เรือนไทย

รบกวนสอบถามท่านผู้รู้ว่า เริ่มมีการนำเชียร์มาตั้งแต่ฟุตบอลประเพณีครั้งที่เท่าไรครับ  อีกข้อที่อยากรบกวนสอบถามก็คือ ทำไมท่าเชียร์ของลีดผู้ชายถึงยืนหน้าตรง แต่ทำไมของลีดสุภาพสตรี ถึงต้องหมุนตัวไปทางซ้ายอย่างเดียวครับ

รบกวนสอบถามเท่านี้ครับ

สงสัยต้องรอซายาเพ็ญฯมาตอบครับ    ข่าวลือไม่ได้กรองจากเจ้ากรมข่าวลือได้ยินมาว่าสมัยซายาเพ็ญฯ เป็นนิสิต รู้สึกจะเคยเป็นคนถือพระเกี้ยวด้วยหรือไงนี่แหละ

สมัยเป็นนิสิตเคยแต่นั่งบนสแตนด์เชียร์ ความจริงก็นั่งเชียร์มาแต่ชั้นมัธยมแล้ว รูปแบบการเชียร์ของเด็กมัธยมก็ถ่ายทอดมาจากรุ่นพี่ที่อยู่ในมหาวิทยาลัยอีกที

สิ่งหนึ่งที่สมัยเด็กทำได้ แต่เมื่ออยู่เป็นรุ่นจูเนียร์หรือซีเนียร์แล้วทำไม่ได้คือการออกเสียง "วี้ด......." ในเพลงบูมนี่แหละ

สำหรับข้อข้องใจของคุณสมุน ๐๐๗ ไม่ทราบว่าข้อมูลในกระทู้ที่พันทิปนี้จะพอช่วยได้หรือเปล่า

http://topicstock.pantip.com/chalermthai/topicstock/2007/11/A6031629/A6031629.html

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

สมัยผม ผมเป็นยาม (รปภ.) ครับ ดูแลพื้นที่อยู่แถวๆหน้าสแตนด์เชียร์ แฮ่ๆ

ผู้นำเชียรสมัยก่อน จะเป็นชายแท้มาดผู้นำ ลงมายืนหน้ากองเชียรเพื่อให้จังหวะการร้องเป็นไปโดยพร้อมเพรียง คล้ายกับคอนดักเตอร์ที่ทำหน้าที่อยู่หน้าวงดนตรี ส่วนใหญ่ประธานเชียรจะเป็นผู้ทำหน้าที่นี้เสียเอง บางครั้ง ประธานเชียรหญิงจะสลับเข้ามาบ้าง ก็ดูดี สง่างาม เป็นธรรมชาติ

ดูเหมือนว่าเกษตรจะเป็นผู้นำในการเชียรที่ทุกคนเปล่งเสียงหนักแน่น เร้าใจ แบบอัฒจรรย์แทบจะถล่มทลาย เริ่มต้นที่รักบี้ กีฬายอดนิยมในสมัยนั้น ซึ่งแต่ไหนแต่ไรมา กองเชียรทุกสถาบันจะออกแนวเถื่อนๆ เกษตรมาทำให้การเชียรกีฬามีอารยะธรรมขึ้น
เหตุที่เกษตรทำได้ เพราะนิสิตใหม่อยู่หอทุกคน การเรียกมาซ้อมร้องเพลงเชียรจึงทำได้ทั้งกลางวันกลางคืน และก็ทำอยู่แล้ว พอเอามารวมกันเชียรกีฬาของมหาวิทยาลัย ก็ทำได้ทันทีอย่างดีเยี่ยม

ภายหลัง จุฬาและธรรมศาสตร์ก็เอามั่ง เรียกประชุมน้องใหม่รวมกันในหอประชุมใหญ่เพื่อซ้อมร้องเพลงเชียรของมหาวิทยาลัย ผู้นำในการให้จังหวะก็จะเป็นประธานเชียรและทีมงาน ออกแนวดุดันเพื่อให้ดูเป็นแมน ตอนหลังลดความกร้าวตรงนี้ลงโดยจัดผู้หญิงมาเป็นเชียรลีดเดอร์บ้าง แต่ยังคงเน้นท่าที่ตรงไปตรงมาในการรักษาจังหวะ เพื่อให้การร้องเป็นไปโดยพร้อมเพรียง
เมื่อผมจบออกมาแล้ว เชียรลีดดิ้งเริ่มกลายพันธุ์เป็นการแสดง มีการคัดเอานิสิตหญิงสวยๆมาหัดท่าทางต่างๆ (คงเอาแบบมาจากเมืองนอก)และแต่งกายแบบแฟนซี จนสุดท้าย เชียรลีดเดอร์ผู้ชายแท้ๆก็โดนเบียดออกไป เพราะท่าเชียรกลายเป็นท่าเต้น ที่เน้นจะโชว์ความสามารถของพวกตน มากกว่าที่จะทำให้การร้องเพลงเชียรเป็นไปด้วยความตื่นเต้นเร้าใจ

ผมเคยดูในทีวี เห็นการเต้นหมู่ของเชียรลีดเดอร์ หลายครั้งเป็นคนละจังหวะกับการร้องเชียรบนอัฒจรรย์ จนต้องมีคนออกไปยืนโบกมือให้จังหวะคนร้อง ให้ร้องลงจังหวะกับคนเต้น แต่ทำอย่างไรก็ไม่เป็นผล ดูทุเรศมาก กล้องก็ซูมให้ดูพวกเชียรลีดเดอร์ทำหน้าเบื่อโลกอยากจะตายซะให้ได้เสียอีก

ผมเลิกดูกีฬาไปหลายรายการ เพราะเห็นว่ามันเป็นการแสดงและเป็นธุรกิจไปหมดแล้ว

สมัยคุณนวรัตนเป็นนิสิต  วันบอลประเพณี ถ้าไม่ได้ลงสนามเสียเอง  ทำหน้าที่อะไรบ้าง พอจะฟื้นความหลังได้ไหมคะ

จำอะไรเกี่ยวกับเชียร์ลีดเดอร์ไม่ค่อยได้ค่ะ    เพราะตอนอยู่ปี 1  มัวตื่นเต้นว่าเพื่อนคนไหนถูกคัดเลือกเป็นดรัมเมเยอร์มากกว่า   เพราะชุดดรัมเมเยอร์จะพิสดารกว่าชุดเชียร์ลีดเดอร์   ร้อยทั้งร้อยนุ่งกระโปรงสั้นมากๆ   

