แก่ชราลงไปอย่างที่ควรจะเป็น  เพียงแต่เปลี่ยนจากสาวน้อยเป็นสาวใหญ่
ขอวงเล็บว่า ผิดกับคนดู

ฉากการต่อสู้ไล่ล่าด้วยวรยุทธ์ วิชาตัวเบา ประกอบเสียงดนตรีเร้าใจ

         http://www.youtube.com/watch?v=jB8mdUm8kGE

เจิ้ง เพ่ยเพ่ย เรื่องนี้รับบทเป็นตัวร้ายที่สุด เธอก็เป็น"พยัคฆ์หมอบ มังกรซุ่ม"
เหมือนกับจางซื่อยี่ ครับ   

            ผู้หญิงที่ตามติดไล่ล่าเจนทั้งบนพื้นและหลังคาคือ ซูเหลียน (รับบทโดยมิเชล โยว)
จอมยุทธหญิงเจ้าของสำนักคุ้มภัยผู้ทรงเกียรติ 

           ทั้งมู่ไป๋และซูเหลียนต่างมีความรู้สึกที่ดีต่อกันมายาวนาน แต่ด้วยเกียรติและหน้าที่
ต่างก็เก็บไว้ภายในไม่ได้พัฒนาความสัมพันธ์กันฉันคู่รักทั่วไป จนกระทั่งถึงวัน(และวัย)นี้ที่น่าจะ
ถึงเวลาที่ทั้งสองจะได้เผยความรู้สึกภายในออกมา

เมื่อมู่ไป๋ตัดสินใจอำลาวงการ เขาได้ขอให้ซูเหลียนนำส่งกระบี่คู่กายไปมอบให้ขุนนาง
ชั้นผู้ใหญ่ที่ปักกิ่ง

          ที่ปักกิ่ง ซูเหลียนได้พบกับเจนที่กำลังจะเข้าพิธีวิวาห์(คลุมถุงชน)
ในขณะที่จิตใจภายในแท้จริงของเธอนั้นร่ำร้องต้องการชีวิตอิสระนอกกรอบ
สังคมชั้นสูง เธอปรารถนาและอิจฉาวิถีชีวิตของจอมยุทธ์อย่างซูเหลียน

(ทั้งสองพบกันครั้งแรก ก่อนที่เจนจะปลอมตัวมาขโมยกระบี่ไปในเวลาต่อมา)

    

            เสียงเรียกร้องโหยหาชีวิตนอกรั้วคฤหาสน์ในใจเจนนั้น ส่วนหนึ่งสำคัญมาจากความรัก
ความหลังเมื่อครั้งสี่ปีก่อนของเจนกับ

              โล - จอมโจรคนรักแห่งทะเลทรายแถบมองโกเลียที่เคยลักพาตัวเธอไป เมื่อครั้งที่เธอ
พร้อมครอบครัวเดินทางข้ามทะเลทรายตามบิดาซึ่งไปรับราชการแถบนั้น

           แล้วเหตุกาณ์กลับกลายเป็นเรื่องจำเลยรักโจรลักพา 

            แต่รักต่างฐานันดรศักดินานี้มีอุปสรรคยากจะยั่งยืน ในที่สุดจึงถึงวันจำพราก

           ก่อนจากกันเขาให้คำมั่นว่าจะพยายามสร้างฐานะยกระดับตนเพื่อให้พ่อของเธอ
ยอมรับในตัวเขา ทั้งฝากคำและตำนานที่ว่า

                    ด้วยหัวใจศรัทธามั่น   คำอธิษฐานจะเป็นจริง   

       http://www.youtube.com/watch?v=0GknXkeKDDA&feature=fvwrel

           การขโมยกระบี่ของเจนนี้เป็นเหตุนำพาให้มู่ไป๋ได้พบกับนางจิ้งจอก
ผู้ที่เคยวางยาพิษอาจารย์ของเขาแล้วขโมยคัมภีร์วรยุทธ์ ระหว่างที่มู่ไป๋หมายล้างแค้น
ให้อาจารย์ เจนในคราบโจรได้แทรกเข้ามาช่วยนางจิ้งจอกไว้
            การประฝีมือระหว่างมู่ไป๋กับเจนทำให้นางจิ้งจอกได้รู้ความจริงที่ยากจะยอมรับได้
ว่าศิษย์ของตนนั้นมีฝีมือล้ำหน้านางไปแล้ว

           และเมื่อเจนในคราบโจรได้ประฝีมือกับมู่ไป๋อีกครั้ง จอมยุทธ์เห็นแวววรยุทธ์ของเจน
จากการฝึกด้วยตำราแต่ยังไม่เข้าถึงแท้จริง เขาจึงเมตตาเสนอตัวเป็นอาจารย์ด้วยหวังชี้ทางที่ถูกให้

           เพราะมั่นใจว่าเนื้อแท้ข้างในแล้ว เจนเป็นคนดีที่นางจิ้งจอกไม่สามารถครอบงำ
ให้กลายร้ายได้ แต่ เด็กดื้อปฏิเสธ

            โลจากทะเลทรายเข้าเมืองมาลอบพบเจนและหมายจะพาเจนหนีพิธีวิวาห์ แต่ไม่สำเร็จ
มู่ไป๋และซูเหลียนพาโลไปหลบที่ยอดเขาสำนักวูตัน

ว่าที่เจ้าสาวและเจ้าบ่าว

         ส่วนเจนหนีงานแต่งและปลอมเป็นชายออกตระเวนยุทธจักรพร้อมกระบี่ของมู่ไป๋

ฉากบู๊ในโรงเตี๊ยมที่ออกแบบได้อย่างตื่นตา น่าดู และ สนุกสนาน

         http://www.youtube.com/watch?v=c0HlLqilGcM
 

            เธอกลับมาพบกับซูเหลียนแล้วเกิดการโต้เถียงและปะทะกัน แม้เจนจะมีกระบี่คม
ของมู่ไป๋ฟาดฟันทำลายอาวุธชนิดต่างๆ ของซูเหลียน

