เรือนไทย

นิทานบุญของอินเดีย    เขียนโดย พรรนะแพทย์

อ่านแล้วนำมาเล่าเพราะเห็นว่าน่าสนใจ


        พระราชาองค์หนึ่งมีมเหสี ๓ องค์  แต่ไร้ซึ่งโอรสธิดา   ประชาชนไม่พอใจมาก  แม้แต่คนเข็ญใจที่กวาดถนนก็

หลีกเลี่ยงไม่อยากเห็นพระพักตร์ในเวลาเช้าเพราะเกรงว่าจะโชคร้ายไม่มีความสุขไปด้วย

วันหนึ่งชายเข็ญใจปลุกภริยาขึ้นหุงหาอาหาร  เพราะกินแล้วจะรีบไปทำงาน  จะได้ไม่ต้องเห็นพระพักตร์อันบูดบึ้งพระราชา

กินอาหารแล้วเขาก็ไปทำงานตามหน้าที่         ชาววังผู้หนึ่งเห็นคนเข็ญใจเคี้ยวหมาก  เป็นประเพณีีที่เคี้ยวหมากหลังจากกินอาหาร

จึงทักว่า  กินอาหารแต่เช้าเชียวนะ

       
(นิทานเรื่องนี้    อ่านไป  เล่าไปตามสำนวนคนอ่าน   มิได้คัดลอกมาเต็มที่)

คนเข็ญใจตอบ   เสร็จแล้ว   ขืนเห็นหน้าพระราชาผู้ไร้บุตรก็จะกินไม่ลงเท่านั้น

พระราชาได้ยินการสนทนา  เสด็จเข้าห้องปิดทวาร  ไม่ให้ใครเข้าเฝ้าเลย


       โยคีตนหนึ่งผ่านมา  แจ้งกับนายประตูว่าอยากเข้าเฝ้าพระราชาให้ได้  เพราะทราบว่าพระราชาทรงเศร้าเพราะไร้พระโอรส

ในที่สุดพระราชาก็ยอมให้โยคีเข้าเฝ้า

โยคียืนยันว่าพระราชาไม่ต้องร้อนพระทัยเลย   แล้วถวายยาวิเศษให้ราชินีเสวย   โดยมีข้อแม้ว่าพระโอรสองค์หนึ่งต้องเป็น

ของโยคี

ต้นฉบับบอกว่าโยคีพเนจรมา  แต่คนอ่านหนังสือเก่าไม่ไว้ใจใครก็ตามที่มาแจกแถมถึงบ้านอยู่แล้ว   ขนาดขนหนังสือมาให้ดูสิบกว่าลัง

ยังไม่ไว้ใจ


       พระราชาดีพระทัย  มอบยาให้มเหสีสามองค์  ตรัสว่าให้แบ่งกัน        มเหสีองค์ที่หนึ่งและที่สองไม่ได้คิดจะแย่งให้มเหสีที่สามเลย

เพราะท่านก็ดูหนังไทยและเกาหลีเป็นประจำ   แบ่งโอสถเสวยคนละครึ่ง        มเหสีที่สามเมื่อทรงทราบเรื่องก็เสียพระทัยมาก  วิ่งวุ่น

ไปทั่ววัง   สงสัยว่าคงทรงร้องหวีดไปด้วย

เผอิญสะดุดถ้วยยาที่มเหสีอีกสององค์โยนทิ้ง    ก็รีบกวาดยาที่เหลือติดถ้วยเสวย

ต้นฉบับบอกว่าเลียถ้วยทั้งนอกและในจนสอาดสุกใสดุจล้างเช็ดไว้เรียบร้อย


       มเหสีทั้งสามก็ทรงครรภ์กัลยา  เกิดพระโอรสสององค์   องค์ที่ได้รับยาน้อยนั้น

คลอดหอยสังข์ออกมา

พระโอรสสององค์นั้นก็ทรงเจริญเติบโตเล่าเรียนวิชาอันควรกับราชตระกูลตามธรรมเนียม

ประเพณีในเวลานั้น

       พระบิดามารดาก็ทรงแก่เฒ่าไปตามกาล         ลืมเรื่องข้อแม้ของโยคีไปแล้ว

นึกถึงนิทานของฝรั่งซึ่งก็คงจำ ๆ มาจากกลาสีท่องสมุทรเรื่องคล้าย ๆ กัน     ฝรั่งนี่ไม่ใช่ว่าจะเจริญนัก

