เรือนไทย

        ชวนชื่นชมภาพยนตร์ต่างชาติมากมายหลายเรื่องแล้ว ถึงคราวนำเสนอภาพยนตร์ไทยวิจิตร
ที่คนในประเทศมองข้ามโดยไม่เห็นค่าอย่างน่าเสียดาย ครับ

          ย้อนมองปี ๒๕๔๗   มีภาพยนตร์ไทยย้อนอดีตสองเรื่องออกฉายในเวลาไล่เลี่ยกัน
ทั้งสองถูกเมินจากคนดูหนังในตอนแรก แต่ต่างกันที่เรื่อง(ฉาย)ก่อนซึ่งเป็นหนังเล่าเรื่อง
ครูเพลงไทยเดิมได้สร้างประทับใจคนดูกลุ่มแรกอย่างสูง จนเกิดกระแสโหมแรงนำพาผู้คน
มากมายมาร่วมกันปลุกฟื้นคืนชีพจนประสบความสำเร็จ

          ในขณะที่หนังเรื่องหลังซึ่งเล่าเหตุการณ์ประวัติศาสตร์สำคัญในสมัยรัชกาลที่สี่
ยังคงถูกเมินต่อไป จนในที่สุดจึงถึงกาลสิ้นลมหายใจอย่างแทบไร้คนเหลียวแล
           หนังเรื่องแรก คือ โหมโรง เรื่องหลังคือ

                        ท         วิ          ภ         พ   

                        The   Siam   Renaissance

          ภาพยนตร์ทุ่มทุนสร้างมหาศาล และ ขาดทุนอย่างมหาศาล จนบริษัทผู้สร้างต้องปิดตัวลง
          ทีมผู้สร้าง ผู้กำกับ(สุรพงษ์ พินิจค้า)ทุ่มเทแรงกาย กำลังความคิดค้นคว้าข้อมูลอย่าง"ผ่านพิภพจบสากล"
          ทีมงานสร้างฉาก จัดเสื้อผ้าและอุปกรณ์ย้อนยุคประกอบฉากอย่างละเอียด ประณีต
          งานถ่ายทำ กำกับภาพ จัดองค์ประกอบศิลป์พิถีพิถัน งดงาม  
          เป็นผลงานที่ใกล้เคียงความสมบูรณ์ทั้งรูปและเนื้อหา
          ทรงคุณค่าเป็นที่ประจักษ์เมื่อสาย ได้รับการคัดเลือกเป็น ๑ ใน ๒๕ หนังไทยมรดกชาติปีแรก(๒๕๕๔)
โดยหอภาพยนตร์แห่งชาติ

         ขอเชิญอาจารย์และชาวเรือนไทยร่วมแสดงความคิดเห็นและข้อมูลทางประวัติศาสตร์
ในกระทู้นี้ด้วย ครับ

           การเดินทางครั้งใหม่โดยไม่ผ่านทางกระจกของเมนี่ - มณีจันทร์ ผู้เชี่ยวชาญประวัติศาสตร์
ย้อนกลับไปไกลกว่า สู่รัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว
 

        หนังเปิดเรื่องที่สถานกงสุลฝรั่งเศส ประจำบางกอก ในคืนฝนฟ้าคะนองของวันวิกฤตปากน้ำ ร.ศ. ๑๑๒
- ๑๔ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๔๓๖

            ช่วงเวลาขณะนั้นที่เป็น ปัจจุบัน ของ อดีต

ภาพยนตร์เรื่องนี้มีอยู่ในยูทูปทั้งหมด ๑๑ คลิป ผู้ที่สนใจชมภาพยนตร์เรื่องนี้อาจจะหาชมได้

ไม่ทราบว่าคุณศิลามีความเห็นอย่างไร ที่ภาพยนตร์หลาย ๆ เรื่อง เผยแพร่ทางยูทูป

มีปัญหาเรื่องลิขสิทธิ์หรือไม่

 ???

        ชายหนุ่มชาวตะวันตกรวบรวมข้าวของและบันทึกพร้อมรูปวาดประกอบของเขา
เก็บเข้าหีบ
        เสียงเขากล่าวถึงหญิงโสดนางหนึ่งนามว่า มารียอง  Marie-Ange
ผู้ฉลาดเกินหญิงใด เจรจาถ้อยคำผิดแผกประเพณีสยาม เธอกล่าวถึงหลายสิ่งที่ไม่มีใครรู้จัก

          กาลเวลาที่ยังมาไม่ถึง ทั้งยังทำนายอนาคตเบื้องหน้าราวกับคนเสียสติ

ข้าพเจ้าดูการเดินทางครั้งใหม่ของแม่มณี ไม่ต่ำกว่า ๓ รอบ รอบแรกดูไม่รู้เรื่องเนื่องจากติดกับบทประพันธ์ในหนังสือทวิภพ ด้วยความงงในเรื่องต่าง ๆ ที่ไม่เหมือน ข้าพเจ้าหวังว่าจะได้ชมหมู่ปี่พาทย์มโหรีวงใหญ่ ๆ และขนมไทยสีเขียว "มณีจันทร์" ซึ่งไม่มีเลยแม้แต่น้อย

รอบที่ ๒ ดูเนื้อหาประมวลใหม่อีกครั้งหนึ่งและดูบรรยากาศของภาพที่สวยงามอะไรเช่นนี้ หนังมีความละเมียด สวยงามมากจนหลงรักอย่างที่สุด

ภาพเปิดฉากข้าพเจ้าก็ขนลุกแล้ว เป็นการนำเสนอภาพมุมสูงของกรุงเทพจากภาพขาวดำ สู่สภาพมีสีสัน ภาพคนเดินบนถนน ซึ่งเป็นภาพที่ข้าพเจ้าเคยลงสีด้วยคอมพิวเตอร์เล่น ๆมาก่อนหน้านี้

ส่วนเรื่องเนื้อหาก็เชิญคุณ sila เล่าต่อครับ  ;)


"..ข้าเกิดที่แม่น้ำสายนี้  และข้าจะตายเพื่อแม่น้ำสายนี้..."

"..แสนยานุภาพของสมเด็จเจ้าพระยา ไกลเกินกว่าขอบแดนสยาม..."

มานั่งหน้าห้องรอครับ

          คุณเพ็ญ คงได้เห็นแล้วว่าคลิปหลายเรื่องทั้งของไทยและเทศในยูทูบโดนเจ้าของลิขสิทธิ์
แจ้งให้ลบออกไปอยู่เนืองๆ
            
             สำหรับเรื่อง ทวิภพ หนังอาภัพเรื่องนี้ ที่ผู้สร้างถอดใจและทำใจแล้ว (ได้มีโอกาสดู
รอบพิเศษส่งท้าย เปิดใจคุณอังเคิลที่ยอมรับกับสภาพความล้มเหลว)
           การมีหนังเรื่องนี้ให้ดูด้วยคุณภาพที่เทียบไม่ได้กับการดูในโรง ช่วยให้คนที่พลาดชม
ได้มีโอกาสดู,ชื่นชม และ ซึมซับงานศิลปะกับสาระที่หนังนำเสนอ คงเกิดประโยชน์ทางปัญญา
ไม่น้อยก็มาก
             และคอหนังตัวจริงที่ได้มีโอกาสลองดูแล้วเกิดความเสียดายก็อาจจะขวนขวายตามล่า
หาดีวีดีมาดู แต่(ไม่แน่ใจ -)หาได้ยาก เพราะผลิตออกมาขายจำนวนไม่มาก

              สรุปว่า เป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ แต่ของถูกลิขสิทธิ์หายากหรือไม่มีให้ดู คนที่ได้ยินสรรพคุณ
ของหนังเรื่องนี้จึงต้องอาศัยการดูทางยูทูบ
              หากหนังเรื่องนี้กลับมีกระแส(ซึ่งไม่คิดว่าจะมี) ผู้ถือลิขสิทธิ์ผลิตดีวีดีออกมาจำหน่าย
ก็คงมีคอหนังจำนวนหนึ่งไม่มากไม่น้อยยินดีอุดหนุนดีวีดีของแท้ถูกลิขสิทธิ์
              แต่ถึงอย่างไรก็ตามแผ่นผี ไม่มีวันตาย

ขอบคุณคุณ siamese และชวนคุณ werachaisubhong ร่วมแสดงความเห็น ครับ

         มหาวิทยาลัยปารีส ฝรั่งเศส ปัจจุบันขณะที่จะกลายเป็น
          อดีต ของ อนาคต คืนฝนฟ้าคะนองเช่นกัน

          นักวิชาการและผู้สื่อข่าวฝ่าสายฝนมารอรับโบราณวัตถุชิ้นสำคัญ นั่นคือ
หีบที่บรรจุบันทึกจาก "ปัจจุบัน ของ อดีต" นั้น

ภาพมุมสูงผมลงสีไว้เมือปี ๒๕๔๕ ก่อนหนังออกมาโลดแล่น ๒ ปี โทนสีใกล้เคียงกัน  ;)

ดังคำที่ว่า ตัวเธออยู่ในความเป็นจริงอันใด.. “วันนี้คืออดีตของพรุ่งนี้ ? หรือ วันนี้คืออนาคตของเมื่อวาน ?” “มณีจันทร์” จะอยู่ในตำแหน่งไหนของตัวเธอเอง ผมอ่านแล้วชอบมาก อดีตกับอนาคตอยู่แค่ข้ามวันเท่านั้นเอง

ตีตั๋วรอคุณSILA เล่าต่อค่ะ  ;D

ภาพยนตร์เรื่องนี้ ผมชอบมาก จำได้ว่าเข้าไปดูกับเพื่อนที่มหาวิทยาลัย เพื่อน ๆ มึน ๆ เพราะงงกะเนื้อเรื่อง
แต่ผมชอบมาก เพราะชอบประวัติศาสตร์ช่วงนี้เป็นทุนเดิม

รอบสองพาแฟน (เก่า :-X) ไปดู
รอบสามพายาย แม่ และ น้า ไปดู
จำไม่ได้ว่าเข้าไปดูคนเดียวอีกด้วยรึไม่ แต่รู้สึกจะใช่ (อาการหนัก  ;D)

หลังจากที่หนังออกจากโรงแล้ว ผมก็ซื้อดีวีดีมาดูอีกหลายรอบ
เคยเปิดให้เพื่อนหลายคนดู รวมถึงแฟนคนปัจจุบัน (และคงเป็นคนสุดท้าย  ;D)
เพื่อนคนนึงเรียนศิลปะดูแล้วชอบมาก ถึงกะ โทร.ไปบอกแฟน (เก่า  :o) ซึ่งเรียนด้านศิลปะเหมือนกัน ว่าให้หาเรื่องนี้มาดู ภาพสวยมาก

ผมติดตามกระทู้นี้อยู่นะครับ  :)

สวัสดีครับ ผู้รับชมและชื่นชมทวิภพ ๒๕๔๗ - คุณสองยิ้ม และ คุณภาณุเมศฺวร 

          หากมีตอนไหนเล่าพลาด ข้อมูลผิด โปรดช่วยแก้ไขด้วย
 

         เจ้าหน้าที่ทำหีบตก กระจกแตกร้าว

          กลีบกุหลาบแดงร่วงพราว หญิงสาวกะพริบตา   

         มณีจันทร์ ผู้เชี่ยวชาญสาขาประวัติศาสตร์ ประจำกงสุลไทยนครปารีส ถูกตามตัว
เพื่อไปเข้าร่วมงานแถลงข่าวการค้นพบบันทึกโบราณทั้งที่อยู่ในสภาพง่วงงุนเพราะอดนอน

        เธอเดินผ่านกระจกประดับผนังทางเข้าห้องประชุมที่แตกร้าวร่วงหล่นอยู่บนพื้น

          ระหว่างทางเข้าห้องแถลงข่าวเอกสารบันทึก Voyageur ของ Francois Xavier

           ท่ามกลางนักวิชาการ ผู้สื่อข่าว และผู้สนใจชาวต่างชาติในที่ประชุม มณีจันทร์เกิดความรู้สึก
ประหลาดแปลกแยก

         กลีบกุหลาบสีแดงร่วงหล่นผ่านเบื้องหน้า เธอหยิบขึ้นมาดอมดม

          ราวกับว่าได้สูดกลิ่นดอกปาริชาต เมื่อเธอกวาดสายตามองไปในหมู่ผู้คน
เธอก็ได้เห็นชายไทยแต่งกายในชุดขุนนางโบราณนั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงโน้น

          ตรงนี้ ชายไว้ผมทรงหลักแจว ไม่สวมเสื้อ เคี้ยวหมากเดินผ่านไป และ

           หญิงสาวสองคนไว้ผมทรงปีก ในชุดขาว(โขลน) ยืนเคี้ยวหมากอยู่ตรงนั้น

          หลังจากจบการกล่าวนำ ผู้บรรยายพาผู้เข้าประชุมเปิดบันทึกต้องห้าม Voyageur

         ผ้าคลุมถูกดึงออก เผยให้เห็นเอกสาร โบราณวัตถุในตู้กระจก หมู่นักข่าวยิงชัตเตอร์บันทึกภาพวาบวูบ

           ในขณะที่มณีจันทร์ยังตกอยู่ในภวังค์ส่วนตัว ไม่รับรู้เหตุการณ์ หากแต่กลับมองเห็น
กลีบกุหลาบสีแดงร่วงโรยโปรยปราย

           หลังงานแถลงข่าว มณีจันทร์ซึ่งมีชื่อเล่นว่าเมนี่ ถูกเรียกตัวกลับไทย

          เธอมาถึงบ้านในสภาพง่วงงุน(อีกแล้ว) เมื่อมาถึงเธอถามว่า บ้านใคร 
เพื่อนของเธอที่ขับรถมาส่งเป็นใคร  และตัวเธอคือใคร อยู่ที่ไหน

           ในบ้าน แม่ซึ่งมาดูแลจัดบ้านไว้รอรับลูกสาวคนเดียวเหลียวเหลือบมามองลูกแวบหนึ่ง
แล้วก็หันไปสั่งงานกับคนรับใช้ต่อ 
              จนเมื่อเมนี่ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้และเอนกายพิงพนัก แม่จึงเดินมาหาทางเบื้องหลัง
แล้วยื่นมือมาลูบไล้ผมลูกสาวอย่างทะนุถนอม

           คืนนั้น เมนี่ หยิบยื่นหมากฝรั่ง Voyageur จากฝรั่งเศสให้เด็กรับใช้ๆ ฝันอยากพูดฝรั่งเศสเป็น
            ซองหมากฝรั่งมีรูปหอ Eiffel ที่เมนี่บอกว่ามีความสูงเท่าภูเขาทองบ้านเรา

เช้าวันรุ่งขึ้น

          เมนี่เดินทางมาพบกลุ่มนักวิชาการเรื่องบันทึกชุดนั้น เธอได้รับการต้อนรับอย่างค่อนข้าง
ห่างเหินจากอาจารย์หลวง ผู้เป็นบิดาแท้ๆ ของเธอ

          นักวิชาการเชื่อว่าบันทึกเล่มนั้นเขียนในสยาม จากเหตุผลสำคัญคือคำว่า Mongkut
และ สยาม ที่ถูกบันทึกไว้

           แต่ปัญหาสำคัญอย่างหนึ่งคือการที่บันทึกอ้างถึง ลองติจูด ๐ องศา
ซึ่งตามหลักภูมิศาสตร์สากลแล้วก็คือ Greenwich ที่ London ซึ่งเป็นตำแหน่งกำหนดเวลา
มาตรฐานโลก ไม่ใช่สยามซึ่งอยู่ที่ตำแหน่งลองติจูด ๑๐๐ องศา

             เมนี่รายงานว่านักวิชาการต่างชาติยอมรับว่าบันทึกนี้พูดถึงสยาม แต่ไม่ยอมรับเรื่อง
ตำแหน่งที่ระบุว่า ๐ องศา จึงลงความเห็นว่าบันทึกเป็นดั่งนิยายไร้สาระและไม่รับรองผู้เขียนบันทึก

         เมนี่กลับต้องแปลกใจเมื่อพ่อบอกว่ากลุ่มนักวิชาการของพ่อรู้จักบันทึกนี้ดี และบอกให้เธอ
ลืมเรื่องไร้สาระนี้เสีย แต่มณีจันทร์ยังสงสัยทำไมอยู่ๆ บันทึกสำคัญก็กลายเป็นไร้สาระ

            "บันทึกประวัติศาสตร์ทุกชิ้น ความจริงกับคำโกหกปนกันอยู่ในบรรทัดเดียวกันเสมอ
ขึ้นอยู่กับว่าใครเป็นคนเขียน"
 
         พ่อยังบอกด้วยว่า Francois Xavier นั้นไม่มีตัวตน

          แต่เพื่อเป็นการปลอบใจที่ผิดหวังของเมนี่ พ่อจะให้อาจารย์อีกท่านเฉลยคำตอบเรื่อง
ลองติจูด ๐ องศา ว่า

            เราชาวสยามกำหนดเวลามาตรฐานของเราเองตั้งแต่กลางศตวรรษที่ ๑๙ แล้ว ก่อนมีเวลา
มาตรฐานกรีนิชตั้งสิบกว่าปี

          พระที่นั่งภูวดลทัศไนย หรือหอนาฬิกาในหมู่พระที่นั่งและหอในพระอภิเนาว์นิเวศน์
เป็นเหมือนศูนย์กลางเวลาของสยามในตอนนั้น

เรื่องนี้คุณตั้งเคยอธิบายไว้


 ;D

          สร้างเสร็จก่อนหอนาฬิกา Big Ben ๒ ปี ที่นั่นคือ Bangkok Mean Time

          คนเดียวที่ทำอย่างนี้ได้ - พระเจ้าอยู่หัวพระองค์เดียวที่ทำอย่างนี้ได้

         แล้วอาจารย์อีกท่านหนึ่งก็เปิดบังตาเผยตำแหน่ง ๐ องศา เวลากรุงเทพให้เมนี่ได้ยล

         หลังจากนั้นพ่อก็ตัดบทจบการสนทนาวิชาการวันนี้เพียงเท่านี้  

         พ่อแยกไปนั่งอ่านหนังสือโดยหันหลังให้ลูกสาว เอ่ยถามถึงแม่เหมือนพอเป็นพิธี
แล้วบอกว่าไว้เจอกันใหม่

           ถึงตรงนี้ หนังได้ดำเนินมาถึงช่วงจบตอนแรกที่เป็นการเปิดตัวสิ่งสำคัญของเรื่อง
นั่นคือ บันทึก Voyageur จากอดีตที่มีการหักมุมเมื่อนักวิชาการทั้งไทยและเทศมองว่า
เป็นเรื่องไร้สาระ และ
            ตัวละครหลักที่จะเป็นผู้เดินเรื่อง - มณีจันทร์ ผู้มีสัมผัสพิเศษเกี่ยวเนื่องกับบันทึกนั้น
หนังสร้างภาพให้เมนี่มีความขัดแย้งทั้งภายนอกด้วยรูปลักษณ์ที่ดูเป็นสาว"มั่น" ทันสมัยใหม่
แต่เรียนจบวิชาเรื่องเก่า กับภายในคือจิตใจอ่อนไหวขาดความรักจากพ่อและแม่ที่มีทีท่าห่างเหิน   

               จากนี้ไปคือการเดินทางของมณีจันทร์ ครับ

         คืนนั้นในฝันมณีจันทร์เห็นบันทึกหน้าหนึ่ง

          หลังจากนั้นจึงเห็นกลุ่มชายสมัยโบราณประมาณหกคนควบม้าผ่านเธอ
ซึ่งอยู่ในชุดไทยสมัยก่อนเช่นกัน

          ทั้งยังได้ยินเสียงเรียกว่า มารียอง

            เมื่อลืมตาตื่น มณีจันทร์ที่ยังงัวเงียนอนอยู่บนเตียงในห้องนอนซึ่งไม่ใช่ที่บ้าน
นอกจากนี้ยังอยู่ในชุดไทยโบราณคาดผ้าแถบ

          แต่เมื่อเธอตื่นรู้ตัวมากขึ้น เธอก็กลับมาอยู่ในชุดเดิมและห้องนอนที่บ้านของเธอ

         มณีจันทร์ปรากฏกายข้ามไปมาระหว่างสองบ้าน สองภพ

          ภพใหม่เป็นห้องนอนแปลกตาที่มีข้าวของ เตียง กระจก โคมไฟ ล้วนเป็นของเก่า
สักครู่ที่ประตูห้องซึ่งเปิดออกอยู่ แหม่มวัยกลางคนสวมแว่นตาและชุดเสื้อกระโปรงบานฟู
ของยุคก่อนเดินผ่านแล้วมาหยุดมองดู แล้วแหม่มก็ร้องเรียกว่า แดน เธอตื่นแล้ว 

         เมื่อมีเด็กรับใช้ซึ่งเป็นชายไทยแต่งกายไว้ผมทรงโบราณผ่านมาเธอก็บอกให้ไปเรียกคุณหมอมา

ทวิภพฉบับนี้ไม่มีกระจก

มณีจันทร์เดินทางไปมาระหว่าง ๒ ภพได้อย่างไรหนอ

 ???

          มณีจันทร์ ปัจจุบัน และ มณีจันทร์ อดีต ที่เห็นเป็นเงาสะท้อนในกระจกซึ่งไม่ได้ทำหน้าที่
เป็นประตูข้ามภพ  

        แต่เมื่อเธอเดินย้อนกลับมามองที่กระจกอีกครั้ง ก็กลับเป็นภาพเงาปกติปัจจุบัน

         คุณเพ็ญ และ/หรือชาวเรือนไทย ช่วยคิด ช่วยเดาใจคนเขียนบทให้หน่อย  :)

คนเขียนบทคงเป็นแฟนการ์ตูน โดราเอม่อน มั้งคะ... ;D

เข้าใจว่า เป็นเพราะว่ามิติแห่งกาลเวลา เข้ามาเหลื่อมล้ำกัน แม่มณีเลยผลุบเข้า ผลุบออกได้อย่างสบาย ๆ ไม่ต้องใช้กระจกให้เมื่อยหัวเล่น  :-[

ในกรณีของแม่มณีนี้ อะไรเป็นสาเหตุให้เกิด การเหลื่อมล้ำของเวลา (http://www.oknation.net/blog/bbimm/2007/03/19/entry-19)

 ???

ในทวิภพฉบับดั้งเดิมนั้น เกิดจากมณีจันทร์ชอบวัตถุโบราณซึ่งได้ไปซื้อกระจกตั้งขนาดใหญ่ และโถ ชามอ่างล้าหน้ามาตั้งในห้อง (ร้านขายวัตถุโบราณนั้นปิดตัวไปนานแล้ว แต่เธอเข้าไปซื้อของได้ ... ผีหลอก อิอิ)

ดังนี้แล้ว มิติแห่งกาลเวลาอดีตและปัจจุบันวางขนานกัน และดำเนินควบคู่กันไป จนเมื่อกระจก และอ่างล้างหน้าวางอยู่ตำแหน่งเดียวกันแล้ว มิติแห่งกาลเวลาก็พาทั้งสองภพเปิดหากันได้  8)

แม่มณีจ๋า    ช่วยบอกผู้กำกับให้ยกกระจกกลับมาในหนังอีกทีได้มั้ยจ๊ะ    ช่วยไปตามมาจากร้านขายของเก่าหน่อยเถอะ  ราคาคงไม่แพงเท่ากับโปรดัคชั่นหรอก
เพราะกระจกข้ามสองภพนั้น มันเป็นสัญลักษณ์สำคัญของนิยายเรื่องนี้  เรียกว่าเป็นโลโก้ของเรื่องก็ได้
กระจกหายไป    คนดูก็งงงวยนะจ๊ะ
จนรายได้พลอยหายไปพร้อมกระจก    ด้วยฤทธิ์สาปแช่งของเจ้าคุณเจ้าของร้านของเก่าที่ขายกระจกให้แม่มณี
นี่แหละ ไม่เชื่อแล้วไปลบหลู่

เรื่อง The Siam Renaissance ครั้งนี้เท่าที่ทบทวนดูแล้วมีเรื่องที่ทำให้แม่มณี เกิดมิติการเหลื่อมเวลาคือ กล่องเอกสารโบราณเริ่มเผยโฉม ทำให้กระจกบริเวณทางเดินแตกร้าว ซึ่งเป็นนัยว่า มิติอีกภพหนึ่งได้แทรกตัวเข้ามาแล้ว

และการที่แม่มณีเริ่มเห็นและสัมผัสกับมิติเวลาได้ คือ "การดมกลีบกุหลาบ" มิติเวลาต่าง ๆ เริ่มเข้ามามากขึ้น (เหมือนการดมดอกปาริชาติ.. :-[)

           ขอบคุณคำอธิบายจากคุณ siamese
          
          จากที่หนังนำเสนอ เดาใจคนเขียนบทเหมือนคุณ siamese ครับ
ว่าต้องการนำเสนอรูปแบบใหม่ ไม่ใช้วิธีผ่านกระจกที่คนอ่านนิยายทราบกันดีแล้ว
          คราวนี้จึงใช้หลักว่าสองภพนั้นอยู่คู่(ขนาน)กันอยู่แล้ว เมื่อเหตุปัจจัยพร้อม
              เวลา - เมื่อมีการค้นพบบันทึก Voyageur  
              สถานที่ - ประตูหรือช่องทางเปิดระหว่างภพอยู่ที่บ้านแม่มณี
              บุคคล - แม่มณีที่(เคยหรือจะ)มีเรื่องราวผูกพันเกี่ยวข้องกับบันทึกนั้น

มณีจันทร์เดินผ่านประตูห้องที่บ้านปัจจุบันเข้าไปในห้องครัวแต่ฉากหลังเห็นเป็นภาพภพอดีตกาล

เมื่อย้อนมามองดูก็กลับเห็นเป็นผนังห้องดังเดิม

         ผกก.และคนเขียนบทก็ยังคำนึงถึงเรื่องกระจกอยู่ จึงมีกระจกแตกแต่แรกเริ่มเรื่อง
หลังมีการค้นพบบันทึก และ ยังเสนอภาพกระจกเงาให้เห็นเป็นระยะในหนังช่วงต่อมา ครับ

เรื่องภพคู่ขนานมีอยู่ในนิยายไทยอยู่เรื่องหนึ่ง


คล้าย ๆ กับทวิภพฉบับตีความใหม่

ไหมนี่

 ;D

ในเวอร์ชั่นนี้ความรู้สึกผมคิดว่า "อาจารย์หลวง" พ่อของมณีจันทร์คงจะรู้ล่วงหน้าว่าลูกสาวของตัวเองต้องย้อนกลับไปในอดีตได้

คำพูดบางอย่างของอาจารย์หลวง หรือการเรียกมณีจันทร์กลับ เป็นต้น ถูกคลี่ออกในตอนสุดท้ายที่อาจารย์หลวงและแม่ของมณีจันทร์กรวดน้ำ

และอาจารย์หลวงยืนดูภาพถ่ายโบราณของมณีจันทร์คู่กับคุณหลวงอัคราเทพฯครับ

^ เชิญคุณ Wipat ร่วมชมและสนทนา ทวิภพ ๒๕๔๗ จนจบนะครับ

        ภาพสะท้อนในกระจกที่บ้านปัจจุบันแปรเปลี่ยนเป็นภาพเรือนในอดีต

       เจ้าของเรือนในอดีตหลังนั้น บอกว่า เขาเป็นแพทย์อเมริกันมีนามว่า แบรดลีย์
มีภริยาชื่อ ซารา
       มาดามซักเสื้อผ้าของมณีจันทร์ด้วยเครื่องซึ่งมีอักษรบนฝาปิดอ่านชื่อได้ว่า SULLIVAN & HYATT

      ชุดของมณีจันทร์สร้างความแปลกใจให้กับมาดามอย่างมากทั้งจากเนื้อผ้าและแบบตัดเย็บ

         คุณหมอพบว่ามณีจันทร์พูดภาษาอังกฤษได้จึงถามเป็นภาษาอังกฤษว่ามาจากไหน
มณีจันทร์ตอบว่า home

         ในขณะที่บ้านปัจจุบันกำลังตามหาตัวมณีจันทร์ ที่นี่เธอเดินสำรวจเรือนของคุณหมอ

           เธอเดินเข้าไปในส่วนที่เป็นโรงพิมพ์และพบ "หนังสือจดหมายเหตุ" THE BANGKOK RECORDER
           ภาพชายในเงามืดแทรกเข้ามาเพียงแวบหนึ่ง

ถึงตอนนี้ผมงงว่า ทำไมมิติแห่งแม่มณี แทรกกายมายังที่อยู่ของเรือนหมอบรัดเล หากเป็นอย่างนี้จริงก็ย่อมแสดงว่า บ้านปัจจุบันที่มณีจันทร์อาศัยอยู่ ปลูกเรือนซ้อนทับบนที่เดิมของท่านสมเด็จเจ้าพระยา ซึ่งตั้งอยู่ฝั่งธนบุรี เธอจึงหอบข้ามเอาเตียง ไปโผล่ยังบ้านหมอบรัดเล...นี่ียังดีนะว่าไปโผล่แล้วมีห้องหับเป็นส่วนตัว หากไปโผล่ผิดที่ผิดทาง เป็นเรื่องแน่ .... อิอิ

     ^   บ้านแม่มณีอยู่ฝั่งธน และมีตอนหนึ่งในหนัง(ความเห็น ๕๓) ที่ถ่ายภาพเรือนคุณหมอ
แล้วตัดต่อด้วยบ้านแม่มณีในมุมมองใกล้เคียงกัน ชวนให้นึกถึงว่าบ้านเธอในปัจจุบันปลูกอยู่บน
ที่เดิมหรือใกล้เคียงกับเรือนคุณหมอ ครับ

        แท่นพิมพ์ และ แม่พิมพ์

ภาพตอนขบวนการพิมพ์(ที่ถ่ายทำไว้แต่ถูกตัดออกไป)

               ทาหมึกพิมพ์บนแม่พิมพ์

          วางแผ่นไม้ซึ่งมีกระดาษติดอยู่ทาบลงบนแม่พิมพ์

         เลื่อนแผ่นไม้นั้นเข้าแท่นอัดพิมพ์

         คุณหมอตรวจผลงานการพิมพ์

            เรื่องราวหญิงแปลกหน้า อ่านเขียนออก ที่สำคัญยังพูดภาษาอังกฤษและฝรั่งเศสได้
ถูกนำไปรายงานแก่ชายผู้หนึ่งซึ่งได้ออกคำสั่งให้คอยจับตาไว้ "สมเด็จองค์ใหญ่และท่านกลาโหม"
ไม่ให้วางใจผู้ใดทั้งนั้นในเวลานี้

ฉากการพิมพ์คลาสสิกมากครับ

การเดินทางครั้งใหม่ของแม่มณี ดูจะซับซ้อนกว่าใช้กระจกวิเศษ อย่างในนิยาย   คุณ SILA และท่านอื่นๆพอมองเห็นเหตุผลไหมคะ ว่าทำไมผู้สร้างหนังไม่เดินตามเรื่องเดิม จะได้เข้าใจง่ายขึ้น

เพราะผู้สร้างและผู้กำกับคิดไกลเกินกว่าเหตุค่ะ จึงไม่แปลกใจที่ "หนังเจ๊ง"   อีกทั้งแม่มณีจันทร์ก็ "หรั่งจ๋า"  ไทยบ้านไม่ชอบค่ะ

คุณฤดูฝนวิเคราะห์วิจารณ์ ไว้อย่างน่าสนใจ

หากสนใจ ใคร่ทราบ เชิญเข้าไปอ่าน

ทวิภพ ๒๕๓๓ VS ทวิภพ ๒๕๔๗  (http://rainnyseason.wordpress.com/2008/09/19/%E0%B8%97%E0%B8%A7%E0%B8%B4%E0%B8%A0%E0%B8%9E-2533-vs-%E0%B8%97%E0%B8%A7%E0%B8%B4%E0%B8%A0%E0%B8%9E-2547/)

 ;D

ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ ดูไปสองรอบ วันนี้ก็เพิ่งดู
พอเข้ามาในเวปมีพูดถึงเรื่องนี้อีก ดีใจจัง ;D

จุดหลักของเรื่องนี้คือ การยกให้มณีจันทร์เข้าไปเหตุการณ์ประวัติศาสตร์คือ เหตุการณ์วิกฤกการณ์ ร.ศ. ๑๑๒

ทิวภพ...พามณีจันทร์เจ้าไปพบเจ้าคุณเทพวรากร และช่วยร่วมเจรจาภาษาต่างประเทศ ร่วมจัดงานต้อนรับทูตต่างประเทศ ยังมีผลให้สยามมีอารยะ ทัดเทียมต่างประเทศ ช่วยผ่อนปรนสถานการณ์ในระดับหนึ่ง จนสยามรอดพ้นวิกฤตการณ์

The Siam Renaissance ... พามณีจันทร์เข้าไปพบเจ้าคุณเทพวรากร ในสมัยหนุ่มกว่า เก่ากว่า ซึ่งเข้าไปยังต้นกำเนิดของเหตุการณ์วุ่นวายต่าง ๆ อันเกิดจากการทำสนธิสัญญากับอังกฤษ และ ฝรั่งเศส อันเป็นเหตุให้แม่มณี เข้าไปมีส่วนร่วมแก้ไขในเหตุการณ์ต่าง ๆ แต่ทั้งนี้แม่มณีก็มิอาจจะพลิกประวัติศาสตร์ไปจากนี้ เนื่องจากในบทภาพยนต์ได้สะท้อนถึงการพลิกประวัติศาสตร์ของแม่มณีว่า "การเปลี่ยนแปลงอดีตจะส่งผลถึงอนาคตกับสยามได้อย่างไร" จนทำให้มีหอไอเฟลตั้งอยู่ในกรุงเทพได้เป็นต้น

ดังนั้นแม่มณีในบทบาทใหม่นี้เพียงแค่เข้าไปช่วยให้การดำเนินทางของประวัติศาสตร์เดินตามแนวทางของมัน มิให้ผิดเพี้ยนแต่อย่างใด คนดูจึงต้องคิด พิจารณามากถึงจะเข้าใจดีกว่า แม่มณีกระโดนข้ามกระจกไปมา แล้วไปนั่งถ่ายภาพในห้องภาพฟรานซิสจิต ซึ่งงดงามมาก

ผมชอบเวอร์ชั่นใหม่ตรงที่สรรหานักแสดงที่หน้าตาคล้ายบุคคลที่มีตัวตนอยู่จริงในยุคนั้น

           ขอเดาใจผู้กำกับและคนเขียนบท ครับ

             นิยายเรื่องทวิภพนั้นน่าสนใจ น่าหยิบมาสร้างเป็นหนัง(และละคร ตลอดจนละครเวที) อย่างยิ่ง
แต่ถ้าจะทำออกมาตามแบบฉบับแนวเดิมก็ดูจะไม่สมฐานะศักดิ์ศรีผู้กำกับคุณภาพ(และทีมงาน)
คอหนัง(ที่ไม่ใช่คอนิยาย)ก็อาจจะตำหนิได้ว่าไม่มีอะไรใหม่
              ครั้นจะคงตามบทเดิมแต่(เพียงแค่)ตีความใหม่ ตกแจ่งเติมเสริมใหม่เล็กน้อย
ก็ดูจะยังไม่เพียงพอสำหรับหนังที่วางตัวไว้ให้เป็นหนังฟอร์มยักษ์แห่งปี ในที่สุดจึงได้ตัดสินใจให้ลงตัวที่
              การเดินทางแบบใหม่ ครั้งใหม่ ยิ่งใหญ่กว่าของแม่มณี ๒๕๔๗ ครับ   

