เรือนไทย

ในวันหนึ่งซึ่งสงบจบความเศร้า
หน้าเรือนเทาแห่งหนึ่งซึ่งชวนฝัน
คนคนหนึ่งอ้างว้างอย่างเงียบงัน
เพื่อคอยวันวันหนึ่งซึ่งอาจมี

แล้ววันนั้นคือวันดีของชีวิต
วันที่คิดฝันว่าฟ้าเปลี่ยนสี
ปุยเมฆขาวพราวฟ้าหมดราคี
รับคนดีคนหนึ่งซึ่งกลับมา

แม้จะพลาดอาจอภัยได้ทุกสิ่ง
ความเป็นจริงเราต้องสู้อยู่ต่อหน้า
ฝังอดีตที่ผ่านบอกการลา
ณ ป่าช้าความทรงจำของคำลวง

จากสมุดบันทึกที่แต่งเมื่อปี๒๕๑๔

ชอบค่ะ
อ่านแล้วเข้าใจอารมณ์เศร้าของสาวน้อย
เศร้าแล้วหักใจได้
เป็นสาวน้อยที่เข้มแข็ง
ตอนท้าย มองเห็นคำว่า Life goes on ลอยอยู่เมื่อจบบรรทัดสุดท้ายแล้ว

อาจารย์คะ เด็กเตรียมอุดม แผนกศิลปะ ภาษาฝรั่งเศสยุคนั้น ได้เรียนที่เรือนเทาเก่าๆ เป็นเรือนไม้ชั้นเดียวอยู่ตรงข้ามสระบัวและตึกหนึ่งค่ะ  โรแมนติคมาก มีม้านั่งที่ริมสระด้วย เป็นที่มาของกลอนบทนี้
ในอีกไม่กี่เดือนถัดมา ดิฉันก็มาแก้ตอนจบในกลอนบทที่สาม เป็นอีกอย่างหนึ่งค่ะ
จะนำมาลงให้เห็นความเปลี่ยนแปลงในโอกาสต่อไปนะคะ

เข้าใจผิด หากคิดมั่นว่าฉันรัก
หรืออกหัก เพราะเธอร้าง ช่างน่าขัน
เธอมีสิ่งผูกพันใจ กับใครกัน
ความหยามหยัน ฉันมีแน่ให้แก่เธอ

๒๕๑๔

ลงพิมพ์ในคอลัมกลอนของcurrent song hits
หนังสือเพลงคุณภาพของทีมงานรุ่นพี่ๆอย่างคุณสุรชาติ อัศวปรีชา คุณเจียม ลิ้มสดใส และคุณนิค วโรภาส
เสียชีวิตไปสอง คุณสุรชาติ หรือ Mr.Blue ไม่ทราบว่าเป็นอย่างไรบ้าง
คอลัมนี้ ควบคุมโดยคุณตู๋ ชื่นหทัย

และเมื่อกลอนบทใหม่ได้เริ่มต้น
น้ำตาคนผิดหวังก็ยังอยู่
อีกกี่ปีหนอที่ใจจะไม่รู้
และเลิกเฝ้าต่อสู้ กับตัวเอง
รักเขามากเท่าไร ..เจ็บใจมาก
เก็บเศษซากความขื่นขมเขาข่มเหง
ขึ้นมาคิดทีไร ใจวังเวง
แล้วน้ำตา คนเก่ง ก็ไหลริน
ู้
๒๓ ตค. ๒๕๒๒

สืบค้นหาภาพเรือนเทาค่ะ
กูเกิ้ลยังไม่พบ
ศิษย์เก่ารุ่น41ห้อง404
อาจารย์มีภาพเรือนเทาให้ชมมั้ยคะ
คิดถึงจัง

