เรือนไทย

แยกมาจากกระทู้  “พม่ารบฝรั่ง” บทสุดท้ายของ “มาดูรูปพิธีกรรมสำเร็จโทษเจ้านายในพม่ากัน
http://www.reurnthai.com/index.php?topic=5490.msg117605;topicseen#msg117605

เอารูปมาเรียกคนดูหน้าวิกไว้ก่อน  ;)
รูปนี้ออกจะแต่งเติมเสริมต่อความมโหฬารของทับทิมหงามุกมากเกินไป   ดูราวกับตั้งกองไฟเอาไว้ระหว่างพระเจ้าแผ่นดินพม่ากับนายทหารอังกฤษ
แต่ก็เรียกน้ำย่อยได้ดี  ก่อนจะเข้าสู่เรื่องนะคะ

พม่าเป็นเจ้าแห่งเหมืองทับทิม    ส่วนทับทิมที่เป็นเจ้าแห่งทับทิมก็คือ "หงามุก"  หรือ Padamyar Ngamauk ซึ่งแปลเป็นอังกฤษว่า Royal Ruby  เป็นทับทิมขนาดใหญ่เท่าไข่นกพิราบ  สีแดงสดงดงามปราศจากตำหนิ  
ทับทิมหงามุกมีประวัติย้อนหลังยาวนานไปถึงค.ศ. 1661     แรกเริ่มด้วยการที่มีพม่านายหนึ่งชื่อหงามุกคยี   เกิดพบรัตนชาติสีแดงเลือดนกพิราบขนาดใหญ่เท่าผลหมาก  หนักประมาณ  82 กะรัต  นายคนนี้ก็นำขึ้นถวายพระเจ้าแปร  พระเจ้าแปรก็ถวายพระเชษฐาซึ่งเป็นพระเจ้าแผ่นดินแห่งราชวงศ์ยองยาน    พระองค์พระราชทานนามทับทิมนี้ว่า หงามุก ตามชื่อคนพบคนแรก

ทับทิมหงามุกกลายเป็นรัตนชาติของหลวงเม็ดเอกในท้องพระคลัง ผ่านจากราชวงศ์ยองยานมาจนถึงราชวงศ์คองบอง    มาปรากฎเรื่องราวอย่างที่ท่าน NAVARAT.C  เล่าไว้ก่อนหน้านี้ คือพระเจ้ามินดงนำทับทิมเม็ดนี้ออกมาให้ทูตฝรั่งเศสตีราคา    เหล่าฝรั่งเศสเห็นทับทิมเข้าก็อ้ำอึ้งตะลึงงันไป   เพราะความงามของทับทิมเม็ดนี้เกินกว่าจะประเมินได้ถูก     ต่อให้เทกระเป๋าชาวฝรั่งเศสทั้งหมดมารวมกันก็ไม่อาจซื้อได้แม้แต่เศษเสี้ยว   ได้แต่ทูลตอบว่าทับทิมนี้มีค่าควรประเทศหนึ่งประเทศทีเดียว
คำตอบนี้จะว่าไปก็เหมือนเป็นลางร้ายของพม่า   เพราะประเทศนั้นก็คือประเทศพม่านั่นเอง  โดยพระเจ้ามินดงมิได้เฉลียวใจเอาเลย  
ทับทิมหงามุกจึงอยู่คู่บัลลังก์พม่าต่อมา จนกระทั่งถึงวาระสุดท้ายของราชวงศ์คองบอง  เมื่อพระเจ้าสีป่อและพระนางศุภยาลัตถูกอังกฤษยึดราชอาณาจักรและเนรเทศสองพระองค์ไปอยู่อินเดีย

ขอตัดฉากมายังวันที่  29  พฤศจิกายน  ค.ศ. 1885 ตรงกับในรัชกาลที่ 5  ปีนั้นไทยกำลังวุ่นวายกับการปราบฮ่อ   ส่วนพม่าก็วุ่นวายกับรบฝรั่งอังกฤษ   วันนี้เป็นวันพ่ายแพ้วันสุดท้ายแบบเบ็ดเสร็จเด็ดขาด เมื่อพระเจ้าสีป่อและพระมเหสีตลอดจนโอรสธิดาถูกขีดเส้นตายเนรเทศออกจากพม่า ไปอินเดีย   ในพระราชฐานเต็มไปด้วยความโกลาหล  มหาดเล็กและนางข้าหลวงสาละวนกับการเก็บข้าวของมีค่าติดตัวเอาไปด้วยเท่าที่จะทำได้   ส่วนของมีค่าอื่นๆที่เก็บไม่ทันก็ต้องปล่อยให้ตกเป็นเหยื่อแร้งกาทั้งพม่าและฝรั่งตามยะถากรรม

ตัวละครเอกในกระทู้นี้ ซึ่งไม่แน่ใจว่าควรจะจัดเข้าฝ่ายพระเอกหรือผู้ร้าย ชื่อพันเอกเอ็ดเวิร์ด สเลเดน   เป็นหัวหน้านายทหารฝ่ายการเมืองของกองทัพอังกฤษ    กำลังเดินเข้าห้องโน้นออกห้องนี้ในพระราชฐานโดยไม่ละเว้นแม้แต่ห้องที่ประทับของพระเจ้าสีป่อและพระนางศุภายาลัต   ทำทีเหมือนกำลังตรวจตราความเรียบร้อย      
เมื่อเข้าไปถึงที่ประทับของกษัตริย์พม่า   เขาก็กำชับกำชาเหล่าข้าราชบริพารว่าอย่าลืมเก็บของมีค่าเพชรนิลจินดาทั้งหลายใส่หีบ ขนออกไปให้หมด อย่าเหลือทิ้งเอาไว้ทางนี้
ว่าแล้ว นายพันเอกทหารก็หันไปทางพระนางศุภยาลัต แล้วพนมมือขึ้นกราบทูลถามว่า..พระนางทรงเก็บทับทิมหงามุกอันมีค่าควรเมืองเรียบร้อยดีแล้วรึยัง  ข้าพระพุทธเจ้าขอดูให้แน่ใจหน่อยได้ไหมพะย่ะค่ะ

พระนางศุภยาลัตมีนางสนองพระโอษฐ์คนหนึ่งเป็นจ้าหญิงจากเมือง Chuntaung(ยังหาไม่เจอว่าพม่าเรียกเมืองอะไร  คิดว่าคุณเพ็ญชมพูเจอคงจะเข้ามาบอกเอง) เธอมีนามว่า Thu Thiri Sandar Wadi ขอเรียกแบบไทยๆสไตล์นวรัตนดอทซี ว่า เจ้าสุสิริ แสนดารวดี
เจ้าสุสิริเป็นผู้รักษาดูแลกำปั่นเครื่องเพชรนิลจินดาของพระนางโดยตรง   เมื่อพระนางศุภาลัตมีบัญชาให้นำทับทิมมาให้พันเอกสเลเดนดูตามคำขอ     เธอก็เปิดหีบกำปั่นหยิบกล่องทองเล็กๆที่บรรจุทับทิมค่าควรราชอาณาจักรออกมาเปิดให้ดู    ในแหล่งข้อมูลหนึ่งบอกว่าทับทิมเม็ดนี้ประดับเป็นหัวแหวน  แต่แหล่งอื่นบอกว่าเป็นทับทิมเดี่ยวๆไม่ได้ฝังอยู่บนอะไร    แต่จะเป็นอะไรก็ตาม  เอาเป็นว่าเป็นทับทิมหงามุกแน่ๆ  ข้อนี้ไม่ผิดพลาดก็แล้วกัน

นายทหารใหญ่ก็หยิบทับทิมขึ้นมาชม  พลิกซ้ายพลิกขวา อย่างเพลิดเพลิน หลายรอบก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะวางกลับลงในกล่องซักที
เท่านั้นยังไม่พอ    พันเอกสเลเดนยังยื่นทับทิมให้ขบวนนายทหารติดตามได้ชมด้วย     ทุกคนก็พากันจ้องมองอย่างตื่นตะลึง

ขบวนการชมทับทิมดำเนินไประยะหนึ่ง    พันเอกก็หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาบรรจงเช็ดทับทิมเหมือนจะให้หมดราคีที่ถูกจับไปจับมา    แต่แล้วก็เหมือนกับพี่แกเผลอตัว หรือใจลอย  แกก็พับผ้าเช็ดหน้าพร้อมทับทิมหย่อนลงกระเป๋าเสื้อ  โดยมิได้ส่งคืน

แต่การกระทำของพันเอกสเลเดนมิได้รอดพ้นสายตาคมเหมือนเหยี่ยวของเจ้าสุสิริไปได้ เพราะเธอนั่งจ้องเป๋งจับตามองทุกกระดิกนิ้ว     เธอเปิดกล่องทองอ้าเอาไว้อย่างนั้นเพื่อให้ประจักษ์แก่ตาว่าทับทิมยังมิได้กลับลงไปในกล่อง     แล้วก็รอว่าเมื่อไรพันเอกจะคืนทับทิมให้เสียที

มารายงานตัวว่ากำลังชม(อ่าน)อยู่นะครับ ;D

พระนางศุภยาลัตก็คงจะเห็นเหตุการณ์นี้อยู่ด้วย  เพราะพระนางมิใช่หญิงบื้อๆชนิดจะปล่อยพระราชทรัพย์ชิ้นมีค่าสูงสุดหลุดมือไปง่ายๆ    จะทวงออกมาตรงๆก็ใช่ที่    ก็เลยใช้วิธีหันไปถามเจ้าหญิงสุสิริว่า  อ้าว  ทำไมยังไม่ปิดฝากล่องทับทิมเสียทีละจ๊ะหล่อน    
เจ้าหญิงนางสนองพระโอษฐ์ได้ไฟเขียว ก็ตอบรับเป็นปี่เป็นขลุ่ยสอดคล้องกันดีว่า...ก็ผู้การท่านยังไม่ได้คืนทับทิมหงามุกมาเพคะ

ในเมื่อถูกจับได้คาหนังคาเขาแบบนี้    ช้างอังกฤษก็จำต้องคายอ้อยรัตนชาติพม่าออกจากปากด้วยความเสียดาย    ทำเป็นไก๋ ทูลว่า
โอ๊ะ ขอพระราชทานอภัย ข้าพระพุทธเจ้าเผลอเก็บลงกระเป๋าไปได้ยังไงก็ไม่ทันรู้ตัว   คงชุลมุนกันอยู่ตอนนั้นน่ะพ่ะย่ะค่ะ
ว่าแล้วก็จำใจหยิบทับทิมหงามุกออกจากกระเป๋า  ส่งคืนให้เจ้าหญิงสุสิริ   เธอก็รับมาใส่ลงไปในกล่องทองปิดฝาดังฉับ    เป็นอันว่าทับทิมหงามุกรอดไปได้ในครั้งนั้น

หน้าตาพันเอกเอ็ดเวิร์ด สเลเดน เป็นยังงี้ค่ะ   หารูปจากอินทรเนตรมาได้รูปเดียว  

ภาพนี้พันเอกสเลเดนเข้าเฝ้าพระเจ้าสีป่อ

เอามาสมทบอีกรูปนึงครับ

^
ขอบคุณค่ะ
จากนั้นก็อย่างที่รู้ๆกันคือพระเจ้าสีป่อกับพระนางศุภยาลัตก็ถูกคุมพระองค์นั่งรถเทียมวัวไปลงเรือชื่อสุริยาที่ท่าน้ำเมืองมัณฑะเลย์   คืนนั้นเองก่อนเรือจะออกจากท่า      นายพันเอกผู้หมายมั่นในอ้อยราคาค่าควรประเทศก็ตามมาขอเข้าเฝ้าพระนางศุภยาลัตอีกครั้ง   ทูลว่า
" เหตุการณ์ในเมืองหลวงกำลังจลาจลระส่ำระสายมาก     เกิดตีชิงปล้นสะดมกันทั้งเมือง    มีข่าวว่าพระองค์ขนพระราชทรัพย์มากมายมาลงเรือ   ก็เลยมีคนแห่กันมาที่ท่าน้ำจะบุกเข้ามา   ท่าทีน่าสงสัยว่าจะเป็นพวกผู้ร้าย   ข้าพระพุทธเจ้าจึงทูลขออารักขาพระราชทรัพย์ไว้ก่อนในคืนนี้   พรุ่งนี้เรือออกจากท่าเมื่อไร  ก็ปลอดภัยพ่ะย่ะค่ะ"