          แต่ด้วยฝีมือที่เหนือกว่าและเมตตาธรรมของซูเหลียน กระบี่หักของนางจึงยั้งอยู่
แค่ที่ลำคอเจน และผลของความดีที่ซูเหลียนได้รับคือการแว้งกัดจากอสรพิษ

           ฉากการต่อสู้ระหว่างสองจอมยุทธหญิงที่ตื่นเต้นเร้าใจไม่แพ้บุรุษ สอดแทรกอารมณ์ขัน
ระหว่างความตึงเครียดได้อย่างแยบคาย น่าสงสัยว่าฉากนี้ใช้เวลาถ่ายทำกันกี่วันหนอ

           http://www.youtube.com/watch?v=XP8GW0WiOtA

            เมื่อมู่ไป๋มาถึง เจนก็ใช้วิชาตัวเบาลอยออกไปนอกอาคารโดยมีมู่ไป๋ติดตามไป

สมัยหนึ่ง  หนังกำลังภายในทั้งจอใหญ่และจอเล็กเป็นที่นิยมของคนไทย    ดิฉันก็นั่งเฝ้าจอ  ดู  ฤทธิ์ดาบวงพระจันทร์  กระบี่ไร้เทียมทาน มังกรหยก กับอีกสารพัดเรื่อง กะเขาเหมือนกัน 
จำได้ว่าโรงเตี๊ยมเป็นฉากอมตะนิรันดร์กาลของการประลองยุทธ      ตัวละครเดินทางมาแวะกินเหล้ากินข้าวในโรงเตี๊ยมทีไร   ต้องจบลงด้วยโรงเตี๊ยมพังทลาย    ไม่เคยเห็นใครกินข้าวได้สงบเรียบร้อยจนอิ่ม  แล้วจ่ายตังค์ กลับออกไปสักคน
และส่วนที่เท่ที่สุดคือมีนักเลงยุทธจักรกระจิบกระจอกทั้งหลาย คุยโวโออวดฝีมือ    ขณะที่มุมหนึ่งมีชายนิรนาม(ส่วนใหญ่สวมหมวกกุยเล้ยมีผ้าแพรดำห้อยลงมาบังหน้า) กินข้าวอยู่เงียบๆ      แต่พอถูกสบประมาทหาเรื่อง    พี่แกก็หยิบตะเกียบในชามขว้างปุ๊บเข้าไปให้ ตะเกียบพุ่งไปปักเสาฉึก  หรือไม่ก็ปักอกนักเลงตายไปคนนึง  จากนั้นกระบี่ก็ถูกดึงออกจากฝัก ตวัดหนึ่งที พริบตาเดียว  ฝ่ายตรงข้ามตายรวดเดียว 3 คน
ฉากที่ขาดไม่ได้คือพระเอกกระโดดจากระเบียงชั้นบนลงมาชั้นล่าง   และเหินบินร่อนจากมุมหนึ่งไปอีกมุมหนึ่ง   โชว์กำลังภายในสุดยอดขั้นที่ 9  คือขั้น Ph.D ของจอมยุทธ

ย้อนนึกอีกที  หนังกำลังภายในพวกนั้นน่าจะเป็นหนังฮ่องกง   ดาราชุดที่ดิฉันชอบ ป่านนี้คงชรากันไปหมดแล้ว

           ทันยุคหนังกำลังภายในทั้งในจอเงินและจอแก้ว ครับ

           ทางจอแก้ว หนังกำลังภายในจากฮ่องกงประสบความสำเร็จได้รับความนิยมอย่างสูง
โดยเฉพาะซีรี่ส์ที่ออกอากาศทางช่องสามช่วงหลังข่าวเรื่อง กระบี่ไร้เทียมทาน เมื่อประมาณ
สามสิบปีก่อน ถือได้ว่าเป็นระดับตำนาน ผู้คนติดกันทั่วบ้านทั่วเมือง

            เนื่องจากพระเอกของเรา ฉีเส้าเฉียน เบี้ยวกองถ่ายจึงถูกตัดตัวออกไปโดยเขียนบท
ให้ตายแล้วฟื้นกลับคืนมาในร่าง(นักแสดงคน)ใหม่
           จำได้ว่าหลังจากคืนที่ฉายตอนพระเอกตาย วันรุ่งขึ้น หนังสือพิมพ์จีนจัดหน้าใหญ่ไว้อาลัย
การจากไปของพระเอกให้

ไม่เพียงแต่ตัวหนัง เพลงไตเติ้ลก็ดังมากเช่นกัน

           http://www.youtube.com/watch?v=dZRRXq1WOuA&feature=related

          ก่อนยุคจอแก้ว หนังกำลังภายในได้รับความนิยมอย่างมากบนจอเงินในโรงหนัง
แถบเยาวราช
          นอกจากหงส์ทองคะนองศึก ที่ทำให้เจิ้ง เพ่ยเพ่ยเป็นราชินีบู๊ลิ้มแล้ว

          เรื่องที่โด่งดังสุดๆ ในยุคนั้นคือ เดชไอ้ด้วน นำแสดงโดยหวังหยู่ ต่อจากนั้นก็มีหนัง
กำลังภายในตามมาอีกหลายเรื่องจนในที่สุดความนิยมก็เริ่มลดหายไป แล้วจึงกลับมาใหม่
ในจอแก้วอยู่ช่วงหนึ่ง

           ด้วยเทคนิคยุคปัจจุบันที่ก้าวไกลกว่าบวกฝีมือและประสบการณ์ อั้งลี่ทำ CTHD
ออกมาได้อย่างแนบเนียนตื่นตาน่าดู เปิดโลกหนังกำลังภายในคุณภาพให้ตะวันตกได้ชื่นชม