ไม่ทราบมาก่อนเลยว่าตรงข้ามตึกหนึ่งและสระบัวเคยมีเรือนเทามาก่อน
ตอนนี้กลายเป็นตึกศิลปะไปแล้วค่ะ มีม้านั่งอยู่ริมสระบัวแบบที่คุณกุ้งแห้งเยอรมันอธิบายไว้
เป็นมุมที่ชอบที่สุดในโรงเรียนเลยค่ะ ช่วงเดือนกุมภาพันธ์ดอกชมพูพันธุ์ทิพย์จะเริ่มบาน สวยมากเลยค่ะ  :)

(http://www.uppic.org/image-9FC5_54D780A7.jpg)

ภาพถ่ายสระบัวปัจจุบันสวยมากค่ะ

ในที่สุดก็เจอภาพเรือนเทาในFacebookชื่อว่า "Triamudom"
นำภาพมาให้รุ่นลูกหลานเอื้องหลวงชมค่ะ อันที่จริงไปใส่ไว้ในกระทู้"ภาพ" ในหมวด "ระเบียงกวี"ค่ะ
เป็นความทรงจำอันงดงามที่ได้เรียนที่เรือนไม้ที่เป็นตำนานของชาวเตรียมศิลป์แห่งนี้ ก่อนที่จะถูกรื้อสร้างตึกใหม่
วางแผนจะพาลูกกลับไปเยี่ยมสักครั้งค่ะ สามสิบปีกว่ามาแล้ว

ขอบคุณคุณ Kunlamata มากๆเลยค่ะ ที่อุตส่าห์เอาภาพหายากมาให้ชม
รูปที่โพสไว้ เพิ่งถ่ายเมื่ออาทิตย์ที่แล้วค่ะ ถ้าคุณ Kunlamata ได้กลับมาเยี่ยมโรงเรียนอีกครั้ง คงเห็นแต่อาคารเรียนเต็มไปหมด
เคยเห็นรูปเก่าๆ ของโรงเรียนมาหลายรูป แต่ไม่เคยเจอรูปนี้เลย สมัยก่อนเตรียมฯ คงกว้างมากนะคะ เพราะอาคารเรียนยังไม่เยอะเท่าปัจจุบัน
คุณครูเคยเล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อนนั้นเตรียมฯ มีสระน้ำถึงสามสระ แต่ภายหลังก็ถมไป เพื่อสร้างอาคารเรียน ตามจำนวนนักเรียนที่เพิ่มขึ้น

ขออภัยคุณเจ้าของกระทู้ด้วยนะคะ ออกทะเลมาไกลเลย  :-[

เข้าใจว่าคุณ Kulamata ในเมื่ออยู่เรือนเทา คงรู้จักเรือนเหลืองด้วย อยู่ห่างกันประมาณ 50-60 เมตร รู้สึกว่าจะมีสระด้วย แต่เขียวๆ (ตะไคร่) ไม่สวยเหมือนข้างเรือนเทาและเป็นสระเล็ก

ตอนนี้เรือนเหลืองคงไม่มีแล้วกระมัง เห็นส่วนมากเป็นอาคาร พื้นดินและต้นไม้ ส่วนที่เป็นน้ำ ร่มเย็น ชุ่มชื่นมีน้อยมาก
เลยพาลเสียดายไปถึงคลองอรชรด้วย ทั้งที่เป็นไปไม่ได้ที่จะให้มีอยู่ต่อไป ต้องเอาไปทำผิวจราจร

หนูเอื้องหลวงเป็นศิษย์ปัจจุบัน ดิฉันรุ่นคุณป้า/คุณน้าแล้วค่ะ ลูกรุ่นหนูนี่ล่ะมอต้น ขอบคุณที่มาแชร์กันนะคะ พอดีช่วงนี้ติดต่อเพื่อนๆเตรียมไม่ได้เจอกันเลย ทำงานเลี้ยงลูกตัวเป็นเกลียว