           ในคลินิครักษาโรคของคุณหมอ

จัดข้าวของอุปกรณ์ประกอบฉากอย่างละเอียดถึงขนาดมี ปลิง ดูดเลือดด้วย

แสดงว่าความเชื่อของผู้เขียนบทคือ "ประวัติศาสตร์สามารถเปลี่ยนแปลงได้"

แต่

ฝรั่งเศสกับสยามเปรียบเสมือนหมาป่ากับลูกแกะ แม้ลูกแกะมณีจันทร์สามารถแก้ไขสาเหตุที่ทำให้สยามต้องเสียเปรียบหมาป่าฝรั่งเศสในข้อหนึ่ง หมาป่าฝรั่งเศสก็จะมีข้ออ้างอื่น ๆ ให้ลูกแกะแก้ไขไม่รู้จบ

ยากที่ลูกแกะตัวเดียวจะแก้ไขประวัติศาสตร์ มีแต่จะทำให้เหตุการณ์เลวร้ายยิ่งกว่าเก่าเท่านั้น


 ;D

        มณีจันทร์สร้างความประหลาดใจให้สองสามีภรรยา เมื่อเธอขอให้เรียกแท็กซี่ให้
และขอโทรศัพท์กลับบ้าน

          ระหว่างการสนทนา เด็กรับใช้เข้ามาบอกว่า "สมเด็จองค์ใหญ่" ให้คนมารับ "หมอบรัดเลย์"
ไปพบ

          ถึงตอนนี้ มณีจันทร์เริ่มปะติดปะต่อข้อมูลที่ได้ยินได้เห็น
               
                    หมอบรัดเลย์ โรงพิมพ์ สมเด็จใหญ่ (สมเด็จเจ้าพระยา)

          มณีจันทร์ไม่อาจจะเชื่อว่าเป็นเรื่องจริงไปได้

         เธอคิดว่ากำลังโดนหลอก ที่นี่เป็นการจัดฉากล้อเล่นโดยเพื่อนสนิทของเธอ
มณีจันทร์จึงเดินออกไปจากเรือนคุณหมอ

ภาพยนตร์ ทวิภพ ๒๕๔๗  ไม่ใช่เรื่องทวิภพของทมยันตี  เป็นแต่เพียงเรื่องที่ใช้ชื่อว่าทวิภพ  มีชื่อพระเอกนางเอกตรงกัน และมีการเดินทางกลับไปในอดีต  เท่านั้น
ถ้าเปลี่ยนชื่อเป็นอย่างอื่น เช่น สองโลก  เปลี่ยนชื่อนางเอกเป็นเพ็ญชมพู  เปลี่ยนชื่อพระเอกเป็นคุณหลวงศิลา   เอาเนื้อเรื่องไว้เหมือนในหนัง  ก็จะเห็นว่าเป็นคนละเรื่องกันเลย

นี่ก็เป็นคำตอบข้อหนึ่ง ในหลายๆข้อว่าทำไมเรื่องนี้ไม่ประสบความสำเร็จเรื่องรายได้    คนดูเข้าไปดูด้วยความหวังว่าจะดูทวิภพ   มองเห็นเสน่ห์ของทวิภพที่มีแม่เหล็กจากความน่ารัก สวย เก่ง มีชีวิตชีวาของแม่มณีลูกสาวท่านทูตยุคปัจจุบัน  vs คุณหลวงชายในฝันผู้ดีไทยยุครัชกาลที่ ๕    กลับไม่เจอทั้งสองคน
คุณผู้กำกับหนัง ไม่เข้าใจว่าพระเอกนางเอก กับเนื้อเรื่องในนิยาย ถูกวางตัวเอาไว้ดีแล้ว ปรุงได้ถูกต้องตรงรสนิยมคนอ่าน และคนดูเวอร์ชั่นก่อนๆเอามาก ชนิดปรุงรสใหม่ก็เป็นอาหารจานใหม่  ไม่อาจใช้ชื่อเก่าได้อีก

คนดูอยากเห็นฉากอลังการ แนบเนียนเหมือนเดินกลับไปในอดีต ด้วยการถ่ายหนังผสมเทคนิคที่การถ่ายทางทีวีทำไม่ได้เนียนเท่า
แต่ไปเจอสารคดีประวัติศาสตร์สมัยรัชกาลที่ ๔  เจอบุคคลในอดีตที่คนดูไทยไม่รู้จักอย่างฟรานซิส จิตร   

และแม่มณีซึ่งทำสีหน้าบึ้งตึงเคร่งครียด เหมือนถูกบังคับให้เล่น ทุกฉากเลยเชียว

โดยส่วนตัวชอบอ่านนวนิยายเรื่องทวิภพ พอเห็นเรื่องนี้เข้าโรงก็รีบไปด้วยดูด้วยความตั้งหวังอย่างคอนิยายทั่วไป

พอเข้าไปแล้วเห็นว่าเป็นคนละเรื่อง คนละยุค ขอสารภาพตามประสาคนไม่ใช่คอหนังว่าเสียใจพอควร

อย่างไรก็ตามส่วนตัวก็ชอบฉากและการวางโครงเรื่องของภาพยนต์เรื่องทวิภพของพ.ศ. ๒๕๔๗ เพียงแต่ไม่รู้สึกว่า นวนิยายเรื่องนี้กลายเป็นภาพยนต์เรื่องดังกล่าว

เลยถ้าถามกันตรงๆว่าชอบหนังในฐานะหนังไหม ข้าพเจ้าค่อนข้างชอบพอสมควรทีเดียว ชื่นชมในเรื่องเครื่องแต่งกาย การวางโครงเรื่องที่แปลกใหม่ นำมาดูอีกรอบก็ได้ไม่ได้เบื่อ

แต่ถ้าชอบหนังเรื่องนี้ในฐานะคนที่เคยอ่านนวนิยายมาก่อนไหม คำตอบคือ ไม่...และออกจะผิดหวังมาก

อันนี้เป็นความเห็นส่วนตัวเฉยๆ ไม่มีหลักเกณฑ์ใดๆ

;D  

ทีมผู้สร้าง
                   (คง) ยอมจ่ายเงินเพื่อซื้อ "โครง" และ "พล็อต"การย้อนอดีตไปราว ๑๐๐ ปี
ถ้าบอกว่าสร้างบทใหม่ เป็นเรื่องใหม่ แต่ย้อนอดีตคล้ายกันแบบนี้ก็ต้องโดนสังคมรุมแน่    
                   (คง) ต้องการทำหนังจริงจัง วิพากษ์วิจารณ์สังคมปัจจุบันแบบจัดหนัก ไม่ชอบ
แนว(เดิมในส่วนของ)โรแมนติค พาฝัน
                   (คง) ประนีประนอมโดยการคงชื่อหนัง ชื่อตัวพระเอก ชื่อนางเอก ตัวละครบางตัวไว้
เพราะได้ทำการซื้อบทประพันธ์มาแล้ว หากเปลี่ยนไปหมดทั้งสิ้นคงเป็นเรื่องใหญ่

                   จึงได้มาเป็น ทวิภพ การเดินทางครั้งใหม่ของมณีจันทร์ที่ขัดใจใครต่อใครมากมาย ครับ  

          ที่นี่ที่ไหนไม่รู้ เธอเห็นชาวบ้านแต่งกายสมัยก่อนเดินผ่านไป ทุกคนหันมามองเธอ
ต่างฝ่ายต่างเป็นคนแปลกหน้า
          มณีจันทร์เดินต่อไปจนในที่สุดเธอจึงได้เห็นองค์พระปรางค์ที่คุ้นตาเพราะบ้าน(ปัจจุบัน)
ของเธออยู่ฝั่งธนฯ

           อีกแห่งหนึ่ง หมอบรัดเลย์กับกลุ่มชายต่างชาติกำลังดูสิ่งหนึ่งซึ่งพบในเสื้อผ้าของมณีจันทร์
(ซองหมากฝรั่งจากฝรั่งเศส)

           สิ่งนั้นใช้ทำอะไรพวกเขาไม่รู้ แต่รู้ว่าสิ่งนั้นมีการพิมพ์ที่ล้ำยุค ไม่มีที่ติ ไม่เคยเห็น
แท่นพิมพ์ไหนทำได้เช่นนี้
            หญิงแปลกหน้าสามารถพูดฝรั่งเสศและอังกฤษพร้อมสิ่งของปริศนานี้คือใคร

          มณีจันทร์กลับคืนบ้าน(ปัจจุบัน) เธอครุ่นคิดคะนึงถึงสิ่งที่ได้พานพบ สิ่งเหล่านั้นสัมผัสได้
ชัดเจนเป็นจริงเกินกว่าจะเป็นเพียงฝัน
          ที่สำคัญ คือความรู้สึกอบอุ่น ความสุขที่ใฝ่หา ซึ่งเธอรู้สึกได้ ณ ที่นั้น

          พ่อยื่นแฟกซ์จากซอร์บอนน์ สรุปว่า บันทึก Voyageur ฉบับนี้(ที่ได้การรับรองเรื่องกระดาษ
และหมึกว่าเป็นของจริง) เป็นนิยายแต่งด้วยเหตุที่ว่า

          บันทึกมีภาพหอ Eiffel ทั้งที่ในปีที่เขียนบันทึกนี้ ยังไม่ได้มีการสร้าง

         และบันทึกยังกล่าวด้วยว่า หอนี้ปรากฏอยู่ที่แม่น้ำเจ้าพระยา ซึ่งเมนี่แย้งว่า
บันทึกที่เธอได้เห็นนั้นไม่มีตอนนี้

          นอกจากนี้ในบันทึกยังระบุด้วยว่า ฝั่งตะวันตกของเจ้าพระยาเป็นอาณานิคมอังกฤษ
ส่วนฝั่งตะวันออกเป็นของฝรั่งเศส

            พ่อบอกให้เมนี่เลิกสนใจบันทึกนี้ แต่

^
^
หอนี้อาจไม่ใช้ชื่อว่า หอเอเฟล Tour Eiffel  (http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AB%E0%B8%AD%E0%B9%84%E0%B8%AD%E0%B9%80%E0%B8%9F%E0%B8%A5) ก็เป็นได้

 ;D

          ในฝันของมณีจันทร์เธอเห็นภาพถ่ายกรุงเทพขาวดำจากอดีตกลับมีสีสรรพ์ มีชีวิตชีวา
นกกาโบยบิน ผู้คนเคลื่อนไหว

 

^ แล้วชื่อไรหนอ คุณเพ็ญ

ขอบคุณเทคนิควิเศษที่ได้ชุบชีวิตในอดีตจากรูปถ่ายเก่า

         และ มณีจันทร์เห็นตัวเองเดินบนถนนในภาพนั้น

          แล้วมณีจันทร์ก็โผล่กลับมายังบ้านหมอบรัดเลย์ ก่อนที่จะถูกพาไปยังบ้านพระกลาโหม

น่าจะใช้ชื่อว่า หอปาวี Tour Pavie (ตามชื่อของ Jean Marie August Pavie (http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B9%82%E0%B8%AD%E0%B8%81%E0%B8%B8%E0%B8%AA%E0%B8%95%E0%B9%8C_%E0%B8%9B%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B8%B5))

ดูภาพหอปาวีแล้ว ดูจะใหญ่โตกว่าหอไอเฟลที่ปารีสเสียอีก

ฐานทั้งสองข้างอยู่บนทั้งสองฝั่งของแม่น้ำ

 ;D

ทำเลการสร้างหอปาวี ดูขัดกับบันทึกข้างบน

 ???

            เห็นเช่นกัน
            คิดแก้(ตัวแทนคนเขียนบท)ให้ว่า ตาคนวาดซึ่งเป็นฝรั่งเศสต้องการยกย่องชาติของตน
จึงใช้อภิสิทธิ์ศิลปินจัดการวาดให้หอกินเนื้อที่อาณานิคมอังกฤษด้วย
            หรือ อาจจะเป็นหอมิตรภาพฝรั่งเศสอังกฤษ ฉลองชัยชนะในการร่วกันยึดครองอินโดจีน
เบ็ดเสร็จก็ได้

สิ่งก่อสร้างคร่อมแม่น้ำและขาหยั่งไปแผ่นดิน ๒ ฟากนั้นจะใช้เหล็กกี่ตัน นำหนักที่กดลงมากอยู่ เพราะหอนี้ใหญ่โตกว่ามากมาย ???

แม่มณีคงมัวแต่มองกลีบกุหลาบอยู่ จึ่งไม่เห็น


 ;D

          มณีจันทร์นุ่งโจงกระเบนห่มสไบนั่งพับเพียบเรียบร้อยบนพื้นในห้องสลัวเพียงลำพัง

         สักครู่จึงปรากฎชายหนุ่มสองคนเดินมาหยุดเจรจาความกับชายอีกสามคนในห้องถัดไปข้างหน้า

          ต่อมา มณีจันทร์ถูกพาไปยังห้องสลัวอีกห้องหนึ่งซึ่งมีชายคนที่สามนั่งหันหลังให้

          ชายร่างสูงใหญ่กล่าวแนะนำเธอแล้วสั่งให้กราบ ท่านกลาโหม เจ้าพระยาศรีสุริยวงศ์

          ท่านซึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสือภาษาอังกฤษอยู่เอ่ยถามชื่อโดยไม่หันมามอง
เมื่อเธอตอบว่า มณีค่ะ ชายร่างใหญ่ก็กำกับด้วยเสียงเข้มว่า เจ้าค่ะ 

            ท่านเรียกชายร่างใหญ่ว่า พ่อเทพ(อัครเทพวรากร) เมื่อพ่อเทพรายงานว่า
                หล่อนพูดภาษาอังกฤษและฝรั่งเศสได้  
            ท่านก็วางหนังสือที่อ่านลง หันมามองมณีจันทร์และถามถึงอายุของเธอเป็นภาษาอังกฤษ
                  
Twenty years old, sir.

            ชายอีกคนซึ่งมีร่างย่อมกว่าท่าทางใจดีกว่าพ่อเทพตั้งคำถามเป็นภาษาฝรั่งเศส
มณีจันทร์ตอบเป็นภาษาไทยว่า ผู้หญิงสวยที่สุดตอนมีความรัก
               พ่อเทพถามเป็นภาษาอังกฤษ(เหมือนจะแขวะพ่อตรี)ว่า ผู้ชายอายุมากกว่า
๑๐,๐๐๐ วัน ยังหว่านคำรักไปทั่ว เจ้าคิดว่าอย่างไร
               มณีจันทร์ตอบว่า น่ารักดีเจ้าค่ะ
               พ่อตรีอมยิ้ม พ่อเทพพยักหน้าแล้วตีหน้านิ่ง

          ท่านฟังเจรจาสามภาษาแล้วมีคำสั่งให้เก็บมณีจันทร์ไว้ที่นี่ในยามบ้านเมือง
กำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน
            ให้พ่อตรี(ราชไมตรี) และพ่อเทพจัดที่ทางดูแล และจับตาดูว่ามณีจันทร์ภักดีต่อแผ่นดินไหน

         พ่อเทพจัดนางม้วนให้เป็นพี่เลี้ยงดูแล มณีจันทร์ยืนยันว่าเป็นชาวสยาม
ไม่ใช่ฝรั่งอย่างที่เข้าใจ   
          ก่อนจะเดินจากไปพ่อเทพหันมาบอกว่า ชาวเราสยามไม่ได้กลัวฝรั่ง
         

           คืนแรกของมณีจันทร์ในภพใหม่กาลเก่า

         วันรุ่งขึ้น ในขณะที่บ้าน เด็กรับใช้พบว่ามณีจันทร์หายไป
           ในห้องสลัว มณีจันทร์กำลังนั่งพับเพียบตอบคำถามจากพ่อเทพขึงขัง พ่อตรีใจดีอีกรอบ

แม่มณีในทวิภพฉบับนี้ หน้าตาออกเป็นฝรั่งมากกว่าฉบับก่อน ๆ สมควรที่พ่อเทพจะสงสัยว่าไม่ใช่ชาวสยาม

แม่มณีมีเชื้อฝรั่งจากทางไหนหนอ

 ???

          ไม่ปรากฏในบทหนังว่าบรรพบุรุษแม่มีเชื้อสายฝรั่งปน พ่อก็หน้าไทยจีน
ส่วนแม่หน้าคมเข้ม(สมัยก่อนเคยเป็นนางแบบถ่ายภาพ "ศิลป์" ด้วย) แม่มณีคงได้เค้าหน้า
จากแม่ เมื่อไปอยู่ฝรั่งเศสตั้งแต่เด็ก กินนมเนยอาหารฝรั่งทุกวัน หน้าตาก็เลยออกเป็นฝรั่งไป  ;D 

^
ถ้ารู้ยังงี้จะได้กินอาหารฝรั่งเสียแต่เด็ก   ช้าไปเสียแล้ว

          มณีจันทร์เล่าว่า เธอมาจากที่นี่-บางกอกแต่จากปีที่ไกลไปข้างหน้า และพยายามจะอธิบาย
เรื่องเวลาอดีต อนาคต
            โดยมีพ่อตรีรับฟังอย่างใจเย็น ส่วนพ่อเทพออกอาการหงุดหงิดและคิดว่าถูกพ่อตรีเหน็บ
ทางอ้อมว่าใจแคบ แต่ในที่สุดก็ยังมีอารมณ์หยอกหยอดมณีจันทร์ว่าจะฟัง จะเชื่อ แม่มณีของฉัน

   

           แม่มณีเล่าเรื่องราวชีวิตส่วนตัวสร้างความสะเทือนอารมณ์แก่ชายทั้งสอง
    
            ฉันมาจากอนาคต ปีพ.ศ. ๒๕๔๖ ฉันเกิดที่นี่ พ่อและแม่แยกกัน และไม่รักฉัน
ฉันถูกส่งไปฝรั่งเศสเพื่อจะได้ไม่เป็นลูกรักของใคร ฉันจบวิชาประวัติศาสตร์ ทำงานกงสุลไทย
ประจำปารีส

           เรื่องการย้อนเวลาของแม่มณีไม่อาจทำให้พ่อตรีปลงใจเชื่อ ส่วนพ่อเทพสนใจว่า
สยามเป็นเมืองขึ้นใครหรือไม่ แม่มณีตอบว่าไม่ แต่เราต้องเสียดินแดนไปบ้าง

(จากนั้นแม่มณีก็วิพากษ์วิจารณ์สังคมไทยสมัยนี้ให้คนสมัยโน้นฟัง)

           บ้านเมืองยุคแม่มณีมีตึกสูง รถยนตร์ ไฟฟ้า เรานับถือฝรั่งมากกว่าพวกเดียวกัน เรามีและ
เป็นทุกอย่างที่ชาวตะวันตกมีและเป็น เราอยากเป็นเขาและปฏิเสธที่จะเป็นเรา      
           พ่อเทพสนใจฟังและถามว่าเรายังมีพระเจ้าแผ่นดินไหม

                          นี่คือสิ่งเดียวทีทำให้เรารู้สึกว่า เรายังเป็นเราอยู่

            แม่มณียังพูดถึงประชาธิปไตย พ่อตรีจึงถามว่าแล้วเรานับถือใคร

                           เรานับถือไปหมดยกเว้นตัวเรา อเมริกาเป็นชาติที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เด็กๆ ยังนับถือญี่ปุ่นด้วย

ขุนนางชายสมัย(นั้น)นิยม เคี้ยวหมากฟันดำ ไว้เล็บยาว

            พ่อตรีรับฟังมานานในสิ่งที่เห็นว่าเป็นเรื่องไม่จริง จนในที่สุดก็หมดความอดทน
ลุกเดินจากไปเมื่อแม่มณีบอกว่าอเมริกาส่งคนไปดวงจันทร์มาแล้ว

             ฝ่ายพ่อเทพลุกจากเก้าอี้เดินมาคุกเข่าหน้าแม่มณีแล้ว"ถามจริง"ว่า ดวงจันทร์แบน
เหมือนโลกไหม แม่มณี

        แม่มณีอาศัยอยู่ในบ้านท่านกลาโหมต่อไปโดยอยู่ในสายตาของทั้งพ่อเทพและพ่อตรี
วันหนึ่งแม่ม้วนพาเธอไปเดินตลาด

        ที่นั่นเธอได้พบกับ

          Francoir Xavier

http://www.youtube.com/watch?v=sLSjkjtgMOM

 ;D

ขอบคุณคลิปมณีวิพากษ์อภินันทนาการจากคุณเพ็ญ

             ต่อมาในขณะที่มณีจันทร์กำลังเพลินเดินชมตลาด บังเกิดความเคลื่อนไหว

       แล้วหยุดนิ่ง ผู้คนรายรอบต่างหมอบก้มลง เจ้าพนักงานถือดาบชี้มาที่เธอซึ่งยังคงยืนอยู่ผู้เดียว

        ในที่สุดทุกคนรอบด้านต่างหมอบก้มหน้ามองพื้นดิน มีแต่มณีจันทร์ที่เงยหน้าขึ้นมอง

      .

         บริวารวิ่งวุ่นวายร้องบอกกันว่า แม่มณีหาย หาให้เจอ เดี๋ยวท่านขุนโบยตาย

          เมนี่กลับมาบ้านปัจจุบัน เธอแต่งตัวห่มสไบส่องกระจก เพื่อนสนิทและเด็กรับใช้
ยืนมองด้วยความประหลาดใจระคนวิตกกังวล

           แล้วเธอก็วุ่นวายเก็บข้าวของลงกระเป๋าเดินทาง โดยไม่บอกนุ่ม-เด็กรับใช้ว่าจะไปไหน

          ระหว่างนั้นเธอก็ผ่านภพอดีตและปัจจุบันสลับไปมา

          แล้วจึงหมดแรงทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ในห้องของภพอดีต

         พ่อเทพบอกว่าเรือปืน Rattler มาถึงแล้ว แม่มณีที่หายไปนั้นเกี่ยวข้องกับเรือลำนี้หรือไม่
เธอยืนยันว่าเธอเป็นชาวสยาม

ฉากภาพกระบวนเสด็จทางสถลมารคนั้นทีมงานตั้งใจที่จะจำลองบรรยากาศแห่งภาพนี้ออกมาโลดแล่นบนแผ่นฟิล์ม โดยภาพนี้ถ่ายไว้โดยพระบรมราชุญาตจากรัชกาลที่ ๔ ถ่ายไว้คราวเสด็จทอดกฐินที่วัดพระเชตุพนฯ ในช่วงเช้า พอถ่ายภาพเสร็จก็ให้พระองค์ดูว่าเรียบร้อยงดงามสมพระเกียรติยศ แล้วช่วงบ่ายจึงทรงเสด็จไปทอดกฐินอีก ๒-๓ แห่งรอบพระนคร

ที่มา บากกอกรีคอร์ดเดอร์

ตลาดอะไร ตรงไหนของกำแพงพระนคร  ???

จัดริ้วกระบวนออกจากประตูวิเศษไชยศรี เลี้ยวขวาเข้าถนนหน้าพระลาน จะมองเห็น หอพระนาก-พระเจดีย์ (ปูนขาว ยังไม่บุโมเสกทองคำ) - วิหารยอด - หลังคาปราสาทพระเทพบิดร

ดังนั้นเบื้องหลังแม่มณีเดินมาจาก "ทุ่งพระเมรุ หรือ สนามหลวง"  ;) แม่ค้าพ่อค้า คงหิ้วกระจาดกระบุง เดินไปท่าพระ  8)

        ขอบคุณภาพและข้อมูลจากคุณ siamese

        ในภาพข้าราชบริพารพสกนิกรไม่ได้ก้มหน้ามองพื้นทุกผู้ทุกคนเหมือนในหนัง

          

            โล่งใจ คุณ siamese ช่วยวิเคราะห์แล้ว  ;D

ในรัชกาลที่ ๔   ยกเลิกข้อห้ามการมองขบวนเสด็จอย่างในรัชกาลที่ ๓ แล้ว ไม่ใช่หรือคะ  คุณหนุ่มสยามจำเรื่องนี้ได้ไหม 

เรียน คุณ SILA จบแล้วหรือคะ รออ่านต่อค่ะ

จำได้ครับ สืบเนื่องจากบ้านเมืองมีความเจริญขึ้นหลังจากการทำสนธิสัญญาจอห์น บาวริ่ง จึงมีพระราชกำหนด ประกาศห้าม ต่าง ๆ ออกมาให้ประชาชนได้รับทราบรับรู้กัน อีกทั้งวิทยาการการพิมพ์ก็สามารถตีพิมพ์ให้ประชาชนรับทราบได้โดยทั่วถึงกัน

ทั้งนี้แล้วมีประกาศยกเลิกประเพณียิงกระสุนและให้เข้าเฝ้าขบวนเสด็จได้ เมื่อปีมะเส็ง นพศก

ตามประกาศกล่าวถึงประเพณีการเสด็จทางสถลมารคและทางชลมารคในสมัยกรุงศรีอยุธยาว่ามิให้ประชนมองกระบวนเสด็จ มีกระบวนม้านำ กระบวนยิงกระสุนติดตามมา และเรื่องทั้งหลายนี้ก็ปรากฏในรัชกาลที่ ๒ ว่าในคราวเสด็จทอกกฐินวัดนางนอง มีสตรีมาร้องทุกข์เรื่องการถูกกระสุนยิงที่ตาแตก ทรงรับสั่งให้หลวงทิพเนตรรักษาและพระราชทานเงินปลอบขวัญ

ทั้งนี้พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าฯ ทรงเล็งเห็นว่าหากปิดบ้านเรือนกันหมดก็จะทักทายคนที่รู้จักไม่ได้ จึงประกาศให้ราษฎรทุกเหล่า ออกมาต้อนรับแสดงความเคารพตามทางเสด็จ ราษฎรไทยก็ให้หมอบกราบ ราษฎรจีนก็ให้โค้งคำนับแบบจีน ส่วนฝรั่งก็ออกมายืนหน้างห้างร้านถวายการคำนับ และการยิงกระสุนก็เป็นลดเหลือเพียงให้เงื้อขู่ทำท่าทางเท่านั้น แต่ก็ยังคงให้พกกระสุนจริงเช่นเดิม
++
ประกาศไว้เมื่อ เดือนแปด ปีมะเส็ง นพศก

ดังนั้นเมื่อเทียบเหตุการณ์แล้วพบว่า

ประกาศนี้ออกไว้ตรงกับ พ.ศ. ๒๔๐๐ ภายหลังจากการมาเยือนของท่านเซอร์ จอห์น บาวริ่ง

ส่วนแม่มณีชำเลืองมองกระบวนเสด็จ และยังอยู่ในเหตุการณ์ที่ท่านเซอร์ จอห์น บาวริ่ง เข้ามาเจริญสัมพันธไมตรี จึงสรุปได้ว่า "แม่มณี ได้ทำการฝ่าฝืนระเบียบการเข้าเฝ้า ... ต้องโดนกระสุนยิงเข้าตา ขอรับ...หากแต่กระสุนคงพลาดเป้าไป"

นับว่าเคราะห์ของแม่มณียังหาร้ายที่สุดไม่  กระสุนจากกระบวนยิงกระสุน จึงมิตกต้องดวงตาหล่อน   มิฉะนั้นจะต้องย้ายวิกจากทวิภพไปเล่นเรื่อง Pirates of the Caribbean เป็นแน่แท้

                 เชิญติดตามตอนต่อไป ครับ

             หนังดำเนินเรื่องมาถึงช่วงที่สองนี้ เมื่อแม่มณีได้ออกเดินทางย้อนอดีตพาคนดูไปพบกับ
บุคคลในประวัติศาสตร์ที่คุ้นเคย คือ หมอบรัดเลย์กับโรงพิมพ์ของหมอ
       (นอกจากนี้หนังยังได้ถ่ายทำฉากการพบปะระหว่างแม่มณีกับแหม่มแอนนาซึ่งมีอยู่หลายฉาก
ด้วยกัน แต่ได้ถูกตัดออกไปจนหมดสิ้น)
          
          ที่สำคัญ ช่วงนี้แม่มณีได้พบกับตัวละครนำฝ่ายชายสองคน คือ พ่อเทพ(ขุนอัครเทพวรากร)
มาดเข้มขึงขัง เปี่ยมด้วยเลือดรักชาติ และ พ่อตรี(หลวงราชไมตรี) ผู้สุขุมใจดี ขุนนางในท่านกลาโหม
เท่านั้นไม่พอ แม่ยังได้พาคนดูเข้าเฝ้าขบวนเสด็จ ล้นเกล้ารัชกาลที่สี่อย่างตื่นตาตื่นใจด้วย

              ช่วงต่อไปเรื่องราวทวีความเข้มข้นยิ่งขึ้นด้วยการมาถึงของมหาอำนาจจากตะวันตก

ทหารตั้งแถวต้อนรับและทำความเคารพ เสอร ชยอน เบาว์ริง - เซอร์ จอห์น บาวริ่ง ผู้แทนพระองค์
สมเด็จพระราชินีนาถแห่งบริเตน ไอร์แลนด์  

           เจ้าพระยากลาโหมแนะนำตนเอง และต้อนรับท่านเซอร์ในนามแห่งพระเจ้าแผ่นดินสยาม

          ท่านกลาโหมชี้แจงเรื่องโบราณราชประเพณีในการเข้าเฝ้าห้ามนำอาวุธเข้าท้องพระโรง 
เซอร์บาวริ่งยืนยันที่จะปฏิบัติตามเกียรติยศของราชทูตแห่งสมเด็จพระราชินีนาถ แต่งกายเต็มยศ
พร้อมกระบี่ซึ่งถือเป็นเครื่องยศ

          ไม่เช่นนั้นจะเป็นการเสื่อมพระเกียรติถึงสมเด็จพระราชินีและไม่สมพระเกียรติ
พระเจ้าแผ่นดินสยามด้วย

        พ่อเทพเล่าเหตุการณ์ให้แม่มณีฟังและบอกว่าฝรั่งเป็นสัตว์กินคน ไทยนั้นแพ้เปรียบ
ทั้งอำนาจทางการทหารและขาดผู้รอบรู้ภาษา

ตัวจริง

 ;D

< ขอบคุณหลายอีกครั้งและเผื่อครั้งต่อไปด้วย  :)

          ท่านเซอร์ยืนยันให้สยามให้การต้อนรับเช่นเดียวกับเมื่อครั้งแผ่นดินสมเด็จพระนารายณ์
ต้อนรับเชอวาลิเยร์ เดอ โชมองต์ แห่งพระเจ้าหลุยส์ที่ ๑๔ ที่นำอาวุธเข้าพระราชวังได้

            กาลต่อมาเวลาค่ำคืน ณ นิวาสสถานซึ่งมีจารึกข้อความเป็นภาษาอังกฤษปรากฏอยู่
ที่ประตู(ข้อความจะเห็นได้ชัดเจนในภายหลัง)
             เสียงท่านผู้เป็นใหญ่เกรี้ยวกราดไม่พอใจที่ไม่มีคนแปลความให้ฟัง

           ท่านเซอร์แสดงหนังสือตราตั้งของสมเด็จพระราชินีนาถเป็นผู้แทนพระองค์

         และแนะนำคณะเจรจาชาวอังกฤษสี่นาย หนึ่งในนั้นคือบุตรชายซึ่งทำหน้าที่
เลขานุการส่วนตัว

         ท่านกลาโหมรับหนังสือแต่งตั้งแล้วถ่ายทอดเป็นภาษาไทย

มวลหมู่ขุนนางสยามน้อยใหญ่ร่วมในพิธีการ รวมทั้งพ่อเทพ พ่อตรีที่หมอบอยู่ด้วย 

และ ยังมีแม่มณี กับกุมารสยาม

ไม่อยากจะรอลุ้นว่าข้อความในป้ายมืดๆนั้นคืออะไร

จึงเอาไปเพิ่มแสงดู

Peace 
be in thy ..(?).. อะไรหนอ

^
^

 ;D

^
ซูฮก

คุณเพ็ญช่วยเฉลยให้คุณ NAVARAT C ไม่ต้องรอลุ้นแล้ว วันนี้มาดูความหมาย
ของข้อความนี้ที่ใช้ในหนังกัน ครับ

          ท่านกลาโหมอ่านพระราชโองการแต่งตั้งผู้เจรจาความประกอบด้วย

            
 

            

สมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาประยูรวงศ์ ผู้มีสิทธิ์ขาดในกิจการทั้งปวงในแผ่นดินสยาม ต่างพระเนตรพระกรรณ

กรมหลวงวงศาธิราชสนิท ผู้แทนพระองค์พระมหากษัตริย์

สมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาพิไชยญาติ ผู้ดูแลกิจการภายในพระนครและพื้นที่โดยรอบ

เจ้าพระยากลาโหม บังคับบัญชาหัวเมืองชายทะเลของสยาม

ดึกแล้วกุมารสยามออกอาการหาวนอน

         จากนั้นท่านเซอร์จึงเตรียมเสนอสัญญาฉบับใหม่ให้ผู้ช่วยอ่าน แต่ท่านสมเด็จพูดจาเสียงดัง
ว่าไม่ต้องอ่านเพราะได้อ่านสำเนาหมดแล้ว และบอกท่านกลาโหมให้ถามมันว่า จะปล้นหรือยึดสยาม

          ท่านเซอร์ตอบว่าต้องการเป็นมิตรและค้าขายด้วย อย่าปิดประตูมิตรภาพ

          ท่านสมเด็จยิ่งโกรธชี้ไปที่ประตู บอกว่าถ้ากูปิดมันไม่ได้มานั่งในนี้หรอก ทั้งกะลาฟัด
(ยอน กะลาฝัด John Crawford) เบอร์นี่ (Henry Burney หันแตร บาระนี) ก็เคยมา

            อุณหภูมิการเจรจาร้อนระอุ เมื่อท่านสมเด็จไม่ยอมขายไม้สัก ข้าวก็ไม่ขาย ไม่ลดภาษี
จากร้อยละ ๑๐ เหลือ ๓ ที่สำคัญคือไม่พอใจอังกฤษซึ่งแล่นกำปั่นรบมาจอดถึงหน้าบ้าน แล้วสั่ง
พ่อช่วง(ท่านกลาโหม)ว่า รำคาญนักก็ให้ไล่ไป
             หากเจรจาสัญญาไม่เป็นไปตามพระราชประสงค์ของพระเจ้าอยู่หัวก็จะรบกับมัน

กุมารสยามที่ง่วงหาวนอนตอนนี้กลับมาตาสว่าง

หนังจบฉากนี้ด้วย

             ข้อความที่ป้ายหน้าประตูจารึกความว่า Peace Be In Thy Gates
ส่วนตรงด้านขวาของข้อความมีคบไฟระอุ

(คำบรรยายอังกฤษในหนังผิด)

ชักสงสัยแล้ว่า "ตราประทับ หรือ ตราแดงที่ล่างซ้าย เป็นตราพระราชลัญจกรในพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้า ฯ  :o :o :o"

         ^  มีสองตราซ้ายขวาคู่กัน ครับ

ภาพเพิ่มเติมอย่างใหญ่ ครับ

^
ชัดเจนแล้ว  :)

ขอบพระคุณ คุณ SILA ครับ ที่ชวนคุยถึงหนังเรื่องนี้...
ผมคงเป็นคนแปลก ที่รักและเกลียดหนังเรื่องนี้พอๆกัน

ที่รัก เพราะรัก production ของหนังเรื่องนี้เหลือเกิน
อยากขอชื่นชมทีมงาน(จนออกนอกหน้าเลยแล้วกัน)
ว่าเขาทำงานศึกษาค้นคว้าได้ดีจริงๆ และน่าชื่นชมมากๆ
อย่างน้อยในความอหังการ์ทางประวัติศาสตร์ของหนังเรื่องนี้
(ที่ถึงจะขาดทุนย่อยยับก็เถอะ) ก็ฟ้องประชาชนทั้งโลกว่า 'คนไทยก็ทำได้'
งานศึกษาค้นคว้าทั้งฉาก เรื่องราวในอดีต และการกำกับศิลป์
ผลงานของคนไทยเราไม่ได้แพ้ชาติใดๆในโลกเลยนะครับ
ดูแล้วคนจุกจิกจู้จี้อย่างผมไม่คิดอยากจับผิดหนังเรื่องนี้แม้แต่น้อย


แต่ผมก็รังเกียจ production ของหนังเรื่องนี้อย่างเหลืออดเหมือนกัน

ข้อแรกเป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วในแวดวงนักอ่าน
ว่าโครงเรื่องของทวิภพไม่ได้แปลกประหลาดอะไร
เรื่องการย้อนเวลากลับไปในอดีตแล้วทำนั่น นี่ โน่น
มีเพื่อนอยู่ในอดีต หรือตกหลุมรักกับคนในอดีต
นักประพันธ์ระดับโลกเขาเล่นกันมานานแล้ว
อย่างน้อยทั้ง Philippa Pearce และ E Nesbit
ก็เคยใช้มาก่อนใน Tom's Midnight Garden และ The Story of Amulet

ถ้าผู้สร้างละครเรื่องนี้คิดจะทำเสียบ้าง...
สู้เปลี่ยนชื่อใหม่ไปเลย แล้วลงท้ายว่าแรงบันดาลใจจากทวิภพ
หรือ ปรับปรุงจากบทประพันธ์เดิมจะไม่ดีกว่าหรือ?
(เหมือนอุโมงค์ผาเมืองมาจากราโชมอน เป็นต้น)
ในเมื่อสิ่งที่คนทั่วไปคาดหวังกับ 'ทวิภพ'
ไม่ใช่สิ่งที่หนังเรื่องนี้กำลังจะให้เขาเลยแม้แต่นิดเดียว...


