เรือนไทย

 ขอเริ่มต้นแบบนิยายสยองขวัญตามนี้ค่ะ   ลองวาดภาพตามไปด้วยจะยิ่งมีรสชาติหนักขึ้น

ฉากแรก และเป็นฉากสำคัญที่สุดเริ่มขึ้นในกลางฤดูร้อน  ปี 1879    เดือนสิงหาคมปีนั้นเป็นปีที่ร้อนจัดของรัฐจอร์เจีย  อุณหภูมิพุ่งขึ้นถึงหนึ่งร้อยองศาฟาเรนไฮท์เศษๆ    ทำเอาชาวบ้านไม่อยากจะออกไปข้างนอกมากกว่าพักผ่อนอยู่ในบ้านซึ่งมีร่มเงาเย็นสบายกว่า
ขอซูมกล้องไปที่เมืองมาคอน ซึ่งตอนนั้นเป็นเมืองเล็กๆ พลเมืองสักหมื่นหนึ่งได้   อยู่กันมาแบบสงบเรียบร้อยไม่เคยมีเรื่องราวตื่นเต้นอะไรสักอย่างเดียว
ณ บ้านสองชั้นแบบเรียบๆหลังหนึ่ง แถวถนนที่เรียกว่า สายที่สาม   เป็นที่อาศัยของครอบครัวฐานะดี มีความเป็นอยู่สงบเงียบเช่นเดียวกับบรรยากาศในเมือง    
เจ้าของบ้านเป็นอดีตนายธนาคารชื่อวิลเลียม ซัลลิแวน  บัดนี้ปลดเกษียณแล้ว      เขามีลูกสาวสองคนอายุสามสิบกลางๆ ชื่อซาร่าห์และอลิซ
สมัยนั้นวัยประมาณนี้ ถือว่าเป็นสาวแก่ พ้นวัยแต่งงาน    แต่ในเมื่อพ่อมีฐานะดี ลูกสาวสองคนก็มีความเป็นอยู่ดี ไม่เดือดร้อนในการหาเลี้ยงชีพ

นายซัลลิแวนเป็นพ่อม่าย    พอภรรยาตายได้ไม่นานเขาก็แต่งงานใหม่กับผู้หญิงวัยกลางคนชื่อมาร์ธา   ไม่มีลูกด้วยกัน    
อยู่กันสี่คนแบบเรียบๆแม้ว่าไม่หรูหราฟู่ฟ่า   แต่ก็สุขสบายดี พอแก่อัตภาพ

นอกจากเจ้าของบ้านก็มีสาวใช้อีกคนหนึ่งชื่อแมรี่ เป็นหญิงสาววัย ๒๖ ปี ชาวบ้านธรรมดาๆ  
บางวันเธอก็อยู่บนที่พักในห้องใต้หลังคาชั้นสามของบ้าน  หรือบางวันก็ขอลาไปค้างที่อื่น  นายจ้างก็ไม่เข้มงวดอย่างใด

วันนั้น   ซาร่าห์ลูกสาวคนโตไปธุระต่างเมือง     ในบ้านจึงเหลือเจ้าของบ้านอีก ๓ คน  และคนที่ ๔ คือสาวใช้ซึ่งอยู่ในห้องนอนใต้หลังคา
คุณนายมาร์ธาทำโน่นทำนี่ตามประสาแม่บ้าน  ง่วนอยู่ในห้อง บนชั้นที่สอง  

นายวิลเลียมกลับมาจากธุระข้างนอก   ก็เอนกายลงงีบบนโซฟายาวในห้องนั่งเล่นชั้นล่าง   เขาเอนหลังพิงพนัก เหยียดขา ลงบนพรม  ไม่ได้ยกเท้าขึ้นมาพาดบนพื้นเบาะโซฟาให้เปรอะเปื้อนเบาะเปล่าๆ  
แล้วก็หลับไปอย่างสุโขตามประสาคนสูงวัย

นายวิลเลียมไม่ได้นึกฝันเลยว่าในความเงียบนิ่งสนิทของบ้าน     มาร์ธาภรรยาเขานอนจมกองเลือดตายอยู่บนห้องชั้นบนมาหนึ่งชั่วโมงครึ่งแล้ว
ด้วยฝีมือฆาตกรรายเดียวกันกับผู้ที่เงื้ออาวุธขึ้นเหนือร่างเขา  ซึ่งกำลังกรนอยู่อย่างเป็นสุข    ในนิทราครั้งสุดท้ายของชีวิต

 ขอหยุด เพื่อรอต้อนรับผู้ที่หอบเสื่อ หอบหมอน มานั่งฟังแล้วก็อาจจะหลับไประหว่างฟัง
ใครมากรุณาส่งเสียงด้วยค่ะ  อนุญาตให้คุยกันได้ตามสะดวก เพื่อกระทู้จะได้ไม่เงียบเยียบเย็นยะเยือกจนเกินไป
ส่วนเรื่องการไปค้นหาข้อมูลมาอ่านตอนจบก่อนนั้นก็เชิญทำตามสบาย    กำลังดูว่าจอมยุทธอย่างคุณอาชาผยองหรือคุณปากกานินี่ จะเจอไหม
เพราะดิฉันจ้างแฮคเกอร์ไปบล็อคเว็บที่เกี่ยวข้องไว้หมดแล้ว
ถ้าเจอแปลว่าแฮคเกอร์ทำงานไม่ได้ผล   จะได้จ้างรายใหม่

 เข้ามาลงทะเบียนปูเสื่อรอฟังเป็นคนแรกครับ    

 ปูเสื่อนั่งเชียร์แถวหน้าด้วยคนครับ

 มาเป็นเชียร์ลีดเดอร์ค่ะ  
(แต่เชียร์ลีดเดอร์รายนี้ ไม่ขอทำท่ากระโดด หกคะเมนตีลังกานะคะ
...ถ้ามีท่าทางแบบนั้น จะขอนั่งอู้ก็แล้วกัน)      

คุณชื่นหลีดท่านี้ก็ได้ค่ะ

 ลงทะเบียนด้วยคนค่ะ ^^

 ฉากจบลุ้นระทึกแบบนี้แหละ ที่ทำให้ป้าแม้นป้าเมี้ยนทั้งหลายต้องมาทนดูข่าวเพื่อรอดูละครภาคค่ำ อิอิ


ปล. ผมไม่ใช่ป้าเมี้ยนปากปลาร้าที่ต้องมานั่งติดตามละครทุกฉาก แล้ววิจารณ์ทุกฝีก้าว ให้คนข้างๆหงุดหงิด
แต่ขออนุญาต อ.เทาชมพู ตั้งเวลากระทู้ อัด VDO ไว้ดูเวลาว่างซะเลยทีเดียวนะครับอาจารย์

 สะบิวกิ้วนี่ ศัพท์ใหม่จริงๆ
ไม่เคยได้ยินเลยพี่พรรฒน์
เรามีทู้สำนวนเก่าแล้ว
ลองดวลสำนวนใหม่ๆ กันบ้างดีไหมคะ
เอ่อ เพื่อศึกษาวิวัฒนาการของภาษาน่ะค่ะ อิอิ

ขอต้อนรับทุกท่านที่เข้ามาค่ะ
คุณชื่นใจเริ่มหลีดหรือยังคะ ส่งเทรนเนอร์มาโชว์ให้ดูตั้งแต่เมื่อคืน

เห็นภาพประกอบทีแรก นึกว่าคุณพิพัฒน์แฮคเข้าไปในเว็บที่แฮคเกอร์บล็อคเอาไว้ได้เสียอีก

ลุงกับป้าคู่นี้เคยเห็นมาก่อนค่ะ  ชอบสีหน้าแกว่าศิลปินเขาช่างแสดงบุคลิกออกมาได้ชัด
จนเราเหมือนรู้จักแกขึ้นมาทันทีงั้นแหละ
ส่วนบ้าน...มองผ่านๆครั้งแรก  นึกว่าได้รูปจริงมาเสียอีก  

หนูเฟื่องจ๋า   เรื่องที่จะเล่าต่อๆไปในอีกหลายตอนข้างหน้า  ขอเตือนล่วงหน้าว่ามีตอนหนึ่ง
ที่ขอแนะนำให้หนูปิดตาสองข้าง   ควานหาเม้าส์ แล้วเลื่อนผ่านไปโดยด่วน
อย่าได้อ่านเป็นอันขาด   มิฉะนั้นหนูจะสยองกึ๋ยยยย์  กรี๊ดดดดดดดด จนเสียงแห้ง

อ้อ  ตอนที่จะเล่าต่อไปนี้   หนูปิดตาไว้ข้างครึ่ง หรี่ๆอ่านก็ดีนะจ๊ะ  ถ้าสองข้างเดี๋ยวปิดตาไม่ทัน
********************
ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น    แมรี่สาวใช้ซึ่งล้างหน้าต่างตามคำสั่งในตอนเช้าของคุณนายเสร็จแล้ว กำลังพักเหนื่อยอยู่ในห้องนอนชั้นใต้หลังคา  
ก็ได้ยินเสียงนายสาว ร้องตะโกนเรียกว่า

" แมรี่  ลงมาเร็วเข้า   คุณพ่อตายแล้ว  มีคนเข้ามาฆ่าคุณพ่อ"

เมื่อสาวใช้วิ่งลงมา   ก็เห็นอลิซยืนอยู่ตรงประตูหลัง สั่งให้ไปตามหมอมอร์ติเมอร์ คาร์สันผู้เป็นทั้งเพื่อนบ้านและหมอประจำครอบครัวที่บ้านฝั่งตรงข้ามถนนมาโดยด่วน
   
แมรี่วิ่งออกจากบ้านไปตามหมอ แต่หมอเกิดออกไปข้างนอก    หล่อนก็ละล่ำละลักบอกภรรยาหมอว่า นายของหล่อนถูกฆ่าตาย    ถ้าหมอกลับมาเมื่อไรให้รีบมาที่บ้านนี้ด่วน

แมรี่วิ่งกลับมาบ้าน   อลิซก็สั่งให้หล่อนไปตามเพื่อนสาวชื่อเอลม่า  มาลอรี่ ซึ่งเป็นเพื่อนสนิททั้งของซาร่าห์และอลิซ    บ้านของหล่อนอยู่ห่างออกไปสองสามบล็อค  

เพื่อนบ้านถัดไปชื่อคุณนายมาเบล ฮาวเวิร์ด สังเกตเห็นความชุลมุนผิดปกติที่บ้านนี้
ก็เลยออกมาร้องถามอลิซผู้ยืนอยู่ตรงทางออกของประตูหลังของตัวบ้านว่าเกิดอะไรขึ้น   ก็ได้คำตอบเช่นเดียวกับที่แมรี่ได้ว่า

" พ่อฉันถูกฆ่าค่ะ    ช่วยมาที่นี่ที

คุณนายฮาวเวิร์ดก็ไม่รอช้า   รีบวิ่งข้ามสนามตรงมาหาทันที   หล่อนนึกอะไรก็ถามว่า

" แล้วแม่ของเธอล่ะ อยู่ไหน"
" ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ     ได้จดหมายใครไม่ทราบขอให้ไปเยี่ยมคนป่วย  ทำไงดีล่ะคะ   เรายังตามหมอไม่ได้"
" งั้นฉันจะให้คนไปตามหาตัวหมอเอง" คุณนายฮาวเวิร์ดรีบบอก " แล้วจะแจ้งตำรวจด้วย"
ไม่กี่นาทีต่อมาตำรวจก็ได้รับแจ้ง  แล้วยกขบวนแห่กันมาทันที

 คุณนายฮาวเวิร์ดดูจะคล่องแคล่วกว่าเพื่อนในงานนี้    หล่อนใช้คนใช้ให้ไปตระเวนตามหาตัวหมอจนเจอ  
และบอกคนที่ผ่านไปมาว่าเกิดเหตุร้ายขึ้นในบ้าน    เผื่อต้องการความช่วยเหลือ  ส่วนตัวหล่อนเข้าไปนั่งรออยู่ในครัวกับอลิซ

ระหว่างนั้นแมรี่ก็วิ่งกระหืดกระหอบกลับมาหลังจากไปแจ้งให้เอลม่า เพื่อนของอลิซทราบแล้ว      
หมอถูกตามตัวมาถึงแล้วในตอนนั้น  
แมรี่บอกนายสาวว่า หล่อนจะลองไปตามคุณนายมาร์ธาที่บ้านน้องสาวเธอ  เพราะเดาว่าคุณนายคงไปที่นั่น
ถ้าเจอก็จะแจ้งว่าสามีเธอเกิดป่วยกะทันหันให้กลับมาด่วน    คุณนายจะได้ไม่ช็อคเท่ากับบอกความจริง

 หมอคาร์สันโผล่เข้าไปในห้องนั่งเล่น    ถึงแม้เป็นหมอ เห็นคนตายมามากมายแล้วก็จริง  
แต่ก็เป็นครั้งแรกที่เคยเห็นศพที่ตายอย่างสยดสยองขนาดนี้   แม้แต่หมอเองก็พะอืดพะอม แทบเข่าอ่อนเป็นลม เมื่อเข้าไปตรวจศพ

นายธนาคารชราถูกตีหรือฟันด้วยของแข็งมีคม อย่างแรง ซ้ำๆกันนับสิบกว่าครั้ง  
กระโหลกแตก   ดวงหน้ายับเยินจนจำโครงหน้าไม่ได้   ดวงตาถูกผ่าแตกเป็นสองเสี่ยง ถลนออกมาห้อยร่องแร่ง    
เลือดสาดกระจายเต็มเสื้อผ้า หยดเลือดกระเซ็นไปเปรอะผนังด้านหลังและพรมที่พื้นใกล้เท้า    
เขาตายสนิทตั้งแต่ถูกทำร้ายครั้งแรก   แต่ฆาตกรก็ยังกระหน่ำซ้ำแล้วซ้ำอีก จนดวงหน้า ตั้งแต่หน้าผาก จมูก ไปจนถึงหู แตกแทบไม่มีชิ้นดี

 มาลงชื่อครับ
หุหุหุห

หัวเราะทำไมเนี่ย

 มาลงชื่ออ่านด้วยคนค่ะ

คุณเทาชมพูคะ ตอนที่มันสยดสยองจัดๆผ่านไปหรือยังคะ
จะได้เปิดตาอีกข้างอ่านเสียที อ่านข้างเดียวมานานเริ่มจะ
เมื่อยแล้วค่ะ

 คุณ caeruleus คะ
จากคห.นี้เป็นต้นไป ดิฉันต้องหลับหูหลับตาพิมพ์ข้อความ จนจบเรื่อง
เลยรีบเข้ามาบอก  หลับหูหลับตาอ่านเถอะค่ะ เพื่อตอนกลางคืนจะได้หลับลง

เราเตือนท่านแล้ว!

ป.ล. อ้าว ตายจริง  แล้วจะดูเชียร์ลีดเดอร์ชื่นใจได้ยังไงกันล่ะ
ป.ล. คุณพิพัฒน์............  

 ภาพทั้งสองที่คุณพิพัฒน์นำมา จนปัญญา ไม่เคยเห็น   เห็นแล้วก็ต้องรีบลากเม้าส์ผ่าน
คอยดูว่าจะมีภาพเด็ดๆอะไรมาฝากอีกบ้าง
****************
ในตอนนั้น อลิซสั่งแมรี่สาวใช้ว่า
"ฉันได้ยินเสียงคล้ายๆใครอยู่ข้างบน    เขา(หมายถึงคุณนายมาร์ธา)คงกลับมาแล้ว     เธอขึ้นไปดูหน่อยซิ"
แต่ว่าแมรี่เกิดใจฝ่อขึ้นมาเสียแล้ว    หล่อนไม่กล้าเดินขึ้นชั้นบนไปคนเดียว   คุณนายฮาวเวิร์ดจึงอาสาขึ้นไปเป็นเพื่อน
ทั้งคู่เดินขึ้นบันไดไปด้วยกัน   แต่พอพ้นหัวบันไดยังไม่ทันก้าวขึ้นสู่ทางเดินหน้าห้องด้วยซ้ำ  ก็มองเข้าไปเห็นห้องนอนสำรองของบ้าน(จัดไว้เพื่อแขกหรือญาติมาพัก)  
ร่างของคุณนายมาร์ธานอนคว่ำอยู่บนพื้นห้อง

ลักษณะที่เห็น บอกให้รู้ว่าคุณนายกลายเป็นศพไปแล้ว   คุณนายฮาวเวิร์ดพรวดพราดวิ่งกลับลงบันไดมา ร้องบอกว่า
"มีอีกศพอยู่ข้างบนโน่น"

 หมอกำลังตรวจศพนายวิลเลียมอยู่    เขาสังเกตจากร่องรอยว่าผู้ตายถูกทำร้ายจากทางด้านหลัง   ฆาตกรต้องยืนอยู่เหนือร่างคนตายแล้วใช้อาวุธกระหน่ำลงมาบนกลางกระหม่อม
เมื่อได้ยินว่ามีอีกศพ  นายแพทย์ก็รีบขึ้นไปข้างบน ก็พบร่างภรรยาผู้ตายนอนหมอบคุดคู้หน้าคว่ำอยู่ในห้องพักแขก บนพื้นบริเวณหน้าเตียง  

ส่วนที่เคยเป็นกระโหลกศีรษะ  บัดนี้ถูกแตกยับเยินไม่มีชิ้นดีแบบเดียวกัน    ด้านหลังเป็นร่องแยกลึกลงมาถึงคอ
ร่องรอยการตีหรือฟันนั้นหนักกว่านายวิลเลียมผู้สามีเสียอีก  แพทย์สำรวจพบทีหลังว่าถูกฟันหรือตีซ้ำแล้วซ้ำอีกถึง 19 ครั้ง  
ส่วนนายวิลเลียมถูกฟันหรือตีแค่ 11 ครั้ง

จากการพิสูจน์หลักฐานในภายหลัง  ผู้เชี่ยวชาญเห็นว่าคุณนายมาร์ธาคงทันเห็นผู้ทำร้าย แต่หลบไม่ทัน  
เธอตายตั้งแต่ถูกทำร้ายคว่ำลงไปครั้งแรกแล้ว  แผลสาหัสจนทำให้ขาดใจตายทันที  แต่ฆาตกรก็ยังกระหน่ำซ้ำลงไปอย่างมันมืออีกถึง 18 ครั้ง    
เลือดนองอยู่บนพื้นห้อง กระเซ็นลงบนพื้นพรม แต่ว่าไม่เปื้อนถึงผ้าคลุมเตียง

ในตอนนั้นเจ้าหน้าที่ทางการบ้านเมืองแห่กันมาเต็มบ้านแล้ว

ขอพักแค่นี้ เพื่อคืนนี้จะได้นอนหลับได้ง่ายๆ
ส่วนสัปดาห์หน้านั้น  ใครอ่านกระทู้นี้อย่าได้หวังเลยว่าจะหลับสบาย  เหอ เหอ

ขอโชว์เหตุการณ์ตัวอย่าง ในตอนต่อๆไป (ไม่ใช่ตอนหน้า)

........ตัดเท้าคนตายออกเพื่อจะยัดลงโลงขนาดเล็กได้พอดี  
.........นกพิราบถูกสับหัวขาดหมดทุกตัว
.........เจ้าแมวเคราะห์ร้ายถูกหิ้วคอไปที่เขียง
.........อัยการหิ้วกระโหลกศีรษะเข้ามาทั้งสองหัว
........ถ้าคุณอยากรู้ว่ามันหายไปไหน ก็ลงไปดูเองในห้องใต้ดินสิ

 คุณพิพัฒน์  ภาพประกอบพวกนี้ ติดตาทุกรูปเลย..ขนาดหลับหูหลับตาลากเม้าส์ผ่านแล้วนะคะ

เคยได้ยินเบเกอรี่ตุ๊กตาหน้าศพไหมคะ   หนังสือพิมพ์และข่าวทีวีออกกันอึงคะนึงซักปีมาแล้วมั้ง
เป็นคุณหนุ่มชาวศิลปะคนหนึ่งที่ไอเดียกระฉูด  ปั้นขนมปังรูปตุ๊กตา เฉพาะหน้าก็มี ทั้งร่างก็มี แล้วเพ้นท์ยังไงไม่ทราบ
กลายเป็นศพที่สยดสยองเลือดนองทุกตัว  
กลายเป็นสินค้าส่งออกขายดี  ฝรั่งออเดอร์เพื่อเอาไปฉลองฮัลโลวีน

ที่เกริ่นมาซะยาวเพื่อจะบอกว่า...ถ้าได้มาเป็นของชำร่วยแจกคนอ่านกระทู้นี้  อ่านพลางกินพลางก็จะเหมาะกับบรรยากาศดีมาก
ต้องเลือกเวลาดึก  อยู่บ้านคนเดียว
จะยิ่งเหมาะแก่การทดสอบประสาทตัวเองว่าแข็งแค่ไหน

 โอ๊ยยยยยยยยยยย สยอง
สยองทั้งๆ ที่คนเต็มบ้านเลย ฮือๆๆ
เรื่องนี้ ทำหนังฮอลลีวู้ด ท่าจะขายดิบขายดีแน่ๆ ค่ะ
ดีนะคะ ที่นี่ ยังกลางวันแสกๆ
อิอิ ฝันดีนะคะ ผู้อ่านรอบดึก ฮิๆๆๆ

เอาภาพมาช่วยพี่พรรฒน์ ประกอบฉากฆาตกรรมสยอง
นองเลือดดดดด

(ใครขวัญอ่อน โปรดเอามือปิดหน้ามองจากหว่างนิ้ว)

 ถ้าคุณพิพัฒน์ขยันเอารูปมาล่อเสือออกจากถ้ำ ได้ผล
คืนนี้คงมีหลายคนไม่ได้นอนกันจนเช้า  ดิฉันก็ต้องพิมพ์  
คนอ่านก็อ่านกันจนตาปิด

ไม่ด๊ายค่ะไม่ได้
ของดีมีน้อยนะคะ  

ยิ่งเรตติ้งพุ่งสูงยังงี้   ก็ต้องยืดเหมือนหนังกะติ๊ก  ให้ยาวออกไป  จาก ๑๒ ค.ห.เป็น ๑๘๐๐ ค.ห. ตัดหน้าละครช่อง ๗
สปอนเซอร์กำลังไหลมาเทมา   จบเร็วก็ขาดทุน

คุณนกข.เจ้าเก่าอยู่ไหนเนี่ย   มาช่วยดิฉันออกแขกคั่นเวลาหน้าม่านหน่อยเถอะ
ดิฉันจะได้กลับเข้าหลังม่านไปพิมพ์ตอนต่อไปเสียที   ว่าฝ่ายเจ้าหน้าที่ที่เข้ามาตรวจสอบ พบอะไรที่เป็นเงื่อนงำอีก
มันน่าพิศวงสงสัยมากเชียวละค่ะ

 บรื๊อออออ...

คุณพี่- ง่า คุณครูพิพัฒน์ขอรับ (ขืนสะเออะเรียกท่านว่าคุณพี่ เดี๋ยวท่านจะมาเตะผมเอา) ขออนุญาต ที่ในหลวง ร.4 ท่านทรงเสนอจะส่งช้างพระราชทานไปช่วยเมืองสหปาลีรัฐอเมริกา หรือในแผ่นดิน ร. 3 เรียกว่าอิศดาโดอุนีโดดาอะเมริกะ นั่นน่ะ เปล่าไปช่วยในสงครามกลางเมืองอเมริกันนะครับ แต่ทรงเสนอให้ไปเป็นกำลังแรงงานเพื่อการพัฒนาประเทศ คือหักล้างถางพงในเมืองฝรั่ง เหมือนรถแทรกเตอร์ ไม่ใช่รถถัง เพราะช้างนั้นไทยเราใช้ได้ทั้งสองอย่าง เป็นรถถังในยามศึกก็ได้ แทรกเตอร์ในยามสันติก็ได้

ตอนที่ทรงเสนอไปนั้น สงครามกลางเมืองยังไม่เกิด ตันฉบับพระราชสาส์นเองก็มีไปถึงท่านประธานาธิบดีบูแคแนน คนก่อนลินคอล์น แต่สมัยนั้นไม่มีอีเมล์ กว่าพระราชสาส์นจะเดินทางลงเรือกลไฟไปถึงก็กลายเป็นสมัยท่านลินคอล์นแล้ว ประธานาธิบดีที่กราบทูลตอบพระราชสาส์นจึงกลายเป็นท่านลินคอล์นเซ็นมาครับ ผมขออนุญาตยืนยันครับ เพราะเรื่องนี้ทั้งฝรั่งทั้งไทยหลายคนชอบนึกว่าในหลวง ร. 4 ของเราทรงพระเลือกข้างในสงครามกลางเมืองอเมริกันอยู่เรื่อยเลย

ขอเชิญล้อมวงฟังเรื่องขนหัวลุกกันต่อไป

 เพิ่งเห็นบัญชาท่านอาจารย์เทาฯ คห. 38 แปลว่าโพสต์ชนกันกลางอากาศพอดี

อีนี่อาจารย์จ๋าคะร้าบ กระโผมเคยแต่โอกแขกยี่เกวิกวิชาการน่ะคะร้าบ ให้โผมเล่นเรื่องสยองขวัญฆาตกรรมยังงี้ แขกโจ้นปัญญาน่ะ ไม่รู้จะโอกแขกยังไหงน่ะ-

 อีนี่แขกขอกราบนม้าซเต พระเจ้าตาพิพัฒน์น่ะ โต้โผให้โอกเล่นหน้าม่านสลับฉาก จั๋นขอเชิญพระโยคีพิพัฒน์เล่าเรื่อง อีตามาราต์ (รูป คห.32) ที่ถูกอีหนูนอนตายคาอ่าง หลังการปฏิวัติฝรั่งเศส สลับฉากดีกว่าเฮ้ เชิญคะร้าบ นมัสการพระเจ้าตา คร้าบ (อีนี่งานนี้คุณชูวิทย์ไม่เกี่ยวน่า นายจ๋า)

ปลาดุกกระดุกกระดิก... เอ๊ย-

ปราดุกกระดี้กระด้า กลายเป็น "ปราด้า" สะพายดีเฮ
แม่ครูขอคั่นเวลา เอาบังออกมาสลับยี่เก
สู้รา อีนี่แปรว่าเหล้า กินแล้วก็เมามาเดินโซเซ
บังเองก็ภูมิไม่มี ออกมาคราวนี่ก็แค่มาช่วยเพลย์
ฮัลเล้วังกา ขอเชิญพระเจ้าตา มาต่อด้วยเฮ....

 วันนี้เรทติ้งกระทู้วิ่งกระฉูด ต้องคอย refresh ทุุก 15นาทีเลยค่ะ

ท่านๆทั้งหลายขาาาา ขอความกรุณาโพสต์ภาพที่น่าสยองน้อยลงกว่านี้ได้ไหมคะ
ครือ เดี๋ยวคืนนี้ตาค้างเพราะรูปมันหลอนน่ะค่ะ

 อ้าว พระเจ้าตายังเฝ้าหน้าจออยู่ แย่จริง

จะมาบอกคุณนิลกังขากุมาร ให้ลงเวทีไปคาราโอเกะกับพรรคพวก
แต่งชุดออกแขกไปร้องเพลงชุดจุฬาตรีคูณได้พอเหมาะเชียว ไม่ต้องเปลี่ยน
ก็คืนวันเสาร์ จะให้ทำโอทีบนเรือนไทยเกินสี่ทุ่มก็สงสาร

ว้า คุณพิพัฒน์ไม่ยอมไปไหนเลยหรือคะ
ว่าแล้ว...ก็ถอยกลับเข้าหลังม่าน   กลับไปทำการบ้านต่อ

นึกขึ้นมาได้  ใครเห็นคุณหมูน้อยฯบ้าง   รู้หรือยังว่ามีกระทู้นี้แล้ว

สวัสดีวันอาทิตย์ค่ะ   หวังว่าเมื่อคืนบรรดาผู้ที่แวะเข้ามาอ่านกระทู้ในยามดึก คงจะหลับกันได้โดยทั่วกัน
โดยเฉพาะคุณ caeruleus  ค่ะ
**********************
ไม่เสียเวลาอารัมภบท  เข้าเรื่องเลย
นายอำเภอ  ผู้ช่วย ผู้เชี่ยวชาญทางพิสูจน์หลักฐานและตำรวจอีก 7 คน เข้ามาตรวจสอบสถานที่   สรุปออกมาได้ดังนี้

1)ว่าแม้เจ้าของบ้านทั้งสองถูกฆ่าอย่างสยดสยอง  แต่ข้าวของในห้องที่เกิดเหตุทั้งชั้นบนและชั้นล่าง ทุกชิ้นยังตั้งเป็นระเบียบอยู่ตามปกติ    ไม่มีอะไรแสดงว่ามีการต่อสู้กันก่อนตาย  

ฆาตกรเข้าถึงตัวผู้ตายแบบไม่กระโตกกระตากให้รู้  และทำร้ายโดยผู้ตายไม่มีโอกาสต่อสู้แม้แต่นิดเดียว

2) ข้าวของในบ้านทุกอย่าง  ตั้งแต่ของมีค่าจนลงไปถึงข้าวของเล็กๆน้อยๆ  ไม่มีใครหยิบไป  ทุกชิ้นอยู่ครบถ้วน
เงินทองและของมีค่าที่ติดตัวนายวิลเลียมอยู่ก็อยู่ตามเดิม  ฆาตกรไม่ได้แตะต้องทรัพย์สินหลังจากฆ่าเหยื่อแล้ว

3) ประตูหน้าต่างในบ้านถูกล็อค   ประตูหลัง ประตูห้องใต้ถุน หน้าต่าง และประตูหน้า   ไม่มีร่องรอยการงัด   ประตูห้องนอนของนายวิลเลียมและภรรยา ล็อคไว้
ทั้งนี้เพราะบ้านนี้เคยมีขโมยขึ้น  หลายเดือนมาแล้ว แม้ว่าไม่ได้ทรัพย์สินมีค่า แต่ก็ทำให้เจ้าของบ้านระมัดระวังมากเรื่องทางเข้าทางออก

4) ไม่พบอาวุธที่ทำร้าย    แต่จากการชันสูตรศพ  แสดงว่าเป็นของมีคม ขนาดใหญ่ และหนัก ถึงทำให้กระโหลกและหน้าตาผู้ตายแตกยับเยิน
เจ้าหน้าที่สงสัยว่าเป็นขวาน

 5) การตายของสามีภรรยาห่างกันคนละเวลา    แพทย์ชันสูตรศพบอกว่ามาร์ธาตายก่อนสามีประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่งเป็นอย่างน้อย    
หมายความว่าฆาตกรฆ่าเธอเสร็จแล้วก็รอจังหวะอยู่อีกนานเป็นชั่วโมงสองชั่วโมง ก่อนจะฆ่านายวิลเลียม

ด้วยหลักฐานตามที่พบ    เจ้าหน้าที่จึงลงความเห็นว่าฆาตกรไม่น่าจะเป็นโจรผู้ร้ายที่บุกรุกเข้ามาในบ้าน  แล้วฆ่าเจ้าทรัพย์
หรือว่าเป็นแขกมาเยือนที่ทะเลาะวิวาทกับเจ้าของบ้านด้วยเหตุอะไรสักอย่างแล้วบันดาลโทสะฆ่าสามีภรรยาชราคู่นั้น

ดังนั้นก็น่าจะเป็น "คนใน" นี่แหละ    จึงต้องมาดูกันทีละคนว่าผู้ต้องสงสัยมากที่สุดน่าจะเป็นใคร

สมาชิกประจำที่อยู่ใต้ชายคาบ้านหลังนี้ นอกจากสามีภรรยาเจ้าของบ้านก็คือลูกสาว 2 คน  และสาวใช้  
แต่ว่ามีแขกที่มาพักด้วยตั้งแต่เมื่อวานอีกคนหนึ่ง ชื่อเจมส์  ลีเบอร์     ค้างคืนในห้องพักแขก  แต่ออกไปนอกบ้านตั้งแต่เช้า

เขาเป็นน้องชายของภรรยาคนแรกของนายวิลเลียม   พูดง่ายๆคือเป็นน้าชายของซาร่าห์และอลิซ    
เขาผ่านมาทางเมืองมาคอนเพื่อจะเดินทางไปอีกเมืองหนึ่ง ก็เลยขอแวะค้างคืนที่บ้านพี่เขย  ตอนเช้าก็ออกไปธุระนอกเมือง  ไม่ได้อยู่ในบ้าน
คุณนายมาร์ธาเข้าไปในห้องพักก็เพื่อทำเตียงและปัดกวาดห้องให้เรียบร้อยนั่นเอง

 พ้นจากน้าชาย  ก็คือลูกสาวทั้งสอง

ซาร่าห์ไม่อยู่   ไปพักกับเพื่อนที่ต่างเมือง    ในบ้านเหลืออลิซผู้น้องสาวอยู่คนเดียว
ส่วนคนสุดท้ายคือสาวใช้

สรุปว่าผู้ต้องสงสัยที่อยู่ใกล้ตัวผู้ตายที่สุดคืออลิซ และแมรี่ สาวใช้

ในช่วงเวลาที่เกิดเหตุ  สองคนนี้อยู่ตรงไหนของบ้าน

คำให้การของแมรี่ก็คือคุณนายสั่งให้หล่อนล้างหน้าต่างตั้งแต่เช้า นายผู้ชายกลับมาจากธุระข้างนอก   หล่อนก็มาเปิดประตูรับ
แล้วขึ้นบันไดหลังไปพักเหนื่อยในห้องนอนชั้นใต้หลังคา  

ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย   ไม่มีเหตุการณ์ใดๆผิดปกติ จนกระทั่งได้ยินเสียงนายสาวมาร้องเรียกว่าเกิดเหตุร้ายขึ้น

คำให้การของอลิซก็คือเธอเก็บตัวอยู่ในห้องนอนตั้งแต่เช้า  อันเป็นนิสัยประจำของเธอที่จะไม่ค่อยสุงสิงกับคนอื่นๆนัก
เธอไม่ได้กินอาหารเช้าพร้อมพ่อและแม่เลี้ยง   แต่ลงมากินเมื่อคนอื่นกินเสร็จแล้ว  แล้วกลับขึ้นไปที่ห้อง

ช่วงเวลาที่พ่อของเธอถูกฆ่าตาย     เธอไม่ได้อยู่ในบ้าน แต่ลงไปที่โรงนาหลังบ้านซึ่งใช้เป็นโรงเก็บของ   ค้นหาส่วนประกอบอุปกรณ์ตกปลาที่เธอกะว่าจะใช้ตอนไปพักร้อน
เธอใช้เวลาอยู่ในโรงเก็บของนานพอสมควร  เพราะค้นหาเท่าไรก็ไม่เจอ

กลับเข้าบ้านก็พบว่าพ่อกลายเป็นศพไปเสียแล้ว

 ขอเรียนถามอาจารย์ค่ะ

ค.ห. 10....โปรยแบ็คกราวนด์ไว้แบบสงบ สวยงาม เรียบง่าย
กับ...........ข้อความในเเบรคเกท [...??...]

ระหว่างแบ็คกราวนด์ และ เเบรคเกท eye-catching เท่ากันไหมคะ

 พี่นุชนากลับมาแล้ว ดีใจกะเรือนไทยด้วยครับ ได้สมาชิกเก่าที่มีคุณภาพกลับมา ผมก็จะได้มีคนทะเลาะด้วย อิอิอิอิ

 ว้าย ตอนนี้ สวมวิญญาณนักสืบแอบเดาในใจก่อน
ว่าใครเป็นฆาตกร พร้อมเหตุจูงใจ
แต่ไม่เดาดังๆ อย่างคราวที่แล้วอีกแล้ว เข็ดค่ะ
กลัวอดเรื่องสนุก

ยินดีต้อนรับคุณนุชนาด้วยค่ะ

อบบิสกิตอยู่ เดี๋ยวจะนำมาฝากสมาชิกในเรือน
ลดดีกรีความสยองให้คุณ caeruleus ด้วย

 คุณเฟื่อง...คณะผู้ก่อการโดนรวบยกแก๊งค์
สามคน...สามแผ่นดิน
(แต่สารภาพไปแค่สอง)

 คุณนุชนาเข้ามาโพสต์เรื่องนี้  แสดงว่าไม่เก็บเป็นความลับใช่ไหมคะ
จะยอมให้สมาชิกอื่นๆรู้ใช่ไหม ว่าชาวเรือนไทยเรามีเรื่องลึกลับ ตื่นเต้น สืบสวน สอบสวน อยู่ใต้กระแส เหมือนกัน

มาต่อค่ะ

จากการสอบสวนของเจ้าหน้าที่ตำรวจ    ความสงสัยพุ่งไปที่อลิซมากกว่าแมรี่สาวใช้
ส่วนซาร่าห์พี่สาว รอดพ้นไปเพราะไม่ได้อยู่บ้านในวันนั้น    เจมส์ญาติที่มาเยี่ยมก็รอดไปเพราะเขาออกจากบ้านไปธุระตั้งแต่เช้า
ในช่วงเวลาที่เกิดเหตุมีเพียงอลิซและแมรี่อยู่ใกล้ผู้ตายที่สุด

ตำรวจไม่พบพิรุธในคำให้การของสาวใช้   อีกอย่างหนึ่งก็ไม่มีเหตุจูงใจใดๆที่แมรี่ผู้อยู่กับครอบครัวนี้มา 3 ปีแล้วจะฆ่านายจ้างชราทั้งสองในเมื่อเห็นชัดว่าฆาตกรไม่ได้ต้องการทรัพย์สินมีค่าในบ้าน  
แมรี่ยังทำงานตามปกติจนถึงวันเกิดเหตุ  หล่อนไม่มีเหตุทะเลาะวิวาทกับนายจ้างมาก่อน

ความสงสัยจึงพุ่งไปที่อลิซ  เพียงคนเดียว

ตำรวจค้นพบว่ามีขวานเก็บอยู่ในห้องใต้ดินหลายเล่ม   ส่วนใหญ่มีคราบสนิมเกรอะกรังแสดงว่าไม่ได้ใช้งานมานาน
มีหัวขวานอันหนึ่งที่ไร้ด้าม   เปรอะเปื้อนขี้เถ้า   จึงยึดมาเป็นของกลาง  ที่สงสัยว่าจะเป็นอาวุธฆาตกรรม

 คืนนั้นแมรี่ไม่ยอมค้างในบ้านนี้อีก    หล่อนไปอาศัยเพื่อนบ้านอยู่  กลับมาในคืนต่อไป  
พักคืนเดียว ก็เดียวก็ลาออกจากงาน  ไม่ยอมกลับมาที่บ้านนั้นอีกเลย
หล่อนเดินทางกลับบ้านเดิมที่ไอร์แลนด์      สองสามปีต่อมาก็เดินทางกลับมาอีก แต่งงานแล้วย้ายไปอยู่รัฐอื่น

ส่วนอลิซตกเป็นผู้ต้องหา   ถูกคุมขังในคุกของเมืองนั้น  
เธอถูกขังเดี่ยว นับแต่วันนั้น จนถึงการไต่สวนในศาล ตลอดการพิจารณาคดี

เรื่องนี้กลายเป็นข่าวโจษจันกันไปทั้งเมือง    หนังสือพิมพ์ประโคมข่าวกันใหญ่โต    เพราะไม่เคยมีคดีสยดสยองขนาดนี้มาก่อน  
ทั้งตำรวจและนักข่าวต่างก็สืบเสาะขุดคุ้ยประเด็นกันเต็มกำลัง  ว่าอะไรเป็นสาเหตุทำให้หญิงสาวโสดวัย 32   ฐานะดี  มีการอบรมดี    วางตัวสงบเสงี่ยม  ไม่ชอบวุ่นวายสุงสิงกับใคร
นอกจากนี้ยังมีความประพฤติดีงาม    บำเพ็ญประโยชน์อย่างคนใจบุญ   เป็นครูสอนศาสนาให้เด็กๆในวันอาทิตย์เสียด้วย  
กลายมาเป็นผู้ต้องหาฆาตกรรมโหด พ่อแม่  ด้วยวิธีการสยดสยองอย่างที่ผู้ชายอกสามศอกก็ยังไม่กล้าทำ

จากการสืบเสาะ สืบสวน ขุดคุ้ยนี่เอง     เบื้องหลังดำมืด พร้อมประเด็นชวนฉงนฉงายของครอบครัวนายธนาคาร ก็ค่อยๆเผยออกมาสู่ประชาชน

 กร๊ากกก น้องหมี น่ารักจัง

 โอ้ ได้โปรด กำลังสนุกค่ะ

 อาจารย์กรุณาเล่าเร็วๆหน่อยสิคะ  ไป search เท่าไรก็ไม่เจอ สงสัยว่าต้องมีการเปลี่ยนชื่อคน ชื่อรัฐ แน่ๆ
Already tried all possible key words, especially the broad ones ka, and yet...

 หนูเฟื่อง
นกของหนูถูกเสียบมาตั้งกะ
วันที่ 13 พ.ค. 2549 - 20:40:34
ตอนนี้มันยังไม่ตายเล็ย

อึดสุดๆ จะเป็นนกแรมโบ้ปะ
พาไปหาหมดที ไม่ก็จามด้วยขวานพี่ก้อได้
พ้นทุกข์พ้นร้อน

 มารออ่านด้วยคนเน้อ...

 ขอบพระคุณทุกๆท่านนะคะที่เห็นใจ รูปเลยชักจะน่ารักขึ้นมาบ้าง

 กดผิด.....กะจะหา smilies เผลอไปกดส่งข้อความซะนี่

คุณเฟื่องคะ ขนมน่าทานจังเลย หน้าตาคล้ายๆ scone ของอังกฤษนะคะ    

 มันก็น่าแปลก ที่สิ่งซึ่งเรามองเห็นด้วยตาเปล่า  มักจะกลับตาลปัตร
กลายเป็นอะไรอีกอย่างหนึ่งที่ตรงกันข้ามเมื่อใช้กล้องขยายส่องเข้าไป
บางครั้งมันก็ตรงกันข้ามเสียจนคนเห็นไม่เชื่อตาตัวเอง   สู้กลับมามองด้วยตาเปล่าไม่ได้  เชื่อมากกว่า

ครอบครัวที่สงบเรียบร้อยของเศรษฐีชราก็คือตัวอย่างอันนี้ละค่ะ เป๊ะๆเลย

เมื่อกล้องขยายจากการสอบสวนปากคำพยาน และการขุดคุ้ยของหนังสือพิมพ์  ให้ผลออกมา   ก็ทำให้ชาวบ้านชาวช่องเกิดรู้อะไรต่อมิอะไรที่ชวนให้ไม่อยากรู้เสียจะนอนหลับสบายกว่า

เริ่มต้นด้วยนายวิลเลียม
เขาไม่ได้เป็นทายาทมรดกบ้านทรายทองมาแต่อ้อนแต่ออก   แต่ว่าเริ่มต้นชีวิตอย่างยากจน  ประกอบอาชีพเล็กๆน้อยๆหาเลี้ยงชีวิตมาแต่หนุ่ม
หนึ่งในอาชีพต้นๆคือเป็นสัปเหร่อ  จัดงานศพ ไปจนกระทั่งเอาโลงลงหลุม อยู่หลายปี
พอเก็บเงินได้เป็นกอบเป็นกำ

คนที่รู้จัก ซุบซิบกันว่านายวิลเลียมแกแสวงหากำไรจากคนตาย ด้วยการซื้อโลงขนาดเล็กราคาถูก มาใส่ศพผู้ตายตอนหย่อนลงหลุม  แทนที่จะเอาโลงใหญ่ราคาแพง  
เอาส่วนลดนี่แหละเป็นกำไรใส่กระเป๋า
ถ้าคนตายคนไหนตัวสูงขายาวเกินไป  พี่แกก็ตัดเท้าออกซะเพื่อยัดลงโลงให้ได้พอดี
ญาติพี่น้องมัวแต่โศกเศร้า  ใครจะมีกะจิตกะใจคิดว่า เอ๊ะ พ่อฉันตัวออกสูงตั้งหกฟุตกว่า ทำไมลงโลงใบยาวไม่ถึงหกฟุตได้
ก็คะเนด้วยสายตามันผิดพลาดได้นี่คะ

ด้วยการค้ากำไรแบบนี้   นายวิลเลียมก็เก็บเงินได้เป็นกอบเป็นกำพอจะเลื่อนอาชีพได้สูงขึ้นเรื่อยๆ จนเป็นเศรษฐี

 สนุกครับ
ผมมาเพิ่มเรตติ้งให้
ฮิตประมาณละครช่อง7สีเวลา20:30น.เลย

พูดถึงนิสัยใจคอของนายวิลเลียม  ก็นับว่าน่าแปลก มีหลายอย่างขัดแย้งกันจนก่อความพิศวงงงงวย    ไม่ใช่เฉพาะชาวบ้าน แต่ตัวผู้เล่ากระทู้นี้เองก็เวียนหัวไปกับแกอยู่ไม่น้อย
อาจเป็นเพราะข้อมูลมันมาจากหลายกระแส   พยานให้การจริงบ้างไม่จริงบ้าง  ผู้สื่อข่าวกับตำรวจ อัยการ และทนาย ก็มีส่วนทำให้การติดตามคดี สับสนอลหม่านมากขึ้น  เพราะสืบได้ความกันคนละชนิด
ไม่ต้องพูดถึงความจริงที่ว่าภาษากฎหมายอ่านยากอีกต่างหาก

เพราะงั้นถ้าเติมน้ำส้มสายชู พริกป่น น้ำปลาและผงชูรสลงไปบ้าง  ก็อย่าถือสาว่ากันเลยนะคะ

คือนายวิลเลียมแกเองก็ตามประสาเศรษฐีผู้ก่อร่างสร้างตัวขึ้นมา  ต่อให้มีเงินล้านก็ไม่พ้นความขี้เหนียว
ความจริงแกจะอยู่คฤหาสน์โอ่อ่ากว่านี่ 10 เท่าก็ยังได้   แต่แกก็ไม่เอาละ มันเปลือง อยู่บ้านหลังใหญ่ๆแต่ดูธรรมดาๆนี่แหละพอแล้ว  มีสาวใช้คนเดียวก็ไม่เปลืองมากมาย
แกไม่เขินที่จะออกมาขายไข่ให้ลูกค้าแถวละแวกบ้าน  จากเล้าไก่ที่แกเลี้ยงเอาไว้  ทั้งที่ใครๆก็รู้ว่าแกเป็นนายแบงค์
ออกไปข้างนอก เจอลูกบิดประตูหักๆใครโยนทิ้งเอาไว้ข้างถนน   แกยังเก็บใส่กระเป๋ามาเลย ด้วยความเสียดายของ

ในขณะเดียวกัน  แกก็ไม่เหนียวซะจนกระทั่งลูกเมียทนไม่ไหว  จากปากคำสาวใช้ที่ให้การ และคนรู้จัก   แกก็ให้ลูกเมียกินอยู่อุดมสมบูรณ์ดี  
นอกจากนี้แกก็ไม่ขี้เหนียวเรื่องให้สมบัติเมีย   คือแกยอมควักกระเป๋าซื้อบ้านแฝดที่แม่ยายประกาศขาย   แล้วใส่ชื่อเมียเป็นเจ้าของ
แล้วยังอนุญาตให้น้องเมียอาศัยอยู่ได้ฟรีๆหลังหนึ่ง  อีกหลังให้เช่า

เหตุการณ์นี้เกิดเมื่อห้าปีก่อน   ลูกสาวสองคนรู้เข้าก็เคืองมาก ว่าเงินทองส่วนนี้ควรเป็นมรดกของหล่อนมากกว่าเอาไปให้แม่เลี้ยง
ก็เลยโกรธแม่เลี้ยงแต่นั้นมา  
นายวิลเลียมก็เอาใจลูกสาวด้วยการไปซื้อบ้านเก่าอีกหลังหนึ่ง ยกให้เป็นทรัพย์สินของลูกสาวทั้งสอง  ชดเชยกันไป
แต่บรรยากาศความตึงเครียดในบ้านนี้ก็ยังเป็นคลื่นใต้น้ำมาตลอด 5 ปี
อลิซนั้นแทบไม่พูดกับแม่เลี้ยง หลีกเลี่ยงการเผชิญหน้าแม้แต่ร่วมโต๊ะอาหาร  และไม่ยอมเรียกแม่ แต่เรียกว่า "คุณนายซัลลิแวน"อย่างเย็นชา
นายวิลเลียมเอง ก็น่าจะตึงเครียดไม่น้อย แต่เขาก็ไม่ได้แสดงออก

 พูดถึงความสัมพันธ์กับลูกสาวคนเล็ก    ก็มีอะไรที่แย้งกันอยู่ในตัวอย่างรุนแรง
เท่าที่เห็นจากภายนอก  นายวิลเลียมก็รักและเมตตาอลิซ   เธอจะไปเที่ยวไหนก็ไปได้   แต่เธอก็แทบไม่ไปไหนเลยนอกจากไปหาเพื่อนชื่อเอลม่า
ส่วนใหญ่อลิซเก็บตัวอยู่ในห้อง   ไปโบสถ์และสอนพระคัมภีร์ให้เด็กๆในวันอาทิตย์  
หลักฐานความรักและผูกพันของพ่อลูก  คืออลิซเคยให้แหวนพ่อวงหนึ่ง   เขาใส่ติดนิ้วก้อยตลอดไม่เคยถอด  แม้แต่เมื่อหมอพบศพ แหวนก็ยังสวมอยู่ในนิ้ว
นี่ก็แสดงว่าเขารักลูกสาวมากแค่ไหน

แต่ก็มีเหตุการณ์จากพยาน แสดงว่านายวิลเลียมเคยโกรธลูกสาวจัด  ด้วยเหตุอะไรอ่านข้อมูลหนเดียวแล้วหาไม่เจออีก
จำได้แต่ว่า อลิซเลี้ยงฝูงนกพิราบไว้หลังบ้าน
พ่อจับนกออกจากกรง   เอามาที่เขียง แล้วใช้ขวานสับหัวนกออกหมดทุกตัว ทิ้งเอาไว้อย่างนั้น
ให้ลูกสาวไปเจอเข้าเอง
อลิซอาจช็อคมากเมื่อเห็น   เธอมองนกไร้หัวแล้วถามงงๆว่า ทำไมนกไม่มีหัว
ก็ได้คำตอบว่า "ถูกตัดหัวหมดแล้ว"

 ว้ายยยยยยยยยย

 หมูน้อยฯไม่ได้ไปไหนครับอาจารย์ นั่งมือแข็งขาสั่น อยู่ใกล้ๆนี่เอง

( แต่ที่จริงแล้ว ตัวเอกต้องโผล่มาทีหลังเสมอนี่ครับ แฮ่ๆๆ )

 โอ้โห
เรื่องไม่โหดเลยนะ

 ว้าย แล้วทำไมรูปตัดเท้าเบิ้ลขึ้นมาตั้งสองหน

สยองมากเลย ทู้เนี้ย แง๊

 ความสัมพันธ์ของแม่เลี้ยงและลูกเลี้ยงก็อึมครึมไม่แพ้กัน

แม้ว่าคุณนายมาร์ธาเข้ามาเป็นแม่เลี้ยงเมื่ออลิซอายุได้แค่ 2 ขวบ  และซาร่าห์ 5 ขวบ    แต่ก็ไม่มีความรักและผูกพันกันระหว่างผู้หญิงอายุ 36 ปี กับเด็กหญิงสองคน
เธอชนะใจลูกเลี้ยงทั้งสองไม่ได้จนแล้วจนรอด   แต่ก็ไม่มีหลักฐานว่าเธอทารุณหรือทำร้ายเด็ก  

โดยนิสัย  คุณนายมาร์ธาเป็นคนเก็บตัว    มีความเป็นอยู่เงียบเชียบมาก จนเรียกได้ว่าตัดตัวจากสังคมภายนอก
เธอไม่ไปมาหาสู่ใครแม้แต่เพื่อนบ้าน  ไม่มีเพื่อนฝูง  ไม่เข้าสังคม  ไม่ท่องเที่ยว  
ถ้าออกนอกบ้าน(ซึ่งนานๆที)  เธอก็จะไปเยี่ยมอยู่บ้านเดียวคือน้องสาวที่สามีอนุญาตให้พักฟรีในบ้านที่เขาซื้อด้วยเงินเขาเอง
ที่แปลกคือเธอสนิทกับน้องสาวเพียงคนเดียว   ลูกของน้องสาวซึ่งเป็นหลานป้าแท้ๆ   เธอก็ไม่คลุกคลีสนิทสนม  แต่ก็ไม่มีเรื่องบาดหมางกัน

วันๆ เธอเก็บตัวอยู่ในบ้าน  ใช้เวลาให้หมดไปด้วยการทำงานบ้าน  ทำกับข้าวกับปลา ดูแลสามี อย่างแม่บ้านทั่วไป    
ดูเหมือนเธอสามารถใช้ชีวิตเฉยชา แห้งแล้งปราศจากชีวิตชีวามาตลอดอย่างไม่เดือดร้อน  
ตั้งแต่แต่งงานจนอายุ 64 ปี   สามีของเธอก็ดูเป็นสุขดีกับการรับใช้ดูแลจากภรรยา อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

 ซาร่าห์และอลิซเกลียดแม่เลี้ยงเอามากๆอย่างไม่มีข้อสงสัย   แต่ทั้งสองก็ไม่เคยทะเลาะ หรือกราดเกรี้ยวเข้าใส่กัน
เพียงแต่ต่างคนต่างอยู่  ใต้ชายคาเดียวกัน    หลีกเลี่ยงการพบหน้ากันมากที่สุดเท่าที่จะทำได้
อลิซเก็บตัวอยู่ในห้อง อย่างที่บอกมาแล้ว    เธอเป็นคนไม่มีเพื่อนมากนักนอกจากเอลม่า  
บางทีก็ออกจากบ้านไปหาเพื่อนคนนี้บ้าง  หรือไปเที่ยวต่างเมืองบ้าง  นานๆที
ส่วนซาร่าห์..ก็คงพอๆกัน   แต่ที่แน่นอนคือพี่น้องคู่นี้อยู่แบบใกล้ชิดกันมาก    ท่าทางซาร่าห์จะติดน้องสาวมากกว่าน้องสาวติดพี่

ถ้าถามว่าอลิซเป็นคนยังไง    ค้นข้อมูลดูแล้ว  เป็นผู้หญิงเงียบๆ เฉยๆ   หน้าตาก็ปานกลาง   ไม่มีอะไรน่าสนใจมากนัก
เธอไม่เคยมีแฟน   ไม่เคยออกเดท ใช้ชีวิตจำเจอยู่ในบ้านตั้งแต่สาวจนแก่
และที่สำคัญเป็นคนที่ไม่ตื่นเต้นตกใจกับอะไร    แม้แต่เกิดฆาตกรรมสยองในบ้าน  เธอก็ไม่มีท่าทางตระหนกอกสั่น   ไม่ตีโพยตีพายหรือฟูมฟาย
ถ้าจะมีอาการเสียขวัญ ก็ตรงที่เธอให้การวกวนสับสนไปมา แม้แต่เรื่องง่ายที่สุด    เธอบอกว่าเธอตอบไม่ถูก นึกไม่ออกว่าเมื่อครู่บอกอะไรไป

 เห็นน้ำแข็งในมือก็พลันไปนึกถึงฆาตกรรมเรื่องหนึ่ง
อึ่ม น่าคิด น่าคิด....

คุณนายแม่เลี้ยง เลี้ยงแมวไว้ตัวหนึ่ง  
เธอฝึกให้แมวเข้านอกออกใน ด้วยการเขี่ยกลอน(หรือล็อค) แล้วผลักประตูด้านหน้าเปิด   เพื่อมันจะได้ออกไปถ่ายข้างนอก  เจ้าของไม่ต้องลุกไปเปิดให้  

วันหนึ่ง เพื่อนสาวของอลิซมาหา นั่งสนทนากันในห้องรับแขก   เจ้าของบ้านก็ปิดประตูไว้  ไม่เปิดทิ้ง  ด้วยความกลัวคนบุกรุกเข้ามา
แมวมันก็ผลักประตูออกไปได้
อลิซก็ต้องลุกไปปิดประตู    สักครู่แมวก็กลับมา ดันประตูเข้ามาได้  เธอก็เลยต้องลุกไปปิดอีก

เรื่องเปิดๆปิดๆประตู เป็นเรื่องก่อความรำคาญให้อลิซมาก  อาจจะเจอมาหลายหนแล้ว
ด้วยท่าทางเยือกเย็นเป็นปกติ    เธอก็หิ้วคอแมว เดินออกจากห้อง
เปล่า ไม่ได้อุ้มมันไปปล่อยไว้นอกบ้าน หรือว่าขังไว้ในห้องแม่เลี้ยง  แต่ว่าเดินลงบันไดไปที่ห้องใต้ดิน

ห้องใต้ดินเป็นที่เก็บของ  รวมทั้งท่อนฟืนยาวๆกองไว้ เพื่อจะเอาไปใช้จุดไฟในเตาผิง
แมรี่สาวใช้ต้องตัดฟืนเป็นท่อนๆแล้วหอบขึ้นมาวางในเตาผิงเมื่อของเก่าหมด
จึงมีเขียงไม้และขวานสั้นๆเอาไว้สับท่อนฟืน ให้สั้นเพื่อหอบขึ้นมาได้สะดวก

อลิซหิ้วคอแมวไปที่เขียง  หยิบขวานขึ้นมา...

(ตัดฉากนี้ไป)

คุณนายมาร์ธาพบว่าแมวของเธอหายไป   เธอก็ค้นหาทั่วบ้านแต่ไม่เห็นวี่แวว   กระวนกระวายอยู่หลายวัน
ในที่สุด เธออดรนทนไม่ได้ก็ถามลูกเลี้ยง(ซึ่งปกติไม่เคยพูดกัน)ว่าเห็นแมวของเธอไหม
ก็ได้คำตอบอย่างเฉยเมยว่า
"ลงไปดูในห้องใต้ดินสิ"

คุณคิดว่าคุณนายรู้สึกยังไงคะที่พบแมวแสนรักของเธอบนเขียง  มีแต่ซากอันมีแต่ร่าง...ส่วนหัวกลิ้งอยู่ห่างออกไป

หนูเฟื่อง  บอกแล้วไงว่าไม่ให้อ่าน...เฮ้อ  ขอยาดมให้หนูเฟื่องหน่อยซิคะ

 น่ากลัวมากๆ ค่ะ ขอมาชูมือแล้วตะโกนว่า

"รอติดตามอยู่ค่ะ!"

ขอบคุณค่ะ

 หนูเฟื่อง: ฮือๆๆๆๆ  แมวน้อย หัวกับตัวคนละทางเลย
Nu says: ของใคร…ตัวไหน
หนูเฟื่อง: แมวพี่นุชแหละ
Nu says: อ้อ เหรอ
หนูเฟื่อง: หมายถึงหัวมันไม่อยู่ด้วยกันไง….. หัวขาด
Nu says: บอกแล้ว ยังปราณีนะอุตส่าห์ใช้ invert color mode; or else you would be          
............ screamingggggggg!!
หนูเฟื่อง: นั่นก็กรี๊ดแล้ว ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
Nu says:  โอ โอ โออออ
หนูเฟื่อง:  แงๆๆๆๆๆๆ
Nu says:   แงทำไม ทีนี้จะเอา multi color/256 shades เลยไหม ขอเวลามิกซ์หน่อย
หนูเฟื่อง:  โหย...โหดว่ะ พี่นุชอ่ะ

 มาลงชื่อว่าตามอ่านกระทู้นี้ด้วยความสนุก และรอลุ้นผลการสืบสวนค่ะ
ขอบพระคุณอาจารย์ค่ะ

ขออนุญาตติง-ด้วยความเคารพนะคะว่า การโพสต์ภาพบางภาพ เช่นศพหรือชิ้นส่วนร่างกายมนุษย์ไม่น่าดูเลยค่ะ ทราบว่าแต่ละท่านที่โพสต์ เพราะต้องการร่วมสนุก แต่โปรดไตร่ตรองถึงความเหมาะสมด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ

 ดินเนอร์มื้อดึกเมื่อคืนนี้ ท่าทางอร่อยกันใหญ่
***********************
คงจะจำกันได้ว่าเมื่อสาวใช้วิ่งวุ่นไปตามหมอ  อลิซบอกเพื่อนบ้านว่า แม่เลี้ยงของเธอได้รับจดหมายจากใครไม่รู้ให้ไปเยี่ยมคนป่วย  ทุกคนก็เข้าใจว่าคุณนายมาร์ธาไม่อยู่บ้าน
เพิ่งมาพบว่าเธอกลายเป็นศพนอนอยู่ข้างบนนั้นเอง

ค้นจนทั่วบ้านก็ไม่มีใครเห็นจดหมายฉบับนั้น     ซาร่าห์ประกาศลงหนังสือพิมพ์ให้รางวัลอย่างงามสำหรับผู้หาเจอหรือชี้เบาะแส  ก็ไม่มีใครมารายงานสักคน
จดหมายลึกลับนั้นก็ยังเป็นปริศนาหาคำตอบไม่ได้ว่าใครเขียน และเขียนทำไม

มีความลึกลับอีกอย่างที่สางไม่ออก ก็คือก่อนหน้าเกิดเหตุประมาณ 10 วัน   อลิซไปที่ร้านขายยา แล้วขอซื้อกรดชนิดหนึ่ง เพื่อไปกำจัดแมลง
แต่ว่ามันมีฤทธิ์เป็นยาพิษ   เจ้าของร้านไม่อาจขายได้โดยปราศจากใบสั่งยาจากหมอ   เธอก็เลยซื้อไม่ได้
ต่อมาอีกสองสามวัน   นายวิลเลียม  ภรรยา กินอาหารเข้าไปแล้วมีอาการอาหารเป็นพิษ  ปวดท้องรุนแรงจนต้องนอนแซ่วอยู่ในห้อง
หมอประจำครอบครัวถูกตามตัวไปรักษา จนทุเลาเพิ่งลงมากินอาหารได้ตามปกติ
แต่จากการผ่าชันสูตรศพ  ไม่พบยาพิษหรืออะไรที่ส่อว่าเป็นสารเคมีในกระเพาะอาหารของทั้งสองคน

ความลึกลับน่าพิศวงอีกอย่างก็คือ  ญาติที่มาพักที่ว่าชื่อนายเจมส์นั้น ให้การในศาลว่า เดิมนายวิลเลียมตั้งใจจะยกทรัพย์สินให้ลูกสาวทั้งสองเป็นส่วนใหญ่
ส่วนภรรยา เขาก็ซื้อบ้านให้เช่า เป็นรายได้เลี้ยงตัวเมื่อเขาถึงแก่กรรม
แต่ยังไงไม่รู้ นายวิลเลียมเปลี่ยนใจ  บอกเขาว่าทรัพย์สินส่วนใหญ่เขายกให้ภรรยา  ลูกสาวทั้งสองได้เพียงส่วนน้อย

คำให้การของนายเจมส์ ทำให้อลิซตกที่นั่งลำบากมากขึ้นไปอีก  แล้วยังมีหลักฐานแวดล้อมว่า นายเจมส์กับหลานสาวคนนี้ไม่ชอบหน้ากัน
ตอนฝ่ายชายมาพัก  เขาไม่ได้เห็นหน้าค่าตาอลิซ เพราะเธอเก็บตัวอยู่ในห้องตลอดเวลา    แต่ต่างคนต่างก็รู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ในบ้าน
ถึงกระนั้นก็ไม่ยักถามหาหรือทักทายกันอย่างที่ญาติพึงทำ

ความน่าฉงนยังไม่จบแค่นี้   คือนายเจมส์บอกว่านายวิลเลียมทำ หรือไม่ก็จะทำพินัยกรรมใหม่
แต่ค้นหาจนทั่วบ้านก็ไม่มีวี่แววพินัยกรรม   แม้แต่ในตู้เซฟ ก็ไม่มีกระดาษสักแผ่น ที่ยืนยันคำให้การว่าผู้ตายตั้งใจทำอย่างนั้นจริง

 หลักฐานแวดล้อมทั้งหมด ทำให้อัยการเห็นว่ามีน้ำหนักพอที่จะฟ้องอลิซในฐานะว่าเป็นผู้กระทำฆาตกรรมพ่อ และแม่เลี้ยง
จำเลยให้การปฏิเสธทุกข้อหา พร้อมทั้งจ้างทนายมาสู้คดีอย่างเต็มสติม
กลายเป็นข่าวหน้าหนึ่งครึกโครมนานนับเดือน

จากการนำสืบพยานหลายๆปาก  อัยการเชื่อว่าอลิซได้กระทำฆาตกรรมพ่อและแม่เลี้ยงด้วยแรงจูงใจเรื่องมรดก  และความชิงชังแม่เลี้ยงเป็นส่วนตัว
เธอฆ่าแม่เลี้ยงก่อน    แล้วก็อยู่ในบ้านรอจนพ่อกลับมาจากธุระ   ย่องเข้าไปขณะพ่อหลับแล้วฆ่าเสียอีกคน
หลังจากนั้นก็ตะโกนเรียกสาวใช้ ให้ไปตามหมอ  สร้างฉากเหมือนกับว่ามีคนเข้ามาทำร้ายพ่อเธอ

คำให้การวกไปวนมาของอลิซเป็นจุดอ่อนที่อัยการชี้ว่าเป็นพิรุธ  และเพื่อให้จำเลยยอมจำนน
อัยการทำถึงขั้นไปเอากระโหลกของผู้ตายทั้งสองมา   เปิดให้ดูบนโต๊ะในห้องพิจารณาคดี
กระโหลกที่ยับเยินด้วยคมอาวุธ ทำให้อลิซเห็นเข้าก็ล้มพับลงไปทันทีกลางห้อง
แต่ก็ไม่มีผลอย่างใดต่อจากนั้น  เมื่อฟื้นเธอก็ยังยืนกรานว่าเธอไม่ได้ฆ่าอยู่นั้นเอง

ส่วนทนายจำเลยก็มีหลักฐานเด็ดๆมาสู้อยู่ไม่น้อยเหมือนกัน

ตัดเข้าโฆษณาค่ะ   บอกแล้วว่าของดีมีน้อย

 คุณ B คงหมายถึงรูปในความเห็น 37
"A harvest of death" Gettysburg, July, 1863
ฝีมือ Timothy H. O Sullivan (1840-1882) เป็นส่วนหนึ่งของกระจกรูปนับหมื่นชิ้น ที่เหลือรอดมาจากการเอาไปล้างรูปทิ้ง เพื่อเอากระจกใสไปทำกรีนเฮาส์ ปัจจุบันเก็บรักษาเป็นสมบัติของชาติสหรัฐ อยู่ที่ library of congress

การแสดงรูปคนตายนั้น โดยทั่วไปถือเป็นการละเมิด และถือว่าแสดงถึงรสนิยมที่เบี่ยงเบนของผู้ดำเนินการ
แต่....

สงครามจบเร็วขึ้น ก็เพราะการตีพิมพ์รูปสงคราม
อย่างสงครามเวียตนาม เริ่มนับถอยหลังตั้งแต่ช่างภาพ Time-Life คนหนึ่ง
เผยแพร่รูปจากการฆ่า "ล้าง" หมู่บ้านที่ไมลาย โดยฝีมือทหารอเมริกันสติแตก
รูปที่ผมนำมาลงนั้น ในตำรายกให้เป็นบิดาของ photojournalism เพราะมันถ่ายทอดความ "เป็นจริง" ของสงครามได้อย่างไม่สามารถหลีกเลี่ยง
ในรูปเดียว ได้ชี้ให้เห็นถึงความเปราะบางของชีวิต ความศักดิ์สิทธิ์แห่งภาระหน้าที่ ความกล้าหาญของวีระบุรุษ และเสียงที่ไม่เคยมีใครได้ยินมาก่อน
เราจึงยอมรับได้ว่า บางครั้งรูปคนตายก็เป็นอุปกรณ์สูงค่าให้เราเข้าใจส่วนลึกของความเป็นมนุษย์ ว่าสูงหรือต่ำเพียงใด

ข้างบนถือเป็นคำขอโทษนะครับ
หากอาจารย์เทาฯ เห็นว่ารูปของผม อาจจะล่อแหลมต่อความรู้สึกของบางท่าน ก็ขอความกรุณา กำจัดทิ้งเสียบ้างก็จะเป็นพระคุณอย่างสูง

 ดีแล้วครับ
เรื่องคุณเทาชมพูยังสยองกว่ารูปที่ลงอีก

 คุณพี่pipat มีหมอนเก่าๆที่ไม่ใช้แล้วบ้างไหมหนา?
ผมจะขอยืมมาหนุนนอนทุกคืนซึมซับเอาเสี้ยวแห่งความเก่งกาจปราชญ์เปรื่อง ในทุกเรื่องแห่งประวัติศาสตร์ของพี่ท่านเข้าสู่สมองกลวงๆของหมูฯบ้าง..

(ทุกวันนี้ ถ้าเห็นอาจารย์เทาฯท่านไปนั่งในกระทู้ไหน หมูฯก็ยังรีบแอบไปนั่งแหมะ อยู่ใกล้ๆ หวังจะซึมซับเอากลิ่นอายนักปราชญ์มาสู่ตัวเลย.. )

 คุณ บี อาจหมายถึงรูปประกอบของ ท่านติบอ ใน คหพต.ที่90 ด้วยรึเปล่าครับ หมูเห็นยังสยองเลย ไม่กล้ากิน ข้าวขาหมู คากิ ไปอีกหลายวันแนะ  ( เอ๊ะ หมู กินหมูได้ไง )

 ต้องเปลี่ยนเป็นหมูน้อยในกะลามัง
รอเวลาเคี่ยวให้เป็นขาหมูสุดอร่อย
ไปนี่เลย ข้างที่จอดรถเท็กซัส ขาหมูเหนียวพร้อมผักดองแห้ง อร่อยล้ำเลิศ
หรือถ้าเป็นแท็กซี่กะดึก ก่อนส่งรถ แวะเซ็นต์หลุยส์ซอยสาม
ตีห้าถึงโมงเช้า
ขาหมูอะไร ขายดีขนาดนี้ แล้วอีไม่ทำเพิ่มนะครับ หมดเป็นหมด
ถ้ากะกลางวัน ไปนี่ บางหว้าขาหมู ถูกที่สุดในโลก
รสชาติเรียบร้อย แต่ครบถ้วน

ส่วนที่หมูน้อยฯ อาจจะไม่เคยลิ้มลอง
ขาหมูเย็นครับ สูตรพิเศษ ใส่เจลลี่นิดหน่อยแซมด้วยผิวส้มตากแห้ง หมูต้องเป็นขนิดติดกระดูกอ่อน แช่เย็นข้ามคืน
แบ่งเป็นชิ้นเหมือนปิสซ่า วางให้ละลายบนข้าวต้มร้อนๆ

โอ๊ยยยยย
ไม่ได้กินมายี่สิบกว่าปีแล้ว
ใครรู้มั่งว่าที่ใหนขาย
บอกคนโซเอาบุญหน่อยเฮอะ

 อันนี้ต้องขอออกจากถ้ำมาเห็นด้วยกะหมูน้อยนะครับ
ว่าท่านพิพัดช่างปราดเปรื่องในศิลปะวัฒนธรรมอย่างหาตัวจับยาก นับถือๆผมยังติดค้างกระทู้บราห์มส์กะท่านอยู่เลยนะเพราะว่ามาเมืองนอกซะก่อน
ท่านพิพัดเข้ามาเล่นที่นี่ คุณครูเทาชมพูก็เบาแรงไปเยอะ (หรือว่าอาจจะเหนื่อยขึ้นเพราะท่าทางแก demanding น่าดูเลย อิอิอิอิ)

 ทั้งที่อัยการสามารถหาหลักฐานแวดล้อมและแรงจูงใจมาแสดงได้   แต่ก็มีปริศนาลึกลับน่าพิศวงอีกหลายข้อที่อัยการตีไม่แตก
คือ

1) เราคงจำได้ว่านายแพทย์คาร์สันเข้าไปตรวจศพทั้งสอง  พบว่าเลือดเปรอะกระเซ็นไปถึงผนัง
แต่เมื่ออลิซตะโกนเรียกสาวใช้  แมรี่วิ่งลงมาหานายที่ประตูหลัง  เธอใช้ให้สาวใช้วิ่งไปตามหมอ  ตัวเธอเองก็ออกมายืนนอกประตูจนเพื่อนบ้านเห็นเข้า
เนื้อตัวหน้าตาและเสื้อผ้าของอลิซสะอาดเรียบร้อยเป็นปกติ   ไม่มีรอยเปื้อนตรงไหน
ข้อนี้ทั้งเพื่อนบ้านและแมรี่ให้การตรงกัน

2) ถ้าลงความเห็นว่าอลิซเปลี่ยนเสื้อผ้าล้างหน้าตาผมเผ้า   ก็หมายความว่าหลังจากฆ่าแม่เลี้ยงแล้ว   เธอจะต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าไปรอบหนึ่ง
หลังจากนั้นมาฆ่าพ่อเสร็จ ก็ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกรอบหนึ่ง

ระยะเวลาที่พ่อเธอตาย และแพทย์มาถึง  สั้นมาก  นายแพทย์พบว่าศพยังอุ่นๆอยู่ ตัวก็ยังไม่แข็ง  แสดงว่าตายมาไม่นานก่อนนั้น
คะเนเวลา จากถูกฆ่าตายจนถึงเจ้าหน้าที่แห่กันมา ประมาณ 35 นาที

ไม่มีใครสังเกตเห็นความผิดปกติใดๆบนเนื้อตัวของอลิซ    ไม่มีร่องรอยอาบน้ำ หรือเสื้อผ้าเปรอะเปื้อน  
เธอฆ่าอย่างไร เลือดที่กระฉูดจึงไม่กระเซ็นโดนเธอ

 3) ไม่มีใครค้นหาอาวุธฆาตกรรมพบ จนแล้วจนรอด
จริงอยู่มีขวานหลายเล่มเก็บไว้ในห้องใต้ดิน   รวมทั้งขวานด้ามหลุดเหลือแต่หัวขวาน
แต่ทุกชิ้นไม่มีรอยคราบเลือด  
ขวานด้ามหลุดนั้น ก็ไม่มีใครพบด้าม   เหลือหัวหวาน ซึ่งกลายเป็นของชำรุดใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้

4)  มีแต่การให้ปากคำของนายเจมส์เรื่องผู้ตายเปลี่ยนใจเรื่องพินัยกรรม    แต่ไม่มีหลักฐานว่านายวิลเลียมทำพินัยกรรม  ไม่ว่าเก่าหรือใหม่ พูดอีกทีคือเขาไม่เคยทำพินัยกรรมสักฉบับเดียว  

ดังนั้นทรัพย์สินจึงเป็นไปตามที่เขาแบ่งไว้
คือภรรยาได้บ้านเล็กๆไป 2 หลัง  ลูกสาวได้ 1 หลังใหญ่ และเงินสดทั้งหมดกว่าห้าแสนดอลลาร์

จึงก่อให้เกิดคำถามว่า แรงจูงใจของอลิซคืออะไร ในเมื่อ เธอกับพี่สาวก็ได้เงินมรดกส่วนใหญ่อยู่ดี    เธอไม่มีแรงจูงใจอะไรที่จะฆ่าพ่อเพื่อเอามรดก

 ต้องขอโทษสมาชิกที่รู้สึกสยดสยองกับภาพที่ผมโพสต์ไปแล้วด้วยครับ
เอาเป็นว่า ขอความกรุณา vTeam ท่านใดก็ได้ ช่วยซ่อนภาพให้ด้วยนะครับ
เมื่อสมาชิกท่านอื่นเข้ามาอ่านกระทู้ จะได้ไม่มีภาพที่ว่าโผล่มาเห็นให้ระคายอารมณ์น่ะครับ



ขอบพระคุณล่วงหน้าครับ และต้องขอโทษทาง vTeam ด้วยครับ ที่ผมต้องขอรบกวนอีกแล้ว

 ส่วนคำให้การของอลิซ  มีเรื่องหนึ่งที่น่าแปลกใจ
(ได้ยินเสียงลอยลมมาว่า  ไอ้ที่มันไม่แปลกน่ะมีมั่งไหม  เอาแต่แปลกอยู่นั่นแหละ ตั้งแต่ต้นกระทู้แล้ว)

คือเธอบอกว่าพ่อเธอแอบไปมีเมียเก็บไว้อีกคน ลับๆ  จนมีลูกชายด้วยกัน โตเป็นหนุ่มใหญ่
ลูกชายมาหาพ่อ ก่อนหน้านี้ไม่กี่วัน   เกิดโต้เถียงกันอย่างรุนแรง
แต่เมื่อสอบถาม  ก็ไม่มีเพื่อนบ้านคนไหนเห็นเหตุการณ์ดังกล่าว หรือแม้แต่ชายแปลกหน้าในละแวกนั้น
สืบเสาะก็ไม่มีใครมาปรากฏตัว ว่าเป็นลูกนอกกฎหมายของนายวิลเลียม

เรื่องนี้ก็ยังเป็นอีกเรื่องที่สางไม่ออกว่า อลิซให้การจริงหรือไม่จริง

ทีนี้ บรรดาขาเม้าท์ทั้งหลายต่างก็สันนิษฐานกันไปคนละอย่างสองอย่าง  รวบรวมจากหลักฐานแวดล้อมเท่าที่มีให้เห็น
ถ้าหากว่าสมาชิกเรือนไทยจะช่วยออกความเห็นบ้างก็จะเพิ่มรสชาติเปรี้ยวเผ็ดมันยิ่งขึ้น

อย่าลืมว่าสมัยปลายศตวรรษที่ ๑๙ ยังไม่มีการพิสูจน์ลายนิ้วมือ   และไม่มีการใช้สารเคมีตรวจคราบเลือดที่ถูกล้างไปแล้ว   เขาใช้กันแต่แว่นขยาย
ดังนั้นเรื่องต่อไปนี้จึงเป็นการวิเคราะห์ด้วยวิชาเดาชั่น  คือเดาเอาล้วนๆ

เรามาดูสภาพในบ้านวันที่เกิดเหตุก่อน   สมมุติว่าอลิซไม่ใช่คนฆ่า   แต่เป็นคนนอกเข้ามาฆ่า
หมายความว่าฆาตกรฆ่าคุณนายมาร์ธาแล้ว  ก็นั่งคอยอยู่ในห้องใดห้องหนึ่ง  แต่ไม่แตะต้องทำร้ายผู้หญิงสองคนในบ้าน
คืออลิซ ที่อยู่ในห้องชั้นเดียวกันกับแม่เลี้ยง และแมรี่ที่นอนพักเหนื่อยอยู่ในห้องใต้หลังคา
ซุ่มตัวอยู่อย่างอดทนเกือบสองชั่วโมง  รอจนนายวิลเลียมกลับมา ก็ย่องจากที่ซ่อน มาฆ่า
ไม่กลัวว่าจะเจอผู้หญิงสองคนนั้นด้วย
และได้จังหวะฆ่าพอดีกับเจ้าของบ้านนอนหลับ     นับว่าจังหวะดีมาก  เพราะถ้านายวิลเลียมแกยังตื่นอยู่ แกต้องเอะอะโวยวายแน่นอน

ดังนั้นทฤษฎีคนนอกจึงไม่น่าเชื่อถือ
เว้นแต่...
คนนอกนั้นเข้ามาด้วยความร่วมมือของคนในบ้าน

 ถ้าหากว่าคนนอกเข้ามาด้วยความร่วมมือของคนในบ้าน  เขาจะเป็นใครได้
ฆาตกรไม่ได้แตะต้องทรัพย์สินเลยนะคะ อย่าลืม
ถ้าหากว่าแมรี่แอบคบผู้ชาย  เอาแฟนเข้ามาฆ่านาย   หล่อนจะละเว้นทรัพย์สินไว้ทำไม  
ฆ่าเปล่าๆปลี้ๆให้ได้อะไรขึ้นมา  
แถมหล่อนก็ยังอยู่เผชิญหน้าตำรวจเสียด้วย แทนที่จะเก็บทรัพย์แล้วหนีไป   เสี่ยงกับถูกตำรวจจับไปทำไม
นอกจากนั้นทำไมหล่อนไม่ฆ่าอลิซเสียอีกคน  เว้นไว้ทำไมคนเดียว

ทฤษฎีสาวใช้ก็ตกไปอีกราย

 กลับไปอ่านอีกที เพิ่งเห็นว่า หลังเกิดเหตุ แมรี่ออกจากบ้านไปเลย
แต่ไม่ได้บอกว่า ซาร่าห์ กับ เจมส์ น้าชายทำอะไร อยู่ที่ไหนหลังจากนั้น

หนูสงสัยตะหงิดๆ ว่า อย่างไรก็ตามน่าจะมีส่วนข้องเกี่ยวกับน้าชายด้วย
เพราะเหตุเกิดตอนแกมาอยู่พอดี อาจจะมีทางลับก็ได้ ใครจะรู้ อิอิ

 ผู้ต้องสงสัยอีกรายคือซาร่าห์    เพราะว่าหล่อนบังเอิ๊ญบังเอิญไปค้างที่เมืองอื่นพอดี ในวันที่เกิดฆาตกรรม
เหมือนกับตบตาตำรวจ
พูดถึงความบาดหมาง  ซาร่าห์ก็เกลียดแม่เลี้ยงมากพอกัน  แม้ว่าไม่เคยมีเรื่องปะทะกันโดยตรง
วิชาเดาชั่นอีกข้อหนึ่ง ตั้งสมมุติฐานว่าเป็นไปได้ไหมที่ซาร่าห์วางแผนให้ตัวเองลอยนวลพ้นจากความสงสัย
ด้วยการทำทีไปค้างบ้านเพื่อนในเมืองใกล้ๆกัน

แล้วแอบเช่ารถม้า ชนิดที่ผู้หญิงขับได้ กลับมาจอดอยู่แถวบ้าน เข้ามาฆ่าเสร็จก็เล็ดลอดกลับไป
แล้วย้อนกลับมาอีกครั้ง ทำทีว่าเพิ่งรู้ข่าวจากโทรเลขของหมอ

ประเด็นที่ค้านก็คือ  การซ่อนรถม้ามันไม่ได้ทำง่ายๆ   ผู้หญิงขับรถม้าก็ย่อมนั่งอยู่เปิดเผยใครก็เห็น หล่อนจะพ้นสายตาชาวบ้านคงยาก
นั่งรถม้าทั้งไปทั้งกลับ  เสี่ยงมากกับถูกจำได้
นอกจากนี้เพื่อนที่พักอยู่ด้วยจะไม่สงสัยเชียวหรือว่าหล่อนออกไปไหนในเช้าวันนั้น    
ไม่มีใครมาให้การชี้เบาะแสในเรื่องนี้เลยสักคน    ประเด็นก็เลยตกไปอีก

 อุ๋ย สลับที่ค่ะ มลทิน ค่ะ มลทิน

 นึกถึงเรื่องthe murder of roger ackroyd เลยค่ะ
นึกถึงครูฝรั่งที่สอนด้วย ชอบให้เราเล่นละครไปด้วยเวลาเรียนreading
พวกเพื่อนๆที่เรียนชอบเรื่องสไตล์whodunnitกันจริงๆ
ความสนุกอยู่ที่ครูเล่นเลียนเสียงเหี้ยมโหดได้สมจริงมาก
กำลังคิดว่าคุณเทาชมพูนี่คล้ายๆท่าน

 เมื่อก่อนตอนเรียนภาษาอังกฤษ อ.ฝรั่งก็ชอบให้เล่นเกมส์ หรือไม่ก็เล่นละครครับ
แต่ผลดันออกมาว่าพวกพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ ฟังไม่รู้เรื่องจะหลับกันเกือบหมด
เหลือไม่ถึงครึ่งห้องที่เรียนมานั่งตั้งใจฟัง

ยิ่งตอนเล่นเกมส์ who want to be a millionare ยิ่งหนัก
เพราะเพื่อนแต่ะละคนตั้งคำถามยากมาก
กว่าจะจบ ผมก็เกือบหลับไปกะเขาด้วยเหมือนกันครับ แหะๆ




ปล. แหม คุณกุ้งจะไม่นึกถึง "reading" หรือ "whodunnit" เหรอครับ
ผมเห็นแล้วดันนึกถึง 2 คำนี้แฮะ

 หอบเสื่อหอบหมอนว่านั่งฟังคุณเทาชมพูครับ....ตอนแรกกะว่าจะไม่เอาผ้าห่มมาด้วย...แต่พอมาเจอภาพรัญจวนหัวใจ...ผมเลยวิ่งแจ้นกลับไปคว้าผ้าห่มมาทันใด...อย่างน้อยก็คิดว่า ผอ สระ อี คงเข้ามาหลอกในผ้าห่มไม่ได้ครับ.....

แต่ยิ่งกลัวก็ยิ่งอยากอ่านนะครับ...แต่ต้องขอเอาผ้าห่มพันตัวไว้ก่อนครับ...

 นั่งอ่านไปวิเคราะห์ไป หมูน้อยฯคิดว่า ตัวเองเดาได้ถูกทาง เอามากๆ
คัดปากยิบๆ แต่ไม่กล้าบอกไป กลัวจะหมดสนุกกันหากว่าหมูน้อยฯเดาถูกจริงๆ



มา..!! ..คุณเฟื่อง ฯขอหลังฉากกันสักหน่อยเถอะ  ไม่รู้จะระบายกับใครแล้ว....

 ขอบคุณคุณ pipat ที่ให้ความรู้เรื่องภาพค่ะ
ตกลงซีดี ออกลูกออกหลานได้กี่แผ่นแล้วคะ คุณพิพาท แซวค่ะ แซว

เรื่องราวซับซ้อนซ่อนเงื่อนไปถึงการเล่นเพื่อน

มาติดตามต่อค่ะอาจารย์

 ดีใจที่เข้าใจความสะเพร่าของผม

พักนี้นอกใจลุงบี ไปแอบฟังงานของเฮียโชสตาโกวิช
คุณเอ๋ย ...เพิ่งเคยได้ยิน เสียงที่เรียกว่าดนตรีเลือดเดือด
ฟังแล้วอยากออกไปทำอะไรแรงๆกับพวกนักการเมืองจริงๆ

ซีดีคุณบี ยังนอนสงบนิ่งอยู่ในกล่อง รอวันเดินทางไปหาเจ้าของครับ

สยองนิยายเรื่องนี้ ส่งประกวดเอารางวัลได้ไม่เกี่ยงเวทีเชียวแหละ ผมว่า

 ไหนๆ คุณหมูน้อย กระซิบ ๆ หน่อยซีคะ

เฟื่องกำลังฝึกฝนวิชาเดาชั่นอยู่ มาช่วยกันคลี่คลายคดีกันเถอะ

แบบสำนักงานนักสืบเชลยศักดิ์ หมูศักดิ์-เฟื่องศรี

(เออ ทำไมถึงเรียก นักสืบเชลยศักดิ์คะ ?)

 ทฤษฎีเดาชั่นอีกอย่างหนึ่ง  ก็คือ  ซาร่าห์คือฆาตกร ด้วยความร่วมมือของอลิซ

สองศรีพี่น้องตัดสินใจฆ่าพ่อแม่ด้วยเหตุผลว่า  ยิ่งวันแม่เลี้ยงก็จะยิ่งฮุบสมบัติ หนักข้อขึ้นทุกที
นี่หมายความว่าถ้าเรื่องที่เจมส์เล่าเป็นความจริง คือนายวิลเลียมทำพินัยกรรมใหม่
จึงต้องกำจัดเสียทั้งคู่

ทั้งคู่จึงวางแผนว่า  ซาร่าห์ทำทีไปค้างที่เมืองอื่น   แต่ความจริงไม่ได้ไปหรอก   หรือไม่ก็ไปแล้วหาวิธีแอบกลับมาไม่ให้ใครเห็น
เปิดเข้าประตูหลังมา ฆ่าแม่เลี้ยง ฆ่าพ่อ  ด้วยหนีออกจากบ้านกลับไป สวมเสื้อคลุมมิดชิดทับเสื้อเปื้อนเลือด   หอบขวานเอาไปด้วยแล้วโยนทิ้งเสียที่ไหนก็ได้นอกเมือง เช่นในบ่อน้ำหรือทะเลสาบ

ทิ้งให้อลิซเผชิญหน้ากับตำรวจ  เพราะแน่ใจว่าอลิซผู้ซึ่งไม่ได้ฆ่า ไม่มีร่องรอยเลือดบนเนื้อตัวแน่นอน  ยังไงซะก็ต้องหลุด
ตำรวจอาจมืดแปดด้าน นึกว่าเป็นฆาตกรภายนอก   หรือไม่   ต่อให้อลิซถูกจับเป็นผู้ต้องหา  เธอก็ต้องหลุดในชั้นศาล
พี่น้องก็จะได้นั่งบนกองเงินกองทองของพ่อไปจนตาย
ส่วนแมรี่ก็ถูกจ้างด้วยเงิน ให้ปิดปากสนิท

 คำว่า เชลยศักดิ์ แปลว่า เอกชน ตรงกับ private จ้ะท่านเชอร์ล็อคเฟื่อง
นักสืบเชลยศักดิ์ = private detective
คำนี้ใช้มาตั้งแต่ต้นๆรัตนโกสินทร์  ในรัชกาลที่ ๕ ก็ยังใช้กันอยู่
แต่ทำไมถึงเป็นเชลยผู้มีศักดิ์   ต้องเรียนถามท่านพิพัฒน์
อาจจะสืบย้อนที่มากลับไปได้ถึงสมัยฤคเวท หรือซูเมเรียนโน่น
********************
ทฤษฎีเดาชั่นที่โหดที่สุด ก็มีให้อ่านเหมือนกันค่ะ   อ่านแล้วอย่าเพ่อพะอืดพะอม
เขาจับประเด็นจากข้อสงสัยที่ว่า  นายวิลเลียมเป็นเศรษฐีมีกะตังค์อันดับต้นๆของเมือง   ทำไมลูกสาวสองคนถึงขึ้นคานคาบ้านได้ลงคอ
ทั้งสองคนซะด้วย  ไม่ใช่คนเดียว

ในเมื่อธรรมเนียมในสมัยนั้น    เวลาผู้หญิงแต่งงานไป  พ่อก็จะมอบสินส่วนตัวให้ติดตัวไปด้วยเพื่อให้สามีจัดการให้มันงอกเงยขึ้นมา
ทั้งนี้เกิดจากสภาพสังคมที่ผู้หญิงแต่งงานแล้วเป็นแม่บ้าน ส่วนสามีทำงานนอกบ้านหารายได้ฝ่ายเดียว
ได้เงินเมียมาช่วยบำรุงครอบครัว สามีก็พอจะลืมตาอ้าปากได้ดียิ่งขึ้น
ดังนั้นลูกสาวเศรษฐีจึงมักได้ทรัพย์สินของพ่อติดตัวไปไม่มากก็น้อย  ส่วนใหญ่จะมาก  
ทำให้ลูกสาวเศรษฐีไม่เป็นที่รังเกียจของหนุ่มๆ
แต่ซาร่าห์และอลิซไม่เคยมีหนุ่มมาจีบ  ไม่มีแฟน  ไม่เคยออกเดท  อยู่มาเงียบๆในบ้านจนอายุสามสิบกว่า
สมัยนั้นอายุสิบห้าเขาก็แต่งงานกันได้แล้ว  

จึงมีทฤษฎีอันเกิดจากความสะดุดใจที่นายวิลเลียมสวมแหวนของลูกสาวคนเล็กติดนิ้วอยู่ตลอด
จะว่าเป็นสัญลักษณ์ความรักที่ลูกสาวมีต่อพ่อสุดบูชาของเธอก็ได้
หรือเป็นเครื่องหมายความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของที่พ่อครอบครองลูกก็ได้

ค่ะ  เดาชั่นเรื่องนี้ มองว่า นายวิลเลียมได้เอาลูกสาวเป็นเมียมานานหลายปีแล้ว  ด้วยการรับรู้ของภรรยา
ด้วยเหตุนี้หญิงสาวสองคนจึงเป็นลูกไก่ในกำมือ  ไม่เคยได้พบชายหนุ่ม ไม่ได้มีชีวิตสดชื่นรื่นเริงอย่างหญิงสาวอื่นๆ  
กลายเป็นนักโทษในบ้าน สังเวยให้ความวิปริตผิดมนุษย์ของพ่อ  โดยมีแม่เลี้ยงทำไม่รู้ไม่ชี้   ไม่ช่วยเหลือ  ปล่อยให้เด็กสาวน่าสงสารสองคนตกนรกอยู่เป็นปีๆ

จนวันหนึ่งเมื่อความระทมขมขื่นสะสมถึงขั้นเปลี่ยนเป็นความเคียดแค้นสุดขีด   อลิซก็ตัดสินใจฆ่าทั้งแม่เลี้ยงและพ่อ
นี่เองคือเหตุผลว่าทำไมฆาตกรเลือกวิธีโหดร้ายกราดเกรี้ยวเหมือนผูกใจเจ็บมานมนานกาเล
ทั้งที่ทำหนเดียวก็ตายแล้ว  ยังกระหน่ำไม่ยั้งตั้งสิบกว่าหน

แต่อย่างว่าละคะ   เดาชั่นข้อนี้ก็หาหลักฐานมาสนับสนุนไม่ได้  ไม่เคยมีเพื่อนบ้านหรือใครพูดเรื่องนี้กัน

 กึ๋ย ขอบพระคุณค่ะ อาจารย์
หวังว่า พี่พรรฒน์ จะแวะมาสงเคราะห์น้อง
อธิบายเรื่อง เชลยศักดิ์ (ที่มิเกี่ยวกับ คุณหญิงอลิสา สันตติวงศ์)
ให้น้องฟังนะจ๊ะ

อ่านสนุกจังเลยค่ะ
ใครเป็นเหมือนเฟื่องบ้างคะ ที่ไม่อยากให้เรื่องนี้จบเร็วเลย
เหมือนตอนอ่านดาวินชี โค้ด เฟื่องอ่านวันละสองสามหน้าเอง
เพราะไม่อยากให้จบ ทั้งๆ ที่ลุ้นขาดใจ

อุ๊ย วันนี้ ดาวินชี โค้ด เดอะ มูฟวี่ เข้าโรงค่ะ
อยากดูจัง

 ดาบเชลย แปลว่าดาบเลว
ไก่เชลย แปลว่า......ไปถามองค์ดำดูถี
ช่างเชลยศักดิ์ก็ตรงข้ามกับช่างบรรดาศักดิ์ไง นู๋เฟื๊อง

อีกเดาหนึ่ง ข้างบนไม่เดา เป็นการวิเคราะห์ข้อมูลจากปัจจัยเกี่ยวเนื่องอันพึงให้น้ำหนักเปรียบเทียบแบบมั่วศาสตร์

เวลาพม่าตีกรุง เขาอยากได้ช่างฝีมือไทย กับนางรำด้วย ทุกวันนี้ยังอยู่หมู่บ้านโยเดียนอกหงสาฯ
กาละฟัดเคยชวนกลับมาเมืองไทย เขาตอบว่าไงรู้ใหม

กลับให้โง่ อยู่ที่นี่ทำมาหากินง่าย ไม่ต้องถูกขูดรีดเหมือนสมัยอยู่กรุงศรีอยุธยา

ตามนี้เชลยก็ดีน่ะซี
ช่างเชลยศักดิ์ใช้คู่กับช่างหลวง แต่ไม่ถึงกับเปรียบเทียบชนิดฝ่ายใดเหนือกว่า เป็นคำบอกสังกัดมากกว่า

นึกขึ้นได้ไปเปิดตุ๊ดตู่ออนอะไรข้างๆเรือนไทย ขำกลิ้งครับ
"อยู่นอกทำเนียบนอกทะเบียน เช่น หมอเชลยศักดิ์ นักสืบเชลยศักดิ์"

ก๊ากกกก กะ ต๊าก จ๊าก ไอ๋หยา โอ้ะกิโดกิ
เพิ่งรู้ว่าพระบรมไตรโลกนาถ ทรงใช้นักสืบเชลยศักดิ์

ล้อเล่นนะพี่ น้องรู้อยู่แล้วว่าพี่จะหมายถึงพวกทำเนียบทะเบียนประกอบวิชาชีพ
แต่ แหม พจนานุกรมระดับศาลใช้อ้างอิง ทำไม้มันหาความกระจ่างไม่ได้เลยฟะ หมอเชลยศักดิ์ น่ะ คุกนะครับ ไม่มีใบประกอบโรคศิลป์

ท่านน่าจะให้ความหมายที่มัน "จบ" ไม่ต้องมาฟื้นฝอยหาตะเข็บกันต่อได้นา

 ขอบพระคุณนะคะ ท่านพี่

พี่เรียกหนูให้ครบๆ บาท หน่อยสิคะ
เรียก เฟื้อง ฟังดูหนูไม่ค่อยเต็มบาทยังไงไม่ทราบค่ะ
แก้แค้น ที่เราเรียก พี่พรรฒน์ หรือเปล่าเนี่ย

เดี๋ยวเปลี่ยนเป็น พัด เฉยๆ ก็ได้ พิมพ์ง่ายกว่าเยอะ

 ดีมากที่รู้ตัว

เพิ่มให้เป็นเฟื๊องเฟื๊องก็แล้วกัน

ทีนี้ยังมีต่ออีกหน่อยว่า เชลย กับ จำเลย นี่มาด้วยกันหรือเปล่า
ถามตุ๊ดตู่ออนไลน์แล้ว เขาแถม "เฉลย" มาอีกตัว



รับสมัครนักภาษาศาสตร์ประจำเรือนไทยดีใหมครับ

 เจ้าค้า พี่พัด หนูไม่ล้อแล้วก็ได้

ถ้าเชลย มากับ จำเลย นี่
เฉลย คงมาพร้อมกับ เฉลว อิอิ

 คุยกันเป็นนกกระจอกแตกรังเชียวนะ  นักเรียนหน้าชั้น
เดี๋ยวจะยืดตอนจบไปอีกซักสามสัปดาห์
*************
อ้อ เหตุผลที่ว่าอลิซฆ่าพ่อและแม่เลี้ยงเพราะเจ็บแค้นที่ถูกพ่อข่มขืน
มีเหตุผลอีกข้อค่ะ
คงจำได้เรื่องนกพิราบถูกตัดหัวด้วยฝีมือนายวิลเลียมนะคะ
บรรดาเดาเตอร์ที่ฝังหัวกับจิตวิทยาฟรอยเดียน  อธิบายว่า
นก เป็นสัญลักษณ์ของผู้หญิง  ทำนองเราเรียกว่า "แม่นกน้อย" ฝรั่งเขาก็เรียกยังงี้เหมือนกัน
สิ่งที่นายวิลเลียมทำกับนกของลูกสาว ก็แฝงจิตใต้สำนึกที่แกทำกับลูกสาวนั่นแหละ
คือ" ฆ่า" พรหมจารีเสียอย่างเลือดเย็น
สมัยวิกตอเรียน พรหมจรรย์ถือเป้นสิ่งสำคัญของผู้หญิง ทำนองเดียวกับสาวไทยโบราณ
ถ้าสูญเสียสิ่งนี้ก็เหมือนเสียชีวิต  อยู่ไปก็ไม่มีความหมาย

อลิซถูกพ่อ"ฆ่า" อย่างโหดร้าย    เธอจึงไม่รู้สึกผิดที่"ฆ่า" พ่อแบบโหดเหี้ยมตอบแทน  รวมทั้งแม่เลี้ยงที่เพิกเฉยกับชะตากรรมของเธอด้วย

 ผมว่าแล้ว.....ว่าต้องโดนดุ

( โส - น้า - หน้า   )
( โส - น้า - หน้า   )
ก็คุณเฟื่องฯเนี้ยก็ " เจื้อยแจ้วเป็นนกแก้วนกขุนทอง" อย่างนี้นะสิ  55 (ดึงเข้ากระทู้ตัวเองจนได้ 55)



ปล.คุณเฟื้องRefreshกลับไปดู sms ที่ส่งข้อมูลมาสืบเรื่องฆาตกรรมเรื่องนี้ ด่วน!!
จาก สำนักงานนักสืบเชลยศักดิ์ หมูศักดิ์-เฟื่องศรี

 อ้าว ชนกันกลางอากาศ

 ได้ค่ะ ยืดตามคำขอ
งั้นตอนนี้เราคุยเรื่องดาวินชี่โค้ดดีไหมคะ
ในเมืองไทยโดนเซนเซอร์ ๑๐ นาทีตอนจบ  แล้วจะรู้ไหมเนี่ยว่าใครเป็นตัวการฆ่า
อาจจะพอถึงตอนฆาตกรก้าวออกมา ก็ตัดฉับ  จบ...เดินออกจากโรงได้
คุ้มค่าตั๋วจังเลย

ดิฉันอ่านดาวินชี่โค้ดแล้วไม่สรรเสริญคนเขียน แต่สรรเสริญคนแปลว่าค้นคว้าด้วยความมานะพยายาม   อุตส่าห์ค้นมาละเอียดยิบในเรื่องที่เป็นภูมิหลังของประเด็นฆาตกรรม
แต่ส่วนตาแดน บราวน์นั้นดิฉันว่าแกผูกเรื่องภูมิหลังของพระเยซูคริสต์ออกมาแบบมั่วมากๆ
จับแมรี่แมกดาเลนออกมา   เพราะชื่อเธอเป็นที่คุ้นหูมากกว่าคนอื่นๆ เนื่องจากประวัติเธอมีสีสันมากกว่าสาวกหญิงทุกคนในพระประวัติ

ทีคู่หมั้นของพระเยซู เซนต์แคทเธอรีน ไม่เห็นเอ่ยเลย  ข้ามไปเฉยๆ
ดิฉันเดาว่าเพราะไม่ลงล็อคกับเรื่อง

เดี๋ยวหาเรื่องมาคุยถ่วงเวลาไปก่อน  ซัก ๒ อาทิตย์กับ ๖ วัน
หรือไม่ก็ ๓ อาทิตย์ ๖ วัน

 ฮิๆๆ ขอบคุณค่ะ อาจารย์ หนูอยากให้ยืดเวลา ไม่อยากให้จบ

อาจารย์ไปดูดาวินชี โคดมาแล้วหรือคะ
ทำไมกบว เซ็นเซอร์ตอนจบละคะ ประหลาดจัง
วันนี้ เพิ่งเข้าที่นี่ค่ะ เกรงว่าคนจะเยอะ ฮือ อยากดูจัง

แมรี แมกดาเลน แกโดนจับไปพัวพันกับหนังและทฤษฎีหลายๆ เรื่องเลยนะคะ
ตอนที่หนังสือออกมา + ช่วงมีข่าวเรื่องหนัง ทั้งรายการทีวีและวิทยุก็พูดถึงกันใหญ่
สารคดี หนังสือ เกี่ยวกับเรื่องนี้ ผุดออกมาราวดอกเห็ด
((อย่างน้อย ก็เป็นประโยชน์ในแวดวงหนังสืออยู่บ้าง))
จนหนูขี้เกียจดูน่ะค่ะ เขาพยายามจะโต้แย้งว่า ข้อมูลในหนังสือมันไม่จริง

ทางคริสตจักร ก็เต้น โอปุส เดอี ก็เต้น
ตอนหลัง แดน บราวน์ ก็เต้นอีก (เต้นขึ้นศาล เฮ้อ)

หนูชอบดาวินชี โคด เพราะว่าในนั้นมีเกร็ดน่าสนใจแยะเทียวค่ะ
เป็นหนังสือที่อ่านแล้ว ทำให้อยากรู้เรื่องอื่นๆ ต่อไป
(ด้วยความที่ ไม่ค่อยรู้อะไรเลย จึงอ่านสนุก ฮ่าๆ)

แมวที่บ้านมีหนังสือที่เกี่ยวข้องอยู่แล้วสองสามเล่ม
รายนี้ รู้เรื่องเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยหมดเลยค่ะ
หนูก็ไม่ทราบจนกระทั่งเล่าเรื่องดาวินชี โคดให้ฟังนั่นแหละ

อ่านจบหนูเลยไปหาหนังสือของแดน บราวน์มาอ่านอีก 3 เล่มที่เหลือ

หนูว่า แองเจิลส์ แอนด์ เดมอนส์ ตื่นเต้นกว่า ดาวินชี โค้ด อีกค่ะ

 ในสมัยที่พระพุทธเจ้า ไปเทศนามหาสมยสูตร ในเมืองกบิลพัสดุ์ เหล่าเทวดาทั้งหลายก็พากันมาฟังเทศน์กันถ้วนทั่ว วิมานทั้งหลายก็เลยไม่มีเทวบุตรเทวดาองค์ไหนสถิตเลยสักองค์ ยามนั้นปรไมสวรก็พาอุมมาเทวี อันเป็นชายา และบริวาร อันมีนันทิสสรเทวบุตร และ มหิกาลิวเทวบุตร ไปเที่ยวเล่น ก็เห็นวิมานต่าง ๆ นั้นว่างเปล่า ก็นึกฉงน ก็สอดส่องเล็งดู ก็เห็นเหล่าเทวบุตรเทวดาพร้อมทั้งท้าวพระญาศากยะท้งหลายสดับตรับฟังธรรมเทศนาอยู่ อันมี สัมมาปริสัพพาชนิยสูตร พลหทวาทสูตร มหาพยุหสูตร จุฬพยุหสูตร ปราเภทสูตร

ปรไมสวรก็คิดว่าหากเทวดาทั้งหลายฟังธรรมพระโคตรมะแล้ว จะไม่รับเอาข่าวสารแห่งปรไมสวรอีกต่อไป จึงคิดจะทำลายการเทศนาธรรมแห่งพระสมณโคดมนั้นเสีย

ปรไมสวร จึงไปยังป่าช้าอันใหญ่ พร้อมบริวาร แล้วเกลือกกลิ้งเหนือกองไฟที่เผาผีนั้น เพื่อให้เถ้าและหนังผีที่ไหม้ไฟทาตัว เอาข่าย(สิ่งที่ถักเป็นตา ๆ )ดอกไม้ แล้วเนรมิตงูเกี้ยวหัวแล้วแผ่พังพาน เอาเหลาวเหล็กสามอัน เข้าไปสู่ยังสถานที่พระพุทธเจ้าแสดงธรรมเทศนา

แล้วปรไมสวรก็ขับฟ้อนต่าง ๆ ใครที่จิตพร่องเบาก็โห่ร้องตามการฟ้อนรำของปรไมสวร ไม่เป็นอันฟังธรรม แล้วปรไมสวรก็ให้นามอุมมาเทวีฟ้อนด้วย คนและเทวดาทั้งหลายที่จิตพร่องเบาก็สาธุการต่อการฟ้อนหล่านั้น พร้อมกับตีกลองน้อยใหย่ บัณเฑาะว์ ระนาด ฆ้อง กังสดาล บ้างก็ลุกขึ้นฟ้อนตามไปด้วย จนกึกก้องโกลาหล กวนการแสดงธรรมของพระพุทธเจ้าเป็นอันมาก

แต่เทวดาและฝูงชนผู้เป็นอริยสาวกแล้วนั้น เป็นคนที่มีจิตใจหนักแน่น ปรไมสวรก็ไม่สามารถทำให้คนกลุ่มนี้หวั่นไหวได้ง่ายๆ ส่วนพระพุทธเจ้าก็คล้ายกับว่ามองไม่เห็นปรไมสวร จึงทำการเทศนาจนจบ ปรไมสวรเมื่อเห็นว่า ไม่สามารถทำลายการเทศนาธรรมได้ จึงหนีไป หากขืนอยู่เท่ากับว่าตนเองได้มาสดับฟังธรรมเทศนานั้นด้วย

เมื่อพระพุทธเจ้าเทศนาธรรมจบลงแล้ว ผู้ที่มีใจหนักแน่น ก็ถึงอรหัตผล ประมาณแสนโกฏิอักโขเภณี และถึงโสดาปัตติผลมรรคผล สกิทาคามีมรรคผล และ อนาคามีมรรคผล ได้ ๑ อสงไขย ครานั้น ท้าวพระญาเมืองโกลิยะและเมืองศากยะ ก็ให้ราชกุมารทั้งหลายบวชในศาสนาของพระพุทธเจ้าถึง ๕๐๐ ตน (องค์)





อ่านเพิ่มเติมได้ที่ http://www.vcharkarn.com/include/vcafe/showkratoo.php?Pid=50253&page=1
ในความเห็นเพิ่มเติมที่ 38, 39, และ 40 ซึ่งโพสต์โดย คุณศศิศ ครับ

 อ้าวววววว ตายแล้ว ความผิดใหญ่หลวง    ผมโพสต์ข้อความผิดบอร์ดครับ

ผมคงต้องขออนุญาต vTeam ผู้เมตตาซักท่าน(เป็นครั้งที่ 2 ในกระทู้นี้นะครับ)
กรุณาซ่อนความเห็นเพิ่มเติมที่ 168 กับความเห็นเพิ่มเติมนี้ของผม ที่ไม่สมควรโผล่เข้ามาแทรกกระทู้ด้วยนะครับ

กราบขออภัยมาล่วงหน้าด้วยครับ


สงสัยผมจะเบลอมากไป ขออนุญาตเข้านอนหนีอายก่อนล่ะครับ        

 ดึกแล้วเบลอนะจ๊ะ น้องติบอ ฝันดีฝันเด่นให้เป็นหวยนะน้อย

 ได้กลิ่นธูปอีกแล้ว...ตะหมูกอิฉันนี่ไวทายาดจริงๆ

แม่เฟื่อง ดีนะไม่เติมคำขยายลงไปท้ายชาวเกาะ เอิ๊กๆ

คุณติบอ เป็นห่วงจัง จะมีหมอที่ไหนรับเย็บหน้าไหมนั่น

หนิ..หนิ..(เสียงเอานิ้วสะกิดคุณแอนฯ)
อิฉันนะ ไม่ใช่แค่ผ้าห่มพันตัวหรอกคู้น...คลุมโปงไปตั้งแต่ต้นกระทู้แล้ว
นอนตัวขดฟังแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง (จะได้ไม่โดนคุณครูดุว่าเป็นนกกระจอกแตกรัง เอิ๊กๆ)

แหม...คุณหมู เป็นพนักงานจัดทัพแล้วยังรับจ้างเป็นนักสืบอีกนะค้าเนี่ย ขยันหารายได้จัง

คุณพิพัฒน์ ขอบคุณนะคะอุตส่าห์ตามมาเล่าเรื่องเชลยถึงในห้องเรียนสยองขวัญนี่
เรื่องไก่เชลย...ถ้าไม่เห็นคุณเล่า ต่อมนึกขึ้นได้ของอิฉันคงไม่ยอมทำงานไปชั่วชีวิต

ท้ายที่สุด คุณครูขา ดีจังที่มีพักโฆษณา อิฉันเลยได้โผล่ตะหมูกออกมาสูดอากาศนอกโปงบ้าง
ไอ้การนอนคลุมโปงนานๆ นี่ มันหายใจไม่สะดวกเลยค่ะ

 ยังติดใจคำว่า เชลย ขอต่ออีกนิด เผื่อต่อมนึกได้ของคุณชื่น จะแตกตัว กลายเป็นต่อมนึกออก  แต่อย่ากลายพันธุ์เป็นต่อมนึกเอาเองอย่างผมนะครับ ดังนี้

จำได้เลือนๆว่า ร. 5 จะทรงใช้คำนี้และเป็นต้นเหตุของการรับรู้ในปัจจุบัน ว่าตรงกับไปรเวท-เอกชน เมื่อทรงใช้เรียก "หมอสาย"
เนื่องจากพระองค์เจ้าสายสินิทวงษ์ ขอไม่รับราชการ แต่รับใช้เป็นส่วนพระองค์แทน

ใครแม่นเรื่องร. 5 ช่วยแก้ไขหน่อยนะครับ

 เรื่องไก่เชลย อิฉันยังแคร้กโค้ดพี่พัดไม่ออกเลยค่ะ
มันคืออะไรเหรอคะ

หนูมีแต่ต่อมฝันไปเอง เฟื่องไปเองง่ะ พี่พ้าดดด

 ต่อมนี้ขายใหม น่าสน

ไก่เชลย เป็นคำเหยียด
ตอนจบของมัน คือ คนพูด ขาดตะพายแล่งคาหนองสาหร่าย
----------

ใครรู้มั่งว่าคุณครูหายไปใหน
เมื่อคืนมีเรื่องแปลกๆ ตั้งแต่น้องติบอ แปะข้อความผิด
แล้วมีรูปแทรก เป็นรูปขาวดำ หลายชิ้น
ผมไม่ทันดู เพราะจะไปดูน้องโย่ลากเลื้อย

กลับมาตอนเช้า รู้สึกที่นี่มีรังสีพิกลพิกลอบอวล
หลักฐานเมื่อคืนหายหมด
หรือนี่จะเป็นกัลเม็ดการเล่าเรื่องแบบ state of the art

งงง่ะ

 พี่เรียนไม่จบว่ะ น้องเอ๋ย

วิทยาเขตที่รู้จัก ชื่อวิทยาเขตมิ่งหลี
คุณชาย ถนัดศ. เป็นอธิการบ่อดี เปิดสอนเฉพาะตอนเมา
ให้ปริญญาตามขวด
วิชาเอกมีหนึ่งเดียว คือศิลปะประเวณีนิยม

 อาจารย์ขา

หนูมาเกาะขอบจอ รอฟังต่อค่ะ
อาจารย์อย่ายืดเวลานะคะ หนูอยากรู้เรื่องต่อมั่กๆค่ะ

ไม่งั้นไม่มีกระจิตกระใจทำวิทยานิพนธ์นะคะ
....อ้อนค่ะ

 มาชูมือสนับสนุนคุณ B ครับว่า ผมไม่อยากให้อาจารย์เทาชมพูยืดนะครับ อยากรู้ตอนจบของเรื่องอยู่ใจจะขาดรอนๆ แล้ว...

อ้อ แต่ว่าผมอยากรู้โดยที่ผ่านคุณครูเทาชมพู คือให้คุณเทาฯ เล่าให้ฟังนะครับ ไม่มีอุตสาหะวิริยะพอที่จะลุกขึ้นไปค้นเอง

 อุ๊ย ชนกับทูตขรตรีเศียรกลางอากาศ ขออภัยค่ะ

สวัสดีค่ะ คุณพระนิล ฯ
เฟื่องก็ค้างมาตั้งแต่เรื่องขุนนาง ฯ แล้วค่ะ
จนบัดนี้ ก็ยังคอยความกรุณาอาจารย์เทาชมพูอยู่เลย

ไม่มีใครอยากยืดกับเราเลยเหรอเนี่ย หุยยย รุมม...

มาต่อให้จบๆไปก็ดีเหมือนกันค่ะ   ยาวนัก เดี๋ยวเลี้ยวออกนอกทางไป   จบไม่ลง
*****************
คนที่เชื่อว่าอลิซเป็นฆาตกร ก็พยายามจะหาทางอธิบายเงื่อนงำที่ตำรวจและอัยการจนมุมไขปริศนาไม่ได้
เรื่องสำคัญที่สุดคือ  เสื้อผ้าและเนื้อตัวของอลิซไม่มีรอยเลือด  สะอาดหมดจดเป็นปกติ
พยานอย่างเพื่อนบ้านและแมรี่ยืนยันตรงกัน

ถ้านึกว่าเธอฆ่าแม่เลี้ยง แล้วก็เข้าห้องไปเก็บตัว  รอจนพ่อเลี้ยงหลับ  จึงถือขวานลงมาสับ สับ สับ
เลือดของเหยื่อสองคนจะต้องกระเซ็นเปรอะเปื้อนเสื้อ  
เธอวิ่งขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อ   เอาตัวเดิมซ่อน แล้วทำทีตะโกนเรียกสาวใช้
การคำนวณเวลาของแพทย์ บอกว่า นับแต่นายวิลเลียมตายไปจนตำรวจแห่มาถึง ประมาณ ๓๕ นาที
เมื่อหมอไปตรวจศพ ร่างยังอ่อนและอุ่นอยู่  แสดงว่าตายก่อนหน้านี้ไม่เกินครึ่งชั่วโมง

หักลบด้วยเวลาที่อลิซตะโกนเรียกสาวใช้   ไล่ให้ไปตาหมอ  เธอออกมายืนบนทางเดินหลังบ้านจนเพื่อนบ้านเห็น
ไม่ต่ำกว่า ๑๐-๑๕ นาที
แปลว่าเธอต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ล้างเลือดจากตัวได้เร็วจี๋ ในเวลาไม่เกิน ๒๐ นาที

เสื้อผ้าเปื้อนเลือดเธอซ่อนไว้ที่ไหน  ตำรวจถึงหาไม่เจอทั้งที่ก็ค้นทั่วบ้าน

 ทฤษฎีนี้ เดาเตอร์แห่งวิชาเดาชั่นมีสมมุติฐานแตกต่างกันไป
ขอเก็บมา ๒ แบบพอนะคะ
๑) ทฤษฎีแรก  บอกว่าไม่ยากเลยที่จะเอาเสื้อกระโปรงชุดนั้นไปซ่อน
สาเหตุ ง่ายนิดเดียว ช่วงนั้นเป็นฤดูร้อนที่ร้อนจัดเอามากๆ  
ผู้หญิงบ้านไหนๆก็ไม่สวมเสื้อผ้าชนิดอื่นนอกจากผ้าฝ้ายคอตต้อน  ในเวลากลางวัน
ตำรวจก็ย่อมมองหาเสื้อผ้าสตรีที่เป็นคอตต้อน  ไม่ไปมองเสื้อผ้าชุดฤดูหนาวที่เก็บอยู่ในกรุ   หรือผ้าชนิดอื่นที่ไม่ใช่ผ้าฝ้ายสวมในเวลากลางวัน
อลิซซ่อนได้ง่ายมากด้วยการแขวนชุดนี้เอาไว้ใต้เสื้อกระโปรงผ้าไหม หรือผ้าอะไรชนิดอื่นที่ผู้หญิงเขาไม่สวมกันในฤดูร้อน     ตำรวจแหวกๆดูก็จะไม่สนใจเสื้อผ้าพวกนี้  มุ่งหาแต่เสื้อผ้าฝ้าย

หลังจากนั้นเธอก็เอาออกมาทำลายเสีย  เพราะเอลม่าเพื่อนสนิทให้การว่า ๓ วันหลังจากนั้นอลิซเผาเสื้อกระโปรงไปชุดหนึ่ง
เมื่อถามว่าเผาทิ้งทำไม เธอก็บอกว่ามันเปื้อนสีเลอะเทอะเกินกว่าจะสวมได้อีก
คำให้การนี้ มีผลทำให้มิตรภาพระหว่างเอลม่าและพี่น้องสองสาว ขาดสะบั้นลงนับแต่นั้น

มาแย้วววววววววววว ๆๆๆ เกาะขอบจอคนแรกค่ะ
นั่งแถวหน้า คอยแจกเม็ดก๋วยจี๊
(ป๊อปคอร์น ทุนสูงเกินไปค่ะ เลี้ยงไม่หมดทั้งเรือน)

 ๒) ทฤษฎีที่สอง   มีสีสันมากกว่าข้อแรก
ตอนที่คดีนี้เอาไปทำเป็นหนังฉายทางทีวี   คนเขียนบทหนังเลือกทฤษฎีนี้ค่ะ
คืออลิซแก้ปัญหาเรื่องเลือดกระเซ็นเปื้อนเสื้อผ้าได้ฉลาดมาก   ต่อให้ตำรวจพลิกแผ่นดินหาก็ไม่เจอหลักฐาน  
เพราะเธอไม่ได้สวมเสื้อผ้า

อลิซเปลือยร่างเดินถือขวานเข้าไป ฉับ ฉับ ฉับ แม่เลี้ยง
เสร็จแล้วเธอก็ไปล้างตัวให้เรียบร้อย  มีเวลาเหลือเฟือในช่วงนี้ที่จะทำ แล้วรอจนพ่อกลับบ้าน
แมรี่ไม่มีโอกาสเห็นนายสาว  หล่อนเปิดประตูให้นายผู้ชายแล้วก็ขึ้นไปพักในห้องใต้หลังคา
หล่อนไม่เห็นอลิซในช่วงนั้น
เมื่อมองลงมาเห็นพ่อหลับ  อลิซก็ลงจากบันไดโดยไม่สวมอะไรเลยทั้งตัว
จัดการเสียอีกราย แล้วรีบลงไปที่ห้องใต้ดินเพื่อล้างเนื้อล้างตัวให้เรียบร้อย
ในห้องใต้ดินมีคันโพงสูบน้ำแบบเก่าติดตั้งอยู่    เธอล้างตัวเสร็จก็เทน้ำสกปรกทิ้งไป  
สวมเสื้อผ้าสะอาดที่เตรียมไว้ เข้ากับตัวอย่างรวดเร็วในเวลาไม่เกิน ๑๕ นาที
แล้วกลับไปที่ชั้นล่างของบ้าน  ออกประตูหลังไปตะโกนเรียกสาวใช้
ด้วยหน้าตาเสื้อผ้าสะอาดหมดจด    หากว่าจะมีรอยชื้นๆบ้างตามเนื้อตว
อากาศที่ร้อนขนาดร้อยกว่าองศา ฟ. ก็จะทำให้แห้งไปอย่างรวดเร็วในไม่กี่นาที
อีกอย่างสมัยนั้นชุดของผู้หญิงก็กระโปรงสุ่มไก่ คอปิดแขนยาวมิดชิดอยู่แล้ว

 ตกลงทฤษฎีอาวุธของนักสืบหมูศักดิ์ ตกไปไหมเนี่ย

ทฤษฎีที่ 2 นี่ เข้าท่ามากเลยค่ะ

หนังเรื่องนี้ต้องชื่อ Undress to Kill แน่ๆเลย อิอิ

 อลิซให้การกับตำรวจ  แต่เมื่ออยู่ในศาล  อัยการสืบพยานอื่นๆจนครบ เธอนั่งฟังในฐานะจำเลย
จนถึงเวลาให้การ  อลิซให้การเพียงว่า
"ดิฉันบริสุทธิ์" สั้นๆ

ลูกขุนใช้เวลาปรึกษากันตามระเบียบเมื่อการสืบพยานสิ้นสุดลง  แล้วออกมาแถลงผลว่า
"จำเลยไม่ผิด"

ค่ะ อ่านไม่ผิดหรอก
อลิซรอดไปได้ด้วยคำตัดสินว่า หลักฐานไม่เพียงพอที่จะเชื่อได้ว่าเธอฆาตกรรมพ่อและแม่เลี้ยง
***************************
ทำไมอลิซรอดไปได้   ความเห็นหนึ่งก็คือบอกว่าลูกขุนในสมัยปลายศตวรรษที่ ๑๙ ไม่อาจเชื่อได้ว่าหญิงสาวอเมริกันที่เป็นคนขาว(หมายถึงไม่ใช่คนดำ)
เป็นลูกผู้ดีมีเงิน   มีความประพฤติเรียบร้อย  ใจบุญ สอนศาสนาให้เด็กๆในวันอาทิตย์   ไม่เคยมีข่าวเสียหายใดๆมาก่อน
จะกระทำฆาตกรรมที่โหดเหี้ยมผิดมนุษย์ได้ลงคอ   แล้วยังเตรียมการมาอย่างดีจนตำรวจหาหลักฐานไม่เจออีกด้วย

แต่ในยุคนี้  มีคนเอาคดีของอลิซมาพิจารณาใหม่  จากคำให้การและหลักฐานแวดล้อมต่างๆ   วิเคราะห์ด้วยกฎหมายสมัยใหม่
ผลก็คือ..เธอก็รอดอยู่ดีน่ะแหละ   หลักฐานไม่เพียงพอจริงๆ

 อย่างไรก็ตาม   ถึงอลิซพ้นผิดไปได้จากคำตัดสินของศาล  แต่เธอก็ไม่ได้พ้นผิดในสายตาเพื่อนบ้าน
ชาวเมืองซึ่งตามคดีกันใจจดใจจ่อมาแต่แรก   เชื่อโดยไม่ต้องไปรวบรวมหลักฐานให้เสียเวลา  ว่าคนที่ทำปิตุฆาตนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากอลิซ
ไม่มีใครคบหาติดต่อกับเธออีกเลย   ทุกคนหลีกเลี่ยงเธอราวกับเห็นโรคร้าย

ในเมื่ออลิซรอดพ้นคดี  เธอกับพี่สาวก็ได้รับมรดกก้อนใหญ่ในฐานะทายาทของพ่อ
ทั้งบ้านที่อยู่อาศัยและเงินสดอีกประมาณห้าแสนดอลล่าร์ มูลค่าสมัยนี้ก็กว่าสิบล้านดอลลาร์   เรียกว่ามีกินไปจนตาย

สิ่งแรกที่อลิซทำคือขายบ้านเดิมเสียโดยเร็วแล้วย้ายไปซื้อบ้านใหม่ที่ชานเมือง ในถิ่นที่สภาพแวดล้อมสวยงาม  เป็นถิ่นของเศรษฐี
เป็นบ้านใหญ่มีห้องถึง ๑๔ ห้อง

ซาร่าห์พี่สาวของอลิซก็ย้ายไปอยู่กับน้องสาวด้วย    อยู่กันสองคนพี่น้องเหมือนเดิม  ไม่มีท่าทีว่ารังเกียจหรือหวาดกลัว  ราวกับว่าฆาตกรรมสยองนั้นไม่เคยเกิด
มันก็เป็นความพิศวงชวนให้ตีความได้ไม่รู้จบ   ว่าซาร่าห์รู้ว่าน้องสาวไม่ใช่ฆาตกร  
หรือว่าสองคนรู้กันดีแบบไก่เห็นนมไก่ งูเห็นตีนงู จนกระทั่งต้องกอดคอล่มหัวจมท้ายด้วยกัน แยกกันไม่ได้

ปริศนาข้ออย่างหนึ่งของชีวิต ที่มนุษย์ธรรมดาๆอย่างเราๆ อาจจะหันหน้ามาถามกัน หรือไม่ก็ถามตัวเอง  คือ
" ทำไมนาย(หรือนาง)คนนั้นยังลอยนวลอยู่ได้  ไม่เห็นรับกรรมอย่างที่สมควรได้รับ   ไหนว่าทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว"

พระพุทธเจ้าตรัสว่า ความคิดใคร่ครวญเรื่องกรรมว่าส่งผลเมื่อไร  ยังไง ในลักษณะไหน  นั้น  จัดเป็นอจินไตย
คือเรื่องไม่ควรคิด คิดไปก็ปวดหัวเสียเวลาเปล่า   ไม่ได้ทำให้พ้นทุกข์ไปได้จากความคิดเรื่องนี้

อจินไตยอย่างอื่นก็เช่นคิดอะไรที่นอกลู่นอกทางของการแสวงหาหนทางหลุดพ้น   เช่นคิดว่าโลกกำเนิดได้ยังไง   ชีวิตมาจากไหน จะพิสูจน์ได้ไงว่าสวรรค์นรกมีจริง ฯลฯ  
คือไม่ใช่ว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ดี     แต่พระพุทธเจ้าท่านตัดบทว่าไม่ใช่เรื่องของการหลุดพ้น
ถ้าแสวงหาโมกษะ หรือนิพพาน ก็ก้มหน้าก้มตาเดินไปตามทางนั้นเถอะ  เวลามีน้อย  มัวแวะเวียนชมข้างทางหรือไถลออกซอยแยกไปก็จะไม่ถึงจุดหมายปลายทาง

แวะเทศน์แล้วก็ขอกลับมาเรื่องเดิมคือชีวิตของอลิซ    คนที่เชื่อว่าเป็นฆาตกร คงจะติดตามอ่านใจจดใจจ่อ เผลอๆก็แอบแช่งหล่อนให้มีอันเป็นไปเร็วๆ   สมกับกรรมที่ก่อไว้

เปล๊า

แม้ว่าคนทั้งเมืองหันหลังให้หล่อน ไม่คบค้าด้วย อลิซกับซาร่าห์ก็มีชีวิตอยู่อย่างเศรษฐินี ไม่เดือดร้อนอะไร  ไม่ต้องพึ่งพาใคร
อยู่มาประมาณ ๑๐ ปี อลิซซึ่งมีวัยประมาณ ๔๒ ก็ผูกมิตรกับชาวคณะละครในเมืองนั้น
พวกนักแสดงเขามีวิถีชีวิตอีกแบบหนึ่ง  ไม่เหมือนชาวบ้านที่เคร่งศีลธรรมและนิยมเส้นทางที่ราบเรียบอยู่ในระเบียบ
นักแสดงละครพวกนี้เฮฮาครึกครื้นสนุกสุดเหวี่ยง  ต่อให้ท้องแห้งก็ยังสนุกกันได้   กินเหล้า จัดปาร์ตี้แผลงๆ โลดโผนกันสุดเหวี่ยง

อลิซผูกมิตรกับนางละครคนสวยจนกลายเป็นเพื่อนซี้กัน   เธอกลายเป็นผู้อุปถัมภ์    เปิดบ้านหลังใหญ่ให้จัดปาร์ตี้เมาเละเทะ
คึกคะนองกันสุดเหวี่ยงในวันสุดสัปดาห์ ตัวเองก็เข้าร่วมด้วยเป็นประจำ

 มาอ่านเหมือนเคยครับอาจารย์
มาลงชื่อไว้เหมือนเป็นที่คั่นหนังสือ
ตามอ่านหลายกระทู้หลายเวป จนมึนงง
เลยต้องคั่นหนังสือไว้ด้วยโพสต์ของเรา
หุหุหุ

 ไม่ค่อยเข้ามาทักเลยนะคะ คุณปากกานินี
เห็นแวบๆ  กระทู้นั่นบ้างนี่บ้าง
เดี๋ยวเรื่องก็จบแล้วค่ะ   เชิญเข้ามานั่งล้อมวงคุยได้ตามสบาย
*****************
ผู้ที่เฝ้าดูชีวิตที่เปลี่ยนแบบหน้ามือเป็นหลังมือของอลิซด้วยความไม่พอใจอย่างมาก
คือซาร่าห์พี่สาว  
หล่อนเป็นคนชอบอยู่อย่างเสงี่ยมหงิมเงียบเชียบ เมื่อไม่มีใครคบค้าด้วย หล่อนก็ไม่คบค้ากับใคร  
หล่อนอยู่กับน้องสาวคนเดียวอย่างไม่เดือดร้อน เท่าที่ผู้หญิงวัยสี่สิบกลางๆจะอยู่ได้

ซาร่าห์ทนเพื่อนฝูงของอลิซไม่ได้      พี่น้องจึงเกิดเป็นปากเป็นเสียงกันขึ้น
เท่ากับว่าอลิซจะต้องเลือกระหว่างพี่สาวคู่ทุกข์คู่ยาก  ซึ่งเป็นคนเดียวในเมืองที่ยอมรับหล่อน กับบรรดาเพื่อนใหม่ที่มาเป็นชาวเกาะกระเป๋าหล่อน  จัดเฮฮาปาร์ตี้กันในบ้าน

ถ้ามีใครเดาว่า ยังไงอลิซก็ต้องเลือกพี่สาวอยู่ดี   เพราะนอกจากเป็นพี่น้องร่วมสายเลือด เหลือกันแค่สองคน
อาจจะต้องเกรงกลัวอยู่ใต้อำนาจพี่สาว ผู้เป็นไปได้ว่ากุมความลับบางประการไว้
คนนั้นก็จะต้องหงายหลังผลึ่ง  เพราะว่าอลิซเลือกเพื่อน อย่างไม่แคร์พี่เอาเลย

 เมื่อซาร่าห์กับอลิซแตกหักกัน ชีวิตพี่น้องก็หักเหอีกครั้ง

ซาร่าห์เป็นฝ่ายหิ้วกระเป๋าออกจากคฤหาสน์ไป   หล่อนย้ายไปอยู่ในรัฐนิวแฮมป์เชียร์ ตามลำพัง ส่วนอลิซยังอยู่ในบ้านเดิม
พี่น้องไม่หวนกลับมาคืนดีกัน  ต่างคนต่างอยู่คนละเมือง ไม่มีแม้แต่พูดกันอีกตลอดเวลา 22 ปี  
จนกระทั่งอลิซเป็นฝ่ายตายไปก่อนเมื่ออายุ 67  ปี  

ความแปลกประหลาดในชีวิตยังคงตามมาอีก  1 เรื่องสุดท้าย คืออีก 9 วันหลังจากอลิซตายเพราะโรคภัยไข้เจ็บ
ซาร่าห์ก็ตกบันไดคอหักตาย  

ศพของทั้งสองถูกนำมาฝังใกล้กันในสุสานของครอบครัว  ใกล้ๆกับหลุมศพของพ่อ แม่เลี้ยง และแม่ของทั้งสอง
เป็นอันปิดฉากปริศนาฆาตกรรมเรื่องนี้ลงชั่วกาลนาน

 จบแล้วค่ะ ไม่มีภาค 2 ว่าใครฟื้นขึ้นมาเล่าความจริง   ความมืดมนในเรื่องนี้ตายไปพร้อมกับพี่น้องทั้งสอง
ถ้าหากว่าคนที่ตามอ่านมาจนถึงค.ห.นี้รู้สึกเหมือนถูกหักหลัง ที่ตอนจบของเรื่องก็ยังไม่รู้จนแล้วจนรอดว่าใครคือฆาตกร
ก็มาตีมือคนเล่าได้ จะแบมือให้ตีโดยดี

ไม่รู้จริงๆค่ะว่าใครเป็นคนฆ่ากันแน่   ไม่มีการพิสูจน์กันจนบัดนี้  แต่ว่าคนนั้นเดายังงั้น คนนี้เดายังงี้น่ะเยอะ

เรื่องนี้ เป็นเรื่องที่ดิฉันแต่งขึ้น  อาศัยเค้าโครงจากฆาตกรรมจริงๆในเมือง Fall River รัฐ Massachusettes สหรัฐอเมริกา เมื่อปี 1892
เก็บความเอามาเล่า ย่อ ตัดตอน แต่งเติม เรื่อง เพื่ออ่านเอาสนุก แต่ว่าเนื้อเรื่องส่วนใหญ่ยังอิงของจริงอยู่
ใครสนใจก็ไปค้นกูเกิ้ลอ่าน พิมพ์คำว่า Lizzie Borden ลงไป มีให้อ่านเยอะแยะหลายเว็บ

 ขอเรียนถามค่ะ

1) นี่แสดงว่าโปลิซ หาวัตถุพยานอันที่กระหน่ำพ่อเขาไม่พบใช่ไหมคะ
2) แล้วใครรับมรดกของสองพี่น้องนี้คะ

 โห จบหักมุมน่าดูเลยนะคะ
ตอนแรกดิฉันคิดเลยไปตั้งว่า นายเจมส์หรือเปล่าที่เป็นลูกนอกสมรส (ว่าเข้าไปนั่น)
แต่ก็ติดอยู่แค่นั้นคิดต่อไม่ออก เลยเลิกคิด นั่งอ่านต่อไปดีกว่า

 ดอกไม้สวยจริง น้องติบอ ตอนพี่ไปเนเธอร์แลนด์ว่าจะซื้อทิวลิปคริสตัลมาแล้วละ
แต่ราคาสูงเกินไปสักหน่อย ไม่มีเวลาตรวจสอบหลายๆ ร้านน่ะ
ตกลงไม่ได้เดินทางแล้วล่ะ เมื่อวานฝนตกสลับแดดออกอากาศวิปริตแปรปรวนมากๆเลย

ขอบพระคุณสำหรับเรื่องเล่าสนุกค่ะ อาจารย์เทาชมพู
ไปตามอ่านมา ก็ไม่สนุกเท่านี้ ส่วนลิซซี่นี่ หน้าตา...เป็นคนเดายากจริงๆ
ทฤษฎีหนึ่งเขาบอกว่า เป็นเพราะบุคคลิกเธอนี่แหละ ทำให้รอดตาราง
แล้วก็เมื่อคืน ไปดูดาวินชี โค้ดมา แล้วเดินสวนกับผู้หญิงคนนึง
หนูว่าหน้าแกคุ้นๆ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่า เหมือนอลิซ เอ๊ย ลิซซี่ นี่นา ว้าย
สงสัยจะขึ้นสมองไปหน่อยค่ะ

คุณหมู ช่างสรรหารูปมาถูกใจจังเลยค่ะ
น่ารักจัง สามเสือ(น้อย) นักสืบ The Three Catketeers อิอิ
ขอบคุณนะคะ
ในกรณีที่คดีที่ยังเป็นปริศนาเงื่อนงำแบบนี้
ทฤษฎีอาวุธของคุณหมูศักดิ์ก็เรียกว่า ไม่ตกไปเสียทีเดียวนะคะ
ฟังเข้าท่าเชียวแหละ

 เห็นด้วยจ้ะน้องมะเฟือง ตามอ่านเวอร์ชันจริง ไม่ได้อารมณ์เหมือนอ่านของอาจารย์ ระทึกใจกว่า
ที่สำคัญอาจารย์วิเคราะห์ให้เสร็จ ขอขอบพระคุณผู้เล่ามา ณ ที่นี่ด้วยค่ะ

คดีฆาตกรรมเรื่องนี้  เป็นเรื่องที่ยังเปิดกว้างอยู่  ปิดไม่ลง เรื่อยมาจนหนึ่งร้อยกว่าปีแล้ว  
เพราะจนบัดนี้ก็ยังไม่รู้ว่าใครเป็นฆาตกร  ก็ยังมีคนวิเคราะห์วิจารณ์แถลงความเป็นไปได้และเป็นไปไม่ได้   คนที่เชื่อมั่นก็มี  คนที่หักล้างกันเองก็มาก  ไม่รู้จบ

ขอเชิญคุณหมูน้อยว่าอย่าเพิ่งเดินกะเผลกคอตกจากไปเลยค่ะ    กลับมาก่อน เสนอทฤษฎีของคุณให้ฟังกันบ้าง
เพราะในที่นี้ไม่มีใครถูกและไม่มีใครผิด    

คดีนี้  ดิฉันตีความจากเหตุการณ์ว่า  คนที่มีส่วนน่าจะมีมากกว่า ๑ คน  
การลงมืออาจจะคนเดียว   แต่คนรู้เห็นมีด้วยอีกอย่างน้อย ๑ คน

ในบ้านมีคนอยู่ ๔ คน รูปการณ์ไม่ใช่โจรกรรมทรัพย์สิน  การฆ่าต้องเป็นสาเหตุส่วนตัว   พูดได้อีกอย่างว่าเป็นคนในครอบครัวนี้

ฆาตกรต้องมั่นใจว่า เมื่อลงมือฆ่า ๒ คนนั้น  เขาวางใจได้ว่าอีก ๒ คนที่เหลือในบ้าน ไม่ขัดขวาง ไม่เป็นอุปสรรคให้ต้องกำจัดพ้นทาง   ผลก็คือ มีคน ๒ คนในบ้านที่ปลอดภัย  

ทั้งที่ระยะเวลาฆาตกรรมศพแรกกับศพที่สองห่างกันทั้งเกือบ ๒ ช.ม. ฆาตกรปล่อยศพหญิงชราทิ้งไว้ ไม่ได้คิดซ่อนศพ  

จึงมีโอกาสมากที่คนในบ้านจะเดินมาเจอศพแรกแล้วร้องโวยวายขึ้น  จนแผนฆ่าคนที่สองต้องพังไป   (ในกรณีที่คนในบ้านไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรด้วย)

ในกรณีที่ฆาตกรคือ ๑ ใน ๒ คน ก็จะเหลือเพียงคนเดียวที่ร่วมมือด้วย

๑)สาวใช้เป็นคนฆ่า แล้วลูกสาวนายร่วมมือด้วยการรู้เห็นเป็นใจให้ฆ่าพ่อกับแม่เลี้ยงได้ตลอดรอดฝั่ง   ไม่ขัดขวาง
หรือว่า
๒)ลูกสาวนายเป็นคนฆ่า แล้วสาวใช้รู้เห็นเป็นใจ  ไม่ขัดขวาง

ดิฉันเห็นว่าน้ำหนักตกอยู่ข้อสองมากกว่า    ข้อแรก  ยังมองไม่เห็นแรงจูงใจมากพอ  ที่ลูกสาวจะยอมตกเป็นเบี้ยล่างสาวใช้ถึงเพียงนั้น  
คนสองคนนี้ก็ไม่ได้ผูกพันกันมากมาย  หลังจากเกิดคดีแล้วสาวใช้ก็ออกจากบ้านไป

ส่วนข้อสอง  สาวใช้อาจตกอยู่ในอำนาจนายสาวได้ง่ายกว่า โดยเฉพาะเมื่อมีสินบนล่อใจ  
และอาจจะถูกขู่สำทับด้วยว่า ถ้าไม่หุบปากฉันจะบอกตำรวจว่าเธอเป็นคนฆ่า ยังไงตำรวจก็ต้องเชื่อฉันมากกว่าเชื่อเธอ

 ลักษณะของการสังหารอย่างโหดเหี้ยม   ทำให้มองเห็นอะไรได้บ้าง

ดิฉันมองเห็นความเกลียด ความโกรธ และความกลัวแอบแฝงอยู่ในการกระหน่ำลงไปบนเหยื่อ    
อันที่จริงฟันลงไปหนหนึ่งหรือสองหน ก็ย่อมดูออกว่าถึงตายได้แล้ว     จากการชันสูตร แม่เลี้ยงตายตั้งแต่ถูกฟันกระโหลกครั้งแรก    แต่เธอถูกตีซ้ำๆถึง ๑๙ ครั้ง  

เพราะอะไร ถ้าไม่ใช่ความเกลียดและโกรธอย่างรุนแรง  ทำเพื่อความสาแก่ใจ  
สิบเก้าครั้งนี่ไม่ใช่น้อยๆนะคะ   นึกภาพเราเอาขวานหรือไม้ท่อนใหญ่เหวี่ยงเต็มแรงลงไปบนอะไร ๑๙ ครั้ง   คงหอบจนตัวโยน หมดแรงเลยละ    
ถ้าหากว่าเป็นหมา  คงแหลกแทบไม่มีชิ้นดี

คนตายคนแรก คือมิสซิสบอร์เดนคงก่อความเกลียดชังอย่างผิดมนุษย์มนาให้ฆาตกร   ร่องรอยทำร้ายบอกถึงอารมณ์ของฆาตกรว่าเกลียดสาหัส

ส่วนที่บอกว่าความกลัวคืออะไร   กลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ตายคาที่น่ะสิ    กลัวว่าเป็นแค่บาดเจ็บสาหัส ยังเหลือลมหายใจให้หมอช่วยจนรอดมาได้  
เพราะงั้นต้องตี..ตี..ตี..จนความกลัวในใจหมดไป  ตีจนแน่ใจว่าอีกฝ่ายไม่มีวันฟื้นขึ้นมาได้

อารมณ์นี้แหละที่เกิดขึ้นซ้ำเมื่อฆ่านายธนาคาร  เวลาที่ห่างกัน ๒ ชั่วโมงไม่ทำให้ฆาตกรมือเท้าอ่อนใจฝ่อไปกับศพแรก    ยังคงความตั้งใจเดิมเท่ากัน

คราวนี้เกิดความเยือกเย็นลงแล้ว   จึงตีแค่ ๑๑ ครั้ง เพราะอะไร  
๑ รู้แน่ว่าทำแค่นี้ก็ตาย  
๒  ครั้งแรกที่ตีคงเหนื่อยมาก   หอบแฮกๆ อยู่นานแทบหน้ามืด    

ครั้งที่สองจึงไม่ทำตัวเองให้เหนื่อยขนาดนั้น เพื่อสะดวกกับการวิ่งหนีออกจากบ้าน (ในกรณีที่คนร้ายมาจากข้างนอก)  
หรือไม่ก็สะดวกกับการไปซ่อนอาวุธและเสื้อผ้าเปื้อนเลือด  ตลอดจนการเผชิญหน้ากับคนอื่นๆที่ต้องแห่กันเข้ามาในบ้าน    การเหนื่อยหอบจะเป็นพิรุธข้อแรกที่คนสังเกตเห็น

 ขอตัวไปรวบรวมสมาชิก 3สหายกลับมาก่อนครับ
ตอนนี้ขอนั่งฟังอาจารย์วิเคราะห์พลางก่อน.


เพราะ เดี๋ยวคงได้มีการต่ออายุกระทู้นี้ไปอีกหลายวัน    

 หนูยังติดใจทฤษฏี undress to kill ที่สุดเลยค่ะ ฟังเข้าท่ามากๆ
รวมทั้งข้อสันนิษฐานข้อ 2 ของอาจารย์ค่ะ
สาวใช้คงได้ค่าปิดปากไปมากพอสำหรับตั้งต้นชีวิตใหม่
อาจจะเห็นใจนายสาวที่มีปัญหากับแม่เลี้ยงก็ได้

หรือไม่ก็ร่วมมือกันฆ่า ลิซซี่ ฆ่าแม่เลี้ยงก่อน
โดยมีสาวใช้ ล้างหน้าต่างนอกบ้าน เพื่อดูต้นทางให้ลิซซี่ดำเนินการ
ด้วยความที่แค้นจัดเลยซัดเสียน่วมให้ตายแน่ๆ หลังจากนั้นก็อาบน้ำแต่งตัวใหม่

พอเสร็จก็ดูต้นทางให้บริจิตต์สาวใช้ฆ่าพ่อ (เพราะลิซซี่อาจจะฆ่าไม่ลง)
หลังจากนั้นสาวใช้ก็ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
(สาวใช้ อาจจะ undress to kill ก็ได้ เลยไม่เสียเวลาซ่อนเสื้อผ้าเปื้อนเลือด)
ในขณะที่ลิซซี่อาจวิ่งไปซ่อนอาวุธให้สาวใช้  คะเนว่า แต่งตัวเสร็จแล้ว  ก็ค่อยทำทีเรียกสาวใช้
ช่วยๆ กันฆ่าว่างั้นเถอะ อิอิ

ผลสรุปจากสำนักงานนักสืบเชลยศักดิ์หมูศักดิ์-เฟื่องศรี-ชื่นศจี
ได้ข้อสันนิษฐานเพียงข้อเดียวคือ

ฆาตกรใช้ "หนอนน้อย คูลฟีเวอร์" เป็นอาวุธ    

 รู้สึกว่าผลสรุปของสำนักงานนักสืบเชลยศักดิ์  จะฟังขึ้นที่สุด
มิน่าเล่า  เจ้าหน้าที่ถึงหาอาวุธไม่พบ    ฆ่าเสร็จ คนในบ้านก็ต้มกินกันหมดนี่เอง
***************
เหตุผลที่ว่าฆาตกรมีผู้สมรู้ร่วมคิด  ทำให้ได้คำตอบอะไรอีกหลายอย่าง  เช่นการซ่อนเสื้อผ้า(กรณี dress to kill) และทำลายอาวุธ  
หรือถ้า undress to kill ฝ่ายหนึ่งก็ไปล้างตัว  อีกคนก็ทำลายอาวุธ

ทุกอย่างต้องทำกันเร็วมาก   ระหว่างคนหนึ่งไปจัดการเรื่องเสื้อผ้า  อีกคนก็เอาขวานไปเผาเสียในเตา    
ด้ามขวานเป็นไม้ย่อมไหม้ไปก่อน เหลือแต่หัว   ร่องรอยเลือดก็ถูกไฟล้างไปหมดแล้ว

สาเหตุหนึ่งที่ทำให้ลิซซี่ บอร์เดนหลุดข้อหา  คือลูกขุนมองไม่เห็นว่า แรงจูงใจคืออะไร
ทำไม..ทำไม..และทำไม เธอถึงฆ่าพ่อและแม่เลี้ยง  อย่างโหดเหี้ยมขนาดนี้     มันเกินที่ลูกคนใดจะทำกับพ่อแม่ได้ลงคอ  

จนบัดนี้ก็ได้แต่สันนิษฐานกันไปต่างๆนานา  ว่าเป็นเรื่องมรดกบ้างอะไรบ้าง  แต่ก็ไม่มีคำตอบแน่นอน
บางทีเราอาจจะมองออกจากบุคลิกและพฤติกรรมของลิซซี่ บอร์เดน เองที่ปรากฏออกมาในภายหลัง

 ในตอนต้นเรื่อง ลิซซี่เป็นผู้หญิงเงียบๆ เก็บตัว ไม่มีสังคม นอกเหนือไปจากเพื่อนสาว 1 คนที่ไปมาหาสู่กัน
แล้วมิตรภาพก็ขาดสะบั้นกันไป    เธอเหลือแต่พี่สาวคนเดียวที่อยู่เป็นเพื่อน ในบ้านหลังใหม่   คบคนในเมืองไม่ได้เลย
จนกระทั่งเธอไปเจอนางละคร   ก็คบกันสนิทสนม  เฮฮาสนุกสนาน

ทำไมผู้หญิงเงียบๆคนนี้ถึงถูกชะตากับกลุ่มเพื่อนที่ตรงข้ามกับเธอราวฟ้ากับดิน    แถมรักใคร่มากมาย  จนตัดเป็นตัดตายกับพี่สาวได้ลงคอ  
ปกติคนเราจะไม่สนิทกับใครที่ตรงกันข้ามกับทุกอย่างได้มากมายหรือยั่งยืนนัก  เพราะความไม่สอดคล้องกันเรื่องความเคยชิน  ความคิดอ่าน รสนิยม ความสนใจฯลฯ
เว้นแต่ว่า ลิซซี่กับนางละคร มีอะไรเหมือนกัน  
เช่น "แสดงบทบาท" เป็นเหมือนกัน    ไม่ยึดถือศีลธรรม  เหมือนกัน (สมัยนั้นผู้หญิงดีๆไม่ค่อยเป็นนางละคร)

สุภาษิตญี่ปุ่น (หรืออะไรสักแห่งที่เคยอ่าน)บอกว่า ถ้าจะรู้ว่าใครเป็นคนแบบไหน ก็ขอให้ดูเพื่อนที่เขาคบว่าเป็นคนประเภทไหน แล้วจะรู้
ข้อนี้น่าจะใช้ได้ในกรณีลิซซี่      ลึกๆลงไปเธอไม่ใช่ผู้หญิงสงบเสงี่ยมเรียบร้อยอย่างที่ลูกขุนมองเห็น   น่าจะเป็นผู้หญิงเก็บกดตัวตนแท้จริงไว้มากเชียวละค่ะ

   ตายละ อาจารย์จับได้  

เฟื่องเองเป็นคนลงมือต้มหนอนน้อย ฯ  ป้อนหมูน้อย ฯ ค่ะ อิอิ

(แม่ชื่น เป็นคนจับหมูน้อยอ้าปาก ให้เฟื่องกรอก...)

 อีกเรื่องหนึ่งที่เราสามารถนำมาเป็นข้อวิเคราะห์ตัวตนแท้จริงของลิซซี่ได้ก็คือ สำนวนเก่าที่ว่า ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น  ฝรั่งเขามีว่า Like father, like son  พ่อยังไงลูกก็ยังงั้น
ลิซซี่เป็นคนยังไง    อาจดูได้จากตาพ่อในเรื่องนี้ว่าแกเป็นคนยังไง้

เรื่องที่แกจับนกพิราบไปสับหัวเสียทั้งฝูงอย่างเลือดเย็น   ทั้งที่เป็นของรักของลูกสาว   ปล่อยซากนกหัวขาดไว้กลาดเกลื่อนให้ลูกสาวดู
ก็สะท้อนความซาดิสม์อยู่ไม่น้อย

ลูกสาวสับหัวแมวของแม่เลี้ยงขึ้นมาบ้าง  ก็แสดงว่าหล่อนได้สืบทอดความโหดจากพ่อ เข้มข้นเอาการ  
ถ้าเป็นผู้หญิงสงบเสงี่ยมเรียบร้อย คงร้องไห้โฮขวัญเสียตั้งแต่เห็นนกถูกฆ่า   หลังจากนั้นก็กลัวพ่อลนลาน   ไม่มีกะจิตกะใจจะไปลงกับแมวของแม่เลี้ยงด้วยวิธีการเดียวกัน

บ้านที่ดูจากภายนอก เป็นบ้านเงียบสงบของพ่อแม่ชรากับลูกสาวทึมทึกสองคน  เอาเข้าจริงภายในบ้านมีคลื่นใต้น้ำระดับสึนามิ  เพราะพ่อมีนิสัยเป็นภูเขาไฟใต้น้ำอยู่เอง  
ส่วนแม่เลี้ยง ก็ย่อมจะมีอะไรเลือดเย็นสอดคล้องกับพ่อ   ไม่งั้นคงไม่อยู่กันมาได้นาน ด้วยความปรองดองกันดี
ขนาดสามีโอนทรัพย์สินให้ตั้งมากมาย

เมื่อคลื่นถล่มขึ้นมาในวันหนึ่งจึงไม่มีอะไรเหลือ

หมูน้อยฯว่าวิธีการทำลายอาวุธ(ขวาน)ของฆาตรกรไม่น่าจะนำไปเผาในเตา (หรือเปล่า)
เพราะดูจากฉากนี้.......

" กลางฤดูร้อน ปี 1879 เดือนสิงหาคมปีนั้นเป็นปีที่ร้อนจัดของรัฐจอร์เจีย อุณหภูมิพุ่งขึ้นถึงหนึ่งร้อยองศาฟาเรนไฮท์เศษๆ ทำเอาชาวบ้านไม่อยากจะออกไปข้างนอกมากกว่าพักผ่อนอยู่ในบ้านซึ่งมีร่มเงาเย็นสบายกว่า "

จะเห็นว่าหากจะจุดเผาก็ต้องผิดสังเกตุเป็นแน่เพราะเป็นหน้าร้อน ไม่มีใครเขาอยากผิงไฟแน่ แทนที่จะได้ทำลายหลักฐานก็กลายเป็นจุดด้อยให้เขาจับผิดเอาได้ง่ายๆ (หลังจากนายวิลเลี่ยมตายประมาณครึ่ง ชม. ลูกสาวและเพื่อนบ้านก็มาพบศพ เตาไฟย่อมยังไม่ดับแน่ แต่หากเอาน้ำสาดก็เห็นร่องรอยน้ำ ฯลฯ )

และหากก่อนนั้นที่จะทำลายหลักฐาน ก่อนที่ฆาตรกรจะลงมือฆ่าก็ต้องจุดเตาผิงไว้ก่อนแล้วเพราะไม่อย่างนั้น เหยื่อ และทุกคนในบ้านจะไม่สงสัยหรือครับ แต่ถ้าฆ่าก่อนแล้วค่อยจุดเตายิ่งทำให้ช้ากันไปใหญ่ เสียเวลาทำลายหลักฐานอย่างอื่น


(แต่หากไม่เผา จะทำลายขวานอย่างไรล่ะ..ถึงได้รวดเร็วอย่างนั้น??? อื่ม ..น่าคิดๆ)

ไม่กินๆ .หมูเกลียดหนอน.....แหวะ

 งั้นเขาเอาไปซ่อน หรือทำยังไงล่ะคะ  
ทิ้งท้ายให้ระทึกใจอีกแล้ว

 ขออนุญาตยกข้อความที่ นักสืบเชลยผัก ในสนง.ของสามสหายได้คุยและคุ้ยกันหลังม่านมาแปะไว้นิดหนึ่งนะครับ


.
".......2.ฆาตกรต้องฆ่าคุณแม่เลี้ยง ก่อนแล้วจึงฆ่าคุณวิลเลี่ยม ในภายหลัง แน่นอน!! !

เอาหลักกฎหมายมาจับ จะเห็นพิรุธคือ
2.1 ถ้าเจ้ามรดก(พ่อ)ตายก่อน แม่เลี้ยง  แม้สักห้านาทีหรือครึ่งชั่วโมง พินัยกรรมที่ทำไว้ก็จะต้องมีผลตามนั้น คือพอ พ่อตายปุ๊บ ในวินาที่ที่ตายนั้น มรดกจะถูกแบ่งไปตามพินัยกรรมทันที โดยแบ่งให้ ลูกสาว และแม่เลี้ยง ตามเนื้อความในพินัยกรรมเป๊ะ (พินัยกรรมโดยปกติจะมีผลบังคับทันทีเมื่อเจ้ามรดกถึงแก่ความตาย)
หากไม่มีพินัยกรรม มรดกก็จะถูกแบ่งไปเป็น3กองเท่าๆกัน ( แม่เลี้ยงก็มีสิทธิเพราะหล่อนก็เป็นภริยาโดยชอบด้วยกฎหมายของพ่อเช่นกัน ) ดังนั้นมรดกจะแบ่งเป็นของแม่เลี้ยง1กองอีก2 กองเป็นของ ลูกทั้ง 2

2.2 แต่ถ้าแม่เลี้ยงตายก่อน พ่อ
กรณีมีพินัยกรรม ข้อความในพินัยกรรม ที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับมรดกที่จะให้ทางแม่เลี้ยงนั้นก็เท่ากับว่าสูญเปล่า เพราะผู้รับมรดกตายก่อนเจ้ามรดก
กรณีไม่มีพินัยกรรมนั้นยิ่ง สบายเพราะถ้าพ่อตายที่หลังก็แสดงว่า ขณะที่พ่อตายนั้น ปรากฎว่าเหลือ ทายาทที่เหลืออยู่(มีชีวิตอยู่)เป็นผู้ที่สามารถรับมรดก เพียง2คน คือลูกสาวทั้งสอง

ถ้าเหตุการณ์ไม่มีข้อเท็จจริงเพิ่มเติมมากกว่านี้จากอาจารย์เทา ฯ
ผมขอฟันธงว่า ฆาตกรเป็นลูกสาวคนใดคนหนึ่ง (หรืออาจทั้งคู่)
แรงจูงใจให้ฆาตกรรมก็เพราะมรดกนั่นเอง
หากไม่มีพ่อสักคน ทีนี้สองสาวจะไปวิ๊ดวิ้ว....ที่ไหนตามประสาสาวโสดก็ย่อมได้

คุณเฟื่องเห็นด้วยไม๊?
ปล.( ถ้ากฎหมายไม่ต่างกฎหมายที่ใช้ในปัจจุบันมากนัก)

........."

 และอีกข้อความหนึ่งครับ


"..........ขออีกหน่อยเถอะครับ

ตามข้อ2.1ถ้าพ่อตายก่อนแม่เลี้ยงมรดกส่วนหนึ่งจะถูกโอนไปสู่แม่เลี้ยงโดยผลของกฎหมายทันทีและแม้ว่าแม่เลี้ยงจะตายหลังจากพ่อไม่กี่นาทีนั้น
มรดกส่วนที่โอนไปยังแม่เลี้ยงก็ยังเป็นของแม่เลี้ยงอยู่ดี มรดกส่วนนั้นไม่มีทางกลับมาเป็นของพ่ออีก ลูกเลี้ยงทั้งสองไม่มีสิทธิไปก้าวก่าย   เพราะตามกฎหมายแล้วไม่ถือว่าทั้ง2เป็นทายาทของแม่เลี้ยงไม่ว่าในกรณีใดๆ

ดังนั้นมรดกส่วนนี้ก็จะสูญเปล่าไป หรือตกไปเป็นของญาติฝ่ายแม่เลี้ยงไป ผมว่ามันไม่คุ้มที่จะฆ่าพ่อก่อนแม่เลี้ยง(เอ๊ะ..ถ้าคุณเฟื่องคิดจะฆ่าใครก็มาปรึกษาหมูฯก่อนน๊า...)
ถ้าเป็นไปตามที่ผมว่าก็แสดงว่าการฆ่าครั้งนี้วางแผนมาอย่างดี


สำหรับน้าชายนั้นไม่มีสิทธิใดๆทั้งสิ้นในกองมรดก เพราะไม่ได้เป็นทายาทโดยตรงของคุณพ่อ
เผลอๆน้าชายจะเป็นแค่ไม้ประดับฉากเท่านั้น ที่ดึงเข้ามาให้ดูว่ามีส่วนร่วม ก็อาจเป็นแค่ดึงให้ผู้อ่านหันไปสนใจคนอื่นที่ไม่ใช่ ฆาตรกรตัวจริง  หรือให้มี " ตัวเลือก " เพิ่มขึ้นมาเท่านั้นก็ได้


ที่สำคัญกว่านั้น ...ผมเดาว่าเรื่องที่อาจารย์เทาชมพูเล่ามานั้น


"  เป็นเรื่องจริง ตัวละครจริง ทั้งหมด"
..............."

 มองในแง่นักกฎหมาย ได้มุมมองที่เฉียบคมมาอีกมุมหนึ่ง
ดิฉันเข้าใจว่ากฎหมายอเมริกันยุคนั้น ในประเด็นสำคัญๆ ก็ไม่แตกต่างจากกฎหมายไทยยุคนี้เท่าไร
เพราะกฎหมายปัจจุบันของเราก็เริ่มแนวทางมาจากของฝรั่งเขา

ถ้ามองอย่างคุณหมูน้อยฯมองเห็น    แรงจูงใจของการสังหารก็คือมรดก   คนอื่นที่ไม่มีผลประโยชน์จากการตายของสองสามีภรรยา ก็ไม่น่าจะมีแรงจูงใจให้ฆ่า

ถ้ามีการวางแผนกันมาอย่างดีว่าแม่เลี้ยงต้องตายก่อน   ระยะห่างเกือบ ๒ ช.ม.ก็เป็นเหตุผลที่ดีว่า ต้องทำให้เห็นกันจะจะว่ายัยแม่นั้นตายไปก่อนพ่อแน่นอน
ไม่มีสิทธิ์เป็นทายาท  ซึ่งจะมีผลทำให้น้องสาวของแม่เลี้ยงยื่นมือเข้ามาเอี่ยวมรดกอีกคน

ถ้ายังงี้จะมองได้ไหมว่า คนที่สุมหัวกันวางแผนน่าจะมีมากกว่าลิซซี่กับสาวใช้
แต่ว่าพี่สาวก็มีส่วนรู้เห็นด้วย   อาจจะมีการแอบสอบถามข้อมูลกฎหมายกันมาก่อนหน้านี้แล้วก็ได้
พี่สาวจึงไม่ยอมทิ้งน้องสาว  แต่ว่าไปครองมรดกด้วยกันสองคนตามแผนที่วางไว้

 นิสัยของลิซซี่ บอร์เดนอีกข้อที่น่าคิด ก็คือเธอแข็งแกร่งเหนือพี่สาว
เห็นได้จากเมื่อทะเลาะกัน  พี่สาวเป็นฝ่ายต้องหิ้วกระเป๋าออกจากบ้านไป  ลิซซี่ไม่ยักออก  กลับครอบครองคฤหาสน์ราคาแพงต่อแบบไม่สะทกสะท้าน  อยู่ไปจนกระทั่งตาย
พี่สาวกลับต้องย้ายไปอยู่รัฐอื่น    แสดงว่าเมื่อไม่ได้อยู่กับน้องสาว เอมม่า บอร์เดนก็ไม่สามารถยืนหยัดอยู่ในเมืองได้ตามลำพัง
เธอยังหวั่นไหวกับความรังเกียจของชาวเมือง   ผิดกับลิซซี่ที่ไม่ย้ายไปไหนเลย อยู่ในเมืองเดิมจนตาย

เราก็คงพอมองเห็นภาพผู้หญิงใจแข็ง  ไร้มนุษยสัมพันธ์กับคนรอบตัวแม้แต่พี่ร่วมสายเลือด
คบได้แต่กับคนที่เธอถูกใจ  ซึ่งก็มีคงมีอะไรบางอย่างคล้ายกัน หรือตอบสนองความต้องการของเธอได้

 คดีลิซซี่ บอร์เดน กลายเป็นแรงบันดาลใจให้เกิดนิยาย หนัง ละครเวที หนังทีวี   ผลิตออกมาหลายต่อหลายเรื่อง
กินแถวไปถึงโอเปร่าและบัลเล่ต์อีกด้วย

ไม่ใช่ว่าผู้ผลิตงานเหล่านี้เป็นพวกซาดิสต์   แต่เสน่ห์ของเรื่องนี้อยู่ที่ความลึกลับของปมปัญหาที่ไม่มีวันกระจ่าง  
เป็นแรงบันดาลใจให้เกิดการตีความกันได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด  
จนบัดนี้ก็ไม่ใช่ว่าทุกคนลงความเห็นว่าลิซซี่ บอร์เดนคือฆาตกร
อาจจะมีคนอื่นแอบแฝงอยู่ก็ได้

ส่วนเนื้อหาก็มีความเข้มข้น ราวกับละครโศกนาฎกรรมของกรีก  
ในละครกรีก   ปิตุฆาต(ฆ่าพ่อ) มาตุฆาต( ฆ่าแม่) เพศสัมพันธ์ของคนในสายเลือดเดียวกัน (Incest) ล้วนมีอยู่ให้เห็นกัน
สามารถจะตีความในเชิงโศกนาฏกรรมได้ไม่จบสิ้นอีกเหมือนกัน

ลิซซี่ บอร์เดนก็เลยกลายเป็นชื่อคลาสสิค ในหลายสาขา  ด้วยเหตุฉะนี้

 ว๊า....กลับมาเมืองไทยไม่ทันได้ลุ้นอ่าน เรื่องนี้กับอาจารย์ เทาชมพูเลย แหะ
จบซะแล้ว.... ฮือ...  

ดึงกระทู้เก่าเมื่อ 11 ปีก่อนขึ้นมาอีก เพราะไปเจอข่าวเพิ่มเติมนิดหน่อย
คงจำได้ว่า เมื่อพ้นโทษแล้ว  ลิซซี่ บอร์เดนและพี่สาวเอาเงินสามแสนดอลล่าร์จากมรดก (เทียบค่าเงินปัจจุบันประมาณ 8 ล้านดอลล่าร์) ไปซื้อบ้านหรูหราหลังหนึ่ง ชื่อ "Maplecroft Mansion" ห่างจากบ้านเดิมไป 1 ไมล์  อยู่ใน Highlands District of Fall River, Massachusetts, แล้วอยู่มาจนถึงแก่กรรมเมื่อ  1 มิถุนายน 1927 

บ้านสไตล์กึ่งควีนแอนกึ่งวิคตอเรียนหลังนี้มี 8 ห้องนอน 3.5 ห้องน้ำ  (หมายความว่าเป็นห้องน้ำที่ใช้อาบน้ำได้เสีย 3 ห้อง อีก 1 ห้องเป็นห้องส้วมเฉยๆ)
ข้างในตกแต่งหรูหราตามแบบปลายศตวรรษก่อน    มีเจ้าของอยู่กันมาเรื่อยนับแต่ลิซซี่ถึงแก่กรรม   แต่เป็นใครบ้างไม่มีรายละเอียดบอกไว้
เพียงแต่ทำให้เรารู้ว่า ฝรั่งเขาไม่กลัวผี  และไม่กลัวเจ้าของบ้านเดิม   ตรงกันข้าม บ้านมีประวัติยาวนานออกจะเป็นที่ภูมิใจของคนมาอยู่ใหม่ด้วยซ้ำ โดยเฉพาะเมื่อเจ้าของเดิมเป็นคนมีชื่อเสียง

มุมหลังของบ้าน

ภายในตัวบ้าน  เครื่องเรือนโบราณและบรรยากาศโบราณยังอยู่ครบ

อีกมุมหนึ่งของชั้นล่าง

ห้องอาหาร

ห้องนอน

ห้องนอนหนึ่งใน 8 ห้องค่ะ

บันไดของบ้าน 3 ชั้น

บ้านของลิซซี่ บอร์เดนขณะนี้   ประกาศขายในราคา  849,900 ดอลล่าร์    เศรษฐีไทยคนไหนมีเงินเหลือใช้ สัก 30 ล้านบาท จะลองซื้อไว้นอนเล่นก็ได้  เผื่อเจอเจ้าของเดิม ได้ถามให้สิ้นสงสัยว่าเธอเป็นฆาตกรจริงหรือเปล่า

กระทู้ 11 ปีแล้วแต่ข้อมูลยังอยู่ครบถ้วน ชอบมากครับ

แค่เห็นอีโต้ผมก็หลอนซะแล้ว คงไม่มีวันเข้าไปอยู่ในบ้านหลังนี้ เป็นคนกลัวผีอย่างถึงที่สุด แต่อยากเขียนนิยายซัก 2 ตอนเกี่ยวกับคุณผี แล้วผมจะรอดมั้ย  :'(

ขออนุญาตเพิ่มเติม แผนที่ภาพถ่ายของบ้านทั้ง 2 หลัง จาก Google map Street view ครับ

บ้านหลังแรก

Lizzie Borden Bed and Breakfast (https://goo.gl/maps/6KFUFoF9FCG2)

บ้านหลังที่สอง

Lizzie Borden's Maplecroft (https://goo.gl/maps/5qpoaiea1tn)
พร้อม
Lizzie Borden's Maplecroft บน Facebook (https://www.facebook.com/LizzieBordensMaplecroft/)

---

เครดิต : Google Thailand

ขอบคุณค่ะ   ได้เห็นภาพในมุมกว้างตลอดถนน  อยากไปเยี่ยมชมจริงๆ

 ไปค้นมาเพิ่มเติม ให้ความว่าหลังจากลิซซี่ถึงแก่กรรม    ก็มีคนมาซื้อบ้านนี้ ครอบครองกันอีกหลายราย  เช่น  Frank M. Silvia ซึ่งอาศัยอยู่ในบ้านนานกว่า 30 ปี    ต่อมา Robert Dube ซื้อบ้านไปในปี 1980 เป็นเงิน $60,000 บาท   เขาพยายามขายบ้านนี้มาหลายครั้งแต่ไม่สำเร็จ จนกระทั่งได้ลูกค้าจากเมืองดัลลัส เทกซัสชื่อ Kristee Bates  ซื้อไปในราคา $500,000.
คริสตี เบทส์ ปรับปรุงบ้านเก่าแก่หลังนี้เสียใหม่ด้วยเครื่องเรือนย้อนยุคหรูหราแบบโบราณ สร้างบรรยากาศยุคลิซซี่ บอร์เดน อีกครั้ง  ก่อนจะประกาศขายด้วยราคามหาศาล 
ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าใครจะมาซื้อเป็นรายต่อไปค่ะ

ภาพข้างล่างคือบ้านสมัยที่ลิซซี่ บอร์เดนอาศัยอยู่