พอได้ออกมาหายใจนอกประเทศ  เจอสยามเข้าก็ร้องว่า  ไม่เจริญ ๆ  ๆ

พระมเหสีที่ ๓  ก็รักษา พระโอรสหอยสังข์อยู่ในห้องของพระนาง  ไม่ยอมพรากไปทั้งๆที่เห็นว่าเป็นหอย

นิทานอินเดียเรื่องนี้   นักอ่านหนังสือเก่าติดใจมาก  เพราะไปอ่านคำถามในเว็บใหญ่แห่งหนึ่ง

ถามเรื่องสังข์ทองว่า  ทำไมพระสังข์ไม่ถอดรูปเสียที  ทำให้พระมารดาต้องลำบากกรากกรำจำระทม

เลยไปถามสหายนักอ่านคนหนึ่ง   สหายหัวเราะ เหอ  เหอ  เหอ   ตอบว่าเพราะพระสังข์นั้นเป็นผู้มีบุญมาเกิด

ทราบว่าต้องเผชิญผลกรรมอีกมาก  จึงซ่อนตัวอยู่เพื่อปกป้องผ่อนกรรมไปบ้าง  เป็นการช่วยเหลือพระมารดาต่างหาก


(จนบัดนี้นักอ่านหนังสือเก่าก็ยังไม่ได้แจ้งไปว่าเจอพระสังข์อินตระเดียเข้าแล้ว          เพราะพวกเขานั่งอยู่คนเดียวก็แทบจะเป็น

วิทยาลัยในตนเองไปแล้ว  เมื่ออยู่สองคนก็รู้ทั่งพิภพจบสากล   ไม่ทราบอยู่อย่างสองอย่างเท่านั้นคือหนังสือสามเกลอเล่มแรกชื่ออะไร

และ ก.ศ.ร. กุหลาบพิมพ์หนังสือไว้กี่ร้อยเล่ม)



       คืนหนึ่งในเวลาดึกสงัด  พระมเหสีเหลือบไปเห็นหอยสังข์แตกเป็นสองเสี่ยง  มีบุรุษรูปงามครบถ้วนคุณลักษณะในสมัยนั้นปรากฏขึ้น

นางนิ่งดูไม่กะโตกกะตาก            เช้าขึ้นหอยสังข์ก็เป็นหอยสังข์ตามเดิม         นางเฝ้าดูอยู่สามคืน  และในที่สุดก็ฉวยเปลือกหอยสังข์

โยนเข้ากองไฟ         เพราะอยากได้พระโอรสไว้ในก้อมกอด        พระสังข์กลับมาก็ไม่มีหอยสังข์ไว้ซ่อนตัวอีกแล้ว

       ฤาษีกลับมาทวงคำมั่นสัญญา

ไม่มีพระมเหสีองค์ไหนยอม   ก็เลยส่งลูกชายของโขลนไปแทน

ฤาษีพาไปและทดสอบว่าเป็นเจ้าชายจริงไหม  ไม่ผ่านค่ะ   เลยมามาส่งคืน

ฤาษีโกรธมาก  ขู่ว่าจะสาปพระราชาไปทั้งโคตรชาติ   พระราชาก็เลยมอบเจ้าชายหองสังข์ให้ไป


       พระมเหสีไม่กล้าขัดพระสวามี  จึงไปบูชาพระสังกฏะนารายณ์  ทรงพิลาปอ้อนวอนขอให้ช่วยให้

พ้นทุกข์   พระผู้เป็นเจ้าโปรดปราน  ปรากฏกายในสุบิน  ว่าพระองค์รับรู้ในความระทมของพระนางและฟัง

คำอ้อนวอนแล้ว   ในไม่ช้าเจ้าชายจะกลับมา    ขอให้หยุดร้องไห้  และบูชาพระองค์ต่อไป


       นี่แสดงว่าพระมเหสีทรงกรรแสงทั้งหลับและตื่น    น่าสงสารจัง   ท่านคงหลับไม่สนิทเท่าไร

(รีบอธิบายไว้ล่วงหน้าเพราะสหายเก่ง ๆ แถวนี้เรียนหนังสือแบบกวดวิชามา    พอใจที่จะปาดกระทู้ที่สนุก ๆเสมอ)

