เรือนไทย

 สวัสดีค่ะ
เวลาต่างกัน 12 ชม. ถ้าอย่างนั้นเดาว่าอาจารย์ต้องอยู่ตรงกลางของแผ่นดินลุงแซมแน่เลย
ดูในข่าวตอนนี้ ski resorts แถว Rocky คนพียบเลยค่ะ

 นึกถึงหิมะแรก ดิฉันยังจำได้ว่ามาวันที่ 19 ต.ค. ทดลองตักหิมะสะอาดๆใส่แก้ว
แล้วรินโค้กแคนใส่ เหมือนสเลอปี้ หรือ smoothy จังเลยค่ะ ใครจะว่าสกปรกเพราะ
ปนปื้อนจากชั้นบรรยากาศ แต่ดิฉันกินประจำ

นึกๆไป น้ำแข็งที่ร้านก็สะอาดไม่หยอกนะคะ

 แต่ว่าไปแล้วก่อนตกก็หนาวมาก เหมือนทีอาจารย์หม่อมคึกฤทธิ์ท่านเขียนผ่านตัวละครขงท่านว่า กระดูกแทบแตก

ตอนหิมะละลาย แล้วเกิดมีฝนตก จนหิมะกลายเป็น ice เดินก้าวเดียว แต่ไป 10 ก้าว คงจะสนุกนะคะ

 หิมะที่ตกใหม่ๆ พูนหนาเต็มพื้นดิน  เวลาย่ำลงไป รองเท้าจะบดเกล็ดน้ำแข็งดังเอี๊ยดๆ   ถ้าแบบนี้ ไม่ลื่น เหมือนเราเดินบนทราย
แต่ถ้าเมื่อไรมันละลาย เริ่มจับแข็ง   ถ้าพื้นรองเท้าไม่หยักเป็นร่องลึกพอ   จะเท่ากับเล่นสก๊ตน้ำแข็งดีๆนี่เอง
ถ้ารักษาดุลย์ไว้ได้พอประมาณ ก็จะแค่ลงไปนั่งพับเพียบ หรือคลานบนพื้นน้ำแข็ง แล้วตะกายลุกขึ้นมาได้
แต่ถ้าเสียหลัก ลื่นหกล้มกระดูกอาจจะหักได้ง่ายๆ  เวลาเดินต้องระวังมากค่ะ

 ขอบคุณค่ะ ดิฉันยังอยู่ที่ทำงานอยู่เลยค่ะ
ฟังเพลงนี้แล้วหวิวๆ เป็นโรค snowphobia น่ะคะ

 สมัยก่อนดิฉันขับรถเป็นสามเหลี่ยม จาก Denver ขึ้นเหนือไป  Greeley (รู้สึกว่าจะ 85 N)
คลับคล้ายคลับคลา แล้วกลับทาง Boulder มีญาติและเพื่อนอยู่ที่นั่นหลายคน
สองข้างทางรัฐนี้สวยมากค่ะ

 รัฐนี้ทางเหนือกับทางใต้ ภูมิประเทศผิดกันมาก และที่แปลกอีกอย่างคือพอเขยิบขึ้นเหนือ
ข้ามเส้นแบ่งรัฐขึ้นไปอีกรัฐหนึ่งที่อยู่ข้างบน ก็คนละเรื่องกันอีกเช่นกัน

รัฐที่อยู่เหนือขึ้นไป แห้งแล้ง   มีแต่พื้นดิน(หรือหิน) สีน้ำตาล
พอข้ามเส้นแบ่งรัฐลงมาที่นี่  ก็จะเจอต้นไม้ใบหญ้าเขียวชอุ่ม
สวยงามมากในฤดูร้อน
แต่พอขับรถลงทางใต้จะเจอเมืองกลางทะเลทรายปนดินกันหลายแห่ง แห้งแล้งอีก

ย้อนกลับมาต่อความที่คุณ Domonio เกริ่นไว้
Boulder เป็นเมืองสวยอยู่ติดภูเขา   มองจากมหาวิทยาลัยเห็นภูเขาอยู่ชิดเมือง คล้ายดอยสุเทพชิด ม.เชียงใหม่
ตัวมหาวิทยาลัยสร้างในสถาปัตยกรรมเค้าสเปน
เพราะว่ารัฐเคยเป็นของสเปนมาก่อนจะรวมเข้า ๕๐ รัฐของอเมริกา
ตัวมหาวิทยาลัยที่นี่  ขึ้นชื่อติดอันดับทางด้านวิศวกรรมศาสตร์
จุฬาฯส่งนักเรียนทุนมาเรียนกันเป็นประจำ

อีกเมืองที่ไม่ห่างกันนัก คือ Fort Collins  U ที่นี่ก็มีนักเรียนทุนของไทยมาเรียนกันหลายคน
สาขาวิศวฯ สัตว์แพทย์  คือด้านสายวิทย์

ส่วน Greeley เป็นสายศิลป์ด้านการศึกษา   นักการศึกษาดังๆของไทยหลายคนจบจากที่นี่
มาแต่โบราณกาล
จนทุกวันนี้ก็ยังมีนักเรียนทุนมาเรียนกันอยู่