พระเจ้าสีป่อกับพระนางศุภยาลัตไม่อาจปฏิเสธได้  เมื่อถูกจู่โจมอ้างเอาดื้อๆแบบนี้ ก็เลยต้องกล่องทับทิมหงามุกให้อีกฝ่ายเอาไป "อารักขา" ไว้    นายพันเอกแกก็อารักขาอย่างเหนียวแน่นจริงๆคือไม่ปล่อยมือจากทับทิมจนแล้วจนรอด   ตอนเช้าเมื่อเรือแล่นออกจากท่า    ก็ไม่มีเงาของพันเอกสเลเดนกลับมาที่ท่าน้ำ   มีแต่รายงานว่าแกมาไม่ได้เพราะต้องไปประชุมคณะกรรมาธิการอะไรของแกสักอย่างในเมือง
จากนั้น พระนางศุภยาลัตก็ไม่ได้เห็นทับทิมหงามุกอีกเลย

ผู้สื่อข่าว         -  ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทยังทรงเก็บหงามุกไว้ตอนที่ถูกส่งตัวไปรัตนคีรีหรือหามิได้พุทธเจ้าค่ะ
พระนางศุภยลัต -  เปล่าเลย มันได้ถูกมอบให้นายพันเอกสลาเดนเอาไปเพื่อเก็บไว้ ฉันไม่รู้ว่าใครครอบครองมันอยู่ตอนนี้ ยังมีเพชรกับทับทิมอีกหลายเม็ดนะ อย่างเช่น ราชรัตนะหอข่าเที๊ยกทินเล ราชรัตนะหอข่าทินจี ราชรัตนะซินมาตอ ราชรัตนะซาน และอื่นๆอีกมาก

(พันเอกสลาเดนประจำการอยู่ในมัณฑเลย์ในรัชสมัยพระเจ้ามินดง และเป็นแขกประจำของราชสำนัก ทับทิมหงามุกสาบสูญอย่างไร้ร่องรอยโดยรวดเร็วหลังจากทหารอังกฤษบุกเข้ามัณฑเลย์และเข้ายึดครองพระราชวัง รัฐบาลพม่าหลังจากได้เอกราชพยายามสืบต่อที่จะสอบถามถึงการหายสาปสูญของราชรัตนะนี้  พุ่งเป้าไปยังพวกนายทหารอังกฤษและโดยเฉพาะพันเอกสลาเดนว่าเป็นผู้โขมยเอาไป)

จาก คำให้สัมภาษณ์พระนางศุภยลัต กันยายน พ.ศ. ๒๔๖๗ (http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2009/10/K8387677/K8387677.html#77)

 ;D

เหตุการณ์ที่พันเอกสเลเดนอ้างว่ามีผู้ร้ายบุกเข้ามาใกล้เรือ  ที่จริงก็คือมีชาวพม่าส่วนหนึ่งที่ยังจงรักภักดีต่อกษัตริย์ของตน แห่กันมาส่งเสด็จถึงท่าเรือ     ในจำนวนนี้มีเจ้าชายองค์หนึ่งชื่อเจ้าเมืองเมืองเตน ( Prince Maung Maung Tin) ซึ่งเป็นพี่น้องกับเจ้าหญิงสุสิริ  พยายามจะเบียดคนเข้ามาเพื่อส่งเสด็จ  แต่ว่าถูกทหารซีปอยติดอาวุธผลักกลับออกไป   ก็เลยเกิดชุลมุนกันขึ้นราวกับเกิดเหตุร้าย       พระเจ้าสีป่อกับพระนางศุภยาลัตมองเห็นมาจากเรือ  แต่ไม่มีโอกาสรู้ว่าที่จริงแล้วเกิดอะไรขึ้น

หลังจากพันเอกสเลเดนได้สมบัติของพระเจ้าสีป่อไปแล้ว  ก็พยายามจะไป "อารักขา" สมบัติของพระนางอเลนันดอและพระนางศุภคยีอีกด้วยวิธีเดียวกัน     แต่นางทั้งสองฉลาดกว่า  อ้างว่าเก็บข้าวของมาไม่ทัน เลยไม่มีอะไรติดตัวแม้แต่ทองเท่าหนวดกุ้ง     พันเอกก็เลยต้องกลับไปมือเปล่า  

เมื่อพระเจ้าสีป่อทรงไปถึงอินเดียแล้ว   ก็มิได้ละเว้นความพยายามจะเอาอ้อยคืนมาจากปากช้างอีกหลายครั้ง    พระองค์ทรงแจ้งให้ข้าราชการระดับสูงของอังกฤษที่อินเดียทราบถึงเรื่องทับทิมหงามุกและเพชรนิลจินดาอื่นๆ ยังตกค้างอยู่ในมือของสเลเดน   ข้าราชการคนนั้นชื่อนายฟาร์นชอว์ก็จัดแจงทำหนังสือพร้อมแจกแจงบัญชีรายชื่อของมีค่าตามที่พระเจ้าสีป่อร้องเรียนมา ส่งไปที่พม่า เพื่อสอบถามหาร่องรอยของทับทิมหงามุกและพระราชทรัพย์อื่นๆที่ถูกฉกเอาไป

ขอแก้นิดนะคะ
พันเอกสเลเดนไม่ได้เป็นแขกในราชสำนักค่ะ ตำแหน่งของเขาคือ Chief Political Officer   และเป็นผู้นำในการโจมตีพม่าในครั้งนี้  ก็ไม่น่าแปลกใจที่แกสามารถเดินเข้าพระราชฐานชั้นในได้ถึงห้องที่ประทับ   สั่งโน่นสั่งนี่รวมทั้งบังคับพระเจ้าสีป่อและพระนางให้จำยอมส่งพระราชทรัพย์ให้ด้วย

Maung Maung Tin = หม่อง หม่อง ทิน

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

คุณเพ็ญชมพูเปลี่ยนอมยิ้ม   :o  :o  :o

เอามาจาก "พันทิปโฉมใหม่"

แหะ แหะ

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม16.png)

 >:(นี่หรือที่เรียกว่าผู้ดีอังกฤษ ขี้โขมย จอมหาเรื่อง จะเอาแต่ของที่ไม่ใช่ของตัวเอง  :-X

ถ้าจะแฉเรื่องขโมยแบบนี้ สามารถตั้งกระทู้ยาวๆได้อีกกระทู้เลยละค่ะคุณกิ๊ก
ก็บรรดาสมบัติในท้องพระคลังและเครื่องราชกกุธภัณฑ์อังกฤษ   เพชรนิลจินดางามๆทั้งหลายนั่นขุดได้ที่อังกฤษซะที่ไหนล่ะคะ
เอามาจากอาณานิคมกันเยอะแยะไปหมด
ไม่ใช่แต่อังกฤษนะคะ  ประเทศอื่นอย่างฝรั่งเศสก็เหมือนกัน  ก็ได้จากอินเดียมั่งอาณานิคมอื่นมั่ง   ไม่งั้นจะเป็นเจ้าอาณานิคมกันไปทำไมให้เหนื่อยแรง  มันต้องคุ้มค่าที่ลากปืนใหญ่ไปยึดบ้านเมือง แถมเสี่ยงกับเอาทหารไปตายเพราะเชื้อไข้เมืองร้อนอีกไม่รู้เท่าไหร่

ดูจากรูปการณ์ในตอนแรก  ทางการอังกฤษในอินเดียก็ไม่ได้นิ่งนอนใจกับคำเรียกร้องของพระเจ้าสีป่อ  เมื่อพระองค์ทรงร้องเรียนมาว่าพระราชทรัพย์สำคัญๆ สูญหายไปเพราะฝีมือนายทหารอังกฤษในพม่า   เซอร์ ชารล์ส์ เบอร์นาร์ดที่ผู้บัญชาการกลางของประเทศก็จัดแจงส่งหนังสือลับไปถามผู้บัญชาการกองทัพอังกฤษที่มัณฑะเลย์ให้ช่วยสอบสวนเรื่องนี้  
เขาแนบบัญชีพระราชทรัพย์ที่หายไปให้เห็นกันชัดๆด้วย  ตามหนังสือที่พระเจ้าสีป่อแจ้งมา     นอกจากนี้ยังสั่งให้นายทหารอังกฤษฝ่ายการเมืองที่มัณฑะเลย์ไล่บี้ตามสอบสวนกับทหารอังกฤษที่นั่น  ให้ได้ความออกมาจนได้ว่าทับทิมหงามุกอยู่ที่ไหน

หลังจากไล่บี้กันไปมาเป็นทอดๆ   เรื่องนี้ซึ่งคงไม่ใช่ความลับกันนักในหมู่นายทหารก็เปิดโร่ออกมาว่าพระราชทรัพย์ในกำปั่นรวมทั้งทับทิมหงามุกถูกส่งให้พันเอกสเลเดน   เซอร์ชาร์ลส์ เบอร์นาร์ดก็ส่งหนังสือลับถึงนายคนนี้ทันที ให้ชี้แจงเรื่องพระราชทรัพย์และทับทิมหงามุกที่แหล่งข่าวแจ้งมาว่าอยู่ในความครอบครองของพันเอกสเลเดน

เมื่อนายระดับสูงทวงถามมา  พันเอกสเลเดนก็ตอบจดหมายไป ลงวันที่ 25 มกราคม  1887 คือย่างเข้าปีที่สองนับแต่พระเจ้าสีป่อถูกเนรเทศ

ใจความตอนหนึ่งของหนังสือราชการที่พันเอกสเลเดนตอบมาก็คือ

" กระผมขอกราบเรียนให้ทราบว่าเป็นความจริงที่กระผมได้พบพระเจ้าสีป่อในวันนั้น   แต่สำหรับบัญชีรายชื่อพระราชทรัพย์นั้นกระผมจำไม่ได้เลยว่ามี    ในวันนั้นไม่มีใครสามารถทำรายการบัญชีพระราชทรัพย์ทั้งหลายได้   พระเจ้าสีป่อและพระนางก็มัวแต่ฟูมฟายที่เสียเมือง    ผู้คนต่างก็เข้านอกออกในกันสับสนอลหม่านไปหมด   กระผมตระหนักว่าพระราชทรัพย์ของแผ่นดินพม่าย่อมมีมูลค่ามหาศาล จึงได้ไปประตูพระราชฐานแล้วออกคำสั่งให้กองทหารอารักขาสถานที่สองแห่งอย่างเข้มงวดคือท้องพระคลังหลวง และตามถนนหนทางเข้าออกในวัง     กระผมไม่สามารถจำชื่อหัวหน้า นายทหารผู้รับคำสั่งในวันนั้นได้
  ในวันเดียวกันนั้น กระผมพบนายพลปริน ดา การ์ด และแจ้งให้เขาทราบว่ากระผมได้สั่งกองกำลังคุ้มครองท้องพระคลังหลวงเอาไว้เรียบร้อยแล้ว   เขาก็เลยตั้งคณะกรรมการอารักขาท้องพระคลังหลวงขึ้นเพื่อดูแลเรื่องนี้    ชื่อของกระผมไม่ได้อยู่รวมในกรรมการนี้ด้วย  นับว่าสิ้นสุดหน้าที่ของกระผมที่เกี่ยวกับพระราชทรัพย์พม่าเพียงแค่นี้ ”