เดชไอ้ด้วน จาก SHAW BROTHERS แห่งฮ่องกง
โลโก้นี้ที่คุ้นเคย

ดีใจที่เจอหน้าเพื่อนเก่า ฮุ้นปวยเอี๊ยง อีกครั้ง  ค่ะ  
เขาน่าจะเป็นดาราหนังกำลังภายใน ทางทีวี ที่ดังที่สุดในเมืองไทยในยุคนั้น   จำได้ว่าสมัยนั้น ผู้คนทำงานเสร็จ รีบกลับบ้านกันมาดูกระบี่ไร้เทียมทาน

แต่กาลเวลาก็เปลี่ยนสรรพสิ่งจริงๆ

           ฉากการต่อสู้ครั้งสุดท้ายในหนัง ระหว่างจอมยุทธ์ฝ่ายธรรมะกับเด็กอธรรมในป่าไผ่

      http://www.youtube.com/watch?v=OQw5s2oiqk0

จากกิ่งไผ่สู่โขดหินริมธาร      

          มู่ไป๋ชิงกระบี่ของตนคืนมาได้แล้วโยนลงห้วงน้ำเบื้องล่าง เด็กหลงผิดพุ่งตามลงไป
คว้าจนจมน้ำหมดสติ นางจิ้งจอกได้ตามมาช่วยไว้แล้วพาหลบหนีไป นางหมายจะพาเจนผู้มีวรยุทธ์
เก่งกล้าตะลุยยุทธภพอย่างจ้าวยุทธจักร

           หลังจากฉากการต่อสู้ด้วยวิชากำลังภายในที่ออกแบบลีลาอย่างสวยงามผ่านไป
หลายต่อหลายฉาก หนังปรับตัวเข้าสู่ช่วงดรามาในตอนท้ายเรื่อง

           ในที่สุดเด็กดื้อคนนี้ก็คือเหตุของบทสุดท้ายที่จบลงด้วยโศกนาฏกรรม

           มู่ไป๋และซูเหลียนตามหาเจนและพบเธอในสภาพโดนนางจิ้งจอกมอมยา

           เมื่อนางจิ้งจอกกลับมาถึงนางก็สาดเข็มพิษพุ่งเข้าใส่ มู่ไป๋ใช้กระบี่ปัดป้องได้แต่
ถึงคราวที่นางจิ้งจอกสาดเข็มพิษเข้าหาเจนและมู่ไป๋หันไปปกป้องเจนแล้วสามารถสังหาร
นางจิ้งจอกได้กลับเป็นจังหวะที่เปิดช่องทางทำให้ตัวเขาโดนเข็มพิษพุ่งเข้าหาตน

            นางจิ้งจอกสารภาพก่อนตายว่า นางแค้นใจหมายสังหารเจนด้วยความแค้น
ที่นางทุ่มเทสอนสั่งเจนมานานนับสิบปี แต่เมื่อเจนรู้เคล็ดวิทยายุทธ์แล้วกลับเก็บไว้ไม่ถ่ายทอด
หากฝึกฝนคนเดียวจนมีฝีมือเก่งกล้าเหนือกว่านาง
           เจน คือ ผู้ที่เป็นทั้งคนในครอบครัวและศัตรูของนาง

            เจนรับรู้ความจริงด้วยใจปวดร้าว นางจิ้งจอกผู้เป็นทั้งครูและคนสนิท
กลับคิดอิจฉาและสังหารเธอ เท่านี้ไม่พอตัวเองยังเป็นต้นเหตุให้จอมยุทธ์ผู้มีคุณธรรม
ได้รับอันตรายอาการถึงตายเพราะหมายปกป้องเธอ     

            ซูเหลียนมอบปิ่นปักผมของนางให้เจนนำไปแสดงเพื่อเข้าพบป้าวูแล้วนำยาต้านพิษ
กลับมา

            ขณะที่นาทีสุดท้ายแห่งชีวิตใกล้ปลิดปลิว  ซูเหลียนบอกชายคนรักให้ใช้ลมหายใจสุดท้าย
ในการตั้งจิตสมาธิเพื่อไปสู่ภพภูมินิรันดร์

SHU LIEN    Mu Bai, hold on. Give me some hope...

                 Save your strength.

LI               My life is departing. I've only one breath left.

SHU LIEN     Use it to meditate. Free yourself from this world as you have been taught.
                  Let your soul rise to eternity with your last breath.
                  Do not waste it... for me.

มู่ไป๋ตอบเธอว่า -

            ข้าใช้ชีวิตที่ผ่านไปอย่างสูญเปล่า ข้าอยากจะบอกเจ้าด้วยลมหายใจสุดท้ายนี้ว่า
ข้ารักเจ้าเสมอมา
            ข้ายินดีที่จะเป็นวิญญาณที่ถูกสาปวนเวียนอยู่เคียงข้าง ดีกว่าขึ้นสวรรค์ไปโดยปราศจากเจ้า
            และด้วยความรักจากเจ้า วิญญาณข้าจักไม่เดียวดาย

LI        I've already wasted my whole life. I want to tell you with
           my last breath... I have always loved you.
           I would rather be a ghost, drifting by your side... as a condemned soul...
           than enter heaven without you.
           Because of your love... I will never be a lonely spirit.

