เรือนไทย

จุดเริ่มต้นแห่งการปฏิวัติวัฒนธรรมจีน - ความเก่าเหมือนละคร แล้วย้อนดูตัว

ปฏิวัติวัฒนธรรม (文化大革命: wen hua da ge ming) หลายคนคงได้ยินคำๆนี้ แต่เรื่องราวเริ่มต้นอย่างไร

ตำนานความสยดสยองเริ่มต้นเมื่อปี ค.ศ. ๑๙๖๐ เหมาเจ๋อตุง ได้ถูกลดบทบาทลง หลังจากนโยบายทางเศรษฐกิจที่ทำประเทศวินาศและคนตายไปหลายล้าน สุดท้าย เหมาจึงโต้กลับบ้าง ด้วยแนวความคิด "ปกป้องพรรค" และ "พิทักษ์แดง" กล่าวง่ายๆ คือ สนับสนุนเชิดชูแนวคิดสังคมนิยมสุดโต่ง และทำลายอะไรก็ตามที่เป็นทุนนิยม ศักดินา และนานาสาระที่คิดว่าตรงข้ามกับสังคมนิยมให้สิ้นไป

ภาพโฆษนาชวนเชื่อในยุดดังกล่าว

หลังจากมีแนวคิดดังกล่าวนี้ขึ้นมาก็มีการกวาดล้างกลุ่มที่เรียกว่า "ฝักใฝ่ทุนนิยม" "กากเดนศักดินา" ซึ่งกลุ่มคนเหล่านี้บางคนอาจจฝักใฝ่ทุนนิยมจริง รักในชนชั้นศักดินาจริง แต่บางคนเพียงแค่ไม่เห็นด้วยความคิดสุดโต่งของเหมาเท่านั้น

ตอนนั้นสังคมจีนกลายเป็นทางสองแพ่ง ที่คนถูกบังคับให้เลือกเดิน จะจงรักภักดีต่อพรรค และรักเหมา หรือเป็นเป็นทุนนิยมสารเลว

ภาพดังกล่าวภายใต้ภาพบรรยายว่า

一定要把揭批“四人帮”的伟大斗争进行到底

แปลว่า "เราต้องทำให้การปฏิวัติทางชนชั้นอันประกาศโดยแก๊งสี่คนสำเร็จลุล่วง"

สุดท้ายเมื่อถึงปี ๑๙๖๖ เหมามีอำนาจเบ็ดเสร็จในพรรค เสียงข้างมากในพรรคคอมมิวนิสต์ที่เคยเป็นกระแสเตือน และสกัดความคลั่งของนโยบายของเหมาหายไป นโยายปฏิวัติทางวัฒนธรรมเต็มรูปแบบเกิดขึ้น โดยมีแนวคิดหลักคือ “โค่นล้มพวกลัทธิทุนนิยม และวิพากษ์ศิลปวัฒนธรรมที่แบ่งแยกชนชั้น” หรือจะพูดให้เห็นภาพง่ายๆ คือ การปฏิรูปการศึกษา ปฏิรูปศิลปวัฒนธรรม และปฏิรูปทุกอย่างที่ขัดกับแนวทางลัทธิสังคมนิยม

ใต้ภาพเขียนว่า

中国人民解放军是毛泽东思想大学校

แปลว่า กองทัพปลดแอกประชาชนของจีนคือมหาวิทยาลัยแห่งความคิดของท่านเหมาเจ๋อตุง

ผลของการปฏิวัติวัฒนธรรม คือ สิ่งก่อสร้างต่าง ๆ ที่แสดงถึงวัฒนธรรมของจีนต้องถูกทำลาย ความน่ากลัวครั้งนี้เกิดขึ้นครั้งแรกช่วงเดือนสิงหาคม ปี ๑๙๖๖ เหมาเจ๋อตงกับหลิวเปียวได้ปรากฏตัวที่ จตุรัสเทียนอันเหมิน พบกับพวกเรดการ์ด ที่ทยอยมาจากทั่วประเทศจำนวนรวมสิบกว่าล้านคน

