เรือนไทย

 ลิตเติ้ลก็รุ่นนี้นะ แต่ไม่เคยเห็นกลอนนี้สงสัยลืมเกลี้ยง
จำได้แต่ เจ้าหมาท่าโก้ชื่อโต สี่ขา สองหูสองตา
มันเดินไปมา ลอยหย้าลอยตา มีหางหนึ่งหาง
เห็นรูปนี้นึกว่าพงษ์เทพเลยนะคะนี่

 เก็บหนังสือเรียนเก่าๆสมัยประถมเอาไว้ถ้าค้นเจอจะเอามาลงในกระทู้นี้ให้ก็แล้วกันนะ

 คุณ little sun รบกวนเวลาช่วยดูให้ด้วยนะครับ

 รุ่นโตกว่าคุณหลายปี เลยไม่เคยได้ยินกลอนที่คุณพูดถึง

เข้ามาแก้คำผิดให้คุณ คราวหน้าจะได้ไม่เขียนผิดอีกนะคะ

ประธีบ-ประทีป
จตุจัก-จตุจักร (คุณอาจทราบ แต่พิมพ์ตก ร เรือ)
สัมพัท-สัมผัส

 รุ่นใกล้กับลูกผม ก็ไม่เคยได้ยินลูกท่องเลยครับ    

มีใครสักคน มาสะกิดกลอนบทนี้ที่ไหนสักแห่ง ถือโอกาสเอามาแปะที่นี่เพราะเป็นกลอนเก่าที่ผมประทับใจก็แล้วกัน


แสนตรีเพชรกล้าได้ฟังถาม
ก็ชื่นชอบตอบความหาช้าไม่
ซึ่งถามเราจะเล่าให้เข้าใจ
เจ้าชาวใต้ไม่รู้จู่ขึ้นมา
เราเป็นเชื้อจ้าวท้าวคำแมน
มียศเป็นแสนตรีเพชรกล้า
เป็นชายชาติทหารชาญศักดา
ในลานนาใครใครไม่ต่อแรง
พระครูผู้บอกวิทยา
ชื่อว่าศรีแก้วฟ้ากล้าแข็ง
สถิตยังเขาคำถ้ำวัวแดง
ทุกหนแห่งเลื่องลือนับถือจริง
เจ้าหนุ่มน้อยนี้หรือชื่อพลายงาม
ช่างสมรูปสมนามดูงามยิ่ง
ตะละแกล้งหล่อเหลาเพราพริ้ง
รูปร่างอย่างผู้หญิงพริ้งพรายตา
จะเปรียบลูกก็อ่อนกว่าลูกเล็ก
เปรียบหลานพาลจะเด็กกว่าหลานข้า
ไม่ควรจะรบสู้กับปู่ตา
กลับไปบอกบิดามารอนราน
จะได้เป็นขวัญตาโยธาทัพ
เห็นฉบับแบบไว้ในทหาร
ยังเด็กอยู่คอยดูวิชาการ
เฮ้ยหลานพ่ออยู่ไหนไปบอกมา
. . ครานั้นพลายงานทรามคะนอง
ร้องตอบต่อคดีตรีเพชรกล้า
แน่ะเธออย่าเพ่ออหังการ์
เจรจาหมิ่นประมาทเราชาติเชื้อ
ตัวท่านแก่กายดั่งควายเฒ่า
อันตัวเราถึงเด็กเล็กลูกเสือ
ฝีมือไทยไพร่ลาวแหลกแตกเป็นเบือ
อย่าหลงเชื่อว่าผู้ใหญ่จะไม่แพ้
ถ้าไม่ดีที่ไหนใครจะมา
จะขอลองวิชากับตาแก่
ให้ปรากฏฤทธีว่าดีแท้
ฤๅเป็นแต่ปากกล้ากว่าฝีมือ
ขออภัยอย่าเพิ่งให้ถึงบิดา
แต่ลูกยาท่านจะชนะหรือ
มาลองดูสักหนให้คนลือ
จะปลกเปลี้ยเสียชื่อดอกกระมัง
. . .ครานั้นแสนตรีเพชรกล้า
โกรธาตาแดงดั่งแสงครั่ง
เหม่อ้ายนี่หนักหนาว่าไม่ฟัง
มาโอหังอวดรู้สู้สงคราม
เท้ากระทืบกระทบโกลนโขนขบ
มุ่งหมกขับคว้างกลางสนาม
ท่วงทีขี่ม้าสง่างาม
รำง้าวก้าวตามกระบวนทวนฯ

ถ้าขาดตกบกพร่องก็ช่วยกันแก้ไขนะครับ เพราะจำไว้นานมากแล้ว  

 ขอบคุณครับสำหรับแก้คำผิด  ต้องขออภัยด้วยนะครับ

 สำหรับ คนเกิด ปี 2510 ถึง 2525 ใครเกิดก่อนก็อ่านได้นะ --อ่านแล้วก็อดแอบยิ้มตามไม่ได้

1. คุณเป็นรุ่นสุดท้ายที่ได้เล่น มอญซ่อนผ้า กระโดดยาง รีรีข้าวสาร เป่ากบฯลฯ โดยไม่ต้องไปหาดูตามงานวัด หรือ งานแสดงศิลปะวัฒนธรรม

2. คุณเกิดมาร้องเพลงขอมอบดอกไม้ในสวนได้ทันในยุคที่พี่แจ้ นกแล นิธิทัศน์ ยังดังและเมื่อโตขึ้น คุณก็ยังไม่แก่เกินไปที่จะฟังดีทูบี

3. คุณได้เห็นคาราบาวยุคก่อนประวัติศ่าสตร์ เฟื่องฟู และเสื่อมถอย

4. คุณได้เห็น ก็อต จักรพันธ์ (คนเดียวกับเจ้าชายลูกทุ่ง) ยังร้องเพลงสตริงวัยรุ่น และคณะวงดนตรีชื่อดังอย่าง แอ๊ด เทวดา

5.คุณเกิดมาทันพอดีในยุคที่รองเท้า และถุงเท้านักเรียนแลกซื้อของเล่นหลอกเด็ก และหลังจากหมดยุค คุณมันก็ไม่ทำมาหลอกเด็กอีกเลย

6. คุณโชคดีที่เกิดมาทันในยุคที่เมืองไทย มีดาราเด็กชื่อดังอย่างน้องตูมตาม เพราะสามารถนำมาเปรียบเทียบกับความน่ารักของน้องพลับตอนนี้ได้

7. คุณโตมาพร้อมกับโงกุน ดราก้อนบอลมันออกฉายทีวีครั้งแรกปี 2529-2538 หนังสือการ์ตูนอัพเดททุกสัปดาห์มีพิมพ์ ทุกสำนักไม่มีการดองเพราะยังไม่มีลิขสิทธ์ อ่านแล้วไปดูช่อง 9 อีกยังมันส์ ถามเด็กผู้ชายยุคนั้นไม่มีใครไม่รู้จักพลังคลื่นเต่า กินเวลา 10 กว่าปีถึงจะจบ (แต่เด็กรุ่นใหม่ใช้เวลาอ่านแค่วันเดียว)

8. สุดยอดแห่งการ์ตูนก็มีในยุคนี้ เช่น เซ็นต์เซย่า เจ็ทแมน จีบัน เกียบัน ชาลีบัน ซึบาสะ นายมดแดง อุลตร้าแมน เซเลอร์มูน รันม่า1/2 ฯลฯ มันก็เข้ามาฉายตอนเราอยู่อนุบาล -ประถม แล้วพอขึ้นชั้นมัธยมมันก็ค่อยๆ หายไป