           เจนได้ยารักษาพิษกลับมา แต่สายเกินการ

             ซู่เหลียน เงื้อกระบี่เหนือเจนที่คุกเข่ายอมรับทัณฑ์ แล้วยื่นส่งต่อให้โป(หัวหน้าผู้คุ้มกัน)
นำไปมอบให้ท่านขุนนางตามประสงค์เดิมของมู่ไป๋ จากนั้นหยิบปิ่นจากมือของเจนแล้วนำไปปักผมให้เจน
และบอกนาง ให้เดินทางไปสำนักวูตันที่โลรอนางอยู่ กับขอสัญญาจากเจนหนึ่งข้อคือ ไม่ว่าเจนจะเลือกทางเดิน
แบบไหน ขอให้เจนซื่อตรงต่อตนเอง     

              เจนขึ้นเขาสำนักวูตันไปพบกับโล คนรักจากทะเลทรายเป็นครั้งสุดท้าย
ก่อนที่จะตัดสินใจเลือกไปตามทางของเธอ

                 ฉากจบของหนังและของอีกหนึ่งคู่รัก  

                 เมื่อโลตื่นขึ้นมาแล้วพบเพียงหวีหยกบนหมอนข้างกาย เขาจึงตามออกไป
พบเจนยืนอยู่บนสะพานเหนือหุบเขาลึก แลเห็นหมู่เมฆห่มคลุมทิวทัศน์เบื้องล่าง

          เจนถามเขา - ยังจำตำนานเรื่องชายหนุ่มได้ไหม
          เขาตอบว่า - หัวใจที่เปี่ยมศรัทธามั่น ยังให้คำอธิษฐานเป็นจริง
เธอบอกให้เขาอธิษฐาน

            โลหลับตาแล้วเอ่ยคำ - คืนสู่ทะเลทราย ได้อยู่ร่วมกัน
แล้วเจนก็กระโดดลงสู่หุบเหวเบื้องล่าง

โลมองตามคนรักด้วยใจปวดร้าว

        http://www.youtube.com/watch?v=RvoWL5Aq90w

เมฆหมอกที่ลอยอ้อยอิ่งโอบอุ้มและกลืนร่างเจนจมลับหาย  

ภาพฉากจบสวยงามมาก
ทำไมเรื่องต้องจบเศร้าด้วย   ถ้าจบแฮปปี้เอนดิ้งแล้วจะคลาสสิคไม่ได้หรือ?

             ส่วนตัวแล้วชอบโศกนาฏกรรมมากกว่า ครับ
             เวลาดูเรื่องที่แฮปปี้ เอนดิ้ง จะได้ความรู้สึกว่า (ตัวละคร)สุขสมหวัง หมดห่วง
จบแล้วไม่(ค่อย)มีอะไรให้ค้างคาต่อ
             แต่เทรเจดี้ จบแบบไม่จบ ความรู้สึกเศร้าสลดในชะตากรรมของตัวละคร
ยังตกค้างอยู่เป็นวัน(ๆ) และยังมีความรู้สึกเห็นใจ ห่วงใยตัวละครที่ยังมีชีวิตอยู่ต่อไป
 
บทความภาษาไทยเรื่องโศกนาฏกรรม สำหรับผู้สนใจ ครับ

             http://www.dramalessons.net/2011/07/tragedy-characters/

        1. ละครโศกนาฏกรรมต้องแสดงให้เห็นความทุกข์ทรมานของชีวิตมนุษย์ (เช่น โลภ โกรธ หลง ฯ)
และ จบลงด้วยหายนะของตัวละครเอก ซึ่งหายนะดังกล่าวนั้นเป็นผลที่เกิดจากสิ่งที่ตัวละครได้กระทำลงไป
(ฉะนั้นการให้ตัวละครประสบอุบัติเหตุแบบไม่มีที่มาที่ไป หรือเช่นฟ้าผ่าตายก็จะไม่ใช่ลักษณะนี้)

         2. ตัวละครเอกจะมีสิ่งที่เรียกว่า Tragic Greatness (ความยิ่งใหญ่) ควบคู่ไปกับ Tragic Flaw
(ความอ่อนแอ) กล่าวคือ

Tragic Greatness เป็นความยิ่งใหญ่ของตัวละครเช่นชาติกำเนิดหรือสถานะทางสังคม หรือมีนิสัยเกินกว่า
คนธรรมดาในอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่นมีความกล้าหาญมาก มีคุณธรรมมาก ซึ่งจากลักษณะดังกล่าว
ทำให้ตัวละครเอกของละครโศกนาฏกรรมมักจะไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปเนื่องจากจะต้องเป็นตัวอย่างของ
วีรบรุษ (Hero)

Tragic Flaw คือจุดอ่อนและข้อบกพร่องบางประการในนิสัยของตัวละครเอก อันนำมาซึ่งหายนะ เช่น
ความหยิ่ง ขี้หึง โลภ ฯลฯ

Oedipus the King

"...and what use had I for eyes? Nothing I could see would bring me joy."

          3. ทุกฉากของละครโศกนาฏกรรมจะแสดงถึงความทุกข์ทรมานเพื่อให้ผู้ชมเกิด
ความรู้สึก Pity and Fear (สงสารและหวาดกลัว) ซึ่งการจะเกิดความรู้สึกดังกล่าวได้นั้น
ละครจะต้องทำให้ผู้ชมมีความรู้สึกร่วมก่อน นั่นคือ Involvement เพื่อนำไปสู่ Identification

กระบวนการดังกล่าวพอจะสรุปเป็นขั้นๆ ได้คือ

- ผู้ชมดูละครแล้วเกิดความรู้สึกร่วม – Involvement

- เมื่อการแสดงดี ผนวกกับบทละครที่ยอดเยี่ยมและองค์ประกอบร่วมอื่นๆ คนดูจะแยกตัวเอง
   ออกจากตัวละครไม่ได้เลย จนรู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวละครไป(หรืออีกนัยหนึ่งคือการ “ลืมตัวตน”) –
  Identification

- เมื่อคนดูรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งกับตัวละคร ก็จะเกิดความรู้สึก Pity and Fear จากชะตากรรม
   ที่ตัวละครกำลังประสบ

- จากหายนะที่ตัวละครประสบ คนดูซึ่งรู้สาเหตุของสิ่งต่างๆ รู้ที่มาของหายนะ ก็จะเข้าใจ
   “สาเหตุแห่งทุกข์” – enlightenment