คุณ Scarlet ดิฉันจำไม่ค่อยได้เรื่องเรือนเหลือง ช่วงที่เรียนปี๒๕๒๑ เรือนไม้สีอะไรยังจำไม่ได้เลย
สระบัวก็ไม่ค่อยสะอาดนัก ศาลาปิ่นหทัยก็โทรมค่ะช่วงนั้น ที่สนุกก็มีแต่รุ่นพี่ผู้ชายมศ.๕ตอนจบจะเล่นโยนลงสระกัน
เราก็จะอี๋กัน เพราะน้ำในสระมันดูไม่สะอาด
ศิษย์เก่าบางคนเขาเมนท์ว่าเรือนเดียวกัน ทาสีเหลืองครีมช่วงหนึ่ง ดิฉันจำไม่ได้จริงๆค่ะ

ขออภัยเจ้าของกระทู้เช่นกันค่ะ กลอนเพราะมากค่ะซาบซึ้งเรื่องความรักวัยเรียนจริงๆนะคะ มีเพื่อนสองสามคู่ที่เห็นรักกันชอบกัน
บางคู่สมหวังแต่งงานอยู่ด้วยกันจนปัจจุบัน บางคู่ก็เลิกรากันให้พวกเราเห็นเหมือนละคร แต่เป็นชีวิตจริง ร้องไห้ไม่ผิดจากคุณพี่กุ้งเลยค่ะ

นอกจาก "เรือนเทา" ซึ่งเป็นของแผนกศิลป์ที่ต้องหายไปแล้ว อาคารของแผนกวิทย์ก็หายไปด้วยครับ เช่น "ตึก๘" (อยู่ทางทิศเหนือของโรงเรียน ติดกับโรงอาหาร(เก่า)ที่ใช้เป็นที่ประชุมใหญ่ด้วย) "ตึก"อรชร"(อยู่ทางใต้ของ "ตึกหรั่ง" มี "อรชร ๑" และ "อรชร ๒" โดยมีสนามตะกร้ออยู่ระหว่างอาคารทั้งสอง)

ผมมีรูปของอาคารเหล่านี้อยู่ แต่น่าเสียดายที่หาวิธีโพสต์ขึ้นไม่ได้เพราะปัจจุบันใช้ iPad ครับ

เรือนอรชรที่ดิฉันเรียน เป็นคนละเรือนกับเรือนเทา   เพราะมี 2 ชั้น  เป็นเรือนไม้รูปยาว มีระเบียงแล่นผ่านด้านหน้าตลอดทั้งชั้นบนชั้นล่าง หน้าต่างกว้างให้แสงสว่างดีมาก ลมพัดเข้ามาได้ไม่ต้องใช้แอร์หรือพัดลม   เมื่อก่อนเป็นของร.ร.อรชร ต่อมาตกเป็นสมบัติของร.ร.เตรียมอุดม
โรงเรียนเอานักเรียนสายศิลป์มาไว้ที่นี่ทั้งหมด  หลังร.ร.อรชรยุบเลิกไป     ส่วนตึกต่างๆทางถนนพญาไท นักเรียนสายวิทย์ครอบครองเป็นสง่าอยู่ฝ่ายเดียว
นั่งเรียนอยู่ มองนอกหน้าต่างออกไปเห็นร.ร.สาธิตปทุมวันด้วย   ในตอนนั้นยังไม่มีความรู้ว่าร.ร.สาธิตคืออะไร 

ดิฉันเป็นรุ่นแรกที่ได้ใช้ตึกศิลป์ซึ่งเพิ่งสร้างเสร็จใหม่ๆซิงๆ กลิ่นสียังอบอวลกวนจมูก ทันได้เห็นเรือนอรชรที่ถูกทิ้งร้างพร้อมด้วยตำนานว่ามีภารโรงผูกคอตายที่นั่น บ้างก็ว่าเป็นแม่ชีต่างหากล่ะ แต่ที่สรุปตรงกันคือ...ที่นั่นผีดุ :o!   

