|
กระทู้: บทละครเรื่องรามเกียรติ์ พระราชนิพนธ์สมเด็จพระเจ้าตากสิน เริ่มกระทู้โดย: เทาชมพู ที่ 16 ก.ค. 14, 11:17 เรื่อง "รามเกียรติ์" เป็นวรรณคดีสำคัญ ที่แต่งกันมาหลายยุคสมัยตั้งแต่อยุธยาจนรัตนโกสินทร์ตอนต้น แต่ว่าแต่งเป็นตอนๆแล้วแต่กวีจะจับตรงไหนขึ้นมา เช่นโคลงทศรถสอนพระราม พาลีสอนน้อง ในสมัยสมเด็จพระนารายณ์ฯ
ในสมัยธนบุรีซึ่งรบทัพจับศึกกันอย่างหนักตลอด 15 ปี พระเจ้าแผ่นดินก็ยังทรงเห็นความสำคัญเชิงวัฒนธรรมของบ้านเมืองอยู่ จึงมีงานกวีปรากฏออกมาเป็นระยะๆ ไม่ได้ขาดหายไป เรื่องรามเกียรติ์ในสมัยธนบุรี นับเป็นพระราชนิพนธ์ ไม่ว่าสมเด็จพระเจ้าตากสินทรงพระราชนิพนธ์เองทั้งหมด หรือว่าโปรดให้กวีในราชสำนักไปแต่งแล้วทรงตรวจตราขัดเกลาเอง ก็เรียกว่าพระราชนิพนธ์ได้ทั้งสองทาง เอกสารที่พบมีเป็นตอนๆ ไม่ใช่ทั้งเรื่องต้นจนจบ คงเป็นเพราะไม่มีเวลามากพอ ฉบับที่คุณญาณไปพบที่เยอรมนี เป็นเหตุการณ์ตอนทศกัณฐ์แจ้งไปทางพันธมิตรยักษ์ด้วยกันให้มาช่วยร่วมรบกับพระราม พญายักษ์แต่ละตนที่เป็นมิตรกับทศกัณฐ์ล้วนแต่มีฤทธิ์แกล้วกล้า มีอาวุธวิเศษ หรือไม่ก็มนต์วิเศษต่างๆนานา แต่ละตนเหมือนกันหมดคือพอได้รับสารขอความช่วยเหลือ ก็กริ้วโกรธว่ามนุษย์บังอาจมาท้าทายยักษ์ รีบยกทัพมาช่วยทันที ไม่เคยพิจารณาต้นสายปลายเหตุเลยว่าเรื่องอะไร ร้อยทั้งร้อยก็เอาชีวิตมาทิ้งในสนามรบ ด้วยฝีมือมนุษย์และลิง เหมือนกันหมด สัทธาสูรก็เป็นหนึ่งในจำนวนนี้ กระทู้: บทละครเรื่องรามเกียรติ์ พระราชนิพนธ์สมเด็จพระเจ้าตากสิน เริ่มกระทู้โดย: เทาชมพู ที่ 16 ก.ค. 14, 11:28 สัทธาสูร ที่ว่านี้ ในรามเกียรติ์ฉบับรัชกาลที่ ๑ บรรยายว่าเป็นเจ้าเมืองอัสดงค์ มีฤทธิ์พิเศษ ได้พรจากพระพรหมให้เรียกอาวุธมากมายจากเทวดาได้ พอจะรบกับใครก็เรียกอาวุธเหล่านั้นให้เทวดาโยนลงมาให้ เมื่อยกทัพมาช่วยทศกัณฐ์ พิเภกเป็นคนบอกพระรามให้รู้ถึงฤทธิ์ของสัทธาสูร พระรามให้หนุมานไปปราบ
หนุมานวางอุบายหลอกถามฤทธิ์เดช โดยแปลงกายเป็นลิงป่าตัวเล็กๆมาเยาะเย้ยว่าจะมีฤทธิ์สู้พระรามได้ยังไง สัทธาสูรหลงกลก็เลยโชว์ให้ดู เมื่อนั้น ท้าวสัทธาสูรยักษี ได้ฟังจึงตอบวาที เหวยไอ้กระลีจะหลอกใคร มึงเป็นเดียรัจฉานมาลบหลู่ ไม่รู้จักกูฤาไฉน ลือนามขามทั่วภพไตร ว่าได้พระเวทพรหมินทร์ ว่าแล้วก็ร่ายเวทย์ให้ดู ไม่รู้ว่าที่แท้หนุมานสั่งล่วงหน้าให้องคตกับบริวารพญาลิงทั้งหลายเหาะไปซ่อนตัวในก้อนเมฆเพื่อคอยรับอาวุธจากเทวดา เมื่อสัทธาสูรเรียกอาวุธจากเทวดา หมู่เทวดาก็ปล่อยอาวุธลงมา องคตกับพวกชิงรับอาวุธไว้ได้หมด ไม่ตกลงมาถึงพื้นดิน หนุมานจึงเยาะเย้ยสัทธาสูร ว่าไม่เห็นทำได้ ถึงคราวตัวเองร้องเรียกอาวุธบ้าง องคตกับบริวารก็ขว้างอาวุธมาถูกทหารยักษ์ล้มตายลงเกลื่อนกลาด ส่วนสัทธาสูรเมื่อรบ ก็ถูกหนุมานฆ่าตายในที่สุด เป็นอันว่าจบบทบาทสหายพันธมิตรของทศกัณฐ์ไปอีกหนึ่งราย กระทู้: บทละครเรื่องรามเกียรติ์ พระราชนิพนธ์สมเด็จพระเจ้าตากสิน เริ่มกระทู้โดย: เพ็ญชมพู ที่ 16 ก.