เล่านิทานแล้ว  ก็จะคัดลอกแบบเปิดเครื่องหมายคำพูดที่ต้นประโยค  และปิดที่ท้ายความ

เรื่อง  พิธีบูชาสังกฏะ   ปฎิบัติทุกวันอังคาร


และคงเล่าเรื่องประวัติการพิมพ์ของ  ไทยเขษม   ไว้ให้สำนักพิมพ์ที่ลอกต่อๆกันมา  ไม่เคยอ่าน  ลอกต่อไป

มีเรื่องสำคัญ ๆ  และตำรากับข้าวของกุ๊กจีนที่ทำอาหารฝรั่งอย่างหรู  และตำราทำกับข้าวของหลานแม่ครัวหัวป่าก์อีกด้วย

ฉบับหลังนี้  เคยนำมาเล่าแล้ว  จึงจะขอข้ามไป

สนุกมากครับ พระสังข์อินเดีย ไม่มีแกงจืดสลักให้รับประทานหรือ.....อยากทราบว่าคลอดเป็นหอยสังข์เอาด้านไหนออกมาก่อน  :o

 ::)

     เด็กโดยทั่วไปก็เอาหัวออกก่อน



 

         โยคีพาพระสังข์มายังอาศรมในป่าใหญ่     สั่งเจ้าชายว่าให้เสวยอาหารในอาศรมได้ตามพระทัย

ไปเที่ยวในป่าก็ได้  แต่อย่าไปทางทิศใต้ขณะที่โยคีไม่อยู่

โยคีปลีกตัวไปที่สถานที่ภาวนาณสุสานบนเขาห่างออกไป         อาหารในอาศรมก็มีผลไม้ รากไม้

เจ้าชายอยากไปทางทิศใต้ที่โยคีห้ามไว้   ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ          เจ้าชายก็ออกเดินทางไป

ไม่นานนักก็เห็นอาคารอันสวยงามล้อมรอบด้วยสวนดอกไม้อันส่งกลิ่นหอม


       เจ้าชายไปเคาะประตู   คนที่มาเปิดก็คือหญิงสาวที่สวยน่าพิศวง   สาวน้อยเอียงอาย

เจ้าชายก็ประหม่า            เจ้าชายก็เล่าชีวิตของพระองค์ให้หญิงสาวฟัง         หญิงสาวใส่ใจฟัง

พอเธอเล่าเรื่องบ้าง   ก็เป็นเรื่องที่สยดสยอง


       โยคีนั้นเป็นตันตริก   บูชาเจ้าแม่กาลีด้วยการมนุษย์บูชายัญ   และผู้ที่จะโดนฆ่าต่อไปก็คือหญิงสาวกับเจ้าชายนั่นเอง

ทิ้งศพไว้ในสระใกล้ๆนั้น


       เจ้าชายไปดูที่สระ   ประหลาดพระทัยมากที่เห็นหัวมนุษย์ที่ตายแล้วหัวเราะได้ดังและนาน       ตัวที่ไร้หัวก็ลุกมาเต้น

ระบำ(แน่นอนต้องเป็นระบำแขกที่วิ่งไปทางโน้น  แล้วถลากลับมาทางนี้)


       พระสังข์ปรึกษากับสาวน้อยอยู่หลายวันถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้น

       วันคืนล่วงไปตามลำดับ

       วันที่เจ้าชายจะต้องถูกบูชายัญก็มาถึง


       โยคีสั่งให้เจ้าชายสรงน้ำให้สะอาดและเว้นอาหาร   และสั่งไม่ให้ไปไหน

โยคีก็ไปที่สุสาน  ก่อไฟเตรียมพืธีบูชายัญ         เจ้าชายรอคอยเวลาอยู่

มิได้พรั่นพรึงเลยเพราะได้ปรึกษากับสาวน้อยไว้แล้ว


      ถึงเวลาเย็น  โยคีก็มารับเจ้าชายไปที่สุสาน      เจ้าชายได้ยินพวกโครงกระดูกก็ส่งเสียงกันรื่นเริง

แบบรับน้องใหม่          ในสุสานมีเทวรูปเจ้าแม่กาลี  มีดอกไม้หมากพลู  ตะเกียง  ธูป และเครื่องบูชาอื่น ๆ

เตรียมไว้ครบ

       เจ้าชายน้อมนอบต่อเจ้าแม่  ภาวนาขอกำลัง         โยคีบอกให้เจ้าชายหมอบกราบลงกับพื้น