          4. ละครโศกนาฏกรรมจะนำผู้ชมไปสู่ Cathasis ซึ่งเป็นหัวใจสำคัญที่สุด
ของละครโศกนาฏกรรม กล่าวคือ
             หากดูละครจนจบแล้วไม่เกิด Cathasis นั้นจะถือเป็นการสูญเปล่า
             โดย Cathasis นั้นคือการยกระดับจิตใจ ชำระจิตใจของผู้ชมให้บริสุทธ์
(เช่น รู้ตัวว่าไม่ควรหูเบาแบบ Othello ไม่ทะเยอะทะยานแบบ Macbeth) ขณะเดียวกันก็เป็น
การให้ผู้ชมได้ระบายอารมณ์ที่คั่งค้างไว้ในใจหรือที่อยู่ในระดับจิตไร้สำนึกออกมาซึ่งจะระบายไป
กับความรู้สึกร่วมกับตัวละคร (Involvement)

           ส่วนหนึ่งที่ความคิดเรื่อง Cathasis สำคัญมากกับละครโศกนาฏกรรมซึ่งกำเนิดจากกรีก
ก็เพราะชาวกรีกนั้นเชื่อในเรื่องของชะตากรรม (Fate) ว่ามักดลบันดาลให้มนุษย์เจอกับความทุกข์
ทรมานซึ่งมนุษย์ต้องยอมรับและปลงตก
             ดั่งที่เห็นได้จากการชมละครว่า แม้ตัวละครจะมีความเก่งกาจยิ่งใหญ่ขนาดไหน ก็ยังพบกับ
หายนะได้ ผู้ชมที่เป็นคนธรรมดาเองก็หนีกฏธรรมชาตินี้ไม่ได้ เมื่อตระหนักได้เช่นนี้แล้ว ผู้ชมก็จะชำระ
จิตวิญญาณให้บริสุทธ์ ไม่เกิดกิเลสให้ไขว่ขว้าหรือหาสิ่งที่นำมาซึ่งความทุกข์

             นอกจากนี้แล้ว ผู้ชมที่ได้ดูละครโศกนาฏรรมนั้นจะรู้สึกได้ว่าการเป็นมนุษย์นั้นถือเป็นสิ่งที่ดี
เนื่องจากรู้ว่ามนุษย์มีความยิ่งใหญ่ในด้านต่างๆ (เช่นการไม่ยอมแพ้ต่อชะตากรรมของตัวละครแม้จะต้อง
เจอหายนะเพียงใด) และก็จะเกิดความรู้สึกสูงส่งทางจิตใจ อยากพัฒนาตัวเองให้เป็นดั่งตัวละคร
ในด้านของ Tragic Greatness

          5. ละครโศกนาฏกรรมถือว่ามีคุณค่าสูงสุด กล่าวคือมีคุณค่าทางวรรณศิลป์อย่างสูงสุด

Oedipus and Antigone

ทฤษฎีข้างบนนี้มีจุดกำเนิดมาจากละครกรีก  ซึ่งแบ่งเป็น tragedy โศกนาฏกรรม และ comedy หัสนาฏกรรม(ไม่ใช่เรื่องตลก)  วิธีคิดทั้งหมดนี้เป็นของตะวันตกค่ะ   จัดอยู่ในประเภทที่เรียกภายหลังว่า classic 
ในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาการหรือ Renaissance  ก็มีการนำละครแบบกรีกมาปรับใช้กับประเทศตะวันตกอย่างฝรั่งเศสและอังกฤษ   ละครอังกฤษสมัยก่อนและร่วมสมัยกับเชคสเปียร์มีแนวคิดอย่างที่คุณ SILA ยกมาเช่นกัน    ละครของเชคสเปียร์ถูกวิเคราะห์เข้าในแนวของ tragedy และ comedy แบบกรีกอยู่หลายเรื่อง แม้ว่าสวมรอยกันไม่สนิทนัก  เพราะเชคสเปียร์เป็นกวีชาวบ้าน ไม่ใช่นักปราชญ์ที่เรียนภาษากรีกและละตินมาก่อน  แต่นักวรรณคดีวิจารณ์ก็อนุโลมให้ว่ามันไปกันได้

ถ้าถามว่า tragedy กับ comedy ต่างกันยังไง สรุปได้สั้นๆว่า tragedy จบด้วย damnation  คือตัวละครเอกตายอย่างน่าสลดใจ  ถูกฆ่าตาย ฆ่าตัวตาย  ประสบอุบัติเหตุตายอย่างไม่น่าจะเป็น    ไม่มีใครแก่ตายอย่างสงบ      แต่ถ้า comedy จบด้วย salvation  คือรอดเคราะห์กรรมทั้งหลายได้  ได้รับอภัยโทษ ยกโทษ   พ้นโทษ แล้วดำรงชีวิตไปได้อย่างสงบตามอัตภาพของตน

โดยส่วนตัวไม่ชอบ tragedy ค่ะ   เพราะดูๆเรื่องราวมันขาดเมตตา กรุณา มุทิตา และอุเบกขา ทั้งระหว่างตัวละคร  และความรู้สึกของตัวละครที่มีกับตัวเอง    ที่หายากใน tragedy คือ อภัยทาน ไม่ว่ากับผู้อื่นหรือตัวเอง

         
           แต่ คนดูก็จะได้ cathasis (emotional cleansing) เป็นสิ่งตอบแทนนะครับ

ผู้สนใจ Oedepus อ่านเรื่องราวได้ที่กระทู้นี้ ครับ

           http://www.reurnthai.com/index.php?topic=3578.75

Oedipus and Jocasta (พระมารดาและมเหสี)

ใช่ค่ะ ตามหลักดราม่าของกรีก  เขาก็ถือว่าความวิบัติหรือหายนะของตัวละครเอก เป็นเหมือนเครื่องช่วยฟอกใจคนดูให้สะอาด  ยกใจขึ้นสูระดับ enlightenment หรือการรู้แจ้งเห็นจริงในสัจธรรม
อาจารย์ก็สอนอย่างนี้    แต่มันก็ทำใจให้คล้อยตามนั้นไม่ได้สักที    เพราะรู้สึกว่าต้องลุยเลือดตัวละคร เพื่อไปฟอกอารมณ์ให้สะอาด มันตะขิดตะขวงใจอยู่ตะหงิดๆ