9. คุณเกิดมาทันพอดี กับช่วงเกมกด วีดีโอเกม คอนตร้า มาริโอ พอโตขึ้นก็ยังไม่แก่เกินไปที่จะเล่น play station และ ทามาก๊อดจิ ขึ้นๆ ลงๆ ซ้ายขวาเอบีซีเลค สตารท์ สูตรสามสิบตัวเลย คอนทร้า มาริโอ่ก็เก็บเห็ดอย่างเดี่ยว ส่วนPlay Station ก็วินนิ่งเลย

10. ในช่วงเริ่มเข้าสู่วัยรุ่น คุณก็โตมาพร้อมกับอาร์เอสยุคที่นักร้องอายุไล่เลี่ยกับคุณ ออกเทปกันให้ควั่ก และคุณยังได้เห็นตำนานร็อค หรั่ง หินเหล็กไฟ เสือ อิทธิ ไฮร็อค ล่มสลายไปต่อหน้าต่อตา หลังการเข้ามาของเต๋า ทัช บอยเก๊าท์ แก๊งใจง่าย หลังจากนั้นก็เป็นยุคทองของอาร์เอสโดยแท้จริง แต่นั่นมันอดีต ยุคนี้เขาห้ามเอาของเกี่ยวกับอาร์เอสเข้าบ้าน

11. หนังไทยก็ทำมาตามวัยของคุณ แล้วมันก็มีเยอะจริงๆ อนึ่งคิดถึงฯ น้ำเต้าหู้กับครูระเบียบ ปีหนึ่งเพื่อนกัน กระโปรงบานขาสั้น โลกทั้งใบ เด็กเสเพล พอคุณโตเข้าหน่อยก็มีหนังอย่าง โอเนกาทีฟ จักรยานสีแดง แล้วที่ทำมาโดนใจคนยุคนี้จริงๆ อย่างหนังระลึกชาติ แฟนฉัน

12. คุณได้ซึมซับอารมณ์ และบรรยากาศของการเข้าฉายครั้งแรก ของสุดยอดหนังตื่นตาตื่นใจในยุคนั้นอย่าง Terminator 2 Jurassic park speed-เร็วกว่านรก (ภาคหลังอย่าได้พูด)

13. รองเท้าแตะในตำนานอย่าง Scholl (สกอลล์) ก็มาฮิตที่สุดในยุคคุณนี่แหละใส่กันทั่วบ้านทั่วเมือง (ร้อยละ 70 ของเด็กวัยรุ่นในยุคนั้นโดนขโมยแต๊บมาแล้ว)

14. คุณเกิดมาทัน ได้ดูลิเวอร์พูลยุคล่าอาณานิคมยุค ’80 และตกเป็นเมืองขึ้นยุค’90 จนถึงปัจจุบัน

15. ตอนมัธยมสิ่งที่ทำให้คุณบ้าบาสเกตบอลเพราะชิคาโก้บูล ร็อตแมน โอนีล พิพเพน จอร์แดน และการ์ตูนแสลมดังค์ไม่ได้บ้าเพราะอยากโชว์สาว

16. มีหมากฝรั่งบุหรี่ด้วย อิอิ กินแล้วโดนดุประจำ

17. เรียนพุทธศาสนาวันอาทิตย์

18. ดูดาวพระศุกร์ .. สายโลหิต เวอร์ชั่น ศรราม สุวนันท์

19. 10 ปีที่แล้วเจ้าขุนทองเป็นยังไง 10 ปีให้หลังเจ้าขุนทองก็ยังอยู่ มันไม่แก่ขึ้นเลยว่ะ

20. คุณได้เห็นยุคที่นักฟุตบอลไทยยังเป็น Dream Team จนปัจจุบันกลายเป็นฝันค้าง

21. 3 หนุ่ม 3 มุม --กบ แท่ง มอส

22. packlink, 1145 ใช้ส่งข้อความ เป็นไรที่ วัยรุ่น hit hot มากค่ะ

23. ยุคเฟื่องฟูสุดขีด ของ วง Micro อารมณ์ "ขอมือขวาหน่อยคร๊าบ"

24. มุข นายก ชวน ยัง เล่นได้เสมอ "เอ่อ ผมคิดว่า.... ในกรณีนี้ เรายังไม่ควรรีบด่วน......ตัดสินใจ ควรจา... ยืดวาระ ในการพิณาาาาา........ ออกไป ซัก 10 ชาติก่อน "

25. แผ่นซีดี ยังราคา 250 บาท... ทั้ง Grammy และ RS

26. เจ้าพ่อ เซี่ยงไฮ้.... ฉายแล้วฉายอีก.. ไม่รู้ ทำไมเจ้าพ่อมันออกลูกดก เหลือเกิน... ดนตรีเปิดตัว มาพร้อมกับ ท่า เดิน อันเป็นเอกลักษณ์ พร้อม ชุดสูท สวมหมวก...เท่จริงๆ...

27. หนังจีน... เล่นไพ่ โคตรสารพัด เทคนิค ในการโกง... คนตัดคนภาค 1 2 3 พระเอกต้องโง่ก่อน แล้วมาเก่งสุดๆ... ได้อาจารย์ ที่เก่งกว่า ตัวโกง.. แต่ถูกโกงแล้วมาถ่ายทอดฝีมือ โคตรเซียนให้ลูกศิษย์

28. หนังจีนทุกเรื่อง มีประโยคฮิต "ใครฆ่าท่านพ่อ ท่านแม่..อาจารย์" "แก้แค้น 10 ปีไม่สาย" "บุญคุณต้องทดแทนความแค้นต้องชำระ" "ข้าน้อยมีตา หามีแววไม่.." "ข้าน้อย สมควรตาย.." ก่อนตาย เพื่อนพระเอก พระเอก หรือนางเอก จะต้อง... โอ้ว.. (หายใจไม่ออก) ใกล้ตายเต็มทน แต่ยัง ยืดเยื้อไปได้อีกหลายซีน... ยุคนั้น... บูมมาก สำหรับ "ดาบมังกรหยก" ศรรามเล่นเรื่อง "เหินฟ้า" "ตะวันชิงพลบ" , เบิร์ด ยัง โฆษณา ฟิล์มโกดัก โหว่ โว โวเย๊...... (ท่อนหลัง เข้าใจว่า เป็น ภาษา อารบิก ฟังไม่รู้เรื่อง)

29. ทำบัตรประชาชน มีออกใบเหลือง อีกสามเดือน มารับ.... รูปที่ได้ มาติดบัตร... แมร่ง..ใช่***เหรอวะ

30. ไม่มีรายการ "ถึงลูก ถึงคน" เจอแต่ "มาตามนัด" "ฝันที่เป็นจริง" ตาวิเศษเห็นนะ ฯลฯ

31. เขาทราย ดิ..... เก่งที่สุด..ดูต่อยมวยทีไร ชนะทุกที...