อีกภาพของเรือนเทาที่เป็นตำนาน ดิฉันกูเกิ้ลเจอในfacebook "triamudom"ค่ะ
เป็นภาพห้อง404 ห้องแรกที่ติดทางด้านโรงอาหาร พอดีเป็นรุ่นพี่ห้องที่ดิฉันเรียนรุ่น40ปีพ.ศ.2520
ดิฉันได้เรียนในปีถัดมาพ.ศ.2521 รุ่น41ค่ะ ศิลป์ภาษาฝรั่งเศสทั้งสองรุ่น

อุ้ย...ทำไมลือเป็นแม่ชีคะ ภารโรงยังพอว่า

ดิฉันเป็นนักเรียนแผนกศิลป ปีหนึ่งเรียนที่เรือนเทา มีสระบัวอยู่ขนานเรือน นักเรียนชายต้องแยกไปนั่งที่อื่นเวลาช่วงพักกลางวัน โรงอาหารยังต้องแบ่งเป็นฝั่งชายฝั่งหญิงเลย ไม่ทราบปัจจุบันเปลี่ยนไปหรือยัง

บรรยากาศเก่าๆแบบนี้ยังพอจำได้ค่ะ   

ตอนดิฉันอยู่ม.6 ทั้งห้องมีนักเรียน 44 คน เป็นชายแค่ 7 และในจำนวนอันน้อยนิดนี้มีที่เป็นชายใจหญิงหนึ่ง และยังมีที่สับสนตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเป็นชายต่อไปอีกดีหรือไม่ปะปนอยู่ด้วยอีกสอง นักเรียนชายแท้จึงถูกจัดเป็นชนกลุ่มน้อยไปโดยปริยาย หลังจากห้องเรียนถูกนักเรียนทั้งหญิงแท้และเทียมยึดอำนาจ พวกชนกลุ่มน้อยไม่กล้าหืออือ และพอนานวันเข้าก็ถูกลืม
ดิฉันจำได้แม่นว่าวันหนึ่ง ชั่วโมงพละที่ต้องเปลี่ยนชุด นักเรียนหญิงก็ปิดห้องเตรียมตัวจะเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน โดยลืมไปจริงๆค่ะว่าห้องนี้มีนักเรียนชายอยู่ด้วย ถ้าไม่มีเสียงตะโกนมาว่า "เฮ้ย! พวกแก  รอให้พวกชั้นออกก่อนไปเดะ!"

แต่ละท่านมีประสบการณ์สนุกสนานกันดีนะคะ
รุ่นดิฉันรวมๆก็มีทั้งชายแมนและชายวูเมิ้นค่ะแต่ชายแมนก็ยังมีมากกว่าอยู่ดี

ตอนนี้แต่ละตึกมีทั้งเด็กวิทย์เด็กศิลป์ผสมกันหมดค่ะ เรียนจบหนึ่งปีก็ย้ายไปเรียนตึกใหม่ บางคนเลยได้อยู่ทุกมุมของโรงเรียนเลยค่ะ
นึกไม่ออกเลยค่ะว่าเมื่อก่อนผู้ชายกับผู้หญิงจะสนิทกันแบบในสมัยนี้ได้ยังไง ถ้าตอนเรียนนั่งแยกกัน ตอนทานอาหารกลางวันก็นั่งคนละฝั่ง
เรียนสายศิลป์ มีผู้ชายสิบกว่าคน ไม่ใช่ผู้ชายไปกว่าครึ่ง อยู่ด้วยกันไปจนจะกลายเป็นพวกเดียวกันหมดแล้วล่ะค่ะ  :-[

เด็กวิทย์ฯ ขอไปเมียงมอง อย่างเดียวครับ  ;D ;D

รุ่น40 41และ42 ชายหญิงรวมกันแล้วค่ะ มีจีบกันชอบกันด้วยที่แมนๆ เพื่อนคู่หนึ่งเรียนห้องเดียวกันจีบกันยาวจนแต่งงานกันค่ะ
เป็นตำนาน"รักอมตะนิรันดร์กาลของรุ่น41"