ค. 14, 14:50 บทละครเรื่องรามเกียรติ์ พระราชนิพนธ์สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี (http://www.reurnthai.com/wiki/%E0%B8%9A%E0%B8%97%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B8%84%E0%B8%A3%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%A3%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B9%8C_%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%8A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%9E%E0%B8%99%E0%B8%98%E0%B9%8C%E0%B8%AA%E0%B8%A1%E0%B9%80%E0%B8%94%E0%B9%87%E0%B8%88%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%B8%E0%B8%87%E0%B8%98%E0%B8%99%E0%B8%9A%E0%B8%B8%E0%B8%A3%E0%B8%B5) มีอยู่ในตู้หนังสือเรือนไทย
บานแพนก วันอาทิตย์ เดึอน ๖ ขึ้นคํ่าหนึ่ง จุลศักราช ๑๑๓๒ (พ.ศ. ๒๓๑๓ ปีที่ ๓ ในร้ชกาลกรุงธนบุรี) ปีขาล โทศก พระราชนิพนธ์ทรงแต่งชั้นต้นเป็นปฐม ยังทรามยังพอดีอยู่ มีอยู่ ๔ ตอน คือ ตอนพระมงกุฎ ตอนหนุมานเกี้ยวนางวานริน จนท้าวมาลีวราชมา ตอนท้าวมาลีวราชพิพากษาความ จนทศกัณฐ์เข้าเมือง และตอนทศกัณฐ์ตั้งพิธีทรายกรด, พระลักษมณ์ต้องหอกกบิลพัท จนผูกผมทศกัณฐ์กับนางมณโฑ โดยตอนที่ ๒ ถึง ๔ นั้นความต่อกัน ตอนที่ค้นพบใหม่ คุณญาณได้เปรียบเทียบเนื้อความในเล่มจากเยอรมนีกับฉบับที่ตีพิมพ์โดยกรมศิลปากร (หนังสือประชุมวรรณคดีสมัยกรุงธนบุรี) แล้วเข้าใจว่าเนื้อความภาค ”เยอรมัน” มาก่อน ภาค “ไทย” และต่อเนื่องกัน ฉบับที่คุณญาณไปพบที่เยอรมนี เป็นเหตุการณ์ตอนทศกัณฐ์แจ้งไปทางพันธมิตรยักษ์ด้วยกันให้มาช่วยร่วมรบกับพระราม กระทู้: บทละครเรื่องรามเกียรติ์ พระราชนิพนธ์สมเด็จพระเจ้าตากสิน เริ่มกระทู้โดย: เพ็ญชมพู ที่ 16 ก.ค. 14, 15:13 ตัวอย่าง
๏ มาจะกล่าวบทไป ถึงนนทจิตรยักษี กับอะสูระนนทะไภรีย สองศรีไปคละภารา ๚ กราว ๒ คำ ๚ ๏ ฝ่ายนนทจิตรไปถึง ซึ่งนะครอัษฎงค์ภูผา ก็เข้าแถลงเสนา ภากันเข้าทูลอะสุรี ๚ เสมอ ๒ คำ สัดธาสูร เสนา นนทจิตร ๛ ๏ บัดนี้ท่านท้าวพันธุมิตร บพิตรบรมเรืองศรี ผู้ผ่านสามโลกคะโมลี อริราชะติดภารา ให้ข้านนทจิตรมาทูล ไอสูรบรมะนาถา ขอเชิญพยู่หบาตรา กู้ขันทเสมาบุรีย ๚ ๔ คำ ๚๛ ช้า ๏ เมื่อนั้น อัคะท้าวสัดธาสูรยักษี กังขาในพชะวาที ซักให้ล อสุรีทันใด อันองคะท้าวทศกรรฐ พันธุมิตรกูพิศใหม ศักดิแสงเคิยมแข่งอะโนไทย คือไครจะมาอะหังกา ว่านี้ ผิดทีกูไม่เหน ถึงเช่นสามภพไต้หล้า ไม่ครันครืฤทธ อย่าเจรจา ศึกมาแต่ใหนว่าไป ๚ ๖ คำ ๚๛ ร่าย ๏ ฝ่ายนนทจิตรกราบทูล ตามมูลคะดีแถลงใข เดิมพระยอดเมืองมารชาญไชย ไปได้องคนางษีดามา อยู่มาฝ่ายลักคะรามเมศ ก่อเหดฆ่าญาดิวงษา แล้วจึ่งมีราชะสารา มาว่าให้ส่งเทวี ฝ่ายเสนามารปฤกษา กลัวว่าจะขายบทศรี ไม่ให่ส่งไปแก่ไพรีย เพื่อกุลีหลังอะหงกา ถ้าว่ากันก่อน ยังไม่หมาง อันนางไม่ไว้เมืองยักษา นีเพื่อนก่อไภยใหญ่มา ลงกาไม่รู้ที่พาที จึ่งให้มาเชิญบทบาท จประภาศการชิงไชยศรี อั้นลักษรามราชะไพรีย เดิมผ่านกรุงศรีอยุทธยา ะ คือหน่อของท้าวทศรท ปรากฏสูริวงษ์คะนาถา คุมวานริน กระบินมา จงแจ้งบาทาท่านไท เจรจา ๑๒ คำ ๚๛ จาก กระทู้ต้นเรื่อง (http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:FMWLtD9UpYcJ:http://www.reurnthai.com/index.php%3Faction%3Dprintpage%3Btopic%3D6015.0%2Bhttp://www.reurnthai.com/index.php%3Ftopic%3D6015.0&rls=com.microsoft:en-US&hl=th&prmd=ivns&strip=1) |