32. เราได้ดูมังกรหยกทุกภาคทุกเวอร์ชั่นทั้งจอแก้วและจอเงิน

33. เราได้กินไอติมแท่งตราจรวดแถวบ้าน นอกจากนั้น ยังได้กินไอติมถั่วดำเผือกตราหมีแฟนด้าด้วย

34. เราได้เรียนรู้พร้อมกับมานี มานะ ปิติ วีระ เพชร ชูใจ จันทร ฯลฯเจ้าแก่ สีเทา ด้วย

35. เราได้ดูอิคคิวซังตั้งแต่เด็กยันโต ทำไรต้องนั่งมาทิ ใช้หมองก่อนปิ๊ง

36. เราทันอ่านศรีธนนท์ชัยกับความเจ้าเล่ห์แกมโกงของเขา

37. เราได้ดูหนังจักรๆวงศ์ๆทั้งช่อง ๓ จ. ถึงศ. และช่อง 7 ส./อ. ขวานฟ้าหน้าดำ หอยสังข์ แก้วหน้าม้า สุดยอด

38. เราได้ดูขวัญ เรียม บ้านทรายทอง แหวนทองเหลือง มนต์รักอสุร ผยอง ฯลฯ ที่ทำซ้ำไปซ้ำมา

39. เราเล่น game boys ตั้งแต่เวอร์ชั่นแรก จนปัจจุบันอันเล็ก

ใครอ่านจนจบแล้วตรงมากกว่า 20 ข้อ แก่จังอายุเกิน 33 ปีขึ้น

 40.มีละครเรื่องลูกผู้ชายกับไม้ตะพด และก็เรื่องหน้ากากทองด้วย
41.สมัยที่เพลงแฟลทปลาทองร้องได้กันทุกคน....คุ้มคุ้มจริงๆยิ่งกว่าคุ้มๆ ทุกสิ่ง คุ้มที่แฟลทปลาทอง จองเพียงแค่ห้าพันอยู่กันสุขสันต์ สบายๆ.......จำได้หมดยาวไป

 ลูกผู้ชาย ไม้ตะพด ซัดกันคนละแผล  
แล้วตามด้วย ระนาดเอก เดี่ยวมุล่ง

 1. คุณเป็นรุ่นสุดท้ายที่ได้เล่น มอญซ่อนผ้า กระโดดยาง รีรีข้าวสาร เป่ากบฯลฯ โดยไม่ต้องไปหาดูตามงานวัด หรือ งานแสดงศิลปะวัฒนธรรม

เล่นจนค่ำเลยค่ะข้อ1.โดยเฉพาะกระโดดยาง

 อ่านหลายหนแหล่ว แต่ไม่เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งครับ
ผมเพิ่งจะ 20 เอง ยังเด็กอยู่เลยทำไมมายัดเยียดให้อีกตั้ง 10 กว่าปีแหนะ เอิ๊กๆ


ปล. ตรงเกือบทุกข้อแหละครับ แหะๆ

ปล.2 นึกถึงวันก่อนคุยกับพี่อีก 2 คน ท่าทางจะจำการ์ตูนกันได้ทุกเรื่อง ได้ยินแล้วก็อิจฉา
เพราะสมัยก่อนบ้านผมกับโรงเรียนอยู่ไกล กลับถึงบ้านทีไรเป็นพระอาทิตย์ตกดินทุกที
แทบจะเรียกได้ว่า 10% ของชีวิตวัยเด็กโตมากลางถนน (ก็กลางถนนจริงๆนี่นา) ตั้งแต่กิน นอน ทำการบ้าน อ่านหนังสือ เลี้ยงทามาก๊อต เล่นเกมส์กดั้งแต่รุ่นที่ยังเป็นเตอร์ติสอยู่(จนตอนนี้ใครเล่นเป็นว่าเชยไปแล้ว) แม้กระทั่งปัสสาวะใส่ขวดน้ำ"โพลาริส" ก็บนถนนวันละ 5 - 7 ช่วโมงได้ขึ้นกับว่ารถติดหรือเปล่า อิอิ

 ง่ะ พิมพ์ตกครับ

จะบอกว่า แม้กระทั่งปัสสาวะใส่ขวดน้ำ"โพลาริส" ก็บนแหละ เพราะอยู่บนถนนวันละ 5 - 7 ชั่วโมงได้ขึ้นกับว่ารถติดหรือเปล่า อิอิ

เดี๋ยวจะกลายเป็นว่าผมมัวแต่ "ฉี่" อ่ะดิ 555+

 จากความเห็น(ที่10)ของคุณลีซอ
จากข้อ 1 มอญซ่อนผ้า กระโดดยาง รีรีข้าวสาร เป่ากบฯลฯ นี่เคยเห็นและเคยเล่นครับ(แต่ยกเว้นเป่ากบอย่างเดียว และผมก็เกิดหลังปี 2525 ครับ)

 ไปค้นหนังสือเก่าที่บ้านแล้วนะคะคุณลีซอ
แต่ลิตเติ้ลไม่เจอข้อความที่คุณต้องการเลยค่ะ
เจอแต่เรื่องของ มานะ มานี ปิติ ชูใจ อิอิ

 เด็กวัยเยาว์แสนน่ารัก อย่างผมเลยไม่รู้เรื่องเล๊ยผู้ใหญ่เค้าคุยกาน
เกิดไม่ทันครับแฮ่ๆ

 Khun ลีซอ .I have หนังสือภาษาไทยช่วงม.ต้น but

now I can't to take it to you because I live far away

from my home .You can looking at http://www.thaipoem.com/forever/ipage/home.html.  

 อ่านที่คุณลีซอ ลิสต์มาแล้ว ผมตรงทุกข้อเลยครับ แต่อายุผมยังไม่ถึง 33 นะครับ (ขาดแค่ปีเดียวเอง แหะๆ)    

เพลงขลุ่ยข้างทาง
เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์

ตะแล็กแต๊กแต๊ก ตะแล็กแต๊กแต๊ก........กระท่อมมุงแฝกมิแปลกแปลงเปลี่ยน
กระเดื่องเคื่องครกกระดกวนเวียน...........กระด้งกงเกวียนก็พัดรำเพย
ละอองข้าวพัดกระจัดเจิงว่อน...............ระรวยลมอ่อนระคนคำเอ่ย
มิรักพี่แล้วนะเจ้าทรามเชย...............ละทิ้งไปเลยมิเหลียวแลดู
มะขามริมคอกก็ออกดอกร่วง................มะขามเทศพวงระย้ายังอยู่
สะแกแตกกิ่งก็ทิ้งใบพรู...................มะยมลมลู่ก็ล่วงเต็มลาน
และว่าวดุ๊ยดุ่ยระดุ๊ยดุ๊ยดุ่ย...............ชะลอลงบนสดับขับขาน
คละเคล้าเสียงครกกระเดื่องดินดาน..............ระงามนมนามสะท้านใจนัก
ผะผ่าวแผ่นดินจะสิ้นเดือนสี่................จะดีไม่ดีก็ยังหน่วงหนัก
จะทิ้งเหย้าเรือนสะเทือนคำทัก...............กระเดื่องตึกตักตะแล็กแต๊กติง
.......................................
วะแว่ววังเวงประเลงเพลงขลุ่ย..................มิมีไอ้ทุยมิมีทุกสิ่ง
สตางค์เศษร่วงกระทบกรุ๊งกริ๊ง...................ก็วางขลุ่ยอิงประนมมือรับ.