ภาพมวลชนที่มาในวันนั้น

หลังจากการพบปะอันยิ่งใหญ่ครั้งนั้น ทั่วประเทศจีนก็เข้าสู่กลียุค เมื่อพวกเรดการ์ดกระจายไปทั่วสารทิศแจกใบปลิว ติดโปสเตอร์ ป้ายคำขวัญ ตั้งเวทีอภิปราย บางส่วนก็บุกเข้าไปในวัดโบสถ์ พิพิธภัณฑ์สถาน ทำลายวัตถุโบราณ เผางานศิลปะ งานประพันธ์ ตอนหลังก็มีการบุกค้นบ้าน โดยเฉพาะพวกผู้ดีเก่า ปัญญาชน ศิลปินหัวอนุรักษนิยม จะถูกจับแห่ประจาน ทรมาน ตอนหลังแม้แต่พระสงฆ์ แม่ชีและนักบวชก็ไม่เว้น กระทั่งพวกที่มีญาติอยู่ต่างประเทศก็โดนข้อหา “มีความสัมพันธ์กับต่างประเทศ”  สิ่งก่อสร้างต่าง ๆ ที่แสดงถึงวัฒนธรรมของจีนต้องถูกทำลาย

ภาพอาคารต่างๆถูกยึด และการทำลายโบราณสถาน

ความบ้าคลั่งในครั้งนั้น ถูกฉาบไปด้วยเสียงตะโกนก้องว่ารักชาติ และพิทักษ์แผ่นดินจากทุนนิยม คนเหล่านี้นำข้ออ้าง "รักชาติ" "รักพรรค" และ "พิทักษ์เหมา" ทำลายล้างคนจำนวนมากที่ถูกถือเป็นพวก "ฝักใฝ่ทุนนิยม" และ "กากเดนศักดินา" ซึ่งเหยื่อที่น่าสงสารเหล่านี้ถูกตราหน้าและถูกทำลายล้างลง หลายคนเพียงเพราะไม่เห็นด้วยกับแนวคิดสุดโต่งของเหมาเท่านั้น

ภาพเรดการ์ด

น่าเศร้าที่ท่ามกลางความนองเลือด ซึ่งภายหลังได้ถูกบันทึกในประวัติศาสตร์ว่าเป็นช่วงเวลา “แดงสยอง” (红色恐怖：hong se kong bu)เหมากลับประกาศว่าห้ามตำรวจขัดขวางการกระทำของเหล่าเรดการ์ด ส่งผลให้มีคนถูกฆ่าตายถึง ๑๗๐๐ คนเฉพาะในกรุงปักกิ่ง และทั่วประเทศมีคนฆ่าตัวตายถึง ๒แสนคน บางกระแสบอกว่าถึง ๕ แสนกว่าคน เพราะทนกับความทรมานไม่ไหว

ภาพข้าราชการถูกทารุณ

ภาพแรกเขียนว่า 反党分子 แปลคนต่อต้านพรรค

ภาพสองเขียนว่า 反革命主义分子 แปลว่าคนต่อต้านการปฏิวัติ

ในปี ๑๙๗๖ เป็นเวลา ๑๐ ปีจีนถึงจะผ่านนรกขุมนี้ได้ นรกที่แห่งเผด็จการอำนาจรวมศูนย์ นรกที่ใครก็ตามที่เห็นต่างก็ถูกตราน่าว่าไม่รักชาติ จะต้องถูกทำลาย โดยกลุ่มเรดการ์ดที่เป็นตัวแทนของ "คนดี"

ประเทศจีนผ่านนรกขุมนี้มาแล้ว และคนจีนทุกคนล้วนหวาดกลัวกับมัน

คำถามคือ สิ่งเหล่านี้กำลังจะเกิดขึ้น และจะเริ่มขึ้นในประเทศไทยหรือเปล่า

หลายปีที่ผ่านมา ประเทศไทยตั้งอยู่ท่ามกลางเสียงกรี้ดร้อง เสียงจะโกนว่ารักชาติ ประณามคนที่อยู่อีกมุมหนึ่งว่าชั่ว บอกว่าตนเป็นคนดี บุกยึดอาคารต่างๆ กระทั่งทำลายสถานที่ 

นี้คือสัญญาณหรือเปล่าว่าแผ่นดินไทยกำลังจะเข้าสู่นรกขุมที่ชาวจีนหวาดกลัวกันทุกคนหรือไม่

คงมีคนไทยเท่านั้นที่จะตอบได้

การแสดงภาพถ่ายครั้งปฏิวัติวัฒนธรรมในจีน

บางส่วนหนีไปตั้งแต่พรรคคอมฯ ได้อำนาจก็มีครับ ส่วนที่เหลือไม่ได้ไปไหนก็เก็บตัวเงียบ และ "แอบเรียน แอบสอน" กันอยู่ครับ ยกตัวอย่างเช่น พวกฝึกมวยจีนต่าง ๆ ก็ต้องใช้วิธีแอบสอนกันในบ้าน ปิดประตูไม่ให้ใครเห็น หรือแม้แต่สอนกันตอนตี ๓ - ตี ๔  หรือดึก ๆ ก็มี