พันเอกสเลเดนไม่ได้แอะออกมาสักคำเรื่องทับทิมหงามุก   ทำเหมือนมันไม่เคยมีตัวตนให้เขาเห็น      รายงานฉบับนี้ปฏิเสธการรับรู้หรือเกี่ยวข้องทั้งสิ้นเกี่ยวกับเพชรนิลจินดาพม่ามูลค่าประเมินมิได้ที่สูญหายไปในวันที่พระเจ้าสีป่อถูกเนรเทศ

    ขอย้อนกลับไปกล่าวถึงพันเอกสเลเดนอีกนิดหนึ่งค่ะ

    หลังจากอังกฤษได้ชัยชนะเรียบร้อยโรงเรียนพม่า   บรรดาทหารอังกฤษที่ไปรบพม่าในครั้งนั้นก็ได้รับปูนบำเหน็จกันทั่วหน้ากัน  พันเอกสเลเดนเป็นคนหนึ่งที่ได้รับเกียรติยศ ประกาศเกียรติคุณจากราชการอังกฤษเป็นพิเศษ ในฐานะ "ได้ประกอบวีรกรรมอันอาจหาญและรอบรู้ในกิจการของประชาชนอย่างดียิ่ง จนนำมาสู่การปราชัยของพระเจ้าแผ่นดินพม่า"   ด้วยเหตุนี้  พี่แกก็ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นขุนนางชั้น "เซอร์" อีกหนึ่งปีต่อมาหลังอังกฤษยึดบัลลังก์พม่าได้สำเร็จ  เมื่อวันที่  26 พฤศจิกายน 1886
    
     บัดนี้ ท่านพันเอกเซอร์เอ็ดเวิร์ด สเลเดนก็ได้ทั้งเงินทั้งกล่องสมปรารถนา      มีบรรดาศักดิ์เชิดหน้าชูตาตระกูล   เงินเดือนก็คงจะขึ้นด้วยน่ะแหละ   อายุแกก็ปาเข้าไป 56 แล้ว     แก่ขนาดนี้  ไม่มีความจำเป็นอะไรจะต้องตรากตรำอยู่ในดินแดนสุดหล้าฟ้าเขียวอีกต่อไป   และถ้าจะเดาต่อก็คือ   เรื่องราวที่ผู้บังคับบัญชากำลังไล่บี้เรื่องพระราชทรัพย์ของพระเจ้าสีป่อ  ทำให้ภัยเข้ามาหวิดๆอยู่ใกล้ตัว
     ดังนั้น ท่านผู้ติดตามอ่านมาจนถึงตอนนี้ย่อมไม่แปลกใจ  ที่หนึ่งเดือนครึ่งหลังจากแกตอบจดหมายเซอร์ชาร์ลส์   แกก็เกษียณ ปลดประจำการ อำลาราชการทหาร   เดินทางกลับบ้านเดิมที่อังกฤษ   ไปอยู่กับลูกเมียอย่างมีความสุขที่ลอนดอน  
     แต่สเลเดนก็อยู่เป็นสุขได้ไม่นานนัก   เพียง 3 ปี แกก็ถึงแก่กรรมในวันที่  4  มกราคม  1890

   ในเมื่อพันเอกสเลเดนพ้นราชการไปแล้ว  ทางกองทัพบกและทางการอังกฤษที่อินเดียก็คงไม่รู้จะทำประการใดต่อไป    หรือต่อให้รู้ว่าควรทำประการใดก็เลือกที่จะไม่ทำดีกว่า   เรื่องอะไรจะฉีกหน้ากองทัพอังกฤษและเปิดหน้ากากวีรบุรุษสงครามออกมาให้ขายขี้หน้าไปทั่วโลกเปล่าๆ        ผลดีตัวเองก็ไม่ได้สักอย่าง  ผู้ได้ประโยชน์คือพระราชาพม่าที่ตัวเองก็ขับไล่เสือกไสเนรเทศไปให้พ้นหูพ้นตา   แล้วจะช่วยพระเจ้าสีป่อไปหาอะไรกัน  ปล่อยให้ลำบากน่ะดีแล้ว ได้ไม่มีปัญญามากู้บัลลังก์กลับคืน

    อีกอย่าง อังกฤษก็ใช่ว่าจะทำแบบนี้เป็นครั้งแรก  เพราะสงครามที่ทำกันมาแต่โบราณนั้น ผู้ชนะก็กวาดทรัพย์สินเงินทองผู้แพ้มาทั้งนั้น ถือว่าริบทรัพย์เชลยอย่างถูกต้องตามประเพณีสงคราม     เพชรนิลจินดาที่อังกฤษกวาดมาจากอินเดียก็เคยได้มาไม่รู้ว่าเท่าไหร่   ในเมื่อดีดลูกคิดแล้ว  เซอร์ชาร์ลส์ เบอร์นาร์ดก็เลือกที่จะบรรเลงเพลงคลื่นกระทบฝั่ง ให้ท่านเซอร์สเลเดนกลับไปรักษาหน้าผู้ดีอังกฤษเอาไว้แบบเดิม เหมาะสมที่สุด

    เรื่องของทับทิมหงามุกควรจะจบแค่นี้ใช่ไหมคะ    ยังค่ะ..ยัง  ยังไม่จบ
    โปรดอดใจรอ

  พระเจ้าสีป่อมิได้ละลดที่จะติดตามมหาสมบัติล้ำค่าของพม่ากลับคืนมา     แม้ว่าพระองค์กับพระนางขนสมบัติกำปั่นอื่นมาเพียบ  แต่ที่หายไป 3 กล่องนั้นก็ล้วนแต่เพชรพลอยชิ้นเยี่ยมๆทั้งนั้น   ชิ้นเอกที่ทรงเสียดายสุดๆไม่ใช่อื่นใดนอกจากทับทิมหงามุก     แม้ว่าทรงคว้าน้ำเหลวในการติดตามพ.อ.สเลเดน ก็ยังไม่ท้อถอย  ก็ยังรอโอกาสอยู่เรื่อยมา
 
  ย้อนกลับไปพม่า   ท่านผู้อ่านที่ตามพม่าไปรบฝรั่งอยู่ในวิกใกล้ๆกันนี้คงจำได้ว่า แม้ว่าพระเจ้าสีป่อแพ้อังกฤษแล้ว  แต่บรรดาทหารพม่าจำนวนมากถือว่ามวยแพ้คนไม่แพ้  เมื่อแตกหนีเข้าป่าไปพร้อมกับอาวุธติดมือไปด้วย    กองกำลังติดอาวุธพวกนี้ก็กลายเป็นกองโจร ก่อกวนอังกฤษให้เดือดร้อนต่อมาอีกหลายปี     หนึ่งในหัวหน้าขบวนการกึ่งๆกู้ชาติกึ่งๆกองโจรคือเจ้าชายหม่อมหม่องทิน  พี่ชายของเจ้าหญิงสุสิริ ผู้พยายามมาส่งพระเจ้าสีป่อถึงเรือนั่นเอง
 
   หลังจากสู้รบกับกองทหารอังกฤษอยู่หลายปี   เจ้าชายกับอังกฤษก็ตกลงประนีประนอมกันได้    วางอาวุธกลับเข้าเมืองกลายเป็นนายทหารฝ่ายบริหารของกองทัพใต้บังคับบัญชาของอังกฤษ     เจ้าหญิงสุสิริก็มาหาพี่ชาย พำนักอยู่ด้วยกันในเมืองมัณฑะเลย์

ผมอยากเห็นทับทิมตอนนี้อยู่ที่ไหนครับ  ???

คุณหนุ่มสยามคงมีความรู้สึกเหมือนดูหนังนักสืบชั้นดีอยู่เรื่องหนึ่ง ดูไปๆแค่กลางเรื่องก็อยากรู้ตอนจบเพราะเรื่องมันพลิกไปพลิกมา

ใจเย็นครับใจเย็น
อ่านไปเรื่อยๆ ยิ่งอ่านจะยิ่งสนุก ยิ่งอยากรู้

คงจะหนีไม่พ้น Tower of London  8) นึกถึงทีไรชอบร้องเพลง London Bridge is falling down - falling down, my fair lady....

ฮิ ฮิ  อ้อ สมัยนี้เขาต้องเขียนว่า อิ อิ

วันนี้ไม่ว่าง ค่ำๆจะเข้ามาต่อเรื่องค่ะ

 กราบสวัสดีอาจารย์ทุกท่านค่ะ..มาขอร่วมชั้นเรียนด้วยอีกคนนะคะ กำลังสนุกเลยค่ะ.. ;D

เวลาผ่านไปเนิ่นช้าสำหรับพระเจ้าสีป่อ    จนกระทั่งถึงค.ศ. 1911  พระองค์ก็เกิดความหวังอันริบหรี่ขึ้นมาอีกครั้ง  เมื่อบัลลังก์อังกฤษเปลี่ยนอีกครั้ง  พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7 เสด็จสวรรคต พระราชโอรสที่ขึ้นครองราชย์ต่อคือพระเจ้าจอร์จที่ 5  เสด็จประพาสอินเดีย    พระเจ้าสีป่อก็ได้โอกาสที่จะทำจดหมาย ส่งไปถวายพระเจ้าจอร์จ   ขอพระราชทานโอกาสเข้าเฝ้า เพื่อจะร้องเรียนเรื่องทับทิมหงามุกที่หายไป

ในจดหมายราชการ 5 ฉบับที่ทรงระดมส่งไปถึง  มีคำตอบกลับมาฉบับเดียวสั้นๆว่า  พันเอกเซอร์เอ็ดเวิร์ด สเลเดน ถึงแก่กรรมไปนานแล้ว ตั้งแต่ปี 1890   จากนั้นก็คือความเฉยเมยว่างเปล่า เป็นข้อสรุปให้พระองค์เข้าใจเอาเอง  ว่าเงื่อนงำเรื่องทับทิมหงามุกก็พลอยละลายหายสูญไปพร้อมกับชีวิตของนายพันเอกด้วย

ตัดฉากกลับมาที่เจ้าชายหม่องหม่องทิน  ซึ่งดวงราชการไปโลด     จากตำแหน่งนายทหาร เขาได้เลื่อนขึ้นเป็นผู้ว่าราชการจังหวัด Kyaukse   (ใครถอดเสียงได้กรุณาบอกด้วยค่ะ)  เมื่อพระเจ้าจอร์จเสด็จมาอินเดีย   ก็มีข้าราชการระดับสูงของพม่ารวมทั้งผู้ว่าราชการบางคนมีโอกาสเดินทางจากพม่าไปเฝ้ารับเสด็จถึงอินเดียด้วย    ในจำนวนนี้มีคนหนึ่งชื่ออูถั่นมิน (  U Tun Min) เป็นเพื่อนสนิทของเจ้าชาย
นายอูถั่นมินกลับจากอินเดียก็มาเยี่ยมเยียนเพื่อนรัก    หอบเอาของที่ระลึกจากงานนี้กลับมาอวดเพื่อน เช่นพวกสูจิบัตร หนังสือแจกและโปสการ์ด   ให้ดูกันให้ตื่นตาตื่นใจในฐานะของหายาก