เมืองที่ดิฉันอยู่เป็นเมืองเล็กเหมือนลำพูนลำปางของเรา
มีมหาวิทยาลัยตั้งอยู่เชิดหน้าชูตาเมือง  แห่งเดียว
แล้วก็จบแค่นั้น   ไม่มีที่เที่ยวแบบกรุงเทพ
จะเที่ยวทีก็ต้องเข้าเมืองหลวง  ขับรถไป ๕๐ ไมล์
หรือถ้าไม่ไปไหนก็นั่งอยู่ในห้อง  ทีวีมีสัก ๙๐ ช่องได้  ดูกัน ๒๔ ช.ม. จนลืมตาไม่ขึ้น

ตอนนี้ดิฉันเล่นเน็ตแก้ง่วงนะคะ  เพราะยังปรับเวลาไม่ค่อยได้
กลางวันจะง่วง กลางคืนตาสว่าง
จะเป็นอยู่สัก ๔-๕ วันแล้วก็ค่อยๆปรับตัวได้
ปัญหาอีกอย่างคืออากาศทำให้เลือดกำเดาไหล  นิดหน่อยไม่มากนัก

 หากลงใต้อีกสักนิด ไปที่ Colorado Springs ดิฉันเคยอยู่ช่วง summer ที่นั่น มี lunch buffet,
Spanish $5.95, all you can eat. ต้องไปอุดหนุนทุกวัน ชอบ avocado salad ที่เป็น paste
ผสมกับมะเขือเทศ หั่นเป็นเต๋าเล็กๆ ผสมเครื่องเทศน่ะคะ

เอาเจ้านี่มาทำเป็น bread spread ก็อร่อย แต่ทานเสร็จต้องว่ายน้ำสัก 500 เมตร
หรือไม่ก็วิ่ง 2 รอบสนามฟุตบอลเพื่อ burn สักหน่อยค่ะ

 เลขไม่ขึ้นค่ะ 5.95 ดอลลาร์ สมัยก่อน

 สวยดี่ค่ะ ไม่น่าเชื่อว่าหิมะแรก มาช้าขนาดนี้ จากรูป 15 แสดงว่าอาจารย์ได้ 2 ใบ
ตามที่คุณ paganini และติบอใบ้หวยจริงๆนะสิค่ะ

 อาจารย์ยังไม่ง่วงหรือค่ะ ดิฉันเร่งปิดงบปลายปี ก็ทั้งวันทั้งคืนเหมือนกันค่ะ เบื่อทีก็ไถลที

คำว่า lagoon และ creek เขาใช้ต่างกันอย่างไรค่ะ

 ได้ครับคุณเทาชมพู ทีมงานกำลังปรับปรุงให้ครับ สำหรับ vTeam ให้ปรับเป็นส่งรูปได้ 100 KBytes  ครับ เสร็จแล้วผมจะแจ้งอีกทีนะครับ

จากรูปดูเหมือนจะหนาวมาก แต่สวยจังเลยครับ คิดถึงหิมะ    
(ตอนนี้ผมอยู่ภาคใต้ ฝนตกไม่ยอมหยุดมา 6 วันแล้วครับ เฮ้อ)

 ฮีตเตอร์ไฟฟ้าค่ะ  ปรับอุณหภูมิไว้ที่ ๗๕ องศา ฟ.
วันนี้แดดออกสว่าง  อุณหภูมิขึ้นสูงสุดคือลบสาม ซ. (หรือ ๒๕ องศา ฟ.)
เมื่อคืนนี้หนาวววววมากกกก   ดูทีวี ช่องพยากรณ์อากาศ เขาเรียกว่า bitterly cold คืนนี้ก็หนาวพอกัน

วันนี้หนาวจัดเพราะหิมะเริ่มละลายนิดหน่อย  แต่ส่วนใหญ่ยังจับแข็งอยู่บนพื้นดิน  
เคราะห์ดียังไม่มีลม  

อาจารย์โทรมาชวนไปกินอาหารกลางวัน  จำใจต้องปฏิเสธ
เพราะว่าทำท่าจะเป็นหวัด  แสบคอและคัดจมูก ทั้งที่ขังตัวเองอยู่ในห้องไม่ออกไปไหน

ใจหนึ่งก็คิดว่าควรจะออกไปให้ชินอากาศหนาว  ดีกว่าจะโผล่ออกไปทีเดียวในวันงานพรุ่งนี้

เขาจัดงานกันในช่วงเย็นค่ะ ซึ่งก็มืดสนิทแล้ว  คงจะกินเวลาไม่นานนัก
เพราะการรับปริญญาแบ่งเป็น ๒ วัน  พวกปริญญาตรี(ซึ่งมีมาก) รับวันหนึ่ง
พวกปริญญาโทและเอก (ซึ่งมีน้อย) รับอีกวันหนึ่ง