พอมาตอนหลัง รัฐบาลจีนจะเร่งฟื้นฟูสิ่งที่เคยกระทำลงไป กลายเป็นว่าของดี ๆ ไปอยู่เมืองนอกเกือบหมดแล้ว

ส่วนตัวคิดว่าคงไม่เหมือนครับ แต่อยากให้จับตาดูประเทศอียิปต์เป็นตัวอย่าง อนาคตเราอาจจะได้เห็นประเทศไทยเดินตามรอยอียิปต์ก็เป็นได้ครับ ผมได้แต่หวังว่า คงจะไม่เหมือนที่เลวร้ายกว่าคือ ซีเรีย หรือ ลิเบีย นะครับ

กลัวเหมือนกันครับ ..
.. กับการที่เที่ยวชี้หน้าคนอื่นว่า คิดหรือรักใครไม่เหมือนตัวเอง ..

ยิ่งเหตุการณ์วันนี้ เทียบกับเหตุการณ์ที่คล้ายๆ กันเป็น เดจาวู ..

คิดว่าเหตุการณ์นี้เคยเกิดขึ้นในประเทศไทยแล้ว เป็นเรื่องระหว่าง "ซ้าย" กับ "ขวา" และถึงจุดสูงสุดเมื่อเหตุการณ์ ๖ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๑๙ เรดการ์ดกับ กระทิงแดง  (http://www.kpi.ac.th/wiki/index.php/%E0%B8%81%E0%B8%A5%E0%B8%B8%E0%B9%88%E0%B8%A1%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%97%E0%B8%B4%E0%B8%87%E0%B9%81%E0%B8%94%E0%B8%87%E0%B9%81%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B8%99%E0%B8%A7%E0%B8%9E%E0%B8%A5) มีบางอย่างที่คล้าย ๆ กัน

ปัจจุบันไม่มีใครพูดเรื่องซ้ายกับขวาแล้ว คงสนใจแต่เรื่องกีฬาสีที่กำลังแข่งขันกันอยู่ ซึ่งต่างฝ่ายต่างตราหน้าอีกฝ่ายหนึ่งว่าไม่รักชาติ  นั่นแล

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม16.png)

ลึกๆก็กลัวนะคะ แต่จะกลายเป็นแบบนี้ไหมคนไทยเท่านั้นถึงจะตอบได้

ถ้าสรุป ณ เวลานี้ ผมว่าให้มีเหตุการณ์อย่าง Red Card ยังดูดีเสียกว่าอีกนะครับ เพราะอย่างน้อยความเป็นประเทศเดียวกนก็ยังมีอยู่ ในอดีตอาณาจักรโบราณของจีน ก็ต้องมีกลุ่มที่ใหญ่กว่า มีอำนาจแข็งแรงกว่า เป็นผู้ควบคุมกลุ่มอื่น ๆ ที่อ่อนแอกว่า ทั้งในอดีตรัฐฉิน ที่พัฒนามาเป็นราชวงศ์ฉิน  หรือจะเป็นก๊กจิ้น ที่พัฒนามาเป็นราชวงศ์จิ้นได้ ฯลฯ

ผู้นำของอดีตทั้งสองกลุ่มอำนาจ ต่างก็ได้รบการขนานนามว่าโหดร้าย และมีภาพลักษณ์ที่ไม่ดี แต่อย่างน้อย ก็ทำให้ยุคสงครามกลางเมืองที่เป็นการเข่นฆ่ากันเองของคนในชาติเดียวกันหยุดลงได้(ชั่วคราวก็เถอะ)

แต่ถ้าเมื่อไรก็ตาม มีกลุ่มที่มีอำนาจสร้างขึ้นมา ถ้าความเห็นไม่ตรงกัน มันก็ต้องแตกหักกันในที่สุด จะช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง ในอดีตจีนยุคโบราณก็มีให้เห็นแล้ว เช่น แคว้นจิ้น(ยุคชุนชิว) ที่เคยยิ่งใหญ่เกรียงไกร พอมาตอนหลัง เกิดความแตกแยกกันเอง สุดท้ายก็แตกออกเป็น ๓ แคว้นได้แก่ เว่ย จ้าว และ หาน สุดท้ายทุกแคว้นก็โดนแคว้นฉินกลืนไปหมด

