เรือนไทย

ผมสังเกตว่ากระทู้ส่วนใหญ่ จะมีแต่ข้อมูลภาพสถานที่ในกรุงเทพ ไม่ค่อยมีภาพมาจากต่างจังหวัดนัก จึงตั้งกระทู้นี้ขึ้นเพื่อให้ชาวเรือนไทยในต่างจังหวัดได้แสดงภาพและข้อมูลในท้องถิ่นของตนเองบ้าง เพื่อให้ชาวเรือนไทยเชื้อสายกรุงเทพได้รู้เห็นสิ่งดีๆ มีคุณค่า ที่มีอยู่ทั่วประเทศ ที่ไม่มีโอกาสได้ทราบครับ

ขอเริ่มด้วยพระประธานในพระอุโบสถวัดอัมพวัน จังหวัดสิงห์บุรี ท่านใดที่เป็นลูกศิษย์หลวงพ่อจรัญ คงต้องรู้จักแน่นอน

ตอบรับคำชวนของคุณลุงไก่ด้วยความยินดี

ขอเชิญไปแค่ชานเมืองกรุงเทพนี่เอง  ไปไหว้พระร่วงโรจนฤทธิ์ ที่วัดพระปฐมเจดีย์ จังหวัดนครปฐม

พระร่วงโรจนฤทธิ์ เป็นพระพุทธรูปศิลปะสุโขทัย สูง 12 ศอก 4 นิ้ว   ปางห้ามญาติ ทำด้วยทองเหลืองหนัก 100 หาบ  ประทับยืนบนฐานโลหะทองเหลืองลายบัวคว่ำบัวหงาย
พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 6 เมื่อครั้งดำรงพระอิสริยยศเป็นสมเด็จพระบรมโอรสาธิราช สยามมกุฎราชกุมาร  เสด็จฯ ประพาสหัวเมืองฝ่ายเหนือ ในปีพ.ศ.2451 ได้ทอดพระเนตรพระพุทธรูปโบราณจำนวนมาก  มีพระพุทธรูปองค์หนึ่งที่เมืองศรีสัชนาลัย (สุโขทัย) กอปรด้วยพระลักษณะงามเป็นที่ต้องพระราชหฤทัย แต่ชำรุดมาก เหลืออยู่แต่พระเศียร พระหัตถ์และพระบาท
จึงโปรดเกล้าฯ ให้อัญเชิญลงมากรุงเทพฯ แล้วให้ช่างปั้นสถาปนาขึ้นมาบริบูรณ์เต็มพระองค์ และโปรดเกล้าฯ ให้จัดการพระราชพิธีเททองหล่อ เมื่อวันที่ 30 ธันวาคม 2456 ณ วัดพระเชตุพนวิมลมังคลาราม กรุงเทพฯ โดยมีผู้ออกแบบ คือกรมหลวงนเรศร์วรฤทธิ์ (พระองค์เจ้ากฤษฎาภินิหาร)

จากนั้นได้อัญเชิญมาสู่จังหวัดนครปฐม เมื่อเดือนกรกฎาคม พ.ศ.2457 ทางรถไฟ ประดิษฐาน ณ พระวิหารด้านทิศเหนือ องค์พระปฐมเจดีย์ วัดพระปฐมเจดีย์ราชวรมหาวิหาร จนถึงปัจจุบัน  ทรงถวายพระนามว่า "พระร่วงโรจนฤทธิ์ ศรีอินทราทิตย์ ธรรโมภาส มหาวชิราวุธราช ปูชนียบพิตร"

หลังจากรัชกาลที่ 6 เสด็จสวรรคต   ในพระราชพินัยกรรมระบุว่า ให้บรรจุพระอังคารของพระองค์ไว้ใต้ฐานพระร่วงฯ ที่องค์พระปฐมเจดีย์ ในวันที่ 31 สิงหาคม 2469 จึงได้ทำพิธีบรรจุพระบรมราชสรีรังคาร ณ ใต้ฐานพระร่วงโรจนฤทธิ์ ตามพระราชประสงค์

แถมรูปพระปฐมเจดีย์และถนนที่ตัดตรงไปที่องค์พระปฐมเจดีย์ให้ดูอีกภาพหนึ่ง    ไม่ทราบพ.ศ.   ใครเปรี้ยวปากอยากบอกก็เชิญได้ค่ะ

^
คาดว่าควรอยู่ในช่วงสมัยรัชกาลที่ ๖ ครับ

น่าจะถ่ายภาพจากด้านสถานีรถไฟนครปฐม ?

http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2008/09/K7002773/K7002773.html

วัดพระสมุทรเจดีย์ สมุทรปราการ ถ่ายภาพเมื่อปี ๒๕๐๕ จากทางด้านโรงเรียนนายเรือ ถนนสุขุมวิท

น่าจะเป็นด้านถนนเทศาค่ะ

ภาพนี้ต้นฉบับระบุว่าจังหวัดน่าน แต่ไม่ได้บอกว่าวัดอะไร เพราะเจ้าของภาพท่านเน้นเรื่องของรถจักรยาน

สถานที่ระบุในภาพแล้ว

พระพุทธรูปในวัดอีกแห่งที่ขอแนะนำ  อยู่ที่อ.สามพราน  ใกล้กรุงเทพแค่นี้เอง  คือหลวงพ่อวัดไร่ขิง

ตามตำนานเล่ากันมาว่ามีพระพุทธรูป 3 องค์ ลอยน้ำมา     แล้วขึ้นไปสถิตอยู่ตามวัดต่างๆ  องค์แรกคือหลวงพ่อโสธร  องค์ที่สองคือหลวงพ่อวัดไร่ขิง  องค์ที่สามคือหลวงพ่อวัดบ้านแหลม
แต่ตามประวัติ   หลวงพ่อวัดไร่ขิงเป็นพระพุทธรูปปางมารวิชัย ขนาดหน้าตักกว้าง ๔ ศอก ๒ นิ้วเศษ สูง ๔ ศอก ๑๖ นิ้วเศษ  ประดิษฐานอยู่บนฐานอยู่บนฐานชุกชี ๕ ชั้น    สมเด็จพระพุฒาจารย์ (พุก ป.ธ.๓) ชาวเมืองนครชัยศรี ผู้สร้างวัดไร่ขิงและวัดดอนหวาย ได้อัญเชิญพระพุทธรูปองค์นี้มาจากวัดศาลาปูน โดยนำล่องมาทางน้ำด้วยแพไม้ไผ่ อัญเชิญขึ้นประดิษฐานไว้ภายในอุโบสถ
ตรงกับวันขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๕ ซึ่งเป็นวันสงกรานต์พอดี   ขณะที่อัญเชิญองค์หลวงพ่อขึ้นจากแพ สู่ปะรำพิธี  เกิดฝนตกลงมาอย่างหนัก  ชาวบ้านจึงถือเป็นฤกษ์ดี ว่าเป็นพระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์ ทำให้เกิดความร่มเย็นเป็นสุข  

วัดไร่ขิงมีผู้คนไปกันมาก   มีงานฉลองใหญ่โตในแต่ละปี ผู้คนหลั่งไหลกันไปมากมายไม่น้อยกว่างานฉลององค์พระปฐมเจดีย์

น่าจะวัดพระธาตุช้างค้ำ นะคะ

ขอไปทางตะวันออก เข้ากราบนมัสการหลวงพ่อพระพุทธโสธร ที่เคารพอย่างสูง ไปไหว้ตั้งแต่โบสถ์หลังเก่า จนโบสถ์หลังใหม่ อย่าลืมแวะซื้อขนมใบจาก

ภาพพระพุทธโสธร ถ่ายไว้สมัยรัชกาลที่ ๗

กลับไปฝั่งเพชรบุรี เข้ากราบหลวงพ่อใหญ่วัดสุวรรณาราม ชมศิลปกรรมปูนปั้น จิตวิญญาณแห่งสมัยกรุงศรีอยุธยา ไหว้สมเด็จเจ้าแตงโม กราบพระใหญ่ ด้านหลังปีนบันไดขึ้นไปกราบพระ ๖ นิ้วเท้า และตามด้วยภาพจิตรกรรมฝาผนังอันงดงาม

พระอาจารย์จวน กุลเชฏโฐ ขณะนั่งวิปัสสนาบนหน้าผาภูผาทอก

วัดเจติยาคิรีวิหาร (วัดภูผาทอก) ตำบลนาแสง อำเภอศรีวิไล จังหวัดหนองคาย

มาเที่ยวทางเหนือบ้างนะครับ
พะเยา
วัดศรีโคมคำ ตั้งอยู่เลขที่ 692 ถ.พหลโยธิน หมู่ที่ 1 ต.เวียง อ.เมือง จ.พะเยา มีเนื้อที่ 74 ไร่ 8 ตารางวา "วัดศรีโคมคำ"เป็นชื่อทีใช้ ทางราชการแต่ชาวบ้านโดยทั่วไปยังคงเรียกตามชื่อเดิมว่า       วัดพระเจ้าตนหลวง หรือวัดทุ่งเอี้ยงเนื่องจาก มีพระพุทธรูปขนาดใหญ่ เป็นประธานของวัด สำหรับพระเจ้าตนหลวงองค์นี้ เป็นพระพุทธรูปสำริดปางมารวิชัยหน้าตักกว้าง 14x16 เมตร ปัจจุบันประดิษฐานเป็น พระประธานในวิหารหลวง สันนิษฐานว่าสร้างขึ้นราวปีพ.ศ. 2034 ในสมัยพระยาเมืองยี่ครองเมืองพะเยา (สมัยพระยอดเชียงราย กษัตริย์ลำดับที่ 13 แห่งราชวงค์มังรายของเชียงใหม่ ) ต่อมาในสมัยพระยาอุปราชเจ้าบุรีย์รัตน์ได้ทำการก่อสร้างพระวิหาร ,เสนาสนะต่างๆและลำดับต่อมาก็ได้ตั้งเป็น วัดขึ้นในสมัยของพระยาตู้ ครองเมืองพะเยา