ความคิดแบบโศกนาฏกรรมของกรีก ซึ่งสืบทอดต่อมาในยุคฟื้นฟูศิลปวัฒนธรรมของยุโรป   เป็นการสะท้อนความเชื่อมั่นในอำนาจของพระเจ้า   ว่าถึงอย่างไรมนุษย์ก็จะต้องเดินไปตามเส้นทางที่ถูกกำหนดไว้แล้ว    ถ้าหากว่าใคร"ละเมิด" หรือ "แหกคอก" ทำสิ่งที่พระเจ้ากำหนดไว้ว่าไม่ถูกไม่ควร      เช่นพยายามกระโดดจากตำแหน่งฐานะตัวเองขึ้นไปสู่ตำแหน่งสูงกว่าอย่างผิดทำนองคลองธรรม เช่นแมคเมธปลงพระชนม์พระราชาของตัวเองเพื่อจะขึ้นสู่อำนาจแทน    หรือว่าอีดีปุสได้แม่ตัวเองเป็นชายาจนมีลูกด้วยกัน   ผิดทางด้าน incest (การสมสู่กับผู้ร่วมสายเลือดตัวเอง) ก็เป็นโศกนาฏกรรมที่ไม่มีวันได้ดีขึ้นมาได้  ตอนจบต้องตายอย่างน่าสมเพชทุกราย

มองด้วยสายตาไทยๆ เราไม่มีความคิดเชื่อมั่นแบบนี้   ก็เลยไม่ค่อยชอบโศกนาฏกรรมเพราะเหตุนี้ละค่ะ

       หวนมองย้อนอดีต ความชื่นชอบเทรเจดี้คงจะเริ่มมาจากตำนานพญา(พระยา)กง พญา(พระยา)พาน
และยายหอมที่ได้อ่านตอนเป็นเด็ก (ซึ่งมีเนื้อเรื่องคล้ายๆ กับ Oedipus)
        จำได้ว่าประทับใจอย่างมากกับเรื่องราวดรามาเข้มข้นเกินนิยายเรื่องอื่นใดทั้งหลาย
และรู้สึกเศร้าสงสารยายหอมเป็นที่สุด ครับ

ภาพเขียนแสดงให้เห็นพระปฐมเจดีย์องค์ปัจจุบัน สร้างครอบทับพระเจดีย์ที่สร้างขึ้น
ตามตำนาน พญา(พระยา)กง พญา(พระยา)พาน

       คลิปตำนานพญา(พระยา)กง พญา(พระยา)พานจากรายการ พินิจนคร ตอนพระปฐมเจดีย์ ครับ

          http://www.youtube.com/watch?v=C2qivuOgJBA&feature=related

ทำไมยายหอมแกไม่บอกความจริงคะ?   ลืมๆตำนานส่วนนี้ไปแล้ว
เคยสงสัยว่าตำนานพญากงพญาพาน มีที่มาจาก Oedipus  ด้วยการถ่ายทอดทางวัฒนธรรมจากกรีกมาอินเดีย และอินเดียมาเป็นตำนานของสุวรรณภูมิหรือเปล่า   

         ตำนานเรื่องนี้ สุนทรภู่ได้แต่งไว้ในนิราศพระประธม ว่า

เห็นรูปหินศิลาสง่างาม                               เป็นรูปสามกษัตริย์ขัตติย์วงศ์
         ถามผู้เฒ่าเล่าแจ้งจึงแต่งไว้                 หวังจะให้ทราบความตามประสงค์
ว่ารูปทำจำลองฉลององค์                            พระยากงพระยาพานกับมารดา

         ด้วยเดิมเรื่องเมืองนั้นถวัลยราชย์            เรียงพระญาติพระยากงสืบวงศา
เอาพานทองรองประสูติพระบุตรา                    กระทบหน้าแต่น้อยน้อยเป็นรอยพาน

         พอโหรทายร้ายกาจไม่พลาดเพลี่ยง         ผู้ใดเลี้ยงลูกน้อยจะพลอยผลาญ
พระยากงส่งไปให้นายพราน                          ทิ้งที่ธารน้ำใหญ่ยังไม่ตาย

         ยายหอมรู้จู่ไปเอาไว้เลี้ยง                    แกรักเพียงลูกรักไม่หักหาย
ใครถามไถ่ไม่แจ้งให้แพร่งพราย                       ลูกผู้ชายชื่นชิดสู้ปิดบัง

         ครั้นเติบใหญ่ได้วิชาตาปะขาว                แกเป็นชาวเชิงพนมอาคมขลัง
รู้ผูกหญ้าผ้าพยนต์มนต์จังงัง                          มีกำลังลือฤทธิ์พิสดาร

         พระยากงลงมาจับก็รับรบ                     ตีกระทบทัพย่นถึงชนสาร
ฝ่ายท้าวพ่อมรณาพระยาพาน                         จึงได้ผ่านภพผดุงกรุงสุพรรณ

         เข้าหาพระมเหสีเห็นมีแผล                    จึงเล่าแต่ความจริงทุกสิ่งสรรพ์
เธอรู้ความถามไถ่ได้สำคัญ                            ด้วยคราวนั้นคนเขารู้ทุกผู้คน

         ครั้นถามไถ่ยายหอมก็ยอมผิด                 ด้วยปกปิดปฏิเสธซึ่งเหตุผล
เธอโกรธาฆ่ายายนั้นวายชนม์                          จึงให้คนก่อสร้างพระปรางค์ประโทน

