เรือนไทย

 อยากจะทราบว่าจะหาอ่านได้ที่ไหนคะ
อยากจะทราบข้อมูลด้วยว่าใครเป็นคนแต่งเรื่องนี้
อ่านมาตั้งแต่ป.2 ไม่เคยรู้เลยว่าท่านใดประพันธ์
ประทับใจมากมาย
วันนี้นึกออกเลยมาถามที่นี่
ใครพอทราบมั่งคะ

 ค้นไปค้นมาในเน็ตก็เจอแล้วค่ะ
ถ้าอยากอ่านไปอ่านกันได้ที่นี่นะคะ
แต่ก็ยังไม่ทราบอยู่ดีว่าท่านใดเป็นผู้ประพันธ์
 http://www.lokwannakadi.com/neo/lumnum.php  

 มันมีภาค ๒ หรือเปล่าคะ
ที่เคยอ่านมา จำไม่ได้ว่านิดกับหน่อยตายเอาดื้อๆยังงั้น
แต่จำได้ว่าชอบ น้อย มากกว่าเพื่อน

 เท่าที่จำได้ ก็จบแบบนี้แหละค่ะ
ตอนครูให้อ่านนิด กับ หน่อย ตาย
โอ้น้ำตาร่วงเป็นเผาเต่า
แล้วครูก็สาธยายว่านกที่ถูกจับมาไว้รวมกัน
เพื่อรอให้เราไปปล่อยตอนทำบุญนั่นมันทรมานยังไง
แล้วอาจจะมีนิดกับหน่อยปนอยู่ในนั้นด้วย
ตั้งแต่นั้นมาไม่เคยปล่อยนกปล่อยปลาหรือปล่อยอะไร ๆที่เห็นว่าพอจะถูกจับกลับมาได้อีกเลย
ไปเห็นสัตว์น่าสงสารเหล่านี้อีกทีที่วัดระฆัง
ตอนไปราชนาวิกสภาดูเขาซ้อมงานเห่เรือเมื่อเดือนกันยายน
ก็ให้สงสาร เวทนา เป็นที่ยิ่ง

 ท่านผู้ประพันธ์เรื่องนี้เก่งมากค่ะ
ทำให้เราเศร้าในชะตากรรมของพ่อนก แม่นก
ที่คู่ของตนเองต่างตาย
แล้วก็ให้ความหวังเพราะพ่อนกแม่นกเริ่มสร้างครอบครัว
เริ่มมีลูกน้อย สอนบิน ทะเลาะกับลูก
ให้ความอบอุ่นที่ละน้อย
เพื่อที่เราจะได้ถนอมความอบอุ่น ความสุขอันนั้นไว้
อ่านตอนกลางแล้วจะรู้สึกดี รู้สึกสนุก
พอถึงตอนท้าย นิดกับหน่อยติดแร้วและตาย
เหมือนใจถูกกระชากไปโดยมืออำมหิต

เด็ก ๆที่อ่านเรื่องนี้ได้ทั้งเรียนรู้ชีวิตจริง
ได้ความรู้สึกอนุรักษ์ธรรมชาติ
และมีคุณธรรมมากมายแฝงฝังอยู่
ยิ่งอ่านไปยิ่งอยากรู้ว่าใครกันหนอเป็นผู้ประพันธ์
สงสัยต้องไปถามกระทรวงศึกษาธิการ
จะมีใครรู้ไหมเนี่ย

 โอ้ ขอบุคณมากทั้งชื่อผู้แต่ง
และที่บอกว่าติดตามมานาน
ปลื้มมากค่ะ
แต่คิดไม่ออกต้องบอกระเบียบรัตน์จริงเหรอคะ
วันหลังคิดไม่ออกจะได้มาบอกมั่ง

 คำถาม - คำตอบ ล้วนเป็นการสร้างสรรที่น่ารัก และควรยกย่องในการพยายามหาคำตอบ  สงสัยนิดหน่อย คิด - นึกออกได้อย่างไร นกกางเขนสมัยเรียน ป.2    

