เรือนไทย

กุหลาบแสนสวย.....ของใคร
พูดถึงดอกกุหลาบ ทำให้พี่ไผ่นึกถึงแม่
นึกถึงเหตุการณ์หนึ่งซึ่งเกิดขึ้นนานมาแล้ว
นึกถึงความรู้สึกที่เกิดขึ้นในเหตุการณ์ครั้งนั้น
จนถึงวันนี้ก็ยังหาถ้อยคำมาบรรยายความรู้สึกนั้นให้ตรงเผ็งไม่ได้

วันหนึ่ง แม่กลับจากตลาดสดพร้อมกุหลาบสวยช่อหนึ่ง
เด็กหญิงไผ่ในวัยอนุบาลซึ่งชอบดอกกุหลาบเช่นเดียวกับแม่
ขอกุหลาบช่อนั้นจากแม่ เพื่อจุดประสงค์บางอย่างโดยไม่ได้นึกถึงความรู้สึกของแม่เลย
มีหรือแม่จะไม่ให้ ถึงแม่จะจู้จี้ขี้ดุ แต่แม่ก็รักลูกมากกว่าตัวเอง
เด็กหญิงไผ่ถือกุหลาบช่อสวยไปโรงเรียนอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องเพื่อจุดประสงค์อันนั้น

เมื่อถึงหน้าห้องเรียน ยังย่างเท้าเข้าห้องได้ไม่ครบสองข้างเลย
ก็ถูกเพื่อน ๆ มาล้อมมะรุมมะตุ้มขอกันไปคนละดอก
กุหลาบช่อสวยหายไปจากมือของเด็กหญิงไผ่ในพริบตา ไม่เหลือแม้แต่ดอกเดียว
จุดประสงค์ที่เด็กหญิงไผ่ตั้งไว้ก็หายไปในพริบตานั้นเอง !

เพื่อน ๆ แย่งกันนำดอกกุหลาบแสนสวยไปมอบให้คุณครูคนละดอก
แล้วทำหน้าบานไปตาม ๆ กัน ที่มีโอกาสแสดงความรักต่อครู

วูบหนึ่ง เด็กหญิงไผ่นึกถึงแม่ ความรู้สึกของแม่ที่ลูกลืมนึกถึง แต่คอยเฝ้าพะเน้าพะนอความรู้สึกของครู เหมือนเพื่อนคนอื่น ๆ
ซ้ำร้าย กุหลาบแสนสวยของแม่ ยังไปอยู่ในมือครูโดยที่ครูไม่มีโอกาสล่วงรู้ว่าเป็นของเด็กหญิงไผ่ด้วย !

คุณครูของเด็ก ๆ โดยเฉพาะเด็กเล็ก ๆ โปรดทราบด้วยว่า ท่านได้รับความรักจากเด็ก ๆ ยิ่งกว่าแม่ของเขาเสียอีก โปรดทะนุถนอม ฟูมฟักให้เด็ก ๆ เหล่านี้เจริญงอกงามทั้งกายและใจค่ะ

โถ...
แล้วเด็กหญิงไผ่ไม่มีดอกไม้แล้ว กลับไปหอมแก้มคุณแม่แทนหรือเปล่าครับวันนั้น

ขอสารภาพบาปว่า
ความรู้สึกชนิดนั้นเกิดขึ้นเพียงวูบเดียว เมื่อกลับมาถึงบ้าน  ก็ถูกลบด้วยความจู้จี้ (ความรัก) ของแม่  แต่ก็ถูกฝังอยู่ในจิตใต้สำนึก  ให้ระลึกได้แม้เวลาจะผ่านมานาน
นอกจากไม่ได้หอมแก้มคุณแม่แล้ว  ยังทำสิ่งที่อาจทำให้คุณแม่น้อยใจได้เมื่อตอนดูทีวีก่อนเข้านอน  หนังการ์ตูนเรื่องหนึ่ง    เด็กหญิงไผ่กับน้องวัยไล่เลี่ยกันมักจะแย่งกันตั้งชื่อให้ตัวละครแต่ละตัวด้วยชื่อของคนในบ้าน  ถึงตอนที่นางเอกแสนสวยออกมา  เราก็จะเรียกชื่อเขาว่าพี่.....(ชื่อพี่เลี้ยงสาว)  พอถึงตอนแม่มดอดกมา  เด็กหญิงไผ่กับน้องก็แย่งกันชี้ว่า
"แม่  แม่ " แล้วหัวเราะกันครื้นเครง  โดยมีคุณพ่อร่วมหัวเราะฮ่า ฮ่า ด้วย  ส่วนคุณแม่นั้น เราก็ลืมนึกถึงอีกว่าท่านจะรู้สึกอย่างไร.............

ถ้าดิฉันเป็นแม่คนหนึ่ง

ดิฉันย่อมรู้ว่า  ลึกๆลงไปในใจ   แม้ว่าเด็กเล็กๆคนนั้น จะเอากุหลาบของแม่ไปให้ครู  จะเห็นว่าพี่เลี้ยงน่ารักกว่าแม่

แต่ถ้าเกิดเหตุการณ์อย่างเรือไททานิค    หากว่าเรือชูชีพมีที่ว่างเหลืออีกเพียง ๑ ที่

เด็กคนนั้นก็จะไม่เลือกครูประจำชั้น หรือพี่เลี้ยงไปลงเรือชูชีพ  แต่เขาจะเลือกแม่มดขี้บ่นนี่แหละ

แม้ว่านั่งไปในเรือชูชีพ เขาจะหงุดหงิดกับเรื่องที่แม่บ่นว่า ไปตลอดทางก็ตาม

แต่ถ้าได้เลือกอีก  เขาก็จะต้องเลือกเอาแม่ลงไปอีกทุกครั้ง



ดิฉันยังไม่เคยเจอลูกคนไหนรู้สึกว่าตัวเองรักแม่เต็มที่ จนสมบูรณ์แบบไม่มีที่ติเลยค่ะ

แต่ความรู้สึกว่าลูกน่าจะทำอะไรให้แม่ได้มากกว่านี้ ต่างหากล่ะคะ ทำให้รู้ว่าลูกคนนั้นรักแม่มากที่สุด

จริงอย่างที่คุณเทาชมพูว่าค่ะ
ในยามคับขันเด็กหญิงไผ่จะนึกถึงแม่ก่อนใคร
เช่นตอนที่กุหลาบหมดไปจากมือ
ตอนที่หกล้ม เจ็บ หรือไม่สบาย
โดยเฉพาะตอนที่ประสบอุบัติเหตุตกจากรถมอเตอร์ไซค์
ขณะที่ร่างกายกำลังจะกระทบพื้น  รู้สึกเสียใจมากที่ทำให้ตัวเองซึ่งเป็นของรักของแม่ บาดเจ็บ  บอบช้ำ  
รู้สึกคล้าย ๆ ตอนที่ทำให้ของเล่นสุดที่รักของเพื่อนเสียหาย  แต่ลึกซึ้งกว่า
แต่ที่ในยามปกติไม่ค่อยถนอมความรู้สึกของแม่นั้น  เป็นเพราะมั่นใจในความรักของแม่ที่มีต่อตัว ว่ายังไง ๆ แม่ก็เป็นของเรา ต้องรักเรา ต้องอภัยให้เราได้เสมออย่างไม่มีเงื่อนไข  
การที่เราเอาอกเอาใจคนอื่น  เพราะเราไม่มั่นใจในความรักของเขานั่นเอง