ตอนนี้เพื่อนอักษรรุ่นเดียวกัน มาชุมนุมกันใน Facebook ค่ะ     เลยเข้าไปตั้งคำถามไว้แล้วเรื่องลีดจุฬาฯ   เดี๋ยวคงได้คำตอบ  
เท่าที่จำได้ในสมัยนั้นเชียร์ลีดเดอร์มีทั้งผู้ชายผู้หญิง แต่จำนวนปีละไม่กี่คน    คณะอักษรมีแต่ผู้หญิง   ผู้ชายพลัดเข้ามาเรียนน้อยมาก  อย่าว่าแต่จะหาหนุ่มที่หุ่นให้เป็นเชียร์ลีดเลย  แค่เอาตัวมาให้ครบทีมโดยไม่เลือกสูงต่ำดำขาวก็หายากมากแล้ว

ท่าหลีดในสมัยนั้นไม่มีอะไรพิสดารเหมือนเดี๋ยวนี้   ให้จังหวะคือให้จังหวะ    ไม่ใช่ว่าคนให้จังหวะเต้นโชว์เสียเอง  การแต่งกายก็แค่รัดกุมทะมัดทะแมง  แต่ไม่มีการออกแบบเป็นจุดสนใจ    แค่สวมถุงมือขาวให้เห็นลีลาชัดๆ  
พูดก็พูดเถอะ พอทีมบอลลงสนาม ความตื่นเต้นก็พุ่งไปสู่จุดศูนย์กลางที่สนามกันหมด     พี่ๆเขาให้ร้องเพลงเชียร์ก็ร้องไป  ร้องไปตบมือไปเป็นจังหวะ มันไม่ผิดพลาดอยู่แล้ว    เลยมองข้ามเชียร์ลีดเดอร์ริมสนามไปทั้งรายการเลย  
คงจะเป็นเหตุผลนี้เอง เลยจำอะไรเกี่ยวกับเชียร์ลีดเดอร์ไม่ได้ค่ะ

ผมเล่นแต่รักบี้ครับ ฟุตบอลไม่ถนัด

ฤดูบอลประเพณี ก็ช่วยเขาลงโค็ดแปรอักษร ซึ่งเป็นงานที่คณะถาปัดได้รับมอบหมายให้ทำ เป็นงานหนักมาก ใช้คนหลายสิบ ผลัดกันทำทั้งกลางวันกลางคืนร่วมเดือน

แล้วแบ่งเวลามาคิดว่าจะร่วมพาเหลดของคณะอย่างไร เขาจะกำหนดตีมกว้างๆ เช่น ปีหนึ่งเขากำหนดให้เล่นเรื่องเกี่ยวกับวรรณคดีไทยนะ พวกผู้หญิงก็จะแต่งเป็นนางเงือกบ้าง ผู้ชายก็แต่งเป็นตัวละครโน่นนี่ ส่วนผมปีนั้นออกแบบและทำชุดหกเขยตีคลีขึ้นมา วันจริงก็หาเพื่อนที่ยังไม่รู้จะเล่นอะไรมาสมทบให้ครบหกคน ขี่ม้าอย่างในรูปนี้ไปเชียรบอล ตอนแรกๆก็สนุกอยู่ แต่เดินไปๆชักหนัก เพราะโครงทำจากไม้ไผ่หุ้มด้วยลวดกรงไก่ แล้วเอากระดาษปิดกาวแปะทับทีจะชั้นๆเป็นตัวม้า เห็นจะหลายสิบกิโลอยู่ แล้วมาตกอยู่ที่คนเดินหน้า(คือผม)กับคนหลัง คนอยู่กลางสบายหน่อยไม่ต้องแบก มีอารมณ์สามารถทะลึ่งกับคนดูได้เป็นอย่างดี

แต่กว่าจะถึงสนามศุภต้องจอดพัก ถอดเข้าถอดออกไม่รู้กี่เที่ยว พอไปถึงสนามตัวม้าก็พังเละเสียแล้ว แทบจะดูไม่ออกว่าไอ้บ้าหกคนนี้มันเล่นอะไรของมัน เดินอยู่พักหนึ่งทีมงานเขาก็มาไล่ออกจากสนามไป

ฮิฮิ กระทู้นี้ลูกพระเกี้ยวเลยได้มาลำลึกความหลังกัน
รุ่นคลาสสิคสุดน่าจะเป็นซายานวรัตนฯ   ส่วนซายาเพ็ญฯกับท่านอาจารย์เทาฯ นี่ไม่รู้ใครอาวุโสกว่ากัน เดาไม่ถูกเลย
ผมสงสัยแต่ซายาเพ็ญฯ นี่ศิษย์เก่าคณะไหนครับ เพราะในเรือนไทยนี่ท่านเหมือนอับดุล ใครถามอะไรมาทั้งภาษาไทย ประวัติศาสตร์  วิทยาศาสตร์  ฯลฯ เห็นท่านตอบได้หมด


เดี๋ยวนี้รู้สึกว่าฟุตบอลประเพณีนี่จุดสนใจไม่ได้อยู่ที่ฟุตบอลอีกต่อไปแล้วนะครับ การแข่งฟุตบอลกลายเป็นส่วนประกอบย่อย จุดสนใจกลับอยู่ที่ตัวเชียร์ลีดเดอร์ของแต่ละฝ่าย รองลงมาก็ขบวนแห่ล้อการเมือง ส่วนการแข่งฟุตบอลกลายเป็นส่วนเติมเต็มให้งานกีฬาประเพณีดูเป็นกีฬาไปแล้ว  เพราะทุกๆ ปี ผมจะเห็นแต่ข่าวว่าเชียร์ลัดเดอร์ของแต่ละฝ่ายเป็นใคร แล้วก็มีภาพน่ารักๆ ใสๆ ของสาวๆ เต็มไปหมด ส่วนนักฟุตบอลคือใครไม่มีใครสนใจ   8)  8)  8)

คุณเทาชมพูท่านอาวุโสกว่าหลายปี


การศึกษามิได้หมายถึงเพียงในห้องเรียนเท่านั้น ในโลกอินเตอร์เน็ตนี้ก็มีความรู้มากมายให้ค้นหา   ;)


จุดประสงค์หลักของการแข่งขันฟุตบอลประเพณีเพื่อเชื่อมความสามัคคีระหว่างสถาบันเป็นหลัก

ระหว่าง พ.ศ. ๒๔๙๘-๒๔๙๙ จิตร ภูมิศักดิ์ ประพันธ์เพลง มาร์ชธรรมศาสตร์-จุฬา สามัคคี เพื่อให้นิสิตนักศึกษาทั้ง ๒ สถาบันใช้ร้องในงานฟุตบอลประเพณี

http://www.youtube.com/watch?v=Nuh_UY8Vkjw

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

สมัยผมอยู่ปี 1 งานฟุตบอลเป็นครั้งที่ 50 พอดี ในตอนนั้นมีการปล่อยข่าวลือกันว่า เขาจะเลิกจัดงานแล้ว เพราะคนสนใจน้อย ถ้าอยากให้งานมีต่อ ต้องช่วยกันทำงาน
สมัยนั้น คณะที่มีคนหล่อๆสวยๆ ก็จะต้องเป็นนิเทศ หรือทางอักษร ทางบัญชีอะไรแถวๆนั้น คณะนิติศาสตร์ ไม่ค่อยจะถึงเกณฑ์เท่าไหร่ ก็เลยรับงานประเภท ซ่อม Plate แปรอักษร หรืองานสร้างอุปกรณ์สำหรับขบวนล้อการเมืองแทน (จำได้ว่า ปีนั้นคณะผู้จัดงาน อยากได้ ปิรามิด ขนาดใหญ่ แต่แรงงาน เด็กนิติ ลืมวิธีคำนวณพื้นที่ผิดของทรงปิรามิดที่เรียนกันตอน ม. ปลายไปเสียแล้ว ไปซื้อแผ่นไม้อัดไม่ถูกว่า ต้องซื้อกี่แผ่น ต้องไปตามเพื่อนที่อยู่วิทยาฯ มาคำนวณให้ (ฮ่า)