จังหวัดแพร่
วัดพระธาตุช่อแฮ พระธาตุประจำปีเกิดปีขาลของชาวล้านนา อยู่ที่ตำบลช่อแฮ ห่างจากตัวเมืองแพร่ไปตามถนนช่อแฮ ประมาณ 9 กิโลเมตร (เส้นทางหลวงหมายเลข 1022) เป็นปูชนียสถานอันศักดิ์สิทธิ์คู่บ้านคู่เมืองแพร่ ตามตำนานกล่าวว่าสร้างขึ้นเมื่อ พ.ศ. 1879-1881 ในสมัยพระมหาธรรมราชาธิราช (ลิไท) โดยขุนลัวะอ้ายก๊อม พระธาตุช่อแฮเป็นเจดีย์ที่ประดิษฐานพระเกศาธาตุ และพระบรมสารีริกธาตุพระศอกซ้ายของพระพุทธเจ้า เป็นเจดีย์ทรงแปดเหลี่ยม ย่อมุมไม้สิบสอง ศิลปะเชียงแสน สูง 33 เมตร ฐานสี่เหลี่ยมกว้างด้านละ 11 เมตร สร้างด้วยอิฐโบกปูนหุ้มด้วยแผ่นทองเหลืองลงรักปิดทอง สำหรับชื่อพระธาตุช่อแฮนั้น บ้างว่าได้มาจากชื่อผ้าแพรชั้นดีซึ่งทอจากสิบสองปันนา และชาวบ้านนำมาผูกบูชาพระธาตุ บ้างก็ว่ามาจากผ้าแพรที่ขุนลัวะอ้ายก๊อมนำมาถวาย ทุกปีจะมีงานนมัสการพระธาตุในวันขึ้น 9 ค่ำ- ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 4 (ประมาณเดือนมีนาคม) ของทุกปี

จังหวัดน่าน
พระธาตุแช่แห้ง
วัดพระธาตุแช่แห้ง บ.หนองเต่า ต.ฝายแก้ว อ.เมือง จ.น่าน (พระเกศาธาตุ, พระบรมธาตุข้อมือเบื้องซ้าย)วัดพระธาตุแช่แห้ง เป็นปูชนียสถานที่สำคัญที่สุดของเมืองน่าน ตั้งอยู่ที่บ้านหนองเต่า หมู่ที่ ๓ ตำบลฝายแก้ว อำเภอเมือง
จังหวัดน่าน มีที่ดินตั้งวัดเนื้อที่ ๘๒ ไร่ ๓ งานกับอีกประมาณ ๗๐ ตารางวา และที่ธรณีสงฆ์จำนวน ๔ แปลง เนื้อที่ ๘ ไร่ ๒
งาน ๕๘ ตารางวา ต่อมาได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมาเมื่อ พ . ศ . ๒๑๐๓ โดยมีเขตวิสุงคามสีมากว้าง ๘ เมตร ยาว ๑๕
เมตร ปัจจุบันสังกัดคณะสงฆ์มหานิกาย

จังหวัดลำปาง
วัดพระธาตุลำปางหลวง เป็นวัดคู่บ้านคู่เมืองลำปางมาแต่โบราณ ตามตำนานกล่าวว่ามีมาตั้งแต่สมัยพระนางจามเทวี ในราวพุทธศตวรรษที่ 20 ตอนปลาย เป็นวัดไม้ที่สมบูรณ์ที่สุดแห่งหนึ่งของไทย งดงามด้วยสถาปัตยกรรมเก่าแก่มากมาย
พระธาตุลำปางหลวง เป็นพระธาตุประจำปีเกิดของคนปีฉลู ด้วยเริ่มสร้างในปีฉลูและเสร็จในปีฉลู เช่นกัน ฐานเป็นบัวลูกแก้ว ส่วนองค์เป็นทรงกลมแบบล้านนาภายนอก บุด้วยทองจังโก ยอดฉัตรทำด้วยทองคำ มีลายสลักดุนเป็นลวดลายประจำยามแบบต่างๆ ลักษณะเจดีย์แบบนี้ได้ส่งอิทธิพลให้พระธาตุหริภุญไชย และพระบรมธาตุจอมทอง ภายในองค์พระเจดีย์บรรจุพระเกศา และพระ อัฐิธาตุจากพระนลาฎข้างขวา พระศอด้านหน้าและด้านหลัง ที่รั้วทองเหลืองรอบองค์พระธาตุมีรูกระสุนปืนที่หนานทิพย์ช้างยิงท้าวมหายศปรากฏอยู่

จังหวัดลำพูน
วัดพระธาตุหริภุญไชยวรมหาวิหาร ตั้งอยู่ใจกลางเมืองลำพูน ห่างจากศาลากลางจังหวัดประมาณ 150 เมตร มีถนนล้อมรอบสี่ด้าน คือ ถนนอัฏฐารสทางทิศเหนือ ถนนชัยมงคลทางทิศใต้ ถนนรอบเมืองทาง ทิศตะวันออก และถนนอินทยงยศทางทิศตะวันตก สร้างขึ้นเมื่อ พ.ศ. 1651 ในรัชสมัยพระเจ้าอาทิตยราช ต่อมาได้รับการบูรณะต่อเติมมาเป็นลำดับ ภายในบริเวณวัดพระธาตุหริภุญไชย
พระบรมธาตุหริภุญไชย เป็นพระเกศบรมธาตุบรรจุในโกศทองคำ ประดิษฐานในพระเจดีย์ (ตั้งอยู่ หลังวิหารหลวง) เป็นเจดีย์แบบล้านนาไทยแท้ๆ ที่ลงตัวสวยงาม ประกอบด้วยฐานปัทม์ แบบฐานบัวลูกแก้ว ย่อเก็จ ต่อจากฐานบัวลูกแก้วเป็นฐานเขียงกลมสามชั้น ตั้งรับองค์ระฆังกลม บัลลังก์ย่อเหลี่ยม เจดีย์มีลักษณะ ใกล้เคียงกับพระธาตุดอยสุเทพที่จังหวัดเชียงใหม่ สูง 25 วา 2 ศอก ฐานกว้าง 12 วา 2 ศอก 1 คืบ มีสัตติ- บัญชร (รั้วเหล็กและทองเหลือง) 2 ชั้น สำเภาทองประดิษฐานอยู่ประจำรั้วชั้นนอกทั้งทิศเหนือ และทิศใต้ มีซุ้มกุมภัณฑ์ และฉัตรประจำสี่มุม และหอคอยประจำทุกด้านรวม 4 หอ บรรจุพระพุทธรูปนั่งทุกหอ นอกจากนี้ยังมีโคมประทีป และแท่นบูชาก่อประจำไว้เพื่อเป็นที่สักการะบูชาของพุทธศาสนิกชนทั่วไป
พระบรมธาตุนี้นับเป็นปูชนียสถานอันสำคัญยิ่งในล้านนาไทยมาตั้งแต่สมัยโบราณ ในวันเพ็ญ เดือน 6 จะมีงานนมัสการ และสรงน้ำพระธาตุทุกปี

จังหวัดเชียงใหม่
วัดพระธาตุดอยสุเทพราชวรวิหาร
ถนนศรีวิชัย ตำบลสุเทพ อำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่
องค์พระเจดีย์ซึ่งตั้งอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่ง มีชื่อว่า ดอยสุเทพ แต่เดิมเป็นที่อยู่อาศัยของฤาษี มีนามว่า สุเทวะ เป็นภาษาบาลี มีความหมายว่า เทพเจ้าที่ดี ซึ่งตรงกับความหมายของคำว่า สุเทพ นั่นเอง เพราะฉะนั้นจึงได้ ชื่อว่า ดอยสุเทพ ซึ่งมาจากชื่อของฤๅษี คือสุเทวะฤาษี ตามประวัติได้แจ้งว่า เมื่อต้นพุทธศตวรรษที่ 19 พระเจ้ากือนา ได้ทรงสร้างวัดพระธาตุดอยสุเทพราชวรวิหารไว้บนยอด เขาดอยสุเทพ โดยได้นำเอาพระบรมธาตุ ของพระพุทธเจ้า ที่พระมหาสวามี นำมาจากเมืองปางจา จังหวัดสุโขทัย บรรจุไว้ในองค์พระเจดีย์พระธาตุดอยสุเทพราชวรวิหาร นอกจากจะเป็นวัดที่มีความสำคัญมากแล้ว ยังเป็นพระอารามหลวง 1 ใน 4 ของจังหวัดเชียงใหม่อีกด้วย (พระอารามหลวงหมายถึง วัดที่อยู่ในความอุปถัมภ์ของพระเจาอยู่หัวฯ) ชาวเชียงใหม่เคารพนับถือพระธาตุดอยสุเทพราชวรวิหารมาก เสมือนหนึ่งเป็นวัดคู่บ้านคู่เมืองเชียงใหม่มาแต่โบราณกาล

จังหวัดแม่ฮ่องสอน
พระธาติดอยกองมู วัดพระธาตุดอยกองมู ตั้งอยู่บนดอยกองมูทางทิศตะวันตกของตัวเมืองแม่ฮ่องสอน เดินทางโดยแยกจากทางหลวงสาย 108 ตรงบริเวณอนุสาวรีย์พระยาสิงหนาทราชาขึ้นไปทางซ้ายมือ เป็นทางลาดยางขึ้นภูเขาไปอีกประมาณ 1.5 กิโลเมตร ก็จะถึงบริเวณวัด
วัดนี้เดิมมีชื่อเรียกว่า วัดปลายดอย เป็นปูชนียสถานคู่บ้านคู่เมืองที่สำคัญ ประกอบด้วยพระธาตุเจดีย์ที่สวยงาม 2 องค์ พระเจดีย์องค์ใหญ่สร้างโดย “จองต่องสู่” เมื่อ พ.ศ. 2403 เป็นที่บรรจุพระธาตุของพระโมคคัลลานะเถระ ซึ่งนำมาจากประเทศพม่า ส่วนพระธาตุเจดีย์องค์เล็กสร้างเมื่อ พ.ศ. 2417 โดย “พระยาสิงหนาทราชา” เจ้าเมืองแม่ฮ่องสอนคนแรก จากวัดพระธาตุดอยกองมูนี้สามารถมองเห็นภูมิประเทศและสภาพตัวเมืองแม่ฮ่องสอน ได้อย่างชัดเจนและสวยงามมาก วัดนี้มีงานเทศกาลประจำปีหลายงาน เช่น ในวันปีใหม่ วันสงกรานต์ โดยเฉพาะในวันออกพรรษาจะมีการตักบาตรดาวดึงส์ หรือตักบาตร เทโวด้วย

