แต่อนินจา....หัวหินราวกับดินแดนของชนต่างชาติ เพราะ ๕๐ เปอร์เซ็นต์เป็นชาวจีนอาเสี่ยกระเป๋าหนัก ๓๐ เปอร์เซ็นต์เป็นแขกหนวดเครารุ่มร่าม มีคนไทยเพียง ๑๕ เปอร์เซ็นต์เท่านั้น ชาวยุโรปและอเมริกันอีก ๕ เปอร์เซนต
ขอขยายความค่ะ
ในยุค 60+ ปีก่อน ชาวจีนและอินเดียที่คุณป.เอ่ยถึง ไม่ใช่นักท่องเที่ยวจากจีนหรืออินเดีย ยุคนั้นการท่องเที่ยวข้ามประเทศยังไม่มี เพราะการคมนาคมทางอากาศยังลำบากมาก ยิ่งจีนแผ่นดินใหญ่ด้วยแล้ว เป็นยุคเริ่มปิดประเทศ ประชาชนไม่ออกมาสมาคมกับชาติอื่นๆ
คนที่คุณป.แบ่งแยกเชื้อชาติว่าไม่ใช่คนไทย คือคนไทยเชื้อสายจีนและอินเดีย ที่ลงหลักปักฐานในประเทศไทย
พวกนี้ยึดอาชีพค้าขาย จึงร่ำรวยขึ้นมาจากการค้า ผิดกับคนไทยที่ยังนิยมรับราชการกันอยู่
ส่วนฝรั่งอีก 5% ไม่ใช่นักท่องเที่ยว น่าจะเป็นฝรั่งที่มาทำงานในประเทศไทย อย่างพวกที่ทำงานสถานทูต หรือหน่วยงานต่างๆของอเมริกาที่เข้ามามีบทบาทหลังสงครามโลก เช่นหน่วยทหารจัสแมก
คนจีนที่ร่ำรวย เรียกกันว่า "อาเสี่ย" อาเสี่ยกิมหงวนเป็นตัวอย่างของคนไทยเชื้อสายจีนที่รวยมหาศาลที่สุดในบรรดาตัวละครไทย ศัพท์นี้ใช้สำหรับเศรษฐีจีนวัยหนุ่มหรือกลางคน ถ้าเป็นเศรษฐีสูงวัย เรียกว่า เจ้าสัวบ้าง เถ้าแก่ บ้าง ค่ะ
ส่วนชาวไทยเชื้อสายอินเดีย ที่ส่วนใหญ่ขายผ้าอยู่แถวพาหุรัด ถ้ามีฐานะร่ำรวย คนไทยเรียกว่า "นายห้าง"
ศัพท์นี้รวมคนไทยเชื้อสายจีนที่เป็นเจ้าของห้างสรรพสินค้า หรือห้างขายสินค้าจนรวย ก็เป็น "นายห้าง" เช่นกัน