อ้างจาก ศิลปวัฒนธรรมฉบับมี.ค. 2527(หน้า 47)
ป.ล. แต่งโดยใช้เปษณนาทฉันท์

 หนูอ่านความคิดเห็นที่ 10 ของคุณลีซอ หนูเพิ่งจะ 16 เอง แต่หนูตรงตั้งหลายข้อ  มอญซ่อนผ้า รีรีข้าวสาร กระโดยาง หนูก็เคยเล่น สามหนุ่มสามมุม ก็เคยหนู หนูยังเคยแอบแม่กินหมากฝรั่งบุหรี่อีกด้วย ยังมีอีกตั้งหลายข้อแน่ะที่ตรง แสดงว่าหนูแก่แล้วสิเนี่ย อิอิ

 ผมคิดว่า ความเห็นที่ 10 ของคุณลีซอนี่ คงใช้บรรทัดฐานกับคนชาวกรุงครับ
ถ้าเป็นแถวต่างจังหวัด ก็ยังเห็นอยู่ครับ
และสวัสดีน้องปอนะจ๊ะ(วัยเดียวกันเลย)

 อยากถามคุณlittle sunนิดนึงค่ะว่าหนังสือภาษาไทยที่เกี่ยวกับเรื่องมานะ  มาณี ปิติ ชูใจ  เนี่ยรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไรคะ  รู้สึกว่าเมื่อตอนเด็กๆเคยหยิบหนังสือของคุณยายมาอ่าเป้นเรื่องมานะ มาณี ปิติ ชูใจนี่แหละค่ะ  แต่เดี๋ยวนี้จะหามาอ่านปรากฎว่ามันหายไปไหนแล้วก็ไม่ทราบเลยอยากจะขอดูหน้าตาเผื่อจะไปหาซื้อมาอ่านบ้างค่ะเพราะว่าไปเดินดูร้านหนังสือมือสองหลายแห่งแล้วก็ไม่มีขาย

 ตอบ คุณลีซอ กว่าลิตเติ้ลจะได้กลับบ้าน เดือนมีนาคมปีหน้าค่ะ
ลิตเติ้ลว่าคุณลีซอน่าจะลองแต่งเนื้อเพลงด้วยการนึกย้อนไปถึงเรื่องอดีตในสมัยที่คุณยังเด็กๆน่าจะมีอะไรดีๆน่าจดจำเยอะแยะนะคะ

คุณ viva คะ ลิตเติ้ลเองก็จำได้แต่ว่าหนังสือเล่มไม่ใหญ่นักขอโทษนะคะจำไม่ได้จริงๆว่าปกเป็นแบบไหน
ลิตเติ้ลไปค้นมาให้อ่านเล่นๆค่ะ
บทที่ ๑
มานี
มานี มี ตา
กา
กา มี ตา
อา
อา มี ตา



บทที่ ๒

อา มี นา

นา มี งู

นา มี ปู

กา ดู ปู

งู ดู ปู

มานี มา นา อา



บทที่ ๓

นา มี รู งู

นา มี รู ปู

มานี พา โต มา หา อา

มานี พา โต มา นา

มานี พา โต หา ปู

มานี พา โต ดู ปู



บทที่ ๔

สีเทา

ชูใจ พา สี เทา ไป หา มานี

สีเทา ไป หา โต

โต ดีใจ

สีเทา ก็ ดี ใจ

สีเทา ไป หา โต ไวไว

มานี ดีใจ

ชูใจ ก็ ดีใจ

มานี มา หา ชูใจ ไวไว



บทที่ ๕

โต มี ตา

โต มี ขา

โต มี หู

หู โต มี อะไร

โต เอา ขา ถู หู

ถู ไป ถู มา

โต ถู หู ไวไว



บทที่ ๖

ปูนา มี สีดำ

โต ก็ มี หู สีดำ

หู โต มี ปู นา

มานี จะ ตี ปู นา

ปูนา ไป ใน รู

มานี เท ยา ทา หู โต

มานี ทา ยา เบา เบา

โต เอา ขา เกา หู



บทที่ ๗

ชูใจ กำ มือ

ชูใจ กำ อะไร ใน มือ

มานี ขอ ดู มือ ชูใจ

มี อะไร ใน มือ ชูใจ

ชูใจ แบ มือ

มานี แล ดู มือ ชูใจ



บทที่๘

ชูใจ ถือ อะไร

ชูใจ ถือ โบ ใน มือ

ชูใจ ชู โบ

มานี แล ดู โบ ใน มือ ชูใจ

มานี แบ มือ ขอ โบ

โต ชู คอ ดู โบ

โต จะ เอา โบ ใน มือ ชูใจ

มานี ดุ โต



บทที่๙

สีเทา ดู ใบ บัว

ชูใจ แล ดู สีเทา

สีเทา ชู คอ ดู ใบบัว

มี ตัว อะไร เกาะ ใบบัว

สีเทา มัว ดู อะไร

ชูใจ ไป หา สีเทา

ชูใจ ดู ตัว อะไร เกาะ ใบบัว



บทที่ ๑๐

ชูใจ เกา คอ สีเทา เบาเบา

สีเทา ชู คอ พอใจ

มานี หัวเราะ

โต มา หา มานี

มานี เกา หัว โต

โต ชู คอ ดีใจ

ชูใจ หัวเราะ

มานี พอใจ



บทที่๑๑

ปิติ ขี่ ม้า

ปิติ เกาะ คอ ม้า

เขา งอ เข่า เวลา ขี่

มานี ดู ปิติ ขี่ ม้า

ม้า ตัว นี้ แก่

ปิติ ให้ ชื่อ ว่า เจ้าแก่

โต ดู เจ้าแก่

สีเทา ก็ ดู เจ้าแก่



บทที่๑๒

เจ้าแก่ เข้า มา หา โต

ขา เจ้าแก่ ดู เกะกะ

โต เห่า เจ้าแก่

มานี ดุ โต ไม่ ให้ เห่า

โต ก็ ไม่ เห่า

เจ้าแก่ เข้าไป หา สีเทา

สีเทา ขู่ ฟู่ฟู่

ชูใจ ดุ สีเทา ไม่ ให้ ขู่

สีเทา ก็ ไม่ ขู่

เจ้าแก่ พอใจ



บทที่๑๓

ปิติ ว่า เขา พา เจ้าแก่ ไป ที่ ภูเขา

ที่ ภูเขา มี อะไร น่า ดู แยะ

มี นก มี หมี และ มี กระรอก

ที่ ภูเขา มี ลิง แยะ

มานี และ ชูใจ พอใจ

มานี ว่า เรา น่า จะ ไป ที่ ภูเขา

ชูใจ ว่า เรา น่า จะ ไป

เรา จะ ได้ ดู อะไร แยะแยะ

ปิติ  ว่า พา ไป ก็ ได้

เช้า เช้า จะ ให้ มานี และ ชูใจ มา รอ ที่ นี่

ปิติ และ เจ้าแก่ จะ พา ไป



บทที่๑๔

ปิติ เล่า ว่า พ่อ เจอ เสือ ดุ ไม่ พอใจ ให้ เรา ไป เกะกะ

พอ มานี รู้ ว่า มี เสือ ก็ ว่า ถ้า เจอ เสือ ก็ แย่

ชูใจ ว่า ถ้า รู้ ว่า มี เสือ ก็ ไม่ น่า ไป     มานี ว่า รอ ให้ พ่อ พา ไป

ปิติ ว่า รอ ไว้ ให้ พ่อ พา ไป ก็ ดี



บทที่ ๑๕

ปิติ ว่า จะ พา เจ้าแก่ ไป บ้าน   พ่อ ว่า อย่า อยู่ นาน พ่อ จะ ดุ

ปิติ ลา มานี และ ชูใจ   เจ้าแก่ ก็ ลา โต และ สีเทา

ชูใจ จะ พา สีเทา ไป บ้าน    มานี ว่า ถ้า ผ่าน มา ก็ ให้ แวะ

มานี ชี้ มือ ให้ ดู บ้าน     ที่ บ้าน มี จำปี

ปิติ และ ชูใจ ว่า ไม่ นาน จะ มา แวะ



บทที่ ๑๖

มานี พา โต ไป บ้าน     มานี เข้า ไป หา พ่อ

พ่อ นอน อยู่ ใต้ ต้น จำปี     พ่อ นอน อ่าน นิทาน

พ่อ ว่า พ่อ รอ มานี อยู่ นาน     มานี ไป ทำ อะไร มา

มานี เล่า ว่า ไป เจอ ชูใจ และ ปิติ

ปิติ เล่า ว่า ที่ ภูเขา มี อะไร น่า ดู

มี นก มี ลิง มี กระรอก มี หมี

มานี ขอ ให้ พ่อ พา ไป

พ่อ ว่า จะ พา ไป

 สรุปแล้วเข้าไปลิงค์นี้ได้อ่านทั้งเล่มหนึ่งและ เล่มสองนะคะ
 http://www.seasite.niu.edu/thai/maanii1/fsmaanii1.htm  