เจ้าชายหม่องหม่องทินเปิดดูไปดูมา ก็เหลือบไปเห็นโปสการ์ดหนึ่งในจำนวนนี้เป็นภาพถ่ายสีของมงกุฎกษัตริย์และราชินีแห่งอังกฤษ   ภาพโปสการ์ดนั้นพิมพ์สอดสีชัดเจนสดใสสวยงามมาก    มงกุฎล้วนไปด้วยเพชรนิลจินดาขนาดเขื่องส่องประกายแพรวพราว      ที่เตะตาเจ้าชายเข้าโครมเบ้อเริ่มก็คือมณีสีแดงที่ประดับอยู่บนมงกุฎนั้น   เป็นทับทิมสีแดงสดใสไร้ตำหนิ งามตาและมีราคายิ่ง    

ความงามของทับทิมที่ประดับบนมงกุฎพระเจ้าแผ่นดินอังกฤษ นอกจากกระทบตาเจ้าชายแล้วยังกระทบใจจนทนไม่ไหว    อดรนทนไม่ได้ เจ้าชายก็ส่งคนไปเชิญเจ้าหญิงสุสิริ น้องสาวซึ่งอยู่ในมัณฑะเลย์ให้มาหา
เมื่อเจ้าหญิงสุสิริมาถึง  เจ้าชายก็ส่งภาพโปสการ์ดให้ดู    
เราคงจำกันได้ว่าเจ้าหญิงสุสิริคือผู้ที่ได้รับบัญชาจากพระนางศุภยาลัตให้เป็นผู้เก็บงำทับทิมหงามุกในวันที่ถูกเนรเทศ       แม้ว่าเป็นเวลานานร่วม 26 ปีจากวันนั้นถึงวันนี้    ที่เธอไม่ได้เห็นทับทิมเม็ดนี้อีก   แต่ลักษณะสีสันและความงามอันหาที่เปรียบมิได้ของมันก็ทำให้เจ้าหญิงจำได้ทันที ไม่ว่าจะเห็นที่ไหนในลักษณะใดก็ตาม

ทับทิมบนมงกุฎนั้นคือทับทิมหงามุก

Kyaukse = จ๊อกเซ เป็นเมืองหนึ่งในเขตมัณฑะเลย์

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

เราก็คงเดาได้ว่า เจ้าชายกับเจ้าหญิงทำอะไรไม่ได้ นอกจากมองกันตาปริบๆ     จากนั้นก็ถ่ายทอดเรื่องนี้สู่ลูกหลานกันไปอย่างเงียบๆ  ไม่อาจจะเคลื่อนไหวทำสิ่งใดได้มากกว่านั้น

มีข่าวที่ไม่มีการยืนยันว่า  หลังสเลเดนถึงแก่กรรม  ทายาทของเขานำทับทิมที่อยู่ในความครอบครองขึ้นถวายสมเด็จพระราชินีนาถวิคตอเรีย      แต่จะถวายจริงหรือไม่จริง   สมเด็จพระราชินีหากได้รับจริงแล้วทรงเอาไปทำอะไรยังไง ก็ไม่มีใครในพม่ารู้รายละเอียดมากกว่านี้

ในช่วงเวลายาวนานถึง 26 ปีนับแต่สเลเดนถึงแก่กรรม  พระเจ้าสีป่อกับพระนางศุภยาลัตก็ถูกจำกัดอิสรภาพอยู่ถึงรัตนคีรี     ร้องเรียนอะไรไปเท่าไร รัฐบาลอังกฤษในอินเดียวก็เอาหูทวนลมท่าเดียว    รวมทั้งเรื่องทับทิมหงามุกด้วย
เมื่อพระเจ้าสีป่อสิ้นพระชนม์  ในปี 1916   พระนางศุภยาลัตกลับพม่า  ประทานสัมภาษณ์แก่นักข่าว ยืนยันว่าทับทิมหงามุกตกไปอยู่ในมือของพันเอกสเลเดนตั้งแต่สองพระองค์ออกจากพม่า    เมื่อพระนางสิ้นพระชนม์ไปในค.ศ. 1925  พระธิดาองค์สุดท้องก็ทำหนังสือถึงรัฐบาลอังกฤษ ให้ติดตามพระราชทรัพย์กลับคืนมา    และส่งหนังสือร้องเรียนไปถึงองค์การสันนิบาตชาติ( ต่อมาคือองค์การสหประชาชาติ)ด้วย  

ผลที่เจ้าหญิงได้รับจากการทำหนังสือร้องเรียน รวมทั้งแนบรายละเอียดการร้องเรียนครั้งแล้วครั้งเล่าในอดีตไปให้องค์การรู้ก็คือ นอกจากรัฐบาลอังกฤษไม่ติดตามให้แล้ว  เธอยังถูกส่งตัวไปอยู่ที่เมือง Mawlamyine  แล้วถูกจำกัดบริเวณอยู่ที่นั่นจนถึงแก่กรรม
  

 หลังเจ้าหญิงสิ้นพระชนม์ไป   ลูกๆของเธอก็ยังทำเรื่องร้องเรียนต่อไปถึงรัฐบาลอังกฤษอีก 2 ครั้ง หลังสงครามโลกครั้งที่ 2   แต่เราก็คงเดาได้ว่าไม่มีความคืบหน้าอะไรอยู่ดี   เรื่องนี้จึงจำต้องจบลงอย่างตำนาน    มีแต่คำบอกเล่าถ่ายทอดสู่ลูกหลานที่สืบเชื้อสายพระราชวงศ์พม่ามาถึงปัจจุบัน     

ท้ายเรื่องบอกว่าคำบอกเล่าตกทอดมาถึงดาว มา มา คยี ซึ่งสามีไปเรียนต่อที่อังกฤษ       เขาไปที่หอคอยแห่งลอนดอน  ที่นั่นมีพิพิธภัณฑ์ซึ่งตั้งโชว์เครื่องราชกกุธภัณฑ์ของพระเจ้าแผ่นดินอังกฤษ    รวมทั้งมงกุฎกษัตริย์ในอดีตซึ่งมีอยู่หลายองค์ด้วยกัน     
หนึ่งในจำนวนนั้นยังคงประดับทับทิมเม็ดใหญ่สีสดใส ซึ่งเขาแน่ใจแม้ไม่มีคำยืนยันว่า เป็นทับทิมหงามุกนั่นเอง

Mawlamyine  เรารู้จักกันดีในนาม มะละแหม่ง หรือ เมาะลำเลิง บ้านเกิดของ มะเมียะ

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

 

อ่านเรื่องทับทิมพม่าไปหายสูญที่อังกฤษ มันอดคิดไม่ได้ถึงเพชรซาอุที่มาหายที่เมืองไทยเลย มีอะไรบางอย่างที่คล้ายกันมากๆ

เมืองชื่อเดียวกันหมด "เมาะลำเลิง - มะละแหม่ง - เมาะลำไย"  ;D

ทับทิมหงามุก Padamyar Ngamauk จะใหญ่แบบอันนี้หรือไม่เพราะมีขนาดใหญ่มาก ภาพนี้เป็นพระมหามงกุฎที่ประดับด้วยทับทิม Black Prince's Ruby ทีมีขนาดใหญ่มาก มีความเก่าแก่ย้อนไปถึงยุคครอมมอนเวล

มงกุฎที่คุณ siamese นำมาลงให้ดูข้างบนนี้ มีชื่อว่า The Imperial State Crown  สร้างขึ้นไปค.ศ.  1937 เพื่อเป็นมงกุฎสำหรับพระเจ้าจอร์จที่ 6   ประดับประดาด้วยเพชร 2,868 เม็ด  ไข่มุก  273 เม็ด  แซพไฟร์  17 มรกต 11 และทับทิม  5 เม็ด
ทับทิมเม็ดใหญ่ตรงกลางที่คุณหนุ่มสยามถามถึง  ประวัติศาสตร์บอกว่าชื่อ ทับทิม The  Black Prince
ทับทิมเม็ดนี้มีน้ำหนัก 170 carats  ขนาดเท่าไข่ไก่   มีประวัติย้อนหลังไปถึงศตวรรษที่ 14  ตกอยู่ในความครอบครองของกษัตริย์อังกฤษมาหลายราชวงศ์   ได้ชื่อตามเอ็ดเวิร์ดแห่งวูดสต๊อค หรือ "The Black Prince"

ข้อนี้แหละค่ะ นำไปสู่เงื่อนงำที่ยังหาคำเฉลยไม่ได้ ของทับทิมหงามุก

เพชรนิลจินดาชิ้นสำคัญๆของกษัตริย์อังกฤษ มีที่มาด้วยกันทั้งนั้น   เป็นข้อมูลที่เปิดเผยต่อสาธารณชน   เพราะเครื่องเพชรทองของหลวงนี้ไม่ได้เก็บใส่เซฟเอาไว้เฉยๆอย่างเครื่องเพชรส่วนตัวของมหาเศรษฐี   แต่ตั้งโชว์เอาไว้ส่วนหนึ่งที่หอคอยแห่งลอนดอน และเก็บรักษาไว้อย่างดีอีกส่วนหนึ่งในวังหรือท้องพระคลังหรือที่ไหนสักแห่ง ที่เก็บรักษาไว้อย่างเข้มงวด     ให้กษัตริย์และเจ้านายระดับสูงของอังกฤษนำออกมาประดับพระองค์เวลาออกงานพระราชพิธี  หรือในงานราตรีสโมสรชั้นเลิศและเริ่ด   
ยังไม่เคยพบว่า มีเพชรหรือพลอยระดับโลกเม็ดไหนถูกเก็บซุกเอาไว้เฉยๆ     เพราะถ้ามีแล้วไม่โชว์ ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม  มันก็เท่ากับไม่มีนั่นเอง

คอลเลคชั่นเพชรหลวงเหล่านี้เป็นหน้าเป็นตา และเป็นพระราชทรัพย์ของหลวงของกษัตริย์อังกฤษ

จากนี้ ก็ได้แต่ใช้วิชาเดาชั่น และสมมุติไปเรื่อยๆ   เผื่อจะมีใครอยากเข้ามานั่งล้อมวงสมาคมชาวเดาด้วยกันไงคะ