ประวัติศาสตร์มันมักจะย้อนมาอยู่เรื่อย ๆ ซึ่งคนก็ไม่เคยจดจำสิ่งที่ผิดพลาดในอดีตเสียด้วยเหมือนกัน

ถ้าเป็นยุคปัจจุบัน ก็คงจะหนีไม่พ้น อดีตสหภาพโซเวียต , ยูโกสลาเวีย , เชกโกสโลวาเกีย ฯลฯ ที่เห็นได้ชัดเจน

ที่ดีหน่อย ประเทศยังรวมกันได้ ก็อย่างเช่น สหรัฐอเมริกา , อังกฤษ , ญี่ปุ่น ฯลฯ แต่ก็ต้องแลกมาด้วยความสูญเสียมหาศาลของชีวิตที่ต้องดับสูญไป

เพราะฉะนั้น ตอนนี้ผมก็ได้แต่ภาวนาว่า บ้านเราคงจะไม่เหมือนแคว้นจิ้นในอดีต หรือบรรดาประเทศในการปกครองของระบอบคอมมิวนิสต์เก่านะครับ

ท่านเจ้าของกระทู้นี้ช่วยด้วยครับ
ถ้วยใบนี้เก่าแก่ขนาดไหนครับ อักษรบนถ้วยแปลว่าอะไรครับ ขอบคุณ

อักษรที่เขียนในถ้วยใบนี้มาจากบทกวีจีนที่เรียกว่าบทกวีแบบ “ฟู่” (赋：fu) ของจีน บทกวีมี ชื่อว่าหลังกำแพงสีชาด （后赤壁赋：hou chi bi fu）คำว่ากำแพงสีชาดนี้ไม่ใช่กำแพงจริงๆ แต่เป็นชื่อสถานที่ริมน้ำอันเป็นสนามรบแต่โบราณตั้งอยู่บนมณฑลหูเป่ยในปัจจุบัน (湖北：hu bei) ซึ่งแต่เดิมถือเป็นเขตฮวงโจว(黄州：huang zhou) 

บทกวีนี้เป็นบทประพันธ์ของซูซื่อ (苏轼：shu shi) กวีสมัยซ่งเหนือ ซึ่งถือเป็นกวีชื่อดังหนึ่งในแปดคนของยุคถังและยุคซ่ง เขียนตอนถูกขับเนรเทศไปเมืองฮวงโจว โดยเขียนต่อจากเรื่องแรกคือ “ก่อนกำแพงสีชาด” (前赤壁赋：qian chi bi fu) เนื้อหาบทกวีเน้นการบรรยาทิวทัศน์ริมฝั่งน้ำ ทั้งถ่ายทอดความรู้สึกของผู้ประพันธ์ลงในบทกวี

ต่อไปนี้เป็นเนื้อหาเต็มๆของบทกวีนี้มีดังนี้ เป็นภาษาจีนโบราณ ไม่เหมือนกับปัจจุบัน

是岁十月之望，步自雪堂，将归于临皋。二客从予，过黄泥之坂。霜露既降，木叶尽脱。人影在地，仰见明月，顾而乐之，行歌相答。 　

已而叹曰：“有客无酒，有酒无肴，月白风清，如此良夜何？”客曰：“今者薄暮，举网得鱼，巨口细鳞，状如松江之鲈。顾安所得酒乎？”归而谋诸妇。妇曰：“我有斗酒，藏之久矣，以待子不时之须。” 　　
于是携酒与鱼，复游于赤壁之下。江流有声，断岸千尺，山高月小，水落石出。曾日月之几何，而江山不可复识矣！予乃摄衣而上，履巉岩，披蒙茸，踞虎豹，登虬龙，攀栖鹘之危巢，俯冯夷之幽宫。盖二客不能从焉。划然长啸，草木震动，山鸣谷应，风起水涌。予亦悄然而悲，肃然而恐，凛乎其不可留也。反而登舟，放乎中流，听其所止而休焉。 　

时夜将半，四顾寂寥。适有孤鹤，横江东来。翅如车轮，玄裳缟衣，戛然长鸣，掠予舟而西也。须臾客去，予亦就睡。梦一道士，羽衣蹁跹，过临皋之下，揖予而言曰：“赤壁之游乐乎？”问其姓名，俯而不答。“呜呼！噫嘻！我知之矣。畴昔之夜，飞鸣而过我者，非子也邪？”道士顾笑，予亦惊寤。开户视之，不见其处。

