ตอบค.ห. 92
นิยายเรื่องนี้ไม่อาจเกิดขึ้นได้ในสมัยปลายอยุธยาค่ะ เพราะบริบทไม่อำนวย
ความฝันที่จะเป็นนักเขียนพังทลาย
เห็นทีต้องเป็นครูน้อยต่อไป
วรรณคดีทั้งหลายถ้าจะให้ชาวบ้านชาวเมืองรับรู้ ต้องเป็นวรรณคดีที่ต้องเปล่งเสียง เช่นเอาไว้อ่านเอาไว้เทศน์ อย่างมหาชาติคำหลวงหรือกาพย์มหาชาติ ชาวบ้านจึงจะรู้เรื่องกะเขาได้ ถ้าเขียนอย่างเดียว จบสนิท หาคนอ่านนอกวัดไม่ได้
อีกอย่างสมัยนั้นไม่มีการพิมพ์ การพิมพ์เพิ่งจะแว่วเข้าหูชาวไทยในสมัยรัชกาลที่ 3 กวีเขียน อาลักษณ์ลอกลงสมุดไทย ทีละแผ่นทีละเล่ม เสร็จแล้วเก็บเข้าหอสมุด ถ้าจะเอาไว้ขับอย่างกาพย์เห่เรือหรือเสภา ก็ได้ยินกันเฉพาะชาววัง กับข้าราชการที่เข้าเฝ้า ใครอยากจะอ่านก็อ่านไม่ได้ถ้าไม่ได้อยู่ในแวดวง เพราะระบบเดินเข้าไปขอยืมสมุดข่อยมาอ่านยังไม่เกิดในสมัยนั้น นายกุหลาบริอ่านทำก็ล่วงเข้าไปถึงรัชกาลที่ 5 แล้ว มิหนำซ้ำยังต้องใช้อุบายกว่าจะขอยืมมาให้เสมียนคัดได้
ด้วยเหตุเหล่านี้การระบุชื่อผู้แต่งจึงไม่ใช่เรื่องจำเป็น จะบอกก็ได้ ไม่บอกก็ไม่แปลก เนื่องจากแวดวงผู้เสพมีอยู่แคบมาก แคบยิ่งกว่าชั้นเรียนที่คุณคนโคราชสอนซะอีก ใครแต่งเรื่องอะไรก็รู้กันหมด ไม่มีใครคิดเผื่อว่าอีก 400 ปีต่อมา ยังมีคนอ่านอยู่ แล้วพยายามหากันให้ควั่ก ว่ากวีเป็นใคร
ความคิดว่า ฉันไม่ได้แต่งแต่ขอเบ่งว่าแต่ง จึงไม่มี เพราะความลับไม่มีในราชสำนัก ขนาดเป็นชู้กันซึ่งเป็นเรื่องลอบเร้นนักหนายังหลุดรั่วได้ เรื่องใช้คนอื่นแต่งแทนตัว จึงไม่รู้จะทำไปทำไม ยังไงมันก็ปิดไม่ได้อยู่ดี
ตรงนี้น่าจะแต่งไว้ให้เตะตาคนที่ได้อ่านรู้ว่าใครแต่งนะครับ มากกว่าให้คนเปล่งเสียงทำนองเสนาะเพื่อให้คนฟังทั่วไปได้รับทราบ
เจ้าฟ้า หนุ่มน้อยราช กุมาร
ธรรม์ ธำรงกลอนการ ยั่วแย้ม
ธิเบศร์ วราสถาน ไชยเชษฐ
สุริย์วงศ์ ทรงโคลงแต้ม แต่งไว้วานสงวน ฯ
เจ้าฟ้า เลิศล้ำโพธิ สมพาร
กรมขุน หลวงพญากราน กราบเกล้า
เสนา นราบาน ใจชื่น ชมนา
พิทักษ์ รักษาเช้า ค่ำด้วยใจเกษม ฯ
จบ จนจอมโลกย์เจ้า คืนวัง
บ พิตรสถิตบัลลังก์ เลิศหล้า
ริ ร่างกาพย์โคลงหวัง ชนโลก อ่านนา
บูรณ์ พระโคลงเจ้าฟ้า ธิเบศร์เจ้าจงสงวน ฯ
แม้แต่สมัยรัตนโกสินทร์ การประชุมกวีแต่งหนังสือกันหน้าพระที่นั่งก็ทำกันอย่างเปิดเผย ไม่ได้แอบๆกระมิดกระเมี้ยนทำ คนสมัยนั้นเขาก็รู้กันว่ารามเกียรติ์ อิเหนา สังข์ทอง ฯลฯ พระเจ้าแผ่นดินทรงชุมนุมกวีแต่งกันทั้งนั้น ตอนนี้ท่านแต่ง ตอนนั้นพระเจ้าลูกยาเธอแต่ง ตอนโน้นกวีท่านนั้นแต่ง ต่อเชื่อมกันจนจบเรื่อง
ไม่งั้นจะมีเรื่องอยู่ในประวัติสุนทรภู่ได้ไงล่ะคะ ว่าต้องโทษแล้วพ้นโทษเพราะพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้าฯทรงแต่งชมรถทศกัณฐ์แล้วติดขัด ต้องให้สุนทรภู่แต่งถวายจนจบตอน
เรื่องเล่านี้กรุณาอย่าค้านว่าไม่จริงอีกเรื่องนะ เดี๋ยวสุนทรภู่ของข้าพเจ้าจะหายไปอีกคน
สุนทรภู่ ของจริงครับ จารึกหลักที่ 1 ด้านที่ 1 ของจริงครับ