1   เราไม่มีอะไรจะต้องสงสัยว่าพระนางศุภยาลัตกล่าวเท็จในเรื่องว่ากล่องเครื่องเพชรของพระนางถูกยักยอกไป 3 กล่อง    เพราะพระนางไม่มีสาเหตุอะไรจะต้องกุเรื่องขึ้นมาให้ยุ่งยาก    หลักฐานว่าพระเจ้าสีป่อพยายามรบเร้าเคี่ยวเข็ญทางการของอังกฤษให้ติดตามเอาพระราชทรัพย์ส่วนพระองค์คืนมาก็ยืนยันอยู่แล้วว่าพระองค์เดือดร้อนจริง
2  พระนางศุภายาลัตให้สัมภาษณ์นักข่าวอย่างชัดเจน เมื่อพระนางได้คืนกลับมาสู่พม่าแล้วว่า  ทับทิมหงามุกและเครื่องเพชรอื่นๆรวม 3 กล่องตกไปอยู่ในมือของพันเอกสเลเดน
3   หลังจากเอา 1+2  แล้วก็ได้ความว่า พันเอกสเลเดนครอบครองทับทิมหงามุกอยู่      เมื่อแกกลับอังกฤษ  แกก็ต้องหอบกลับไปด้วยแน่นอน   คำถามต่อมาคือแกทำอะไรกับทับทิมหงามุก?
4    แกมี 2 ทาง  คือถ้าไม่เอาทับทิมมาทำสร้อยเพชรประดับตัวเมียแก  แกก็ต้องขาย    อย่างแรกมันเสี่ยงภัยเกินไปเพราะพอใส่ออกโชว์  เพื่อนฝูงต้องมีใครสักคนจำได้ว่า..เฮ้ย..นี่มันทับทิมพม่านี่หว่า    และรู้เห็นถึงหูตาเป็นสับปะรดของผู้หลักผู้ใหญ่ในกองทัพอังกฤษ เมื่อใดก็ได้   
     อย่างที่สองถ้าแกขาย  ทับทิมน้ำงามเลิศ ขนาดไข่นกพิราบหนัก 82 กะรัต  พ่อค้าที่ซื้อต้องถามที่มาของทับทิมแน่นอน   เพราะพันเอกสเลเดนไม่ได้อยู่ในวงการพ่อค้า ที่จะเดินทางไปรอบโลกหาแหล่งอัญมณีงามๆมาป้อนตลาดได้ชนิดรู้หัวนอนปลายเท้ากัน   หลักฐานการซื้อขายแกก็ไม่มี  จะอุบๆอิบๆ ก็จะกลายเป็นซื้อขายของเถื่อนไป    ดีไม่ดีมันก็ย้อนกลับไปอันตรายแบบอย่างแรกอีก 
5     แกก็เลยเลือกอย่างที่สามคือเก็บทับทิมหงามุกเอาไว้กับตัวไปก่อน     จนตายไปในไม่กี่ปีหลังจากเอามา     ลูกหลานก็คิดอย่างเดียวกับพ่อ คือปล่อยออกสู่ตลาดไม่ได้  เก็บไว้ก็กระอักกระอ่วน    อย่ากระนั้นเลย   นำขึ้นถวายผู้มีบุญคู่ควรกับทับทิมเสียดีกว่า    พ้นภาระพวกเราไปด้วย
6     จึงมีข่าวกระเซ็นกระสายซุบซิบแว่วมาว่า   ทายาทนำขึ้นถวายควีนวิคตอเรีย      การถวายแบบนี้น่าจะเป็นถวายเป็นส่วนตัว  สมเด็จพระราชินีจะประทานอะไรตอบแทนหรือไม่เราก็ไม่อาจรู้ได้        แต่ถ้าข่าวนี้เป็นความจริง   ทับทิมก็เปลี่ยนมือไปสู่มือของผู้ที่ไม่มีใครบังอาจทวงถามได้อีกแล้ว
       แต่ถ้าไม่จริง  ทับทิมหงามุกก็ยังอยู่ในความครอบครองของทายาทพันเอกสเลเดนต่อไป

^
นี่แค่ทับทิมของพม่านะครับ ค้นหาไปเรื่อย ๆ ยังมีบรรดาเพขรนิลจินดามหาศาล อันประเมินไม่ได้ของเหล่ามหาราชา แห่งอินเดีย คิดแล้วหนาวแทน....

ผมอยากจะแสดงความเห็นบ้างแล้ว

อันธรรมดาของการยกทัพไปปล้นเมืองนั้น ถ้าได้แล้วไม่ใช่หมายความว่าได้โฉนดที่ดินเมืองนั้นไปเป็นรางวัลนะครับ สมบัติพัสถานของผู้แพ้ย่อมตกเป็นของผู้ชนะทั้งสิ้น ไม่เว้นแม้แต่ทรัพย์สินประเภทลูกเมีย พม่าเองก็ใช้กติกานี้มาตลอด แล้วมาโวยทำมาย
คนไทยเองก็เถอะ ยังจำไปใช้กับลาวและประเทศราชอื่นๆเลย

ฝรั่งดูเหมือนจะเล่นคนละกติกาที่ว่ามาแต่สมัยไหนไม่ทราบ แต่ช่วงที่ผนวกพม่าเป็นเมืองขึ้นนี้ ฝรั่งในยุโรปจะไม่ปล้นเมืองกันแล้ว แต่ผู้ชนะจะเรียกค่าปฏิกรรมสงครามจากผู้แพ้เป็นเงินมหาศาล ซึ่งสงครามกับพม่าครั้งสุดท้ายนี้ อังกฤษไม่รู้จะไปเช็คบิลกับใคร จึงเอาพระราชสมบัติมาขายทอดตลาดถอนทุน
การยินยอมให้พระเจ้าสีป่อขนพระราชทรัพย์ที่อ้างว่าเป็นส่วนพระองค์ไปรัตนคีรีด้วย ถ้าคิดอย่างพม่า ก็น่าจะเห็นว่าอังกฤษสปอร์ตมากอยู่
 
ว่าก็ว่าเถอะ การทำสงครามคราวนี้ ผมคิดว่าเป้าหมายของอังกฤษอยู่ที่บ่อทับทิมที่โมกอกซึ่งพม่าหวงนักหวงหนาก็จริง แต่หงามุกนี่แหละ ลูกเดียวก็คุ้มกับเงินทุนและชีวิตทหารที่นำมาพลีในสงครามแล้ว

ถ้าได้นำไปประดับมงกุฎควีนก็จะสมศักดิ์ศรียิ่ง บังเอิญว่า ประวัติการได้มานั้นมันไม่สวย เลยเกิดอาการเขินกันไปหมด
สมมุติว่า ขณะหงามุกมาอยู่ในมือนายพันเอกสเลเดน ตอนนั้น ถ้านายทหารอังกฤษจะทูลพระนางศุภยลัตว่า "ใต้ฝ่าพระบาท ทับทิมเม็ดนี้บัดนี้มิใช่ของของพระราชวงศ์แล้ว แต่เป็นสมบัติของอังกฤษ" แล้วจดบันทึกถ้อยคำนี้ลงไปในประวัติศาสตร์ ก็น่าจะชอบด้วยกฎแห่งสงครามแล้ว

ทีนายพลเพรนเดอเกสต์ยังใช้ถ้อยคำว่า “ Your Majesty, you are under arrested” ราวกับใช้กับอาชญากร

บรรยากาศเริ่มคึกคัก

ใช่ค่ะ คุณ siamese  ก็น่าจะหนาวเย็นยะเยือกแทน เมื่อนึกถึงสมบัติที่เปลี่ยนมือไป      เพชรดังๆที่ว่ามาจากเทวรูปอินเดียน่ะเข้าไปกี่เม็ดกันล่ะ

ถ้าหากว่านายพันเอกคนนั้นหรือพลตรีคนโน้นที่ไปยึดพม่ามาได้ จัดแจงนำรัตนะแห่งบัลลังก์พม่าขึ้นถวายสมเด็จพระนางเจ้าวิกตอเรีย  กราบทูลสบายๆสไตล์นวรัตนดอทซีอย่างข้างบนนี้      ทับทิมหงามุกก็คงจะได้ประดับเด่นเป็นสง่าอยู่บนมงกุฎหรือเทียร่าอันใดอันหนึ่งของอังกฤษ  ตั้งโชว์อยู่ที่หอคอยลอนดอน  พวกเราก็คงจะฝากคุณประกอบไปถ่ายรูปมาให้ดูกันได้ในเรือนไทย
น่าเสียดายมากๆค่ะ
แต่ในความเป็นจริง  พันเอกสเลเดน-ดั๊น...ยึดทับทิมหงามุกไว้เป็นสมบัติส่วนตัว     เมื่อเรื่องมันเริ่มไม่สวยอย่างท่านนวรัตนว่า  ก็ทำให้ผู้ที่ได้ครอบครองทับทิมเม็ดนี้(จะเป็นใครก็เถอะ)เอาออกมาโชว์ไม่ได้     โดยเฉพาะในยุคสมัยโน้นที่พระเจ้าสีป่อยังมีพระชนม์อยู่ และส่งพระราชสาส์นไล่ทวงเอ็ดอึงอยู่ในอินเดีย

เพราะฉะนั้น  ลองสมมุติดูว่า  ถ้าใครสักคนครอบครองมณีล้ำค่าเม็ดเดียวในโลก แล้วอยากจะใช้ประโยชน์มากกว่าซุกเอาไว้ในตู้เซฟไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวัน   เขาจะหาทางออกยังไง
คำตอบคือ..ทำซะให้มันหมดร่องรอยของเดิม   ด้วยการเจียระไนใหม่

ต่อไปนี้เป็นดราม่าล้วนๆ  ไม่ใช่ข้อมูลนะคะ

ไม่มีใครเคยถ่ายรูปทับทิมหงามุกเอาไว้  มีแต่ภาพวาดจากคำบอกเล่าต่อๆกันมาเช่นภาพวาดของนาย Saya San   ทับทิมหงามุกมีขนาดเท่าไข่นกพิราบ   เจียระไนเป็นรูปไข่  ก็คือกลมนูน  ไม่ใช่อย่างมีเหลี่ยม
ทับทิมหงามุกเป็นทับทิมโบราณสมัยก่อนราชวงศ์คองบอง    ฝีมือช่างหลวงของราชสำนักยองยานในสมัยโน้นอาจไม่ดีนักเพราะเครื่องไม้เครื่องมือไม่อำนวย    จึงขอวาดภาพต่อไปว่า  เมื่อมีการตัดสินใจจะนำทับทิมหงามุกออกสู่แสงสว่างโลกภายนอก  ก็ต้องส่งให้ช่างอัญมณีฝีมือเอกในอังกฤษ (หรือในยุโรป) ได้พลิกซ้ายพลิกขวาเสริมความงามกันเสียใหม่   ซึ่งเพชรดังๆของฝรั่งก็ผ่านกรรมวิธีเสริมความงามกันมาทั้งนั้น ไม่ว่าเม็ดไหน     
การเจียระไนใหม่ ทำให้ขนาดของอัญมณีลดลงก็จริง   แต่ก็เปล่งประกายเฉิดฉายยิ่งกว่าเก่าเป็นทวีคูณ    มูลค่าก็ยิ่งมหาศาล  เจ้าของจึงไม่รังเกียจในเรื่องนี้    ไม่คิดแต่จะเอาขนาดใหญ่เข้าว่า
ดังนั้นจึงมีคำถามว่า หากทับทิมหงามุกถูกเจียระไนใหม่  จะไปอยู่ที่ไหน?

 8)สมบัติผลัดกันชม ใครแข็งแรงกว่าก็ได้ไปครอง คิดๆอยู่ว่าทำไมพระนางศุภยลัตไม่เอาไปฝังซะเลยก่อนออกจากพม่า

บางส่วนของพระราชทรัพย์ที่พระเจ้าสีป่อทรงนำติดพระองค์ไปรัตนคีรี

แหวนทับทิมและกล่องบรรจุนี้ (http://www.vimlapatil.com/vimlablog/burmas-emperor-thibaws-miserable-death-in-exile-in-india-a-blot-on-asias-history/) เป็นของตอบแทนให้คนทึ่คอยช่วยเหลือพระองค์ที่นั่น

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

เรามาดูว่าทับทิมเม็ดไหนของอังกฤษที่พอจะเข้าข่าย "ผู้ต้องสงสัย" ได้บ้าง

ย้อนกลับไปถึงโปสการ์ดที่เจ้าชายหม่องหม่องทินเห็นจากเพื่อนสนิทที่ไปร่วมรับเสด็จพระเจ้าจอร์จที่ 5 ที่เสด็จมาเยือนอินเดีย   ในปี 1911      มีการสร้างมงกุฎสำคัญชื่อThe Imperial Crown of India  ถวายให้ทรงสวมที่เดลี  ในฐานะที่ทรงดำรงตำแหน่งจักรพรรดิแห่งอินเดีย   ที่ราชการต้องสร้างมงกุฎใหม่ถวายก็เพราะยึดถือตามประเพณีโบราณว่าเครื่องราชกกุธภัณฑ์เช่นมงกุฎอื่นๆนั้นจะเอาออกไปนอกประเทศไม่ได้   จึงต้องสร้างมงกุฎใหม่ขึ้นมาในวาระสำคัญนี้  ผู้ทำคือห้างเพชรในอังกฤษชื่อ Garrard & Co,