จากรูปถ่ายจะเป็นบทกวีวรรคที่ว่า "划然长啸，草木震动，山鸣谷应，风起水涌。予亦悄然而悲，肃然而恐，凛乎其不可留也。反而登舟，放乎中流，听其所止而休焉。 "

ถ้วยประเภทนี้ยากจะบอกว่าทำช่วงใด ขอให้ท่านผู้เป็นเจ้าของลองคว่ำถ้วยดู แล้วดูที่ก้นถ้วยว่ามีอักษรตราใดๆ ตรงนั้นจะบอกยุคที่ผลิต ตลอดจนชื่อโรงงานสถานที่ ทำให้พอกำหนดอายุได้
แต่พึงแจ้งไว้นิดหนึ่งเดี่ยวนี้ของปลอมเยอะแยะมาก พึงระวัง

เป็นมรดกตกทอดมาครับ
อักษรที่อยู่บนฝาและก้นถ้วยเหมือนกันครับ 

ใบนี้ไม่มีอักษรอะไรเลยครับ

เป็นอักษรคำว่า "โซว่" หรือที่แต้จิ๋วออกเสียงว่า "ซิ่ว" แปลว่าอายุยืนครับ

ตัวย่อเขียนเช่นนี้ 寿 shou

หากไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป ก็ขออนุญาตด้วยอีก 1 ภาพครับ  :-[

เป็นเศษเครื่องกระเบื้องเคลือบ (น่าจะเป็นชาม) ถูกพบที่บริเวณเมืองเก่าห้วยลึก อ.ท่าสองยาง จ.ตาก พร้อมกับเศษกระเบื้องชิ้นเล็กชิ้นน้อยอีกมากมายและถูกเก็บรักษาไว้ที่ชมรมอนุรักษ์ฯ ของท้องถิ่นเป็นอย่างดีครับ ชิ้นนี้มีอักษรที่ค่อนข้างชัดเจน (ไม่เลือนไม่เสียหาย) ไม่ทราบว่า้พอจะแปลความหมายและทราบยุคสมัยได้หรือเปล่าครับ?

ขอบคุณครับ  :-[

ของคุณ mrpzone เขียนด้วยภู่กันว่าสร้างสมัยราชวงศ์หมิง 大明 รัชสมัยไหนอ่านไม่ออก เดี๋ยวลองเทียบดูครับ ถ้าเป็นของจริงก็นานพอดูครับ

ส่วนของ คุณ puyum งามมากๆ ครับ แต่ผมไม่ทราบว่าจริงหรือปลอม เคยดู porcelain ที่ Victoria and Albert Museum ที่ว่าดีหนักหนา ก็ไม่ได้งามเลย ถ้าเอามาวางขายในร้านของเก่าผมก็ไม่ซื้อครับ บางชิ้นก็ขี้เหล่มากๆ ของทำใหม่บางอันยังถูกใจมากกว่าครับ

ตามธรรมเนียมของที่ว่าแพงๆ นั้นก้นถ้วยจะเขียนสร้างในราชวงศ์ และรัชกาลครับ ที่เห็นว่าเขียนตัวซิ่วอย่างเดียวอาจสร้างโดยเตาเอกชนครับ

ขอแก้ไขครับ
เพิ่งมาเห็นว่ามีคนตอบไปแล้ว จะลบก็เสียดาย รอผู้รู้จริงมาตอบนะครับ

ขอบคุณท่าน hobo มากครับ  ;D 

ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าเป็นของจริงแท้หรือเปล่า? แต่พบที่เมืองเก่าเลยคิดว่าน่าจะเป็นของจริงครับ เพิ่งทราบว่ามีธรรมเนียมเขียนก้นถ้วยว่าสร้างในราชวงศ์และรัชกาลไหน ถ้าเป็นแบบนี้ก็พอสันนิษฐานอายุอานามได้ง่ายขึ้นเยอะเลยครับ

crop เฉพาะตัวอักษรและปรับแสงสีนิดหน่อย น่าจะพออ่านได้ชัดเจนขึ้นอีกนิดนะครับ  :-[

ปกติก้นถ้วยจะเขียนปีรัชสมัยด้วย ถ้าเป็นของที่ทำจากเตาหลวงนะครับ ของที่เอามาให้ดูแถวขวาเขียนต้าหมิง ส่วนแถวซ้ายคงเป็นรัชสมัย ผมอ่านไม่ออกครับ หวัดมากๆ และไม่มีความรู้ภาษาจีนพอที่จะตอบ อาศัยอ่านเทียบกับของที่ผมมีซึ่งก็เป็นของต้าชิง รัชสมัยเก่าที่สุดก็ย้อนไปแค่กวงสู ไม่มีปัญญาซื้อที่เก่าไปกว่านั้นเพราะแพงเกินครับ  :'(