อีกส่วนหนึ่ง ก็ไปรับหน้าที่เป็น รปภ. อย่างที่ผมเล่า ก็จะมีงาน 2 ส่วน คือ ดูขบวน กับ พวกคุมพื้นที่ คอยดูแลให้พื้นที่ ที่เราสงวนไว้สำหรับทำกิจกรรมต่างๆ "ว่าง" ก็คือ ไม่ให้คนเข้าไปในพื้นที่เหล่านี้ เพราะถ้าคนเข้าไปมากๆแล้ว การจะเคลียร์คนจำนวนมากๆ ออกจากพื้นที่ จะทำได้ยากมาก ผมไปอยู่ส่วนนี้แหละ

หลังๆ คณะนิติ เกิดการเปลี่ยนแปลง คือ มีคนหน้าตาดีๆ มากขึ้น นิสิตผู้ชายน้อยลง งานที่รับมาทำก็เปลี่ยนไป กลายเป็นลีดฯ กันเสียหลายคน (แต่เป็นคนเชิญพระเกี้ยวไม่ได้ เพราะ เกรดออกช้า (ฮ่าๆ)) งานใช้แรงงานก็เลยลดน้อยลงไป

ตอนนี้ ฟุตบอลประเภณี ครั้งที่เท่าไหร่แล้วหนอ   

ถ้าอยากรู้ว่าซายาเพ็ญเคยเรียนอยู่คณะไหนต้องไปสังเกตดีๆที่กระทู้สัตว์ประหลาดค่ะ      แต่ถ้าดูทั้งเรือนไทยแล้ว    ท่านเหมาคณะในจุฬาไปเกือบหมด   คุณชายประกอบเทพยังไม่เคยถามเรื่องราวทางแพทย์  ทางบัญชี ทางเศรษฐศาสตร์ ทางกฎหมาย   ทางนิเทศ  ฯลฯ ก็ลองถามท่านดู

ไปทิ้งคำถามไว้ที่ FB กลุ่มเพื่อนชาวชงโคด้วยกันก่อนไปข้างนอก     บ่ายกลับเข้ามา ได้คำตอบว่า ในรุ่นเรามีเชียร์หลีดผู้หญิงประดับรุ่นอยู่คนเดียว  เลยเกือบจะไม่มีใครจำได้      เพื่อนยังบอกด้วยว่าสมัยนั้นพี่ๆเขาคัดเลือกหลีดผู้หญิง จากหุ่นสูง มาดแมน กำยำ ล่ำสัน   เพราะเป็นหลีดต้องตัวโต คนบนอัฒจันทร์จึงจะมองเห็นชัด   การออกท่าออกทางก็ต้องขึงขังเข้มแข็งเป็นจังหวะจะโคน   จึงจะเรียกจังหวะจากคนดูได้     ท่าหลีด ก็เอามาจากผู้ชายนั่นแหละ     ชายหญิงแต่งกายไม่ต่างกัน  
ทีนี้ผู้หญิงเข้าอักษรตอนปี 1 นั้นร้อยละร้อย น้ำหนักอย่างมากสุดก็ 45 ก.ก.  บางคนหนักแค่ 38 ก.ก. ความสูงก็ไม่ถึง 160 ซม. เลยหาคนมาเป็นหลีดหญิงได้ยากมาก     ทั้งรุ่นมีเพื่อนคนนี้ที่สูง สง่า  หน้าคม  มาดก็ห้าวนิดหน่อยเพราะเป็นเด็กซนมาตั้งแต่เรียนมัธยม    เลยได้เป็นหลีดของรุ่นอยู่คนเดียว

ไปเปิดกูเกิ้ลตามหาดรัมเมเยอร์จุฬาดู    เพราะเกิดสงสัยขึ้นมาว่า ปีหลังๆทำไมถึงได้ยินแต่คำว่า เชียร์ลีดเดอร์    ดาราสวยๆที่จบจุฬาธรรมศาสตร์ก็มักจะมีประวัติต่อท้ายว่าเคยเป็นเชียร์หลีดในมหาวิทยาลัยมาก่อน     เลยแปลกใจว่าทำไมไม่ได้เป็นดรัมเมเยอร์   เพราะตามตำนานจุฬา คนสวยของมหาวิทยาลัยและคณะล้วนเป็นดรัมเมเยอร์กันทั้งนั้น   
เลยพบข่าวของจุฬาในปี 2551  บอกว่า
"หนึ่งกิจกรรมที่จะเป็น "สีสัน" ให้กับงานนอกจากเชียร์ลีดเดอร์แล้ว ทางจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยยังมีการรื้อฟื้น "ดรัมเมเยอร์" ขึ้นมาอีกด้วย หลังจากที่ "หาย" ไปนานถึง 14 ปี "
 "จริงๆ แล้วเริ่มต้นเพราะว่านิสิตคณะทำงานหยิบยกเรื่องดรัมเมเยอร์ขึ้นมา ซึ่งผมในฐานะรุ่นพี่ก็เห็นด้วย เพราะดรัมเมเยอร์ของจุฬาฯ ที่เป็นสีสันของงาน มันหายไปนานมาก ขณะที่ฟากธรรมศาสตร์เขามีทุกปี ครั้งสุดท้ายของจุฬาฯ คือ งานฟุตบอลประเพณีจุฬาฯ-ธรรมศาสตร์ ครั้งที่ 50 ซึ่งตอนนั้นเป็นเหมือนช่วงรอยต่อของงานฟุตบอลประเพณี ช่วงนั้น งานนี้เป็นที่ได้รับความสนใจมากจนถึงจุดหนึ่ง ความสนใจถึงขีดสุดแล้วก็เริ่มซาลง ดรัมเมเยอร์ของจุฬาฯจึงหายไปด้วย"
http://campus.sanook.com/911350/%E0%B8%88%E0%B8%B8%E0%B8%AC%E0%B8%B2%E0%B8%AF%E0%B8%9F%E0%B8%B7%E0%B9%89%E0%B8%99-%E0%B8%94%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%A1%E0%B9%80%E0%B8%A1%E0%B9%80%E0%B8%A2%E0%B8%AD%E0%B8%A3%E0%B9%8C/