อีกประการหนึ่ง คือ ผมรู้สึกไปเองว่าคนสร้างเป็นนักประวัติศาสตร์
ที่ยังมีมิติมุมมองทางประวัติศาสตร์ค่อนข้างแบนมากอยู่
ถ้ามณีจันทร์โตมาจากการศึกษาประวัติศาสตร์ในสังคมฝรั่งเศส
และมีพ่อเป็นนักประวัติศาสตร์ไทย ระดับที่รู้เรื่องดีเท่าที่หนังสื่อกับเรา

แต่ดันไม่รู้ว่าอยุธยาราชวงศ์อู่ทองเริ่มต้นสร้างปรางค์อย่าง 'เขมร'
ตามมาด้วยเจดีย์ทรง 'ลังกา' ของราชวงศ์สุโขทัย
และ พระราชวังทรง 'ฝรั่ง' (ที่จริงลาลูแบร์บอกว่าแขกนะ) ของราชวงศ์ปราสาททอง...
เธอก็สมควรเป็นจุดบอดของแวดวงประวัติศาสตร์ไทยได้แล้ว
ที่ไปอธิบายให้คนยุครัชกาลที่ 4 ฟังว่าคนยุคเรา 'พยายามจะเป็นฝรั่งอย่างไม่เคารพตัวเอง'


ทัศนคติในเชิงลบข้อที่ร้ายที่สุดที่ผมมีต่อหนังเรื่องนี้ คือ
การถ่วงดุลระหว่างความกล้ากับความไม่กล้าในใจผู้กำกับ
ตัวอย่างที่ง่ายที่สุดมาจากฉากที่หม่อมราโชทัยถูกจับโยนออกมาจากสถานทูตฝรั่งเศส
ผมไม่ทราบว่าเขาจะใส่เข้าไปทำไม? ใส่เข้าไปแล้วได้อะไร? หรือแค่ใส่เข้าไปสวยๆ?
นักประวัติศาสตร์คนอื่นในอดีตที่กล้าพูดถึงประวัติศาสตร์บทนี้ก็มีมาแล้ว เช่น ส.ธรรมยศ เป็นต้น

แต่วิธีที่หนังเรื่องนี้พูดถึงประวัติศาสตร์บทนี้
กับวิธีที่ ส.ธรรมยศ เล่าไว้ 'พระเจ้ากรุงสยาม'
ส่งผลกับคนรับสาส์นต่างกันโดยสิ้นเชิง...

ทัศนคติส่วนตัวของผม คือ ถ้าผู้กำกับคิดจะพูด ก็ต้องพูดให้สำริดผล...
คนดูจะชอบ จะไม่ชอบ จะหาว่ามีอคติ ไม่เป็นกลาง หรืออะไรก็แล้วแต่
ขอแค่เขาได้รับสาส์นที่ผู้กำกับตั้งใจสื่อถือเป็นจบ

แต่สำหรับเรื่องนี้ผมค่อนข้างสงสัยว่าจะมีคนเข้าใจเรื่องราวตอนนั้นในหนังได้สักกี่มากน้อย?
ถ้าเป็นอย่างนั้นสู้เก็บฉากวิธีพิมพ์หนังสือในโรงพิมพ์ไว้จะไม่ดีกว่าหรือ?
ดูแล้วออกจะเข้าใจง่ายและได้ประโยชน์กับคนดูมากกว่าเยอะนะครับ


ปล. รู้ตัวว่าเป็นคนวิจารณ์ตรง และพูดจารุนแรง (เอามาก)
ถ้าสิ่งที่ผมเขียนไว้ไปทำให้ตาของท่านผู้อ่านท่านใดระคาย ผมก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ

การมาเยือนของเซอร์ จอห์น บาวริ่งที่บ้านพระกลาโหม เกิดขึ้นใกล้วันที่จะเข้าเฝ้าถวายสาส์นอย่างเป็นทางการ ก่อนหน้านั้นท่านเซอร์ ได้เข้าเฝ้าพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าฯ นอกรอบเป็นที่เรียบร้อย การมาเยือนที่บ้านพระกลาโหมในวันนี้เป็นการเจรจาเรื่องเนื้อหาเกี่ยวกับเรื่องอัตราภาษี ใช้เวลากว่า ๔ ชั่วโมงในการเจรจา (ระหว่าง สองทุ่ม ถึงสองยาม)

ตามอ่านด้วยความนิยมยินดี


        อ่านเพิ่มเติมด้วย  หนังสือเรื่อง เซอร์ยอน โบวืริงเข้ามาเมืองไทย   แปลแต่งโดย นายเพ่ง พ.ป. บุนนาค

ภาษาของนายเพ่งงามมาก   เสียดายที่ท่านมิได้ทำงานในด้านหนังสืออีกเลย

และประวัติการศึกษาของท่านไม่เป็นที่ทราบ


        เอกสารต่อมาที่เกี่ยวข้อง

เอกสารของนายแฮรี  ปากส์(ฮรีปักส์)

จากแฟ้มของนายแฮรี ปากส์

ณ กองเอกสาร  กระทรวงการต่างประเทศอังกฤษ  กรุงลอนดอน

หนังสือหลุดสายตาผู้ซื้อมาได้อย่างมหัศจรรย์จากกรุของบอนนี่ เดวิสที่แตกมาเมื่อหลายเดือนก่อน

มาอยู่ที่ร้านของคุณโกศลที่คุณทักษิณเป็นผู้ดูแล

ราคา ๓๐๐ บาท

กระทรวงต่างประเทศอังกฤษเป็นห่วงการทำการสัตยาบันสัญญาทางพระราชไมตรีและการพาณิชย์ที่ได้ทำไว้เมื่อปีกลายมาก

เมื่อรวบรวมเอกสารเกี่ยวข้องได้มากกว่านี้  จะขอเชิญมวลมิตรมา ยำ  ฮรีปักส์กัน

ฮรีปักส์ก็เป็นห่วงเจ้าสาวหมาด ๆ ของเขาเหมือนกันเพราะหีบห่อกระเป๋าเดินทางไม่ได้ตามมา

ฮรีปักส์ทราบเรื่องสัญญาทางพระราชไมตรีนี้มากทีเดียว

          ยินดีต้อนรับคุณวันดี ร่วมแสดงความเห็น  ครับ


           หวังว่าคุณติบอคงเข้ามาแจมวิจารณ์อย่างตรงๆ อีกอย่างต่อเนื่องก่อนและหลังฉากนั้นนะครับ

   

ยินดีครับ ถ้าคุณ SILA จะไม่พรั่นพรึงไปกับคำพูดของผมไปเสียก่อน



ปล. ที่จริง ถ้ามีโอกาสเป็นไปได้ ผมอยากขอให้ตัดหนังเรื่องนี้ใหม่
และถ้าเป็นไปได้ (ข้อนี้ทราบแล้วว่าเป็นไปไม่ได้แน่ๆ)
คือ การทำสารคดีในการถ่ายทำหนังเรื่องนี้ครับ...

ที่ทีมงานพลาดไปแล้ว (อย่างกู้คืนไม่ได้) คือ เขาไม่รู้ตัวของพวกเขาเลย..
ว่าความเป็นเลิศของหนังเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ที่ความเป็น 'ทวิภพ' เลยสักนิด...
มันอยู่ที่การประกาศก้องกับโลกได้ว่า 'คนไทยก็ทำได้' ต่างหาก

ชอบความเห็นของคุณติบอ แสดงวิสัยทัศน์ได้ดีครับ ขอแสดงความนับถือ ......... และต้องขอนับถือความพยายามของคุณ SILA ที่ทำภาพนิ่ง มาให้ชม

คุณ Wandee เล่าเรื่อง บอนนี่ เดวิส ให้หลานๆ ฟังหน่อยครับ คนไกล ได้ยินมาแต่ชื่อ อยากทราบรู้จัก .........

ขอทุเลาไว้เล่าในกระทู้อื่นเถิดค่ะ
   
ไม่จับผิดกระทู้นี้เพราะหลงรักเสียทุกขั้นตอน
อันที่จริงเอกสารหรือหนังสือหายากหรือไม่เคยเห็นมาก่อนของสยามเรายังมีอีกมากกว่าร้อยสี่สิบปีขึ้นไป

เห็นด้วยกับคุณติบอประมาณ ๙๐ %
มีความเห็นแยกออกไปอีกทางหนึ่งว่า ทวิภพ เวอร์ชั่นนี้ ไปเอานวนิยายโรแมนติค(เดินทาง)ย้อนยุคมาทำ   แต่กลับขาดรสชาติของนิยายที่เป็นจุดเด่นของเรื่องเดิมของทมยันตี
รสชาติของหนังทวิภพ   กลับกลายเป็นรสชาติของสารคดี  ที่ทำได้สวยงามไม่แพ้หนังชาติไหน
คนทำอาจจะมองข้ามไปว่า เสน่ห์ของทวิภพเดิมอยู่ที่บทบาทของคุณหลวงและมณีจันทร์ โดยมีประวัติศาสตร์สมัยร.ศ. ๑๑๒ เป็นพื้นหลัง เพื่อเชื่อมพระเอกนางเอกที่อยู่กันคนละยุคสมัยเข้าด้วยกัน      แต่กลับรื้อหัวใจของเรื่องทิ้งไปเลย  เอาสิ่งที่ตัวเองพอใจเข้ามาแทน     แม้ว่าทำได้ดีขนาดไหนมันก็ไม่ใช่เอกลักษณ์ของเรื่องเดิม
นอกจากนี้ นางเอกเล่นแข็งเหลือเกิน      พระเอกก็ไม่มีบุคลิกของคุณหลวงเทพฯ และไม่สามารถสร้างบุคลิกใหม่ขึ้นมาแทนที่ได้   แต่ถ้าถามว่าหล่อไหมละก็หล่อ  แบบชายไทยโบราณสมัยรัชกาลที่ ๔  แต่ไม่ใช่คุณหลวงหนุ่มผู้ดีพูดภาษาฝรั่งมังค่าได้ในสมัยรัชกาลที่ ๕     
สรุปว่าตัดเสน่ห์ของเรื่องเดิมไป   และไม่สามารถสร้างเสน่ห์ของเรื่องใหม่เข้ามาแทนที่ ให้คนดูซึ่งผิดหวังจากไม่ได้ดูเรื่องเดิมพอรู้สึกว่าชดเชยได้
ความผิดพลาดอยู่ที่เอาเรื่องทวิภพมาใช้แล้วละค่ะ 

ติดตามบทบาทของแม่มณี ๒๕๔๗ ต่อไป ครับ

             พ่อเทพคับข้องใจคิดการใหญ่ระดับชาติรวบรวมสมัครพรรคพวกชักม้าออกมากลางดึก
แต่พ่อตรีมาขวางไว้

                   

           พ่อเทพแจ้งว่าสิงโตจากบริเตนและไอร์แลนด์ขอให้เปลี่ยนแปลงสัญญาที่เคยทำไว้ก่อน
บังคับเปลี่ยนแปลงสัญญาเฮนรี เบอร์นี (Henry Burney หันแตร บาระนี) จึงคิดทำการเพื่อบ้านเมือง
            พ่อตรีเตือนว่าให้สมเด็จองค์ใหญ่เป็นผู้ตัดสินใจ หนทางการเจรจานั้นสำคัญยิ่ง
            แต่พ่อเทพไม่ฟัง ก่อนไปหันมาบอกว่า การใดที่กระทำไปจะไม่เกี่ยวข้องกับกัดฟันมัน
(government) แห่งสยาม

ภาพเหตุการณ์นี้บางส่วนคือภาพในฝันของแม่มณีในคืนก่อนที่แม่จะตื่นเช้าขึ้นมาในเรือนหมอบรัดเลย์

ขบวนราชทูตอัญเชิญพระราชสาสน์เข้าเฝ้าพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว

          แม่มณีเตือนพ่อเทพว่า เราจะทำอะไรชาวอังกฤษคนนี้ไม่ได้ เพราะจะเป็นการเปิดช่อง
ให้อังกฤษรุกรานได้โดยชอบธรรม
          และแม่ยังบอกด้วยว่า ต่อไปคนๆ นี้จะได้เป็น พระยาสยามานุกูลกิจ สยามมิตรมหายศ
เป็นประโยชน์ต่อสยาม ทำหน้าที่อัครราชทูตไทยประจำยุโรปคนแรก
                   ถ้าเรายอมเสียเปรียบครั้งนี้ อังกฤษจะรักษาผลประโยชน์ตัวเอง ปกป้องเรา
ชาติอื่นจะเกรงใจสยาม

           พ่อเทพเกรงว่า ฝรั่งเศสก็จะเอาอย่าง และ สยามไม่เคยกลัวแสนยานุภาพจากชาติใด
แม่ตอบว่า
                       แสนยานุภาพจะกระไรนักหนา หากรู้จักเจรจา

พ่อเทพเจรจาความใดกับท่านกลาโหมไม่อาจได้ยินเสียง
คงไม่พ้นสารสำคัญจากแม่มณี

         ในที่สุด ท่านสมเด็จสงบลงปลงใจเห็นว่าหากขัดขืนก็จะเป็นคนแก่ขวางความเจริญบ้านเมือง

                จะให้ความเจริญเป็นเวลาของคนรุ่นหลัง จงใช้อย่างระแวงระวัง

          แล้วจึงหยิบตรามหาสุริยมณฑล สำหรับประกอบอิสริยยศสมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาศรีสุริยวงศ์

ประทับลงหนังสือสัญญา

          ท่านเซอร์แต่งกายเต็มยศพร้อมกระบี่และคณะเดินเข้าท้องพระโรง

          ท่ามกลางข้าราชบริพารสยามที่นั่งและหมอบ

ส่วนหนึ่งของเครื่องราชบรรณาการจากสมเด็จพระราชินีนาถวิคตอเรีย

          เจ้าพนักงานรัวกรับ ขุนนางสยามถวายบังคม

          คณะทูตถวายคำนับ

          เจ้าพนักงานไขม่านพระวิสูตร

          หลวงราชฤทธานนท์กราบบังคมทูลเบิกตัว "เซอยอน โบวริ่ง" ทูตอังกฤษ
อันมาแต่พระนางผู้เป็นใหญ่ เป็นเจ้าราชอาณาจักรอันผสมกันคือ ทวีปบริเตนใหญ่และ
ทวีปไอร์แลนด์พร้อมคณะ

         ท่านเซอร์ทูลเกล้าฯ ถวายพระราชสาสน์

สัญญาบาวริ่ง (http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AA%E0%B8%99%E0%B8%98%E0%B8%B4%E0%B8%AA%E0%B8%B1%E0%B8%8D%E0%B8%8D%E0%B8%B2%E0%B9%80%E0%B8%9A%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B9%8C%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B8%87)

(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/46/Bowring_Treaty_%28TH_Ver%29_001.jpg/353px-Bowring_Treaty_%28TH_Ver%29_001.jpg)



ศุภมัศดุ จุลศักราช ๑๒๑๗ ปีเถาะสัปตศก ความเจริญงามจงมีแก่บ้านเมืองเทอญ

ครั้งนี้มีทูตอังกฤษมาแต่พระนางซึ่งเปนใหญ่เปนเจ้าราชอาณาจักรอันผสมกัน คือ ทวีปปริตเตียนใหญ่ แลทวีปไอยยิแลน แลที่อื่น ๆ อันขึ้นแก่ราชอาณาจักรนั้น เข้ามาขอทำสัญญาทางพระราชไมตรีแลการค้าขายกับกรุงเทพมหานคร อมรรัตนโกสินทร มหินทรายุทธยา จึ่งพระบาทสมเด็จพระปรเมนทรมหามกุฎ สุทธสมมติเทพยพงษ วงษาดิศวรกระษัตรย์ วรขัติยราชนิกโรดม จาตุรันตบรมมหาจักรพรรดิราชสังกาศ บรมธรรมมิกมหาราชาธิราช บรมนารถบพิตร พระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว แล พระบาทสมเด็จพระบวเรนทราเมศวรมหิศเรศรังสรรค์ มหันตวรเดโชไชยมหาโหฬารคุณอดุลยเดช สรรพเทเวศรานุรักษ์ บวรจุฬจักรพรรดิราชสังกาศ บวรธรรมมิกราชบพิตร พระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัว สองพระองค์ ทรงเห็นชอบกับพระราชดำริห์พระนางเปนเจ้าเปนใหญ่ในทวีปปริตเตียนใหญ่และไอยยิแลน ร่วมพระราชประสงค์ทำหนังสือสัญญาทางไมตรี กับพระเจ้าแผ่นดินอังกฤษเมืองปริตเตนอิริลานต์ เพื่อจะให้มีผลประโยชน์แก่ราษฎรอยู่ใต้บังคับไทยแลคนในบังคับอังกฤษ จัดแจงการทำมาหากินค้าขายให้มีผลประโยชน์เรียบร้อย เพราะเหตุฉะนี้ จึ่งได้ตั้งพระไทยจะทำหนังสือสัญญาไมตรีการค้าขาย จึ่งได้ตั้งเสนาบดีให้มีอำนาจทั้งสองฝ่าย ๆ พระเจ้าแผ่นดินเมืองปริตเตนไอยยิแลนตั้งเซอยอนโบวริงเปนขุนนางลูกขุนผู้ใหญ่ ฝ่ายพระบาทสมเด็จบรมนาถบพิตร์ พระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว พระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัว ทั้งสองพระองค์ พร้อมกันกับความคิดพระราชวงษานุวงษ์ แลข้าทูลลอองธุลีพระบาททั้งปวง มอบความพระราชดำริห์แลพระราชประสงค์ ให้พระเจ้าน้องยาเธอ กรมหลวงวงษาธิราชสนิท มาประชุมแทนพระราชวงษานุวงษ์ แล้วโปรดเกล้าโปรดกระหม่อม ให้สมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาปยุรวงษ์ วรุตมพงษ์นายก สยามดิลกโลกานุปาลนนารถ สกลราชวราณาจักราธิเบนทร ปรเมนทรมหาราชานุกูล สรรพกิจมูลมเหศวรเชฐามาตยาธิบดี ตรีสรณรัตนธาดา อดุลยเดชานุภาพบพิตร์ ซึ่งโปรดเกล้าโปรดกระหม่อมให้มีอาญาสิทธิ์บังคับบัญชาได้สิทธิ์ขาดทั่วทั้งราชอาณาจักร์ กับสมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาพิไชยญาติ นรเนตรนารถราชสุริยวงษ สกุลพงษปดิฐามุขมาตยาธิบดี ไตรสรณศรีรัตนธาดา สกุลมหารัชชาธิเบนทร ปรเมนทรมหาราชวโรประการ มโหฬารเดชานุภาพบพิตร์ ซึ่งโปรดเกล้าโปรดกระหม่อมให้มีอำนาจบังคับบัญชาทั่วทั้งพระนคร กับเจ้าพระยาศรีสุริยวงษ์ สมันตพงษ์พิสุทธิ์ มหาบรุษรัตโนดม ผู้ว่าที่สมุหพระกระลาโหม ผู้สำเร็จราชการบังคับบัญชาหัวเมืองชายทะเลปากใต้ฝั่งตะวันตก กับเจ้าพระยาผู้ช่วยสำเร็จราชการกรมท่า เปนผู้สำเร็จราชการบังคับบัญชาหัวเมืองฝ่ายตะวันออก ทั้ง ๕ เปนประธาน ฝ่ายเสนาบดีไทยก็ได้ส่งพระราชลัญจกร ฝ่ายขุนนางอังกฤษได้ส่งหนังสือเจ้าวิกตอเรียซึ่งให้เข้ามาทำหนังสือสัญญากับไทย เห็นถูกต้องพร้อมกันทั้งสองฝ่าย ได้ตกลงกันตามข้อสัญญาที่เขียนไว้สืบต่อไปข้างน่า

ข้อ ๑   ว่า ตั้งแต่นี้ไปพระเจ้าแผ่นดินกรุงบริเตนไอยยิแลน กับพระเจ้าแผ่นดินที่จะสืบวงษ์ต่อไปภายน่า กับด้วยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว พระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัวทั้งสองพระองค์ ทั้งสมเด็จพระเจ้าแผ่นดินไทยที่จะสืบพระราชอิศริยยศต่อไปภายน่า ให้มีไมตรีรักใคร่กันราบคาบไปชั่วฟ้าแลดิน แต่บรรดาคนที่อยู่ในบังคับอังกฤษซึ่งเข้ามาอยู่ ณ กรุงเทพมหานครเสนาบดีฝ่ายไทยก็จะช่วยบำรุงรักษา ให้อยู่เปนศุขสบายให้ได้ค้าขายโดยสดวก มิให้ผู้หนึ่งผู้ใดฝ่ายไทยคุมเหงเบียดเบียฬ แต่บรรดาคนที่อยู่ในบังคับไทยที่จะไปอยู่ในดินแดนอังกฤษ ขุนนางอังกฤษก็จะช่วยบำรุงรักษาให้อยู่เปนศุขสบายให้ได้ค้าขายได้สดวก มิให้ผู้หนึ่งผู้ใดฝ่ายอังกฤษข่มเหงเบียดเบียฬ

ข้อ ๒   ว่า แต่บรรดาการงานของคนที่อยู่ในบังคับอังกฤษ ซึ่งเข้ามาอยู่ ณ กรุงเทพมหานคร ก็ต้องฟังบังคับบัญชาของกงสุลที่เข้ามาตั้งอยู่ ณ กรุงเทพมหานคร กงสุลจะได้ทำตามหนังสือสัญญานี้ แลข้อหนังสือสัญญาเก่าที่มิได้ยกเสียจงทุกประการ แล้วจะได้บังคับบัญชาคนในบังคับอังกฤษทำตามด้วย แล้วกงสุลจะได้รับรักษากฎหมายค้าขาย แลกฎหมายที่จะห้ามปรามมิให้คนที่อยู่ในบังคับอังกฤษ ทำผิดล่วงเกินกฎหมายของอังกฤษกับไทย ที่มีอยู่แล้วแลจะมีต่อไปภายน่า ถ้าคนที่อยู่ในบังคับอังกฤษ จะเกิดวิวาทกันขึ้นกับคนที่อยู่ในบังคับไทยกงสุลกับเจ้าพนักงานฝ่ายไทยจะปฤกษาชำระตัดสิน คนที่อยู่ในบังคับอังกฤษทำผิดกงสุลจะทำโทษตามกฎหมายอังกฤษ คนที่อยู่ในบังคับไทยทำผิด ไทยจะทำโทษตามกฎหมายเมืองไทย ถ้าคนอยู่ใต้บังคับไทยเป็นความกันเอง กงสุลไม่เอาเป็นธุระ คนที่อยู่ใต้บังคับบัญชาอังกฤษเป็นความกันเอง ไทยก็ไม่เอาเป็นธุระ แลไทยกับอังกฤษยอมกันว่ากงสุลซึ่งเข้ามาอยู่ ณ กรุงเทพมหานครนั้นยังไม่ตั้ง ต่อเมื่อทำหนังสือสัญญาตกลงลงชื่อกันแล้ว กำปั่นอังกฤษเข้ามาค้าขาย ณ กรุงเทพหานคร ใช้ธงอังกฤษมีหนังสือสำหรับลำเปนสำคัญครบ ๑๐ ลำ หนังสือสัญญาประทับตราเข้ามาถึงเปลี่ยนกันแล้ว กงสุลจึงตั้งได้

ข้อ ๓   ว่า คนซึ่งอยู่ในบังคับไทย จะไปเปนลูกจ้างอยู่กับคนอยู่ในบังคับอังกฤษ ฤๅคนไทยที่มิได้เปนลูกจ้างก็ดี ทำผิดกฎหมายเมืองไทยจะหนีไปอาไศรยอยู่กับคนอยู่ในบังคับอังกฤษ ซึ่งอยู่ในกรุงเทพฯ ถ้ามีพยานว่าทำผิดหนีไปอยู่กับคนในบังคับอังกฤษจริง กงสุลจะจับตัวส่งให้แก่เจ้าพนักงานฝ่ายไทย ถ้าคนอยู่ในบังคับอังกฤษที่เข้ามาตั้งบ้านเรือน แลเข้ามาอาไศรยค้าขายอยู่ในกรุงเทพฯ ทำผิดหนีไปอยู่กับคนในใต้บังคับไทย ถ้ามีพยานว่าทำผิดหนีไปอยู่กับคนในบังคับไทยจริง กงสุลจะขอเอาตัว เจ้าพนักงานฝ่ายไทยจะจับตัวส่งให้ถ้าพวกจีนคนไรว่าเปนคนอยู่ในบังคับอังกฤษ ไม่มีสำคัญสิ่งไรเปนพยานว่าเปนคนอยู่ในบังคับอังกฤษ กงสุลก็ไม่รับเอาเป็นธุระ

ข้อ ๔   ว่า คนอยู่ในบังคับอังกฤษจะมาค้าขายตามหัวเมืองชายทเลซึ่งขึ้นแก่กรุงเทพฯ ก็ค้าขายได้โดยสดวก แต่จะอาไศรยอยู่ได้ที่เดียวก็แต่ในกรุงเทพฯ ตามในจังหวัดซึ่งกำหนดไว้ในหนังสือสัญญา ประการหนึ่งคนอยู่ในบังคับอังกฤษจะมาเช่าปลูกโรงปลูกเรือนปลูกตึก แจะซื้อโรงซื้อเรือนซื้อตึก พ้นกำแพงออกไปในกำหนด ๒๐๐ เส้น คือสี่ไมล์ อังกฤษเช่าได้ แต่จะซื้อที่ซื้อไม่ได้ ถ้าอยู่ถึง ๑๐ ปีแล้วจึ่งจะซื้อได้ ถ้าอยู่ยังไม่ถึง ๑๐ ปี ท่านเสนาบดีจะโปรดให้ซื้อก็ซื้อได้ แลที่นอกกำหนด ๒๐๐ เส้นนั้น คนอยู่ในบังคับอังกฤษจะซื้อจะเช่าที่เรือนที่สวนที่ไร่ที่นา ตั้งแต่กำแพงเมืองออกไปเดินด้วยกำลังเรือแจวเรือภายทาง ๒๔ ชั่วโมง จะซื้อจะเช่าเมื่อไรก็ซื้อได้เช่าได้ แต่เมื่อคนอยู่ในบังคับอังกฤษจะซื้อที่ซื้อเรือนจะต้องบอกกงสุล ๆ จะได้บอกเจ้าพนักงานฝ่ายไทย เจ้าพนักงานกับกงสุลเห็นว่าคนที่จะซื้อที่นั้น เปนคนจะทำมาหากินโดยจริง เจ้าพนักงานกับกงสุลจะช่วยว่ากล่าวให้ซื้อตามราคาสมควร แล้วจะได้ดูแลปักที่วัดที่ทำหนังสือประทับตราเจ้าพนักงานให้ไว้เปนสำคัญ แล้วจะได้ฝากฝังเจ้าเมือกรมการให้ช่วยดูแลทำนุบำรุงด้วย แลให้ผู้ที่ไปอยู่นั้นฟังบังคับบัญชาเจ้าเมืองกรมการตามยุติธรรม ค่าธรรมเนียมที่ทำไร่ทำสวน ราษฎรบ้านนั้นเมืองนั้นต้องเสียอย่างไรก็ให้เสียตามชาวบ้านนั้นชาวเมืองนั้น ถ้าในกำหนดสามปีแล้วผู้ที่ซื้อไม่มีทุนรอนฤๅแชเชือนเสียมิได้ตั้งการปลูกสร้าง เสนาบดีจะคืนเงินค่าที่ให้ จะตัดสินคืนเอาที่นั้นเสีย

ข้อ ๕   ว่า คนอยู่ในบังคับบัญชาอังกฤษที่เข้ามาอาไศรยอยู่ ณ กรุงเทพมหานคร ต้องไปบอกแก่กงสุลให้จดชื่อไว้ ถ้าคนเหล่านี้จะออกไปทะเล ฤๅจะไปเที่ยวเกินกำหนด ๒๔ ชั่วโมงตามสัญญาไว้ ที่จะให้คนในบังคับอังกฤษอยู่กงสุลจะไปขอหนังสือเบิกล่องเจ้าพนักงานฝ่ายไทยให้ไป ถ้าคนในบังคับอังกฤษจะกลับออกไปกรุงเทพฯ ถ้าขุนนางเจ้าพนักงานฝ่ายไทยบอกแก่กงสุลว่ามีเหตุควรจะห้ามมิให้ออกไป กงสุลก็จะมิให้ออกไป ถ้าคนอยู่ในบังคับอังกฤษไปเที่ยวในระหว่าง ๒๔ ชั่วโมง กงสุลจะเขียนเปนหนังสือไทยให้ไป ว่าคนนั้นชื่ออย่างนั้นรูปร่างอย่างนั้นมีธุระอย่างนั้น และจะต้องให้เจ้าพนักงานฝ่ายไทยประทับตราหนังสือให้ไปเปนสำคัญด้วย เจ้าพนักงายฝ่ายไทยดูหนังสือแล้วให้คืนหนังสือให้ปล่อยตัวไปโดยเร็ว ถ้าไม่มีหนังสือกงสุลประทับตราเจ้าพนักงานฝ่ายไทยไปสำหรับตัวสงไสยว่าเปนคนหนีก็ยึดเอาตัวไว้ แล้วให้มาบอกความแก่กงสุลให้รู้

ข้อ ๖   ว่า คนซึ่งอยู่ในบังคับอังกฤษจะเข้ามาเที่ยว แลจะเข้ามาอาไศรยอยู่ ณ กรุงเทพฯ จะถือสาศนาคฤษเติน ไทยก็ไม่ห้ามปราม เมื่อจะสร้างวัดขึ้นจะทำได้ก็แต่ในที่เสนาบดีจะโปรดให้ ถ้าคนอยู่ในบังคับอังกฤษ ซึ่งจะเข้ามาอยู่ในกรุงเทพฯ จะจ้างคนซึ่งอยู่ใต้บังคับไทยมาเปนลูกจ้าง เสนาบดีฝ่ายไทยจะไม่ห้ามปราม ถ้าคนที่มีมุลนายจะมารับจ้างอยู่กับคนอยู่ในบังคับอังกฤษมุลนายไม่รู้ มุลนายจะมาเอาตัวไปก็เอาไปได้ ถ้าคนในบังคับอังกฤษไปจ้างคนในใต้บังคับไทยเปนลูกจ้าง ไม่ได้ทำสัญญากับมุลนายเขา ภายหลังถ้าเกี่ยวข้องสิ่งหนึ่งสิ่งใด เสนาบดีฝ่ายไทยไม่ชำระให้

ข้อ ๗   ว่า กำปั่นรบจะเข้ามาทอดน่าด่านเมืองสมุทรปราการเข้ามาทอดได้ แต่จะขึ้นมา ณ กรุงเทพฯ ไม่ได้ เมื่อกำปั่นรบชำรุดจะต้องเข้าอู่ เสนาบดีเจ้าเมืองกรมการเห็นว่าชำรุดจริงจะยอมให้เอามาเข้าอู่ ถ้าจะมีขุนนางถือหนังสือพระเจ้าแผ่นดินกรุงบริเตนให้มาด้วย กำปั่นรบเข้ามา ณ กรุงเทพฯ จะให้ขึ้นมาแต่ลำเดียว ต้องให้ขึ้นมาทอดอยู่ใต้ป้อมป้องปัจจามิตร ป้อมปิจปัจจนึก อย่าให้ขึ้นมาพ้นป้อมเว้นไว้แต่เสนาบดีจะโปรดให้ขึ้นมาพ้นป้อมจึ่งขึ้นมาได้ ถ้าไม่มีเรือรบอังกฤษอยู่ในกรุงเทพฯ คนอยู่ในบังคับอังกฤษจะวิวาทกันขึ้นน กกงสุลจะไประงับ ไทยจะให้ทหารไปช่วยกงสุลระงับภอระงับได้