จังหวัดเชียงราย
พระธาตุดอยตุง ตั้งอยู่บริเวณ กม. ที่ 17.5 ของทางหลวงหมายเลข 1149 เป็นที่บรรจุพระรากขวัญเบื้องซ้าย (กระดูกไหปลาร้า) ของพระพุทธเจ้า นำมาจากมัธยมประเทศ นับเป็นครั้งแรกที่พระพุทธศาสนาลัทธิลังกาวงศ์ ได้มาประดิษฐานที่ล้านนาไทย เมื่อก่อสร้างพระสถูปบรรจุพระบรมสารีริกธาตุนี้ ได้ทำธงตะขาบ (ภาษาพื้นเมืองเรียกว่า ตุง) ใหญ่ยาวถึงพันวา ปักไว้บนยอดดอย ถ้าหากปลายธงปลิวไปไกลถึงเมืองไหน ก็จะกำหนดเป็นฐานพระสถูป เหตุนี้ดอยซึ่งเป็นที่ประดิษฐานปฐมเจดีย์แห่งล้านนาไทย จึงปรากฏนามว่า ดอยตุง
พระธาตุดอยตุงเป็นปูชนียสถานที่สำคัญ เมื่อถึงเทศกาลนมัสการพระธาตุดอยตุงในวันเพ็ญเดือน 3 จะมีพุทธศาสนิกชนทั้งชาวไทยและเพื่อนบ้านจากประเทศใกล้เคียง เช่น ชาวเชียงตุงในรัฐฉาน ประเทศสหภาพพม่า ชาวหลวงพระบาง เวียงจันทน์ เดินทางเข้ามานมัสการทุกปี พระธาตุดอยตุงถือเป็นพระธาตุประจำปีเกิดของคนเกิดปีกุน ที่นิยมมาสักการะเพื่อความเป็นสิริมงคล
พระบรมธาตุดอยตุง พระธาตุประจำผู้เกิดปีกุญ (กุน) พระบรมธาตุดอยตุง เป็นปูชนียสถานที่สำคัญที่สุดของเชียงราย ประดิษฐานอยู่บนยอดดอยตุง ตั้งอยู่ในวัดพระธาตุดอยตุง ต.ห้วยไคร้ อ.แม่ฟ้าหลวง จ.เชียงราย มีถนนแยกจากบ้านห้วยไคร้ขึ้นไปจนถึงองค์พระบรมธาตุ องค์พระบรมธาตุเจดีย์ มีอยู่ 2 องค์ โดยมีเรื่องเล่าว่าได้มีการนำพระบรมธาตุมาบรรจุที่ดอยตุงถึง 3 ครั้ง แต่ละครั้งก็จะมีการก่อเจดีย์ขึ้นด้วย แต่มีเพียง 2 องค์เท่านั้นที่ได้รับการบูรณะและอยู่มาจนถึงปัจจุบัน ซึ่งพระเจดีย์ทั้ง 2 องค์นี้เป็นที่ประดิษฐานของพระบรมธาตุส่วนไหปลาร้า และพระธาตุย่อย องค์พระธาตุบรมธาตุเจดีย์ อยู่สูงจากระดับน้ำทะเล ประมาณ 2000 เมตร

ขอขัดจังหวะคุณวีระสักภาพนะครับ

วัดถ้าเขาขุนพนม จังหวัดนครศรีรรมราช สถานที่ที่เชื่อกันว่าเป็นวัดที่พระเจ้าตากสินเสด็จมาประทับหลังจากสละราชสมบัติแล้ว หลังเหตุการณ์จลาจลที่กรุงธนบุรี

ถ้าไปสุพรรณบุรี  เชิญไปนมัสการ พระพุทธรูปวัดป่าเลย์ไลย   ที่เณรแก้วเคยบวช เมื่อพบนางพิม   ในวัดมีภาพจากวรรณคดีขุนช้างขุนแผนด้วยค่ะ

เข้ามากราบพระธาตุดอยตุง คุณ werachaisubhong ครับ องค์พระธาตุดอยตุงตอนนี้ได้รับการบูรณะใหม่แล้ว โดยย้อนยุคไปสู่รูปแบบดั้งเดิมครับ

ภาพชัดๆของวัดเสสนารามครับ ลุงไก่

ลำพูน เจ๊า...พาเปิ้ลมาไหว้พระ ดินแดนธรรมล้านนาเจ๊า พระธาตุหริภุญไชย

แม่นแล้วครับ

วัดมงคลบพิตร  กรุงเก่า

วัดพระบรมธาตุ  อ.บ้านตาก  ไหว้หลวงพ่อทันใจ

วัดพนัญเชิง เป็นวัดเก่าแก่สร้างก่อนการสถาปนากรุงศรีอยุธยา  ไม่ปรากฏหลักฐานแน่ชัดว่าใครเป็นผู้สร้าง ตามหนังสือพงศาวดารเหนือกล่าวว่า พระเจ้าสายน้ำผึ้งเป็นผู้สร้าง และพระราชทานนามว่า วัดเจ้าพระนางเชิง  พระราชพงศาวดารกรุงเก่า ฉบับหลวงประเสริฐอักษรนิติ์กล่าวไว้ว่า ได้สถาปนาพระพุทธรูปพุทธเจ้าพแนงเชิง เมื่อปี พ.ศ. 1867 ซึ่งก่อนพระเจ้าอู่ทองจะสถาปนากรุงศรีอยุธยาถึง 26 ปี
พระพุทธรูปปูนปั้นองค์นี้เป็นพระพุทธรูปใหญ่ที่สุดในพระนครศรีอยุธยา หน้าตักกว้าง 20 เมตรเศษ สูง 19 เมตร ปางมารวิชัย  คำว่า พแนงเชิง  หมายความว่า นั่งขัดสมาธิ

   ขออนุญาตเพิ่มเติม เจ้าแม่สร้อยดอกหมาก ศาลเจ้าข้างวิหารหลวงพ่อโต วัดพนัญเชิง

ไปไหว้พระหลวงพ่อโต วัดพนัญเชิง หรือ หลวงพ่อซำปอกง เมื่อปลายปีที่แล้ว ได้รับการบูรณะปิดทองใหม่ เงาวับ และนำพระอุณาโลมขึ้นติดไว้กลางพระนลาฏ อีกครั้งหลังจากไม่ได้ติดไว้กว่า ๑๐ ปี

ขอแถมให้ค่ะ
http://www.oknation.net/blog/print.php?id=557872

                        แพนงเชิง – พนัญเชิง – ไก่พะแนง

            ชื่อวัดพนัญเชิง ที่อยุธยานั้น   เสียงเลือนมาจากคำว่า “แพนงเชิง” ที่แปลว่า  “การนั่งขัดสมาธิ”

            ส่วนอาหารที่ทุกวันนี้เรียกว่า “แกงพะแนง” นั้น   แปรเปลี่ยนมาจาก “ไก่พะแนง”  ซึ่งไม่ใช่แกง   แต่เป็นการย่าง

            ทั้งหมดนี้  พลตรี ม.ร.ว คึกฤทธิ์ ปราโมช เขียนไว้ใน “สยามรัฐหน้า ๕” ฉบับวันที่ 1 กันยายน 2515

            เนื้อความส่วนหนึ่งมีดังนี้

            “ผมได้อ่านบทความเรื่องวัดเจ้าจอมมะยง  โดยคุณประพิน  วงษ์หงส์   ในหนังสือชาวกรุง ฉบับประจำเดือนกันยายนนี้  เล่าถึงเรื่องประวัติวัดพระนมมะยง  ซึ่งบัดนี้เรียกกันว่าวัดพนมยง  น่าอ่านน่ารู้มาก  แต่ไปสะดุดใจอยู่ในข้อเขียนตอนหนึ่งว่า

            “ส่วนวัดพระนมมะยงนั้น  กาลเวลาและการเรียกขานกันอย่างสะดวกปาก  ทำให้สำเนียงเพี้ยนไปเป็นวัดพนมยง
            เช่นเดียวกับวัดทุ่งวัวลำพอง  เป็นหัวลำโพง
            วัดพระนางเช็งหรือวัดพระนางเชิง  กลายเป็นวัดพนัญเชิง”

            ผมไปสะดุดใจเอาที่ชื่อวัดหลังนี้  ฟังดูคล้าย ๆ กับว่าชื่อวัดนี้มาจากชื่อเรียกว่าวัดพระนางเช็ง

            พระนางเช็งนั้น  ชื่อออกจะเป็นจีนอยู่  ผมไม่ทราบว่าเป็นผู้ใด  แต่คงจะเป็นคน ๆ เดียวกับนางสร้อยดอกหมาก  ลูกสาวพระเจ้ากรุงจีนซึ่งมีตำนานเล่ากันว่ามาเรือล่มที่หน้าวัดหรืออะไรทำนองนั้น

            รู้สึกว่าจะเป็นนิยายปรัมปราเต็มที

            พระเจ้ากรุงจีนในสมัยต้นกรุงศรีอยุธยานั้น  เป็นผู้มีอำนาจวาสนาเหลือล้น  ใคร ๆ ก็เกรงขาม  เหมือนกับประธานเมาเซตุงในสมัยนี้  คงจะไม่ปล่อยให้ลูกสาวลงเรือสำเภามาเมืองไทยง่าย ๆ

            หรือถึงจะมา  คนที่มาด้วยก็คงไม่ปล่อยให้สำเภาที่มีลูกสาวพระเจ้ากรุงจีนโดยสารมานั้นล่มลงง่าย ๆ

            ผมเข้าใจว่าชื่อวัดนั้น  คงจะมาจากนามของพระพุทธรูปองค์ใหญ่ซึ่งประดิษฐานอยู่ในวัด

            พระราชพงศาวดารกรุงศรีอยุธยาบอกไว้ชัดว่า  พระพุทธรูปองค์นี้มีนามว่า  “พระเจ้าแพนงเชิง” สร้างขึ้นเมื่อก่อนสร้างกรุงศรีอยุธยา  เป็นพระพุทธรูปที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทยองค์หนึ่ง  และยังบริบูรณ์งดงามดีอยู่จนถึงทุกวันนี้

            พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ 2493 ให้ความหมายของศัพท์ “แพนงเชิง” ไว้ว่า การนั่งขัดสมาธิ

            ผมออกจะเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งและเชื่อถือตามนั้น

            ทำไมจึงเรียกพระพุทธรูปองค์ใหญ่นั้นว่าพระเจ้าแพนงเชิง ？     

        ที่เรียกเช่นนั้นก็เพราะเหตุว่า  พระเจ้าแพนงเชิงเป็นพระพุทธรูปใหญ่องค์แรกในท่าขัดสมาธิ

            คนโบราณสมัยนั้นซึ่งผมก็ไม่ทราบว่าเป็นใคร  ได้สร้างพระพุทธรูปใหญ่ ๆ ไว้มาก  เช่น พระพุทธรูปองค์ใหญ่ที่วัดป่าเลไลยก์  จังหวัดสุพรรณบุรี  และพระพุทธรูปศิลาอีกหลายองค์ที่เมืองนครปฐม