         ส่วนตำนานร้อยแก้วมีรายละเอียดแตกต่างกันไป ครับ

หนึ่งตำนานบอกว่าทำไม ยายหอมปกปิดความจริง

           พระมเหสีผู้เป็นมารดาได้ติดสินบนเพชฌฆาตให้ฆ่าเด็กทารกอื่นแทนแล้วให้นำโอรส
ไปให้ยายหอมโดยห้ามแพร่งพรายเรื่องนี้อย่างเด็ดขาด
           ยายหอมก็ทำตามด้วยความรักและความเมตตาในชะตากรรมโอรส และได้ถามชื่อโอรส
เพชฌฆาตบอกว่าพระมเหสีให้ชื่อว่า “พานทอง”
          (คงมาจาก  เอาพานทองรองประสูติพระบุตรา        กระทบหน้าแต่น้อยน้อยเป็นรอยพาน)
และกำชับห้ามยายหอมบอกเรื่องนี้แก่ผู้ใดอย่างเด็ดขาดแม้แต่พระโอรสก็ตาม

ตำนาน(ต่างๆ) เล่าต่อว่า

           ต่อมายายหอมนำพระกุมารไปถวายเป็นบุตรบุญธรรมของพระยาราชบุรี
(และได้ตั้งให้เป็นพระยาพาน) ซึ่งขึ้นตรงต่อพระยากง ต่อมาพระกุมารดำริว่าเมืองราชบุรี
ควรเป็นอิสระจึงหยุดส่งเครื่องบรรณาการ เป็นเหตุให้พระยากงยกทัพมาตีราชบุรี
         พระยาราชบุรีให้พระกุมารเป็นแม่ทัพออกรบกระทำยุทธหัตถี และพระยากงถูกพระกุมารฟัน
ด้วยของ้าวจนเสียชีวิต

         หนึ่งตำนานเล่าว่า เมื่อพระกุมารรู้ความจริงทั้งหมดก็เกิดอาการ "พาล" โกรธโทษยายหอม
ที่ไม่บอกความจริงให้รู้ได้ฆ่ายายหอมตาย จึงได้ชื่อต่อมาว่า พระยาพาล(ตามตำนานฉบับนี้)

         ประเด็นที่พล็อตเรื่อง Oedipus ช่างคล้ายกับตำนานพญากง พญาพานของบ้านเรานั้น
อ.เจตนา  นาควัชระ ได้กล่าวไว้ว่า

           ตำนานพระปฐมเจดีย์ ที่เกี่ยวกับ "พญากง-พญาพาน" ก็เป็นที่รู้จักกันทั่วไป
(ส่วนประเด็นที่ว่าอิทธิพลของปกรณัมเรื่องอีดิปุสเดินทางเข้ามาสู่สุวรรณภูมิได้อย่างไร
ยังเป็นปมปัญหาที่นักวิชาการจะต้องค้นคว้าหาคำตอบกันต่อไป ซึ่งก็คงเดินทางผ่านมาทางตักสิลา)

          เรามีวิธีสร้าง " catharsis" (ความโล่งอารมณ์) ในแบบที่วัฒนธรรมกรีกต้นกำเนิด
ไม่รู้จัก ความสำนึกผิดของพญาพานที่นำไปสู่การสร้างเจดีย์สูงเท่านกเขาเหินเป็นการสร้างความผ่อนคลาย
ด้วยแรงบุญที่ผูกอยู่กับพระศาสนา 
             อีดิปุส "ฉบับนครปฐม" ยอมให้แต่เพียงลูกฆ่าพ่อ แต่ไม่ยอมให้ลูกสมสู่กับแม่ เรารับความรุนแรง
ของต้นแบบอย่างเต็มรูปไม่ได้
             อีดิปุสฉบับกรีกไปไกลกว่านั้นมาก เพราะนอกจากปิตุฆาตแล้วยังมีบาปอันมหันต์ที่มาจาก
การสมสู่กับมารดาเข้ามาทบอีกในตอนท้ายเรื่อง อีดิปุสได้กล่าวรำพันถึงความโหดร้ายแห่งชะตากรรม
ที่ทำให้เขากับลูกของเขาเองเกิดมาจากแม่เดียวกัน ละครของซอเฟอคลีสจึงเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม
ซึ่งเกินเลยไปจากตำนานของไทย แต่เราก็จำเป็นจะต้องรับกติกาของประเพณีโศกนาฏกรรมกรีก
ว่าความรุนแรงที่กล่าวถึงนี้เป็นไปในลักษณะของความโหดเหี้ยมทางปรัชญาด้วย.

           ได้ดู Departures เมื่อตอนเข้าฉายในโรงเฮาส์ อาร์ซีเอ ครับ

             หนังเล่าเรื่องราวพระเอกนักเชลโลตกงาน ต้องกลับบ้านในชนบทแล้วมาสมัครงาน
ที่นึกว่าเป็นงานการท่องเที่ยว

พระเอก -   The ad said departures, so I thought it meant a travel agency.
นายจ้าง -  That's a misprint. It's not departures, it's the departed.

และความจริงคืองาน   Casketing - Putting bodies in coffins. It bloomed!      