 อยากอ่านจัง จำได้คลับคล้ายคล้บคลา

 มันคงเป็นความประทับใจที่ไม่เคยลืมมั้ง
แล้วก็คงเป็นความเก่งกาจของท่านผู้ประพันธ์ด้วย
ถ้านิทานร้อยบันทัดเรื่องนี้เต็มไปด้วยความสุข
มันคงไม่ประทับใจเราเนิ่นนานขนาดนี้
มันคงก็จะเหมือนนิทานเด็กเรื่องอื่น ๆนับร้อยที่เราอ่านแล้วก็ลืมไป  ยกเว้นเรื่องที่เป็นต้นแบบของแนวนั้น ๆอย่างสโนว์ไวท์ เจ้าหญิงนิทราที่เล่ากันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เราจำได้ว่าปีนั้นเป็นปีแรกที่เข้าโรงเรียนที่เชียงใหม่
ห้องเรียนอยู่ชั้นใต้ถุนของเรือนทรงปั้นหยาหลังใหญ่
ที่เคยเป็นบ้านของมิสชั่นนารี่รุ่นแรก ๆที่ขึ้นไปทางเหนือมาก่อน
เวลาเพื่อนห้องข้างบนกระแทกเท้าแรง ๆ จะมีฝุ่นจากไม้กระดานโรยลงมาเหนือโต๊ะเราเล็กน้อย
นอกจากเรือนที่เป็นชั้นเรียนของพวกเราแล้ว ก็ยังมีเรือนทรงเดียวกันอีกสามสี่หลังที่มีนักเรียนชั้นโตขึ้นไปอีก

ข้างนอกเรือนทรงปั้นหยาเป็นต้นจามจุรีสูงใหญ่เงื้อมเงา
รากของมันที่แผ่โดยรอบพื้นดินปนทรายใหญ่กว่าสนามฟุตบอล ทำให้มันกลายเป็นที่เล่นซ่อนหา เล่นขายของ เล่นกระโดดหนังยาง เล่นอีต๊อก ของเด็กๆประถมที่ใส่กระโปรงแดง เสื้อขาวนับร้อย ๆคน

เมื่อชั่วโมงที่รอคอยมาถึง  เราจะได้อ่านหนังสือเรื่องนกกางเขนต่อกันแล้ว  เราจะรีบเข้าไปในห้องหยิบหนังสือมากางเตรียมรอไว้ด้วยใจปรีดา  ครูผู้หญิงวัยกลางคนใส่แว่นหนาเตอะถือไม้เรียวอันยาวเดินเข้า  แล้วก็เรียกนักเรียนให้อ่านทีละคน พร้อมกับเล่าเรื่องราวเสริมเข้าไป  

ภาพที่เห็นแม้จะลางเลือนเต็มทีด้วยกาลเวลา  แต่ประหลาดที่ในความรู้สึกมันกลับสดใหม่ เหมือนว่าเพิ่งเมื่อวานนี้เองที่เราได้อ่านหนังสือเล่มนี้  

นกกางเขนเป็นหนังสือโศกนาฏกรรมเรื่องแรกที่เราเคยอ่านในชีวิต  แล้วก็ "อิน"เหลือหลาย  เพราะนี่คืออารมณ์ทุกข์โศกลึกซึ้งแรกที่เราได้จากการอ่านหนังสือ

หนังสือเล่มนั้นเปิดโลกอีกใบให้เด็กคนนั้น นั่นคือ โลกแห่งการอ่าน เราเริ่มอ่านทุกอย่างที่ขวางหน้า ไปนั่งนอนอยู่ในห้องสมุดเล็ก ๆที่หัวมุมแจ่งหัวรินเป็นวัน ๆเพื่อหาอ่านเรื่องที่ให้ความสะเทือนใจเหมือนกับนิ่ม นิด หน่อย น้อย แล้วก็ได้พบอะไรมากขึ้นมากขึ้นทุกที  (รวมทั้งขี้ฝุ่นหนาเตอะ รังปลวก ในชั้นพงศาวดารจีนที่ไม่มีใครเคยเดินไปถึง)  

แม้กระนั้น  เราก็ไม่มีวันลืมพ่อนก แม่นก นิ่ม นิด หน่อย น้อยกับน้ำตาหยดแรกที่หยาดลงบนหน้าหนังสือได้เลย