ข้อ ๘   ว่า ค่าธรรมเนียมปากเรือที่เคยเรียกแต่ลูกค้าอังกฤษตามสัญญาเก่าซึ่งทำไว้ในคฤษตศักราช ๑๘๒๖ ปีนั้น จะยอมเลิกเสียตั้งแต่หนังสือสัญญานี้ใช้ได้ พ้นนั้นไปจะต้องเสียแต่ภาษีสิ่งของขาเข้าขาออก สินค้าเข้าจะต้องเสียภาษี ๑๐๐ ละสาม จะเสียเปนของฤๅจะเสียเปนเงินคิดราคาตามราคาท้องน้ำ สุดแต่ให้เจ้าของจะเสีย ถ้าของเสียภาษี ๑๐๐ ละสามแล้วของจำหน่ายไม่ได้จะเหลือกลับออกไปมากน้อยเท่าใด ต้องคิดภาษีสิ่งของที่เหลือคืนให้แก่เจ้าของให้ครบ ถ้าราคาสิ่งของไม่ตกลงกันต้องไปบอกกงสุล ๆ จะเรียกพ่อค้าคนหนึ่งฤๅสองคน เจ้าพนักงานฝ่ายไทยก็จะเรียกพ่อค้าคนหนึ่งฤๅสองคนช่วยตีราคาภอสมคววร ถ้าลูกค้าอยู่ในบังคับอังกฤษจะบันทุกเอาฝิ่นเข้ามา ณ กรุงเทพฯ ไม่ต้องเสียภาษี แต่ต้องขายฝิ่นให้แก่เจ้าภาศี ถ้าเจ้าภาษีไม่ซื้อฝิ่นไว้ ให้บันทุกกลับออกไปไม่ต้องเสียอะไร ถ้าลูกค้าอยู่ในบังคับอังกฤษ เอาฝิ่นไปลักลอบขายทำผิดสัญญาข้อนี้ ให้ริบเอาฝิ่นไปเสียให้สิ้น แลของที่เปนสินค้าจะบันทุกออกไปนั้น ตั้งแต่ของสิ่งนั้นเกิดมาจนได้เปนสินค้าบันทุกกำปั่นออกไป ให้เสียภาษีแต่ชิ้นเดียว ของสิ่งไรที่เปนสินค้าในกรุงเทพฯ จะเรียกเปนสมพักษร ฤๅจะเรียกเปนภาษีป่าภาษีในกรุงเทพฯ ภาษีปากเรืออย่างไร ได้กำหนดแจ้งในพิกัดอยู่กับหนังสือสัญญาแล้ว ได้ยอมกันเปนชัดว่าของสิ่งหนึ่งสิ่งใดที่ต้องเสียภาษีข้างในแล้วเมื่อลงเรือไม่ต้องเสีย พวกลูกค้าอยู่ในบังคับอังกฤษจะซื้อสินค้ายอมให้ซื้อ แต่ผู้ทำผู้ปลูกแลของที่เขาขายนั้น ถ้าผู้ใดผู้หนึ่งจะซื้อยอมให้ขาย มิให้ผู้ใดผู้หนึ่งขัดขวางห้ามปรามภาษีที่กำหนดในพิกัดสัญญานี้ สินค้าที่บันทุกเรือไทยเรือจีนที่เคยเสียแลว ฝ่ายไทยจะยอมลดภาษีให้เรือไทยเรือจีนแลชาติอื่น ๆ ก็จะยอมลดให้ลูกค้าซึ่งอยู่ในบังคับอังกฤษเหมือนกัน ลูกค้าอยู่ในบังคับอังกฤษจะเข้ามาต่อเรือ ณ กรุงฯ เสนาบดียอมให้ต่อแล้วก็ต่อได้ แลเข้าปลาเกลือของสามสิ่งนี้ที่กรุงฯ ไม่บริบูรณ มีหมายประกาศห้ามไม่ให้ออกไปก็ได้ เงินทองแลของสำหรับตัวเข้าออกไม่ต้องเสียภาษี

ข้อ ๙   ว่า ความในกฎหมายซึ่งติดในสัญญานี้ กงสุลกับเจ้าพนักงานฝ่ายไทยพร้อมกันจะต้องรักษา แลจะต้องบังคับให้คนทั้งปวงกระทำตามกฎหมาย เจ้าพนักงานฝ่ายไทยกับกงสุลจะคิดจัดแจงเพิ่มเติมกฎหมาย หวังจะรักษาหนังสือสัญญาให้เจริญก็ทำได้ เงินที่ปรับไหมแลของที่ริบเพราะทำผิดสัญญานี้ ต้องส่งเปนของแผ่นดินก่อน เมื่อกงสุลจะเข้ามาตั้งในกรุงฯ เจ้าของเรือแลกัปตันนายเรือจะว่าด้วยการค้าขายกับเจ้าพนักงานฝ่ายไทยก็ได้

ข้อ ๑๐   ว่า ถ้าฝ่ายไทยยอมให้สิ่งใด ๆ แก่ชาติอื่น ๆ นอกจากหนังสือสัญญานี้ ก็จะต้องยอมให้อังกฤษ แลคนในบังคับอังกฤษเหมือนกัน

ข้อ ๑๑   ว่า เมื่อพ้น ๑๐ ปี ตั้งแต่ประทับตราเปลี่ยนหนังสือสัญญานี้แล้ว ถ้าฝ่ายไทยฝ่ายอังกฤษจะขอเปลี่ยนข้อใด ๆ ในสัญญานี้ แลข้อใด ๆ ในหนังสือสัญญาเก่า ซึ่งทำไว้ในคฤษตศักราช ๑๘๒๖ ปี ซึ่งมิได้ยกเสียนั้น แลข้อใด ๆ ในกฎหมายค้าขายแลพิกัดภาษีที่ติดอยู่กับหนังสือสัญญานี้แลกฎหมายจะทำต่อไปภายน่า เมื่อบอกให้รู้ก่อนปีหนึ่ง แล้วจะตั้งขุนนางฝ่ายไทยฝ่ายอังกฤษเปลี่ยนแปลงเพิ่มเติมได้ ตามแต่เห็นควรเห็นชอบด้วยกันทั้งสองฝ่าย

ข้อ ๑๒   ว่า หนังสือสัญญานี้ทำไว้เปนอักษรไทยฉบับหนึ่งเปนอักษรอังกฤษฉบับหนึ่งข้อความต้องกัน เมื่อหนังสือสัญญญาประทับตราเข้ามาเปลี่ยนกันแล้วใช้ได้ เมื่อวันที่ ๖ เดือนเอปริล คฤษตษักราช ๑๘๕๖ ปี คิดเปนไทย ณ วันอาทิตย์เดือนห้า ขึ้นค่ำหนึ่ง จุลศักราช ๑๒๑๘ ปีมโรงอัฐศก ผู้สำเร็จราชการฝ่ายไทยฝ่ายอังกฤษทำหนังสือสัญญานี้ เขียนเปน ๔ ฉบับ ลงชื่อประทับตราด้วยกันทั้งสองฝ่าย ทำไว้ในกรุงเทพมหานครอมรรัตนโกสิทรมหินทรายุทธยา ณ วันพุฒ เดือน ๖ ขึ้นสองค่ำ ปีเถาะสัปตศก

          (ลงชื่อประทับตรา) เซอยอนโบวริง ราชทูตอังกฤษ

          (ลงชื่อประทับตรา) ท่านผู้สำเร็จราชการฝ่ายไทย ห้าดวง

^ ตกใจด้วยว่ามาแบบยาวเหยียด

              พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงมีดำรัสต้อนรับเป็นภาษาอังกฤษ
ทรงถามถึงการทำสนธิสัญญา

              หลังจากที่ท่านเซอร์ทูลตอบเป็นภาษาอังกฤษ หลวงราชฤทธานนท์ก็แปลเป็นภาษาไทย
ด้วยเสียงอันดังเพื่อให้เหล่าขุนนางในท้องพระโรงได้ยินโดยทั่วกัน

เครื่องราชบรรณาการชิ้นสำคัญ

จาก http://www.chumphon-tcs.com/srt/history1.html

ปฐมบทรถไฟไทย

       ในรัชสมัยแห่งพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๔ ตรงกับยุคที่สหราชอาณาจักรแผ่
แสนยานุภาพครอบคลุมไปทั่วทั้งทวีปแอฟริกาและเอเซียตะวันออก และในยุคนี้เองกิจการรถไฟสายแรก
ของโลกได้ก่อกำเนิดขึ้นในเกาะอังกฤษ ซึ่งได้แก่ทางรถไฟสายดาร์ลิงตัน - สต็อคตัน ( Darlington - Stockton )
ระยะทาง ๑๒ ไมล์ เปิดเดินเมื่อพุทธศักราช ๒๓๖๖ ตามด้วยทางรถไฟสายที่สองเดินระหว่างเมืองลิเวอร์พูล -
แมนเชสเตอร์ ( Liverpool - Manchester ) ซึ่งเปิดการเิดินรถในเดือนตุลาคม พุทธศักราช ๒๓๗๓

           รถไฟจำลองที่เป็นเครื่องราชบรรณาการนี้ เป็นรถไฟจำลองย่อส่วนจากของจริง ประกอบด้วย
รถจักรไอน้ำและรถพ่วงครบขบวน เดินบนรางด้วยแรงไอน้ำทำนองเดียวกับรถใหญ่ที่ใช้อยู่ในเกาะอังกฤษ
ซึ่งสมเด็จพระราชินีวิคตอเรียทรงมีพระราชประสงค์จะให้เป็นเครื่องดลพระราชหฤทัยพระบาทสมเด็จ
พระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวให้ทรงคิดสถาปนากิจการรถไฟขึ้นในราชอาณาจักรไทยเช่นเดียวกับสหราชอาณาจักรบ้าง    
ปรากฎว่ารถไฟจำลองดังกล่าวยังผลให้เกิดความสนใจขึ้นในราชสำนักและปวงชนชาวไทยในสมัยนั้นเป็นอย่างยิ่ง

        ตรัสเป็นภาษาอังกฤษต่อว่า อย่าหวังอะไรมากนักจากสยามซึ่งเป็นป่าเป็นดงเสียส่วนมาก
ท่านเซอร์ทูลว่าการค้าจะเปลี่ยนสยามจากป่าเป็นสวน

          ทรงถามว่ากำปั่นรบจะออกจากสยามเมื่อไร

           ท่านเซอร์ทูลตอบว่า เมื่อการลงนามสนธิสัญญาในวันพรุ่งนี้เรียบร้อยแล้ว เรือจะไปรอที่ปากน้ำ

           สุดท้ายตรัสว่า When everything is done I hope that this goodwill will make us good friends.

         จบช่วงนี้ที่การเจรจาสนธิสัญญากับอังกฤษที่มาพร้อมกำปั่นรบลุล่วงไปโดยสวัสดิภาพ
ไม่เกิดการสู้รบ

           หนังได้พาคนดูเข้าถึงท้องพระโรงพร้อมท่านเซอร์พบเห็นฉากใหญ่อลังการติดตา
           ช่วงจากนี้ไปสยามดูเหมือนจะโล่งใจผ่อนคลายไปได้พักหนึ่ง พ่อเทพกับแม่มณีมีเวลา
ผูกไมตรีสมัครสมาน แต่ก็ไม่ลืมห่วงชาติบ้านเมือง

           จากผู้ดีอังกฤษ - บริเตนใหญ่ ไอร์แลนด์แล้ว มหาอำนาจชาติต่อไปที่กำลังจะรุกเข้ามา -
ว่าที่ผู้ร้ายฝรั่งเศส  

จากหนังสือ The Kingdom of Siam โดยจอห์น บาวริ่ง

บรรยายข้อความการเข้าเผ้าพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวดังนี้

ร.๔ : We must not expect too much from Siam. It was mostly a jungle.

ท่านเซอร์ : The Commerce would make the jungle a garden, and that my own now cultivated country was once almost a wilderness

ร.๔ : Your contry is a garden ?

ท่านเซอร์ : We owned our progress to trade.

^ บทสนทนาในหนังตอนนี้คล้ายๆ กับที่คุณ siamese ได้นำมาแสดงไว้

           ข้าเกิดที่แม่น้ำสายนี้ และข้าจะตายกับแม่น้ำสายนี้

พ่อเทพพาแม่มณีมาที่ริมฝั่งเจ้าพระยา พ่อเผยความทุกข์ร้อนใจด้วยเป็นห่วงชาติบ้านเมือง

          อังกฤษกับฝรั่งเศสพร้อมจะผ่าเราออกเป็นสองเสี่ยง

         พ่อเทพยังได้เผยเรื่องสำคัญว่า สยามได้เตรียมการต่อสู้กับต่างชาติอย่างเงียบๆ
ให้แม่มณีมองไปยังอีกฟากฝั่งแม่น้ำ ณ ศูนย์กลางแผ่นดิน ที่นั่นเป็นที่เก็บอาวุธลับของสยาม
ที่คนร่ำลือกัน
                แสนยานุภาพอาวุธนั้นสู้กับทั้งโลกได้

           คืนนั้นฟ้าแลบฟ้าร้อง พ่อเทพพาแม่มณีเข้าไปในพระที่นั่งภูวดลทัศไนย

         เพื่อให้แม่มณีได้เห็นแสนยานุภาพที่พระเจ้าแผ่นดินทรงเก็บรักษาไว้ให้พวกเรา

          อาวุธลับกับคำร่ำลือ และตำแหน่งศูนย์องศาอยู่ที่หอนาฬิกาแห่งสยาม

.

         แสนยานุภาพของพระเจ้าแผ่นดินผู้เป็นปราชญ์แห่งสยาม

         ทรงจัดเตรียมไว้ให้สยาม

        ด้วยสิ่งเหล่านี้ทำให้พ่อเทพยอมถวายกายถวายใจให้ได้ และหวังว่าคนรุ่นต่อๆ ไป
ได้เข้าใจและรู้จักอาวุธที่มีค่า และเข้าใจว่าคนรุ่นนี้ทำอะไรไว้ให้

          แม่มณีเล่าว่าในยุคของเธอนั้นพวกเราอ่านออกเขียนได้กันหมด ซึ่งพ่อเทพว่า
แม่มณีเพ้อถึงอนาคตแต่ก็ถือว่าเป็นคำชม
           แม่เล่าต่อว่าเรามีหอหนังสือมากมาย มีหนังสือวางขายทุกมุมถนน แต่   
                    ลูกหลานเราปีหนึ่งอ่านหนังสือแค่คนละ ๖ บรรทัด

          ท่านกลาโหมตกใจอุทานว่า ฉิบหายแล้ว บ้านเมืองกู อย่าให้พระเจ้าอยู่หัวทรงรู้
ท่านจะทรงพระประชวรหนัก
            พ่อตรีสงสัยว่าชาวสยามในอนาคตอ่านหนังสือกันช้านักหรือ

ห้องสมุดใต้หอนาฬิกานี้มีจริงหรือไฉน

 ???

เคยตั้งกระทู้ไว้เมื่อประมาณ ๕ ปีที่แล้ว ครับ

          คนไทยอ่านหนังสือกันคนละ ๗ ๖ บรรทัด ต่อปี

http://www.reurnthai.com/index.php?topic=2252.0    

          (หัวข้อกระทู้เป็น ๗ บรรทัดตามเนื้อหาในข่าว เมื่อเช็คจากหนังแล้วจึงได้ระบุแก้
ในความเห็นภายหลังว่า ๖ บรรทัด)

           อยากทราบเช่นกัน

http://www.youtube.com/watch?v=YYuvlquj-Vs

 ;D

หากอ้างถึงกำเนิดหอพระสมุดแล้วก็ไม่พบว่ามีการเอ่ยถึงหนังสือที่เข้ามาเก็บในหอนาฬิกาแห่งนี้

ชอบทับหลังลายฝรั่งที่ปรับจากลายเขมรสมัยก่อนเมืองพระนคร ใน คคห.ที่ 255 ครับ
(คาดว่าน่าจะเป็นไพรกเมง เพราะวงโค้งเหยียดตรงแล้ว 555+)

แต่โดยส่วนตัวค่อนข้างมั่นใจว่าคนสมัย ร.4 ไม่น่าจะรู้เรื่องอะไรดีถึงขนาดนั้น
(ขนาดเรื่องของนครวัดยังรู้ครึ่ง ไม่รู้ครึ่งเลย เหอๆ)...
แต่ก็นับว่าเป็นความคิดของคนออกแบบศิลป์ที่ดูน่ารักดีครับผม

คคห.ที่ ๒๒๕ กระมัง

หากเป็น ๒๕๕ จริง คุณติบออาจจะมาจากอนาคตเฉกเช่นแม่มณี

 ???   ;)

^  :o

Francois Xavier จรดปากกาบันทึก

                  มารียองเป็นสาวโสด ฉลาดเกินหญิงชาวสยาม

          เธอมาพร้อมกับคำเจรจาผิดยุคผิดสมัย ผิดธรรมเนียมแห่งสยาม

           เธอกล่าวถึงสิ่งต่างๆ ที่ไม่มีใครเข้าใจ กล่าวถึงกาลเวลาที่ยังมาไม่ถึงอย่างไร้สาระ
ทำนายอนาคตเหมือนคนบ้า
     

           ที่บ้านปัจจุบัน ขณะที่แม่และเพื่อนสนิทของเมนี่ปรึกษากันเรื่องความผิดปกติของเมนี่
ที่หายตัวไปเป็นพักๆ และตอบทุกครั้งว่าไปห้องสมุด
           พ่อมาเยี่ยมถึงบ้าน

          ที่ภพอดีต พ่อเทพพาแม่มณีเดินชมสวน ชมวัด

           ลงเรือ ขึ้นม้า โดยมีพ่อตรีได้แต่เมียงมอง

          พ่อเทพลอบมองแม่แต่แล้วต้องแสร้งทำเมินเมื่อแม่มองกลับมา ไม่กล้าสบตา

           พ่อว่าแม่มณีนุ่งซิ่น ฟันขาวเป็นลาวไม่สวย ต้องแต่งตัวสมฐานะไม่ให้อับอายถึง
ท่านเจ้าคุณ

          พ่อเผยความนัยอาลัยแม่

                      ไม่รู้ว่าจะจากไปเมื่อไร แล้วจะได้กลับมาพบกันอีกหรือเปล่า
                      อยากให้อยู่เรื่อยไป พอใจให้แม่มณีอยู่ที่นี่

           วันต่อมา พ่อเทพพายเรือพาแม่มณีที่นุ่งผ้าจีบหน้านาง ห่มสไบ ประดับอาภรณ์
เครื่องทองงดงามไปยังแพแห่งหนึ่ง

          F CHIT

          ..................

          Established 1863

         ฟรานซิส จิตร

          ฝ่ายจัดแสง 

            ตากล้อง

          ตาจ้อง

          มอง ภาพนาง

เกลียดสไบยกทองในความเห็นที่ 2 เป็นที่สุดครับ
เท่าที่คุ้นตากับภาพถ่ายเก่าสมัย ร.4 มาร่วม 100 รูป
ผมไม่เคยเห็นใครทรงสะพักยกได้เลย... นอกจากสมเจพระเทพศิรินทร์
และพระภูษาที่ทรง ก็เป็นผ้าอัตลัต ที่ยกทองเป็นลายห่างๆ...
ไม่ใช่เยียรบับที่ทอลายมาเต็มผืน เหมือนแฟชั่นยุครัชกาลที่ 5 อย่างนี้

ขนาดเจ้าจอมรุ่นใหญ่อย่างเจ้าจอมมารดาเที่ยงยังไม่เคยกล้าทรงสะพักชนิดนี้
คนจัดเสื้อผ้าเขาคิดว่ายัยมณีเป็นใคร มาจากไหนหรือ?


ปล. วิธีจัดของเวลาถ่ายภาพอย่างนั้น วางช้อนทองลงไปอีกคันเดียว...
แม่มณีจะมียศเท่าคุณจอมมารดาเปี่ยมแล้วกระมัง...
เจ้าจอมคนอื่นๆ ที่ยศไม่ได้ถึงกับใหญ่อะไรมากนัก
เวลาถ่ายภาพยังถือหีบ วางแจกันแค่คนละชิ้นสองชิ้นเองนะครับ เหอๆ


ปล.2 เคยคิดว่าจะไม่จับผิดหนังเรื่องนี้แล้วนะครับ..
มาเจอะกระทู้คุณ SILA เข้า... สันดานเก่ากลับมาอีกแล้วครับ :P

          หมายถึงความเห็น ๒๔๕ กระมัง


            ช่วยอธิบายเรื่องการจัดพร็อพประกอบภาพถ่ายสมัยก่อนที


           จับ(ผิด)อีกเถิด อ่านเพลิน สนุกดี คุณติ(บอ) ;D

ขอบพระคุณ คุณ SILA ที่ยังไม่ต๊กกะจัยกับความหัวฟัดหัวเหวี่ยงของผมไปเสียก่อน
ขออนุญาตเล่าเองเท่าที่ได้ค้นภาพถ่ายเก่ามาไว้ให้ฟังเป็นการไถ่โทษนะครับ


เรื่องพรอพเวลาถ่ายภาพ ขออนุญาตตอบคร่าวๆแล้วกันนะครับ
ว่าดูเผินๆเหมือนว่าจะเป็นของที่วางไว้สวยๆ
แต่โดยมากแล้วของพวกนี้มักเป็นเครื่องยศด้วยกันทั้งนั้นครับ

เท่าที่ผมมีโอกาสได้เห็นภาพถ่ายเก่าทั้งสาวชาววัง และภริยาขุนนางมาบ้าง
ดูเหมือนว่าท่านผู้หญิงพัน (ภรรยาสมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาศรีสุริยวงศ์)
จะเป็นภริยาขุนนางที่มีพรอพวางมากที่สุด คือ หีบ และกระโถนใบเล็กอย่างละใบ

ส่วนคุณหญิงกลาง (บุตรีสมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาศรีสุริยวงศ์)
มีเพียงกระโถนใบเดียว เท่านั้นครับ

สาวๆ อื่นๆ ที่ทราบนาม(และพระนาม)บ้าง ไม่ทราบนาม(และพระนาม)บ้าง
ที่เหลือก็ล้วนแล้วแต่นั่งพรมบ้าง นั่งเก้าอี้บ้าง นั่งตั่งบ้าง ยืนบ้าง ถ่ายภาพ
บางภาพก็มิใช่เก้าอี้ธรรมดา แต่เป็นเก้าอี้ที่พบว่าเจ้านายผู้ชาย (ที่ทราบพระนาม)
ทรงฉายพระรูป หรือขุนนางชั้นผู้ใหญ่เคยถ่ายภาพไว้ด้วยเช่นกัน

หากสาวไหนจะมีพรอพโผล่มาให้เห็นบ้าง ก็มักต้องใส่เครื่องเพชรชิ้นโตๆ
มีเข็มขัด หรือ สังวาลทอง เป็นต้น หรือไม่ก็ต้องนุ่งผ้าลายจากต่างประเทศเป็นอย่างน้อย
(ก็เป็นอันสรุปได้ทันทีว่าคงไม่ใช่แค่คนธรรมดาเป็นแน่)

ถ้าเป็นอย่างนี้... หญิงประหลาด โผล่มาจากต่างถิ่น
พูดจารู้เรื่องครึ่ง ไม่รู้ความครึ่ง อย่างคุณมณี...
มีสิทธิ์อะไรจะมาแต่งตัวเทียมเจ้าได้หรือครับ?
สำหรับผมแค่หลวงเทพพาเธอไปถ่ายรูปได้ก็นับว่าแปลกเต็มทีแล้วล่ะครับ


ปล. ดูเหมือนว่าคีย์บอร์ดเคาะตัวเลขผมจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่
ขอโทษคุณ SILA ด้วยนะครับ ที่ต้องมาแก้เลขให้อีกแล้ว แหะๆ

ในรัชกาลที่ ๕ เป็นร้านฟรานซิศแอนด์ซัน

 ;D

แก้เป็น ฟรานซิศจิตรแอนด์ซัน

 :(

เรื่องราว F CHIT

           http://www.oknation.net/blog/print.php?id=682574

รูปถ่ายตัวเอง Luang Akani Naruemitr (Francis Chit)

จาก        http://www.soravij.com/aristocracy/FrancisChit/francischit.html

           พ่อหันด้านข้างคุยกับแม่ซึ่งตั้งข้อสงสัยว่าลูกเกลียดเรา แต่พ่อว่าเมนี่เกลียด
ที่เราชิงชังกันมากกว่า และเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับการที่เมนี่หายไปซึ่งขึ้นอยู่กับว่าเมนี่
จะกลับมาหรือไม่
 

            เมื่อแม่ถามพ่อว่ารู้หรือว่าเมนี่ไปไหน พ่อก็ปฎิเสธไม่รู้ เมนี่มีเหตุผลที่จะหายไปและ
ที่จะกลับมา ถ้าไม่กลับมา ก็แสดงว่าเมนี่มีอะไรบางอย่างที่ต้องการจะบอกเรา
             พ่อยังว่า สิ่งใดที่ผิดพลาดไป เราพยายามแก้ไขแล้วก็ต้องอดทนกับสิ่งที่ไม่อาจแก้ไขได้
เท่านี้คือสิ่งที่เมนี่ต้องการ

          ที่บ้านท่านกลาโหม บ่าววุ่นวายตามหาตัวแม่มณีซึ่งหายกลับมาปัจจุบัน

          ที่บ้านเมื่อเมนี่กลับมา กุล เพื่อนรักซักถามเมนี่ที่หายตัวไปด้วยความห่วงใย
เมนี่ซึ่งรู้สึกว่าเป็นการยากที่จะหาคำอธิบายประสบการณ์เหลือเชื่อของตนได้ พยายามเล่า
ให้เพื่อนฟังถึงดินแดนที่เธอไปพานพบมา             

           ดินแดนนั้นงดงามมากแม้จะเป็นแดนเถื่อน พวกเขาซึ่งถูกเรียกว่าชาวเถื่อนนั้นเป็นนักสู้
ไม่ยอมทิ้งแผ่นดิน

          พวกเขาก็คือพวกเรา ที่นั่นคือที่นี่ที่พวกเราอยู่กัน และ พวกเขาคือปู่ย่าตายายของเรา

          พ่อเทพอาลัยหาแม่มณีอยู่"ที่นั่น"

          กุลไม่สามารถทำใจยอมรับเรื่องเล่าเหลือเชื่อของเมนี่ได้ คิดว่าเมนี่ปกปิดความจริง
เพราะไม่ไว้ใจเธอจึงออกอาการงอนกล่าวตัดพ้อแล้วลุกเดินจากไป

           เสียงพ่อเทพพูดถึงแม่น้ำสายนี้ที่เป็นที่เกิดกำลังอยู่ในอันตรายใหญ่หลวง และ
ถามแม่มณีว่าจะทอดทิ้งแม่น้ำที่เป็นที่เกิดของพ่อเทพไปหรือ       

ติดใจความเห็นของติบอ    อยากจะขอให้ช่วยวาดภาพว่า แม่มณีในความเป็นจริง(หากทวิภพเป็นเรื่องจริง) หล่อนควรจะนุ่งห่มอย่างไหนไปให้ช่างถ่ายรูป
เดาว่าคงจะเป็นสไบสองชั้น เป็นผ้าธรรมดา แบบนางพิมพิลาไลย   ผ้านุ่งเห็นจะไม่ใช่ผ้ายกทองเป็นแน่  เกินหน้าสตรีสามัญ     นุ่งผ้าลายเห็นจะพอกระมัง?

ขออนุญาตเดาคำตอบของ อ.เทาชมพู
ด้วยชุดเครื่องแต่งกายสมัยรัชกาลที่ 4 นะครับ
เพราะถ้าเปลี่ยนแผ่นดินเข้ารัชกาลที่ 5 แล้ว
กรมพระยาสุดารักษ์ราชประยูรทรงปรับเครื่องแต่งกายไปบ้าง
แฟชั่นเครื่องแต่งกายระยะนั้นก็เปลี่ยนใหม่ไวมากครับ

สมมุติง่ายๆ ว่าคุณมณีเป็นสตรีที่ได้รับการยกย่องจากบ้านขุนนางใหญ่สักบ้าน
(คงต้องใหญ่กว่าระดับคุณหลวงขึ้นไป อาจจะเป็นคุณพระ หรือพระยา)

เครื่องแต่งกายของคุณมณีก็คงมีไม่เกินระดับคุณข้าหลวงในวังทั่วไปครับ
จะห่มผ้าชั้นเดียว, ห่ม 2 ชั้น, หรือห่มสไบทับเสื้อก็คงได้ ไม่ผิดครับ
เสื้อชั้นใน กับสไบชั้นในมีค่าเท่ากัน แต่จะห่มชั้นเดียวก็พบบ้างครับ

เพราะในภาพถ่ายเก่าสตรีสามัญที่ไปชักภาพ
และดูวิธีการวางตัวในภาพถ่ายแล้วพวกเธอไม่ใช่เชื้อพระวงศ์แน่ๆ
ก็นุ่งห่มอย่างนี้ได้ด้วยกันทั้งนั้นครับ

ผ้านุ่งโดยมากเท่าที่ผมเพ่งเอาจากภาพถ่ายเก่า
สักครึ่งหนึ่งมักมองไม่เห็นลายแล้ว
แต่ก็ต้องระวังไว้ เพราะว่าในภาพไม่เห็นลาย
ก็ไม่ได้หมายความว่าเนื้อผ้าของจริงจะไม่มีลายนี่ครับ
เป็นไปได้ ว่าคุณมณีจะนุ่งผ้าพื้น.. แต่เก็บตัวเลือกนี้ไปก่อน

เดาเอาจากฝั่งมีลายน่าจะสนุกกว่าครับ
เพราะผ้าพื้นธรรมดาไม่น่าจะเป็นของหายากนัก

พวกผ้านุ่งในภาพถ่ายสมัย ร.4 ที่พอเห็นบ้างว่ามีลาย
มักเป็นผ้าพิมพ์ลาย-เขียนที่สั่งมาจากต่างประเทศ
หรือผ้ายกลายเล็กๆ ที่อาจจะทอมาจากต่างประเทศเช่นกัน
ถ้าเห็นสตรีสามัญนุ่งแล้ว
เป็นอันว่าผมยังไม่เคยพบภาพผ้าที่มีลายสังเวียนคือลายขอบที่ริมผ้าสักผืน

ขนาดพระบรมฉายาลักษณ์ขององค์สมเด็จพระเทพศิรินทร์เอง
ก็ยังไม่พบสักองค์ ว่าทรงผ้านุ่งมีลายสังเวียนขอบ

ข้อนี้ถ้าอาจารย์เทียบกับเครื่องแต่งกายของนางวันทอง
ในบทเสภาฉากที่วันทองห้ามทัพ ว่า
'นุ่งสังเวียนพื้นม่วงดวงทอง ห่มตาดเหลืองลำยอง...' เข้า
ก็เป็นอันว่านางวันทองก็นุ่งห่มเกินพระราชินีบางองค์ไปเสียอีกนะครับ

แต่โดยส่วนตัวก็ยังเชื่อว่าถ้าอาศัยขุนช้างขุนแผนได้ถูกฉาก
รายละเอียดของสังคมในขุนช้างขุนแผนก็น่าจะตรงกับสังคมนอกวังได้ครับ



ปล. โดยส่วนตัวรู้สึกว่า พอให้วิจารณ์ในมุมมองทางประวัติศาสตร์
ผมก็ปากกล้าไปอย่างนี้ล่ะครับ... ลองถ้าให้ผมไปทำหนังเรื่องนี้เอง
รับรองว่าผมอาจจะใส่อะไรให้คุณมณีไปมากกว่าที่หนังทำไว้เสียอีก
เพราะถ้าขืนทำตามความเป็นจริง หนังคงจะจืดไปแยะเทียวครับ แหะๆ

การแต่งกายของเจ้าจอมมารดาเที่ยง

การแต่งกายของแม่มณี

ขอบพระคุณ อ.เทาชมพู เป็นอย่างยิ่งเลยครับ
ที่กรุณานำภาพเจ้าจอมมารดาเที่ยงมาประกอบครับ
เจ้าจอมมารดาเที่ยง เป็นเจ้าจอมมารดาชั้นผู้ใหญ่
ที่คุมห้องเครื่อง (ห้องครัว) ในสมัยรัชกาลที่ ๔

เทียบแล้วก็เหมือนเจ้าจอมมารดาเรียม ในรัชกาลที่ ๒
ที่ต่อมาได้รับสถาปนาพระยศขึ้นเป็นกรมพระศรีสุลาลัย
เนื่องจากเป็นพระราชชนนีในรัชกาลที่ ๓

ถ้าใครอ่าน Romance of Siamese Harlem ของแอนนา
มีฉากหนึ่งที่เธอเล่าว่าเธอสับสนระหว่างสมเด็จพระเทพศิรินทร์
กับเจ้าจอมมารดาเที่ยงด้วย...
ดูเผินๆอาจจะเพราะโครงพระพักตร์คล้ายกัน

แต่มีอีกเหตุผลหนึ่งที่อาจเป็นไปได้ ก็คือ
เจ้าจอมมารดาเที่ยงเป็นสตรีอีกคนเดียวในภาพถ่ายสมัย ร.4 ครับ
ที่ห่มสะพักชั้นนอกเป็นผ้าลาย เหมือนในภาพที่ อ.เทาชมพู เชิญมาครับ
แต่จะลายอย่างไรก็เป็นลายธรรมดา มิใช่ลายผ้ายกทอง
ลองเทียบกับผ้าห่มของแม่มณีในภาพนี้ของคุณ SILA ดูนะครับ


(http://www.reurnthai.com/index.php?action=dlattach;topic=5041.0;attach=31175;image)



ปล. ผมก็พูดมากไปอย่างนั้นล่ะครับ
ใจจริงก็ชอบครับ เพราะผ้าสะพักผืนนี้งามจริงๆ

ไปเปิดขุนช้างขุนแผนตอนที่ ๓ พลายแก้วบวชเณร
นางพิมตอนไปทำบุญเทศมหาชาติที่วัด  แต่งตัวหรูหราอย่างน่าทึ่ง

นุ่งยกลายกระหนกพื้นแดง                      ก้านแย่งทองระยับจับตาพราย
ชั้นในห่มสไบชมพูนิ่ม                           สีทับทิมทับนอกดูเฉิดฉาย
ริ้วทองกรองดอกพรรณราย                     ชายเห็นเป็นที่เจริญใจ

แม่มณีเห็นจะเดินรอยตามนางพิมเสียก็ไม่รู้

โดยส่วนตัวแล้วก็เห็นว่าหนังเรื่องนี้เป็นหนังดี ภาพสวย เสื้อผ้าหน้าผมประณีต
แม้การเล่าเรื่องเหมือนจะจงใจให้งุนงงเสียหน่อย เดี๋ยวเขาจะหาว่าธรรมด๊าธรรมดา ไม่เหมือนหนังอาร์ต

แต่ที่อภัยให้ไม่ได้คือการทำให้เข้าใจว่าหนังเรื่องนี้สร้างจากทวิภพของทมยันตี
เพราะจริงๆแล้วไม่ใช่..!!
ถ้าหากอยากใช้คำว่า "ทวิภพ" เพราะจนคำที่จะใช้ในความหมายเดียวกัน ก็ไม่ว่า
จะบอกว่าได้รับแรงบันดาลใจจากทวิภพของทมยันตีก็ยอมรับได้
นิยายข้ามภพข้ามมิติมีหลายสิบเรื่อง จะชื่อซ้ำกันบ้าง ก็ทนไหวค่ะ

แต่ไม่ใช่เรื่องเดียวกัน ก็คือไม่ใช่เรื่องเดียวกันค่ะ

ยังไงก็ชอบทวิภพนี้มากกว่าทวิภพของช่องเจ็ดล่าสุดค่ะ  ;D

ขอบคุณคุณ SILA ค่ะ ที่นำเรื่องนี้มาไล่ให้อ่าน เข้าใจกว่าตอนดูหนังเ
ยอะเลยค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่ช่วยอธิบายแกล้มด้วยค่ะ ยิ่งกระจ่างมากขึ้นอีก