บอลประเพณีในสมัยก่อนโน้น เป็นงานใหญ่ของปี ในสายตาคนกรุงเทพ     หนังสือพิมพ์ใหญ่ 2 ฉบับแห่งยุคคือไทยรัฐกับเดลินิวส์จะเริ่มทยอยลงข่าวเมื่อใกล้วันงาน    และเมื่อผลการแข่งบอลออกมาเป็นยังไง วันรุ่งขึ้นก็พาดหัวข่าวตัวเบ้อเริ่ม      อาจเป็นเพราะในยุคนั้นเป็นยุคที่ห้ามประชาชนและนิสิตนักศึกษาสนใจการเมืองเด็ดขาด    ก็เลยไม่ค่อยจะมีข่าวอะไรให้หนังสือพิมพ์เล่นได้มากนัก นอกจากข่าวอาชญากรรมแล้ว ข่าวดีๆให้คนอ่านคลายเครียดบ้างก็คือข่าวบอลประเพณีตอนปลายปีนี่แหละค่ะ

นิสิตนักศึกษาตื่นเต้นล่วงหน้ากันเป็นเดือนๆ โดยเฉพาะพวกเข้าปีแรก      เพราะก่อนหน้านี้เมื่ออยู่ม.ปลาย ได้แต่ชะเง้อมองพี่ๆสวมเสื้อยืดสีชมพูเดินไปมาตามถนนในวันงาน  โฉบฉายผ่านหน้าร.ร.ไปมาน่าอิจฉายิ่งนัก     พอเข้าเรียนได้ก็นับวันนับคืนอยากไปร่วมงาน    แต่กว่าจะถึงวันนั้นก็ซ้อมเดินพาเหรดในสนามซะอ่วม   เพราะต้องฝึกเดินเข้าจังหวะตอนปิดเทอมกลางอยู่ตลอดช่วงปิดเทอม   แล้วยังต้องไปตัดเสื้อ ซื้อหมวกซื้อถุงมือสำหรับสวมในงานนี้โดยเฉพาะ     สีประจำคณะอักษรฯคือสีเทา   ชุดที่พี่ๆเขาดีไซน์มาให้ยังไงก็ไม่พ้นสีเทา      แฟชั่นสมัยนั้นเป็นสีสดใส    ก็คงเดาได้ว่าชุดสีเทาที่ใส่ในงานนี้ก็ใส่ได้แค่หนเดียวเท่านั้นก่อนจะซุกเข้ามุมลึกสุดของตู้     พวกที่เป็นดรัมเมเยอร์ก็เหมือนกัน   ชุดที่สวมก็ดีไซน์มาให้ใส่เฉพาะงานนี้งานเดียว  แต่ก็ไม่เห็นมีใครปฏิเสธ   

ความนิยมอีกอย่างคือพอถึงวันงาน  แต่เช้าพวกนิสิตนักศึกษาต่างก็แห่กันขึ้นรถสิบล้อบ้าง รถกระบะบ้าง ขับวนเวียนกันไปตามถนนสายต่างๆ    แผดเสียงร้องเพลงเชียร์กันไปตลอดทาง    พอรถสวนกันระหว่างสีชมพูกับเหลืองแดงก็วี้ดบู้มเข้าใส่กัน     ชาวบ้านร้านถิ่นก็มองกันหน้าตาตื่นเต้น     รถราที่สวนทางไปก็มีคนโบกมือให้  ไม่มีใครรังเกียจ   อาจเป็นเพราะสมัยนั้นกรุงเทพรถยังไม่ติดเท่าไหร่   มหาวิทยาลัยก็ยังมีน้อยแห่ง  ใครเข้าเรียนได้ชาวบ้านก็มองเป็นเทพระดับย่อยๆอยู่แล้ว  ทำอะไรก็ไม่น่าเกลียด  หรือน่าเกลียดชาวบ้านก็ไม่กล้าว่า       ถ้าเป็นสมัยนี้คงโดนก่นด่ากันตั้งแต่ต้นทาง หรืออาจจะมีขวดน้ำขวดเบียร์ลอยมากระทบ

  บอลประเพณีสมัยนั้นจุดสนใจมีตั้งแต่เริ่มเปิดงาน     ส่วนการแข่งลงสนามเมื่อปิดท้ายรายการ ก็ยังได้รับความสนใจมากอยู่ดี  แต่ความตื่นเต้นเฮฮาไปอยู่ตั้งแต่ขบวนนิสิตนักศึกษาเคลื่อนเข้ามาในสนาม      ความเท่ที่สุดสมัยนั้นคือขบวนล้อการเมือง ยกป้ายถ้อยคำเสียดสีเจ็บๆคันๆ  โดยต้องระวังไม่ให้ก้าวร้าวมากไป    ไม่งั้นคนต้นคิดจะต้องออกจากมหาวิทยาลัยกันง่ายๆ    รองลงมาก็ล้อเลียนสังคม ยกเอาเหตุการณ์สดๆร้อนๆมาล้อกัน  แค่นั้นก็เท่เป็นที่เฮฮาถูกใจของคนดูมากแล้ว      ถ่ายทอดทีวีให้คนดูทางบ้านตื่นเต้นไปด้วย
  จากนั้นก็คือดรัมเมเยอร์เดินนำขบวนนิสิตนักศึกษาแต่ละคณะเข้ามา  มีดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งไม้สอง     ส่วนเชียร์ลีดเดอร์อยู่ริมสนาม หน้าอัฒจันทร์  ไม่ได้เป็นจุดเด่นอย่างสมัยหลังๆนี้
  คุยคนเดียวชักเบื่อ  ขอหยุดแค่นี้ก่อนค่ะ

ขอบพระคุณทุก ๆ ท่านมาก ๆ ครับ กระทู้วิ่งไวมาก ๆ

ที่ผมถามเพราะเนื่องจากว่า เห็นน้อง ๆ เขาซ้อมเป็นลีดกัน มีตะโกนพร้อมทำท่าลีดแล้วสงสารจริง ๆ เพราะเวลางานจริง ก็ไม่น่าจะตะโกนให้ใครได้ยินอยู่แล้ว แต่ก็อย่างว่าครับ เขาซ้อมกันแบบนั้นก็ว่ากันไปครับ

เอาคลิปมาประกอบค่ะ

http://www.youtube.com/watch?v=hCFhnhz00mE

ผู้อัญเชิญพระเกี้ยวก็ถือเป็นหน้าตาของงานฟุตบอลประเพณีเช่นกัน

กว่าจะได้รับหน้าที่สำคัญ

http://www.youtube.com/watch?v=AlZK4Z2GLCk

ณฐพร เตมีรักษ์ "น้องแต้ว-เจ้าสร้อยฟ้า" รุ่นน้องคุณนวรัตน ผู้อัญเชิญพระเกี้ยวในงานฟุตบอลประเพณีจุฬา-ธรรมศาสตร์ ครั้งที่ ๖๖