 ขอบคุณค่ะคุณlittle Sunที่ช่วยหาให้นะคะพอดีไม่ได้เล่นเน็ตหลายวันมากเลยค่ะเน็ตที่ทำงานเสียซะอย่างนั้นสงสัยเล่นMsnมากไปค่ะพอเข้ามาก็มึนงงนิดหน่อยค่ะเพราะว่าจำกระทู้ที่ถามไม่ได้คิดว่าหนังสือชุดนี้คงจะหาซื้อยากมากเลยนะคะหนังสือเรียนภาษาไทยรุ่นนี้เข้าใจว่าเทอมนึงเรียนเล่มนึงปีนึงก็เรียน2เล่มใช่มั้ยคะแล้วเป็นเรื่องราวที่ต่อเนื่องกันจนถึงชั้นป.6เลยหรือเปล่าคะ
แต่ที่vivaเรียนตอนป.1ไม่ใช่เรื่องนี้นะคะเปลี่ยนเป็นเรื่องของแก้วกับกล้าแล้วค่ะ
 http://www.wanjai.com/seriesboard/list.php?q_id=147
มีลิ้งค์ที่เป็นตอนจบของเรื่องนี้ด้วยค่ะลองไปอ่านดูนะคะ

 ผมจำได้เลาๆ ว่าอ่านตอนเรียนอยู่ป.3 เป็นตอนที่ลุงของปิติพาหลานๆ ไปเที่ยวชายทะเล โดยแต่งเป็นกลอนทั้งบท เท่าที่จำๆไดก็ประมาณว่า

"ผลิตผลจากไร่กำไรมาก            ลุงจึงอยากให้บำเหน็จกันถ้วนหน้า
จึงจัดสรรแบ่งกำไรในอัตรา         ต่างยินดีปรีดากันทุกคน
เงินยังเหลือลุงว่าพาหลานเที่ยว    ดูทะเลนำเขียวเล่นสักหน
คมนาคมดีมีรถยนต์                     ทุกแห่งหนไปได้สบายกระไร"

จำได้แค่นี้เองครับ ใครจำบทต่อไปได้ก็ช่วยเข้ามาต่อกันด้วยก็ดีนะครับ

ผมชอบแบบเรียนมานะ มานี ที่สุด  ตอนเด็กๆ เวลาไปซื้อหนังสือเรียนกลับมาบ้านแล้วผมจะอ่านหนังสือเรียนเล่มนี้จบก่อนเสมอ  และรู้สึกดีมากที่ได้ทันเรียนเป็นรุ่นสุดท้ายพอดี

เดี๋ยวนี้ไปดูตำราภาษาไทยของน้องก็รู้สึกว่าสู้ที่ผมเรียนไม่ได้  ขอยกให้เป็นแบบเรียนคลาสสิกในดวงใจเลยครับ

 ไม่แน่ใจใช่เรื่องเดียวกันหรือเปล่านะที่พวกเด็กๆเอาผลไม้จากไร่มาขายค่ะตั้งเพิงกันขายตามริมทางน่ะ  ใช่หรือเปล่าคะไม่แน่ใจจำได้ลางๆเหมือนกันค่ะรู้สึกว่าตอนนี้อ่านแล้วซึ้งมากะซึ้งในความคิดความอ่านของพวกเด็กๆอ่ะค่ะหลายๆอย่างค่ะ

 จำได้แต่กลอนที่แต่งให้ปิติน่ะค่ะ


ฉู่ฉี่ปลานิล
ของกินแสนอร่อย
ได้กินบ่อยบ่อย
เพราะปิติแสนดี

จึงขอขอบใจ
ขอให้โชคดี
ร่ำรวยเป็นเศรษฐี
เพราะปลานิลเทอญ

คงจะมีเพี้ยนๆไปตามกาลเวลาบ้างนะคะ    

 คุณหนูหมุดครับ,

ผมจำได้ว่ากลอนสี่ที่มานีแต่งให้ปิติมีว่าอย่างนี้ครับ

มัจฉาปลานิล
ของกินแสนอร่อย
กินได้บ่อยบ่อย
เพราะปิติแสนดี

จึงขอขอบใจ
ขอให้โชคดี
รวยเป็นเศรษฐี
เพราะปลานิลเทอญ

กลับมานั่งดูแล้วพบว่าตรงสัมผัสระหว่างบทนั้นมานีใช้คำซ้ำกันซึ่งดูแล้วไม่ใคร่จะถูกต้องนัก คือ แสน"ดี" กับ โชค"ดี" แต่เอาเถิด มานีเด็กชั้นประถมแต่งได้เท่านั้นก็เก่งหนักหนา

พิมพ์มาถึงตรงนี้แล้วก็ทำให้รู้สึกได้ว่าคุณหนูหมุดและหลายๆ ท่านในที่นี้เป็นคนยุคเดียวกันกับผม คือกลางเก่าค่อนใหม่ เพราะจะยุคนกกางเขนก็ไม่ถึง ส่วนจะว่ายุคใหม่เอี่ยมก็ไม่ใช่ เพราะเด็กสมัยนี้ไม่รู้จักมานะ มานี ปิติ ดวงแก้ว สมคิด จันทร เพชร แบบที่เราเรียนกันแล้ว

 สักวาชมธารละหานห้วย  
ระรินรวยน้ำตกกระเซ็นไหล
ระเรื่อยเลาะเซาะหว่างกลางพงไพร
สายน้ำใสแลส่องท้องนที

เห็นกรวดทรายรายเรียงเคียงประดับ
แลสลับเลื่อมพรายหลายหลากสี
ระยิบระยับวับวาวราวมณี
รื่นฤดีธรรมชาติพิลาสเอย

จำไม่ได้แล้วว่าสักวานี้อยู่ในแบบเรียนชั้นประถมอะไร คุ้นๆ ว่าอยู่ในตอน "ไปเที่ยวน้ำตก"

สำหรับผม นี้เป็นหนึ่งใน "กลอนเก่าที่ข้าพเจ้าประทับใจ" ในวัยเด็ก

 น่าจะซัก ป.๕ นะคะคุณ UP แต่ก็แค่จำได้เลาๆ แก่แล้วนี่คะ
เป็นนักเรียนรุ่นที่ ๒ ที่ได้เรียนมานะมานี ไม่แก่ยังไงไหว
คุณเจ้าสำราญเหมือนอิฉันเลย
ใกล้ๆเปิดเทอม โรงเรียนจะขายหนังสือที่ต้องใช้
พอไปซื้อกลับมา หนังสือภาษาไทยนี่แหละค่ะที่อ่านจบเป็นเล่มแรก
อ่านหามรุ่งหามค่ำ ยังกับติดนิยาย  
เมื่อซักสอง-สามปีก่อน เพื่อนรักในวิชาภาษาไทยสมัยประถม
ก็ได้ปรากฎโฉมอยู่ในนิตยสาร a day ฉบับมานะ มานี ฯลฯ โดยเฉพาะ
เห็นปุ๊บรีบซื้อปั๊บเลยค่ะ คาดว่าน่าจะมีหลายคนได้ครอบครอง  a day เล่มนั้น