สมัยโบราณเตาเอกชนก็มีการเขียนคำกลอนเพราะๆ ความหมายดีๆ ที่ก้นถ้วย ต่อมาก็ประทับตราของร้านลงไป รุ่นหลังสุดนี่เขียนเลยว่าสมัยสาธารณรัฐ ที่ว่าจงกวั๋วนั่นแหละครับ หลังจากปี 1970 โดยประมาณก็เริ่มใช้ยี่ห้อของตัวเองแถมยังปลอมตราต้าชิงอีก จริงๆ ปลอมๆ อย่าไปสนเลยครับ อย่างที่ผมว่าของอยู่ใน museum ที่ตกทอดกันมาตั้งแต่สมัยเก่าก็ใช่ว่าจะสวย เคยเห็นถ้วย/ชามสมัยควีนแอนน์ที่ porcelain เริ่มแพร่เข้าไปในยุโรป ถ้วยตราไก่เรายังมีความงามทางศิลป์มากกว่าอีกครับ ผมเคยเห็นการประมูลแจกันสมัยเฉียนหลงอันหนึ่งที่อังกฤษไม่ได้งามไปกว่าที่ทำเลียนแบบเลย คนจีนมาประมูลเอาไป 42 ล้านปอนด์สเตอลิง ของเก่านี้เหมือนซื้อลม ถ้วยใบเดียวกันถ้ามีประวติย้อนไป 200 ปี ตกทอดกันมาแม้จะไม่สวยก็แพงกว่าของสวยๆ ที่สร้างใหม่เป็นหมื่นเท่า ถามว่าเราซื้ออะไรครับ ตกทอดไปถึงรุ่นลูกหลานที่ไม่รู้ประวัติก็เป็นแค่ถ้วยร้าว กะลาแตกใบเดียวเท่านั้น ใส่น้ำก็รั่ว คิดว่าของเราดีแล้วก็สบายใจเถอะครับ อย่าหลงกลไปกับพวกค้าของเก่าเลยครับ

อยากเห็นแจกันสมัยเฉียนหลงที่ท่าน hobo กล่าวถึงก็เลยลองค้นดูครับ  ;D

เจอข่าวที่เว็บผู้จัดการ (http://www.manager.co.th/china/ViewNews.aspx?NewsID=9530000161048&CommentReferID=17475256&CommentReferNo=2&) ตามข่าวบอกไว้ว่าผู้เอามาประมูลได้รับมรดกมาแบบฟลุคๆ จากบ้านพ่อแม่ที่ลอนดอน แจกันใบนี้ประมูลในวันที่ 11 พ.ย. 2553 โดยผู้ประมูลเป็นคนจีนเคาะราคาที่ 43 ล้านปอนด์ (69.2 ล้านดอลลาร์สหรัฐ) ทำให้กลายเป็นแจกันที่มีมูลค่าสูงที่สุดในโลกไป

(http://www.manager.co.th/asp-bin/Image.aspx?ID=1723838) (http://www.manager.co.th/asp-bin/Image.aspx?ID=1723840) (http://www.manager.co.th/asp-bin/Image.aspx?ID=1723841)

เอเอฟพี - แจกันจีนศตวรรษที่ 18 ทุบสถิติราคาประมูลถึง 43 ล้านปอนด์ (69.2 ล้านดอลลาร์สหรัฐ) ผู้ซื้อชาวจีนชนะการประมูลซื้อแจกันลายครามสมัยจักรพรรดิเฉียนหลงแห่งราชวงศ์ชิง ซึ่งสูง 40 เซนติเมตร ด้วยสนนราคาสูงลิบ ที่บริษัทประมูลเล็กๆ ในลอนดอนเมื่อวันพฤหัส (11 พ.ย.) พร้อมทั้งให้ความเห็นว่า “แจกันใบนี้ เป็นสิ่งที่สวยงามที่สุดที่เขาเคยพบนอกประเทศจีนในรอบทศวรรษที่ผ่านมา”