แต่อีกใจห้ามว่าขืนออกไปวันนี้ กลับมาปวดหัวตัวร้อนเป็นไข้หวัด     พรุ่งนี้จะลุกไม่ไหวละยุ่งเชียว
เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ออกไปงาน  ให้เสร็จๆกันไป  แล้วกลับมานอนซม ยังปลอดภัยหายห่วงกว่า  ว่าภารกิจใหญ่จบไปแล้ว

 ขอเล่าให้ฟังสำหรับคนที่ยังไม่เคยมาเมืองหนาวแบบนี้  คืออาจจะเคยไปเมืองหนาวแบบอื่น
คืออุณหภูมิอากาศ กับที่เรารู้สึกว่ามันหนาวแค่ไหน  มันเป็นคนละเรื่องกัน

อุณหภูมิอากาศที่วัดได้  สมมุติว่า คือ 1 องศา ซ.  แต่เขาจะมีอุณหภูมิแบบ feel like เตือนชาวบ้านไว้ให้รู้กันด้วย  ว่ามันอาจจะเป็น - 10 องศา ซ. ก็ได้
เพราะอาจมีตัวแปรอื่นมาทำให้หนาวกว่าที่วัดได้ เช่นมีลมแรง   มีหิมะในช่วงละลาย
ตัวแปรนี้เองทำให้ผู้คนที่เดินยิ้มออกจากบ้านว่าหนาวแค่ 1  อาจจะหยุดยิ้ม  
เพราะเจอความรู้สึกว่ามันหนาวมาก ระดับ -10
อย่างหลังนี่แหละหนาวจริง

อย่างวันนี้ อุณหภูมิอากาศ เขาบอกว่าต่ำสุดแค่ -7 แต่ตอนนี้มัน feel like -19 เข้าไปแล้วละค่ะ

 เมืองมหาวิทยาลัย เช่น Greeley นี้ ช่วงซัมเมอร์ มันจะเหงาจับจิตเลยไหมค่ะ
นึกถึง Campus center และ groceries ร้านรวงในเมืองบางแห่ง คงโหรงเหรงถนัดตา ยามนักเรียนกลับบ้าน

 เมืองเล็กๆของที่นี่มักจะมีคนน้อยอยู่แล้วค่ะ   ไม่คึกคักไม่ว่าฤดูไหน
ชาวบ้านเขาอยู่กันเงียบๆ    ความสนุกของเขาอยู่ในบ้าน ไม่ออกนอกบ้านอย่างคนไทย
คนไทยที่ไม่เหงาก็คือจับกลุ่มรวมกันในหมู่นักเรียนไทย   ถ้าใครอยู่คนเดียวก็เหงาหน่อย

 สวยงามมากๆ เลยครับ

 ปีนี้ค่อนค่างแปลกครับ เชียงใหม่ยังไม่ค่อยหนาวเลย (+น้ำท่วม 4 รอบ)
รักษาสุขภาพดีๆ นะครับ อ.เทาชมพู
เห็นแล้วหนาวครับ

 รูปงานรับปริญญาคงจะต้องคอยอีกหลายวัน เพราะว่าดิฉันไม่มีสายต่อจากกล้องเข้ากับคอมพ์  มันหายไปไหนไม่ทราบ
ต้องไปซื้อเครื่องสำหรับเอาภาพในกล้องลงซีดี แล้วเปิดดูในคอมพ์
แล้วก็เซฟลงอีกทีก่อนจะมาย่อลงในกระทู้   ขั้นตอนยุ่งยากหน่อย  

วาดภาพตามไปด้วยพลางๆก่อนนะคะ

งานรับปริญญาจัดในตอนค่ำ ทุ่มหนึ่งของวันศุกร์ที่ ๙   ปีก่อนๆ ในฤดูหนาว เขาจัดกันในซิตี้ฮอลล์ของเมือง   แต่ปรากฏว่าญาติมิตรของบัณฑิตแห่กันมาเต็มล้นเนื้อที่ห้อง  ปีนี้เลยย้ายมารับในยิมเนเซียมของมหาวิทยาลัยแทน

บรรยากาศงานรับปริญญาของคนอเมริกันไม่เหมือนไทย   ของเรามีพิธีรีตองดูขรึมขลังเอางานเอาการมากกว่า   ของเขาค่อนข้างตามสบาย ไม่มีพิธีมากเท่าเรา
แต่จะว่าไม่มีเสียเลยก็ไม่ใช่   เขาก็มีพิธีของเขาเหมือนกัน

ค่ำวันศุกร์เป็นวันที่หนาวจัดวันหนึ่ง   หิมะยังขาวโพลนกองอยู่ข้างทาง ไม่ละลาย  
สี่โมงครึ่งก็พลบค่ำแล้ว พอห้าโมงก็มืดสนิทเหมือนสามทุ่ม

ต้องฝ่าความหนาวเฉียบเย็นจมูกเย็นหู ไปที่ University Center  ไปกินดินเนอร์กับ Board of Trustees และผู้บริหารมหาวิทยาลัย   เขาเลี้ยงให้เป็นเกียรติในฐานะเป็นคนเดียวที่ได้ปริญญา(สาขา)นี้ในปีนี้
ที่ได้มา เรียกว่า Doctor of Humane Letters  
Humane อ่านว่า ฮิวเมน  คนละคำกับ Human  นะคะ