(http://ptcdn.info/emoticons/smiley/อมยิ้ม04.png)

ก่อนจะเป็นผู้อันเชิญพระเกี้ยว พี่แต้วเป็นครัมเมเจอร์งานฟุตบอลฯมาก่อนแล้วค่ะ

อันที่จริง สมัยนี้งานบอลจุดสนใจของคนส่วนใหญ่มักจะอยู่ที่การคัดเลือกผู้อันเชิญพระเกี้ยว เชียร์หลีดเดอร์ และดรัมเมเจอร์ มากกว่าค่ะ กีฬาฟุตบอลเองกลับเหมือนกลายเป็นกิจกรรมรอง

ถ้ากิจกรรมที่กล่าวมาข้างต้นทั้งหมดเป็นจุดสนใจ ก่อนวันงาน ละก็

วันงานจริง ส่วนใหญ่จะมองไปที่ การแปรอักษรบนอัฒจันทร์ การชมขบวนล้อฯ การเชียร์ฟุตบอล มากกว่าค่ะ เพราะในสนามเสียงดังมาก พวกเชียร์หลีดเดอร์ก็ตัวเล็กนิดเดียว มองไม่เห็นหน้าด้วยซ้ำ

เข้าเฟซกลุ่มเพื่อนรุ่นเดียวกัน  ไปขอรูปสมัยบอลประเพณีปี 09 มาให้ลูกๆหลานๆในเว็บเรือนไทยได้ชม
ไม่ต้องถามว่าเทาชมพูอยู่ไหน    ตัดออกไปเรียบร้อยแล้วค่ะ

รูปแรกคือดรัมเมเยอร์สมัยนั้น  เป็นชุดคล้ายๆบัลเล่ต์ฟูฟ่องแบบขนนกกระจอก  ชื่อว่า Bird of Paradise   สีขาวกับชมพู
คนออกแบบคือ "พี่แหม่ม" ดร.สุรพล วิรุฬรักษ์   รุ่นพี่ถาปัด  ซึ่งท่านนวรัตน์ดอทซีรู้จักดี    ทุกวันนี้เจอกันก็ยังเข้าไปทักทายขอถ่ายรูปด้วย  เพราะพี่แหม่มยังมีไฟในการดีไซน์เครื่องแต่งกาย   บางงานเดินเข้าไปนี่ ทั้งชุดทั้งมาด เป็นพระยาสุรพลเข้ามาในงานเลยเชียว

สาวอักษรที่เป็นดรัมเมเยอร์ ทุกวันนี้ก็ยังเจอกันอยู่ในงานมีตติ้งบ้าง นัดกินข้าวกันบ้าง   ทุกคนยังสวย และรักษาหุ่นไว้ได้เหมือนเดิม
คนแรกที่นำมาโชว์ คือ "ครูแอ๋ว" อรชุมา (สูตะบุตร) ยุทธวงศ์    ในวงการละครเวทีและทีวีรู้จักดีในนามครูแอ๋ว   เธอเปิดสตูดิโอเป็นติวเตอร์ละคร ให้ดาราดังๆเกือบทุกคน  ล่าสุด บท "ป้าแย้ม" ที่ส่งให้รัดเกล้า อามระดิษดังระเบิดจนถนนกรุงเทพว่างวายจากคนในตอนสองทุ่มครึ่ง ก็เป็นฝีมือติวของครูแอ๋ว
เธอสมรสกับดร.ยงยุทธ ยุทธวงศ์ รองนายกรัฐมนตรีในรัฐบาลปัจจุบัน

รูปแห่งความหลัง

ปีนั้น รุ่นพี่ดีไซน์ให้พวกเราสวมเสื้อกระโปรงแสค สีเทาเป็นผ้าหนาเหมือนผ้าดิบ    มีหมวก ผ้าพันคอ และถุงมือ รุงรังมาก    เก็บข้อข้องใจไว้เกือบครึ่งศตวรรษ  ว่าเขาคิดยังไงถึงดีไซน์มาให้น้องๆเดินกลางแดด     เพิ่งรู้จากเพื่อนที่เข้าเฟซมาตอบว่า ได้แรงบันดาลใจมาจากหนัง Dr.Zhivago   ที่ดังระเบิดในตอนนั้น
โอ้ พระเจ้าจอร์จ     นึกว่าอากาศเมืองไทยเหมือนรัสเซีย!
นึกอีกที อากาศในกรุงเทพตอนนั้นคงไม่ร้อนมากเท่าตอนนี้  ไม่งั้นคงมีน้องใหม่เป็นลมคาสนามกีฬากันบ้าง

ดูชุดดรัมเมเยอร์แล้ว   เทียบกับชุดดรัมสีชมพูในรูปที่คุณปิ่นเอามาให้ดู      ฝีมือพี่แหม่มดีไซน์ เปรี้ยวกว่าเยอะเลย

ชุดจากดร.ชิวาโก เดินในสนามกีฬาตอนบ่าย

ดรัมเมเยอร์ คนนี้ ทุกวันนี้ยังนุ่งมินิสเกิ๊ตอยู่เลย  เพราะหุ่นไม่เปลี่ยน   
นุ่งไปรับหลานที่ร.ร.ได้สบาย

ชุดดรัมเมเยอร์เก๋ไก๋มากค่ะ สมัยนั้นคนได้แต่งตัวสวยๆ ใส่กระโปรงสั้นคงป๊อบปูล่าร์มากแน่ๆเลย

เพื่อนคนนี้คือนางนพมาศของคณะ    ต่อมาในงานบอลประเพณี ได้นั่งเสลี่ยงเข้าขบวนไปด้วย

ตอนนี้คุณประกอบคงรู้แล้วว่าวิชาที่เอ่ยถึง ไม่ใช่วิชาที่ซายาเพ็ญท่านเรียนมาในคณะสัตวแพทยศาสตร์เลยสักวิชาเดียว

คนแบกเสลี่ยงและทำเสลี่ยมคือ คณะวิศวกรรมศาสตร์

อักษรศาสตร์น่าจะช่วยจัดดอกไม้บนเสลี่ยงนะคะ

ไม่ทราบว่าอดีตแบ่งหน้าที่กันอย่างไรบ้าง

อยากจะเผยความลับว่า รองเท้าพวกนกสวรรค์นั่น พี่แหม่มเอามาให้น้องใหม่ถาปัดปีนั้นติดขนให้ พวกเราก็ติดไปบ่นไป ไม่ได้บ่นพี่แหม่มนะ แต่บ่นเจ้าของรองเท้าผ้าใบสีขาวที่บางคนเอาของใหม่มาให้ทำ บางคนเอาของใช้แล้ว จะซักซะก่อนก็ไม่ได้ เพื่อนผมคนหนึ่งจับสลากได้คู่ที่้เหม็นที่สุด ติดไปบ่นไปจนคนอื่นอดหัวเราะไม่ได้