สตรีท่านนี้ถ่ายภาพที่สตูดิโอ ฟรานซิส จิต สมัยรัชกาลที่ ๔

อีกภาพหนึ่ง

ขอบพระคุณ คุณ siamese ครับผม
สัก 2 ปีที่แล้วเห็นจะได้ มีเพื่อนมาชวนคุย
เรื่องเอา 'หม่อมเป็นสวรรค์' มาทำละครเวทีเล่นกัน
ผมก็ส่งภาพ 2 สาวนี้ให้เขาล่ะครับ

อำเขาเล่น ว่า 'หม่อมสุด' กับ 'หม่อมขำ' เลยนะมึง
(ไม่รู้พวกมันเชื่อผมไหม... แต่สุดท้ายโปรเจกต์ก็พับไปครับ)


เรียน อ.เทาชมพู ครับ
เรื่องชีวิตความเป็นอยู่นางพิม ในขุนช้างขุนแผน
หลายฉากอ่านแล้วก็ชวนให้สงสัยว่าจะเกินไปสักกี่มากน้อยครับ

ผมเคยลองเทียบดูเล่นๆ ระหว่างฉากพระตำหนักของสนม
ที่แอนนาบรรยายไว้ใน Romance of Siamese Harem

ขนาดจริงของหอไตรวัดระฆัง (ที่รัชกาลที่ ๑ ถวายเรือนเดิมของท่านไว้)

กับเรือนขุนช้างที่ขุนแผนไป 'โจนลงกลางชานร้านดอกไม้'


บอกชื่อมา 3 แห่ง ผมเชื่อว่า อาจารย์ก็น่าจะเดาได้เหมือนที่ผมพบครับ
คือ เรือนขุนช้างใหญ่บะเริ่มเทิ่ม ใหญ่โตที่สุด มีร้านดอกไม้อะไรไม่รู้เยอะแยะ
วันทองจะลาเรือนก็ช้อนปลาทองเล่น ปลาก็ดำผุดดำว่า
เหมือนที่แอนนาเล่าถึงชีวิตพระสนมใน ร.๔ ไว้ไม่ผิดเพี้ยน

ส่วนเรือนที่ดูเหมือนจะเล็กที่สุด คือ หอไตรวัดระฆัง...
ขนาดเป็นบ้านขุนนางระดับบิ๊กสมัย ร.๑ แล้วนะครับ

แล้วอย่างนี้ขุนช้างจะต้อง 'ใหญ่' สักแค่ไหน?
มีบ้านใหญ่ขนาดใหญ่กว่าพระสนมระดับเจ้าจอมมารดา
หรือขุนนางระดับเจ้าพระยาสมัยรัชกาลที่ ๑ ได้...
เห็นที่บ้านชนิดนี้คงต้องเรียกว่า 'วัง' เป็นแน่แท้


ขออนุญาตเล่าความลงกระทู้ไว้สั้นๆเท่านี้นะครับ
ถ้าสมาชิกท่านใดสงสัย หรือไม่เห็นด้วย ก็ทัก และท้วงผมได้ตลอดครับ
(หรือจะแยกไปเปิดกระทู้ใหม่ ไม่ให้รกกับทวิภพผมก็ยินดีครับ)

ต้นร่างเรื่องจริงที่ผมค้นไว้คร่าวๆ แล้วจดบันทึกไว้ย่อๆ ก็ยังอยู่ครับ
คาดว่าถ้าขอทุนที่ไหนทำงานวิจัยได้ก็น่าสนุกดี...
แต่เห็นทีถ้าทำจริง... ชีวิตผมจะหมดสนุกไปอีกหลายเดือนครับ
เพราะต้องมาทนนั่งเขียนงานอะไรไม่รู้... วางคำพลาดที่เดียวก็เป็นเรื่องแล้ว


กลับมาสู่ทวิภพกันดีกว่าครับ... อยากเห็นคุณ SILA
เขียนเรื่องเพลงที่ใช้ประกอบหนังมากถึงมากที่สุดครับ
แต่เห็นทีรีบขอตั้งแต่ตอนนี้จะมิเหมาะ... เรื่องกำลังสนุกอยู่เทียวครับ :)

ยินดีต้อนรับชมด้วยกันครับคุณแป้งร่ำ   


       คุณติบอคงพิมพ์พลาด - หม่อมเป็ดสวรรค์



         ทวิภพ ๒๕๔๗ นี้ ในภาคดนตรีประกอบก็ได้ถูกสร้างสรรค์ขึ้นอย่างไพเราะประณีตเช่นกัน
มีทั้งเพลงใหม่และเพลงเก่าในอดีตในประวัติศาสตร์
         แต่ที่ตั้งใจข้ามส่วนนี้ไป ไม่ได้พูดถึงเพราะกลัวงาน(หนัก)เข้า ครับ  

            ผ่านพ้นช่วงเวลาพัก จากนี้แม่มณีจะกลับไปอดีตเพื่อพบกับเหตุการณ์สำคัญเข้มข้น
ขมวดเกลียวหัวเลี้ยวหัวต่อเมื่อชาติมหาอำนาจที่ร้ายกาจกว่ามาถึงสยาม

              พ่อเทพเล่าถึงกงสุลฝรั่งเศส เมอร์ซิเออร์ กาเบรียล โอบาเรต์ ผู้มาถึงอย่างเปิดเผย
ถึงเป้าหมายให้ชาวสยามรับรู้ว่า ฝรั่งเศสต้องการมีอำนาจในสยาม มันคืบคลานมาจากญวน ลาว เขมร
ที่ซึ่งสยามเคยมีอำนาจเหนืออยู่ หากไม่เกรงใจอังกฤษมันคงงับคอเราไปแล้ว

          เมนี่มาคุยกับพ่อเรื่องราวเหตุการณ์ในช่วงที่สยามถูกคุกคามโดยสองชาติตะวันตก
          พ่อเชื่อว่า ไม่ว่าสมัยใดคนไทยเราได้พยายามอย่างดีที่สุดแล้ว ไม่งั้นเราอยู่รอดหรือ
          เมนี่คิดว่าน่าจะมีวิธีที่ดีกว่าที่แล้วมา และถามพ่อว่าถ้าเราสามารถกลับไปมีส่วนในอดีตได้
จะทำอะไร

           เตียงของแม่มณีที่ว่างเปล่า พ่อเทพเฝ้าคะนึงหา

            เช่นกลับไปบอกวิธีรบให้ชนะพม่า พ่อถามกลับว่าโดยการสร้างเอ็ม ๑๖ แทน
การหล่อปืนใหญ่หรือ
             แล้วพ่อก็หันไปคว้าวิทยุแบบเก่ามายื่นให้เมนี่ และบอกว่าไม่ต้องย้อนไปไกลขนาดนั้น
แค่ช่วยสร้างวิทยุแบบนี้ให้โดยมีงบประมาณจำกัดและไม่มีช่าง

                  ประวัติศาสตร์ไม่ต้องแก้ตัว อดีตต้องเป็นมิตรกับปัจจุบัน ปัจจุบันต้องเป็นฉันมิตรกับอนาคต
ถ้าเรารู้ถ่องแท้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร จะไปอย่างไร จะจบอย่างไร ชีวิตเราวันนี้จะมีความหมายหรือ

          พ่อเทพนึกว่าแม่มณีกลับมาแล้ว ออกเดินตามหา
และได้พบกัน

          กงสุลโอบาเรต์สนทนาเรื่องการแบ่งเค้กอินโดจีนระหว่างอังกฤษกับฝรั่งเศส
โดยมีสยามเป็นรัฐกันชน

           หากไม่แตะต้องชิ้นที่มีเจ้าของก็ไม่เกิดปัญหา เมื่อแบ่งขนมแล้ว เหตุใดต้องแย่งมีดให้บาดเจ็บ

           ต่อมาโอบาเรต์ได้เข้าพบท่านกลาโหมเพื่อเจรจาเรื่องเขมร ท่านกลาโหมบอกว่า
สยามปกครองเขมรมานานแล้วตั้งแต่กงสุลยังไม่เกิด

          โอบาเรต์อ้างว่าเมื่อฝรั่งเศสได้ครอบครองญวนแล้วก็ย่อมมีสิทธิ์เหนือเขมรด้วยเพราะ
เขมรเคยเป็นของญวนมาก่อน
           ท่านกลาโหมถอนใจก่อนจะตอบกลับว่า การอ้างประวัติศาสตร์แบบนี้เป็นข้อสมอ้างที่ไม่ปลอดภัย
ถ้าอังกฤษอ้างประวัติศาสตร์ในลักษณะนี้ ฝรั่งเศสก็ต้องส่งคืนแคว้นนอร์มังดี และอีกสองแคว้นให้อังกฤษ
           เจ้านโรดมแห่งเขมรได้รับการสวมมงกุฏประทานจากในหลวงเท่ากับยอมอยู่ในอารักขาสยาม
ธรรมเนียมเช่นนี้ชัดเจนยิ่งกว่าสนธิสัญญาใดๆ

           ถึงตรงนี้หมาป่า โอบาเรต์ก็ตอบว่าจะยอมให้เฉพาะพระตะบอง นครวัต เสียมเรียบ
อยู่ในอารักขาสยาม
            ส่วนที่เหลือจะพิจารณาในเรือปืนของฝรั่งเศส

           จากนั้นโอบาเรต์ก็มอบหมายภารกิจสำคัญให้กัปตันลามาช ผู้ที่ได้เข้ารับราชการสยาม
ฝึกทหารวังหลวงช่วยในการจัดการปลดสมเด็จเจ้าพระยา

           โดยให้กัปตันนำหนังสือไปกราบบังคมทูลพระเจ้าแผ่นดินแห่งสยาม
โอบาเรต์กล่าวอย่างอหังการ์ว่า
                  ฝรั่งเศสเป็นประเทศมหาอำนาจ สยามต้องเอาใจใส่

           คืนนั้นกัปตันลามาชเดินถือหนังสือเข้าเขตพระราชฐาน ตะโกนขอเข้าเฝ้า

          พ่อเทพและพ่อตรีออกมากันไว้ ขอให้กลับไปก่อน ในหลวงประชวร

         แต่ลามาชไม่ฟังเสียงยังคงดึงดันจะเข้าไปให้ได้

          จึงต้องออกแรงร่วมกันลากตัวกัปตันออกนอกวังจนได้รับบาดเจ็บ สร้างความโกรธแค้น
ไม่พอใจให้กับโอบาเรต์อย่างยิ่ง

ไม่อยากได้ยินคุณ SILA พูดคำนี้ที่สุดในโลก...
คนที่เขียนถึง Yo Yo Ma ได้ออกรสออกชาติอย่างคุณ..
ถ้าไม่เขียนงานถึงบ้านเรา เมืองเราบ้าง... แล้วเราจะรอให้ใครมาทำดีหนอ...

ลองหาคำตอบจากแม่มณีดูนะครับ ;)

ประตู !! อะไร  ???

              แม่มณีกลับจากภพก่อนแล้วตอนนี้ไปเดินแบบที่ไหน เมืองไทยหรือเทศก็ไม่รู้
ครั้งสุดท้ายเห็นแม่แว้บๆ บนจอในเรื่อง นางมารสวมปราด้า


            ประตูนี้มีตั้งแต่ตอนท่านเซอร์เข้าเฝ้า ครับ

จากลวดลาย ดูไปดูมาน่าจะเป็นบานเดียวกันกับในฉากนี้ ครับ

เป็นงานออกแบบที่ทำได้ดีนะครับ....
แต่เห็นแล้วผมแอบสงสัยอยู่หน่อย
ว่างาน Neo Khmer แบบนี้ ก่อนรุ่นสมเด็จฯ กรมพระยานริศ เคยมีคนทำไว้หรือ?

ถ้าไม่มี คนทำพรอพเขาคิดอะไรถึงเอาไปใส่ไว้น้อ... เหอๆ

            เค้าคงคิดว่างามน่ะ คุณติบอ
           
            เขาทำหนังเล่าเรื่องแต่ง เรื่อง"อิง"ประวัติศาสตร์ ไม่ใช่หนังสารคดี National Geo
          ดังนั้น ความถูกต้องสมจริงจึงเป็นรองเรื่องของ ความงาม ผู้สร้างมี"อภิสิทธิ์"
ทำการดัดแปลงแต่งเติมตามที่ตนเห็นว่างาม (อย่างเสื้อผ้าของแม่มณีที่ดูเกินฐานะหล่อน
แต่แม่แต่งแล้วได้ภาพที่สวยงามน่ามอง)           
           
             แม้แต่, สมมติ, เหตุการณ์สำคัญของเรื่องตามบันทึกไว้เกิดในเวลากลางวันแดดเปรี้ยง
แต่ทีมงานเห็นว่า ถ้าเป็นตอนเย็นๆ ภาพท้องฟ้ายามตะวันรอนจะให้อารมณ์เหงาเศร้าได้ดีกว่า
เขาก็เลือกใช้ฉากตอนเย็น 

             ท่านมุ้ยใช้ชื่อหนังของท่านโดยมีคำว่า "ตำนาน" นำหน้า เพื่อเกริ่นไว้ว่าหนังของท่าน
ไม่ใช่หนังตำราประวัติศาสตร์ แล้วท่านก็จัดการดัดแปลงตกแต่งเติมตามที่ท่านเห็นชอบ

ถึงตอนสำคัญที่คุณติบอเคยกล่าวถึง ครับ

           วันต่อมา หม่อมราโชทัย พร้อมขบวนผู้ติดตามนำเครื่องยศประกอบด้วยพานหมาก กาน้ำ เป็นต้น
เดินทางมายังที่พำนักกงสุล

          แต่ถูกโอบาเรต์ปฏิเสธที่จะเจรจากับประเทศเล็กๆ อย่างสยาม

สิทธิพิเศษพวกนี้ ทางวรรณกรรมเรียกว่า poetic license หรือสิทธิพิเศษของกวี ค่ะ
อนุโลมให้นักสร้างหนังด้วย
แต่ก็มีขอบเขต  ถ้าพิเศษเสียจนหาขอบเขตไม่ได้ จะเขียนอะไร สร้างอะไรก็ตามใจชอบ  อย่างนั้นก็จะได้รับการตอบโต้จากผู้เสพ  ว่าไม่ยอมรับสิทธิดังกล่าว

^ น่าตั้งเป็นอีกกระทู้ให้อาจารย์เล่าเรื่องสิทธิ์นี้

            หม่อมราโชทัยข่มใจให้เย็นเชิญกงสุลไปฟังข้อไต่สวนที่ศาล

          โอบาเรต์คงแข็งกร้าวไม่ยอมรับการไต่ส่วนโง่เง่าและตะคอกกลับว่า
สยามต้องการเป็นศัตรูกับฝรั่งเศสหรือ

             หม่อมราโชทัยข่มใจทำใจอย่างหนักยิ่งก่อนกล่าวขออภัยเรื่องกัปตันลามาช
โอบาเรต์ถามว่าต้องการขอโทษหรือ เมื่อกล้าทำกับคนของเราอย่างไร เราก็จะทำกับคน
ของพระเจ้าแผ่นดินเช่นเดียวกัน
              พูดจบก็ตะโกนไล่ตะเพิด มือปัดข้าวของเครื่องยศตกกระจาย

         แล้วจิกผมหม่อมราโชทัยพร้อมกับจับหม่อมราโชทัยเหวี่ยงออกจากเรือน

            ร่างของหม่อมราโชทัยกลิ้งตกบันไดหลายขั้น

           ลงไปนอนแน่นิ่ง

          ข้าวของเครื่องทองกลิ้งตกตามมา

แว่วฟังเสียงเครื่องยศ หกกระจายตามขั้นบันได เสียงดังกร๊องแก๊ง ๆ .... นึกได้ว่า ทองคำผสมน้อยเหลือเกินขอรับ  ;D ;D

แต่การที่เล่นจิกหัว เหวี่ยงตกบันไดนี่ รุนแรงเหลือเกิน  >:(

เชิญเข้าไปอ่านที่นี่ค่ะ
Poetic license สิทธิพิเศษที่เป็นบัตรผ่านของกวีและศิลปิน (http://www.reurnthai.com/index.php?topic=5075.new#new)

จาก http://www.manager.co.th/Mwebboard/listComment.aspx?QNumber=228385&Mbrowse=9

เล่าว่า

            “ ปี พ.ศ.๒๔๐๘ (สมัยรัชกาลที่ ๔) ได้เกิดกรณีปากเสียงกันระหว่าง บาทหลวงโรมันคาทอลิก
ชาวฝรั่งเศส ชื่อ ลามาร์ช กับขุนนางสยามผู้หนึ่ง ชื่อ พระยาวิเศษสงคราม โดยบาทหลวงได้บริภาษว่า
             “พระยาวิเศษเป็นคนโกหกตลบแตลง” พระยาวิเศษได้บริภาษย้อนกลับไปว่า “ บาทหลวงเอง
ก็ตลบแตลงไม่ผิดกันเท่าใดดอก” ทำให้บาทหลวงโกรธมาก และ กล่าวว่า “พระยาวิเศษด่าบาทหลวง
ซึ่งเป็นตัวแทนของพระเจ้าไม่ได้ จงคุกเข่ากราบขออภัยเสีย” พระยาวิเศษไม่ยินยอม

              บาทหลวงจึงนำเรื่องไปฟ้องต่อ มองซิเออร์ โอบาเรต์(Aubaret) กงศุลฝรั่งเศสประจำ
ประเทศสยามให้เข้าเฝ้าสมเด็จพระจอมเกล้าฯ(ร.๔) เพื่อให้ลงโทษโบยพระยาวิเศษ มองซิเออร์ โอบาเรต์
ได้ทำหนังสือมอบให้กับบาทหลวงลามาร์ช รีบนำไปถวายสมเด็จพระจอมเกล้าฯในทันที
              เมื่อบาทหลวงลามาร์ช ได้นำหนังสือทูลถวายสมเด็จพระจอมเกล้าฯ ๆ ทรงทราบความแล้ว
ก็ทรงมีรับสั่งให้บาทหลวงลามาร์ชกลับไปก่อนเพราะใกลค่ำแล้ว และจะทรงพิจารณาความในวันรุ่งขึ้น
แต่บาทหลวงลามาร์ช หากลับออกไปไม่ กลับกล่าวบริภาษขู่อาฆาตสมเด็จพระจอมเกล้าฯ ด้วยถ้อยคำ
หยาบคายประการต่าง ๆ ว่า
              “ สมเด็จพระจอมเกล้าหากไม่ยอมลงโทษโบย พระยาวิเศษที่ดูหมิ่นต่อตัวแทนของพระเจ้า
ก็เท่ากับสมเด็จพระจอมเกล้าคือกษัตริย์ที่เป็นศัตรูของพระเจ้า….” (บันทึกกรมอารักษ์)

            จากนั้นบาทหลวงลามาร์ชก็ไปแต่งความเท็จ เล่าให้มองซิเออร์ โอบาเรต์(Aubaret)
กงศุลฝรั่งเศสประจำประเทศสยาม ฟังว่า
            “สมเด็จพระจอมเกล้าฯ นอกจากจะไม่ทรงลงโทษพระยาวิเศษแล้วยังกล่าวดูถูกพระผู้เป็นเจ้า
และดูหมิ่นพระบรมเดชานุภาพ และทหารทั้งหลายในกองทัพของพระเจ้านโปเลียนที่ ๓ ด้วย ”
            พร้อมกับทำหนังสือให้ทหารนำหนังสือไปทูลถวายพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าฯ มีข้อความว่า
            “ มองซิเออร์ โอบาเรต์(Aubaret) กงศุลฝรั่งเศส จะเดินทางออกจากประเทศสยามใน ๖ สัปดาห์นี้
เพื่อนำความที่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าฯ ดูหมิ่นพระจ้านโปเลียนที่ ๓ ไปกราบทูลให้ทรงทราบ
แต่ก่อนที่จะไปฝรั่งเศสจะแวะที่ไซ่ง่อนเสียก่อน เพื่อบอกให้แม่ทัพเรือที่นั่นนำกองทัพบุกสยามทันที ”

             เมื่อพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าฯ ทรงทราบข้อความในหนังสือดังกล่าว จึงมีรับสั่งให้หม่อมราโชทัย
ไปชี้แจงให้มองซิเออร์ โอบาเรต์(Aubaret) กงศุลฝรั่งเศสประจำประเทศสยาม ได้รับทราบความจริงทั้งมวล
             แต่ในทันทีที่ มองซิเออร์ โอบาเรต์(Aubaret) เห็นหม่อมราโชทัยเข้ามาพบตน ก็ตรงรี่เข้าจิกหัว
หม่อมราโชทัย ลากตัวถีบออกไปนอกประตูทันที และโยนเครื่องพานหมากพลู ที่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าฯ
ทรงพระราชทานมานั้นออกมานอกประตู ”
             มองซิเออร์ โอบาเรต์(Aubaret) กงศุลฝรั่งเศสประจำประเทศสยาม ได้เดินทางกลับประเทศด้วย
สาเหตุดังกล่าว (บันทึกกงศุลฝรั่งเศส ค.ศ.๑๘๖๕)

และจากเว็บหนังสือสารคดี  -   บางกอกรีคอเดอ

http://www.sarakadee.com/web/modules.php?name=Sections&op=viewarticle&artid=83&page=9

เล่าว่า

         ...... การกระทำของชาวต่างชาติที่เข้ามาแสดงอำนาจบาตรใหญ่ และคิดแบ่งดินแดนไทย
ซึ่งคนชาวบ้านชาวเมืองไม่มีโอกาสรู้  หมอบรัดเลย์ก็นำมาลงพิมพ์ให้ได้อ่าน เช่น
         ในฉบับวันที่ ๒๒ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๔๐๙  หมอบรัดเลย์ได้เก็บความจากหนังสือพิมพ์
อังกฤษชื่อ ไชนะ เติลเครฟ มาลงพิมพ์มีความว่า
 
         "พวกฝรั่งเศสได้เข้ามาตั้งบ้านเมืองใกล้กับแดนกรุงเทพฯ ได้พูดโอ้อวดว่าได้ที่เมืองกระแล้ว
จะขุดคลองใหญ่ให้ทะลุทะเลตะวันตก เพื่อให้เรือกำปั่นแล่นลัดเข้าออกตามคลองนั้น  เราเห็นว่า
เมืองฝรั่งเศสเป็นไมตรีกับกรุงเทพฯ แล้วมาเจรจาดังนี้เป็นการไม่ดี ผิดธรรมเนียมบ้านเมือง
  
           คนทั้งปวงที่ได้ฟังข่าวกรุงเทพฯ  ใน ๒ ปีที่แล้ว คงจำมนเซียโอบาเรกงสุลฝรั่งเศสที่กรุงเทพฯ ได้ว่า
ครั้งนั้นโอบาเรได้ทำการวุ่นวายต่าง ๆ  แล้วกลับไปกรุงปารีส คนทั้งปวงก็หวังใจว่าเอมเปอเรอฝรั่งเศส
จะถอดออกจากกงสุล แต่กลับให้มาเป็นกงสุลต่อไปอีก ฯลฯ"
 
          มนเซียโอบาเรนั้นคือ มองซิเออโอบาเรต์ (Monsieur Auburet) ซึ่งแต่เดิมเป็นทหาร
จึงเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า  Captain Auburet
         เหตุที่โอบาเรต์ทำการวุ่นวายต่าง ๆ นั้น เนื่องมาจากข่าวการทำสัญญาระหว่างไทยกับฝรั่งเศส
ว่าด้วยเรื่องเมืองเขมร กับข่าวการทำสัญญาว่าด้วยอากรสุรากับฝรั่งเศส ซึ่งหมอบรัดเลย์ได้พยายามห้ามปราม
และชี้แจงให้เห็นโทษของสุรามาตลอด จึงเป็นเรื่องที่ควรยกย่องสรรเสริญอีกเรื่องหนึ่งของหมอบรัดเลย์
ที่หวังดีต่อชีวิตของคนไทย

         หลังจากเกิดเรื่องนี้แล้ว โอบาเรต์ได้ออกจากกรุงเทพฯ เมื่อวันที่ ๕ กันยายน ๒๔๐๘
แต่แล้วก็กลับมาอีกเมื่อวันที่ ๓๐ มิถุนายน ๒๔๐๙ และเกิดเรื่องกับหมอบรัดเลย์อีก
          การวิจารณ์การกระทำของกงสุลดังกล่าวมาแล้ว เพียงแต่ทำให้กงสุลฝรั่งเศสไม่พอใจและถูกเพ่งเล็ง  
แต่หมอบรัดเลย์ก็ไม่สนใจ เมื่อพบว่ากงสุลโอบาเรต์ทำสิ่งที่ไม่ดีไม่งาม ก็นำมาพิมพ์ให้ประชาชนคนอ่านได้ทราบ
เป็นเหตุให้โอบาเรต์เป็นเดือดเป็นแค้นเป็นอันมาก ดังข่าวที่ลงพิมพ์ในฉบับวันที่ ๒๒ ธันวาคม พ.ศ. ๒๔๐๙
ซึ่งมีความดังต่อไปนี้

           "ได้ยินข่าวเล่าลือกันมากว่าในวันศุกร์ เดือนอ้าย ขึ้น ๗ ค่ำ (วันที่ ๑๔ ธันวาคม ๒๔๐๙)
มองซิเออร์โอบาเรต์กงสุลฝรั่งเศสได้เข้าไปเฝ้าในหลวงที่หน้าพระที่นั่งสุทไธยสวรรย์  องอาจกล่าวโทษ
ท่านเจ้าพระยาศรีสุริยวงศ์เป็นใจความว่า
            ถ้าจะโปรดให้ท่านอยู่ที่กลาโหมต่อไป  กรุงสยามกับฝรั่งเศสจะอยู่เป็นสุขไม่ได้ มิหนำซ้ำว่า
ควรจะถอดเสีย  ถ้าความนี้เป็นความจริงก็ผิดอย่างธรรมเนียมที่เคยมีในยุโรปแต่เดิมมา ถึงมาตรว่า
จะเป็นราชทูตใหญ่จะมากล่าวโทษ  ผู้ที่เป็นสำเร็จราชการแผ่นดินเหมือนอย่างท่านก็ไม่ได้  
ที่ประเทศยุโรปถึงราชทูตใหญ่ทำองอาจดังนั้น เห็นทีอังกฤษหรือฝรั่งเศสหรือเมืองอื่นก็ดี จะส่งหนังสือ
ที่ราชทูตถือมาคืนให้แล้วก็จะไล่เสีย        
            นี่เป็นแต่กงสุลบรรดาศักดิ์ต่ำกว่าราชทูตมากจะยอมได้หรือ เรามีความหวังใจว่ารัฐบาลกรุงเทพฯ
จะไม่ยอมตามที่กงสุลฝรั่งเศสปรารถนานั้นเลย เป็นการองอาจแทบจะบังคับในหลวงให้ตัดแขนข้างขวาเสีย
ตั้งแต่ความนั้นเกิดมาเราได้ถามหลายคนนักหนาก็ว่าเป็นความจริง ผู้ใหญ่ผู้น้อยก็ว่าเป็นความจริง
คนทั้งปวงเสียใจนัก
             ได้ยินข่าวว่าในหลวงได้โปรดยกโทษกงสุลฝรั่งเศสเสียแล้ว  ถ้าเป็นความจริงยกโทษเสียง่าย ๆ ดังนี้
ถ้าฝรั่งเศสยกทัพมาตีเมืองฝ่ายใต้ได้หมด ก็จะยกโทษเสียง่าย ๆ ดั่งนั้นก็ได้เหมือนกัน

ขอคั่นโปรแกรมหน่อยค่ะ
ดิฉันเอาเรื่องสั้นประเภท Magical realism  มาฝากคุณ SILA และท่านอื่นๆที่สนใจเรื่องสั้นประเภทนี้

http://www.lasculturas.com/lib/libMagicRealism.htm

          แม่มณีบอกพ่อตรีว่าสยามปลอดภัย แต่เราจะต้องเสียดินแดนมากมาย

         พ่อเทพครุ่นคิดตัดสินใจคิดการใหญ่เพื่อบ้านเมือง(อีกครั้ง) เดินไปหยิบหัวไม้ตะพด
ติดมีดแหลมสอดเข้าใน

        แม่มณียังเล่าถึงแนวคิดของอังกฤษหมายให้สยามเป็นกันชนปักปันดินแดน 
พ่อตรีถามว่ารู้ได้อย่างไร

         แม่ตอบว่า สำหรับฉันเรียกประวัติศาสตร์ สำหรับท่านเรียกอนาคต     

         พ่อเทพเปิดลิ้นชัก เปิดหีบแล้วหยิบปืนสีทองออกมา
             

         พ่อคิดลงมือจัดการฝรั่งเศส

.

          แม่มณีแย้งว่าเราจะสนับสนุนโอกาสนั้นไม่ได้ 

          พ่อเทพเริ่มตระหนักว่าโลกกำลังจะเปลี่ยน

          พ่อตรีย้ำความคิดนี้และบอกพ่อเทพว่า

                   ถ้าแม่มณีมาจากปีข้างหน้าจริงก็เป็นลางบอกแล้วว่าพวกเราต้องเปลี่ยนไปตามโลก

พ่อตรีอธิบายขยายความต่อว่า

          ถนนใหม่ (New Road) ใกล้วังหลวงเกิดขึ้นพร้อมกับโลกใหม่(New World)

          วังหน้าเสด็จกับพวกฝรั่งเป็นประจำ

          การเปลี่ยนแปลงไม่ใช่การสูญเสีย ตรองด้วยปัญญาให้ดี

        แล้ว ถามพ่อเทพว่า พ่อรักแม่มณีใช่ไหม

          ถ้าหมื่นวันนำพาให้ผู้หญิงสวยที่สุด  ข้าจะขอฉกฉวยโอกาสนั้นเป็นขวัญตา

          ถ้าหญิงสยามงดงามด้วยความรัก    ข้าจะขอฝากรักนั้น มอบให้สิ้น ทั้งหมื่นวัน

           ขัดสีฉวีวรรณแล้วแต่งองค์ทรงเครื่อง

         แม่มณีสยามงดงามในชุดชาวตะวันตก

          พ่อเทพ พ่อตรีพาแม่มณีออกงานราตรีสโมสรนานาชาติ

           พ่อเทพบอกว่าไปในฐานะเจ้าบ้านและจำฝืนแสดงออกอย่างชาวตะวันตกด้วยหน้าที่

พ่อเทพฟันดำออกงานของโลกใหม่

พร้อมไม้ตะพดคู่มือ

           ถ้าเจ้ามาจากโลกที่เจ้าว่าจริง ใช้(ความรู้)ให้เป็นประโยชน์ในโลกของข้าด้วยเถิด แม่มณี

          Xavier จ้องมองแม่มณีอยู่ห่างๆ

          ขณะที่บรรยากาศงานสราญรื่นรมย์ กงสุลโอบาเรต์ลุกขึ้นยืนและส่งเสียงอันดังเรียกระบำ Can Can

          ความสวยและการเจรจาฉาดฉานด้วยภาษาอังกฤษของแม่มณีสะดุดตาสะดุดหูโอบาเรต์

           จนต้องตรงเข้าไปหา และถามว่า เธอไม่ใช่ชาวสยาม เธอเป็นใคร 

          ด้วยท่าทีคาดคั้นคุกคามราวกับหมาป่าหมายตะครุบเหยื่อ แม่มณีจึงเดินถอยหนี

           โอบาเรต์คว้าแขนดึงเธอไว้ไม่ให้ไปไหน

          พ่อเทพหันมาเห็นเหตุร้ายจึงเร่งรุดเข้าไปช่วยแม่มณี

ลีลาเร่งเร้าระบำ Can Can

          พ่อเทพเข้าถึงคนทั้งสองแล้วใช้อาวุธลับของไม้ตะพดในจังหวะที่ทั้งมณีจันทร์
และโอบาเรต์ล้มลงบนพื้น

          พ่อเทพดึงตัวแม่มณีขึ้นมาแล้วเร่งรีบพากันหนีออกไปจากงาน

          มีดปักที่กลางอกโอบาเรต์ ผู้คนในงานร้องว่า เธอฆ่ากงสุล     

          พ่อเทพชักม้าพาแม่มณีหลบหนีมาที่นิวาสสถานท่านกลาโหม

          พ่อคิดการพาแม่มณีหนีไปกันสองคน แต่แม่แย้งว่าเราจะไปไหนได้  

          แม่มณีเดินจากพ่อเทพมา แล้วก็ได้พบว่าตัวเองได้กลับคืนสู่บ้านของตน

ชอบบุคคลิกแม่มณี  ชอบหน้าพ่อเทพ  และบูชาบรัดเลในช่วงระยะเวลานี้มานานแล้ว

ขัดใจเรื่อง "เสือซ่อนเล็บ" ของพ่อเทพเหลือเกิน    เสือซ่อนเล็บไม่ใช่อาวุธลับหรืออาวุธของข้าราชสำนักเพราะน้ำหนักหรือความยาวไม่เหมาะสมในการต่อสู้

ถือเร่อร่ามาได้   ดูจะเป็นอาวุธของกำนันหัวเมืองชายทะเลหรือนายอากรบ่อนเบี้ยมากกว่า    จะใช้เป็นอาวุธสังหารนั้นกระไรอยู่

ไปงานไปการระดับสถานทูตใครเขาถือไม้เท้า   แถมพาผู้หญิงที่ไหนไปด้วยโดยเขาไม่ได้เชิญ     ฝรั่งสมัยขยายอาณาเขตน่ะเป็นนักเดินทางหัวเห็ดเจ็ดย่านน้ำ

เป็นนักต่อสู้   เขามองอาวุธที่ซ่อนมาออก           

นึกถึงงานรื่นเริงในต้นรัชกาลที่ ๕ นะครับคุณวันดี  ที่มีการกแจกก๊าด เชิญมาแดนซิง  (แจกการ์ดและเต้น Dancing)  ;) ที่บรรยากาศออกหรูหรามากเหลือเกิน

        การทำตัวให้เจริญทัดเทียมฝรั่งนั้น  สำหรับข้าราชสำนักก็เป็นการจำเป็น

คิดแล้วก็นึกถึงแหม่ม ๆ ทั้งหลายที่ดีใจได้เต้นรำในงานมงคลของไทย  มีวงดนตรี   มีไฟประดับด้วยโคมญี่ปุ่น    มีสวนดอกไม้และสนามหญ้าที่สวยงาม

มีสัปเปอร์     บ้านเรือนที่ตกแต่งด้วยงานฝีมือของไทยและเครื่องกระเบื้องของจีน          ครูสมิทเป็นฝรั่งครึ่งชาติ  ได้เล่าไว้ว่าบรรดาฝรั่งและแหม่มรื่นเริงกันมาก

แต่ตัวครูเองไม่ชอบเต้นรำ   และคนไทยคงไม่ชอบเช่นกัน(ครูรู้จักเมืองไทยแต่เล็กแต่น้อย  จึงเผลอคิดแทนคนไทยไปบ้าง)

        คนไทยยุคนั้นยังไม่นิยมไว้หนวด   แต่ทำไมพ่อเทพจึงไว้เคราแถมไปด้วย   หรือผู้กำกับคิดว่าหน้าจืดไป      

มิได้ตั้งใจจะจับผิดนะคะ  แต่นาน ๆ มีคนมาชวนดูหนังที      ต้องดูให้คุ้ม(ประมาณหวิด ๆ จับผิดนั่นแล)

ขออนุญาตจับผิดด้วยคน

เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ อาจบ่งบอกถึงความพิถีพิถันในการผลิต


ชื่อ M. Aubaret ผู้ก้าวร้าว น่าจะใช้ "ต" มากกว่า "ย"

โอบาเรต์

 ;D

          ซับภาษาอังกฤษในหนังสะกด(ผิด)เป็น Aubarey



          เชิญคุณวันดีดูให้เกินคุ้มต่อไปจนจบ ครับ    

            นุ่มเด็กรับใช้โผล่มาเห็นเมนี่ในชุดสวยจึงออกปากถามว่าจะไปไหน
- เป็นภาษาฝรั่งเศส

               เมนี่สนทนาตอบโดยไม่ทันคิดเป็นภาษาฝรั่งเศสเช่นกัน

            จนเมื่อนุ่มออกไปแล้ว เมนี่จึงฉุกคิดได้

           เมนี่วิ่งออกจากบ้านไปยังท่าน้ำริมฝั่งเจ้าพระยา

.