ดินเนอร์เสร็จ  ก็ออกจาก U.C. ตรงไปที่ยิมเนเซียม

ใครที่จบปริญญาตรี โท หรือเอกจากอเมริกาอาจจะเคยผ่านวันรับปริญญาในยิมเนเซียมมาแล้ว   ขอฉายซ้ำอีกที  เผื่อสำหรับคนที่ยังไม่เคยเห็นน่ะค่ะ

เขาจัดเก้าอี้นั่งเอาไว้เป็นแถวหลายแถว เท่ากับจำนวนบัณฑิต    วันที่รับมีแต่บัณฑิตปริญญาโทและเอก  มีน้อยหน่อยไม่เกินร้อย  ปริญญาเอกมีสิบกว่าคนได้ นั่งอยู่แถวหน้าสุด
ส่วนปริญญาตรีที่มีเป็นพัน  รับอีกวันหนึ่ง

ญาติมิตรครอบครัวเข้าเป็นสักขีพยานด้วยการนั่งอยู่บนอัฒจันทร์ทั้งสองฟาก    นั่งกันตามสบายตรงไหนก็ได้  ถ่ายรูปก็ได้   เวลาบัณฑิตที่เป็นคนในครอบครัวเดินขึ้นเวทีรับใบปริญญาบัตร  ก็จะมีเสียงเชียร์โห่ร้องมาจากหน้าม้า  
บัณฑิตบางคนก็หันไปโบกมือหัวร่อร่าให้เสียอีก  ไม่มีใครถือเป็นเรื่องผิด  เป็นเรื่องธรรมดาของพวกเขา

 เมื่อถึงเวลาหนึ่งทุ่ม  เขาก็มีพิธีการ คณาจารย์เดินเรียงแถวเข้ามาในห้องประชุม พร้อมด้วยเสียงเพลงกระหึ่มเป็นสัญญาณ
มีอาจารย์ชั้นผู้ใหญ่ ถือคธาเดินนำหน้า  ทุกคนสวมเสื้อครุยและหมวก   และมีตัวแทนของแต่ละคณะ (college) ถือธงคณะเดินมาเป็นคู่ๆ
ธงของเขาไม่ใช่ธงสี่เหลี่ยมผืนผ้าโบกสะบัดพลิ้วไสวอย่างธงชาติ  แต่เป็นผืนผ้าสี่เหลี่ยมยาวห้อยลงมาจากเสาสูงที่เขาถือมา  หน้าตาเหมือนธงในหนังอัศวินยุคกลาง
แล้วเดินขึ้นเวทีอย่างเป็นระเบียบ  นั่งลงตามที่ที่เขาเขียนชื่อไว้
ต่อจากนั้นก็มีอาจารย์ที่สอนใน Music Department มาร้องเพลงเป็นต้นเสียงเพลงชาติอเมริกัน  ทุกคนก็ลุกขึ้นยืนให้ความเคารพ วางมือทาบบนหน้าอก   บางคนก็ยืนเฉยๆ  แต่ไม่มีใครไม่ยืน
กรรมการสภามหาวิทยาลัย (Board of Trustees) ก็เริ่มกล่าวต้อนรับบัณฑิต  และอธิการบดีกล่าวปราศรัย
แนะนำ Guest Speaker ที่เชิญมาในการนี้

 Guest Speaker ที่รับเชิญมาแต่ละปี มีไม่ซ้ำคนกัน   มหาวิทยาลัยเลือกจากบุคคลที่มีชื่อเสียง มีผลงานเป็นที่ยอมรับ  หรือได้รางวัลดีเด่นอะไรสักอย่าง
เพื่อมากล่าวสุนทรพจน์ แสดงความยินดี ให้กำลังใจและให้โอวาทกับบัณฑิต
ปีนี้ G.S. เป็นบ.ก.หนังสือพิมพ์ใหญ่ของรัฐ  เคยได้รางวัลด้านสื่อมวลชนมาแล้ว   เป็นหนุ่มใหญ่ผิวสี บุคลิกดี ดูคล่องแคล่ว ช่างพูดช่างจา สังคมเก่งสมกับทำงานกับมวลชน
ขอเรียกชื่อเขาสั้นๆว่าคุณเกร๊ก
คุณเกร๊กสูงกว่าดิฉัน มากกว่าหนึ่งไม้บรรทัด   เวลานั่งพูดกันยังต้องแหงนหน้ามอง     ไม่ต้องพูดถึงเลยเวลายืน รู้สึกว่าอยู่แค่สะเอวแกเท่านั้น

คุณเกร๊กพูดไม่ยาวนัก ประมาณ ๕ นาทีกว่าๆ หรืออย่างมากก็ไม่เกิน ๑๐ นาที
เล่าถึงประวัติตัวเขาเองนิดหน่อยเพื่อโยงเข้าสู่ประเด็น  คือการให้ข้อคิดบัณฑิตใหม่