            โปรดสังเกตว่าพระพุทธรูปที่กล่าวถึงนี้  เป็นพระนั่งห้อยพระบาททั้งสิ้น

            นอกจากนั้นการสร้างพระพุทธรูปใหญ่ก็มักจะนิยมสร้างเป็นพระพุทธรูปนอน  เช่นพระนอนจักรสีห์  พระนอนป่าโมกข์   ลงมาจนถึงพระนอนที่วัดพระเชตุพนในกรุงเทพ

            จะเป็นเพราะสะดวกกว่าในการก่อสร้าง  และเมื่อสร้างแล้วก็มั่นคงกว่าหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ

            แต่พระเจ้าแพนงเชิงนั้นเป็นพระพุทธรูปองค์ใหญ่ในท่านั่งขัดสมาธิองค์แรก  เก่ากว่าองค์อื่น ๆ ทั้งหมด

            เมื่อเป็นองค์แรกเช่นนี้  ก็ย่อมจะต้องตื่นเต้นขนานพระนามเอาไว้ว่าเจ้าแพนงเชิง  หรือพระเจ้านั่งขัดสมาธิ

            คำว่าแพนงเชิงนั้น  ถ้าจะแปลให้ชัดก็ต้องแยกศัพท์ออกเป็นสองคำ คือพะแนง คำหนึ่ง  และเชิงอีกคำหนึ่ง

            พะแนงแปลว่าขัด

            ส่วนเชิงแปลว่าเท้า

            แพนงเชิงจึงแปลว่าขัดเท้าเข้าด้วยกัน  คือนั่งสมาธินั่นเอง

            ไหน ๆ ก็พูดเรื่องคำนี้กันแล้ว  ก็จะต้องขอพูดต่อไปถึงไก่พะแนง

            พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน บอกไว้ว่าอย่างนี้

            พะแนง  น. แกงคั่วเป็ด หรือไก่ เป็นต้น  มีเนื้อชิ้นโต ๆ  น้ำแกงข้น

            ซึ่งผมไม่เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง

            ใครก็ตามที่เขียนคำอธิบายศัพท์นี้แล้วไปประวิสรรชนีย์ท้ายตัว พ.  ทำให้เกิดเป็นคำขึ้นอีกคำหนึ่งนั้น  ไม่เคยกินไก่พะแนงแบบดั้งเดิม

            คนไทยโบราณนั้นใช้ไก่ทั้งตัวทำเป็นไก่พะแนง  เอาน้ำพริกแกงซึ่งไม่ใช่แกงคั่ว  เพราะมีถั่วลิสงตำละเอียดปนอยู่ด้วย  ผสมกับหัวกะทิ  ทาไก่ทั้งในและนอกแล้วเอาขึ้นย่างไฟ  ระหว่างที่ย่างนั้นก็ใช้น้ำพริกผสมหัวกะทิคอยประพรมและทาไปจนกว่าไก่จะสุก

            ไก่ทั้งตัวนี้พับท่อนขาซึ่งอาจจะรวมทั้งเท้าไก่ด้วยเข้าไปไว้ในท้อง  แบบเดียวกับที่ฝรั่งย่างไก่

            คำว่าพะแนงในที่นี้จึงตรงกับคำว่าพะแนงในแพนงเชิงนั้นเอง

            แปลว่าพับขาหรือเอาขาขัดเข้าไว้ในท้อง

            ต่อมาการทำไก่พะแนงแบบนั้นอาจไม่สะดวกด้วยประการทั้งปวงเพราะต้องกินเวลานานมาก  จึงได้ยักย้ายเปลี่ยนมาเป็นเป็ดหรือไก่สับชิ้นโต ๆ เอาลงผัดกับเครื่องแกงและกะทิในกระทะหรือหม้อ  กลายเป็นไก่พะแนงหรือเป็ดพะแนงอย่างที่รู้จักกันอยู่ในปัจจุบัน

            พะแนงเนื้อก็มีกินในทุกวันนี้  และเนื้อนั้นก็หั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ เช่นเดียวกับแกงเผ็ด  ผิดกันแต่เครื่องน้ำพริกเท่านั้น”

พระพุทธนิมิตวิชิตมารโมลี ศรีสรรเพชญ์บรมไตรโลกนาถ วัดหน้าพระเมรุ

เป็นพระพุทธรูปปางมารวิชัย ศิลปะแบบทรงเครื่องอย่างพระมหากษัตริย์ ซึ่งเป็นเอกลักษณ์พุทธศิลป์สมัยสมเด็จพระเจ้าปราสาททอง เดิมเป็นพระพุทธรูปอยู่เดิมแล้วได้ถูกแปลงโฉมใหม่ในรัชกาลดังกล่าว

พาไปกราบพระใส วัดโพธิ์ชัย จังหวัดหนองคาย

พระใส เป็นพระพุทธรูปศิลปะล้านช้าง ตามประวัติกล่าวย้อนไปถึงกบฏเจ้าอนุวงศ์ สมัยรัชกาลที่ ๓ ซึ่งโปรดเกล้าฯให้อัญเชิญ พระเสริม พระสุก พระใส ล่องข้ามแม่น้ำโขงมาฝั่งไทย แต่โชคไม่ดีพระสุกได้ตกน้ำจมหายไป เหลือแต่พระเสริม และพระใส และในสมัยรัชกาลที่ ๔ โปรดให้อัญเชิญพระทั้งสององค์เข้ากรุงเทพ ฯ แต่เกิดเกวียนไม่เคลื่อน พระใส จึงได้อยู่ยังทุกวันนี้ ส่วนพระเสริมได้อัญเชิญเข้ากรุงเทพฯ ประดิษฐานที่วัดปทุมวนาราม

ถ้าไปสมุทรสงคราม  ก็ควรไปนมัสการหลวงพ่อบ้านแหลม  วัดเพชรสมุทร

ตำนานเล่าว่าท่านเป็นพระพุทธรูปหนึ่งในสามองค์  ที่ลอยตามน้ำมาขึ้นที่วัดต่างๆ    แต่ตามประวัติเล่าว่าชาวประมงบ้านแหลม ออกไปล้อมอวนจับปลาที่ปากอ่าวแม่กลอง ได้พระพุทธรูปติดอวนขึ้นมา 2 องค์   องค์หนึ่งเป็นพระพุทธรูปยืนอุ้มบาตร แต่บาตรหายไปในทะเล  ภายหลังสมเด็จเจ้าฟ้ากรมพระยาภานุพันธุวงศ์วรเดชได้ถวายบาตรใหม่  เป็นบาตรแก้วสีน้ำเงิน   อีกองค์หนึ่งเป็นพระนั่งขัดสมาธิปางมารวิชัย   เป็นพระแกะสลักจากศิลา    ชาวบ้านแหลมได้แบ่งให้ญาติทางบางตะบูน  นำไปประดิษฐานไว้ที่วัดเขาตะเครา เรียกว่า “ หลวงพ่อวัดเขาตะเครา ” มาจนทุกวันนี้

หลวงพ่อบ้านแหลมเป็นพระพุทธรูปหล่อด้วยทองสัมฤทธิ์ ปางอุ้มบาตร ขนาดสูง 167 ซม. เป็นพระพุทธรูปสมัยกรุงศรีอยุธยา พระพักตร์งามมาก พระหัตถ์เป็นคนละชิ้นกับพาหา ถอดออกได้แบบพระพุทธรูปสมัยสุโขทัย

เรื่องการกำเนิดของพระผุดนั้น ไม่ปรากฏที่มาที่ไปชัดเจน แต่ในนิทานพื้นบ้าน ได้เล่าถึงกำเนิดของพระผุดเอาไว้ว่า มีเด็กคนหนึ่งนำควายไปผูกล่ามไว้กับหลัก พอกลับถึงบ้านเด็กและควายก็ตายโดยไม่ทราบสาเหตุ หลังจากนั้นพ่อเด็กก็ฝันว่า ลูกชายของตนได้นำควายไปผูกไว้ที่พระเกตุมาลาก่อนจะเสียชีวิต รุ่งขึ้นจึงไปดูจึงรู้ว่าเป็นพระพุทธรูป แต่ก็ขุดได้เพียงครึ่งองค์เท่านั้น ซึ่งในยุคที่พม่าบุกยกทัพเข้าตีเมืองถลาง ก็ได้พยายามที่จะขุดเอาพระผุด แต่พอขุดก็ไปเจอมดคันพิษและต่อแตนต่อย ทำให้ขุดไม่ได้

ครั้นต่อมามีพระธุดงค์มาปักกลดแถวนั้น เมื่อเห็นพระผุดจึงได้สร้างโบสถ์ขึ้นคลุมพระผุด พร้อมๆกับอันเชิญเป็นพระประธานของโบสถ์ และนี่อาจจะเป็นพระประธานหนึ่งเดียว ในโลกที่มีเพียงครึ่งองค์ก็ว่าได้ ในปัจจุบันพระผุดที่โบสถ์วัดพระทอง จะมีอยู่ด้วยกันสอง(ครึ่ง)องค์ คือ องค์ใหญ่ซึ่งสร้างขึ้นครอบองค์จริงที่ผุดขึ้นมาจากดินอีกที ส่วนองค์เล็กสร้างขึ้นบนฐานเอาไว้ให้คนทั่วไปปิดทอง

พระแก้วขาวหรือพระเสตังคมณีประดิษฐานเป็นศูนย์รวมจิตใจของชาวนครเชียงใหม่ ณ วัดเชียงมั่น

ในอดีตยังมีพระพุทธรูปหนึ่งที่ถือว่าศักดิ์สิทธิ์ยิ่งนัก ปัจจุบันถูกเก็บไว้ที่พิพิธภัณฑ์เชียงใหม่ พระองค์นี้คือ พระแสนแซว่

แม้ว่าพระแสนแซว่จะเหลือเพียงพระพักตร์เท่านั้น เป็นพระพุทธรูปเนื้อสำริด ศิลปะเชียงแสน มีพระวรกายใหญ่มาก ซึ่งชำรุดเหลือเพียงในภาพเท่านั้น
ในการก่อสร้างวัดเบญจมพิตร ทรงโปรดให้จัดหาพระพุทธรูปในหัวเมืองที่งดงาม และให้นำมารวบรวมไว้ที่พระระเบียงวัดเบญจมพิตร ซึ่งพระแสนแซว่
ก็ได้ถูกอัญเชิญมาเช่นกัน แต่เนื่องด้วยเหลือเพียงพระเศียร จึงมิอาจบูรณะและเข้ากลุ่มกับพระพุทธรูปอื่นๆไม่ได้