         เบื้องหน้าไกลออกไปเธอได้เห็นสิ่งก่อสร้างสูงตระหง่านคุ้นตา

         แต่ทว่า ครานี้ ณ ที่นี่ สิ่งนี้สร้างความตื่นตะลึงพรึงเพริดให้แก่เธอ
จนแทบทรงตัวไม่อยู่

           บอกพ่อทีซิว่า หอ Eiffel เคยอยู่ที่นี่   

และพ่อเคยบอกไว้ด้วยว่า

          Froncois Xavier ยังอ้างว่าฝั่งธนฯ เป็นของอังกฤษ ฝั่งกรุงเทพฯ เป็นฝรั่งเศส

ภาพอึ้ง ทึ่ง ตะลึง สะพรั่นพรึง

          หนังตอนนี้ ได้เสนอภาพหอฝรั่งเศสสร้างคร่อมแม่น้ำเจ้าพระยา (ที่เป็นไปได้โดย
"สิทธิพิเศษ" ของผู้กำกับและคนเขียนบท)

         แสดงว่าฝรั่งเศสมีอิทธิพลล้ำเข้ามาในบางส่วนของฝั่นธนฯ รวมถึงแถบบ้านเมนี่
เด็กรับใช้-นุ่มจึงพูดฝรั่งเศสได้ หรือฝรั่งเศสขอความร่วมมือจากอังกฤษเป็นกรณีพิเศษ
           หรือ บ้านเมนี่นั้นอยู่ฝั่งกรุงเทพฯ ที่เป็นเขตปกครองของฝรั่งเศส

นั่นซิ ขาสองข้างแหย่เข้าไปในดินแดนบังคับอังกฤษได้อย่างไร  ??? แล้วแม่น้ำเป็นของใคร  ???

            ผู้สร้างน่าจะจงใจละเลยรายละเอียดต่างๆ ไป (ปล่อยให้คนดูที่ขี้สงสัยวิเคราะห์หาเหตุผลเอง)
            เพราะมุ่งเน้นที่จะสร้างอารมณ์ตื่นตระหนกรุนแรงให้กับคนดู จึงให้ภาพหอสูงตั้งตระหง่าน
คร่อมแม่น้ำของชาติ และทอดเงายาวเหยียดน่ากลัวไปบนผืนแผ่นดิน ครับ

เป็นการคร่อมที่ลึกมีความหมายลึกซึ้งนะครับ เอาสัญลักษณ์คือ หอไอเฟล และแม่น้ำเจ้าพระยา ... กลืนชาติกลืนแผ่นดิน

^
มองเห็นความตั้งใจของผู้กำกับและคนเขียนบท เช่นเดียวกับคุณหนุ่มสยามว่าไว้ค่ะ  เป็นสัญลักษณ์ที่ชัดเจนมาก
แต่...
ถ้าเรื่องปูว่า  สยามในภพของแม่มณี  เหมือนเป็ดย่างที่ถูกสับเป็น 2 ซีก     ซีกซ้ายอังกฤษเอาไปหม่ำ ซีกขวาตกเป็นของฝรั่งเศส  มีแม่น้ำเจ้าพระยาเป็นเส้นแบ่งเขตแดนซ้ายขวา  
มันก็ผิดแน่นอน      ::) ::)
หอไอเฟลจะสร้างคร่อมเจ้าพระยาไม่ได้   ยังไงเจ้าอาณานิคมอย่างอังกฤษก็ต้องไม่ยอมให้ถูกเหยียบจมูก    

ถ้าสร้างคร่อมเจ้าพระยา  ต้องเป็นว่า แผ่นดินสยามในมิติที่แม่มณีเห็น ถูกแบ่งเป็น 2 ส่วนเหมือนกันแต่เป็นเหนือกับใต้
คือ เป็นของฝรั่งเศสทางภาคเหนือและกลาง ไปจนปากอ่าวไทย
ส่วนทางใต้  อังกฤษคืบจากไทรบุรี กลันตัน  ตรังกานู  งาบภาคใต้ไปทั้งหมด กินเขตขึ้นมาถึงเพชรบุรี หรืออาจจะรวมราชบุรีด้วยก็ได้  

ถ้ายังงี้ละก็   หอไอเฟลจึงสร้างคร่อมลุ่มเจ้าพระยาเห็นสายธาราไหลล่องได้สะดวกค่ะ

ส่วนอังกฤษ ก็ประดิษฐานหอนาฬิกาบิ๊กเบนอยู่แถวๆ ประจวบ   หรือลงไปถึงชุมพร    ถ้าจะให้เท่ก็มีลอนดอนบริดจ์สร้างเชื่อมคอคอดกระ
แต่ถ้าไม่อยากสร้างฉากนี้ เพื่อประหยัดเงิน   ก็ให้นุ่มเล่าให้แม่มณีฟังก็ได้ ว่าคุณมณีจะลงใต้ไปดูสะพานลอนดอนไหมเจ้าคะ   ญาติอิฉันอยู่ทางใต้ พูดปะกิตคล่องทุกคนเจ้าค่ะ

ถ้าเป็นไปตามแผนที่ข้างล่างนี้


แม่มณีคงจะเห็นสะพานลอนดอนข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาแทนหอโอบาเรต์-ปาวี

 ;D

^
ขอเปลี่ยนจากสะพานเป็น "London Eye's"  ;D

         เทียบสะพานกับหอแล้ว ทีมผู้สร้างก็ต้องเลือกใช้หอสูงตระหง่าน ทอดเงาทะมึน
ตัวละครปาคเลซ์ ฟรองเซส์ มากกว่าสะพานและสปีค อิงลิช ในการสื่อความหมายอย่างแรง
แบบนี้


           อ่านที่อาจารย์แนะแนวเรื่องเขียนบทแล้ว นึกถึงบทความของ อ.เจตนา นาควัชระ
เมื่อไม่นาน(มาก)มานี้ที่วิจารณ์ละครเพลง  หนึ่งในดวงใจ มิวสิคัล (ซึ่งเขียนบทออกมาไม่ถูกใจ) ว่า
ทีมงานน่าจะปรึกษาให้อาจารย์ช่วยเขียนบทละคร


           สำหรับทวิภพฉากนี้ เท่าที่หนังทำออกมาเท่านี้ก็ได้ความกระชับพอดีสำหรับการบรรลุวัตถุประสงค์
ของฉากไคลแมกซ์ของเรื่องแล้ว ครับ  

ไม่ได้อ่านบทความของศ.ดร.เจตนา   น่าเสียดาย  :'(  ไม่ทราบว่าท่านเขียนไว้ที่ไหนคะ
เมื่อวันอาทิตย์ไปดู(ฟัง)คอนเสิร์ทครูแก้ว อัจฉริยะ ศิลปิน  พบท่านด้วย  ได้วิสาสะกันประมาณ 20 นาทีตอนเบรคครึ่งเวลา   ไม่ยักรู้ว่าท่านกรุณาให้เกียรติเอ่ยถึง  จะได้กราบขอบพระคุณ
เพราะศ.ดร.เจตนายอมรับใครในด้านความรู้     เป็นสิ่งน่าปลื้มใจยิ่งกว่าถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่ 1  ซ้อนกันสิบงวดเสียอีก

สำหรับคนที่มีทีมทำกราฟฟิคได้อย่างผู้ทำหนังเรื่องนี้    ดิฉันเชื่อว่าสามารถสร้างสัญลักษณ์อังกฤษและฝรั่งเศสฉีกสยามออกเป็น 2 ส่วนได้น่าตื่นตะลึงได้ไม่น้อยกว่าเอาหอไอเฟลมายืนค้ำแม่น้ำเจ้าพระยาอย่างเดียว    สำหรับคนเก่งๆและมีจินตนาการ จะดีไซน์บิ๊กเบนและบริดจ์ต่างๆของอังกฤษออกมาเป็นไคลแมกซ์ เพิ่มจากหอไอเฟล  ก็ทำได้
การสร้างสัญลักษณ์สิ่งเดียวกันให้ดูงามก็ได้  น่ากลัวก็ได้   เป็นสิ่งที่ศิลปินทำได้อยู่แล้ว

แต่เอาเถอะ  เขาไม่ทำก็ดีแล้ว  ได้มีเรื่องให้วิจารณ์อีกได้ยาว   ถ้าหนังทำได้สมบูรณ์แบบ เดี๋ยวจะไม่มีอะไรพูดนอกจากกด like อย่างเดียว

คงเป็นภาพแบบนี้  ;D

         ก็จะให้อารมณ์ตื่นตะลึงปนความรู้สึกหวาดๆ ราวกับว่าถูกผู้ปกครองจับตามองจ้องอยู่  :o    

   

ที่นี่ ครับ

http://www.bangkokbiznews.com/home/detail/life-style/movie-music/20120222/437622/%E0%B8%96%E0%B8%B6%E0%B8%87%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B9%88%E0%B8%B2%E0%B8%87%E0%B9%84%E0%B8%A3%E0%B9%86-%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B9%84%E0%B8%A1%E0%B9%88%E0%B9%80%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%94%E0%B8%B4%E0%B8%A1.html

         ขอภาพ เนตรลอนดอนเหนือเจ้าพระยา ด้วยครับ คุณ siamese

 ;D ผมว่ามันไม่งามเลย

หอไอเฟลเมื่อแรกสร้าง ชาวปารีสต่างส่ายหน้าบอกว่าไม่สวย  ลอนดอนอายก็เช่นกัน แรก ๆ ชาวลอนดอนก็บอกว่าไม่งาม

แต่ในที่สุดหอไอเฟลก็เป็นสัญลักษณ์ของปารีส ดุจดังลอนดอนอายก็กำลังจะกลายเป็นสัญลักษณ์ของลอนดอนเช่นกัน

(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/7d/London_Eye_aerial.jpg/360px-London_Eye_aerial.jpg)

สองปีที่แล้ว ก็มีข่าวว่ากรุงเทพมหานครจะสร้างบางกอกอาย (http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1287479225&catid=04)

แต่สุดท้ายก็เงียบหายไป

 ;D

เสียงเมนี่รำพึง

                ชั่วพริบตาที่ผ่านไปเป็นอดีต

           อีกชั่วพริบตาอนาคตก็จะมาถึง

เสียงพ่อสั่งสอนลูก

             อย่าแตะต้องอดีตมารียอง ลูกพ่อ
             ให้สายน้ำดำเนินต่อไป
                มารียองจะสมรัก แต่แผ่นดินจะสูญสิ้น
                มารียองจะสูญเสีย แต่แผ่นดินจะสมดุล

           ไปกับอนาคตได้แต่ต้องไม่ลืมอดีต    
                  
           บันทึกกล่าวไว้ถึงทางเดินแห่งเทพธิดา

(น่าจะ) หมายถึงบันทึกของ Xavier ที่พ่อเคยบอกให้เมนี่เลิกสนใจ
แต่คราวนี้พ่อกลับอ้างถึงบันทึกนี้

.

.

          เมนี่ก้าวเดินออกจากห้องที่บ้าน

          แล้วกลับมางานราตรีสโมสรในคืนนั้น

           เธอเดินไปคว้าไม้ตะพดมาจากมือพ่อเทพ และ

            เมื่อโอบาเรต์เข้ามาคุกคาม

            เธอก็หลบไปอยู่ด้านหลังของแหม่มคู่สนทนา

           แล้วดันตัวแหม่มเข้าใส่โอบาเรต์จนทั้งคู่ล้มลงไป

           จากนั้นก็รีบวิ่งออกมาจากงานเลี้ยงแล้วเขวี้ยงไม้ตะพดของพ่อเทพออกไปไกล

         Xavier ที่ตามแม่มณีออกมาเก็บไม้ตะพดของพ่อเทพไว้เป็นของตัว

       (ไม้ตะพดนี้ได้เคยปรากฏตัวแล้วตั้งแต่ต้นเรื่อง)

          ภารกิจสำคัญสำเร็จ เมนี่กลับมาบ้านปัจจุบัน

          นุ่มพูดกับเธอประโยคเดิม แต่คราวนี้เป็นภาษาไทย

            เมนี่แลเหลียวมองรอบห้องของตนที่ยังคงเหมือนเดิมแต่ด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป
เนื่องเพราะใจหวนอาลัยถึงพ่อเทพ

           ปัจจุบันขณะ พ่อและแม่มองออกไปนอกหน้าต่างรอการกลับมาของลูกรัก
ด้วยความห่วงใย

          ในขณะที่พ่อเทพรอแม่มณี ณ อดีตภพ  

          เงาดำมืดทะมึนของหอฝรั่งเศสที่ทาบลงพื้นพระนคร

          ค่อยๆ ลดหดหายไป

           หนังจบช่วงที่เข้มข้น ตื่นเต้นและตื่นตะลึงที่สุดเป็นไคลแมกซ์ของเรื่องไปแล้ว
แต่การเดินทางของแม่มณียังไม่สิ้นสุด
            ช่วงท้ายยังมีเหตุการณ์สำคัญในประวัติศาสตร์และภาพตื่นตาให้ได้ชม ทั้งยังเป็น
ตอนที่มีเรื่องราวดรามาที่สุด 

Francois Xavier คนนี้น่าสงสัยนัก


เขาไม่น่าจะเป็นคนของกาลเวลาเดียวกับพ่อเทพ แต่เป็นนักท่องเวลาเช่นเดียวกับแม่มณี เพราะเมื่อประวัติศาสตร์ไม่มีการเปลี่ยนแปลง หาก Xavier เป็นคนของกาลเวลานั้น  บันทึก Voyageur คงไม่มีหอคอยประหลาดให้ตีความ


 ???

        เมื่อหนังจบแล้ว เชิญคุณเพ็ญวิเคราะห์การเดินทางท่อง(ย้อน)เวลาของตัวละครด้วย

ช่วงที่เขาเอาพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าฯ ฉลองพระองค์นายพลเรือเต็มยศ เสด็จพระราชดำเนินตามวงแตรวงเหมือนงานบวชนาค ไปปรากฏพระองค์ในงานเลี้ยงของฝรั่งเพื่อแนะนำพระองค์เองและพระราชโอรสพระองค์โต พระองค์เจ้ายอร์ชวอชิงตัน ไปไหนละครับ ไม่เห็นเอามา

ผมรอจะเข้าร่วมสัมนาตรงนี้

^
 ;D ;D

ตามมาวางบนเสื่อ

..

          เรียนคุณ NAVARAT C จำได้ว่า ช่วงที่กล่าวถึงนั้นเป็นส่วนหนึ่งของฉากงานราตรีสโมสร
และเป็นเวอร์ชั่นฉายในโรง
            เมื่อมาเป็นดีวีดี ช่วงนี้ไม่มีเหลือแล้ว ครับ

อ้อ

สงสัยตอนนั้นคงโดนสัมนามาหนักแล้ว

          คุณ siamese ปูเสื่อ และอาจารย์จัดของว่างมาพร้อมแล้ว
เรียนเชิญคุณนวรัตนเปิดการสัมนาด้วยครับ อย่าให้ชาวเรือนรอเก้อ  ;D

อ้าว รอผมหรือครับ ผมนึกว่าถ้าเขาถอนแล้ว ก็ให้มันผ่านๆไป

แต่ถ้าคุณSILAจะให้ผมเอ่ยถึงบ้าง ก็อยากจะบอกว่า ผมตำหนิทีมงานผู้สร้างอย่างแรง มีอย่างที่ไหนหรือ พระมหากษัตริย์ไทย ถึงจะเป็นพระองค์ที่สองก็ตาม จะลดพระเกียรติยศไปอวยฝรั่งขนาดนั้น

ลองคิดตามดู

เขาจัดงานเลี้ยงราตรีสโมสรกัน  ตัวแสดงแต่งเครื่องยศใหญ่มีแตรวงนำหน้า ก็จะต้องตั้งรูปขบวนก่อนใช่ไหม ขนาดแถวลูกเสือจะไปทอดผ้าป่ายังวุ่นวายน่าดู  นี่จะไปตั้งแถวกันที่ไหน คงไม่ได้เดินออกมาจากวังมั้ง ถ้ามาตั้งแถวหน้างานแล้วจะไปSurprise ฝรั่งมันได้ยังไง ผมดูในหนังเห็นเขาจัดให้ตัวแสดงเดินเข้าจังหวะมายืนเก้ๆกังๆ รอเจ้าภาพตาลีตาเหลือกออกไปรับ แล้วแทนที่จะเข้าไปเหยียบบ้านสักหน่อย  กลับแนะนำตัวเองและเรียกลูกชายไปจับไม้จับมือกับเขาด้วย  ยิ่งกว่าเจ้าประเทศราชเข้าสวามิภักดิ์ และเขาก็ไม่เชิญแม้แต่จะให้กินน้ำเย็นๆสักแก้ว  จึงต้องสั่งให้ขบวนกลับหลังหัน ให้แตรวงนำออกไปเซื่องๆ

ไม่รู้เขาเอาสติปัญญาส่วนไหนคิดฉากนี้ออกมานำเสนอได้ขนาดนั้น ด้วยสิทธิ์พิเศษของคนไม่มีมันสมองมั้ง ดูแล้วไม่ทราบว่าต้องการอะไร จะเชิดชูเกียรติของคนไทยก็ไม่ใช่แน่นอน  หรือเพียงจะสอนประวัติศาสตร์ให้คนดูว่าเมืองไทยสมัยนั้นมีพระมหากษัตริย์๒พระองค์ แต่ก็ทำได้ประดักประเดิดมาก

พระมหากษัตริย์พระองค์ที่๑ เสด็จให้เห็นในหนัง เป็นขบวนพยุหยาตราโดยสถลมารค พระมหากษัตริย์พระองค์ที่๒ ออกฉากครั้งแรก ทรงเครื่องแบบนายพลทหารเรือเต็มยศ ทรงม้าคู่กับหมอบลัดเลย์  แค่นี้ก็จะเสร่อจะแย่แล้ว เจอฉากหลังเข้าให้ ผมถึงกับหงายท้อง ความดีที่หนังพอจะมีอยู่ก็หาไม่ค่อยเจออยู่แล้ว  ความรู้ความเข้าใจของผู้สร้างเกี่ยวกับสถาบันพระมหากษัตริย์ ต้องให้สอบตกแบบให้อภัยไม่ได้

พอจำกันได้ไหม  มีคนบอกว่าเรื่องAnna and the Kingนั้น ถ้าให้คนไทยทำคงจะดีกว่าฝรั่งแน่นอน  พอเจอเรื่องนี้เข้า ผมว่า ใครที่คิดอย่างนั้นก็เลิกคิดไปได้เลย

^
แบบว่ารีบเก็บเสื่อแทบไม่ทัน  8)

ยกทิงเจอร์ทั้งชุด ขวดใหญ่ขวดเล็กมารักษาแผลให้คนทำหนังค่ะ

สะกิดใจว่าพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าฯ ท่านทรงทราบธรรมเนียมฝรั่งดี   งานราตรีสโมสรสถานทูตฝรั่ง ถ้าเขาไม่ทูลเชิญมาเป็นทางการ จะเสด็จไปเองได้หรือ    จะเรียกว่าเซอร์ไพรส์หรืออะไรก็ฟังไม่ขึ้น

ไม่ได้เข้ามาอ่านเสียหลายวัน
แต่ก็เพิ่งได้คุยกับผู้ใหญ่ท่านหนึ่งไปเรื่องหนังเรื่องนี้

ท่านปิดจบด้วยข้อคิดว่า 'สังคมไทยยังเป็นสังคมลักลั่น คนบ้านเราจะซ้ายก็ไม่ซ้าย จะขวาก็ไม่ขวา หา position ของตัวเองไม่ค่อยเจอะ'
แล้วก็ยิงหนังเรื่องนี้ว่า 'มันก็เลยสะท้อนออกมาในผลงานของสังคม เหมือนหนังเรื่องนี้น่ะแหละ จะหนังก็ไม่หนัง สารคดีก็ไม่สารคดี ที่แย่หน่อยคือชื่อมันทวิภพ แต่หนังมันยังไม่เป็นทวิภพเลย ดูแล้วเหมือนทิวเพศเสียมากกว่า' แล้วท่านก็คุยเรื่องอื่นต่อไป...


ขออนุญาตยืมทิงเจอร์ทั้งเซตจากความคิดเห็นด้านบน ของ อ.เทาชมพู มาใช้อีกสักหน่อยนะครับ  8)

          คิดว่า 'คนบ้านเรา' หลายคนที่เขาไม่เลือกข้าง เขาก็มีเหตุผลของเขานะ อาจเพราะ
เขาไม่สนใจ ทำไมต้องซ้ายหรือขวา หรืออาจเพราะไม่มีข้างไหนน่าเลือกไปเข้าอยู่ด้วย ฯลฯ
            เขาก็หา position ของเขาเจอนะ คือไม่ไปเข้าข้างไหน ซ้ายหรือขวา

(สมัยก่อนโน้น ฝ่ายซ้ายจะบอกว่า พวกที่เรียกตัวเองว่าเป็นกลางนั้น ก็คือพวกขวานั่นแหละ)

 

             เป็นประเภทแบบ mockumentary ก็แล้วกัน

(หมายถึง นิยาย-เรื่องแต่งที่ถูกนำเสนอในรูปแบบสารคดี แต่ทวิเพศนี้ มีทั้งเรื่องแต่ง เรื่องจริง)       

ความจริงเสน่ห์ของบันเทิงคดี  เช่นนิยาย (fiction)  และสารคดี (non-fiction) มีด้วยกันทั้งคู่  แต่ในลักษณะต่างกัน     ถ้าทำหนังที่ทำจากนิยายเป็นหลัก  เสน่ห์อยู่ที่บทบาทและฝีมือการแสดงของพระเอกนางเอก    ฉากและเหตุการณ์เป็นพื้นหลังรองรับ   ตัวประกอบเป็นผงชูรส
หนังบางเรื่องคนดูติดใจ  ทั้งๆเล่นกันอยู่สองคนคือพระเอกนางเอก ตั้งแต่ต้นจนจบ  มีตัวประกอบเดินผ่านเข้ามาในฉากคนละนิดคนละหน่อย  เพราะพระเอกนางเอกเล่นได้จูงใจคนดูให้รัก เศร้า ดีใจ เสียใจไปกับบทบาทเขา     อย่างนี้เรียกว่ารสชาติของบันเทิงคดี    แต่ถ้าเป็นหนังสารคดี   ตัวแสดงเป็นส่วนประกอบ   เรื่องจริงที่นำเสนอเป็นหลักดึงดูดความสนใจ     รสชาติอยู่ที่การเล่าเรื่อง ฉาก  เหตุการณ์  ความสมจริงขององค์ประกอบ   
เรื่องทวิภพเป็นความพยายามจะเอาสารคดีมาเป็นจุดเด่นในเรื่องที่คนดูหวังว่าจะเป็นบันเทิงคดี      คนที่ชอบทวิภพคือคนที่ชอบสารคดี  โดยเฉพาะคนที่ชอบอดีต  เห็นตัวอักษร และรูปถ่ายเก่าๆในอดีตขึ้นมาเป็นภาพเคลื่อนไหวก็ซาบซึ้งใจว่า...โอ้  เหมือนเห็นของจริงเลย      แต่พระเอกนางเอกทำอะไรได้แค่ไหนไม่ค่อยคำนึงถึง
แต่จุดผิดพลาดอยู่ที่ว่า แทนที่จะเขียนเรื่องใหม่ว่า ทวิเพศ (หรืออะไรก็ตาม) กลับไปเองเรื่องที่คนไทยจำนวนมากรู้จักว่าเป็นบันเทิงคดี  มาแต่งตัวใหม่เป็นสารคดี    คนดูก็เลยผิดหวัง   เพราะสารคดีไม่ใช่จุดหมายที่เขาจะไปดูกัน

แถมจุดอ่อนของหนังก็คืออดีตที่เอามานั้นบางตอนประดักประเดิด  อย่างเช่นพระมหากษัตริย์พระองค์ที่สองของสยาม เป็นฝ่ายเสด็จไปสถานทูตฝรั่ง ทั้งๆฝรั่งไม่ได้กราบบังคมทูลเชิญ    แทนที่จะโปรดเกล้าฯให้ฝรั่งเป็นฝ่ายเข้าเฝ้า สมกับพระเกียรติยศ     ขนบธรรมเนียมประเพณีของไทยในสมัยก่อนมีระเบียบเคร่งครัด      คนทำหนังต้องค้นคว้าอีกมากๆ ถ้าจะทำหนังแบบนี้

เมื่อกี้ย้อนกลับไปดูคลิปเรื่องนี้     แล้วอยากขอให้ผู้กำกับกำชับคนเขียนบทและตัวแสดงว่า  อย่าให้คุณหลวงในรัชกาลที่ ๔ พูดคำว่า
ยังไง  และ เนี่ยนะ
ถ้าพูดว่า อย่างไร   และนี่หรือ   ให้ชัดถ้อยชัดคำ  จะมีเสน่ห์ขึ้นมาก
ส่วนมณีจันทร์เมื่อเริ่มเล่าเรื่องตัวเองว่ามาจากอนาคต  ก็ควรจะตัดเรื่องส่วนตัวออกว่า พ่อแม่ไม่รัก ส่งไปเรียนที่ฝรั่งเศสฯลฯ ออกจากการเล่าถึงอนาคต  เพราะมันเป็นประโยคที่"โดด" เข้ามาในคำบอกเล่า   บอกเพียงว่าตัวเองเรียนประวัติศาสตร์ที่ฝรั่งเศสมาก็พอ    เพราะคนฟังทั้งสองคนก็ไม่เห็นจะสนใจเรื่องพ่อแม่ของแม่มณี    ทำให้เรื่องเล่าตอนนี้มันเกินเข้ามาในบทสนทนาโดยใช่เหตุ    ถ้าอยากบอกเต็มแก่ก็ค่อยบอกพระเอกตอนคุยกันสองคนก็ได้
นอกจากนี้   ถ้าแม่มณีเรียนปวศ.อยู่ที่ฝรั่งเศส   หล่อนน่าจะรู้ปวศ.ฝรั่งเศสมากกว่าไทย    ทำไมผู้เขียนบทส่งแม่มณีไปไกลขนาดนั้น   บัณฑิตไทยที่เรียนเอกฝรั่งเศสและโทประวัติศาสตร์ ก็พูดฝรั่งเศสได้และรู้ปวศ.ไทยยุคอาณานิคมได้แตกฉาน

            รับชมบทสรุป ส่งท้ายการเดินทางของแม่มณีข้ามทวิภพซึ่งช่วงท้ายนี้
ดำเนินเรื่องด้วยภาพและเสียงบรรยายเป็นหลัก

              ๓๘ ปีต่อมา

            รัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวฯ

            ร.ศ. ๑๑๒   

(ภาพขุนนางอาวุโสที่เมนี่เคยเห็นในห้องแถลงข่าวการค้นพบบันทึก Voyageur ที่ปารีส)

.

'

(อีกหนึ่งบุคคลในประวัติศาสตร์ ออกุสต์ ปาวี กงสุลฝรั่งเศสประจำกรุงเทพฯ)

เสียงพ่อ(อาจารย์หลวง) กล่าวว่า

                  (ร.ศ. ๑๑๒)ปีที่เราเสียดินแดนให้ฝรั่งเศส

                       เสียสิทธิสภาพนอกอาณาเขต

            ไทยรบพม่าคือสงครามสำหรับกษัตริย์

            แต่การเสียสิทธิสภาพนอกอาณาเขตคือการถูกย่ำยี

           พระพุทธเจ้าหลวงประชวร ไม่ยอมสรง ไม่ยอมเสวย ทรงทอดพระอาลัย

           ความจงรักภักดีนั้นมีอยู่แต่ก็สุดกำลังจะต้านได้

          ฝรั่งมันเอาเรือเข้ามาบังคับ

           เราก็สู้แต่สู้ไม่ได้

(สองสหายขุนนางวัยชรา พ่อเทพในเงามืด และพ่อตรี)

           เราต้องจ่ายค่าเสียหายสามล้าน  ทหารฝรั่งเศสตายสามคน

            เราต้องยกดินแดนฝั่งซ้ายแม่น้ำโขง

           รัฐบาลฝรั่งเศสต้องการให้มีพรมแดนแบ่งปันอาณาเขต

            ฝรั่งเศสกับอังกฤษใช้สยามเป็นกันชนปักปันดินแดน

(Xavier กับบันทึกของเขาในคืนวิกฤต ร.ศ. ๑๑๒ "ปัจจุบันของอดีต")

            เราจำยอมเสียส่วนน้อย

           รักษาส่วนมากไว้

           วันของเราขมขื่นแต่เรารักษาความเป็นเอกราชไว้ได้

(เสียงพ่อเทพ)

            ความตายไม่ใช่สิ่งอัศจรรย์อะไรหรอก แม่มณีของข้า

           ข้าเกิดที่แม่น้ำสายนี้ และข้าก็จะขอตายที่แม่น้ำสายนี้

ตัดแทรกเป็นภาพพ่อตรี เพื่อนรักพ่อเทพ

            คนเราถ้าไม่ทำตามวิถีทางของตน
              คนเราก็ไร้ค่า

          พ่อตรี ผู้สูญเสียพ่อเทพเพื่อนรักจากวิกฤตบ้านเมือง
          ร่างกายภายนอกทรุดโทรมชราภาพ จิตใจภายในบอบช้ำจากเหตุการณ์
ประวัติศาสตร์ชาติถูกย่ำยี

.

.

            ลูกจะยังอยู่ระหว่างเรา ลูกจะยังรับรู้ได้

          ทำให้เหมือนเกิดใหม่นะ คุณมาลิดา ของผม

(เมนี่)       ถ้าลูกยังไม่กลับมา แม่อย่าเป็นห่วง 

           ขอให้นึกถึงลูกอยู่เสมอ หนูกำลังทำวิทยุให้พ่ออยู่

           แม่หลั่งน้ำพระพุทธมนต์ ขอให้น้ำและพรซาบซ่านถึงหัวใจลูก
ไม่ว่าลูกจะอยู่ภพใด ให้ลูกรู้ว่าแม่รักลูกเสมอ

สุดท้าย - บทสรุปจากพ่อ'ผู้รู้อยู่แล้ว'

             เมื่อโลกทั้งสองเคลื่อนผ่านแยกจากกัน โลกที่มีบทบาทของตนจะดำเนินต่อไป

          

           ช่วงเวลาทวิภพจะมาบรรจบกันอีก

          บางคนจะได้พบช่องทางผ่าน
           บางคนจะได้พบใครสักคนที่เฝ้ารอ และ

         อีกบางคนต้องพรากจากกันชั่วนิรันดร์

          ทวิภพอาจจะเป็นความฝันที่เป็นความจริง

.