ดิฉันสังเกตอยู่อย่างว่า คนอเมริกันเวลากล่าวสุนทรพจน์ มักจะขาดคำคม หรือ quotation เสียมิได้    เขาจะต้องอ้างอิงคำพูดคมๆของบุคคลสำคัญอยู่อย่างน้อย ๑ คน  เพื่อเป็นการสนับสนุนประเด็นที่เขาพูด
และอย่างที่สองคือคนอเมริกันเวลากล่าวอะไร มักจะออกมาในรูปของการสร้างความเชื่อมั่นให้ผู้ฟัง   ทำให้คนฟังรู้สึกว่าตัวเองมีศักยภาพ  มีความสามารถที่จะทำชีวิตให้ดีขึ้น  
และที่สำคัญคือทำสังคมให้ดีขึ้นได้ด้วยจากศักยภาพนั้นๆ  

คนฟังจะรู้สึกว่า มนุษย์นั้นมีคุณค่า  มีประสิทธิภาพกันทุกคน   ขึ้นอยู่กับว่าใครจะดึงเอาส่วนที่ดีของตนเองออกมาพัฒนาให้คุ้มค่ากับที่เกิดมาและได้เติบโตมาจนถึงวันนี้   เมื่อเกิดความภูมิใจในตัวเอง  ก็เป็นแรงผลักดันให้ทำประโยชน์เพื่อสังคมต่อไป   เขาจะไม่ให้คิดเพียงแค่ทำตัวเองให้ดี   แต่ทำตัวเองให้ดี...เพื่อทำสังคมให้ดี

คุณเกร๊กยกคำคมของนโปเลียนขึ้นมากล่าวว่า I was born to change the world.  
เขากล่าวต่อไปว่า บัณฑิตทุกท่านในที่นี้ก็สามารถพูดเช่นนี้ได้   ทุกคนสามารถตั้งปณิธานเช่นนี้ได้ และพัฒนาศักยภาพของตนเองไปสู่จุดนี้ได้
(คือจริงๆจะทำได้หรือไม่ได้มันเป็นอีกเรื่อง   แต่การสร้างสำนึกว่าทำได้ ก็เป็นกำลังใจที่ดีว่า คนเรามิได้เกิดมา เพื่อไม่ก่อความเปลี่ยนแปลงใดๆแม้แต่จุดเดียวในโลกใบนี้  ถ้าเป็นยังงั้นก็ไปเกิดเป็นใบไม้ใบหญ้าเสียคงจะดีกว่า-ข้อเปรียบเทียบนี้ดิฉันเสริมเข้ามาเอง)

 Doctor of Humane Letters แล้วตัวย่อจะเป็น DHL เหรอคะ แฮ่ๆๆ สาขานี้ไม่เคยได้ยินชื่อเลยค่ะ
คำว่า humane พบตอนจะไปขอสุนัขมาเลี้ยง จาก Humane Society ค่ะ

 เข้าใจค่ะ เพียงแต่บอกว่าคำนี้เคยได้ยินครั้งเดียว

บางมหาวิทยาลัยอาจใช้ Ph.D (Literature) มังค่ะ
และบางยู โดยเฉพาะทางอีสต์โคสท์ อาจฉีกไปทางละตินเนม ก็มี
ตอนนี้หิมะเริ่มละลายบ้างหรือยังค่ะ อาจจะทำให้เที่ยวสนุกขึ้นบ้าง

 แสดงความยินดีอีกครั้งครับ
ฟังบรรยากาศงานแล้ว น่าจะสบายๆ ต่างจากของไทยมากเลยนะครับ

 Superb shots and beautiful as always.  Very artistic, and a great album to inspire.
Such a serene feeling I get from this photo.

You have done a great job of capturing some prize moments,
and thank you for sharing the beauty.

(still no Thai fonts ka)

 ขอกราบแสดงความยินดีกับอาจารย์เทาชมพูด้วยค่ะ อากาศหนาวๆแบบนี้ เวลาออกนอกบ้านต้องพันคอให้อบอุ่นนะคะ ถ้าเริ่มเจ็บคอก็ดื่มชา Chamomile อุ่นๆทั้งวันเลยค่ะ ชา Chamomile นี่สารพัดประโยชน์มากๆ และหาซื้อง่ายด้วยค่ะ ในซุปเปอร์มาร์เก็ตไหนๆก็มี

รูปสวยจังเลยค่ะอาจารย์ ท้องฟ้าก็ฟ้าได้ใจจริงๆ

 รูปสวยมากค่ะ ดูสงบ แต่อ้างว้าง

ดิฉันคุ้นเคยกับการอาศัยในเมืองที่มีประชากร 7 แสนคน อยู่หลายปี
พอไปเรียนที่เมืองมหาวิทยาลัยซึ่งมีประชากร 5 หมื่นคน (ครึ่งคือนักศึกษา)
ช่วงฤดูหนาวนักเรียนไทย และฝรั่งกลับบ้านกันหมด เมืองทั้งเมืองยังกะเมืองร้าง แคมปัสไม่มีคน