สนนราคาของแจกันล้ำค่าใบนี้ บวกกับค่าธรรมเนียมอีก 20 เปอร์เซ็นต์ ทำให้ผู้ซื้อชาวจีนต้องควักกระเป๋าจ่ายเป็นเงินทั้งสิ้น 51.6 ล้านปอนด์ คาดว่าจะเป็นงานศิลปะจีนที่มีราคาประมูลสูงสุดเป็นประวัติการณ์ ทำลายสถิติเดิมของม้วนภาพสมัยราชวงศ์ซ่ง ซึ่งถูกนำมาประมูลที่บริษัทเป่ยจิง โพลี อินเทอร์เนชั่นแนล ในเดือน มิ.ย.ที่ผ่านมา และได้ขายออกไปในราคา 65.8 ล้านดอลลาร์สหรัฐ

และได้ข้อมูลเกี่ยวกับการประมูลแจกันนี้เพิ่มเติมอีกนิดหน่อยที่เว็บปาล์มพลาซ่า (http://74.55.90.235/CCforum/DCForumID3/8853.html)

(http://resources2.news.com.au/images/2010/11/12/1225952/537522-chinese-vase.jpg)

ข้อมูลของแจกัน : อายุแจกันประมาณ ค.ศ. 1740 (270 ปี) ถือเป็นชิ้นงานเซรามิกจีนในยุคนั้นที่เหลือรอดมาและอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ที่สุด ไม่ทราบตัวผู้ประมูลได้ที่แท้จริงคาดว่าเป็นมหาเศรษฐีชาวจีน แจกันถูกประมูลไปด้วยมูลค่า 43 ล้านปอนด์ โดยราคานี้ยังไม่รวมค่านายหน้าและภาษีอีก 20% ถือเป็นราคาประวัติศาสตร์และศิลปะจีนที่แพงที่สุดในตอนนี้

ที่มาของแจกัน : ไม่ทราบที่มาอย่างชัดเจนว่าแจกันหลุดรอดออกมาจากราชวังได้อย่างไร แต่ที่นำมาประมูลเพราะในครอบครัวคนจีนครอบครัวหนึ่ง หลังจากพ่อแม่เสียชีวิต หลังจากงานศพ ลูกๆ จึงไปเคลียร์บ้านทำความสะอาด พบแจกันใบนี้วางอยู่ใช้เป็นที่คั่นหนังสือ เค้าไม่ทราบเลยว่าแจกันนี้จะมีราคาแค่ไหนจึงนำไปตีราคา ซึ่งตอนแรกเอาไปให้นายหน้าทั่วไป เค้าตีราคาออกมา 800 ปอนด์ (40,000 บาท) แต่เมื่อนำไปให้นายหน้าอีกรายและผู้เชี่ยวชาญจากพิพิธภัณท์ตีราคาพบว่าเป็นของจริงมีมูลค่าสูงมาก เจ้าของแจกันจึงนำออกประมูลและสุดท้ายขายได้ในราคา 43 ล้านปอนด์ (2,107 ล้านบาท)

สงสัยต้องไปคุ้ยดูที่ห้องพระ เผื่อจะเจอซักใบสองใบไปประมูล  ;D

ของผม ความคิดเห็นที่ ๑๔  ๑๗ ๑๙ ครับ  ก็ไม่ได้จะซื้อขายครับ  
ของตกทอดมาจากรุ่นพ่อแม่ ก็อยากรู้ว่าอักษรจีนนั้นเขียนว่าอะไร มีความหมายอย่างไร เก่าแก่ขนาดไหน
จะจริงหรือเรียนแบบ ก็คงไม่เป็นไร ตกทอดไปยังลูกหลานเขาจะได้รู้และภูมิใจครับ                                                                                                                      
ขอต่ออีกสักใบ  ขอบคุณครับ

ถ้าหลุดมาจาก กู้กง จริง ๆ  ก็เป็นผลงานของอดีตทหารพรรคกว่ามินตั๋งล่ะครับ แสดงว่าบรรพบุรุษของผู้คนพบ ต้องเคยเป็นทหารหรือมีตำแหน่งหน้าที่เกี่ยวข้องกับรัฐบาลของ ท่านเจียงไคเช็ค เพราะว่าก่อนที่ท่านเจียง จะอพยพไปไต้หวัน ก็ได้มีการ กวาดเอาของเกือบทุกชิ้นที่อยู่ใน กู้กง ส่งลงเรือขนส่งไปไต้หวันครับ ตอนนี้เป็นที่รู้กันว่า ถ้าอยากจะดูของดีกว่าในพิพิธภัณฑ์ของกู้กงในปัจจุบัน ต้องไปดูที่พิพิธภัณฑ์ในไต้หวันแทนครับ กู้กง ว่าเยอะ ไปเจอที่ ไทเป ก็จะลืมที่ กู้กง ไปเลยครับ