(บางส่วนจาก)เครดิทส์ท้ายเรื่อง

ไม่ได้เข้าบ้านเรือนไทยนานมาก ๆ ค่ะ จนจำPasswordไม่ได้ อีเมลล์ก็เลิกใช้ไปแล้ว  เลยต้องลงทะเบียนเป็นสมาชิกใหม่ จังหวะมาเจอหัวข้อนี้เขาเลยไม่อยากจะปล่อยผ่านในฐานะเป็นกำลังสำคัญคนหนึ่งในฝ่ายออกแบบและตกแต่งฉากเรื่องนี้  เดี๋ยวมาตามอ่านอีกทีนะคะ  ตอนนี้ขอมาแสดงตัวไว้ก่อน

        หนังสือโบราณก็เคยเห็นมาบ้าง  รูปโบราณก็เห็นที่คุณหนุ่มสยามนำมาให้ดูบ้าง  เห็นในหนังสือสาแหรกของสกุลใหญ่บ้าง

ไม่เห็นข้าราชสำนักถ่ายรูปโดยไม่ใส่เสื้อเลย  นอกจากท่านผู้ใหญ่ ๒ - ๓ คน    นอกนั้นเห็นใส่เสื้อสนอบเอวสั้นกัน  วงแขนตึงๆ เพราะช่างยังไม่ชำนาญ

ร่มที่อุตส่าห์นำมาเข้าฉากด้วยก็สงสัยว่า  ร่มที่ผู้มีสกุลเวลานั้นถือกันดำ ๆ ก็เป็นในเวลาเดียวกันนี่นา

ใช้เวลาตามอ่านจนครบ น้อมรับทั้งคำชม และข้อท้วงติงค่ะ  อยากบอกเล่าสิ่งดี ๆ และประสบการณ์ที่ได้รับ อุปสรรคและปัญหาเท่าที่จะทำได้ค่ะ  หนังเรื่องนี้ทีมงานเราเรียกกันเล่น ๆ ว่า "ทวิงบ" และน่าจะเป็นหนังที่มีเวลาให้ศึกษาหาข้อมูลกันอย่างหนักทุกฝ่าย  และมีฝ่ายค้นคว้าของหนังอย่างจริงจัง มีที่ปรึกษาเป็นนักประวัติศาสตร์อยู่หลายคน  แต่นักวิชาการประวัติศาสตร์ไทยก็มีอัตตาอยู่ไม่ใช่น้อยค่ะ  ในเรื่องบทฝ่ายออกแบบคงไม่วิจารณ์ค่ะ  แต่เราก็มีคำถามเหมือนทุก ๆ คนว่า ทวิภพตรงไหน แล้วเราก็เลิกตั้งคำถามแต่ไปใส่ใจว่าผู้กำกับจะเล่าอย่างไร ทำหน้าที่ของเราไปให้สอดคล้องกับสิ่งที่ผู้กำกับเล่ามากที่สุด

ก่อนอื่นขอชี้แจงก่อนว่า ดิฉันเป็นทีมงานที่อยู่เบื้องหลัง หลัก ๆ ทำหน้าีที่บริหาร จัดการ เพื่อให้งานของฝ่ายกำกับศิลป์ราบรื่น ครบถ้วน ถูกต้องที่สุด  ดังนั้นงานบางส่วนก็จะทราบละเอียด บางส่วนก็จะพอทราบแต่ไม่ละเอียดครบถ้วน เรื่องที่จำเป็นต้องเล่าก่อนเลยคือ ฝ่ายกำกับศิลป์ทำงานโดยไม่มีบท มีแต่คำอธิบายจากผู้กำกับ เมื่อเริ่มงานเราทราบแค่ว่า ทวิภพครั้งนี้จะขยายความเพิ่มย้อนไปถึงสมัยรัชกาลที่ 4 เพราะอยากให้คนไทยได้รู้ว่า เรื่องการพัฒนาประเทศให้ทันตะวันตกนั่นเริ่มมาตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 4 แล้ว  เพราะฉนั้นเราต้องไปศึกษาประวัติศาสตร์ย้อนไปถึงสมัยรัชกาลที่ 4 ว่าอะไรไม่มี อะไรมีตั้งแต่เมื่อไร่ และรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร และจะมีฉากสำคัญ ๆ อะไรบ้าง ให้เราเตรียมออกแบบไว้ก่อนเลย บทจะค่อย ๆ มาเอง

          รออ่านคุณ pakun เล่าประสบการณ์งานสร้างทวิภพด้วยความยินดี ครับ
 
หากคุณ pakun มีภาพเบื้องหลัง หรือภาพฉากที่ตัดออกไป ขอเชิญนำมาสำแดง
ให้รับชมด้วย ครับ               
 

ผมเป็นคนที่ประทับใจกับเรื่องทวิภพทุกเวอร์ชั่น
เวอร์ชั่นนี้ผมชอบที่พยายามหานักแสดงที่หน้าตาคล้ายคนในประวัติศาสตร์
ซื้อดีวีดีเวอร์ชั่นนี้เก็บไว้ ท้ายเรื่องมีตอนที่ตัดออกไปเยอะ ส่วนใหญ่เป็นเกี่ยวกับแหม่มแอนนาครับ

ยกน้ำร้อนน้ำชามาต้อนรับคุณ pakun ค่ะ
มาร่วมวงฟังเรื่องเบื้องหลังงานสร้างทวิภพ ด้วยอีกคนหนึ่ง

น่าอัศจรรย์ใจมาก  ในการทำงานแบบนี้
อยากฟังรายละเอียดค่ะ

ทดสอบระบบก่อนนะคะ เพราะเมื่อสักครู่โพสต์ไม่ได้ค่ะ

ด้วยเหตุของการไม่มีบทนี่แหละค่ะ ทำให้งบบานปลาย และเกิดความผิดพลาดบกพร่องทั้ง ๆ ที่ทุกคนทำงานหนัก และเอาจริงเอาจังอย่างยิ่ง ซึ่งการไม่มีบทมีไปตลอดการถ่าย อย่างดีฝ่ายศิลป์จะได้บทล่วงหน้าเฉพาะตอนที่จะถ่ายทำก่อนการถ่ายทำ 1 อาทิตย์  บางครั้งได้ล่วงหน้าคืนก่อนวันถ่ายทำ โดยจะมีผู้ช่วยผู้กำกับจะคอยโทรศัพท์มาบอกว่าให้เตรียมอะไรที่ละอย่าง 2 อย่าง เพราะฉนั้นบางอย่างเราทำได้แค่พอให้ทันถ่ายทำ สวยงามได้แค่ไหนแค่นั้น ความถูกต้องก็มีเวลาเช็คบางไม่มีเวลาเช็คบาง ตามที่ปรากฎในภาพยนต์ค่ะ

ถ้าคุณ pakun พิมพ์ข้อความแล้วโพสไม่ได้  อย่าเพิ่งพิมพ์ใหม่นะคะ  ให้กดลูกศรตรงมุมซ้ายบนเพื่อย้อนหน้ากลับไปหน้าเก่า   ข้อความที่พิมพ์อยู่ก่อน จะกลับมาค่ะ  ประหยัดเวลาและไม่เสียอารมณ์

ดิฉันก็ตะหงิดๆในใจเหมือนกัน แต่ไม่อยากถามล่วงหน้า รอฟังคำตอบดีกว่า
บทเป็นหัวใจสำคัญของการกำหนดขอบเขตและแนวทางงานที่ทำ     ถ้าไม่รู้ล่วงหน้า หรือรู้แบบกะทันหัน  การเตรียมฉากก็จะไม่พร้อม   โน่นขาดนี่เกิน   บางทีอะไรที่เตรียมไว้ก็ไม่ได้ใช้  อะไรที่ต้องใช้ก็ไม่ได้เตรียม
แต่ทำออกมาได้สวยขนาดนี้ก็ต้องถือว่าฝีมือไม่ธรรมดาค่ะ
   

ตอนที่ฝ่ายศิลป์ได้เข้าไปร่วมทีมงาน ฝ่ายกำกับมีทีมศึกษาข้อมูลและเขียนบทกันมาระยะหนึ่งแล้ว  จนน่าจะพอสรุปได้ว่าจะมีฉากสำคัญ ๆ อะไรอยู่ในเรื่องบ้างแน่ ๆ มีงานออกแบบให้ทำแล้วจึงเรียกทีมศิลป์ไปรับงาน จำได้ไม่หมดนะคะว่า เรียกไปครั้งแรกมีฉากอะไรบ้าง  เท่าที่จำได้ก็มีฉากท้องพระโรง บ้านแม่มณี ฉากโรงพิมพ์ หอพระสมุด ร.ศ.112 หว้ากอ บ้านสมเด็จเจ้าพระยา...... (ต้นสกุลบุญนาคค่ะ) พระที่นั่งทรงธรรม(แหม่มแอนนาสอนหนังสือ) ถนนเจริญกรุง ระบำแคนแคน แพฟรานซิสจิตร และอื่น ๆ ทยอยมากันเรื่อย ๆ โดยจะมีประชุมกันอาทิตย์ละครั้ง ทีมกำกับก็จะค่อย ๆ บอกมาที่ละฉาก 2 ฉาก  โดยประเมินว่าอะไรที่ฝ่ายศิลป์ต้องใช้เวลาทำนานก็จะบอกก่อน  ถ้าอะไรดูไม่ยุ่งยากก็จะไม่ยังไม่ตัดสินใจบอก  ซึ่งก็เป็นวิธีทำงานที่ดีที่สุดแล้วสำหรับการถ่ายทำที่บทยังไม่สรุปแน่นอน  ซึ่งเป็นช่วงเดียวกันกับที่เริ่มเรียกฝ่ายคัดเลือกตัวแสดง และฝ่ายออกแบบเสื้อผ้าเข้ามารับงาน  ซึ่งเป็นทีมงานชั้นแนวหน้าทุกคนค่ะ

ทำไม ถึงไม่มีการทำบทให้เสร็จเรียบร้อยก่อนคะ  ขอถาม

การประชุม ทีมกำกับจะบอกเล่าแต่ละฉากเหมือนเรียนวิชาประวัติศาสตร์ค่ะ โดยที่เราจะไม่รู้ว่ามันเกี่ยวเนื่องกับเรื่องอย่างไร  หรือถ้าจำเป็นต้องรู้ทีมกำกับก็จะบอกเล่าโครง ๆ ของเรื่องแค่ ใครมาทำอะไรที่่ไหน แค่นั้นค่ะ โดยสำทับด้วยว่า อาจจะมีปรับ เปลี่ยน นะ ที่มากกว่าการบอกเล่าก็คือ ที่มค้นคว้าจะมีรูปที่เกี่ยวข้องให้เรา เขาก็ให้ทุกอย่างที่เขาค้นคว้ามาได้ แต่เราเองก็ยังต้องมาศึกษาค้นคว้าต่ออีกไม่น้อย  บาอย่างไม่มีรูปเลย เราก็หาข้อมูลเทียบเคียงมาใช้ออกแบบค่ะ  การออกแบบบางฉากเราก็แสดงเป็นภาพวาด บางอย่างก็ทำเป็นโมเดล ที่แรกก็วางแผนกันว่า เราน่าจะให้เวลาออกแบบกันซัก 3 เดือนแล้วบทจะเสร็จแล้วก็จะเริ่มวางแผนการถ่ายทำ  3 เดือนผ่านไปบทก็ไม่มีแววว่าจะเสร็จเราเลยมีเวลาเตรียมงานกันนาน  จำได้เหมือนจะ 6 เดือนนะคะ  เสียดายที่ไม่มีรูปงานออกแบบต่าง ๆ มาให้ดูค่ะ  ดิฉันไม่ใช่เจ้าของงานค่ะ  เลยไม่สามารถเก็บข้อมูลต่าง ๆ มาไว้กับตัวได้  แต่ตอนทำงานก็ได้พยายามเก็บข้อมูลต่าง ๆ มากมายให้เป็นระบบมากที่สุด  เพราะทุกคนเห็นความสำคัญค่ะ  แต่ด้วยความเยอะ และฉุกละหุกก็มีตก ๆ หล่น ๆ ปัจจุบันไม่รู้ว่าพี่เจ้าของงานเขาเก็บไว้อย่างไร  สำหรับที่พอมีรูปติดมาบ้าง ตอนนี้ยังหาไม่เจอค่ะ  เปลี่ยนคอมพิวเตอร์มาก็หลายเครื่อง ยุคนั้นเก็บไว้เป็นCDก็ยังหาไม่เจอค่ะ  ถ้าพบเมื่อไหร่จะนำมาโพสต์ให้นะคะ

เนื้อจริง ๆ ไม่ทราบค่ะ เท่าที่ทราบทุกคนพยายามแต่ผู้กำกับยังไม่พอใจ มีเรื่องอยากบอกเล่าเยอะ รักพี่เสียดายน้อง แล้วก็งบด้วย  บางเรื่องอยากเล่าแต่ทุนไม่ถึงเลยต้องตัด พอตัดออกก็ต้องแก้หาวิธีเล่าใหม่ แล้วก็พาลกระทบกันไปหมด หลัง ๆ ผู้กำกับไม่ได้เข้าประชุมด้วย  เพราะยังคลี่คลายบทอยู่  จะมาประชุมก็ต่อเมื่อทีมงานตอบแทนไม่ได้แล้ว  ดิฉันประชุมด้วยช่วงแรกไม่กี่ครั้ง ก็ไม่ได้ไปอีก เพราะมีงานที่ต้องทำแทนทีมงานที่เข้าประชุม  ก็จะรู้เท่าที่ทีมงานมาเล่าให้ฟัง แล้วสุดท้ายทีมเราก็ไม่สามารถทำได้จนจบนะคะ  เพราะนานมากแ้ล้ว  ก็ยังมีปัญหาเรื่องรอปรับบทอยู่ เท่าที่จำได้ไม่มีใครได้อ่านบทตั้งแต่ต้นจนจบ ตลอดเวลาที่ทำงานเราไม่รู้เลยว่าหนังจะจบอย่างไร  สิ่งที่ทีมเรากระเซ้ากันเสมอ ๆ ก็คือ  ตกลงเราทำหนัง หรือทำสารคดี ทวิภพ หนังรักโรแมนติก ที่เราเห็นมีอยู่ 2 ฉากคือฉากพระเอกจับมือนางเอกที่แพริมน้ำ กับฉากสบตานางเอกจำไม่ได้ว่าที่ไหนค่ะ

ดิฉันจะค่อย ๆ เล่าไปเท่าที่จำได้ที่ละฉากนะคะ คงเป็นเรื่องการเตรียมงานซะเป็นส่วนใหญ่ เพราะดิฉันไม่ได้ไปในเวลาถ่ายทำ ดิฉันจึงมักไม่ได้บท จึงไม่ทราบเนื้อเรื่อง สุดท้ายดิฉันก็ไม่ได้ไปดูเรื่องนี้ด้วยค่ะ เพื่อนเรือนไทยอยากรู้ตรงไหนลองถามมาก็ได้นะคะ  เผื่อจะช่วยย้อนความทรงจำ

เริ่มจากฉากท้องพระโรงก่อนแล้วกันนะคะ  เพราะเตรียมงานง่ายที่สุดแล้วค่ะ เพราะเกือบทุึกอย่างยังมีอยู่  เพียงแต่เราต้องทำขึ้นมาใหม่เพื่อใช้ถ่ายทำให้เหมือนที่สุด  และยังเป็นช่วงเริ่มต้น ยังมีทั้งงบและเวลามากอยู่  เราแค่ดูให้ราคาสมเหตุผล ฝีมือเชื่อถือได้ งานยากที่สุดอยู่ที่การขนส่งค่ะ เพราะพระที่นั่ง(หรือบุษบก ช่วงนั้นจำชื่อได้ทุกอย่างเลยนะคะ ตอนนี้ทำตกหล่นไปหมดเลย)แบ่งชิ้นส่วนให้ต่อน้อยที่สุดแล้วยังขนส่งได้ก็ต้องขน และยกด้วยเครนและรถหกล้อใหญ่ค่ะ ฉากนี้มีอุปกรณ์ชิ้นเล็ก ๆ ที่ต้องทำขึ้นอีกหลายชิ้น อย่างหีบ อย่างฉัตร เครื่องยศต่าง ๆ ก็ไปดูของภาพยนต์สุริโยทัย ถ้าชิ้นไหนใช้ร่วมกันได้ก็ใช้  ถ้าไม่ได้ก็ต้องทำใหม่ ส่วนใหญ่จะใช้ของสุริโยทัยค่ะ  ความถูกต้องของเรื่องนี้ ทีมค้นคว้าของฝ่ายกำกับเป็นคนตรวจเช็ค แต่ฝ่ายศิลป์เองเราก็มีทีมค้นคว้าด้วย เพราะความผิดพลาดในส่วนของเรา เราก็ต้องรับผิดชอบด้วยอยู่ดี  ซึ่งของต่าง ๆ สำหรับฉากนี้ทำออกมาได้สวยงาม ดีเสมือนจริงมาก เป็นที่น่าเสียดาย ปัจจุบันไม่รู้อยู่ไหนค่ะ ความตั้งใจของทุกคนคือทำสุดฝีมือเพื่อให้หนังสร้างชื่อ สร้างรายได้ แล้วจะได้สตังค์มาทำหนังเรื่องต่อไป ทำให้ของเหล่านี้ได้ใช้อีก  แต่ผลไม่เป็นเช่นนั้น

ตามอ่านอยู่ครับ

ฉากท้องพระโรง                   

เครื่องราชบรรณาการ รถไฟจำลองนี้ได้มาอย่างไร ครับ

           น่าเสียดายเรื่องบทที่ไม่เรียบร้อยก่อนการถ่ายทำ สำหรับหนังสเกลใหญ่อย่างนี้
ส่งผลให้การเล่าเรื่องเป็นปัญหา และยังกระทบต่อด้านอื่นๆ อีกด้วยโดยเฉพาะงบประมาณ

             ในขณะที่หนังสเกลเล็กๆ อย่าง In The Mood For Love ของผู้กำกับติสท์
หว่องกาไหว่ ซึ่งไม่(ค่อยจะ)มีบทล่วงหน้าเช่นกัน แต่ตัวแสดงมีเพียงสองคน จึงมีความยืดหยุ่น
มากกว่า ผกก.สามารถนำพาหนังให้เล่าเรื่องได้ราบรื่นเร้าอารมณ์สมหมาย

กระทู้เก่าเล่าเรื่อง In The Mood For Love ครับ

http://www.reurnthai.com/index.php?topic=4901.135

เอาหมากพลูมารอฟังคุณ pakun ครับ

อันที่จริงแล้วกระแสวัฒนธรรมตะวันตกในช่วงต้นรัชกาลที่ ๔ ไม่ใช่คลื่นตะวันตกลูกแรกที่เข้ามา แต่หนังเรื่องนี้ให้ความสำคัญกับการทำสนธิสัญญากับอังกฤษ โดยเซอร์ จอห์น บาวริ่ง ซึ่งจะเป็นปัญหาอีกนับกว่า ๓๐ ปี

ทั้งนี้ขอชื่นชมทีมงานในส่วนคัดเลือกตัวแสดง ที่พยายามสรรหาหน้าตาได้ใกล้เคียงครับ

เดาว่าบทล่าช้า ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะเขียนใหม่ขึ้นมาเกือบหมด  ไม่ได้ยึดบท "ทวิภพ" ของเดิม  ค่ะ

ตอบคำถามคุณSILAก่อนนะคะ รถไฟบรรณาการนี้เป็นของสะสมของผู้สะสมของโบราณซึ่งไม่เป็นที่รู้จักค่ะ  พอดีน้องในทีมงานหามาได้  ซึ่งรถไฟบรรณาการนี้มีตามบท  แต่ไม่มีข้อมูลใด ๆ มาถ้าจะต้องทำขึ้นคงต้องมาหาข้อมูลกันว่ายุคนั้นรถไฟของอังกฤษเป็นแบบไหน เราเคยรู้กันแค่เซอร์จอห์นบาวริ่งมาเฝ้ารัชกาลที่ 4 แต่ไม่เคยรู้ว่ามีการถวายโมเดลรถไฟเป็นบรรณาการด้วย Propsชิ้นนี้ทราบว่าต้องมีก็ใกล้ระยะที่จะต้องถ่ายทำฉากท้องพระโรงแล้ว  เรายังไม่เห็นบทแต่ทีมกำกับจะแจ้งมาทันที่ที่เขาทราบว่าอาจจะมีอยู่ในบท  เท่าที่พอจำได้เหมือนเรามีเวลา และสตังค์เหลือไม่มากนัก เพราะฉาก และPropsสำคัญที่ต้องใช้ในฉากนี้ถูกเตรียมไว้ล่วงหน้าเกือบหมดแล้ว  ดังนั้นถ้าไม่ต้องสร้างก็จะดีที่สุด  พอทีมงานของเราหาของเก่าได้ก็นำไปให้ทีมกำกับและทีมResearchดูว่าใช้ได้ไหม ถ้าResearchบอกใช้ได้ ผู้กำกับเห็นด้วย ก็นำมาใช้ค่ะ ยามนั้นถ้าต้องทำ ความรีบก็จะทำให้การสิ่งที่ต้องทำจะมีราคาสูงกว่าปกติ ถ้าไม่รีบการถ่ายทำก็ต้องเลื่อน ก็จะไปเจอค่าใช้จ่ายเรื่องสตูดิโอที่ต้องเก็บฉากไว้รอ  จำได้ว่าเราพยายามตรวจสอบเหมือนกันว่าโมเดลรถไฟนี่ใช่ไหม แต่เราทำได้แค่รู้ว่าเป็นโมเดลรถไฟโบราณจริง  แต่รุ่นถูกต้องตามยุคสมัยหรือเปล่า ไม่ทราบค่ะ ถ้าท่านใดทราบรบกวนให้ความรู้ด้วยนะคะ  ผิด ได้รู้ว่าผิดก็ยังดีค่ะ ไม่อย่างนั้นก็จะไม่รู้ตลอดไป

ที่คุณ pakun ถามเกี่ยวกับรถไฟอังกฤษสมัยนั้น พอตอบได้ค่ะ 
สยามในรัชกาลที่ 4 ตรงกับสมัยวิคตอเรียน      เป็นยุคที่การคมนาคมในอังกฤษขยายตัวออกไปกว้างขวางทั่งประเทศด้วยรถไฟ แทนรถม้าอย่างในสมัยจอร์เจียน (ซึ่งเป็นยุคก่อนวิคตอเรียน)   
รถไฟยุคแรกของวิคตอเรียนหน้าตาเป็นอย่างรูปขวาค่ะ    ตรงกับรถไฟจำลองไหมคะ

ต่อมาถึงจะเป็นแบบนี้ค่ะ

นี่คือภาพรถไฟเล็กที่พระนางวิกตอเรียแห่งประเทศอังกฤษได้ให้เซอร์จอห์น โบวลิ่งนำมาถวายเป็นราชบรรณาการแด่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  รัชกาลที่๔ ปัจจุบันเก็บอยู่ที่พิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติ พระนคร ผู้สนใจเข้าไปชมได้
ส่วนที่เห็นในภาพ ชมรมเรารักรถไฟ หลังสวนจตุจักร ได้จำลองไว้ให้ชมกันได้เช่นกัน ใครสะดวกที่ไหนก็เชิญที่นั่น

เท่าที่ดูจากรูป ก็น่าจะถูกต้องนะคะ ที่นำมาใช้น่าจะเป็นของชมรมคนรักรถไฟค่ะ เพราะทีมงานมักจะเดินหาของเก่าจากจตุจักร จำได้ว่า ทีมงานทำพลาสติกที่ครอบไว้แตก ต้องทำให้ใหม่ด้วย เข้ามาเป็นสมาชิกบ้านเรือนไทยแล้วยังคิดว่า ถ้ารู้เสียตั้งแต่ตอนทำทวิภพคงได้ความรู้อีกเยอะเลย

ฉากท้องพระโรง ทีมงานมาจากหลายแหล่งค่ะ แต่ส่วนสำคัญ ๆ ก็มาจากทีมที่เคยผ่านงาน สุริโยทัย ซึ่งนับว่าเป็นโชคดีที่เราตามมาที่หลัง ทำให้มีบุคลากรมากพอที่มาช่วยเรา และก็เป็นโชคดีของเขาด้วยเช่นกันที่มีงานใหญ่มาให้เขาทำอย่างต่อเนื่อง ได้พัฒนาฝีมือ และมีรายได้ที่ต่อเนื่อง  แต่ตอนนี้น่าจะลำบากกันทุกคนค่ะ เพราะงานหดหาย มีแต่หนังทุนต่ำ คนทำงานเปลี่ยนอาชีพกันไปหมด  หลายคนก็หายไปจากวงการเลย

การตามหาผู้มีฝีมือแต่ละด้านเพื่อสร้างอุปกรณ์ประกอบฉาก เป็นงานที่ท้าทายอีกอย่างนอกจากจะต้องหาความถูกต้องแล้ว สำหรับตัวเองก็รู้สึกว่าเป็นโอกาสดีที่ได้ทำงานยาก ๆ อย่างนี้  ได้ใช้ศักยภาพเต็มกำลัง รู้จักใครที่ไหนก็ใช้เป็นสะพานเชื่อมไปหาสิ่งอื่น ๆ ต่อ ๆ ไป แค่หาคนเขียนปากกาคอแร้ง และเขียนภาษาอังกฤษตัวเขียนได้ หากันให้ควักที่เดียว

ผ้าม่านที่ใช้ในฉากนี้ ฝ่ายกำกับศิลป์ไม่ได้เป็นผู้รับผิดชอบมาทำ เพราะProducerรู้จักผู้เชียวชาญเรื่องผ้า ซึ่งดิฉันจำชื่อไม่ได้ค่ะ เป็นชื่อที่เราไม่ค่อยได้ยิน ผลงานสวยมาก ๆ ทำให้ได้รู้ว่ามีคนเก่ง ๆ ที่ไม่ออกสื่ออยู่ อีก

         ว่าจะถามถึงจุดนี้ด้วย ครับ

หยิบภาพรถไฟจำลอง จารึกพระนาม "วิคตอเรีย" ขนาดความยาว ๒๑๘ เซนติเมตร ครับ

กุลจำไม่ได้ว่าของชิ้นนี้ใช้ฉากไหนนะคะ  แต่จำได้ว่า เริ่มต้นจากหากระดาษค่ะ เพราะงานนี้เรามีเอกสารต้องทำหลายอย่าง  ก็ไปตระเวณหากระดาษมาจากหลากหลายที่ มาลองย้อมดูผลว่าแต่ละอย่างให้ผลอย่างไร นำมาทดลองเขียน แล้วก็เลือกดูว่า เราจะใช้กระดาษแบบไหนสำหรับทำอะไร  งานนี้เราใช้กระดาษคองเคอเรอเยอะค่ะ ตอนนั้นกระดาษนี้ยังต้องนำเข้า และมีไม่มาก  ต้องไปจองไว้ แล้วก็ต้องซื้อจากต้นตอจริง ๆ เพราะเราใช้ขนาดไม่ตรงกับที่ขายอยู่ในท้องตลาด  เลือกกระดาษและวิธีย้อมได้แล้วก็ไปให้คนเขียนตัวหนังสือ ต้องหาแบบวิธีเขียนไปให้คนเขียนฝึกไว้ก่อนด้วยนะคะ  คนเขียนก็ต้องเขียนหลายแผ่นอยู่ แล้วส่งไปให้คนวาด  โดยหลักการเราต้องมีที่สมบูรณ์อย่างน้อย 2 ชิ้นเผื่อความเสียหายไว้เสมอค่ะ  น้องในทีมมาจากศิลปากร  ก็ตามล่าหาเพื่อนมาช่วยกันทำค่ะ รวมทั้งงานเขียนใบลาน และสมุดไทย เป็นน้องที่จบจิตรกรรมไทย จากศิลปากร ปัจจุบันไม่ทราบว่าน้อง ๆ ไปทำอะไร อยู่ที่ไหนกัน ฝีมือดี ๆ กันทั้งนั้น

บางกอกรีคอเดอร์ก็ใช้น้องที่เชี่ยวชาญในการretouchปรับแก้ รวมทั้งตัดแปะ และถ่ายเอกสาร กว่าจะสำเร็จ 1 ชิ้น

รู้จักปากกาคอแร้ง  เพราะตอนเด็กๆครูหัดให้ใช้ในวิชาวาดเขียน  ใช้ตัดเส้น เขียนตัวหนังสือลายเส้นหนักเบาได้  แต่เขียนลำบาก ต้องจุ่มหมึกในขวด  เขียนไปไม่กี่ตัวอักษรก็แห้ง ต้องจุ่มใหม่  เลอะเทอะง่ายด้วยค่ะ
ปากเจ้ากรรมก็หักง่าย  ไม่เหมือนปากกาหมึกซึม

เคยสำรวจ fonts ต่างๆทั้งที่อยู่ในคอมพ์ และที่เจอในเว็บ   เพื่อจะดูว่าจะดาวน์โหลดตัวไหนมาใช้บ้าง   พบว่ามีฟ้อนท์อังกฤษบางตัวเขียนเลียนแบบลายมือโบราณ สวยงามทีเดียว
ถ้าเลือกฟ้อนท์พวกนี้มาพิมพ์ลงในกระดาษ เลือกความหนาบางของเส้น แล้วพิมพ์ด้วยหมึกดำ   เวลาถ่ายหนังจะเหมือนเขียนด้วยปากกาคอแร้งไหมคะ

ความจริงแล้ว เครื่องราชบรรณาการที่สมเด็จพระนางเจ้าวิกตอเรียส่งมาถวายพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าฯมีหลายรายการ แต่ที่พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ พระนคร จ้ดแสดงมีสามรายการ คือพระบรมสาทิสลักษณ์ของสมเด็จพระนางเจ้าวิกตอเรียและพระบรมสาทิสลักษณ์ของเจ้าชายอัลเบิร์ตพระสวามี เท่าพระองค์จริง ลูกโลกจำลองสภาพภูมิศาสตร์และแผนที่ดาวนพเคราะห์ กับรถไฟจำลอง ซึ่งวิ่งเล่นได้จริงๆ


(ภาพจากหนังสือ๑๔๙ปี ราชพิพิธภัณฑ์)

ลองใช้ฟ้อนท์ฝรั่งบ้างไทยบ้าง คัดชื่อเซอร์จอห์น เบาริง แทนปากกาคอแร้งค่ะ

ป.ล. ทำไมถึงชื่อปากกาคอแร้ง   มันเหมือนคอแร้งตรงไหนคะ

คงเป็นด้วยลักษณะที่มีตัวปากกาคอแร้ง และหัวปากกาคอแร้งที่ทำด้วยโลหะ (ตัวใหญ่ หัวดูเล็กต่างขนาดกันเห็นได้ชัด เหมือนนกแร้ง ที่หัวและช่วงคอไร้ขนปกคลุม จึงดูช่วงส่วนหัว-คอเรียบ ๆ แล้วต่อด้วยลำตัว)

เครื่องราชบรรณาการ - แผนที่ดาวในฉากท้องพระโรง
(พร้อมผ้ารองคลุมประกอบฉากงดงาม)

ลูกโลกในฉาก"ที่เก็บอาวุธลับของสยาม"

เครื่องราชบรรณาการที่บรรยายภาพว่าแผนที่ดาวนพเคราะห์ (Celestial sphere)ซึ่งผมนำมาให้ดูแล้วนั้น ไม่ได้เป็นสมุดอย่างในภาพยนต์ตามภาพของคุณศิลาครับ หากมีรูปทรง กลมและขนาดเหมือนกับลูกโลกที่วางคู่กันนั่นแหละ แต่แสดงภาพดาวต่างๆที่อยู่ในทรงกลมสมมุติของท้องฟ้าที่ล้อมรอบโลกเราไว้ โดยมีโลกอยู่ที่จุดศูนย์กลาง ภาพข้างล่างคือตัวอย่าง  

ทีมงาน research ไม่ลึกถึงตรงนี้

^
ถ้าคุณ pakun จะทำงานด้านศิลป์ให้หนังอีก  อย่าลืมมาปรึกษาเรือนไทย

ให้ข้อมูลเรื่องฉาก และอุปกรณ์ประกอบฉาก หอพระสมุด ฉากนี่ถูก(หรือ"ได้รับการ"ดีค่ะ)ระบุว่าเป็นฉากสำคัญมาตั้งแค่เริ่มรับงาน เพราะฉนั้นเป็นฉากที่มีเวลาศึกษาค้นคว้าและเตรียมการมาก  แต่.... ค่อย ๆ เล่าไปตามลำดับดีกว่า 

เพราะฉากนี้เป็นฉากที่ตัวสถานที่ไม่มีข้อมูลจริงตามประวัติศาสตร์  ผู้กำกับต้องการบอกเล่าว่าเป็นคลังอาวุธลับของรัชกาลที่ 4 ไม่เป็นสถานที่เปิดเผย หลัก ๆ ในห้องนี้เต็มไปด้วยหนังสือ และอุปกรณ์ดาราศาสตร์  และอื่น ๆ เพื่อจะบอกว่า รัชกาลที่ 4 ทรงรอบรู้ไปทุกสาขาวิชาการ  ฉากนี้จึงเป็นงานที่ฝ่ายกำกับศิลป์ได้ใช้ความสามารถด้านการออกแบบตามจินตนาการอย่างเต็มที่  โดยปรึกษากันว่า สถานที่ตามจินตนาการนี้ควรอยู่ที่ไหนเพื่อการออกแบบจะได้สอดคล้องกับสถาปัตยกรรมที่นั่น สรุปว่า ที่พระราชวังที่เขาวัง เพชรบุรี  ภายนอกก็จะไปถ่ายทำกันที่นั่น ตัดมาภายในก็จะเป็นงานสร้างฉากในสตูดิโอทั้งหมด

อุปกรณ์ประกอบฉากหลัก ๆ มีแน่ ๆ ก่อนเลยคือหนังสือเก่าจำนวนมาก หนังสือจริงทั้งหนัก ทั้งแพง เราเลยทำหนังสือปลอม แบ่งตามลำดับความสำคัญ หนังสือที่ต้องวางใช้ใกล้ตัวแสดง ใกล้กล้อง ต้องใช้เปิด ต้องเป็นหนังสือจริง หรือเหมือนจริง ไกลแบบเห็นสัน เห็นปก เห็นด้านข้าง ไส้ในเป็นกระดาษตัดย้อมสีริมกระดาษให้เหมือนกระดาษรุ่นเก่า ปกเป็นหนังเทียมปั้มลายทอง โดยไปหาหนังสือจริงมาเป็นแบบหลาย ๆ แบบ แบบเห็นแต่สัน หรือปกไกลไปอีกหน่อย ไส้ในเป็นโฟม ระยะสุดท้ายคือพวกที่อยู่ในตู้ในชั้น ก็จับสันมาเรียงกันสัก 3-6 เล่ม หุ้มโฟมเป็นก้อนใหญ่ ๆ เราทำหนังสือทั้งหมดเป็นพันเล่มค่ะ ขอให้เครดิตทีมงานที่มีส่วนสำคัญให้การผลิตหนังสือสวยงาม และราคาไม่สูง ผู้ต้องขังหญิงค่ะ เพราะเรามีเวลา เราค่อย ๆ เตรียมอุปกรณ์ต่าง ๆ และไปสอนให้ทำ ได้งานดี  ทีมงานเราก็รู้สึกดีที่ได้เข้าไปรู้จักกับพี่ ๆ น้อง ๆ ที่นั่น  ประทับใจจริง ๆ

เครื่องเขียน และสมุดเก่า ๆ อื่น ๆ เราไปได้จากร้านขายเครื่องเขียนเก่าแก่มาก ๆ ร้านหนึ่ง มีของเก่าที่ยังไม่ได้ใช้เลยขายอยู่ สมุดไทย ลายปกและเนื้อกระดาษ ลายกระดาษสวยมาก ๆ ยังเป็นของใหม่ไม่ได้ใช้เลย ของที่ไม่สึกหรอกเสียหายก็ยอมให้เช่ามาประกอบฉาก บางอย่างเราสามารถใช้ได้ต่อเนื่องหลายฉากเราก็ซื้อเลย  ปัจจุบันเลิกกิจการไปแล้วค่ะ  ตอนเลิกกิจการยังได้บอกกล่าวกันในวงการคนทำงานพีเรียดให้ไปซื้อเก็บกันไว้  อุปกรณ์ประกอบฉากที่สำคัญอีกกลุ่มหนึ่งคือ กล้องดูดาว และแผนที่ดาว และลูกโลกค่ะ ทีมResearchทำมาให้หมดค่ะ เราไปดูของจริงด้วย แล้วก็ทำงบประมาณกันเพื่อจะทำจำลองขึ้นมา  แต่ขอเก็บไว้พิจารณากับบทก่อนว่า จะถูกเห็นไกลใกล้แค่ไหน หรืออาจจะไม่ต้องมีก็ได้ถ้าบทไม่กล่าวถึง หรือด้วยความรู้จักคุ้นเคยในสายประวัติศาสตร์ของผู้กำกับ อาจจะติดต่อขอชิ้นจำลองของพิพิธภัณฑ์ไหนมาใช้ได้  เพื่อความไม่ประมาท ทีมงานจัดหาก็เที่ยวตระเวณดูของเก่าต่าง ๆ ไว้ด้วย ซึ่งระหว่างการเขียนบทก็จะมีของจำเป็นต้องทำจำลองเพิ่มขึ้นตามบทมาเรื่อย ๆ ยิ่งพอเริ่มการถ่ายทำไปเรื่อย ๆ งานแก้ปัญหาเฉพาะหน้าก็มาพร้อม ๆ กับงานที่ต้องเตรียม ปัญหาอื่น ๆ ก็ค่อย ๆ เพิ่มขึ้น  ฉากนี้ไม่ถูกทีมงานพูดถึงอีกเลย เพราะบทส่วนนี้ยังไม่มา สิ่งที่จำเป็นและสำคัญที่ทราบเตรียมหมดแล้ว จำได้ว่าฉากนี้ได้ถ่ายตอนปลายของการถ่ายทำแล้ว งบมีปัญหาแล้ว งานสร้างทำไม่ได้ต้องหาสถานที่ที่ยอมรับได้มาจัด  อุปกรณ์ประกอบฉากก็เป็นใช้ของเก่ารูปลักษณ์ใกล้เคียงแทนทั้งหมด  ดีที่เราไม่ประมาท หาของสำรองไว้  สิ่งที่เสียดายคือ ความตั้งใจที่อยากให้ถูกต้อง และสวยงามค่ะ