คริสต์มาสอีฟ ปีนั้นหดหู่เหลือเกิน ความเหงาเป็นศัตรูตัวฉกาจ เห็นหิมะตก แล้วขวัญผวาอีกหลายปี

 ใครมาเดินที่ศูนย์การค้าในเมืองนี้อาจจะตกใจว่าทำไมมันว่างเปล่านัก  ผู้คนโหรงเหรง
ผิดกับซูเปอร์มาเก็ตที่ผู้คนมาจับจ่ายซื้อของกันคึกคักกว่ามาก
ไม่ใช่ว่ามันเป็นเมืองเล็ก แล้วคนแห่ไปเมืองใหญ่
เคยไปเดินในเมืองใหญ่ ก็พอๆกันละค่ะ

ตอนนี้ร้านรวงกำลังตกแต่งรับคริสต์มาส    แต่เมื่อเทียบกับของไทยแล้ว   ห้างใหญ่ๆในกรุงเทพตกแต่งสวยกว่าเยอะ

ชาวบ้านแถวนี้ไม่ค่อยซื้อเสื้อผ้ากันนัก  กี่สิบปีแฟชั่นก็ไม่เปลี่ยน   ของยืนพื้นคือกางเกงยีนส์  
100 คนที่เจอ นุ่งกางเกงยีนส์เสีย 99 คน ทั้งชายหญิง  อีกหนึ่งที่ยกเว้นคือคุณยายอายุไม่ต่ำกว่า 80 เธอถึงจะนุ่งกางเกงแบบสแลค

เสื้อประจำของเขาก็คือเสื้อยืดในหน้าร้อนและเสื้อไหมพรมถักในหน้าหนาว  มีเสื้อสกีแจ็กเก็ตผ้าร่ม ซับในหนา ทับอีกที ถ้าอากาศหนาวจัด
แฟชั่นสวยๆอย่างบ้านเราไม่ค่อยมี
ผู้หญิงในเมืองนี้ไม่แต่งหน้าและไม่ทำผม  ซอยก็ซอยเฉยๆ  หรือปล่อยยาว  มัดไว้ง่ายๆ

แต่คนอเมริกันชอบแต่งบ้าน  ร้านขายของแต่งบ้านเปิดกันหนาตา  เช่นเดียวกับร้านหนังสือ
ของแต่งบ้านรับคริสต์มาสวางขายกันเต็มไปหมด  เช่นเดียวกับของขวัญ

 เมื่อวานไปเดินเล่นในศูนย์การค้าที่เปิดใหม่ในเมือง Boulder ชื่อ Fortiron (อ่านว่าฟอร์ตไออ้อน หรือจะกระดกลิ้นให้คล้ายฝรั่งกว่านี้ ก็เป็นฟอร์ตไอเอิ้น)



ศูนย์การค้าที่นี่มักจะอยู่นอกเมือง   ไกลออกไปจากตัวเมืองหลายไมล์พอสมควร  ไม่มาตั้งสง่าอยู่กลางเมืองอย่างสยามพารากอน

เขาจะสร้างในเนื้อที่กว้างขวางมาก  มีอาคารเตี้ยๆและยาวแบบเดียวกับเทสโกโลตัส  หลายอาคาร   พร้อมลานจอดรถขนาดมหึมา



เนื้อที่ข้างในยาว เป็นสองชั้น  แบ่งเป็นร้านรวงเป็นห้องๆไป เหมือนในศูนย์การค้าเซนทรัลปิ่นเกล้า

สินค้ามักจะเป็นแบรนด์เนมของใครของมัน    อย่างร้าน Victoria's Secret ที่ได้ข่าวว่ามาเปิดในเมืองไทยก็มี  

เป็นเสื้อผ้าและชั้นในของผู้หญิง   สีชมพูสว่างโร่บาดตาไปทั้งร้าน

 คอมป์ฟื้นแล้วหรือค่ะ

 ร้านในอเมริกานี่เดินช็อปเท่าไร  คนไทยอย่างดิฉันก็ซื้ออะไรไม่ได้สักที
มีอุปสรรคหลายประการ อย่างแรกคือเสื้อผ้าหน้าหนาวนั้นเอาไปใช้ในเมืองไทยไม่ได้
อย่างที่สอง size ของเราต้องเข้าร้านที่เขามีเสื้อผ้าสำหรับคนโครงร่างเล็ก และเตี้ยแบบเอเชีย เรียกว่า petite  
ถ้าเป็นไซส์ทั่วไปของชาวอเมริกัน  ใหญ่เกินกว่าจะใส่
สามคือสไตล์ที่นี่ไม่เหมือนบ้านเรา    เขาช้ากว่าเราประมาณปีหนึ่งหรือสองปีเห็นจะได้
อะไรที่สาวๆบ้านเราเลิกใส่ไปแล้วว่าเชย  ที่นี่กำลังฮิท

 กำลังวัดดวงกับคอมพ์ดูค่ะคุณ Nuchan  อยู่ดึกตามเคยนะคะ
กำจัดออกไป ๑ โปรแกรมที่เดาว่าทำให้เครื่องรวน  ถ้าไม่ใช่ก็แปลว่าเจอไวรัสเข้าจริงๆ