คิดถึงเพื่อนเก่าสมัยประถมจังเลย ...เคยนึกเหมือนกันว่า
ถ้าพวกเค้ามีตัวตน เค้าจะเป็นอย่างไรกันบ้างแล้วป่านนี้    

 ส่วนนี่...แม้จะเป็นเรื่องพระอภัยมณี
แต่อิฉันได้รู้จัก ได้อ่าน ได้จำ จนขึ้นใจ
ก็เพราะหนังสือภาษาไทยสมัยประถมนั่นแหละ
น่าจะเรียกได้ว่าเป็นกลอนเก่าที่ประทับใจอีกชิ้นหนึ่ง
(อีกชิ้นที่ประทับใจกว่าถูกคุณ UP หยิบมาเผยแพร่ไปซะก่อนแล้ว เอิ๊ก..เอิ๊ก )  

แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์...มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด...ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน

มนุษย์นี้ที่รักอยู่สองสถาน...บิดามารดารักมักเป็นผล
ที่พึ่งหนึ่งพึ่งได้แต่กายตน...เกิดเป็นคนคิดเห็นจึงเจรจา

แม้นใครรักรักมั่งชังชังตอบ...ให้รอบคอบคิดอ่านนะหลานหนา
รู้สิ่งใดไม่สู้รู้วิชา...รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี

บอกตามตรงว่าตอนเด็กๆ อ่านแล้วไม่เข้าใจหรอก
ตั้งคำถามมากมาย ว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้นอย่างนี้
แต่ก็เชื่อตามประสาเด็กว่า พระฤาษีเป็นคนแต่ง พระฤาษีต้องไม่โกหก

โตขึ้นมาหน่อย เมื่อเริ่มเข้าใจ ก็เลยคล้อยตาม
ตอนนี้ (เริ่มจะแก่) เข้าใจดีแต่มีความเห็นขัดแย้งกับบทสุดท้าย
พระฤาษีอาจจะพูดถูก แต่อิฉันก็คิดว่า
คนเราไม่ควรจะตอบแทนความชังด้วยความชัง
(เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร...สาธุ)
การรู้รักษาตัวรอดต้องอยู่บนพื้นฐานของศีลธรรมจรรยา
เพราะถ้าไม่อย่างนั้นก็คงเป็นการเอาตัวรอด ที่ท้ายสุดก็ไม่มีใครรอดเลย แม้แต่ตัวเราเอง

นี่ยังไม่รู้เลยค่ะว่า ถ้าแก่กว่านี้ จะคิดเห็นกับกลอนบทนี้ต่างไปอย่างไรอีก

ขอโทษนะคะ รำพึงรำพันประสาคนเริ่มแก่
เด็กๆ เผลอหลับกันไปหมดหรือยังคะเนี่ย
 

อีกนิดเถอะ...
ขอให้คุณลีซอตามหาความประทับใจให้เจอนะคะ
เอาใจช่วยที่สุดในโลก

 ขอบคุณคุณ UP ค่ะที่มาแก้ให้ (อายจัง) แต่ไม่ยอมรับนะคะว่าอยู่รุ่นเดียวกัน ขออ่อนกว่าหน่อยนึงนะคะ

จริงๆกลอนที่คุณชื่นใจยกมาก็เคยต้องท่องเหมือนกันนะคะ ก่อนหน้านี้ก็จะเข้าใจที่ว่าอย่าไว้ใจทางอย่าวางใจคน แต่ตอนหลังมานึกอีกทีก็รู้สึกไม่ค่อยจะเห็นด้วยกับพระฤาษีบางช่วงน่ะค่ะ เหมือนที่คุณชื่นใจรู้สึกน่ะค่ะ หนูหมุดคิดถึงที่เคยอ่านเจอว่า

ความรัก สำหรับคนที่เห็นคุณค่าเรา
มิตรภาพ สำหรับคนที่ไม่ทำร้ายเรา
อุเบกขาคือการวางเฉย สำหรับคนที่ไม่เห็นคุณค่าและทำร้ายเรา

น่าจะมาจากที่คุณ ว.วินิจฉัยกุล เคยโพสต์ไว้สัก web หนึ่งนะคะ อันนี้ก็อาศัยความจำ(ที่ไม่ค่อยจะดีนัก) ยังงัยถ้าผิดพลาดขออภัยล่วงหน้านะคะ

หนูหมุดใช้เตือนใจเวลาเจอคนที่ชังเราน่ะค่ะ

 ลืมตอบคุณลีซอไปว่าเอาใจช่วยนะคะ แต่ว่าไม่คุ้นกับกลอนที่ยกมาเลย ส่วนใหญ่หนูหมุดใช้จำเอาด้วย ส่วนหนังสือภาษไทยตอนม.ต้นหนูหมุดก็เก็บเฉพาะที่มีกาพย์เห่ชมเครื่องคาวหวานน่ะค่ะ (บอกอย่างนี้ จะบอกถึงอายุรึเปล่าเนี่ย:P)

 คุณลีซอ อิฉันเริ่มเห็นเค้าลางๆเลือนๆ

"เรือหาปลาลอยลำอยู่เรียงราย มองดูคล้ายดวงประทีปประดับทะเล"
คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นตอนเดียวกับ คหพที่ ๓๒ ที่คุณเจ้าสำราญเล่ามานะคะ
ต้องลองอ่านไปเรื่อยๆ มันน่าจะอยู่กลางๆ เรื่อง
(และถ้าจำไม่ผิด บทนั้นทั้งบทเป็นกลอนแปดหมดเลย)

คุณลองเช็คดูก่อนแล้วกัน ถ้าใช่ก็ยินดีด้วย
แต่ถ้าไม่ใช่ อย่างน้อยคุณก็ตัด choice ทิ้งไปได้หนึ่งเล่ม

ลุ้นค่ะลุ้น

 จำกันได้ขนาดนั้นเลยหรือคะนี่
ลิเตเติ้ลลืมเกลี้ยงเลย พอมาอ่านความเห็นของแต่บะท่านก็
คุ้นๆขึ้นมาหน่อยค่ะ

 ยังจำโคลงสี่สุภาพ 2 บทนี้ได้กันไหมครับ

     ครูอาจารย์ยิ่งล้ำ       พระคุณ
สอนสั่งทั้งการุณย์          ทั่วหน้า
เป็นศิษย์ท่านมีบุญ          เหลือเอ่ย
จนตราบสิ้นดินฟ้า          ไป่ได้ลืมเลือน

      เพื่อนเอยต่อแต่นี้      จำไกล  กันนา
ทั้งรุ่นน้องอาลัย              ยิ่งล้น
คืนวันล่วงลับไป             เหินห่าง
ถึงจักลาลับพ้น               อย่าร้างไมตรี

จำได้ว่าเป็นโคลงที่อยู่ในบทท้ายๆ ของหนังสือเรียนภาษาไทย ชั้นป.6 เล่ม2  ตอนนั้นก็รู้สึกใจหายเหมือนกันนะครับที่จะไม่ได้เจอ กับมานะ มานี และผองเพื่อนอีก แอบลุ้นเหมือนกันว่าตอนม.ต้นพวกเขาจะยังตามเราไปอยู่หรือเปล่า