อีกสมมติฐานหนึ่งที่เป็นไปได้คือ ของที่ยังขนไปไม่หมด แล้วเจ้าหน้าที่พรรคคอมไปเจอก่อน ก็มีสิทธิจะฉกเอาไปเป็นของส่วนตัวได้ครับ 

ไม่ข้อใด ก็ข้อหนึ่งล่ะ

ของที่ไปอยู่อังกฤษเป็นของที่ทหารฝรั่งหยิบติดมือ (= ขโมย) เอาไป ตอนที่เผาพระราชวังฤดูร้อนหยวนหมิงหยวนครับ บางอันงามมากๆ เป็นหยก บางอันเป็นอ่างทองแดง สืบไปสืบมาเกินกว่าครึ่งตกทอดมาโดยมีบรรพบุรุษเป็นทหาร แต่เดี๋ยวนี้ฝรั่งเริ่มมีความละอาย บอกว่าไม่ทราบที่มากันเยอะ เพราะพวกนี้โดนเรียกว่า looter ตรงๆ ตอนที่รายการ Antique Road Show ของ BBC ออกมาใหม่ๆ ตามประเมินราคาของเก่าที่หลบอยู่ในหมู่บ้านต่างๆ ทุกตอนต้องมีของจีนหลุดออกมาครับ ถ้าได้ของจีนดีๆจากอังกฤษนี่ไม่แปลก เพราะบรรพบุรุษเขาขโมยมาจากพระราชวังโดยตรงเลยทีเดียว

ที่อังกฤษก่อนจะมี ebay จะมีความพิเศษอยู่อย่างหนึ่งคือมีร้านของเก่าหรือ collectables อยู่แทบทุกย่าน มีของดีๆ ทั้งนั้นครับ เพราะบางทีต้องย้ายบ้านเอามาขายที่นี่ก็มี มีของหมุนเวียนมาเรื่อยๆ ตาดีได้ตาร้ายเสีย บางทีมีชุดกระเบื้องของยี่ห้อดีๆ หลุดมาเพียงใบสองใบ ต้องไปหลายๆ ร้าน หลายๆ ปีกว่าจะครบครับ ชวนให้นึกถึงสมัยรัชกาลที่ 5 ที่เล่นโต๊ะกิมตึ๋ง หลังๆ มี ebay คนเอา list เอง ขายเอง ร้านเหล่านี้ปิดตัวกันไปมาก น่าเสียดายครับ แถมยังมีของปลอมออกมาเต็มไปหมด ผมนิสัยไม่ดีเห็นอันปลอมแน่ๆ แล้วหมั่นไส้ สียังไม่แห้งเลยบอกว่าเป็นสมัยราชวงศ์หมิง อย่างนี้ผมแกล้ง bid ทุกกรายครับ แล้วมันก็จะมาสู้เราเพื่อให้เราให้ราคาสูงขึ้นเรื่อยๆ แต่พอมีคนมาให้ราคามากกว่าผมก็ปล่อย ไม่เล่นอีก แค่นี้มันก็ต้องจำใจขายราคาต่ำๆ และเสียค่า fee ผมแกล้งจนพวกปลอมนี้ปิดไปหลายร้านครับ

ส่วนแจกันอันด้านบนที่ว่าเอาไปเป็นที่คั่นหนังสือนั้น เข้าใจว่าแปลมาจากภาษาอังกฤษว่า bookends เพราะอะไรหนักๆ เขาก็เอามากั้นหัวท้ายแถวหนังสือ จะเป็นแจกัน ก้อนหิน ได้ทั้งนั้นครับ
 

ความคิดเห็นที่ 25 น่าจะเป็นชื่อร้านครับ ส่วนอันนี้เอาของปลอมมาให้ดูครับ อันนี้ปลอมแน่ๆ คนขายเป็นคนจีน ทำออกมาเป็นชุดๆ ละมากๆ ลายหรือแบบเดิมๆ นี่แหละครับ ผมติดตามมานานพอสมควร แล้วผมจะทยอยตอบนะครับ ขอค้นหนังสือก่อนครับ หนังสือที่ฝรั่งทำรวมกับจีนมีภาพสวยๆ เยอะมาก อยากจะเอามาลงเหมือนกันครับ