อาคารที่เดิน มันกว้างและยาวมาก   เดินไปเดินมารู้สึกว่าเราคงเดินมาเกือบสองไมล์แล้วมั้ง ก็เลยลงนั่ง ดูคนเดินไปมาว่าเขาแต่งตัวกันยังไง

Boulder เป็นเมืองใหญ่กว่าเมืองที่ดิฉันอยู่  และเป็นเมืองเศรษฐี   มีธุรกิจกลางเมืองที่ดูคึกคัก
ผู้คนที่นี่จึงดูแต่งตัวทันสมัยกว่า     สาวๆที่หุ่นเพรียวสูงและแต่งตัวเท่แบบสาวออฟฟิศ เดินผ่านไปมากันหลายคน
แต่ถ้าเทียบหุ่นและการแต่งตัวดี   สาวกรุงเทพกินขาด

คนอเมริกันส่วนใหญ่ที่ดิฉันเห็นที่นี่  ล้วนน้ำหนักเกินมาตรฐาน   ไมใช่เกินแค่ ๕ - ๖ กิโลอย่างบ้านเรา  แต่เกินสัก ๕๐ กิโลได้
อ้าว ไม่ได้พูดเล่นนะคะ   คนอเมริกันมีโครงร่างสูงก็จริง แต่ส่วนกว้างก็ขยายใหญ่เสียจนน่าตกใจเหมือนกัน
ดิฉันกะๆด้วยสายตาว่าคนที่หนักเกิน ๑๐๐ กิโล มีกว่า ๕๐% ของคนเดินผ่านไปมาทั้งหมด  เรียกว่าเป็นประชากรส่วนใหญ่
อย่างในเมืองที่ดิฉันอยู่   ซึ่งเป็นหัวเมืองชนบท  ประชากรที่นั่นน้ำหนักเกินเสีย ๘๐-๙๐ %

ทำไมคนแถวนี้ตัวใหญ่กันนัก คำตอบคืออาหารการกินของเขานั่นเองเป็นสาเหตุ

อาหารฝรั่งที่รัฐอื่นเป็นไงไม่ทราบ   แต่อาหารการกินที่นี่ถ้าออกไปกินตามร้าน จะเจอแต่ฟาสต์ฟู้ดเป็นหลัก
อาจจะอุปาทานของดิฉัน    แต่คิดว่ารสชาติของแม็คโดนัลด์และเคเอฟซีที่นี่  มันและเค็มกว่าในเมืองไทย
โค้กที่นี่ก็น่าจะเรียกว่ากินเป็นถัง มากกว่ากินเป็นถ้วย

รสมันและรสเค็ม เป็นรสหลักของของคาว  ส่วนของหวานนั้นก็หวานจัดๆ  ไอศกรีมที่นี่หวานกว่าเมืองไทย

ผิดกับอาหารไทยซึ่งมีหลายรสในจานเดียว   ข้อสำคัญอาหารไทยของเรามีหลายอย่างที่ไม่มัน
อย่างพวกต้มทั้งหลาย ต้มโคล้ง ต้มยำ ต้มส้ม  และยังมีสมุนไพรประกอบด้วย
มาถึงใหม่ๆ ก็กินต้มโคล้งปลากรอบ ติดกันหลายมื้อ  หอบปลากรอบมาด้วยค่ะ

 อาหารที่เห็นเขากินกันตามร้านนอกบ้าน คือฟาสต์ฟู้ดซึ่งท่วมท้นล้นไปด้วยแป้งและเนื้อสัตว์หนักๆอย่างเนื้อวัว
ส่วนเนื้อหมูไม่เป็นที่นิยม
ไก่ถ้าไม่ชุบแป้งทอดหนาเตอะ ก็อบด้วยเนย  กินด้วยเลี่ยนมาก
กินกับโค้กถ้วยใหญ่
ของหวานก็ไอศรีมที่อุดมไปด้วยครีม
ผักมีนิดเดียว  แล้วยังราดน้ำสลัดข้นๆแคลอรี่สูงอีกด้วย

สิ่งที่น่ายินดีคืออาหารไทยจัดเป็นอาหารชั้นดีของคนอเมริกันที่นี่ไปแล้วในตอนนี้
แซงหน้าอาหารจีนก็ว่าได้

ในเมืองเล็กๆที่ดิฉันอยู่ก็มีร้านอาหารไทยมาเปิด ๒ ร้าน   เมืองใกล้เคียงก็มีอีกเมืองละสองสามร้าน  
แทบจะเรียกได้ว่าอาหารไทยแพร่ขยายไปทั่วไม่ว่าเมืองเล็กเมืองน้อยแค่ไหน

แต่รสชาติอาหารไทยในอเมริกาต้องปรุงให้ถูกปากฝรั่ง  มันเลยไม่เหมือนอาหารไทยในเมืองไทย
เคยไปกินที่ร้านหนึ่ง  ก๋วยเตี๋ยวราดหน้ารสหวานทีเดียว
อาหารไทยที่นี่ใส่รสหวานนำหน้ารสอื่น   รองลงมาคือมันและจืด  เปรี้ยวแทบไม่มีเลย