พระสังข์บอกว่าไม่เข้าใจ  เป็นลูกกษัตริย์ทำไม่เป็น  ทำให้ดูทีหรือ    โยคีก็ทรุดตัวลงหมอบราบ

เจ้าชายคว้าดาบหน้าแท่นบูชาก็ฟันคอโยคีขาด         โครงกระดูกทั้งหลายก็ส่งเสียงสาธุการดังยิ่งกว่าครั้งใด ๆ

ที่เจ้าชายได้ยินมา

       สาวน้อยก็มาปรากฎร่าง   ทั้งสองช่วยกันฉวยเครื่องบูชาบรรดามีโปรยลงไปในสระ   ในเวลาไม่ถึง

นาที   ซากศพในสระก็กลับฟื้นขึ้นมาทั้งหมด    ต่างให้พรกับคู่หนุ่มสาวระเบ็งเซ็งแซ่

เจ้าชายกับสาวน้อยก็ได้สมรสกัน   กลับไปอยู่วัง  พระบิดาและพระมารดาต้อนรับด้วยความปรีดาปราโมทย์


     ท่านผู้ได้ฟังกถาบุญนี้แล้ว   จงเปล่งเสียงถวายชัยให้แก่  สังกฏะนารายณ์เทอญ

       อุลุ!   ขโย!            อุลุ!  ขโย!            อุลุ! ขโย!

ไม่ทราบว่าคุณหลวงเล็ก ตะลึงอะไร

เรียนคุณวันดีที่นับถือ ลักษณะการบูชายันต์และจับชาย หญิง รอวันบูชายันต์และทำการฆ่าโยคี ..... คลับคล้ายกับ เฮนเซลกับเกรเทล เหมือนกันนะนี่  :o

       พิธีบูชา  วิษณุผู้คุ้มครอง  เรียกกันว่า สังกฏะนารายณ์  

ปฎิบัติทุกวันอังคาร  ข้างขึ้นเดือน ๕ ถึงเดือน ๑๒

ผลของการบูชาที่หวังคือเพื่อให้พ้นภัยทุกชนิด  ที่กำลังเผชิญหน้าอยู่ หรือจะเกิดต่อไป


       สตรีผู้ทำบูชาต้องลำบากอยู่มาก   ต้องสอดแขนใต้เข่าแล้วชูมือประนมเสมอหน้า  อาจจะเป็น

เครื่องหมายของความลำบากหรือภัย            ในวันบูชานั้น  สตรีผู้บูชาก็จำต้องทำภักตกฤตย์ด้วย

อาการสอดแขนใต้เข่าและประนมมือเสมอหน้า         อาหารที่กินคือของเข้าพิธีแล้ว  และผักหรือปลาอีก ๖ ชิ้น

ผักและปลา ๖ ชิ้นนี้  สตรีม่ายห้ามกิน

       ก็คงขอยืมกันมาค่ะ           


       ไทยเขษมเป็นหนังสือที่พอจะหาได้ในวงการหนังสือเก่า       ต้องขอดูก่อนนะคะ เพราะบางเล่มจะถูกแมลงกัด

เป็นวงเล็ก ๆ เต็มไปหมด    อ่านไปวงเหล่านี้ก็ขยายตัวเข้าหากัน  ร่วงกราว

ออกอยู่นานทีเดียวคือตั้งแต่ พฤษภาคม  ๒๔๖๗  ถึงปี ๒๔๗๘

นักสะสมมีกันคนละสิบกว่าเล่ม     ดิฉันตามอ่านอายัณโฆษ  เก็บรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ   เนื้อเรื่องทันสมัยมากค่ะ

พระเอกปลอมเป็นชาวพื้นเมืองเข้าไปอยู่ในเมืองคัง  ก่อนสมเด็จพระนเรศวรจะเข้าโจมตีเมืองคัง

มีบทความของท่านผู้มีชื่อเสียงมากทีเดียวค่ะ      เป็นข้าราชสำนักเป็นส่วนใหญ่

คงทำลำบาก ต้องเป็นคนรูปร่างค่อนไปทางสูง หน้าท้องแบนราบ เจาะสะดือร้อยห่วงทอง มีลูกระพรวน กรุ๋งกริ๋ง ๆ

สอดแขนใต้เข่า

ประนมมือเสมอหน้า