ในยุคโน้น  ค่านิยมในสังคมไทยไม่ต้องการให้ชายหญิงสนิทกัน โดยเฉพาะในวัยรุ่นหนุ่มสาว   แม้กระทรวงเปิดโอกาสให้มีสหศึกษา แต่อาจารย์ก็สอดส่องเข้มงวด
ย้อนอดีตแล้วพอนึกภาพได้รางๆว่า ในโรงอาหารของสายศิลป์   นักเรียนหญิงปริมาณ 95% ของสถานที่ นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารยาวๆ ทุกโต๊ะ   เว้นโต๊ะสุดท้ายโต๊ะเดียวเป็นของนักเรียนชาย  นั่งรวมกลุ่มกันอยู่อย่างเจียมตัวในอาณาเขตตัวเอง   ไม่มีหญิงใดไปนั่งโต๊ะนั้น และไม่มีชายใดพลัดถิ่นมานั่งโต๊ะอื่นๆที่เหลือ

ป.ล. เพิ่งนึกได้ว่ามีคู่หนึ่งสายวิทย์ จีบกันแล้วเป็นแฟนกันมาจนแต่งงานกันค่ะ   ส่วนสายศิลป์ นึกไม่ออกว่ามีคู่ไหน

พูดถึงตำนานรัก รุ่นดิฉันมีรักข้ามรั้วและข้ามรุ่นอยู่คู่หนึ่งค่ะ เพื่อนคนหนึ่งของดิฉันมีหนุ่มถาปัดมาตามจีบ จำไม่ได้ว่าพี่แกอยู่ปีสองหรือปีสาม ส่วนเพื่อนดิฉันอยู่ม.4 คุณเธอสวยจริงๆค่ะ ประมาณนางพิมพิลาไลยังไงยังงั้น ใบหน้ารูปไข่หวานหยด ผมยาวสลวย ผิวผ่องเป็นยองใย ขนาดดิฉันเป็นผู้หญิงแท้ๆยังมองเพลิน พี่ถาปัดคนนั้นเห็นเข้าถึงได้ต้องมนต์สะกด เดินตามมาจากป้ายรถเมล์  แล้วตามติดกันมา เช้าถึงเย็นถึงนับตั้งแต่วันนั้น
แรกๆพวกเราก็เข้าใจว่าเป็นพี่ชาย ตอนหลังความแตก อาจารย์ที่ปรึกษาถึงกับเรียกพี่คนนั้นมาพบ (อาจารย์สมัยนั้นเหมือนพ่อแม่เลยนะคะ) พี่แกก็ยืนยันความบริสุทธิ์ใจว่าไม่ได้หลอกเด็ก แกรักจริงหวังแต่ง
เมื่อเรียนจบก่อน พี่แกก็รอจนกระทั่งเพื่อนดิฉันเรียนจบจากครุฯ จุฬาก็แต่งงานกันเลยทันที  จบลงอย่างแฮปปี้เอ็นดิ้ง ;D

สวัสดีทุกท่านค่ะ ที่เข้ามากระทู้ที่เขียนไว้นานมาก เรือนเทา เป็นเรื่องคลาสสิค แวะมาลงรูปสมัยเรียนให้ดูกันค่ะ ถ่ายจากริมสระ หลังตึกหนึ่ง เห็นเรือนเทาเป็นฉากหลัง พอได้อารมณ์นะคะ

มีนักเรียนชายในห้องคนเดียวหรือคะคุณกุ้ง
ถ่ายรูปยืนแยกจากนักเรียนหญิงเสียด้วย

หัวหน้าห้องน่ะค่ะ เขารู้ว่าพวกเราจะไปถ่ายรูปกัน เลยเดินตามมา...