มงกุฎจักรพรรดิแห่งอินเดียเป็นมงกุฎแพรวพราวด้วยอัญมณีไม่แพ้มงกุฎอื่นๆของอังกฤษ  ประดับเพชรกว่า 6,100 เม็ด แล้วยังมีแซพไฟร์  ทับทิม  มรกต อีกจำนวนมาก  
ที่สำคัญคือทับทิมเม็ดใหญ่  ที่ระบุสั้นๆ ว่าเป็น "ทับทิมอินเดียน้ำงาม "   ทับทิมเม็ดนี้ไม่ปรากฏชื่อเสียงเรียงนามว่าชื่ออะไร  ผิดกับเพชรพลอยสำคัญๆของโลกที่จะมีชื่อประจำตัวที่เจ้าของเดิมเรียกขาน     และไม่มีประวัติด้วยว่าบริษัทเพชรซื้อมาจากไหน

ราคาสั่งทำมงกุฎนี้ปาเข้าไปหกหมื่นปอนด์ในสมัยโน้น หรือว่าสี่ล้านห้าแสนกว่าปอนด์ในสมัยนี้   น้ำหนักเพชรที่ประดังเข้าไปทำให้มงกุฎหนักเกือบหนึ่งกิโลกรัม    เมื่อทรงสวม น้ำหนักมงกุฎเล่นเอาพระเจ้าจอร์จทรงบ่นพึมหลังเสร็จพิธีแล้วว่าปวดพระเศียรไปหมด
หลังจากทรงสวมในพิธีครั้งนั้นแล้วก็ไม่เคยสวมอีกเลย    และไม่มีกษัตริย์อังกฤษองค์ไหนใช้มงกุฎนี้อีกด้วย
  
ปัจจุบันมงกุฎเก็บรักษาไว้ที่พิพิธภัณฑ์หอคอยแห่งลอนดอน    อยู่ในหออัญมณี (Jewel House)   เปิดให้ประชาชนเข้าชมได้ค่ะ
จบ

ขยายทับทิมบน The Imperial Crown of India ให้ดูชัดๆ  ค่ะ   ไม่มีความรู้ว่ามันเจียระไนแบบไหนยังไง ขนาดสักกี่กะรัต
อาจจะต้องรอคุณตั้ง หรือคุณทับทิมไทย เข้ามาช่วยอธิบาย

บรรดาของมีค่าต่างๆ ที่เก็บไว้ที่หอคอนลอนดอนในปัจจุบันนี้ แม้จะเปิดให้เข้าชมได้แต่ผู้เข้าชมไม่อาจจะถ่ายรูปได้และไม่อาจจะดื่มด่ำชมดูนานๆ ได้ครับ  เพราะค้าจะทำทางเลื่อนอัตโนมัติไว้โดยเอาพวกมงกุฎเครื่องประดับต่างๆ วางไว้ในตู้กระจกนิรภัยตรงกลาง เราทำได้แค่ยืนแล้วทางเลื่อนมันจะเลื่อนผ่านไปช้าๆ   จะวนเดินไปดูซ้ำคนข้างหลังก็ตามติดมาเป็นขบวน  อดดื่มด่ำครับ และกว่าจะเข้าไปในหออัญมณีนี่คิวก็ยาวด้วย แถมพอเข้าไปมันดูละลานตาให้ดูเยอะไปหมด  ไม่มีเวลาได้พิจารณา  ดังนั้นไอ้ทับมิมเม็ดโต้งๆ   เพชรเม็ดเท่าไข่ไก่มันก็เลยพลอยดูไร้ราคาเหมือนเอากระจกสีแทน เพราะเราไม่ทันได้ลำลึกนึกถึงความสำคัญของมัน เราก็เลื่อนผ่านไปเสียแล้ว   เสียอรรถรสยิ่งนัก

เอารูปมาให้ดูกันค่ะ
เห็นด้วยกับคุณประกอบว่า เพชรพลอยเม็ดเป้งๆเท่าไข่ไก่ไข่นกพวกนี้   พอมันมารวมกันเยอะๆเลยตาลาย   มองไม่ทันเห็นความงาม   

นอกจากมงกุฎแล้ว   อังกฤษยังมีเทียร่าหรือกระบังเพชรที่เจ้านายสวมออกงานใหญ่ๆ  ระดับบิ๊กรองลงมาจากพระราชพิธี    กระบังเพชรพวกนี้แต่เดิมเขาสวมกันได้เฉพาะคนมีบรรดาศักดิ์    ไม่ใช่ใครมีเงินก็ไปจ้างช่างมาทำเทียร่าสวมไปงานหน้าตาเฉย   แต่เดี๋ยวนี้ มีการประกวดนางงามสารพัดเวทีที่สวมเทียร่ากันทั้งนั้น    ถ้าจะไปดูเทียร่าของแท้ ก็ต้องคอยดูข่าวตอนมีงานใหญ่ๆในยุโรปที่เจ้านายไปชุมนุมกันร่วมงาน    ก็จะเห็นเทียร่าอันงดงามด้วยอัญมณีและการออกแบบถึงขั้นงานศิลปะ

สมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธแห่งอังกฤษทรงมีเทียร่าหลายอัน   งามๆทั้งนั้น  หนึ่งในจำนวนนี้เป็นพระราชทรัพย์ส่วนพระองค์ ชื่อว่า Burmese Ruby Tiara  ทำเป็นช่อกุหลาบ ฝังกลีบด้วยทับทิมพม่า มีก้านเป็นเพชร ทำขึ้นในค.ศ. 1973 ฝีมือห้าง Garrad & Co.

ตามประวัติ  เทียร่าอันนี้ทำจากทับทิมพม่า  96 เม็ดที่ชาวพม่านำขึ้นถวายเป็นของขวัญในโอกาสที่ทรงอภิเษกสมรสกับเจ้าชายฟิลลิป ในปี  1947. ความหมายของทับทิม  96 เม็ดคือเลข 96 เป็นเลขที่ชาวพม่าเชื่อกันว่าเป็นจำนวนโรคภัยไข้เจ็บทั้งหลายที่เบียดเบียนบีฑาร่างกายมนุษย์  ดังนั้นทับทิม 96 เม็ดก็ถือว่าเป็นของขลังคุ้มครองมิให้โรคร้ายกล้ำกรายเข้ามาได้

เอามาโชว์อีกอันว่าในสมัยที่อังกฤษเป็นเจ้าอาณานิคม   เพชรนิลจินดาหลั่งไหลเข้าสู่ราชสำนักมากขนาดไหน
กระบังเพชรฝังทับทิมชิ้นนี้ ชื่อ The Oriental Circlet Tiara หรือเรียกอีกชื่อว่า  Indian Ruby Tiara   เจ้าชายอัลเบิร์ตพระสวามีของสมเด็จพระราชินีนาถวิคตอเรียสั่งให้ช่างทำขึ้นในค.ศ. 1853  เพื่อถวายพระราชินีเป็นของขวัญ   แต่ในตอนแรก ไม่ได้ฝังทับทิม แต่ฝังโอปอล์ซึ่งเป็นอัญมณีที่พระราชินีโปรดปราน    มาเปลี่ยนเป็นทับทิมในสมัยของควีนอเลกซานดราซึ่งเป็นลูกสะใภ้ของควีนวิคตอเรีย 
เทียร่าอันนี้ต่อมาตกทอดมาถึงสะใภ้หลวงอีกคนหนึ่งคือพระราชินีเอลิซาเบธ  พระมารดาของควีนเอลิซาเบธองค์ปัจจุบัน    ทรงสวมในงานสำคัญๆหลายครั้ง  ปัจจุบันก็ตกทอดมาถึงสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธอย่างที่เห็นกันในรูป

ส่วนทับทิมที่ประดับเทียร่า   อธิบายกันว่าเป็นทับทิมอินเดีย ไม่ใช่ทับทิมพม่า
 

ขอจบเรื่องทับทิมหงามุกเอาไว้ครึ่งๆกลางๆแบบนี้ หวังว่าคุณ siamese คงไม่หงุดหงิดนัก     เพราะจนบัดนี้ ก็ยังไม่มีหลักฐานออกมากจะจะว่าทับทิมหงามุกยังซุกอยู่ก้นตู้ในบ้านหลานเหลนพันเอกสเลเดน  หรือว่าไปอยู่ในหออัญมณีของหอคอยแห่งลอนดอน  
หรือ...จะถูกขายในตลาดมืด เจียเป็นเม็ดเล็กเม็ดน้อย ขายในร้านเพชรไปนานแล้ว

เชื้อสายพระเจ้าสีป่อในพม่าก็ยังรอคอยความหวังว่าจะได้ทับทิมแห่งราชวงศ์คองบองกลับคืนไป  แต่ความหวังก็คงริบหรี่เต็มที  
คงต้องทำใจสรุปว่า สมบัติผลัดกันชม    หรือ สมบัติเป็นของกลางของโลก  ใครมีบุญคนนั้นก็ได้ไป    

รูปข้างล่างนี้ ไปเจอในอินทรเนตรครั้งเดียวเท่านั้น ตอนหาภาพทับทิมหงามุก จะค้นว่าเอามาจากเว็บไหนตามที่คุณเพ็ญชมพูเคยสอน ก็ยังทำไม่เป็นจนแล้วจนรอดค่ะ  :-[

เพื่อตอบแทนที่อ่านเรื่องทับทิมหงามุกมาจนจบกระทู้  ขอแถมของชำร่วยให้  ก่อนคนดูจะลุกออกจากวิกกันไปหมดค่ะ

เรื่องของทับทิมหงามุกอาจกลายจากเรื่องใหญ่ไปเป็นเรื่องขนาดกลาง หรือบางคนอาจมองว่าจิ๊บๆ ถ้าเทียบกับเรื่องราวของเพชร โคอินูร์
(Koh-i-noor Diamond) ที่เป็นเพชรประดับยอดมหามงกุฎของอังกฤษอยู่ขณะนี้
โคอินูร์เป็นภาษาเปอร์เชีย แปลว่า ภูเขาแห่งแสงสว่าง    ครั้งหนึ่งเคยเป็นเพชรขนาดใหญ่ที่สุดในโลก หนัก 186 กะรัต  แม้ถูกเจียระไนใหม่ในสมัยสมเด็จพระราชินีนาถวิคตอเรียจนน้ำหนักหายไปหลายสิบกะรัต ก็ยังมีขนาดถึง 108.93 กะรัต

เพชรประเมินค่ามิได้เม็ดนี้เป็นสมบัติของมหาราชาแห่งอุตระประเทศในอินเดีย  ถูกเปลี่ยนมือตกมาเป็นของบริษัทอินเดียตะวันออก ที่ค้าทั้งสินค้าและค้าสงคราม    แล้วนำขึ้นถวายสมเด็จพระราชินีในฐานะจักรพรรดินีแห่งอินเดีย   กลายเป็นเพชรยอดมหามงกุฎ ที่สมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธทรงในพิธีบรมราชาภิเษก
   
ชาวอินเดียประท้วงกันอย่างเปิดเผยให้เพชรโคอินูร์ถูกส่งกลับคืนมาเป็นสมบัติของประเทศของตน     จนถึงเดี๋ยวนี้ก็ยังประท้วง  แต่นายคาเมรอนนายกฯอังกฤษ แกก็มีหมัดเด็ดประกอบเหตุผลว่า
" คืนให้ไม่ได้จริงๆ    ถ้าหากว่าคืนเพชรทุกเม็ดที่มีที่มา กลับที่เดิม  พิพิธภัณฑ์ของอังกฤษก็เหลือแต่ห้องเปล่าน่ะซีครับ"

รอถึงตอนจบ

คำถามส่งท้าย ทำไม Ngamauk =  หงามุก  ไม่เป็น หงาม็อก หรือ งาม็อก

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม19.png)