 พูดถึงกลอนสุภาพแล้ว  ยังพอจำกลอนนี้กันได้ไหมครับ

สรวงสวรรค์ชั้นกวีรุจีรัตน์       ผ่องประภัสสร์พรอยหาวพราวเวหา
พริ้งไพเราะเสนาะกรรณวรรณนา      สมสมญาแห่งสวรรค์ชั้นกวี
อิ่มอารมณ์ชมสถานวิมานมาศ       อันโอภาสแผ่ผายพรายรังสี
รัศมีมีเสียงเพียงดนตรี       ประทีปทีฆรัสสะจังหวะโยน
ระเมียรไม้ใบโบกสุโนคเกาะ       สุดเสนาะเสียงนกซึ่งผกโผน
โผต้นนั้นผันตนไปต้นโน้น       จังหวะโจนส่งจับรับกันไป

จำได้แค่นี้เองครับ เป็นบทกลอนพระนิพนธ์ใน พระราชวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้ารัชนีแจ่มจรัส กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์ (น.ม.ส.)ได้ทรงพระนิพนธ์ไว้  จำได้ว่าเรียนตอนม.ปลายใน วรรณสารวิจักษณ์

ที่คุณ"เจ้าสำราญ"บอกมาใน#43 ผมนึกไม่ออกเลย
ที่เกี่ยวกับพระคุณครูและเพื่อนที่พอจำได้ก็มี


...คุณแม่หนาหนักเพี้ยง .... พสุธา
คุณบิดรดุจอา-...................กาศกว้าง
คุณพี่พ่างศิขรา ................ เมรุมาศ
คุณพระอาจารย์อ้าง .......... อาจสู้สาคร

... เพื่อนกินสิ้นทรัพย์แล้ว ....... แหนงหนี
หาง่ายหลายหมื่นมี ................. มากได้
เพื่อนตายถ่ายแทนชี- ............... วาอาตม์
หายากฝากผีไข้ ....................... ยากแท้จักหา

 ถึงคุณชื่นใจครับ ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับผม ความรู้สึกเหมือน ตัวเองได้ย้อนเวลาและมีเพื่อนร่วมทาง ผมจะค้นหาต่อไปครับ

 ยินดีเสมอค่ะคุณลีซอ

เท่าที่จำได้ กลอนที่คุณเจ้าสำราญยกมา ไม่มีชื่อเรื่อง
แต่เป็นบทเรียนบทหนึ่งในหนังสือเรียนภาษาไทยชั้นประถม (มานะ มานี นั่นแหละค่ะ)
เนื้อหาหนังสือเรียนภาษาไทยที่ว่าส่วนใหญ่จะใช้วิธีเล่าเรื่อง (เหมือนเล่านิทาน)
ถ้าไม่นับบทที่หนึ่ง ของชั้นประถมหนึ่งแล้วหละก็ บทที่คุณเจ้าสำราญยกมานับว่าเป็นบทเรียนบทเดียวที่เล่าเรื่องด้วยกลอนแปดล้วนๆ ไม่มีร้อยแก้วผสมอยู่เลย
คุณลีซอน่าจะลองตามหาหนังสือเรียนภาษาไทยมานะ มานี ประมาณระดับชั้น ป.๓ หรือ ป.๔ ดูก่อนนะคะ ค่อนข้างมั่นใจว่าคุณต้องเจอ

"แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น อิฉันก็ขุดความทรงจำมาบอกต่อ จึงไม่กล้าฟันธง"

ลองหาหนังสือเรียนที่ว่าก่อนเถิดค่ะ แล้วพลิกหาดูบทที่ว่า
คุณอาจจะสมหวังนะ

ยังลุ้นต่อไป

 ขอแก้ไขเล็กน้อย

"ถ้าไม่นับบทเรียน (หลายบทอยู่เหมือนกัน -ไม่ใช่บทที่ ๑ แค่บทเดียว) ของหนังสือภาษาไทยระดับชั้นป.๑ แล้ว"

อิฉันแค่จะบอกว่า บทที่คุณลีซอกำลังตามหา น่าจะหาง่าย
เพราะเล่าเรื่องด้วยกลอนแปดทั้งบท ซึ่งบทอื่นๆ ในเล่มนั้นเล่าเรื่องด้วยร้อยแก้ว
รายละเอียดที่ว่ามานี้ค่อนข้างแน่ใจ
แต่ที่ไม่แน่ใจก็คือ หนังสือเล่มที่ว่าเป็นของระดับชั้นไหน ระหว่าง ป.๓ และ ป.๔

 อีกนิดนึงค่ะ
ไม่ว่าอิฉันจะจำถูกหรือจำผิดก็ตาม
คุณลีซอช่วยบอกให้รู้ด้วยนะคะ
ต่อมอยากรู้ของอิฉันมันก็เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
ถ้าอิฉันจำผิด และคุณตามหาอันที่ถูกต้องเจอ
ก็ช่วยบอกเถิดว่า ที่ถูกนั้นคืออะไร
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

 ครับผมคุณชื่นใจ  ผมว่าจะลองไปเดินดูที่สวน จจ. ครับได้เรื่องยังไงจะแจ้งให้ทราบ ผมก็จำได้ว่าเรื่องนี้เล่าเรื่องเป็นกลอนทั้งหมดจริงๆ

 สมัยที่ผมเรียนชั้นประถมศึกษา ไม่ได้เรียนมานะมานีชูใจ
แต่เรียนบทดอกสร้อยสุภาษิต และนิทานร้อยบรรทัด
บทดอกสร้อย ก็มี แมวเหมียวแยกเขี้ยวยิงฟัน
ตุ๊ดตู่ ซักส้าว ฯลฯ
ส่วนนิทานร้อยบรรทัดก็เป็นเรื่องพี่น้องสองคนที่ไปเจอนกเจ้าปัญญา
ชวนคุยได้เหมือนคน พามาเลี้ยงที่บ้านแล้วมีแมวจ้องจะตะครุบนก
จำแทบไม่ได้แล้วเพราะเกือบ 50 ปีแล้ว
ที่ยังพอจำได้อย่างประทับใจ เพราะมักเป็นแบบนั้นเหมือนกันก็คือ
....
สองพี่น้องทันใดก็ไปถึง
เห็นแม่นิ่งหน้าบึ้งรีบลงนั่ง
ยกมือไหว้อภัยโทษลูกสักครั้ง
ที่ไม่ทำตามคำสั่งอย่างที่เคย
เพราะเจ้านกตัวนี้ที่บนบ่า
มันชวนหยุดสนทนาถ้าลูกเฉย
มันคงนึกเสียใจไม่น้อยเลย
ว่าเราสองเฉยเมยไม่คบมัน
....
ใครมีต้นฉบับ ขอดูด้วยนะครับ
อยากกลับเป็นเด็กอีกสักรอบ    

 วันก่อนเห็นนิทานร้อยบรรทัดที่ห้องสมุด   อ่านมาจำได้แค่นี้  อาจผิดๆถูกๆค่ะ

นางแมวหมอบข้างแม่แลดูนก
เจ้าโปดกช่างพลอดยอดภักษา
เนื้อคงหวานกินสดสดรสโอชา
แล้วแยกเขี้ยวตั้งท่าจะตะครุบ

 แม่ตวาดนางแมวแล้วกันเจ้า
พลางตีเข้าอย่างจังเสียงดังปุบ
นางแมวกลัวระย่อลงงอฟุบ
เนื้อกระดุบกระดิบริบหรี่ตา  

ขอบคุณคุณรินดาที่เข้ามาช่วยกระตุ้นความทรงจำครับ

 แง้วววว่างๆมานั่งเฝ้ากระทู้นี้ดีกว่าพูดถึงหนังสือเล่มนี้แล้วนึกถึงหนังสือเมื่อคุณตาคุณยายยังเด็ก  คุณค่าไม่แพ้กันเลย