ความศักดิ์สิทธิ์ของพระแสนแซว่ปรากฎให้เห็นเมื่อท่านเลื่องลือในการให้หวย กข. อย่างแม่นยำ จนเป็นที่เลื่องลืออย่างมาก ทำให้เจ้ามือหวยต่างหาทางป้องกันมิให้ท่านใบ้หวย กข.
ได้อีกต่อไป จึงได้นำตะปูมาตอกสะกดไว้ที่ริมฝีปากขององค์พระ ทั้งบนและล่าง

และหลังจากนั้นเศียรพระแสนแซว่ก็ถูกอัญเชิญกลับไปยังเชียงใหม่ในเวลาต่อมา และคงอยู่เป็นมิ่งขวัญแก่เมืองเชียงใหม่จนบัดนี้

พระพุทธไสยาสน์วัดป่าโมก จ.อ่างทอง

พระมงคลบพิตร จ.พระนครศรีอยุธยา เป็นพระพุทธรูปปางมารวิชัย  ภายในองค์ก่ออิฐเป็นแกนแล้วบุด้วยทองสัมฤทธิ์ มีขนาดหน้าตักกว้าง 9.55 เมตร ส่วนสูงเฉพาะองค์พระไม่รวมฐานบัว12.45 เมตร   เป็นพระพุทธรูปหล่อขนาดใหญ่องค์เดียวในประเทศไทย สันนิษฐานกันว่า สร้างในสมัยกรุงศรีอยุธยาตอนต้นราวแผ่นดินสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ

วัดพระนั่งดิน อ.เชียงคำ จ.พะเยา
วัดพระนั่งดิน อยู่ที่บ้านพระนั่งดิน หมู่ที่ 7 ตำบลเวียง อำเภอเชียงคำ จังหวัดพะเยา เป็นวัดที่มีความสำคัญ เป็นที่เคารพศรัทธาของชาวเชียงคำและพื้นที่ใกล้เคียง และถือเป็นวัดคู่บ้านคู่เมืองอำเภอเชียงคำมาช้านาน ภายในอุโบสถมีการตกแต่งประดับประดาด้วยตุง ซึ่งเป็นเอกลักษณ์ ศิลปะของชาวเหนือ และเป็นที่ประดิษฐานองค์พระประธาน ซึ่งมีความแปลกแตกต่างจากพระพุทธรูปโดยทั่วไป ด้วยไม่มีฐานชุกชีรองรับ พระพุทธรูปจึงนั่งอยู่บนพื้น ชาวบ้านเคยสร้างฐานชุกชีและอัญเชิญองค์พระพุทธรูปขึ้นประดิษฐาน แต่ปรากฏว่ายกไม่ขึ้น จนถึงปัจจุบันนี้ จึง เรียกขานนามสืบต่อกันมาว่า พระนั่งดิน หรือพระเจ้านั่งดิน

‘หลวงพ่อผาเงา’
วัดพระธาตุผาเงา อ.เชียงแสน จ.เชียงราย

“วัดพระธาตุผาเงา” ตั้งอยู่บนฝั่งแม่น้ำโขงทางด้านทิศตะวันตก
ตรงข้ามกับประเทศลาว อยู่ในหมู่บ้านสบคำ ต.เวียง อ.เชียงแสน จ.เชียงราย
อยู่ทางทิศใต้ของตัวอำเภอเชียงแสนประมาณ ๓ กิโลเมตร
มีพื้นที่ทั้งหมด ๗๔๓ ไร่ พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นเนินเขาเล็กๆ
ทอดยาวลงมาตั้งแต่บ้านจำปี ผ่านบ้านดอยจัน และมาสิ้นสุดที่บ้านสบคำ

ชื่อของวัดแห่งนี้มาจากชื่อของ “พระธาตุผาเงา”
ที่ตั้งอยู่บนยอดหินก้อนใหญ่ คำว่าผาเงาคือ เงาของก้อนผา (ก้อนหิน)
ก้อนผาหรือหินก้อนนี้มีลักษณะสูงใหญ่คล้ายรูปทรงเจดีย์
และให้ร่มเงาได้ดีมาก ชาวบ้านจึงตั้งชื่อว่า “พระธาตุผาเงา”

ความจริงก่อนที่จะย้ายวัดมาที่นี่ เดิมมีชื่อว่า “วัดสบคำ” ตั้งอยู่บนฝั่งแม่น้ำโขง
ฝั่งน้ำได้พังทลายลง ทำให้บริเวณของวัดพังลงใต้น้ำโขงเกือบหมดวัด
คณะศรัทธาจึงได้ย้ายวัดไปอยู่ที่ใหม่บนเนินเขา ซึ่งไม่ไกลจากวัดเดิม

ในช่วงสมัยของอาณาจักรโยนก
วัดร้างแห่งนี้กำลังอยู่ในช่วงที่เจริญรุ่งเรืองสุดขีด
สันนิษฐานว่าอาจจะเป็นวัดที่สำคัญและประจำกรุงเก่าแห่งนี้
จะเห็นได้ว่า พระพุทธรูปหลวงพ่อผาเงาที่ขุดค้นพบแห่งนี้
ถูกสร้างและฝังอยู่ใต้พระพุทธรูปองค์ใหญ่ (พระประธาน)
ปิดบังซ่อนเร้นกลัวถูกโจรกรรมจากพวกนิยมสะสมของเก่า

แต่เดิมที่แห่งนี้เคยเป็นถ้ำ เรียกว่า ถ้ำผาเงา ปากถ้ำถูกปิดไว้นาน
ทำให้บริเวณแห่งนี้เป็นป่ารก เต็มไปด้วยซากโบราณวัตถุกระจัดกระจาย
ได้มีการค้นพบพระพุทธรูป “หลวงพ่อผาเงา”
เมื่อวันที่ ๑๗ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๑๙ เวลา ๑๔.๐๐ นาฬิกา
เมื่อคณะศรัทธาได้ปรับพื้นที่เรียบร้อยแล้ว ทุกคนต่างปีติยินดี
เมื่อได้พบว่าใต้ตอไม้หน้าฐานพระประธาน มีอิฐโบราณก่อเรียงไว้
เมื่อยกอิฐออก จึงได้พบพระพุทธรูปมีลักษณะสวยงามมาก

วัดร่องขุ่น เชียงราย
วัดร่องขุ่น (Wat Rong Khun) ออกแบบและก่อสร้างโดยอาจารย์เฉลิมชัย โฆษิตพิพัฒน์ ซึ่งปรารถนาจะสร้างวัดให้เหมือนเมืองสวรรค์ที่มนุษย์สัมผัสได้
อาจารย์เฉลิมชัย โฆษิตพิพัฒน์ได้รับแรงบันดาลใจในการสร้างวัดมาจาก 3 สิ่งต่อไปนี้คือ
    ชาติ : ด้วยความรักบ้านเมือง รักงานศิลป์ จึงหวังสร้างงานศิลปะที่ยิ่งใหญ่ไว้เป็นสมบัติของแผ่นดิน
    ศาสนา : ธรรมะได้เปลี่ยนชีวิตของอาจารย์เฉลิมชัยจากจิตที่ร้อนกลายเป็นเย็น จึงขออุทิศตนให้แก่พระพุทธศาสนา
    พระมหากษัตริย์ : จากการเข้าเฝ้าฯ ถวายงานพระองค์ท่านหลายครั้ง ทำให้อาจารย์เฉลิมชัยรักพระองค์ท่านมาก จากการพบเห็นพระอัจฉริยะภาพทางศิลปะและพระเมตตาของพระองค์ท่าน จนบังเกิดความตื้นตันและสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณ จึงปรารถนาที่จะสร้างงานพุทธศิลป์ถวายเป็นงานศิลปะประจำรัชกาลพระองค์ท่าน

พระประธานวัดภูมินทร์ จังหวัดน่าน เป็นพระพุทธรูปปางมารวิชัยขนาดใหญ่ 4 องค์     หันพระพักตร์ออกด้านประตูทั้งสี่ทิศ หันเบื้องพระปฤษฎางค์ชนกัน ประทับนั่งบนฐานชุกชี    ผู้ที่เข้าไปในพระอุโบสถ ไม่ว่าขึ้นบันไดไปทางทิศไหนจะพบพระพักตร์พระพุทธรูปทุกด้าน

ถ้าใครชอบหลวงพระบาง  ก็ควรจะไปดูศิลปะวัฒนธรรมในจังหวัดน่านของเราด้วย
วัดภูมินทร์ เป็นวัดงามมาก  ประตูโบสถ์ทั้งสี่ทิศเป็นไม้แกะสลักลวดลายงดงามแบบล้านนา  มีจิตรกรรมฝาผนัง แสดงถึงชีวิตและวัฒนธรรมของยุคสมัยที่ผ่านมา ตามพงศาวดารของเมืองน่าน
สร้างขึ้นเมื่อ พ.ศ. 2139 โดย พระเจ้าเจตบุตรพรหมมินทร์เจ้าผู้ครองนครน่าน ได้สร้างขึ้นหลังจากที่ครองนครน่านผ่านได้ 6 ปี     เดิมชื่อวัดพรหมมินทร์ ซึ่งเป็นชื่อของเจ้าเจตบุตรพรหมมินทร์ ผู้สร้างวัด      แต่ตอนหลังชื่อวัดได้เพี้ยนไปจากเดิมเป็น วัดภูมินทร์

พระพุทธชินราช ประดิษฐานอยู่ที่วัดพระศรีรัตนมหาธาตุวรมหาวิหาร จังหวัดพิษณุโลก สันนิษฐานว่าสร้างขึ้นในสมัยพระมหาธรรมราชาลิไท จัดเป็นพระพุทธรูปที่มีพุทธลักษณะงดงามที่สุดองค์หนึ่ง จนพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ทรงมีพระราชดำริให้ชลอมาประดิษฐาน ณ พระอุโบสถวัดเบญจมบพิตรดุสิตวนาราม แต่ทรงรับฟังคำทูลขอร้องของชาวพิษณุโลกว่าพระพุทธชินราชองค์นี้ เป็นพระคู่บ้านคู่เมือง จึงทรงหล่อพระพุทธชินราชจำลองขึ้นมาแทน

เป็นพระพุทธรูปศิลปะสมัยสุโขทัย  ปางมารวิชัย ด้านซ้ายและขวาขององค์พระมียักษ์ 2 ตน คอยปกปักรักษาองค์พระอยู่ อีกทั้งยังมีพระโมคคัลลานะและพระสารีบุตรเป็นอัครสาวกอยู่ด้วย นอกจากนี้แล้วยังมีซุ้มเรือนแก้วที่คาดว่าน่าจะสร้างในสมัยอยุธยา ลักษณะเป็นรูปตัวเหรา ถือเป็นศิลปะที่สวยงามมาก