แล้วเราก็ตามไปดูหน้าเจ้าของรองเท้ากัน อิ อิ

การจัดแบ่งงานคงจะตกลงกันแต่แรกแล้ว ว่าคณะไหนมีชายมากสุด ก็รับด้านแรงงาน เช่นแบกเสลี่ยง
ส่วนดอกบัวบนเสลี่ยงไม่แน่ใจว่าฝีมืออักษร หรือถาปัดค่ะ

เรื่องติดขนนก  นกสวรรค์นางหนึ่งก็มาเล่าให้ฟังเหมือนกันว่า มีหนุ่มถาปัดมาคุกเข่าติดให้ราวกับเจ้าชายกับซินเดอเรลลา   แต่ไม่มีรายละเอียดต่อว่า เป็นคู่ที่ใช้แล้วและลืมซักหรือเปล่า
ได้ไปเห็นหน้าบรรดานกสวรรค์ ก็น่าจะคุ้มกับแรงงานติดขนนกนะคะ ท่านนวรัตน

หนึ่งในนกสวรรค์ เป็นดาวบัญชี  ปัจจุบันคือท่านผู้หญิงมณฑินี มงคลนาวิน   เสียดายไม่มีรูปมาให้ดูค่ะ สวยมากๆ
 
เล่าให้ฟังว่า ขบวนตั้งต้นที่จุฬา ออกเดินจากประตูถนนพญาไทไปตามถนน จนถึงสนามกีฬา   กลางแดด ไม่มีหมวกด้วย
ทำให้แน่ใจว่าสมัยนั้นกรุงเทพต้องร้อนและฝุ่นน้อยกว่าปัจจุบันสัก 50%   ไม่งั้นนกสวรรค์คงมีบ้างที่ปีกหักร่อนลงกับพื้น  ก่อนถึงสนามศุภฯ

ผมอยู่ในฝ่ายแรงงานทำดอกบัวติดเสลี่ยงครับ ค่อยยังชั่ว

วันจริงพวกนกมาแต่งตัวติดขนที่คณะสถาปัตย์ มีรุ่นพี่ผู้หญิงเป็นการ์ดป้องกันจากหลายคณะ หลายชั้น พวกผู้ชายได้แต่เฝ้ารอยลโฉมอยู่นอกห้อง
ไม่แน่ใจว่า ที่บอกหนุ่มถาปัดไปนั่งคุกเข่าติดให้นี่ ยังนึกไม่ออกว่าใครจะหลุดเข้าไปได้อย่างไร ผมไม่ทราบเหมือนกัน

    ดูตามรูปการณ์     พี่ผู้หญิงที่เป็นกำแพงเจ็ดชั้น จะต้องยอมเปิดประตู(บานเล็กๆ) ให้หนุ่มถาปัดไปติดขนนกให้เหล่าวิหคสวรรค์แน่ๆ   ถ้าไม่ใช้เด็กปีหนึ่งถาปัด จะให้ใครทำ     จะให้พี่สาวลงไปคุกเข่าติดขนนกให้เกือกน้องๆ ก็ไม่เหมาะ  อาจติดผิดติดถูกอีกต่างหาก เพราะไม่ถนัดสาขาดีไซน์
   ก็ต้องบรรดาศิษย์สุรพลนั่นแหละ  ต้องทำ 
   แต่อาจจะคัดคนแล้วว่าต้องเลือกชนิดหน้าตาซื่อๆ เนิร์ดๆ  ไม่มีพิษมีภัย   ตั้งอกตั้งใจทำงาน  เสร็จก็รีบผลุนผลันกลับออกประตูไป     หล่อนักก็ไม่ดีเดี๋ยววอกแวกกันทั้งคนติดคนถูกติด    หน้าตาฉลาดนักก็ไม่ดี   เดี๋ยวเล่นไม้โน้นไม้นี้ให้พี่ๆผู้หญิงตามไม่ทัน ฯลฯ
   สรุปแล้ว บางคนไม่ผ่านสเป๊ค  เลยไม่รู้ว่าเพื่อนๆผ่านเข้าไปได้ยังไงน่ะซีคะ
   

ถูกเป๊ะเลยครับ

 :Dเป็นเรื่องน่ารู้สนุกสนาน น่าอ่าน น่าติดตามสำหรับผู้ศึกษานอกรั้ว
      ทั้งสองอาณาจักรค่ะ เหมือนอ่านเรื่องสั้นขนาดยาวเลยเจียว :D

งานบอลครั้งหน้า นัดไปดูด้วยกันไหมครับ  :D

อย่าลืมชวนนะคะ :-X

งานบอลจุฬาฯ-ธรรมศาสตร์ โดยปกติจัดขึ้นช่วงเดือน มกราคม หรือ กุมภาพันธ์ ของทุกปีค่ะ สามารถหาซื้อเสื้องานบอลจุฬาฯได้ที่ศูนย์หนังสือจุฬาฯสาขาสยามค่ะ ผู้สูงอายุระวังเป็นลมค่ะ แดดแรงและคนเยอะมาก ;D

                               8)เฮ้ออ....เขาเตือนมาแล้ว....สว.นะจ๊ะ 8)