โห อ่านแล้วประทับใจตรงที่อาจารย์ที่ปรึกษาถึงกับเรียกตัวมาถามแทนพ่อแม่เลยทีเดียว สมัยก่อนนักเรียนคงจะยังมีไม่เยอะ อาจารย์ดูแลทั่วถึง รู้ถึงความเป็นไป คอยเป็นหูเป็นตาแทนผู้ปกครองได้หมดเลย

อาจารย์สมัยนั้นเอาใจใส่นักเรียนจริงๆค่ะ(แถมดุอีกต่างหาก) จำได้ว่าตอนเช้า อาจารย์ฝ่ายปกครองมักจะไปยืนตรงประตูทางเข้า คอยดู(หรือจับผิด555)ว่ามีใครทำผิดกฏรึเปล่า ดูกันตั้งแต่เสื้อผ้าหน้าผม เช่น นักรียนชายผมยาวเกินไปรึเปล่า นักเรียนหญิงมีทรงผมผิดระเบียบมั้ย คือคนที่ไว้ผมยาวต้องรวบให้เรียบร้อย หรือถักเปีย จะปล่อยผมยาวสยายเซ็กซี่ไม่ได้เป็นอันขาด โบว์ติดผมก็อนุญาตให้ใช้ได้แต่เฉพาะสีดำ ขาว น้ำเงิน น้ำตาล ห้ามสวมใส่เครื่องประดับมีค่าใดๆทั้งสิ้น ฯลฯ ดิฉันเคยโดนอาจารย์ฝ่ายปกครองเรียกให้หยุดที่ตรงหน้าประตูครั้งหนึ่ง จำได้ว่าได้ยินแค่นั้น ใจก็หล่นลงไปถึงตาตุ่มแล้วค่ะ :o

อาจารย์ผิวจันทร์รึเปล่าคะ

สมัยดิฉัน เป็นยุคสาวๆนุ่งสั้นกันทั้งเมือง  นักเรียนหญิงร.ร.อื่นก็นุ่งกระโปรงเห็นเข่า  เสื้อตัวหลวมๆใหญ่ๆดึงชายเสื้อปิดเข็มขัด ดูเท่มากในสายตาวัยรุ่นด้วยกัน
มีแต่นักเรียนเตรียม เสื้อดึงตึงเป๊ะจนเห็นเข็มขัดทั้งเส้น  กระโปรงยาวคลุมเข่า สุดเชยในสายตาพวกเรา

ถ้าอาจารย์ผิวจันทร์จับได้ว่ากระโปรงใครสั้นเห็นหัวเข่า(แม้เพียงครึ่งเดียว) นักเรียนคนนั้นก็จะถูกเลาะชายกระโปรงให้เดินชายลุ่ยอยู่ยังงั้นทั้งวัน    กลับไปบ้านค่อยเย็บชายให้เรียบร้อย
นักเรียนชายก็เช่นกัน

เพื่อนนักเรียนหญิงของดิฉันประกอบวีรกรรม  พอเห็นอาจารย์ผิวจันทร์ยืนเฝ้าประตูโรงเรียน   ตัวเองนุ่งสั้นเกินระเบียบ  คือใช้วิธีม้วนเอวกระโปรงขึ้นไปเวลาเดินทางมาจากบ้านเพราะอายกระโปรงยาว กะจะม้วนลงตอนเข้าแถว แต่ไม่ทัน    ก็ใช้วิธีวิ่งหนีเอาดื้อๆ  คิดว่าจะเอาตัวรอด หายเข้าไปปะปนในหมู่นักเรียนด้วยกัน   เพราะอาจารย์ไม่อาจประกอบวีรกรรมวิ่งไล่ได้   แต่อาจารย์ก็มีทีเด็ดกว่าคือตะโกนเรียกนักเรียนชายให้วิ่งไล่ เอาตัวมาให้ลงทัณฑ์

นักเรียนชายคนนั้นชื่อพี่กนก  หุ่นยุ้ยในสมัยนั้น  แกก็วิ่งตัวกระเพื่อมไล่ตามเพื่อนไป   เพื่อนผอมกว่าวิ่งหนีข้ามรั้วไปได้   พี่กนกปีนข้ามไม่ทัน ได้แต่ปีนเกาะรั้วตะโกนให้หยุด    เพื่อนหันมาเห็นรั้วไม้โยกไปโยกมาทำท่าจะล้มตามน้ำหนักพี่กนก  ก็เลยขำ หันมาหัวเราะกลิ้ง   เลยหนีไม่ทันโดนจับตัวมาให้เลาะชายกระโปรงตามระเบียบ