พระพุทธชินสีห์ ที่วิหารด้านทิศเหนือ วิหารพระพุทธชินราช วัดพระศรีรัตนมหาธาตุฯ จังหวัดพิษณุโลก

คุณ punyum คงจะคลาดเคลื่อนในข้อมูลแล้วหละครับ หลวงพ่อแพ ท่านเป็นอดีตเจ้าอาวาสวัดพิกุลทอง และมรณภาพไปแล้ว น่าจะเป็นในภาพที่นำมาประกอบ

ส่วนพระเทพสิงหบุราจารย์ คือหลวงพ่อจรัญ ฐิตธมฺโม ท่านเป็นเจ้าอาวาสวัดอัมพวัน อำเภอพรหมบุรี จังหวัดสิงห์บุรี ครับ และยังอยู่ครับ ปัจจุบันท่านดำรงสมณศักดิ์ที่พระธรรมสิงหบุราจารย์เดือนสิงหาคมนี้ท่านจะอายุครบ ๘๔ ปีครับ

ลุงไก่ครับ  ผมกล่าวน้อยไปหน่อยครับ
เคยเป็นสมณศักดิ์ของหลวงพ่อแพ(เขมังกโร) วัดพิกุลทอง เจ้าคณะจังหวัดสิงห์บุรี มาก่อนครับ
ส่วนหลวงพ่อจรัญ วัดอัมพวัน ท่านได้สมณศักดิ์ชั้นเทพ หลังหลวงพ่อแพ มรณภาพแล้วและก็ชื่อเดียวกันครับ

ขอพาย้อนกลับไปชานเมืองกรุงเทพ   แค่พุทธมณฑลสาย 4 นี้เอง ที่ตำบลศาลายา อำเภอพุทธมณฑล จังหวัดนครปฐม

ไปนมัสการ "พระศรีศากยะทศพลญาณ ประธานพุทธมณฑลสุทรรศน์" พระพุทธรูปปางลีลาพระองค์ใหญ่ ประดิษฐานอยู่กลางแจ้ง
ตรงศูนย์กลางของพุทธมณฑล   สูง 2,500 กระเบียด (ประมาณ 15.875 เมตร) พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงพระราชทานนามว่า "พระศรีศากยะทศพลญาณประธานพุทธมณฑลสุทรรศน์"

รอบองค์พระประธานเป็นสถานที่จำลองของสังเวชนียสถาน 4 ตำบล คือ ตำบลอันเป็นที่ประสูติ ตรัสรู้ แสดงปฐมเทศนา และเสด็จดับขันธ์ปรินิพพาน นอกจากนี้ยังมีศาสนสถานที่สำคัญอื่น ๆ ได้แก่ พระวิหารพุทธมณฑล ตำหนักสมเด็จพระสังฆราช และที่พำนักสงฆ์อาคันตุกะ หอประชุมทางกิจการพระพุทธศาสนา ศาลาปฏิบัติกรรมฐาน พิพิธภัณฑ์ทางพุทธศาสนา หอสมุดพระพุทธศาสนา สวนไม้ดอกไม้ประดับต่าง ๆ และในปัจจุบันใช้เป็นสถานที่ประกอบพิธีในวันสำคัญทางศาสนา อาทิ วันวิสาขบูชา วันมาฆบูชา วันอาสาฬหบูชา

^
^
อาจารย์คงต้องเหนื่อยเพิ่มเพื่อเล่าเรื่องเพิ่มเติมแล้วหละครับว่า "พระศรีศากยะทศพลญาณ" อันเป็นผลงานและฝีมือของท่านอาจารย์ศิลป พีระศรี มีความเป็นมาอย่างไร

และกับคุณ Puyum ผมเองก็ขออภัยครับที่ผมไม่ทราบเรื่องสมณศักดิ์ของหลวงพ่อแพครับ ได้ยินมาตั้งแต่เด็กก็เพียงคำว่า "หลวงพ่อแพ วัดพิกุลทอง" เลยต่อว่าคุณไปนิดหน่อย

รู้แค่นี้ค่ะ
ต้องเชิญท่านอื่นที่รู้เรื่องศิลปะและผลงานของอาจารย์ศิลป์ มากกว่านี้มาเล่าต่อ

พระศรีศากยะทศพลญาณ ประธานพุทธมณฑลสุทรรศน์" เป็นพระพุทธรูปยืนปางลีลาขนาดใหญ่ พุทธลักษณะทรงยกพระบาทขวาจะก้าว ห้อยพระหัตถ์ขวาท่าไกว พระหัตถ์ซ้ายยกเสมอพระอุระป้องไปเบื้องหน้าเป็นกิริยาเดิน หล่อด้วยทองสำริดหนัก 17,543 กิโลกรัม โดยแบ่งหล่อเป็นชิ้นต่างๆ ขององค์พระ รวม 137 ชิ้น แล้วจึงนำไปประกอบกับโครงเหล็กบนฐานพระพุทธรูป เพื่อเชื่อมรอยต่อ และปรับแต่งให้เป็นเนื้อเดียวกัน เป็นพระพุทธรูปสูง 15.875 เมตร ถือเป็นพระพุทธรูปลีลา หล่อด้วยทองสำริดที่มีลักษณะงดงาม และมีขนาดใหญ่ที่สุดในสมัยรัตนโกสินทร์   โดยประยุกต์พุทธลักษณะ มาจากพระพุทธรูปปางลีลาสมัยสุโขทัย
ศาสตราจารย์ศิลป์ พีระศรี เป็นผู้ออกแบบ ในตอนแรกที่ออกแบบไว้ พระพุทธรูปมีความสูงเพียง 2.14 เมตร แต่เพื่อให้สอดคล้องกับโอกาสที่พระพุทธศาสนาอายุครบ 2,500 ปี จึงได้มีการขยายขนาดเพื่อให้ได้เป็น 2,500 กระเบียด (1 กระเบียดเท่ากับ 1/4 นิ้ว) ดังนั้นพระศรีศากยะทศพลญาณฯ ในปัจจุบัน จึงมีความสูงถึง 15.875 เมตร ใหญ่กว่าขนาดต้นแบบ 7.5 เท่า

พระพุทธรูปหินอ่อน วัดวังก์วิเวการาม อำเภอสังขละบุรี จังหวัดกาญจนบุรี

เป็นพระพุทธรูปปางมารวิชัย  ขนาดหน้าตักกว้าง ๙ ศอก น้ำหนัก ๙ ตัน ประดิษฐานเป็นพระประธานในพระวิหารวัดวังก์วิเวการาม หลวงพ่ออุตตมะให้ช่างมัณฑะเลย์ แกะสลักเมื่อพ.ศ. ๒๕๑๔ ใช้เวลา ๑ ปี จึงแล้วเสร็จ โดยส่งภาพถ่ายพระพุทธชินราชเป็นตัวอย่าง ค่าจ้างเป็นทองคำหนัก ๒๕ บาท หลังจากนั้นได้ใช้เวลาอีกปีครึ่ง รอเวลาดำเนินการขนส่งผ่านเส้นทางทุรกันดาร ทั้งค่ายทหารพม่าและกะเหรี่ยง เพื่อมาประดิษฐานในเมืองไทย

วัดวังก์วิเวการาม ชาวบ้านนิยมเรียกว่า "วัดหลวงพ่ออุตตมะ" ตั้งอยู่ในหมู่บ้านมอญ อำเภอสังขละบุรี จังหวัดกาญจนบุรี หลวง
พ่ออุตตมะเป็นผู้สร้างเมื่อพุทธศักราช ๒๔๙๙ ภายในวัดมีพุทธสถานที่สวยงาม ประดับตกแต่งด้วยอิฐมอญ หลวงพ่ออุตตมะเป็นผู้ออกแบบสิ่งปลูกสร้างเสนาสนะภายในวัดด้วยตนเอง

ขอช่วยลุงไก่ และ อ.เทาชมพู เพิ่มเติมข้อมูลครับ

เพื่อเฉลิมฉลอง ๒,๕๐๐ ปีของพุทธศาสนา รัฐบาลโดยมีจอมพล ป. พิบูลสงคราม เป็นนายกรัฐมนตรี จึงมีมติให้สร้างพุทธมณฑลขึ้น เพื่อเป็นศูนย์รวมของพุทธศาสนาที่ประกอบด้วยสถานที่ปฏิบัติ ศาสนธรรม ศึกษาค้นคว้าเผยแผ่พุทธศาสนา เป็นที่ตั้งของการบริหารคณะสงฆ์ และพิพิธภัณฑ์พุทธศาสนา รวมทั้งเป็นนิวาสสถานของพระภิกษุสงฆ์ เสมอเหมือนนครศักดิ์สิทธิ์แห่งพุทธศาสนา ซึ่งก็คือการรื้อฟื้น โครงการ “พุทธบุรีมณฑล” ที่จอมพล ป. พิบูลสงคราม ดำริที่จะสร้างขึ้นเมื่อคราวเป็นรัฐบาลสมัยที่หนึ่ง ในบริเวณรอยต่อระหว่างจังหวัดพระนครศรีอยุธยาและจังหวัดสระบุรีในช่วงปี พ.ศ. ๒๔๘๗ (ค.ศ. 1944) โดยจัดตั้งคณะกรรมการการจัดงานฉลอง ๒๕ พุทธศตวรรษแห่งพุทธศาสนา ขึ้นในปี พ.ศ. ๒๔๙๗ (ค.ศ. 1954) อันมีพลตำรวจเอกเผ่า ศรียานนท์ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทย เป็นประธานคณะกรรมการ

คณะกรรมการเห็นสมควรว่า ควรจะสร้างปูชนียสถานให้เป็นพุทธานุสรณ์ให้ยิ่งใหญ่กว่าปูชนียสถานใดๆ ที่เคยสร้างมาก่อน โดยอนุมัติให้จัดซื้อที่ดินในจังหวัดนครปฐม มีอาณาบริเวณ ๒,๕๐๐ ไร่ และ สร้างพระพุทธปฏิมาปางลีลา สูงเฉพาะองค์ ๒,๕๐๐ นิ้ว (๔๐ – ๔๕ เมตร) “มีพุทธลักษณะเป็น ประติมากรรมของสมัยรัตนโกสินทร์ ก่อสร้างด้วยคอนกรีตเสริมเหล็ก แล้วหุ้มด้วยทองแดงหรือประดับ กระจก” โดยมอบหมายให้ ศิลป์ พีระศรี ซึ่งก็คือ คอร์ราโด เฟโรจี (Corrado Feroci) ผู้ได้แปลงสัญชาติเป็นไทยเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๘๗ (ค.ศ. 1944) และดำรงตำแหน่งคณบดีคณะประติมากรรม มหาวิทยาลัยศิลปากร เป็นผู้ออกแบบและปั้นหุ่นพระพุทธปฏิมา