สว. (นิสิตเก่าสูงวัย) จากคณะต่าง ๆ เดินพาเหรดในงานฟุตบอลฯ ครั้งที่ผ่านมา  ;D

ปีที่แล้วไม่ได้ไปค่ะ เพื่อนคนไหนๆก็ไม่ว่าง  :'(

 :-X :-X :-X :-X





กระทู้นี้
เด็กท่าพระจันทร์แบบผม ได้แต่นั่งมองอยู่เงียบๆ ณ หลังห้อง

สงสารเด็กท่าพระจันทร์
จะเพิ่มเชียร์ลีดท่าพระจันทร์ ก็คงไม่มีใครขัดข้องนะคะ

กราบสวัสดี ท่านอาจารย์เทาชมพู และคุณเพ็ญชมพู ติดตามทั้งสองท่านในหลายๆกระทู้มานานมากครับ จนมาสมัครสมาชิกในวันนี้ คงมีโอกาสได้แบ่งปันขอความรู้จากทั้งสองท่านอีกมากโขเลยครับ เข้าสู่หัวข้อกระทู้นะครับ
1. ของทางฝั่งท่าพระจันทร์อย่างผม ซึ่งอายุยังไม่มากเท่าไหร่ เคยเห็นผู้อัญเชิญธรรมจักรเพียงพระองค์เดียวคือ พระเจ้าหลานเธอพระองค์เจ้าพัชรกิติยาภา เมื่อครั้งงานฟุตบอลประเพณีครั้งที่ 54 (ม.ค. 2541) ซึ่งผมใคร่ขอถามเกร็ดประวัติศาสตร์จากอาจารย์ทั้งสองท่านว่า ในสมัยที่อาจารย์เป็นนิสิตนั้น เคยเห็นธรรมจักรมีผู้อัญเชิญหรือไม่ครับ แล้วถ้ามียกเลิกไปเมื่อใด เคยได้ยินแต่คำบอกเล่าแต่ไม่เคยเห็นภาพว่า คุณชวน หลีกภัยก็เคยเป็นผู้อัญเชิญครับ
2. ฝั่งธรรมศาสตร์ของเราเกร็ดประวัติศาสตร์ในงานฟุตบอลประเพณี ตอนสมัยผมเรียนแทบจะให้ความสำคัญเรื่องแปรอักษรกันเป็นส่วนใหญ่ว่าฝั่งไหนจะเต็มก่อนหลังกว่ากัน ซึ่งตั้งแต่งานฟุตบอลประเพณีครั้งที่ 58 เป็นต้นมา ธรรมศาสตร์เต็มก่อนจุฬาเพียง 3 ครั้งคือ ครั้งที่ 58, 62 และ 70 เลยอยากทราบบรรยากาศของงานบอลประเพณีในยุคนั้นเขาแข่งเรื่องแสตนด์แปรอักษรไหมครับ ว่าที่ใดจะเต็มก่อนเต็มหลังเหมือนสมัยนี้ (สมัยก่อนธรรมศาสตร์อยู่ท่าพระจันทร์ ไม่น่าจะรวมพลยากเท่าสมัยนี้)
กราบขอบพระคุณอาจารย์เทาชมพู และคุณเพ็ญชมพูล่วงหน้าสำหรับคำตอบมา ณ โอกาสนี้ครับ

สองชมพูที่คุณถาม  อยู่ฝั่งสามย่านทั้งคู่ค่ะ   
ดิฉันไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับท่าพระจันทร์    จำอะไรไม่ได้มากนัก  จะพยายามตอบเท่าที่นึกออก
1  จำได้ว่าปีที่เข้าจุฬา   ธรรมศาสตร์มีการอัญเชิญธรรมจักรแบบเดียวกับจุฬาเชิญพระเกี้ยว     คนเชิญเป็นนักศึกษาหญิง จำไม่ได้ว่ามีชายหรือเปล่า   แต่ผู้ออกหน้าออกตาในกีฬามหาวิทยาลัยในยุคนั้น ล้วนแต่คนสวย
ทั้งจุฬาทั้งธรรมศาสตร์ สวยเด่นทั้งสองฝ่าย
ตลอด 4 ปีก็มีอัญเชิญธรรมจักร สม่ำเสมอ   หายไปเมื่อใดไม่ทราบ  อาจจะยุค 14 ตุลา 16 ละมัง   ต้องรอชาวมธ.มาเล่าความหลังให้ฟังดีกว่านะคะ

2  เรื่องแปรอักษร  ถาปัดเป็นคณะผูกขาดเรื่องจัดทำ เพราะจุฬายุคดิฉัน คณะที่มีหัวทางศิลปะและออกแบบที่สุดก็ถาปัดนี่แหละ ยังไม่มีศิลปกรรมฯ
ต้องรอคุณ NAVARAT.C   ตอนนี้หมดภาระเรื่องเจ้าบุญรอดแล้ว อาจจะแวะมาให้คำตอบได้ชัดเจนกว่าค่ะ

ในฐานะคนที่ต้องไปยกป้ายแปรอักษร   จำได้ว่าที่แข่งกันมากที่สุดก็คือข้อความโต้ตอบกันไปมาระหว่างสองสแตนด์  ว่าใครจะดักทางกันได้
อีกอย่างคือ แข่งกันเรื่องภาพสวยๆบนสแตนด์  ทั้งพระบรมฉายาลักษณ์ ทั้งภาพมหาวิทยาลัยและสัญลักษณ์ต่างๆ   ตอนพลิกป้ายให้รูปใหม่พลิกขึ้นมาเต็มอัฒจันทร์ เรียกเสียงฮือฮาจากคนดู เป็นไฮไลท์ของแปรอักษร
ทราบมาว่าเขาทำงานกันเป็นความลับสุดยอดในคณะถาปัด   กินนอนกันอยู่ในคณะไม่ได้กลับบ้านกลับช่องกัน

ฝั่งท่าพระจันทร์ก็เคยไปอยู่ เพื่อหัดร้องเพลงเชียร์ของธรรมศาสตร์ จำเพลงนี้ได้ "เรานักศึกษาธรรมศาสตร์ประกาศชื่อก้อง โห่ร้องอวยชัย....."

เรื่องที่คุณ "ลานตราชูท่าพระจันทร์" ปุจฉา ขอเชิญคุณ "หาญปิง" ศิษย์เก่าท่าพระจันทร์และศิษย์เก่าท่านอื่นมาวิสัชนา  ;D

กราบขอบพระคุณอาจารย์เทาชมพู และคุณเพ็ญชมพูที่ให้ความกรุณาตอบสมาชิกใหม่อย่างผมด้วยนะครับ จากคำตอบของอาจารย์เทาชมพูได้ความกระจ่างมาในเบื้องแรกแล้วว่าแต่เดิมชาวท่าพระจันทร์มีผู้อัญเชิญพระธรรมจักร มาช่วงหลังๆมานี้กลับเป็นตัวแทนจากทุกคณะร่วมกันแบกพระธรรมจักรโดยไม่มีผู้อัญเชิญแทน จะมีครั้งพระองค์ภาฯดังที่ได้กล่าวไปแล้ว ในครั้งนั้นก็เป็นความปลาบปลื้มอย่างมากแก่ชาวธรรมศาสตร์เป็นอันมากครับ แต่เรื่องแสตนด์ขออนุญาตนำคำของท่านสมัคร สุนทรเวช อดีตศิษย์เก่า ว่าฝังธรรมศาสตร์นี่ "ปากจัดมาก" ถ้อยคำที่จิกกัดแซวกันบนแสตนด์จากฝั่งท่าพระจันทร์น่าจะเผ็ดร้อนกว่ามาก จนมาครั้งหลัง ๆ ที่จุฬาฯได้ประธานเชียร์ที่แสบสันต์ไม่แพ้กัน ฝั่งจุฬาฯก็แปรอักษรโต้ตอบได้ทันทีควันทั้งยังแสบๆคันๆกว่าเสียอีก โดยส่วนตัวผมชอบนะแซวกันขำๆ หนักนิดเบาหน่อยซึ่งหารูปแบบในการแข่งขันอย่างอื่นในไทยคงมีน้อยครับ

http://www.manager.co.th/Campus/ViewNews.aspx?NewsID=9560000144844 (http://www.manager.co.th/Campus/ViewNews.aspx?NewsID=9560000144844)