อาจารย์นิคมค่ะ นามสกุลอะไรจำไม่ได้แล้วค่ะ จำได้แม่นแค่ว่าตัวเล็กๆแต่เสียงดังมากกกก เรียกใครที คนนั้นได้ขนหัวลุก

สงสัยอาจารย์ผิวจันทร์จะเกษียณไปแล้ว   ท่านตัวผอมๆบางๆ สวมชุดสีเทาซึ่งเป็นเครื่องแบบอาจารย์หญิง   แต่เห็นตัวเล็กๆ อย่างนี้ น่าเกรงขามสุดๆ

สมัยดิฉัน อาจารย์ไม่สวมเครื่องแบบแล้วค่ะ อาจารย์ส่วนใหญ่ยังสาวและค่อนข้างสวยถึงสวยมาก ได้ยินมาว่าบางท่านเป็นสาวอักษรอดีตดาวจุฬา  และจำได้ว่ามีอาจารย์สอนภาษาฝรั่งเศสท่านหนึ่ง เพิ่งจบมาจากซอร์บอนน์ เป็นสาวเปรี้ยว แต่งตัวเก๋สุดๆ เป็นไอดอลของพวกนักเรียนหญิงเลยละค่ะ ;D      

คุณกุ้งแห้งเยอรมันห่างหายจากเรือนไทยนานมาก
ตอนนี้กระทู้..ใครเป็นใครในเรือนไทย.. กำลังฮ็อต
ในฐานะนักเรียนเฝ้าอยู่หลังห้องมานาน ขอเป็นตัวแทนเรียนเชิญคุณกุ้งที่กระทู้นั้นด้วยนะครับ

เย็นนี้ใครไปงาน"คืนสู่เหย้า78ปี ต.อ.บ้านแห่งรัก"บ้างคะ
ดิฉันนัดเพื่อนรุ่น41ด้วยกันไม่ได้ ติดภารกิจกันค่ะ

หนูไปร่วมงานเย็นนี้แน่นอนค่ะ น่าเสียดายไม่ทราบว่าสมาชิกเรือนไทยแต่ละท่านตัวจริงเป็นยังไง ไม่อย่างนั้นจะขออนุญาตเข้าไปสวัสดี :-[

เสียดายจังที่ไปไม่ได้ แล้วมาเล่าให้ฟังบ้างนะคะ

http://youtu.be/qjdPsW2WFZ0 (http://youtu.be/qjdPsW2WFZ0)
นำคลิปวิดิโอมาให้ชมค่ะ ไม่ได้ไปเพราะเพื่อนๆติดงานภารกิจกันหัวฟู

ตำนานเรือนเทาเวอร์ชั่นคุณกุ้งแห้งซึ้งเศร้า
ลองดูตำนานเรือนเทาเวอร์ชั่นดิฉันดูบ้างนะคะ
คุณแม่เข้มงวดห้ามมีแฟนค่ะ ก็เลยหมดปัญหาสนุกฮาอย่างเดียวแนวไฮเปอร์

"ตำนานเรือนเทาของป้ากุล(ห้อง๔๐๔ รุ่น ๔๑)"

ย้อนอดีตเรือนเทาในคราวนั้น
แสนสุขสันต์หรรษาหาใดเปรียบ
รับน้องบ่อยสามคราอาหารเพียบ
พี่ทานเรียบเต้าหู้ทอดยอดเยี่ยมจริง

ไปรับน้องบ้านพี่ใหญ่ใสสนุก
อีกครั้งเขาใหญ่สุขสนุกยิ่ง
เพื่อนห้องอื่นอิจฉามาค่อนติง
รับน้องบ่อยขำกลิ้งมุ้งมิ้งฮา

บรรยากาศเรือนเทาอบอ้าวบ้าง
เวลาพักเหม็นส้วมข้างนั่งติดฝา
อุดจมูกค้อนกลิ่นส้วมอ่วมอุรา
อาจารย์ปล่อยวิ่งออกมาหน้าสระบัว