ศิลป์ พีระศรี เสนอความคิดเห็นเกี่ยวกับพระพุทธปฏิมาในที่ประชุมคณะกรรมการฯ ว่า

พระพุทธปฏิมานั้น ไม่ใช่องค์พระพุทธเจ้าจริง เป็นแต่เพียงสิ่งแทนอันหมายถึง พระธรรมคำสั่งสอนของพระองค์เท่านั้น ถ้าพูดในด้านความรู้สึกแห่งจิตใจแล้ว ควรเป็นแบบ Idealistic แต่อย่างไรก็ตามขอให้เป็นหน้าที่ของศิลปินผู้ออกแบบ จะเป็นแบบไหนก็ได้ ขอให้เกิดความรู้สึกก็แล้วกัน

ต้นแบบพระประธานพุทธมณฑล ที่ศิลป์ พีระศรี ร่างขึ้นนั้น แสดงให้เป็นที่ประจักษ์ว่า “แบบ Idealistic” หรือ “แบบอุดมคติ” ของท่านนั้น ได้แก่แบบคลาสสิก (Classic) หรือแบบ ศิลปะกรีกโบราณ เช่นรูป “นักกีฬาพุ่งแหลน” ของโพลีไคลตุส (Polyclitus) ซึ่งปั้นขึ้นในช่วงปี พ.ศ. ๑๑๐ - ๑๐๐ (ก่อน ค.ศ. 450 – 400) (กำจร ๒๕๒๔, ๑๕๓) ซึ่งถึงแม้ว่าโพลีไคลตุส จะเป็นผู้ริเริ่มรูปยืนที่ทอด น้ำหนักไว้บนขาข้างเดียว หรือที่เรียกว่า “ตริภังค์” ในศิลปะของอินเดีย ซึ่งทำให้รูปนั้นดูมีชีวิตชีวาก็ตาม แต่นักวิจารณ์ร่วมสมัยของท่านก็ยังกล่าวว่า “โพลีไคลตุสไม่สามารถสร้างความเป็นเทพเจ้าได้” (Clark 1960, 36) น่าจะหมายความว่า เขาสร้างความศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมาไม่ได้ เช่นเดียวกันกับประติมากรรมของ ศิลป์ พีระศรี

หลังจากที่ได้ส่งรูปตัวอย่างให้คณะกรรมการฯ พิจารณา ๔ แบบแล้ว คณะกรรมการฯ จึงเลือก พระพุทธปฏิมาครองจีวรห่มดอง พาดสังฆาฏิยาวจรดพระเพลา แบบพระภิกษุในคณะธรรมยุติกนิกาย พระหัตถ์ซ้ายจีบพระอังคุฐเข้ากับพระดรรชนีในท่าแสดงธรรม ยกส้นพระบาทขวา จีวรทำเป็นริ้วตามธรรมชาติ ในปีต่อมา ศิลป์ พีระศรี จึงได้ปั้นหุ่นพระพุทธปฏิมาสูง ๒.๑๔ เมตร เพื่อประดิษฐานในโรงพิธี ณ ท้องสนามหลวงให้ประชาชนสักการบูชาในงานฉลอง ๒๕ พุทธศตวรรษ และใน วาระเดียวกันยังได้ปั้นขยายจากพระพุทธปฏิมาต้นแบบ มีขนาดความสูง ๓.๕๐ เมตร ขึ้น พร้อมจำลองแท่นฐานตามโครงการ ประดิษฐาน ณ มณฑลพิธีกลางท้องสนามหลวงอีกองค์หนึ่ง

๒๔ ปีต่อมา รัฐบาลของพลเอกเกรียงศักดิ์ ชมะนันทน์ จึงได้พิจารณารื้อฟื้นโครงการจัดสร้าง พุทธมณฑลขึ้นใหม่ โดยมีมติให้ลดขนาดของพระพุทธปฏิมาลง จาก ๒,๕๐๐ นิ้ว (๔๐ - ๔๕ เมตร) เป็น ๒,๕๐๐ กระเบียด (๑๕.๘ เมตร) และหล่อด้วยสัมฤทธิ์ เพื่อลดค่าใช้จ่ายและระยะเวลาในการดำเนินงาน แต่ยังคงเป็นพระพุทธปฏิมาสัมฤทธิ์ปางลีลาที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยสร้างมา เมื่อพร้อมที่จะหล่อองค์พระพุทธปฏิมาในช่วงรัฐบาลของพลเอกเปรม ติณสูลานนท์ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว และ สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ เสด็จพระราชดำเนินไปทรงเททองพระรัศมี เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๒๔ (ค.ศ. 1981) และในปีเดียวกันนั้น ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ พระราชทานนามพระประธานพุทธมณฑลนี้ ว่า “พระศรีศากยะทศพลญาณประธานพุทธมณฑลสุทรรศน์” ซึ่งในปีต่อมาจึงจัดให้มีพิธีสมโภชพระพุทธปฏิมาขึ้น พร้อมกับการเฉลิมฉลองกรุงรัตนโกสินทร์ครบ ๒๐๐ ปีใน พ.ศ. ๒๕๒๕ (ค.ศ. 1982)


ภาพองค์พระจำลองประดิษฐานที่ท้องสนามหลวง ในงาน ๒๕ พุทธศตวรรษ ท้องสนามหลวงให้คนสักการะบูชา

นอกจากนี้การสร้างพระเครื่องจำนวนมากที่สุดในประวัติศาสตร์ของประเทศไทย มีการสร้างพระเครื่องเนื้อดินเผา เนื้อชิน เนื้อทองคำ มากที่สุดในประเทศ

    พระพุทธไสยาสน์วัดป่าโมก  ประดิษฐานอยู่ในวิหารวัดป่าโมก( วัดตลาด) อำเภอป่าโมก  จังหวัดอ่างทอง  วัดป่าโมก
    พระพุทธไสยาสน์มีขนาดใหญ่และงดงามมาก สร้างสมัยอยุธยาตอนต้น  เมื่อสมเด็จพระนเรศวรมหาราช เสด็จมาประชุมพลก่อนจะเสด็จไปรบกับ พระมหาอุปราชา  ได้เสด็จมาทรงสักการะพระพุทธไสยาสน์ก่อน เมื่อปี พ.ศ. 2135
    เดิมองค์พระพุทธไสยาสน์และพระวิหาร ตั้งอยู่ริมแม่น้ำน้อยห่างจากที่ตั้งปัจจุบัน 4 เส้น 4 วา เนื่องจาก ที่ตั้งนั้นเป็นคุ้งน้ำ  น้ำจึงเซาะตลิ่งพังลงไปจนใกล้ถึงองค์พระ พระเจ้าบรมโกศจึงได้โปรดเกล้า ฯ ให้ พระราชสงครามเป็นนายกองชลอพระพุทธไสยาสน์ ให้ลึกเข้ามาจากฝั่ง 4 เส้น 4 วา  แล้วสร้างพระวิหารสำหรับพระพุทธไสยาสน์ เนื่องจากพระวิหารเดิมฝาผนังและหลังคาชำรุดทรุดโทรม
   

^
เคยไปกราบพระนอนวัดป่าโมก พระนอนใหญ่มาก ภายในมีภาพเขียนเล่าประวัติไว้ถึงการชะลอองค์พระเคลื่อนย้ายออกจากที่ตั้งเดิม เนื่องจากกระแสน้ำกัดเซาะตลิ่งพังในสมัยอยุธยา ด้านหลังหมอนที่องค์พระหนุนอยู่ปรากฎโคลงซึ่งแต่งเมื่อครั้งสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวบรมโกษ โดยสมเด็จกรมพระยาดำรงรานุภาพท่านได้นำมาจารึกไว้เพื่อเฉลิมพระเกียรติแด่พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าฯ อีกด้วย

และอีกอย่างที่ควรสังเกตุคือ พระอุโบสถเป็นแบบท้องช้าง สมัยอยุธยา หน้าบันเป็นไม้แกะสลักได้อารมณ์แห่งศิลปะอยุธยา รวมทั้งการปูกระเบื้องแบบโบราณมีกระเบื้องเชิงชาย ลวดลายได้อนุรักษ์ทำอย่างของเก่าสวยงามยิ่งนักครับ วัดแห่งนี้มีศิลปะมีคุณค่าให้เดินชมมากมายครับ

ขึ้้นเหนือไปสุโขทัย   ไหว้พระอจนะ  วัดศรีชุม

เป็นพระพุทธรูป ศิลปะแบบสุโขทัย   ปางมารวิชัย ขัดสมาธิราบ ทำด้วยปูนปั้น แกนในก่ออิฐและศิลาแลง หน้าตักกว้าง 11.30 เมตร สูง 15 เมตร องค์พระพุทธรูปมีขนาดใหญ่เต็มวิหาร

และอีกหลายองค์ที่ เมืองเก่าสุโขทัย

    วัดพระศรีรัตนมหาธาตุ สุพรรณบุรี
ชาวสุพรรณเรียกสั้นๆว่า วัดพระธาตุ  มีอายุเก่าแก่กว่า ๖๐๐ปี  พระปรางค์ประดิษฐานพระบรมสารีริกธาตุ และบรรจุพระผงสุพรรณ
หนึ่งในห้าของพระเครื่องชุด เบญจภาคี

นอกจากพระผงสุพรรณ อันลือชื่อแล้วในกรุนี้ยังปรากฎ พระสุพรรณหลังผาล พระสุพรรณยอดโถ พระมเหศวร อีกด้วยที่รวมบรรจุกรุไว้ด้วยกัน ซึ่งหายากยิ่งกว่าพระผงสุพรรณเสียด้วย เช่น พระปทุมมาศ พระสุพรรณยอดโถ เป็นต้น