วิธีทำ http://support.google.com/images/answer/1325808/?hl=th&

ผลลัพธ์ (http://www.google.co.th/search?tbs=sbi:AMhZZiuBPtcixkg1JcQfmECNeGFt2AEbmFiUT26mdvOqEg2ktPm3C3ZYz_1dRMV9F6YGThQQ6xkuRiicelxGHc-GE-3PeEeUM7EQhYjHaw7KhDwrC0k5LpO8QmWXuLb9dbIJUp63_1DenhsuIWBQFQPiygOgltXdYdr5Tyrf5YR96xisVjIhglyg7GUXq-ygCqPCMIlqCj5hq1-dMnihug-9mfS_1CPSfW8HzBIs7MapMznSpR5L5-K-3Q3wZJMOVrDs-AK7KjCwy_1oRXh4fhhF8XRGnlcd71Wi7A0nvIRs-HYkt7Xf4clintW10JZUxQGPZENS-q16TrGpg-8JSHTEzS3Xy36P8LFNc1MtgKyFXv-p6GAkN8kfn2IzSUvGOG94kF-FStaHio5inOXOFWFrimjVhpdX6xcYFXvOXsspFwqnI9wv-omL4gvE97tLofs80sjyhWKCdPE8uGzyRcIfWrKeI95SWxHvfV1nFvxXPrHpW93SXxBz9DsNG9J8e-5rxambgH1Z0Y1GFyLueVcjocHjrxdAFPu7MEidZvuzBG1xmUveX7bzEVXXNuNzNB54qvUvMOOeqWt0oE1eHIc3pAjnAP9NT3XVEbp5q6LRCK2--TlJ3SAFmLO74yvZnldjm2e29INIF00-cL9CqGb7SCowoWliinkS71eGY4I5QX2GilkQrKHos9uZYKNkjrIChpVUv42MfcHxhR3sBLboAu0HGD7PNpJTofZQeXhit_1M2iIHIBWw864HjKdGT9wlRCEbVV7kjn6MPOjux8fTSAh18STjlnE_1--o74ajqx_1CwhmlD9r_1oK3eSz-EI2rYBurrkr0jMjos9M-UPKsDHFzknDR87F9h7fiLuSSAMG1FXSYOC7q4q9H40E3X9UjWD4Q_1Eo4Bw9APdRbPEm-mUIOSXuyNfuIeLw_1z3_11wwKzcSlBL9QF5oQ5hO7VfJr04LwRorZ70HHoKEkn_1rlqE647MWF-jxHYj52VyC3m-EMqQLl7w9VOs-ONFGsXhxz48CxeSXMkMqLTg_1DN4OWfX_1YpGSGKQunUI51nvbsFBwuvIbpdTkTOElFZcjO0oHb8yoYDVCii_1rqnG2UpitFnQDS3mOstrgzRGLDI_1t_1tdb8SPcw9s8Vxfra_1KebdcvlZT0gOnO7nQiQZVBivVOnlXz9Gjt692_1FcIfm7wSo1TpKXye2uDnRuVmNBJsbjeel9cPmOo30tdiNROCZ-3XFyrQoleBI_1MNe9iS0lQe_1TT8KpqRlDXZTa5-6ks236Wo_1g2LaPZjzPX08gMc4lOGOMPkLmEXUoRZCknE4klf0pcZ6j0svGNuOMdq32qmKY2YVniGuZPqJ25SdlCzrsOCn_1vWcTAiJi04YhCazeA&num=10&hl=th&bih=625&biw=1024)

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

ภาพนี้มีคำบรรยายใน เว็บนี้ (http://www.palagems.com/ruby_mines_mogok2.htm) ว่า

The Burmese interior minister (in green hat) offering rubies to French officers in Mogok. The large ruby centered is the famous Nga Mauk Ruby used as an index of value. (Image: Saya Saw, School of Saw, 1880s, from the Bill Larson Collection)

Saya อ่านว่า สะยา แปลว่า อาจารย์

Saya Saw คือ อาจารย์ซอ

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

ขอบคุณมากครับผม

คำถามนี้ท่านเจ้าของกระทู้คงไม่ตอบ เพราะคำๆนี้มาจากกระทู้ดั้งเดิมที่ผมเขียนไว้ตั้งแต่แรก

ขอเรียนว่าเมื่อก่อนจะมีเวปอ่านสำเนียงภาษาต่างๆนั้น ผมเป็นกังวลมากหากเมื่อใดจะต้องสะกดชื่อชาวต่างประเทศจากภาษาที่ไม่คุ้นเคยลงไป กลัวว่าจะผิด ถ้าเป็นชื่อเก่าที่มีการระบุมาก่อนแล้วก็ไม่เป็นไร เพราะถูกผิดอย่างไรมันก็ของเดิมๆ  กระนั้นยังโดนผู้รู้เข้ามาบอกว่าไม่ใช่ ที่ถูกแล้วต้องเป็นอย่างโน้นอย่างนี้เสมอ ดังนั้น ผมจึงลังเลอยู่นานเมื่อจะเขียนเรื่องพม่าที่ชื่อของเขาฟังยากเรียกยากมาก มาทำใจได้เมื่อคิดว่าชื่อบุคคลในประวัติศาสตร์ดังๆ เช่น บุเรงนอง เราก็เรียกผิดมาจากบายินนอง (Bayinnaung)  มังระ พม่าเรียก Hsin-hpyu-shin  ปดุง คือ Bodawhpaya  ส่วน King Minkhaung ไทยเราเรียกไปซะโน่นเลยว่า พระเจ้าฝรั่งมังฆ้อง เอาคุ้นลิ้นคุ้นหูของเราเป็นเกณฑ์

เมื่อผมตัดสินใจเอาละวาข้าพเจ้า ผิดเป็นผิด กระทู้ก็ไหลลื่น ชื่อพม่าสไตล์นวรัตนดอทซีของผมชื่อไหนท่านผู้รู้ทนไม่ได้ เข้ามาบอกให้ว่าควรจะอ่านอย่างไร ผมก็อนุโมทนาสาธุ เพราะผมลงชื่อที่เขียนด้วยภาษาอังกฤษ(โรมัน)กำกับไว้ทุกครั้ง คนอ่านที่สนใจจริงๆก็ตามไปค้นคว้าต่อได้ แต่มิใช่ทุกชื่อดอกที่โดนทัก เพราะบางชื่อที่สะกดแบบฝรั่งท่านก็เดาไม่ถูกว่าพม่าเองอ่านอย่างไร

คำว่า หงาม็อก หรือ งาม็อก คงจะมาจากเอาคำว่า Ngamauk ไปป้ายลงในเวปอ่านออกเสียงภาษาอังกฤษ ผมฟังฝรั่งและแหม่มอ่านๆกันร่วมสิบสำเนียง หลายคนออกสำเนียงอย่างนั้นจริงแต่ที่เข้ารกเข้าพงไปเลยก็มาก ที่ฟังเป็นหงามุกก็มี ทั้งๆที่ตอนนั้นยังไม่มีเวปนี้ให้ผมได้พึ่งพาอาศัย ความจริงแล้ว หงามุก ก็ออกสำเนียงเป็นไทยๆอย่างที่ผมเจตนามากกว่าเพื่อน

http://www.oddcast.com/home/demos/tts/tts_example.php?sitepal

แต่หากว่า ถ้าคุณเพ็ญ(หรือท่านอื่นๆ)แน่ใจว่าชื่อหนึ่งชื่อใดถูกต้องตามสำเนียงของเจ้าของภาษา ก็ขอให้ระบุให้ผมทราบทราบเป็นวิทยาทานด้วย และผมจะนำชื่อนั้นไปใช้ในอนาคต หาไม่แล้ว ผมก็จะเล่นสไตล์ของผมต่อไป เพราะเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้กระทู้ของผมเดินหน้าไปได้ไม่สะดุด

ขอถามคุณเพ็ญชมพูว่า ทำไมไม่เป็น งาหมอก   หง่ามูก   ง่ามุก  ง้ามอก   หงาโมก ฯลฯ ;)

๑. เทียบกับคำว่า Maung  = หม่อง


ฉะนั้น Mauk น่าจะเป็น หม็อก หรือ ม็อก

๒. อ่านบทความเรื่อง "อัญมณีในพม่า ขุมทรัพย์กลางสนามรบ" ของคุณธันวา สิริเมธี ใน สาละวินนิวส์ (http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:FLYALqWCH04J:salweennews.org/home/%3Fp%3D736+nga+mauk+%E0%B8%87%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B9%87%E0%B8%AD%E0%B8%81&cd=1&hl=th&ct=clnk&gl=th) เรียกทับทิมเม็ดนี้ว่า "งาม็อก"

เรื่องร่ำลือเกี่ยวกับความงามของทับทิมจากโมก๊อกที่เล่ากันต่อมาอีกเรื่องหนึ่งก็คือ ทับทิมเม็ดงามขนาด ๘๐ กะรัตซึ่งถูกค้นพบในช่วงคริสต์วรรษที่ ๑๗ โดยชาวบ้านชื่องาม็อก(Nga Mauk) เขาได้ถวายทับทิมเม็ดนี้ให้กับกษัตริย์พม่าในเวลานั้น ทับทิมเม็ดนี้จึงถูกเรียกว่า“ทับทิมงาม็อก” ตามชื่อของเขา และได้รับคำร่ำลือว่าเป็นทับทิมที่มีความงดงามมากที่สุดของราชวงศ์พม่าเลยทีเดียว ทับทิมงาม็อกเป็นมรดกสืบทอดต่อกันมาจนถึงสมัยพระเจ้าธีบอ กษัตริย์องค์สุดท้าย โดยพระเจ้าธีบอได้ฝากทับทิมเม็ดนี้ ไว้กับนายทหารชาวอังกฤษชื่อว่าพันเอกสลาเดนก่อนลี้ภัยออกนอกประเทศ หลังจากนั้นพระเจ้าธีบอพยายามติดต่อทวงคืน แต่ทางกองทัพอังกฤษแจ้งว่าพันเอกสลาเดนเสียชีวิตไปแล้วในปี พ.ศ. ๒๔๕๓ และไม่มีบันทึกว่าเขาได้มอบทับทิมที่ล้ำค่าชิ้นนี้ให้ใครเก็บรักษาไว้ เรื่องราวของทับทิมเม็ดงามจึงกลายเป็นเพียง เรื่องเล่าสืบต่อกันมาจนทุกวันนี้

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

สังเกตว่าบทความนี้เรียกพระเจ้าสีป่อ ว่าธีบอ  น่าจะถอดจากตัวสะกด Thibaw ออกมาเป็นเสียงพยัญชนะไทย    Nga Mauk ก็คงเป็นการถอดเสียงแบบเดียวกัน
 ???

ในนี้เขาเรียกว่า  อาจารย์ สอง หรือซอง
http://en.wikipedia.org/wiki/Saya_Saung

Padamyar อ่านว่า ปะแรมหมีญา (แปรมหมิยา) แปลว่า มณี พลอยต่าง ๆ ส่วนที่มีสีแดงเรียกว่า "จ้าวหนี่"  ;)

วิธีเทียบอักษรของเขาแปลกมาก
padamyar อ่านว่า ปะแรมหมีญา (แปรมหมิยา)
คำนี้ไม่มีตัว r  เลย มีแต่ d  แต่ออกเสียงเป็น r  ทำไมไม่ยักเขียนว่า paramyar
 ???

