"ส่วนตัวแล้วสิ่งที่จดจำได้มากที่สุดคือการแหวกผ้าม่านที่กั้นระหว่างประตูกับโรงภาพยนตร์ มันเปรียบเสมือนธรณีประตูที่เปลี่ยน
ผ่านโลกของความจริงไปสู่อีกโลกหนึ่ง" (ก้อง ฤทธิ์ดี, 2563;
https://www.bbc.com/thai/thailand-53275024)
“เมื่อก่อนนะ คุณเชื่อมั้ย คนนี่ต่อคิวกันยาวมากเลยนะ ถึงกับต้องมีตั๋วผีขายเลย จ่ายแพงหน่อย แต่ไม่ต้องเสียเวลารอ ซื้อแล้วได้ดูเลย...
ตอนผมหนุ่มๆ แต่งตัวแบบนี้ไม่ได้นะ ใส่ขาสั้น รองเท้าแตะไม่ได้เลย คุณต้องสุภาพ ให้เกียรติสถานที่ด้วย” (สมเกียรติ ภวนานันท์, 2014;
https://www.sarakadee.com/)
"ทุกวันนี้ เวลาไปสกาลาแล้วเห็นภาพอดีต วันที่พ่อแม่พาเราไปดูหนัง ทั้งบันได โคมไฟ และบรรยากาศมันเหมือนโรงหนังให้เกียรติเรา"
(พัชริดา วัฒนา, 2563;
https://www.bbc.com/thai/thailand-53275024)
“พี่รู้สึกว่าที่นี่มันมีความเก่า คลาสิค มีสไตล์เป็นของตัวเอง ยิ่งพี่เป็นคนชอบอะไรวินเทจอยู่แล้ว ที่นี่ยิ่งตอบโจทย์เลย สกาล่าเป็น
สถานที่ร่วมสมัย มีความคาบเกี่ยวระหว่างความใหม่กับความเก่า โรงหนังแบบนี้หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วละ”
(คณิสสา บูรณเบญญา, 2014;
https://www.sarakadee.com/)
แม้ว่าวันนี้สกาล่าจะไม่ได้ทำหน้าที่ที่เคยทำมาตลอด 50 ปี และกลายเป็นมรดกวัฒนธรรมในความทรงจำไปแล้ว แต่สกาล่านั้น
ยังคงมีตัวตน มีคุณค่าบนพื้นที่ ทั้งทางกายภาพและความทรงจำของผู้คน จัดเป็นมรดกวัฒนธรรมที่มีศักยภาพสูงมากในการบริหารจัดการต่อ
สกาล่าไม่ได้รกร้างเป็นแหล่งโบราณคดีที่ห่างไกลผู้คน ไร้ความทรงจำที่เกี่ยวเนื่อง แต่เต็มไปด้วยอดีตที่ประทับใจ จึงจัดการได้ง่ายกว่า
เพียงแค่ต้องมี “กระบวนการ” และ “ผู้จัดการ” เข้ามาดำเนินงานอย่างจริงจังกันต่อไป
----------------------------------------------
เรื่อง นรุตม์ โล้กูลประกิจ