เข้ามากราบงาม ๆ ครับ

ถ้าไปหนองคาย  เชิญไปนมัสการหลวงพ่อพระใส
หลวงพ่อพระใส เป็นพระพุทธรูปขัดสมาธิราบ ปางมารวิชัย หล่อด้วยทองสีสุก หน้าตักกว้าง 2 คืบ 8 นิ้ว ส่วนสูงจากพระชงฆ์เบื้อล่างถึงยอดพระเกศ ๔ คืบ ๑ นิ้วของช่างไม้
 แต่เดิมประดิษฐานอยู่ ณ เมืองเวียงจันทน์ พ.ศ. ๒๓๒๑ ในรัชกาลที่ ๓ เจ้าอนุวงศ์ เมืองเวียงจันทน์เป็นกบฎ สมเด็จพระบวรราชเจ้ามหาศักดิ์พลเสพย์ ยกพลไปเวียงจันทน์ ขากลับได้อัญเชิญพระสุก พระเสริม และพระใส ลงแพกลับมาด้วย แต่เกิดพายุใหญ่ พระสุกจมน้ำหายไปในแม่น้ำโขง (ปากน้ำงึม)        ก็ยังเหลือแต่พระเสริม พระใส ที่ได้นำขึ้นมาถึงเมืองหนองคาย พระเสริมประดิษฐาน ณ วัดโพธิ์ชัย ส่วนพระใส ประดิษฐาน ณ วัดหอก่อง (ปัจจุบันคือวัดประดิษฐ์ธรรมคุณ)

วัดพระแก้ว พระนครคีรี

พระนครคีรีหรือเขาวัง เป็นพระราชวังที่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว โปรดเกล้าฯ ให้สร้างขึ้นบนเขาสามยอด สูงจากระดับน้ำทะเล ๙๕ เมตร มีชื่อว่าเขาสมณ (สะ-หมนฺ หรือ สะ-มะ-นะ) ต่อมาได้พระราชทานนามใหม่ว่า เขามหาสวรรค์ หรือ มไหสวรรค์ โดยเจ้าพระยาบรมมหาศรีสุริยวงศ์ (ช่วง บุนนาค) เป็นแม่กองในการสร้าง เมื่อ พ.ศ. ๒๔๐๒ สร้างเสร็จเมื่อ พ.ศ. ๒๔๐๕

พระราชวังแบ่งออกเป็น ๓ ส่วนคือ

๑. ยอดเขา ด้านทิศตะวันออก โปรดให้สร้างวัดประจำพระราชวังเช่นเดียวกันกับวัดพระศรีรัตนศาสดาราม ที่เป็นวัดประจำพระบรมมหาราชวังที่กรุงเทพฯ และพระราชทานนามว่า "วัดพระแก้ว" ประกอบด้วย พระอุโบสถ พระสุทธเสลเจดีย์ พระปรางค์แดง หอระฆัง และศาลา

๒. ยอดกลาง แต่เดิมมีพระเจดีย์อยู่องค์หนึ่ง เป็นเจดีย์ของวัดอินทรคีรี โปรดเกล้าฯ ให้สร้างเจดีย์ใหม่ทับองค์เดิม สูง ๔๐ เมตร ฐานกว้าง ๒๐ เมตร ประดิษฐานพระบรมสารีริกธาตุ และพระราชานนามว่า "พระธาตุจอมเพชร"

๓. ยอดเขา ด้านทิศตะวันตก เป็นสถานที่สร้างพระราชวังสำหรับเป็นที่ประทับ ประกอบด้วย พระที่นั่งเพชรภูมิไพโรจน์ พระที่นั่งปราโมทย์มไหสวรรค์ พระที่นั่งเวชยันต์วิเชียรปราสาท พระที่นั่งราชธรรมสภา และหอชัชวาลเวียงชัย

...

  วันนี้วันอาสาฬหบูชาพรุ่งนี้วันเข้าพรรษา เชิญไหว้พระที่วัดตูม กรุงเก่า

    ถ้าอยู่ใกล้ๆลำปาง ก็เชิญนมัสการพระแสนแซ่ทองคำ วัดพระเจดีย์ซาวหลัง อำเภอเมือง จังหวัดลำปาง

    พระแสนแซ่ทองคำ เป็นพระพุทธรูปปางมารวิชัย ขัดสมาธิราบ เนื้อวัสดุทองคำน้ำหนัก ๙๕.๕ บาท หน้าตักกว้าง ๙.๕ นิ้ว สูง ๑๕ นิ้วศิลปะแบบล้านนาผสมอยุธยา สร้างใน สมัยพุทธศตวรรษที่ ๒๑ เป็นพระพุทธรูปทองคำ องค์แรกที่ขึ้นทะเบียน เป็นโบราณวัตถุแห่งชาติปัจจุบันประดิษฐานเป็น พระประธานในพระวิหาร วัดพระ เจดีย์ซาวหลัง
  เมื่อพ.ศ. ๒๕๒๖ มีคนได้ขุดพบพระพุทธรูปทองคำองค์หนึ่งในไร่อ้อย ของนายบุญเทียม เครือสาร เป็นทองคำบริสุทธิ์หนัก ๑๐๐ บาทสองสลึง ลักษณะกรรมวิธีการสร้าง ตีแต่งขึ้นเป็นส่วนๆ มิได้เป็นการหล่อ แต่ละส่วนต่อกันด้วยสลัก ได้แก่พระเศียรชั้นนอก พระเศียรชั้นในกับพระพักตร์ พระกรรณ พระกร พระสังฆาฏิ ฝีมือประณีตมาก
พระพุทธลักษณะคล้ายพระแก้วมรกตในวัดพระธาตุลำปางหลวงและพระแก้วดอนเต้า  ต่อมานายบุญเทียม เครือสาร ได้อัญเชิญมามอบให้เป็นสมบัติของแผ่นดิน ประดิษฐานในพระวิหารวัดพระเจดีย์ซาวหลัง

ไปไหว้พระต่างแดนที่โรงถ่ายพร้อมมิตร กาญจนบุรี

วัดพระขาว จ.อยุธยา เป็นวัดโบราณ มีพระพุทธรูปศิลาสีขาวประดิษฐานอยู่ จึงได้ชื่อว่า วัดพระขาว

วัดถ้ำเสือและวัดเขาน้อย จ. กาญจนบุรี สวยงามมากครับ

     ขอพากลับมาที่พระนครศรีอยุธยาอีกครั้งค่ะ  ไหว้พระคันธาวาส

     พระคันธาวาสประดิษฐานอยู่ในวิหารน้อย วัดหน้าพระเมรุราชิการาม อำเภอพระนครศรีอยุธยา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา  เป็นพระพุทธรูปศิลา ศิลปะทวารวดี ปางนั่งห้อยพระบาท  ขนาดหน้าตักกว้าง 1.70 ม. สูง 5.20 ม.

     มีจารึกประวัติว่า พระยาไชยวิชิต (เผือก) ผู้รักษาพระนครศรีอยุธยาครั้งรัชกาลพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว ย้ายพระพุทธรูปมาจากวัดมหาธาตุในเกาะเมืองพระนครศรีอยุธยา
    ต่อมาในรัชกาลพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ได้ขุดพบศิลาเรือนแก้วอันหนึ่งที่วัดพระเมรุ ตำบลสวนนันทอุทยาน จังหวัดนครปฐม เมื่อนำไปเทียบกับพระพุทธรูปที่วัดหน้าพระเมรุก็ปรับเข้ากันได้สนิทกับพระพุทธรูปนั้น    ทับหลังเรือนแก้วนี้ปัจจุบันเก็บรักษาอยุ่ในพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ นครปฐม
      ภายหลังได้ขุดพบพระพุทธรูปขนาดใหญ่แบบเดียวกันกับที่วัดหน้าพระเมรุ จังหวัดพระนครศรีอยุธยาองค์หนึ่ง ท่อนพระเพลากับฐานบัวอีกอย่างละ 3 ชิ้น และเมื่อศาสตราจารย์ปิแอร์ ดูปองค์ นักโบราณคดีชาวฝรั่งเศสเข้ามาขออนุญาตกรมศิลปากรขุดค้นโบราณสถานที่วัดพระเมรุ จังหวัดนครปฐม ระหว่างเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2481 ถึงเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2482 ได้พบชิ้นส่วนของพระพุทธรูปอีกได้แก่ ท่อนพระเพลา พระกร และนิ้วพระหัตถ์อีกหลายนิ้ว ชิ้นส่วนดังกล่าวมีขนาดเดียวกับพระพุทธรูปที่วัดหน้าพระเมรุ จังหวัดพระนครศรีอยุธยา และได้พบซุ้มสำหรับตั้งพระพุทธรูปเหล่านี้ทั้ง 4 ทิศ
     จึงเชื่อกันว่าพระพุทธรูปที่วัดหน้าพระเมรุ จังหวัดพระนครศรีอยุธยานี้คงเชิญไปจากวัดพระเมรุ จังหวัดนครปฐม ตั้งแต่สมัยอยุธยา และประดิษฐานที่วัดมหาธาตุมาก่อน

พระแก้วหยกเชียงราย

 เป็นพระพุทธรูปปางสมาธิราบฐานเขียง ขนาดหน้าตักว้าง ๔๗.๙ ซ.ม. สูง ๖๕.๙ ซ.ม. ส่วนสัดที่ใกล้เคียงกับพระแก้วมรกต (กว้าง ๔๘.๓ ซ.ม. สูง ๖๖ ซ.ม.) แกะสลักด้วยหยกจากประเทศแคนาดา  ที่มิสเตอร์ ฮูเวิร์ด โล เป็นผู้นำมาถวายเจ้าคณะจังหวัดเชียงราย อาจารย์กนก วิศวะกุล เป็นผู้ปั้นหุ่นต้นแบบ แล้วส่งให้มิสเตอร์เหยน หวุน หุ้ย นายช่างแกะสลักหยกของโรงงานวาลินนานกู เมืองปักกิ่ง ประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน เป็นผู้แกะสลัก     พลเอกชาติชาย และท่านผู้หญิงบุญเรือน ชุณหะวัน เป็นประธานอุปถัมภ์และบริจาคเงินเป็นค่าใช้จ่ายในการสร้าง   

คณะสงฆ์จังหวัดเชียงราย ได้จัดสร้าง “พระแก้วหยกเชียงราย” ขึ้นเพื่อเป็นอนุสรณ์ว่า วัดพระแก้วแห่งนี้เคยเป็นที่ค้นพบพระแก้วมรกตมาก่อน การสร้าง “พระแก้วหยกเชียงราย”    และเป็นการเฉลิมพระเกียรติและถวายเป็นพระราชกุศลแด่ สมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี เนื่องในมหามงคลสมัยที่ทรงเจริญพระชนมายุ ๙๐ พระชันษา ด้วยพระองค์ทรงเปรียบประดุจประทีปนำควาเจริญก้าวหน้ามาสู่เมืองเชียงราย

สมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี ได้พระราชทานนามพระพุทธรูปหยกว่า “พระพุทธรตนากร นวุตติวัสสานุสรณ์มงคล”  แปลว่า พระพุทธเจ้าผู้เป็นอากรแห่งรัตนะ  และทรงพระกรุณาโปรดเกล้าพระราชทานนามสามัญว่า “พระหยกเชียงราย”