เพิ่งไปงานเลี้ยงต้อนรับชาวพม่า นึกถึงเรื่องทับทิม Ngamauk  ถามว่าออกเสียงอย่างไร ได้คำตอบว่า "งะม็อก" 

ลืมนึกถึงคำว่า padamyar ไว้คราวหน้าจะมาให้คำตอบ

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

จะเปลี่ยนชื่อกระทู้จาก ทับทิมหงามุก เป็นทับทิมงะม็อก ดีไหมหนอ

กลับมาจากเลี้ยงส่งชาวพม่า ถามว่า "ruby" ภาษาพม่าออกเสียงว่าอย่างไร เขาเขียนว่า "patamyar" อ่านว่า "พะตาเมีย"

คุยเรื่องคำว่า "goodnight" ในภาษาพม่า ได้คำตอบที่น่าประหลาดใจ

"เข้านอนยังวะ" พม่าเขาพูดอย่างนี้จริง ๆ

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

ทับทิมพม่าขนาด 80 กะรัต คงจะต้องเป็นสีเลือดนกพิราบแน่ๆ สีแดงสดแกมชมพูระเรื่อ
เพราะเท่าืั้เห็นเทียร์ร่าของควีนอลิซาเบธที่เป็นทับทิมพม่า นั่นก้อสีแดงเลือดนก ธรรมชาติไม่ปรุงแต่งอะไรใดๆทั้งสิ้น
ทับทิมเม็ดเขื่องขนาดนั้น ไม่มีใครที่ไหนหรือช่างเพชรพลอยจะโง่ตัดแบ่งออกเป็น1-2ชิ้นแน่ๆ เพราะความหายากมันเทียบเท่าพอๆกับเพชรสีชมพูสวยๆเม็ดนึงเลยทีเดียว
และคิดว่ายังคงอยู่ในสถานะที่ไม่จำเป็นที่จะต้องแสดงลงในบัญชีทรัพย์สินราชสมบัติของแผ่นดิน เพราะเป็นของส่วนพระองค์

เพชรพลอยงามๆในสมัยวิคตอเรียน ถูกตัดแบ่งเจียระไนให้เล็กลงกว่าเดิมทั้งนั้นค่ะ    เพราะของเดิมที่ได้มาจากเหมือง เป็นเพชรดิบ   หรือไม่ ก็เจียระไนฝีมือหยาบ  บางเม็ดก็ใหญ่เสียจนไม่รู้จะประดับกายในแบบไหน  ราวกับเอาหินมาถ่วงคอ      นายช่างจึงนำมาเจียระไนใหม่ให้เกิดประกายแพรวพราว   แบ่งเป็นหลายเม็ดด้วยกันก็มี  ตัวอย่างที่เห็นได้คือเพชรโคอินูร์   
ส่วนทับทิมหงามุก   ของเดิมเคยเจียระไนหรือเป็นทับทิมดิบอยู่อย่างนั้นก็ไม่ทราบ  หาหลักฐานไม่ได้     ถ้าของเดิมสวยพอ ในสายตาฝรั่งก็คงไม่เอามาทำใหม่   แต่ถ้าควีนเห็นว่าน่าจะเจียใหม่เพื่อให้เห็นสีโดดเด่น   เห็นสตาร์ในเนื้อทับทิม ชะตากรรมของทับทิมพม่าก็คงเป็นไปตามนั้น 
ขนาด 80 กะรัตก็เป็นสิ่งที่น่าคิดเหมือนกัน ว่าจะนำมาประดับกายในลักษณะไหนดี  ใหญ่เกินไปก็ไม่สวย

...เรื่องคืองี้ครับ อ.เทาชมพู เมื่อวันก่อนผมได้ถามเรื่องนี้กับผู้ใหญ่ท่านนึง ซึ่งเป็นเจ้าของร้านเพชรชื่อดัง (แต่มีศรีภรรยาใหม่เป็นสาวชาวพม่าแสนสวยลูกสาวนายเหมืองพลอย)
ท่านเล่าว่าพ่อของพ่อตาชาวพม่า(ปู่ของภรรยาแสนสวยของท่าน)เคยพูดถึงทับทิบ หง่ามุก เป็นพลอยดิบขนาด100กว่ากะรัตซึ่งขุดเจอที่เหมือง โมก๊อก (ชื่อเหมืองทับทิมที่โ่ด่งดังในพม่า) ได้นำมาถวาย
แต่เจ้าองค์นึง และได้นำมาแต่งและขัดให้เป็นรูปทรงคล้ายไข่นกพิราบกึ่งๆหลังเบี้ย เหลือน้ำหนักประมาณ80-90กะรัตบวกลบไม่เกินนี้ ท่านว่าคนในตระกูลคุณ สิริดาหรา (ชื่อภรรยาใหม่ท่านคนก้อสวยชื่อก้อไพเราะ)
ทำงานในวังในส่วนของเครื่องเพชรเครื่องทองและของมีค่ามา7ชั่วคน ก่อนพระราชวงศ์พม่าโดนโค่นพระราชบัลลังก์พญายูงทอง ในรัชสมัยสุดท้ายของพระเจ้าเหนือหัวสีป่อ หง่ามุก คือพลอยแดงสีเลือดนกที่สวยและใหญ่
ที่สุด เนื้อใสราวกับน้ำค้่าง และยังมีทับทิมสีเลือดนกและสีชมพูร่วมถึงเพชรพลอยชนิดอื่นๆอีกหลายพันเม็ด รวมกันหนักหลายร้อยกิโล  ::) ได้ถูกนำไปเป็นของถวายแค่สมพระราชินีนาถ วิคตอเรีย หรือ สมเด็จพระอัยกาของสมเด็จพระราชินีนาถ อลิซาเบธที่2...จากการคำบอกเล่าที่ท่านได้ิยินมาหลายต่อหลายครั้งในเรื่องทับทิมปริศนา หง่ามุก รวมถึงในแวดวง วงการเพชรพลอย ท่านว่า ทับทิมหว่ามุกว่าน่าจะยังคงอยู่ในสภาพรูปทรงเดิม ด้วยขนาด และสีแดงที่หาได้ยาก คิดคงไม่น่าเจียรไนใหม่ อีกทั้งทับทิมพม่าเป็นพลอยสีแดงชมพูที่ไม่ได้ทั่วเท่ากันทั้งเม็ด หากเจียรไนใหม่และแยกสเปคตัมของสีไม่ออก สีแดงสดเลือดนกพิราบแสนสวยก้อจะหายไป สีอาจอ่อนลงเป็นชมพูแก่ๆ หรือแค่แดงจางๆไปเลย...เป็นการคาดการของท่านเจ้าของร้านเพชรท่านนี้ ซึ่งผมได้สอบถามเมื่อวันก่อนตอนเอาแหวนของคุณแม่ไปซ่อม คุณอาย้งเล่าอีกว่า พระราชวงศ์อังกฤษเนี่ย มีเพชรพลอยที่สำคัญ ที่มากที่สุดกว่าทุกๆพระราชวงศ์ทั่วโลก ทั้งเปิดเผยและไม่จำเป็นต้องเปิดเผย ดูอย่างเพชร โคอินูร์ ชื่อที่แปลว่า ขุนเขาแห่งแสง ซึ่งเป็นสีขาว คือไร้สีบริสุทธิ์จากตำหนิ ที่ใหญ่ที่สุดในโลกซึ่งแต่เดิมเป็นของพระราชา ชาร์จาฮานญ์ โมกูลแห่งอินเดีย ทุกวันนี้ทางประอินเดียยังคงขอคืนอยู่เลย  :o

รวมกันหนักหลายร้อยกิโลเชียวหรือ?  ถ้าพันเอกสเลเดนฉวยโอกาสฉกกล่องใส่ทับทิมหงามุกติดตัวไปได้   ก็คงเป็นกล่องขนาดเล็กพอที่เขาจะพาหลบรอดสายตาคนไปได้ไม่ยาก   ตลอดจนนำออกจากพม่าไปอินเดีย จากอินเดียกลับไปอังกฤษ ก็ง่าย 
หากต้องแบกหีบสมบัติหนักหลายร้อยกิโล   ความคงแตกเสียตั้งแต่อยู่ในพม่า   เพราะซ่อนจากสายตาเพื่อนฝูงคนรู้จักได้ยากมาก  เรื่องต้องถึงผู้บังคับบัญชาอย่างไม่ต้องสงสัย ตั้งแต่ยังไม่ออกจากพม่า
แม้ว่าตอนนั้นทหารอังกฤษจะกรูกันเข้าไปยึดทรัพย์สินในท้องพระคลังของพม่าได้ตามใจชอบ    แต่นายทหารคนเดียวจะกวาดเอาเพชรนิลจินดาไปมากขนาดนั้น คนอื่นๆคงไม่ยอม    ถึงไม่ห้าม ก็คงหวังจะได้ส่วนแบ่งบ้าง

สมเด็จพระราชินีนาถวิคตอเรีย มิได้เป็น "พระอัยกา"(คำนี้แปลว่าปู่) หรือพระอัยกี( คำนี้แปลว่าย่า) ของสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2 ค่ะ   ขอลำดับญาติให้ฟังนะคะ
สมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2 เป็นพระธิดาของพระเจ้าจอร์ชที่ 6    พระเจ้าจอร์ชที่ 6  เป็นพระราชโอรสของพระเจ้าจอร์ชที่่ 5
พระเจ้าจอร์ชที่ 5 จึงเป็นพระอัยกาของสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2  และท่านก็ทรงเป็นหลานปู่ของพระเจ้าจอร์ชที่ 5
ขอลำดับต่อไปว่า   พระเจ้าจอร์ชที่ 5  เป็นพระราชโอรสของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7   พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7  เป็นพระราชโอรสของสมเด็จพระราชินีนาถวิคตอเรีย
สมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธจึงเป็นเหลนทวดของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7       และเป็นลื่อ(ลูกของเหลน) ของสมเด็จพระราชินีวิคตอเรีย ค่ะ

ขอขยายความเรื่องเพชรโคอินูร์   คำแปลชื่อคือ "ภูเขาแห่งแสงสว่าง" ที่คุณ Gabriel เกริ่นไว้ค่ะ

เป็นเพชรรูปไข่ เจียระไนแบบสเตนล่าบริลเลี่ยนท์คัต  66 เหลี่ยม  มีตำนานที่มายาวนานกว่า 5,000 ปี ว่ากันว่ามีถิ่นกำเนิดที่อันตรประเทศในอินเดีย ขนาดเดิมหนักถึง 186.10 กะรัต    บริษัทอีสต์อินเดียได้ยึดไปจากเจ้าของเดิมชื่อมหาราชา Duleep Singh
แล้วนำขึ้นถวายสมเด็จพระราชินีนาถวิคตอเรียในโอกาสที่ทรงได้รับตำแหน่งจักรพรรดินีแห่งอินเดียในค.ศ. 1877  เจ้าชายอัลเบิร์ดพระสวามี รับสั่งให้ช่างเพชรในอังกฤษเจียระไนเพชรใหม่อีกครั้ง เพื่อทำให้เกิดประกายแพรวพรายมากขึ้น ทำให้น้ำหนักเพชรลดลงเหลือเพียง 105.602 กะรัต  ปัจจุบันประดับอยู่บนพระมหามงกุฎของสมเด็จพระราชินีเอลิซาเบธ   ตั้งแสดงอยู่ที่หอคอยแห่งลอนดอน

ข้าน้อยผิดไปแล้ว ผมขออภัยขอรับ :'(
ส่วนเรื่องว่าพม่า ''มีทับทิมสีเลือดนกและสีชมพูร่วมถึงเพชรพลอยชนิดอื่นๆอีกหลายพันเม็ด รวมกันหนักหลายร้อยกิโล'' ผมก้อไม่รู้ว่ามีมากเท่านั้นรึเปล่าครับ อ.เทาชมพู เพราะคุณอาเจ้าของร้านเพชรท่านเองก็ฟังคนเถ่าคนแก่มาอีกที แถมคุณปู่แก่คงพูดพม่าได้แค่ภาษาเดียว สื่อสารกันคงจะลำบากอยู่