 ตื่นเช้าจังเลยค่ะ หรือว่ายังไม่เข้านอนคะ เกือบตี 4 แล้วมั้ง

 วันนี้เป็นวันอาทิตย์    ไม่ได้ออกไปไหน  ตั้งแต่เช้าหิมะปลิวลงมาอีกแล้วไม่ขาดสาย แต่ยังดีว่าเป็นละอองเบาๆ และไม่มีลม   ถ้ามีลมละก็หนาวเยือกเข้ากระดูก
ลองเปิดประตูออกไปรับอากาศหนาวว่าแค่ไหน    เย็นยะเยือกเหมือนอยู่ในช่องฟรีซไม่มีผิด    ต้องรีบปิดประตู

คนอเมริกันในเมืองนี้  ถ้าอยู่ในบ้านเขาก็เปิดทีวีดูกัน   ช่องที่เขาดูกันมากคือพยากรณ์อากาศ   เพราะมันจำเป็น
จะเดินทางไปเมืองไหนก็ต้องดูว่าถนนหนทางปิดเพราะหิมะตกหนักหรือเปล่า   จะขึ้นเครื่องบิน  จะไปเล่นสกี  ขึ้นภูเขาท่องเที่ยว   ต้องรู้เรื่องอากาศเป็นอันดับแรก
นักเรียนไทยกลุ่มหนึ่งในเมืองนี้หนีหนาวไปเที่ยวฟลอริดากันแล้ว     เห็นว่าจะไปดิสนีย์เวิร์ลด์กัน     คงไปเจอฝนที่โน่น  ฝนเข้าฟลอริดาทั้งเหนือและใต้  
นี่ก็ดูจากพยากรณ์อากาศค่ะ

ทีวีที่นี่มีหลายสิบช่องแบบยูบีซีของเรา    มีอยู่หลายช่องที่เอาหนังเก่าๆมาฉาย  
เลยได้ดูหนังเก่าแก่ ขาวดำก็มี   เป็นหนังสีแต่ในชีวิตจริงพระเอกนางเอกแก่ตายไปแล้ว
หรือปลดเกษียณไปนานแล้วก็มี

Pride and Prejudice เวอร์ชั่นขาวดำที่เกรีย การ์สันเล่นก็มีฉายให้ดูค่ะเมื่อคืนนี้
เป็นยุคที่พระเอกหล่อนางเอกสวยบาดใจ  แต่งตัวยุครีเจนซี่ได้สวยมาก

มีช่องหนึ่งเขาเอาหนังในอดีตของดาราดังมาฉายติดต่อกันหลายเรื่อง เป็นชุด
อย่างชุดของเอลวิส เพรสลีย์ก็มีตั้งแต่บลู ฮาวาย  จีไอบลูส์  ฯลฯ  สมัยที่เอลวิสโด่งดังเป็นพลุ
เรียกว่าดูกันเพลินไม่ได้นอนกันค่อนคืน

เมื่อเช้านี้มีหนังของเม็ก ไรอันมาให้ดูค่ะ  เรียงต่อกันหลายเรื่อง
แต่ดิฉันดูได้ ๒ เรื่องเท่านั้นก็พอแล้ว  เพราะเคยดูมาหลายครั้ง

ตอนที่กำลังพิมพ์นี่ เปิดดูทอมครูซ ไปพลางๆ

ที่เล่ามานี่เพื่อบอกว่าความบันเทิงของคนอเมริกันที่นี่ เขาปนกันทั้งหนังปัจจุบันและอดีต
ทำให้ดาราเก่าๆ ยังอยู่ในความทรงจำของคนดูเสมอ   ไม่ใช่ว่าพ้นยุคไปแล้วก็สาบสูญไม่มีใครรู้จัก

 ตอนนี้ รายการเพลงทางทีวีกำลังมีเพลงคริสต์มาสต้อนรับเทศกาลกันเป็นการใหญ่
ร้องกันหลายแบบ  ฟังกันเพลิดเพลินไปเลยค่ะ
บางช่องก็ร้องด้วยสไตล์คนดำ  นักร้องผิวสีร้องเสียงแหบๆหน่อย แต่ว่ามีเสน่ห์ในน้ำเสียงและลีลา

ส่วนที่ย้อนยุคเอาของเก่ามาให้ดูก็มี "แชมเปญมิิวสิค?" ของลอเรนซ์ เวลค์   ที่ดิฉันเรียกว่า "สุนทราภรณ์ของอเมริกา"
เมื่อวานเขาเอาเทปเก่าของลอเรนซ์ เวลค์มาออกอากาศ   ร้องเพลงคริสต์มาสกันตามแบบของบิง ครอสบี้
นักร้องหญิงก็เสียงใสเจื้อยแจ้วแบบยุค ๑๙๕๐   แต่งชุดราตรียาวสีขาวพลิ้ว สวยงามสะอาดสะอ้านเข้ากับฤดูหนาว

นักร้องดังๆของยุคนี้ก็มีค่ะ    ฟังกันแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมง