ถ้าบ้านเดียวกัน กักตัวอยู่พร้อมกัน ใช้ช้อนกลางทานอาหารร่วมกันไม่น่าจะเป็นปัญหา แต่ถ้าไปทานนอกบ้านนี่สิครับต้องคิดหนัก ตัวอย่างเช่น
ร้านก๋วยเตี๋ยว แม่ค้ามักใช้มือหยินเส้น หยิบถั่วงอกขึ้นลวก มือเดิมจับที่ลวกเส้น เส้นสุกเอาใส่ชาม จากนั้นใช้มือเปล่าหยิบลูกชิ้น ตักน้ำซุป แล้วมือเปล่าหยิบไชโป๊ต้นหอมโรย ระหว่างนั้นเดินมารับเงินลูกค้าอีกโต๊ะ มือเดิมหยิบเงินทอน แล้วหยิบชามก๋วยเตี๋ยวเรายกมาเสริฟ เดินต่อไปเอามือเปล่าจับแก้วจ้วงตักน้ำแข็งมาให้เราอีกแก้ว แล้วกลับไปเช็ดมือกับผ้าผืนเดิม ใช้ตั้งแต่เปิดร้าน พอปิดร้านเอามาเช็ดโต๊ะอีกรอบแล้วซักผึ่งไว้ พรุ่งนี้ใช้ต่อ
เราเองรับชามก๋วยเตี๋ยวมา ปลอบใจตัวเองว่าน้ำแกงลวกเชื้อโรคตายหมดแล้ว หันไปมองอ้อตะเกียบแบบใช้แล้วทิ้ง อนามัยอนามัย แต่พอมาดูช้อนต้องเอามือเปล่าควานไปในกล่องใส่ช้อน คุ้ยเลือกคันที่อยู่ในสุดที่ไม่รู้มือคนก่อนหน้าคุ้ยมากี่รอบแล้ว หยิบมาซดน้ำแกงชิมดู เอามือเปล่าหยิบช้อนที่คนก่อนหน้าจับมาเหมือนกัน ตักน้ำตาลพริกป่นเติม ลงมือกิน อูยเผ็ด เอื้อมือหยิบทิชชู่ซับเหงื่อ แต่เผ็ดจนน้ำมูกไหล สั่งน้ำมูกซื้ดดด เอาทิชชู่เช็ด กินเสร็จทิ้งทิชชู่ลงในชามแม่ค้าจะได้เก็บง่าย ๆ
กินก๋วยเตี๋ยวไม่อนามัย เลยหันไปข้าวแกงน่ากินในหม้อเรียงราย แม้ค้าไม่ได้ปิดหน้า ลูกค้าก็ไม่ปิด ยืนสั่งเหนือหม้อน้ำลายกระเซ็นทั้งคนสั่งคนตัก อนามัยไปอีกแบบ
สรุป ผมกินแกงถุงสำเร็จดีกว่าาาาาาาา