การคัดเลือกตัวแสดง ฝ่ายกำกับศิลป์ไม่ได้มีส่วนกับการคัดเลือกค่ะ  แต่เราเป็นฝ่ายที่ได้รับผลกระทบ เป็นความตั้งใจอย่างมากของผู้กำกับที่อยากให้นักแสดงเหมือนตัวจริงที่สุด ทีมคัดเลือกนักแสดงเหนื่อยหนักหนาเช่นกัน  ผลกระทบที่มีต่อการถ่ายทำคือ ฉากที่ยังคัดเลือกนักแสดงไม่ได้ก็ยังถ่ายทำไม่ได้  ต้องรอจนกว่าจะได้ตัวแสดง  และมีฉากที่นักแสดง แสดงไม่ได้ การถ่ายทำที่เตรียมไว้แล้วทั้งหมดก็ต้องยกเลิก และด้วยการถ่ายทำที่ล่าช้า ตัวแสดงที่คัดเลือกไว้แล้วเป็นชาวต่างประเทศต้องเดินทางกลับ  การถ่ายทำบางฉากต้องจัดขึ้นแบบฉุกละหุก เพราะมีความต่อเนื่องกันในเนื้อเรื่อง  หรือต้องเปลี่ยนตัวแสดงใหม่ คัดใหม่ ถ่่ายทำใหม่(กรณีนี้จำไม่ได้ค่ะว่ามีหรือเปล่า)

ฟังไป เสียดายไป ค่ะ

นึกได้ว่ายังไม่ได้ตอบคำถาม อาจารย์เทาชมพูเรื่อง การใช้Fontจากคอมพิวเตอร์แทนการเขียน ถ้าเห็นไกล ๆ ผ่าน ๆ ก็ได้อยู่ค่ะ  แต่เอกสารสำคัญในเรื่องนี้จะต้องใช้ถ่ายClose up ทั้งนั้น  Fontตัวเขียนของคอมฯ ตัวหนังสือไม่เชื่อมกันค่ะ แล้วน้ำหนักตัวหนังสือเป็นแบบแผน  น้ำหนักหมึกเสมอกันหมด เห็นใกล้ ๆ แล้วฟ้องเลยค่ะว่างานพิมพ์

เรื่องปรึกษาเรือนไทยนี่ไม่ลืมแน่ ๆ ค่ะ ผู้รู้ที่นี่หลากหลายมาก ทั้งหลากวิชา หลากระดับความรู้ แลกเปลี่ยนเรียนรู้กันตรงไปตรงมา เป็นวงสนทนาที่รื่นรมย์ค่ะ

เรียนถามคุณ pakun เกี่ยวกับเรื่องท้องพระโรงในพระที่นั่งอัมรินทร ฯ

ฉากดังกล่าวเป็นฉากที่รวบรวมความประทับใจไว้มากที่สุด เป็นฉากที่แสดงถึงพระราชอำนาจของพระมหากษัตริย์แห่งโลกตะวันออก มาเจอกับ สิงโตแห่งเกรทบริเตน เป็นการเข้าเฝ้าที่สง่างามมาก อยากทราบว่าอุปกรณ์ประกอบฉากทั้งหลาย รวมทั้งพร๊อพทั้งหลาย เมื่อเสร็จสิ้นการถ่ายทำแล้วพากันไปไหนหมดครับ

อีกอย่างหนังพยายามเลือกนักแสดงที่เข้าไปในนั่งในบุษบกมหามาลา เห็นเพียงแขนและพระมหาพิไชยมงกุฎ นักแสดงท่านนี้อายุน้อย หรือ อายุเยอะครับ

ภาพจาก http://www.thaisamkok.com ค่ะ

ฉากนี้เห็นชัดและมากกว่าฉากในท้องพระโรง นักแสดงผู้รับบทดูมีอายุแล้ว

อุปกรณ์ประกอบฉากของงานทวิภพทั้งหมดได้ส่งมอบให้บริษัทฯ ที่ได้รับทุนผลิตภาพยนต์เรื่องนี้ค่ะ ซึ่งบริษัทฯ ต้องเช่าโกดังเพื่อเก็บของทั้งหมด และต่อมาภายหลังได้ยินว่า บริษัทฯ รับภาระค่าเช่าเก็บของไม่ไหวได้ประกาศขายค่ะ ซึ่งดิฉันไม่ทราบเหมือนกันว่าขายอะไรบ้าง และมีใครซื้ออะไรไปบ้าง ส่วนตัวก็รู้สึกเสียดายของเหล่านี้นะคะ ถ้าเป็นดิฉันคงติดต่อมอบให้หอภาพยนต์ เพราะดิฉันว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์ภาพยนต์ไทย แต่เนื่องจากเป็นของจำลองเพื่อการถ่ายทำ วัสดุที่ใช้มีระยะเวลาในการเก็บรักษาอยู่เหมือนกัน  ยิ่งถ้าเก็บไม่ถูกวิธี เช่น ร้อน ชื้น อายุการเก็บก็จะสั้นลงอีกค่ะ

ส่วนผู้แสดงเป็น ร.4 เป็นความภาคภูมิใจของทีมคัดเลือกนักแสดงค่ะ เพราะหาได้ใกล้เคียงตามพระบรมฉายาลักษณ์มาก ทั้ง ๆ ที่การถ่ายทำไม่สามารถถ่ายให้เห็นใบหน้าได้

        เครดิตท้ายเรื่องบอกว่า ผู้รับบท ร.๔ คือ คุณวัลลภ เถียรทอง

และ ผู้รับบท ร.๕ คือ คุณธนะชัย ลิ่มสุวรรณ

^
ขอปรบมือให้ทีมงาน

ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ พยายามหาแผ่นแท้มาดูจนได้

            ขุดกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะได้ข่าวคราวแม่มณีผู้ลี้ลับไปภพอื่น ตอนนี้แม่ย้ายภพอีกแล้ว,แม่ท่องไป
ในอนาคตกาลหลุดโลกไปโน่น

            ก่อนหน้านั้นหลายปีแม่ไปโผล่ที่ดินแดนไพรัชโพ้นไกลถึงสหรัฐอเมริกา เห็นอยู่แว้บเดียวใน
"นางมารสวมปราด้า"
ภาพจากสมาชิกพันทิปหมายเลข 1720058

           มา ณ บัดนี้, แม่หลุดโลกไปไกลใน The Expanse ซีรี่ส์ไซไฟเล่าเรื่องอนาคต 200 ปี
จากปัจจุบัน เมื่อมนุษย์ขยับขยายย้ายไปตั้งอาณานิคมนอกโลกในระบบสุริยะ แม่รับบทเป็นหญิงสาว
ที่หายไปเป็นเรื่องให้ตัวเอกต้องออกตามหา

http://www.youtube.com/watch?v=27JmggM5GGQ (http://www.youtube.com/watch?v=27JmggM5GGQ)

          นามแม่มณีในภาษาวิสาศ(Florence Faivre) ปรากฏในลำดับต้นๆ ของเครดิทเปิดเรื่อง
ไม่เหมือนในนางมารสวมปราด้าที่ต้องตั้งใจรอดูอยู่นาน
          ข่าวแจ้งว่าซีรี่ส์นี้ได้ไปต่อ นั่นคือ จะมีซีซั่นสองตามมา เพราะว่าได้รับการตอบรับและเสียง
วิจารณ์ที่ดี

โอ  แม่มณีไปไกลมาก

ภาพยนตร์เรื่องนี้ ผมก็ไปดูในโรงหนังด้วยครับ ในตอนนั้นผมเข้าใจว่าเป็น ทวิภพ ฉบับตีความใหม่ จึงไม่แปลกใจที่หนังมีความต่างจากบทประพันธ์เดิมอยู่มาก แต่ถ้ามองจากเหตุผลในตัวหนังเอง ผมก็มีข้อสงสัยอยู่

คืออย่างนี้ครับ ถ้าเรียงลำดับตาม Time line

เกิดการเหลื่อมล้ำของเวลา - แม่มณี สาวลึกลับปรากฎตัวขึ้นในอดีต - พบปะกับคุณหลวง - พบปะกับ Francois Xavier - ร่วมงานเลี้ยงที่กงศุลฝรั่งเศษ - กลศุลฝรั่งเศษตาย - แม่มณีกลับสู่ปัจจุบัน - พบว่าสยามถูกยึด คนไทยพูดจาด้วยภาษาฝรั่งเศษ มีหอปาวี คร่อมแม่น้ำเจ้าพระยา - แม่มณีย้อนเวลาอีกครั้ง - ร่วมงานเลี้ยงที่กงศุลฝรั่งเศษ (2) - กงศุลไม่ตาย - แม่มณีเอาไม้เท้าคุณหลวงไปขว้างทิ้ง - Francois Xavier เก็บไม้เท้านั้นไว้ - สยามไม่ถูกยึด ไม่มีหอปาวี - เอกสาร Voyageur มาถึงฝรั่งเศษ - แม่มณี ถูกเรียกตัวมาพิสูจน์เอกสาร - เกิดการเหลื่อมล้ำของเวลา - วนกลับ

ประเด็นคือ เมื่ออดีตถูกเปลี่ยนแล้ว สยามย่อมไม่เคยถูกยึด หอปาวี ย่อมไม่เคยถูกสร้างขึ้น ผมไม่แน่ใจว่า Francois Xavier เขียนบันทุึก Voyageur ขึ้นตอนไหน อาจจะค่อยๆ บันทึกสืบเนื่องกันมา แต่จากความเชื่อมโยงเรื่องไม้เท้า Voyageur น่าจะเชื่อมโยงได้กับเหตุการณ์หลังประวัติศาสตร์ถูกเปลี่ยนแปลงแล้ว นาย Francois Xavier อยู่ในสยามที่ไม่ถูกยึด เพราะกงศุลไม่ตาย ถ้าอย่างนี้ Francois Xavier ย่อมไม่เคยเห็นหอปาวีแน่ๆ เมื่อเป็นอย่างนี้เอกสาร Voyageur จะบันทึกภาพหอปาวีคร่อมแม่น้ำเจ้าพระยาได้อย่างไร 

และถ้าไม่มี Voyageur เอกสารโบราณจากอดีตที่แปลกประหลาดนั้น แม่มณีในปัจจุบัน จะถูกเรียกตัวไปดูเอกสารนั้นหรือไม่ และถึงได้ดู จะสงสัยจนเอากลับมาขบคิดต่อที่ประเทศไทยหรือไม่ และจะเกิดการเหลื่อมล้ำของเวลาขึ้นอีกหรือเปล่า .....

ชักจะเลือนๆ ไปแล้ว ครับ

             ตอนเปิดเรื่องข้าวของฟรองซัวร์ที่นำมาแสดงก็มีทั้งไม้ตะพดและบันทึกที่มีรูปหอคร่อมเจ้าพระยา
แสดงว่าฟรองซัวร์ได้ผ่านเหตุการณ์(สยามถูกฝรั่งเศสยึด) มาแล้ว นั่นคือเคยมีใคร(แบบแม่มณี) ได้ย้อน
กลับไปอดีตและสร้างเรื่องราวเช่นนี้มาก่อน
             เมื่อมีการพบบันทึกฟรองซัวร์ ประตูเชื่อมกาลเปิดออก(กระจกแตก) แม่มณีจึงได้ทะลุมิติ-ทวิภพ
ที่ซ้อนกันย้อนกลับไป
             พ่อของแม่มณีจะเป็นผู้ที่รู้เรื่องราวนี้อยู่แล้ว จะเห็นได้จากคำพูดแบบผู้รู้แต่ไม่เฉลย รอจนตอนจบ
จึงมาเผย, เมื่อพ่อยืนดูรูปถ่ายของแม่มณีคู่หลวงเทพ และพูดถึงเรื่องทวิภพ

                 เมื่อโลกทั้งสองเคลื่อนผ่านแยกจากกัน โลกที่มีบทบาทของตนจะดำเนินต่อไป
                 ช่วงเวลาทวิภพจะมาบรรจบกันอีก บางคนจะได้พบช่องทางผ่าน

บันทึกหอคร่อมแม่น้ำเจ้าพระยา ถูกบันทึกลงหีบอยู่มาจนปัจจุบันแล้ว เพื่อให้แม่มณีมาเจอ แล้วกลับไปแก้ไข เอาหอออกไป แต่เอกสารในหีบแก้ไขไม่ได้แล้วจังติดมาถึงตอนนี้

โดยส่วนตัวเป็นคอหนังแต่ไม่ได้เป็น คอทวิภพ หนังเรื่องนี้ผมยกเป็น มาสเตอร์พีชหนังไทยและเป็นหนังดีที่สุดเรื่องหนึ่งเลยทีเดียวครับ สงสารทีมงานมากที่หนังเจ๊ง บ้านเราเลยไม่ค่อยมีหนังดีดีให้ได้ดูกัน เพราะสังคมการดูหนังเราเป็นยังไงไม่รู้ ผมอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน กี่เรื่องแล้ว 15 ค่ำเดือน 11, เหมืองแร่, สตางค์, โหมโรง ( อันนี้เกือบเจ๊ง ),กาลครั้งหนึ่งเมื่อเช้านี้ หนังดีดี ทั้งนั้น พอได้มาอ่านกระทู้นี่เข้าใจระดับนึง ไม่ถูกใจบทดั้งเดิม ฉันไม่ดู-หนังไม่ดีไม่สนุก ปากต่อปากไฟลามทุ่ง ผมว่านี้ด้วยส่วนนึง สงสารคนที่ตั้งใจทำงานดีดีออกมา ทำให้คิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาเลย Bird Man นักวิจารณ์แค่ตวัดปากกา แต่คนทำงานต้องลงไปทั้งชีวิต

         หนังไทยที่ทำเงินคือ หนังตลก,หนังวัยรุ่นและหนังผี หนังบู๊เคยเป็นที่นิยมแต่ต่อมาก็ต้อง
พ่ายถอยให้กับหนังแอ็คชั่นฟอร์มยักษ์ของต่างชาติซึ่งต้องยอมรับว่าหน้าตาน่าดูกว่ามากด้วยทุน
และงานสร้างเหนือกว่า
         ส่วนหนังดรามา หนังสมองต้องคิด หนังสร้างจากวรรณกรรม ของไทยคงถดถอยน้อยลงๆ
ขนาดหนังดรามาและหนังนอกกระแสของต่างชาติ ถ้าไม่มีออสการ์หรือรางวัลอื่นพ่วงมาก็ยากจะ
หาโรงใหญ่ลง,คงฉายแบบจำกัดโรงและอยู่ไม่นาน
         ทุกวันนี้ หนังไทยคุณภาพจึงหาดูได้ยากมาก ในขณะที่หนังคุณภาพ,หนังนอกกระแสของ
ชาติต่างๆ ยังหาดูได้ในบางโรง,ไม่ยากนัก  

ขอแสดงความเห็นในฐานะคนที่ชอบดูหนังคนหนึ่งนะคะ แต่ยอมรับว่าไม่ค่อยดูหนังไทย เพราะรับไม่ได้กับการคัดเลือกตัวแสดงที่ไม่สมกับบทค่ะ ขอยกตัวอย่างเรื่องเด่นๆหลายเรื่อง อย่าง แผลเก่า เวอร์ชั่นล่าสุด ไอ้ขวัญ-อีเรียม แห่งทุ่งบางกะปิหน้าฝรั่งเชียว
ละคร อยู่กับก๋ง เวอร์ชั่นพงษ์พัฒน์ ก๋งก็ไว้ผมยาวออกแนวติ๊ส หลุดจากภาพของก๋งอย่างที่ควรจะเป็น บางเรื่องก็เอาดาราวัยรที่ดังอยู่ในกระแสแสดงเป็นหนุ่มใหญ่นักธุรกิจ 'อีเย็น'เวอร์ชั่นล่าสุดก็เสียงแข็งห้วนท่าทางกระด้าง แทนที่จะน่าสงสาร กลับกลายเป็นน่าสงสัย เพราะดูคล้ายกับนางร้ายที่แผนสูงเสแสร้งแกล้งทำตัวน่าสงสาร

ฝรั่งเค้าคัดตัวแสดงกันได้สมบทบาท ส่วนดาราก็มืออาชีพ พระเอกนางเอกยอมไม่หล่อไม่สวยได้ ขอยกตัวอย่างเรื่อง Time out of Mind ที่ Richard Gere แสดงนำ คนหล่อสุดใจขาดดิ้นขนาดนั้น ยอมรับบทตาแก่จรจัด Gere เล่นได้ดีขนาดตอนถ่ายทำฉากคุ้ยขยะหากองกินอยู่บนถนน ฝูงชนเดินผ่านไปมาไม่มีใครจำเขาได้ นักท่องเที่ยวคนหนึ่งถึงกับยื่นอาหารที่เหลือเก็บใส่ถุงมาจากร้าน ให้เขาด้วยความสงสาร

            (ว่ากันว่า) หนังไทยต่อยอดสืบสายมาจากลิเก จึงหาความสมจริงได้ยาก
นางเอกเป็นเด็กสลัม,ชาวเขาชาวดอยแต่แต่งหน้าทาปากเขียนคิ้วติดขนตาจัดเต็ม
มาในยุคหลัง, หนังละครไทยจึงพัฒนามีความสมจริงมากขึ้น แต่มรดกชิ้นนี้ก็ยังคง
ปรากฏอยู่ในละครทีวีที่ตัวนางทั้งปวงต่างแต่งหน้าทาปากเข้านอนกันแทบทุกคน
siamdara.co.th

          การแสดงแต่แรกก็เล่นใหญ่แบบลิเก,ละครเวทีหรือหนังเงียบ ต่อมาจึงค่อยลดลง
ให้พอเหมาะ และมีการเรียนการสอนการแสดงที่ออกมาจากภายใน inside out ที่เรียกว่า
Method Acting กันมากขึ้น ทำให้บางคนไม่ได้"แสดงการแสดง" หากแต่ "เป็น" ตัวละคร
คนนั้น เป็นพัฒนาการที่ดีขึ้นแต่ก็ยังไม่เท่า"ต้นแบบ" ทางตะวันตกที่นักแสดงบ้านเราบางคน
ยอมรับว่าเรียนรู้ดูจากการแสดงของเขา ในขณะที่หลายรายก็ยังคง"แสดง" กันอยู่
          ส่วนบทหนัง,บทละครมีพัฒนาการดีขึ้นแต่โดยรวมก็ยังห่างจากฝั่งตะวันตกและตะวันออก
บางเรื่อง,บางประเทศ ด้วยข้อจำกัดด้านบุคคลากร,ทุนและ ที่สำคัญคือคนดูบ้านเราเป็นกลุ่มที่
ยังพอใจเสพละคร,หนังเพียงเพื่อความบันเทิง,สะใจ,ใส่อารมณ์ ไม่ต้องคิดมาก ดังนั้นละคร,หนัง
ของบ้านเราจึงวนลูปนำเสนอแต่แนวเดิมๆ ซ้ำๆ เป็นส่วนใหญ่ ที่แหวก,แตกต่างออกมาก็เรตติ้ง
ไม่ดี ไม่มีคนดู
          สรุปว่าพัฒนาแต่ช้า และหนัง,ละครไทยคุณภาพยังเป็นของหายาก      
gossipstar.mthai.com

เห็นด้วยกับคุณหมอศิลาค่ะ

วัฒนธรรมลิเก หรือความนิยมในการเสพสิ่งบันเทิงแต่โบราณของไทย  ไม่มีอะไร realistic อยู่แล้ว   พระเอกในลิเก ถึงเดินป่าผจญภัยก็แต่งองค์ทรงเครื่องแพรวพราวไปทั้งตัว      ถ้าจะมองเขยิบขึ้นมาสูงกว่านั้น ไม่ว่าโขน ละครนอกหรือละครใน   ก็ไม่ได้ยึดความสมจริงตามธรรมชาติ   พระรามพระลักษณ์ออกศึกแต่ละที  อาบน้ำแต่งตัวกันหรูหราเป็นเจ้าเป็นนาย สร้อยสังวาลบานพับประดับเต็มตัว    ไม่มีอะไรที่พอจะเทียบได้กับกางเกงลายพรางของทหารเลยสักอย่างเดียว

เมื่ออิทธิพลตะวันตกเข้ามาในรูปหนังโรง และละครหลังข่าวซึ่งความจริงก็ถ่ายแบบหนังน่ะแหละ     จะให้คนไทยลืมรสนิยมเดิมง่ายๆกระไรได้

องค์ชายทั้งหลายที่เคยมาในรูปของพระรามพระลักษณ์ หรือพระสังข์ทอง   ก็เปลี่ยนคำนำหน้าเป็นท่านชายและคุณชาย   เป็นเจ้าของวังโอ่อ่าเหมือนทำเนียบขาว   ให้คนดูหน้าจอเคลิ้มฝันกันได้เหมือนเดิม
นักแสดงของเราเองก็ไม่ใช่ว่าไม่เก่ง   ตัวโกงในลิเกถูกกระป๋องน้ำหมากคุณยายเขวี้ยงจากหน้าวิกใส่หัวมาหลายรายแล้ว  โทษฐานโกงตีบทแตก      เคยคุยกับนางเอกลิเกดังคนหนึ่งในยุคนี้  เธอเล่าว่าตัวเองเล่นเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายรังแกลูกเลี้ยง   วิ่งไล่ตบตีกันลงจากวิกมาถึงลานคนดู เพื่อให้สมบทบาท   ผ่านคุณยายคนหนึ่ง ได้ยินเสียงอั้ก  ตามมาด้วยหลังแอ่นเลยค่ะ เพราะคุณยายอินจัด โกรธนางแม่เลี้ยงเลยคว้าไม้ทุบพลั่กเข้าให้บนกลางหลัง    นางเอกลิเกเล่าว่าเธอเจ็บจนน้ำตาแทบร่วง แต่กล้ำกลืนฝืนไว้เพราะกำลังอยู่ในบท  จะทิ้งบทลงนั่งร้องไห้ไม่ได้   ก็ได้แต่กัดฟันเล่นบท กลับขึ้นวิกตามเดิม

http://www.manager.co.th/Daily/ViewNews.aspx?NewsID=9590000055635 (http://www.manager.co.th/Daily/ViewNews.aspx?NewsID=9590000055635)

  ถูกวิพากษ์วิจารณ์มาหลายยุคหลายสมัย สำหรับความสมจริงของ "ละครไทย" ตั้งแต่นางเอก เธอจะสวยไปไหน? หน้าเต็มขนตาเด้งแม้เวลาเข้านอน หรือความสมจริงที่ผิดจุดอย่าง "กอด-จูบ-ลูบ-ไซ้" แต่ที่ถูกติงหนักเลยก็คือ ฉากการแพทย์ที่ไม่สมจริง แถมยังผิดหลักการแพทย์ ล่าสุดโดนสวดไป 2 เรื่อง ทั้ง "นางทาส" ที่ถูกจับผิดในฉากคลอดลูก และ "พิรุณพร่ำรัก" กับฉากที่ให้ความรู้ผิดๆ ในการช่วยเหลือผู้ป่วยกินสารพิษ...
       

        ถ้าไม่ได้เป็นหนัง,ละครเกี่ยวกับเรื่องทางการแพทย์โดยตรง มักจะมีพลาดเล็ก,พลาดใหญ่ แล้วแต่
ใครจะลงทุนจ้างคนเขียนบทโดยมีแพทย์เป็นที่ปรึกษาหรือไม่ แม้แต่ ซีรี่ส์ดังอย่างเรื่องหมอ House,M.D.
ยังมีคนจับผิดได้ เช่น ในซีรี่ส์บอกว่าโรค toxoplasmosis เกิดจากเชื้อรา,ทั้งที่จริงแล้วเป็นปรสิต นอกจาก
นี้ก็ยังมีการให้การรักษา,การดูแลที่ผิดหลักวิชาการในบางตอน เป็นต้น

        ส่วนที่เคยผ่านตาจากหนังตะวันตกก็ได้แก่ การติดฟิล์มเอ็กซเรย์ปอดกลับข้าง ทำให้หัวใจซึ่งอยู่ด้าน
ซ้ายย้ายมาขวา(แต่ในกรณีอาจแถได้ว่า เป็นฟิล์มของคนไข้พิเศษที่หัวใจอยู่ข้างขวา), กิจกรรมการกู้ชีพ
คนไข้, การใช้เครื่องกระตุกหัวใจไฟฟ้าโดยวาง paddle เพื่อปล่อยพลังงานไฟฟ้าสู่ผู้ป่วยลงบนทรวงอก
ผิดตำแหน่ง โดยเฉพาะเมื่อตัวละครเป็นผู้หญิงยิ่งจำต้องผิดเพราะต้องให้เธอสวมเสื้อปกปิดหน้าอกไว้
อย่างในหนังเรื่อง Flatliners ตอนกู้ชีพ Julia Roberts  
(lovedesigner.net)

จะบอกว่า Toxoplasma gondii ที่ทำให้เกิดโรค toxoplasmosis เป็นปรสิต (parasite) ก็ไม่ผิด แต่คำนี้มีความหมายกว้างกินความตั้งแต่พวกที่อยู่ภายนอกร่างกายเช่น เหา เห็บ หมัด และพวกที่อยู่ในร่างกายเช่นพวกพยาธิต่าง ๆ (helminth) และ สัตว์เซลล์เดียว (protozoa) ถ้าให้ถูกต้องจริง ๆ ควรจะบอกว่า  Toxoplasma gondii นั้นเป็นสัตว์เซลล์เดียว หรือ โปรโตซัว

อยากรู้จักโรคนี้เข้าไปอ่านได้ที่ http://webdb.dmsc.moph.go.th/ifc_nih/a_nih_1_001c.asp?info_id=42 (http://webdb.dmsc.moph.go.th/ifc_nih/a_nih_1_001c.asp?info_id=42)

ถ้าอยากจะรู้ลึกกว่านั้นก็ให้อ่านในเรือนไทย http://www.reurnthai.com/index.php?topic=3296.msg111298#msg111298 (http://www.reurnthai.com/index.php?topic=3296.msg111298#msg111298)  ;D

      ไม่ชอบ โปรโตซัว ไม่ไพเราะ,ฟังไม่"ไทยบาลีสันสกฤต" เลยเลี่ยงไปใช้คำ
ปรสิต ที่ชอบ ;)

proto = first    zoa = animal

"โปรโตซัว" แปลไทยใช้คำแขก
อาจจะแปลกคำนี้ดีไหมหนอ
"ปฐมสัตว์" จัดให้ไม่รั้งรอ
หากชอบก็ใช้หนาอย่าเขินเลย

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

ข่าวจาก มติชน (http://www.matichon.co.th/news/460955)

วันนี้ (๑๒ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๖๐) ผู้ช่วยศาสตราจารย์พิพัฒน์ กระแจะจันทร์ อาจารย์ประจำภาควิชาประวัติศาสตร์ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ซึ่งกำลังศึกษาระดับปริญญาเอกอยู่ที่กรุงลอนดอน เปิดเผยว่าตนได้เดินทางไปยังหอจดหมายเหตุแห่งชาติอังกฤษ เพื่อถ่ายภาพเอกสารสนธิสัญญาเบาว์ริง ซึ่งเป็นข้อตกลงที่สยามทำกับอังกฤษ เมื่อวันที่ ๑๘ เมษายน พ.ศ. ๒๓๙๘ ตรงกับสมัยรัชกาลที่ ๔ เป็นเอกสารที่ส่งผลให้ชาวต่างชาติค้าขายได้อย่างเสรี รวมถึงประเด็นเกี่ยวกับ “สิทธิสภาพนอกอาณาเขต” จำนวนเอกสาร ๑๐๐ หน้าโดยประมาณ ต้นฉบับเขียนด้วยหมึกบน “กระดาษฝรั่ง” ประกอบด้วยข้อความภาษาไทยและภาษาอังกฤษ ตอนท้ายลงพระราชลัญจกร

ผศ.พิพัฒน์กล่าวว่า การที่ตนไปถ่ายภาพเอกสารจากหอจดหมายเหตุแห่งชาติอังกฤษ แล้วนำมาจัดหน้า จากนั้นแปลงเป็นเอกสารไฟล์พีดีเอฟ โดยอนุญาตให้คนทั่วไปดาวน์โหลด เนื่องจากเห็นว่าเป็นประโยชน์ต่อการศึกษา เพราะทำให้ผู้ที่สนใจสามารถเข้าถึงเอกสารต้นฉบับได้ง่าย นอกจากนี้ เจ้าหน้าที่ได้เล่าให้ตนฟังว่า มีเจ้าหน้าที่จากประเทศไทยเดินทางไปค้นศึกษาดูงานหอจดหมายเหตุหลายราย เพื่อเตรียมพัฒนาระบบในไทย ซึ่งตนคาดหวังว่าในอนาคตจะพัฒนาระบบต่าง ๆ ให้ดียิ่งขึ้น

ทั้งนี้ สามารถดาวน์โหลดได้ตามลิงก์นี้ โดยอนุญาตให้ใช้เพื่อการศึกษาเท่านั้น

https://drive.google.com/file/d/0B2-ffoow-9AMTUdVWlBaSEJUY00/view

ไม่ทราบว่าใครพอจะทราบรายละเอียด หนังสือ เบื้องหลังการทำงานของภาพยนตร์ ทวิภพ บ้างครับ ถ้ามีรูปหน้าปกรบกวนหน่อยนะครับ

คนไทยโดยรวม มีความรู้ทาง ปวศ ไม่พอที่จะเข้าใจเรื่องราวขนาดนี้  ถ้าจะให้หนังทำเงิน ต้องทำแบบเดิมๆๆที่ผ่านๆๆมา พระเอก นางเอก ตัวตลกกระเทย  นางเอกร่ำรวย แสนเก่ง พระเอกโบราณเซ็ทผมหล่อเฟี้ยว หน้าลูกครึ่ง อะไรพวกนี้   ทำดี สมจริง เนื้อหา ปวศ ดีๆๆ แบบนี้ คนไทยไม่เข้าใจครับ  คนไทยโดยรวม เข้าใจ ปวศ แค่หนังสือเรียนแบบท่องจำ ฉบับหลวงวิจิตร ยุคทหารครองประเทศ ได้แค่นี้ครับ  ถามคนรอบๆๆว่า John Bowring เป็นใคร มี่กี่ท่านที่รู้ว่า สมัย รัชกาลไหน  ใช่หรือไม่ :( :( :( :( :( :(

http://www.moomnangsue.com/product/10177/bioscope-ฉบับพิเศษ-ทวิภพ (http://www.moomnangsue.com/product/10177/bioscope-ฉบับพิเศษ-ทวิภพ)

อ่านครั้งแรก คิดว่า คำว่า ปวศ หมายความถึง มีความรู้ไม่ถึงระดับปริญญา จึงไม่สามารถเจ้าใจเรื่องราวในหนังได้ อ่านซ้ำอีกครั้งจึงค่อยเข้าใจว่า ปวศ เป็นอักษรย่อของคำว่า ประวัติศาสตร์ ต่างหาก

ข่าวดีสำหรับผู้ชื่นชอบ ทวิภพฉบับ ๒๕๔๗ จาก หอภาพยนตร์ (https://www.facebook.com/110731632310379/posts/4073616536021849/)

ชม “ทวิภพ” ฉบับ Director’s Cut  ที่หอภาพยนตร์นำฟิล์ม ๓๕ มม. มาสแกนภาพใหม่ ความคมชัดระดับ 4K ฉายให้ชมบนจอใหญ่ ในโปรแกรม “กรุงเทพฯ ที่เคลื่อนไหว” จัดฉาย ๒ รอบ  อังคารที่ ๖ และศุกร์ที่ ๒๓ เมษายน ๒๕๖๔ รอบ ๑๓.๐๐น. ณ โรงภาพยนตร์ศาลาศีนิมา

สำหรับวันที่ ๖ เมษายน สุรพงษ์ พินิจค้า ผู้กำกับภาพยนตร์ จะมาร่วมพูดคุยสนทนากับแฟน ๆ หลังจบภาพยนตร์

น่าสนใจตรง คุณสุรพงษ์ พินิจค้า ผู้กำกับภาพยนตร์ ซึ่งมีข่าวว่าป่วยเมื่อหลายปีก่อน จะมาร่วมงานด้วย

รอดูข่าวกิจกรรมนี้ในเน็ท และ

เพิ่มเติมเรื่องราวย้อนกระทู้ หน้า ๓ คห. ๓๙ -  
                              
                 พระที่นั่งภูวดลทัศไนย หรือหอนาฬิกาในหมู่พระที่นั่งและหอในพระอภิเนาว์นิเวศน์

                 สู่ หอนาฬิกาหลวงจำลอง ถนนสนามไชย แขวงพระบรมมหาราชวัง

https://readthecloud.co/first-buildings-of-rattanakosin-era/        

“ทวิภพ The Siam Renaissance” ภาพยนตร์ไทยปี ๒๕๔๗ เป็นผลงานการนำนวนิยายเรื่องดังของทมยันตีมาตัดต่อพันธุกรรมใหม่โดย “สุรพงษ์ พินิจค้า” ผู้ล้อเล่นกับประวัติศาสตร์หน้าสำคัญของกรุงรัตนโกสินทร์ได้อย่างซับซ้อนและแยบยล คนทำหนังที่ทั้งแหวกขนบและละเอียดประณีตที่สุดคนหนึ่งของวงการหนังไทย ผู้มีผลงานภาพยนตร์ขนาดยาวเพียงเรื่องเดียว แต่กลายเป็นหนึ่งในหนังไทยที่พิเศษที่สุด โดยเฉพาะในฉบับที่เขาตัดต่อเอง

“หนังเรื่องนี้ไม่ได้มาบอกให้คุณรักชาติ แต่บอกให้คุณเข้าใจในตนเอง 'ทวิภพ' ก็คือกระจกทวิภพนั่นแหละ ที่ทำให้เห็นและเปรียบเทียบภพทั้งสองที่แตกต่างกัน จริง ๆ แล้วกระจกบานนี้ไม่ใช่แค่ทางผ่านของมณีจันทร์เท่านั้น แต่เป็นกระจกสะท้อนให้คนดูเห็นตัวเอง แต่จะเชื่อหรือไม่ คุณต้องตัดสินใจเอาเอง”

สุรพงษ์ พินิจค้า ผู้กำกับภาพยนตร์เรื่อง ทวิภพ The Siam Renaissance

https://www.facebook.com/110731632310379/posts/4060465754003594/

จากฟบ. Thailand Box Office and Entertainment

                  ทวิภพ ๒๕๔๗ The Siam renaissance ยืนยันเข้าฉายบน Netflix จะเป็นฉบับ Director's cut
เพิ่มฉากอีกเพียบ....
                  ประกาศลงฉายอย่างเป็นทางการบนเน็ตฟลิกซ์ วันที่ 1 เมษายนนี้ ความยาวหนังที่ระบุไว้คือ
2 ชั่วโมง 23 นาที ซึ่งจะต่างจากเวอร์ชั่นที่เคยฉายในโรงภาพยนตร์และฉบับตัดใหม่ที่ยาวแค่ 130 นาที
                  ... เวอร์ชั่นนี้จะมีฉากที่เพิ่มเติมรายละเอียดให้หนังอีกมากมาย ทั้งฉากสมเด็จพระปิ่นเกล้า
ฉากเจ้าชายจอร์จวอชิงตัน ฉากที่เล่าประวัติของฟรองซัวซาเวียร์ว่าเขาเป็นใครมาจากไหน? เชื่อมโยงกับ
ปัจจุบันได้ยังไง?? ฉากที่ขยายว่าพ่อของมณีจันทร์รู้เรื่องนี้มามากน้อยแค่ไหน? แต่ในเวอร์​ชั่นนี้ยังไม่มี
ฉากของแหม่มแอนนา ถือว่าใครที่ชอบหนังเรื่องนี้จะต้องชอบมากแน่ๆเพราะหาโอกาสชมได้ยากมาก