 ตอนคุณตาคุณยายผมยังเด็ก ท่านเรียนมูลบทบรรพกิจ
จะผันสระ วรรณยุกต์ ไล่มาตราตัวสะกด ครบทุกตัว
และยังมีกาพย์พระไชยสุริยา ที่เอาการบังคับมาตราตัวสะกดมาแต่งเป็น
เรื่องราวที่แทรกคติและการบ้านการเมืองได้อย่างน่าอัศจรรย์

ตอนที่ผมอยู่ชั้นประถม ได้เรียนนิดหน่อย เป็นมาตราตัวสะกดแม่กง
แต่คัดมาเพียงบางส่วน
ไม่แน่ใจว่าเด็กรุ่นหลังจะยังได้เรียนบ้างหรือเปล่า

 น้องเมพาน้องหมาไปหาหมอ
หมาฟันหลอเพราะลูกอมขนมหวาน
หมอเปลี่ยนฟันให้ใหม่ไม่เนิ่นนาน
เมและหมากลับบ้านสำราญใจ

 เพิ่มเติมอีกนิดครับ  ผมจำได้ลางๆ ว่าทะเลที่ในเรื่องกล่าวถึงอยู่จังหวัดประจวบคีรีขันธ์  ผลผลิตที่ได้คือสับปะรด(ไม่แน่ใจนะครับ)  มีใครคุ้นๆเหมือนผมบ้างไหมครับ

 โอ้โฮ...ขอแซวหน่อย ใครบางคนวิ่งไปขอความช่วยเหลือไกลข้ามกระทู้เชียว

อิฉันเริ่มมั่นใจมากขึ้น (อย่างมากๆด้วย) ว่ากลอนที่คุณลีซอตามหา อยู่ในอยู่ในบทเที่ยวทะเลนั่นแหละ
คุณลีซอก็จำรายละเอียดอื่นได้ตรงกันกับที่อิฉันนึกออกเลย

ตามเรื่อง (ที่ค่อยๆนึกได้ทีละน้อย) น่าจะเป็นช่วงเย็นถึงหัวค่ำ
ลุงพาเด็กๆ ไปเดินเล่นริมทะเล
กลอนที่คุณลีซอตามหา ก็บรรยายภาพเรือทะเลที่ลอยลำอยุ่นอกชายฝั่ง
ว่าแล้วอิฉันก็นึกออก บาทหนึ่ง (แค่บาทเดียวแหละ)
ที่บรรยายถึงเด็กๆ ทั้งหลาย บ้างวิ่ง บ้างเดิน อยู่ที่ชายฝั่ง
กลอนบาทนั้นว่าอย่างนี้ค่ะ
"...
...
...
บ้างวิ่งไล่ปูลมล้มทับกัน"

คือก็ไม่เข้าตัวเองนะคะว่าทำไมถึงต้องนึกออกเฉพาะบาทนี้บาทเดียว
แต่มั่นใจมากว่า ถ้าคุณลีซอหาหนังสือเจอ
คุณจะเจอทั้งบทที่คุณตามหา
บทที่คุณเจ้าสำราญเคยเขียนไว้ (แล้วมันจุดประกายให้อิฉันนึกออก)
และบาทที่อิฉันก็เพิ่งจะนึกออกเดี๋ยวนี้ด้วย

ตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่า คุณจะตามหาหนังสือเล่มนั้นเจอไหมเท่านั้นเอง
เอาใจช่วยที่สุดในโลกค่ะ

 ป.ล. แก้ไขข้อความที่พิมพ์ตก

คือก็ไม่เข้าใจตัวเองนะคะว่าทำไม...

 ใน 1 วัน 1 ปี และ 1หน มี 1 คน 1สิ่ง ใน 1รัก
แต่ 1 สิ่ง 1 อย่าง ที่รู้จัก คือ 1 ใจ 1 รัก ใน 1คน

วันนี้...ฉันเล่นละคร
ชื่อตอนว่า "ความรัก"
ฉันเล่นเป็นคนอกหัก
เลยต้องชะงักอยู่กลางเวที
เพราะละครบทนี้
ตรงพอดีกับตัวฉัน
ไม่รู้จะเล่นไปทำไมกัน
ที่เป็นอยู่ทุกวัน...ก็ช้ำพอ

 แหม...นึกว่ามาบอกข่าวดีว่าตามหาหนังสือเจอละ
จะได้ช่วยดีใจเพิ่มอีกคน

แต่สงสัยวันนี้จะได้ปลอบใจคนอกหักซะมากกว่าละมั้งเนี่ย

 มีข่าวดีมาบอก หาหนังสือเจอแล้วครับ  เจอทั้งชุดเลยตั้งแต่ป.1จนถึงป.6เลย  บทกลอนที่ผมประทับใจก็เจอแล้ว

 ดีใจจ้าดนักโตยเน้อเจ้า
(แกมอิจฉาเล็กน้อย ได้ทีเดียวครบเลย)

แต่...ดีใจอย่างยิ่งจริงๆ ค่ะ

 ดีใจด้วยนะคะที่ได้หนังสือแล้ว แถมยังเอามาให้
คนอื่นได้อ่านด้วย ขอบคุณนะคะ

 คุณลีซอคะ
ขอบคุณเหลือเกินที่พาเพื่อนรักมาให้เจอ
อ่านไปยิ้มไป คิดถึงวันเวลาเก่าๆ ไปด้วย

 

ว่าแต่ว่า กลอนเรื่องนี้อยู่ในหนังสือของ ป. ไหนคะ
ทราบแล้วเปลี่ยน

 ตอบคุณชื่นใจ  เรื่องนี้อยู่ใน หนังสือเรียนภาษาไทยชั้นป.3เล่ม2 คับผม   ตอนนี้ทำเป็นเพลงเรียบร้อยแล้ว  อีกไม่นานจะไปเล่นที่สวน จจ. ครับผม หาเงินซื้ออุปกรณ์การเรียนให้เด็กยากจนคับ

กลอนดีๆ มีความหมายทั้งนั้นเลย ขอยืมไปใช้บ้างนะครับ

ขออนุญาติ พานอกเรื่องนิดนึงนะครับ ^^

ก๊อปปี๊มาจาก ฟอร์เวิร์ดเมลล์นะครับ ^^"



ใครยังจำ มานะ มานี ปิติ ชูใจ ได้ยกมือขึ้น

ในที่สุดความฝันของผมที่จะเห็นมานะ มานี เป็นภาพยนตร์แอนนิเมชัน ก็ใกล้จะเป็นจริงแล้ว ทางอาจารย์รัชนีผู้เขียนมานะมานี ท่านได้มอบลิขสิทธิ์การทำภาพยนตร์แอนนิเมชันให้ทางทีมงานผมแล้ว  และตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงการทำ pre-production ครับ ใครยังจำมานะมานี ปิติ ชูใจ ได้ยกมือขึ้น

(http://www.uppicweb.com/i/ix/att00002.jpg)
(http://www.uppicweb.com/i/iu/att00007.jpg)
(http://www.uppicweb.com/i/iz/att00008.jpg)

พอหอมปากหอมคอเท่านี้ก่อนนะครับ และนี่เป็นรูปที่ถ่ายร่วมกับ อ.รัชนี(คนกลาง )ผู้เขียนมานะ มานี ส่วนคนที่อยู่ด้านหลัง อ.รัชนี ส่วนใหญ่คนมักจะไม่รู้จัก ท่านชื่อ อ.นิตยา ผู้แต่งแบบฝึกหัดท้ายบท ในแต่ละบทของมานะ มานี นะครับ

(http://www.uppicweb.com/i/ip/att00046.jpg)