ส่วนจะเป็นหนุ่มสาวนักศึกษาลูกแม่โดมคนไหนนั้น Life On Campus อยากให้ทุกคนมาอ่านประวัติและที่มาของตำแหน่งทูตกิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์แห่งมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์กันก่อนดีกว่า  ... ในอดีตผู้ที่ทำหน้าที่เป็นผู้นำในขบวนอัญเชิญธรรมจักร ถ้วยพระราชทาน ป้ายนามมหาวิทยาลัยวิชาธรรมศาสตร์และการเมือง และดรัมเมเยอร์ ได้มาจากการคัดเลือกเช่นเดียวกับการอัญเชิญพระเกี้ยวของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
จนกระทั่งหลังเหตุการณ์ 14 ตุลาในปี พ.ศ. 2516ประเพณีการคัดเลือกก็ได้งดไป เนื่องจากถูกมองว่าเป็นความฟุ่มเฟือยและเกิดเป็นที่มาของคำขวัญว่า"ธรรมจักรเป็นของชาวธรรมศาสตร์ทุกคน ทุกคนจึงมีสิทธิในการอัญเชิญได้" จึงคงไว้เพียงขบวนอัญเชิญธรรมจักรและรับสมัครทุกคนที่สนใจร่วมแบกเสลี่ยงอัญเชิญโดยไม่มีผู้แทน และปี พ.ศ. 2544สมาคมธรรมศาสตร์ในพระบรมราชูปถัมภ์ ได้ฟื้นฟูผู้นำในขบวนอัญเชิญธรรมจักรและดรัมเมเยอร์และทำหน้าที่ในการบำเพ็ญประโยชน์ ตลอดจนการรณรงค์และส่งเสริมให้นักศึกษาร่วมทำกิจกรรมเพื่อสังคมกันมากขึ้นกลับมา ในชื่อว่า “ทูตกิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์แห่งมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์”


ในยุคดิฉันเข้าเรียน    มหาวิทยาลัยถูกจำกัดสิทธิ์มิให้ยุ่งเกี่ยวหรือแม้แต่ออกความเห็นทางการเมือง    อธิการบดีคือจอมพลประภาส จารุเสถียร เป็นผู้กำหนดนโยบายว่านิสิตนักศึกษามีหน้าที่สนใจศึกษาหาความรู้    ไม่ใช่ไปยุ่งกับการบ้านการเมือง
กิจกรรมต่างๆของมหาวิทยาลัย จึงออกมาในรูปของความบันเทิงบ้าง สาระในการพัฒนาชนบท เช่นออกค่าย บ้าง    กีฬาประเพณีเป็นเรื่องของความบันเทิง    ขบวนแห่ทั้งสองมหาวิทยาลัยมีไว้โชว์ประชาชน  ให้ตื่นเต้นสนุกสนานไปด้วย     ผู้เชิญพระเกี้ยวจึงเป็นสาวงาม  เลือกจากผู้ชนะเลิศการประกวดนางนพมาศ ในงานลอยกระทงก่อนหน้าวันบอลประเพณี
ในปีที่เข้าอักษร จำไม่ได้ว่าใครอัญเชิญพระเกี้ยว  แต่จำได้ว่าปีต่อมา คุณอัมพร กีรติบุตร ผู้ชนะเลิศประกวดนางนพมาศ เป็นผู้อัญเชิญพระเกี้ยวค่ะ

อ่านคำตอบของท่านอาจารย์เทาชมพูแล้วเพลินมากเลยครับ ขอบพระคุณอาจารย์มากครับที่กรุณาชี้แนะและหาแหล่งอ้างอิงมาให้ ตามที่อาจารย์อ้างอิงขออนุญาตชี้แจงเพิ่มเติมมา ณ โอกาสนี้ครับ กล่าวคือ ทีบอกว่ามีการรื้อฟื้นผู้อัญเชิญพระธรรมจักรนั้น แท้จริงแล้วคณะผู้บำเพ็ญประโยชน์หาได้เป็นผู้อัญเชิญแต่อย่างใดครับ หากเป็นเพียงแต่เดินร่วมขบวนอยู่ในขบวนอัญเชิญพระธรรมจักรที่ถูกแบกโดยนักศึกษาเหมือนเดิม จนบัดเดี๋ยวนี้ครั้งล่าสุด ครั้งที่ 70 ธรรมจักรก็ยังไม่มีผู้อัญเชิญเลยครับ
ปล. ชอบอีกอย่างเวลาขบวนอัญเชิญพระเกี้ยวเข้าสนามจุฬาจะแปรอักษรภาพพระเกี้ยว. 1:20 ในแต่ละปีตามแต่การตีความหมายให้ลึกซึ้งสวยงามทุกปีครับ ชาวมธ.ลุกขึ้นตบมือตลอดครับ ผิดกับฝั่งมธ. แสนด์เต็มไม่ทันจะได้แปรภาพธรรมจักรสักครั้งเลยครับ (ในสมัยผมเรียนนะ ทศวรรษที่ 2540)

เอิ๊ย แต่สมัยผม (2535-38) ช่วงบ่ายสอง สแตนท์ฝั่งธรรมศาสตร์คนเต็มไป 70-80% แล้ว ฝั่งจุฬา เพึ่ง 40% ต้องเอาโทรโข่งไปตามกันใน MBK บ้าง สยามบ้าง อยู่ทุกปีหนะครับ   

ที่เป็นยังงั้น เพราะรัก(สถาบัน)แท้ แพ้ความร้อนค่ะ  :-[

งานฟุตบอลประเพณี จุฬา-ธรรมศาสตร์ เชื่อมความสัมพันธ์ระหว่าง ๒ สถาบัน ด้วยเพลงเชียร์กีฬา


ผู้ว่าฯ ชัชชาติ วิ่งเช้านี้ ร้องเพลงธรรมศาสตร์ ทั้งที่จบจุฬาฯ …

ช่วงหนึ่งขณะวิ่งผ่านมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ชัชชาติได้วิ่งไปพร้อมร้องเพลงของมหาวิทยาลัยไปด้วย

"เรานักศึกษาธรรมศาสตร์ประกาศชื่อก้อง..…."

https://youtu.be/3VhnDyhpp1U

แอดมินถาม ‘ชัชชาติ’ ทำไมร้องเพลงได้ อ.ไม่ได้จบธรรมศาสตร์ไม่ใช่เหรอ  ‘ชัชชาติ’ บอกว่า เมื่อก่อนเขาให้ร้องเพลงเวลาเชียร์กีฬาไง ก็เลยจำมา  

(ผู้ว่าฯ ชัชชาติ จบจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย)

สรยุทธ์ สุทัศนะจินดา (https://fb.watch/dHCZ3aDTsy/) รายงานข่าว

https://youtu.be/usiFJvU-LAs

เพลงเชียร์อาจสร้างความฮึกเหิม แต่หากเติมด้วยความรักความเข้าใจระหว่างกันและกัน อาจสร้างสรรค์ให้สังคมงามสมใจ ;D