พบในหนังสือวชิรณาณ เล่ม ๖ แผ่น ๗ วันพฤหัศบดีที่ ๖ เดือนพฤศจิกายน รัตนโกสินทร์ศก ๑๐๙ ราคาแผ่นละ ๓๒ อัฐ
แก้ปัญหาพยากรณ์บทที่ ๕ ตอนที่ ๒ ถามว่า “ คนขอทานมาขอจะควรให้หรือไม่ควรให้ ? ”
หาเช้ากินเย็นหาเย็นกินเช้า ” หรือ “ ตำเข้าสารกรอกหม้อ ” พอ ๆ ไปครั้ง ๑
คราว ๑ เช่นนี้ไม่น่าให้ต้องเอาไว้บำรุงกายเราก่อนจึ่งจะควร ยังไม่ควรไปบำรุงผู้อื่น
แม้ถ้าจะมีผู้กล่าวขึ้นว่า เมื่อตัวยังหนุ่มสาว แลร่างกายยังบริบูรณ ทำไมไม่ทำมาหากินไว้เผื่อ
เมื่อตนชราแลพิการเล่า ข้าพเจ้าขอแก้ต่อไปว่า ธรรมดาคนถ้ามีสติตริตรองรอบคอบเปนเช่นกันหมดแล้ว
เลข ๆ ทาษ ๆ ที่ต่ำช้าก็คงไม่มี คนยากจนก็จะไม่ มี คนโง่เง่าก็จะไม่มี คงเปนคนดี ๆ เสมอ ๆ
กันเสียหมด ที่ไหนจะต้องขอทานกินเล่า นี่การไม่เปนเช่นนั้นแลเห็นได้ว่าทุกข์ศุขยากจนกุศล อกุศล
เปนต้นนี้ต้องมีคู่กันทั้งสองอย่าง เปนทางที่จะแลเห็นอยู่
ที่มา
วชิรญาณ