             แม้ว่าบางตอนจะรู้สึกว่าหนังจงใจไปบ้าง เช่นในฉากเปิดเรื่อง หรือตอนที่พระเอกเจอ
เค้สแรกที่(รูปและกลิ่น)หนักหนารุนแรง แต่โดยส่วนรวมแล้วชอบเนื้อหาเรื่องราว บรรยากาศชนบท
ญี่ปุ่น   และตอนจบที่ซาบซึ้งสะเทือนใจและ"โล่งอารมณ์"(แต่พอจะคาดเดาได้และดูจงใจเช่นกัน)

หนึ่งในฉากที่ชอบ เมื่อครู(วิชาชีพสัปเหร่อ)สอนศิษย์เรื่องอสุภศพจากอาหารอร่อย

พี่ผู้กำกับท่านนึง พูดถึงฉากที่คุณ SILA ยกมาว่า 'Irony'
ถ้ามองในมุมของคนทั่วๆไป ที่ไม่คุ้นกับความตายก็อาจจะใช่

แต่ถ้าลองแหยมไปคุยกับพวกนิสิตแพทย์
ที่กล้าเอาผลไม้ถุงวางข้างตัวอาจารย์ใหญ่
แล้วกินไปด้วยเวลาเรียนกรอสล่ะก็... แค่นี้จิ๊บๆ

โดยส่วนตัวผมชอบหนังเรื่องนี้ที่การกำกับศิลป์เป็นหลักครับ
ทั้งภาพ แสง การตัดหนัง และเพลง ฟ้องถึงความละเมียดของโปรดักชั่นได้เป็นอย่างดี
แม้ว่าโดยส่วนตัวก็แอบรู้สึกว่าหลายๆฉากจะ 'ตั้งใจมากเกินไป' อย่างคุณ SILA ว่าจริงๆ

แต่อย่างน้อย ผมก็ให้คะแนนเรื่องนี้ดีกว่า Benjamin Button ล่ะเอ๊า...
เรื่องนั้นตัดหนังดูไม่รู้เรื่องเอาเสียเลย ยืดยาวมากเกินไป สวยแต่กำกับศิลป์ครับ



ปล. ผมวิจารณ์โหดไปไหมนี่ ฟังเพลงดีกว่าครับ


http://www.youtube.com/watch?v=UiyFeT0Tpkk

http://www.youtube.com/watch?v=JeMp9IXBIaU&feature=related


ไหนๆก็ว่ากันที่ production กันแล้ว
ขออนุญาตฝากคลิปนี้ให้คุณ SILA ชมเล่นเพลินๆ อีกสักคลิปนะครับ

         จะขอบคุณคุณติบอด้วย โยโย มา สีเชลโลเพลงประกอบใน Crouching Tiger Hidden Dragon
แต่หาไม่ได้ ครับ

           ได้คลิปนี้ เป็นงานแจกรางวัลออสการ์ที่มี YO-YO ma & Itzhak Perlman
มาร่วมบรรเลงเพลงจากหนังที่ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลดนตรีประกอบยอดเยี่ยม
ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือ CTHD ที่ได้ออสการ์ไปในที่สุด

             http://www.youtube.com/watch?v=J98zkGcRS2Q

ป.ล. ย้อนกลับไปดูบทความเรื่องโศกนาฏกรรม (กรีก) ที่ copy จากเว็บ dramalessons.net
               แล้วนำมา paste ปรากฏว่า ไม่ได้แก้ตรงคำ cathasis > catharsis ครับ

เรื่องความนิยมในละครโศกนาฏกรรม
ผมเข้าใจว่าสัมพันธ์กับขนาด และการเลี้ยงชีพของสังคมเป็นหลักครับ

สังคมไทยเจริญรุ่งเรืองขึ้นได้จากการหาของป่า การกสิกรรม
และค้าขายกับชาติอื่นๆที่เดินทางผ่านไป-มา
สภาพสังคมของเราก็เลยอยู่ในลักษณะค่อนข้างโดดเดี่ยว
ความเป็นสมบูรณาญาสิทธิราชของสังคมก็ค่อนข้างมาก
มีการรักษาสถานภาพทางสังคมสูง ละครก็โน้มเอียงไปทางพาฝันเป็นหลัก

ในทางกลับกัน สังคม กรีก ตั้งแต่สมัย มิโนอัน-ไมซีเน่
(ที่ถูกควรรวมไปถึง อินเดีย จีน อียิปต์ โรมัน หรือเปอร์เชียด้วย)
อยู่ในสภาพของ 'ชุมชนหัตถกรรม' ที่เน้นการแปรรูปผลิตสินค้า
งานหัตถกรรมที่พวกเขาทำ เลยส่งผลให้มีการสั่งสม
และแลกเปลี่ยน known-how จากปฏิสัมพันธ์ทางสังคมมาก
ทั้งในระดับสังคม และในระดับครอบครัว
(อย่างน้อยก็สูงกว่าสังคมกสิกรรม-หาของป่า ที่ค่อนข้างโดดเดี่ยวอย่างสังคมไทย)
โอกาสจะรู้จักในด้านมืดของมนุษย์ ก็มีมากกว่าสังคมเกษตรกรรม
ความชื่นชอบละครแนวเหมือนจริง หรือแนวเจ็บปวดก็เลยมีมากตามไปด้วย

โดยเฉพาะกับสังคมตะวันตกที่ให้ค่า 'การมีชีวิต' สูงกว่า 'การตาย' แล้ว
ยิ่งไม่ต้องพูดถึง.... ชีวิตพวกเขาไม่ได้มีทางออกด้วยการ 'พบกันหลังตาย'
เหมือนพลอตละครหลายๆเรื่องในสังคมตะวันออก (กามนิต-วิศิษฐี เป็นต้น)
วิถีคิดแบบนี้ ดูเผินๆอาจจะสร้าง 'ทางตัน' ให้กับผู้เสพมากเกินไป...
แต่อย่างน้อยมันก็เตือนให้คนรู้ตัวว่าเราต้องอยู่กับ 'ชีวิตปัจจุบัน' ที่ไม่ใช่ 'อนาคตหลังตาย'

ถ้ามองในมุมนี้ก็คงไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่
ถ้าชาติตะวันตกที่คิดเช่นนั้นจะกลายเป็นชาติที่เริ่มต้นปฏิวัติการค้า
ปฏิวัติอุตสาหกรรม และครอบครองโลกในยุคปัจจุบันในที่สุด



ปล. พาเข้าเรื่องเครียดอีกหรือเปล่าครับนี่
คุณ SILA อุตส่าห์หา Yo-Yo Ma คู่กับ Perlman มาให้ฟังทั้งที
เพลงเพราะบาดจิตมากๆครับผม