เพื่อนมากมายอยู่ตึกหนึ่งจึงเดินดุ่ม
ไปชุมนุมเพื่อนเก่าเย้าเล่นหัว
เพื่อนชวนเดินไปตึกวิทย์คิดพันพัว
แต่พอเห็นก็กลัวตัวอะไร

ใส่แว่นหนาหัวเกรียนเหมือนเรียนหนัก
หันมามองหัวเราะคั่กอยากวิ่งไล่
บอกเพื่อนวิ่งไปสาธิตฟิตอีกไกล
วิ่งกลับมาเรือนเทาได้ทันเวลา

นั่งสลึมสลืออื้อหือเหนื่อย
อาจารย์ออกฟุบเปื่อยเหนื่อยจริงหนา
เพื่อนเรียกลิงวิ่งซนลนไปมา
ตำนานเรือนเทาของป้าฮาอย่างเดียว

๑๓ มีนาคม ๒๕๕๘

ไม่รู้จักเรือนเทา

ใครไม่รูจักคะอาจารย์เทาชมพู

ดิฉันไม่รู้จักค่ะ ไม่เคยเรียน รู้จักแต่เรือนอรชร

สรุปว่า ภายหลังนร.สายศิลป์สลับไปเรียนตึกด้านหน้า มีเรือนเทาหลังอาจารย์เทาชมพูเรียนนั่นเอง

รุ่นดิฉันกับรุ่นหลังอีกรุ่น เรียนที่เรือนอรชรซึ่งเป็นเรือนไม้ยาวๆ 2 ชั้น    ส่วนสายวิทย์เรียนในตึกทางถนนพญาไททั้งหมด 
หลังจากนั้นเดาว่าอาจารย์คงพาพวกสายศิลป์ไปเรียนทางด้านถนนพญาไท  เรือนอรชรถูกรื้อไปเมื่อใดก็ไม่ทราบค่ะ

สมัยผม อาคารอรชรยังอยู่ครับ แต่น่าจะไม่ได้ใช้ในการเรียนการสอนแล้ว มีแต่ห้องพยาบาล มีสภาพเป็นอาคารไม้เก่าโทรมอยู่หลังตึกคุณหญิงหรั่ง เข้าใจว่าน่าจะถูกรื้อไปนานแล้วครับ

ส่วนเรือนเทา ผมไม่ทันเห็นครับ เข้าใจว่าถูกรื้อสร้างเป็นตึกศิลปะขึ้นมาแทน อยู่หลังตึก 1 คั่นกันด้วยสระน้ำใช่ไหมครับ หากไม่ใช่ก็เดาว่าน่าจะเป็นตรงตำแหน่งตึก 9 หรือโรงอาหารตึก 9 ครับ

ส่วนอาจารย์นิคม วงศ์วานิชย์ ผมอยู่ทันสมัยท่านนำภาพถ่ายนู้ดผลงานของท่านมาแสดงในงานโรงเรียนครั้งหนึ่ง เป็นเรื่องลือลั่นสนั่นโรงเรียนเลยครับ

ไม่ทราบว่าเป็นงานอะไรเหรอคะ อาจารย์นิคมถึงมีโอกาสเอาภาพถ่ายมาโชว์
อย่างนี้รุ่นพี่สมัยนั้นคงเข้าไปมุงดูกันเยอะแยะแน่เลย  ;D

ไม่รู้จักอาจารย์นิคม   สมัยดิฉันมีอาจารย์นิรันดร์ นวมารค และอ.ลัยอาจ ภมะลาภา  อ.คุณหญิงบุญเลื่อน เครือตราชูเป็นผ.อ.โรงเรียนค่ะ

อาจารย์นิคม วงศ์วานิชย์ ผมอยู่ทันสมัยท่านนำภาพถ่ายนู้ดผลงานของท่านมาแสดงในงานโรงเรียนครั้งหนึ่ง เป็นเรื่องลือลั่นสนั่นโรงเรียนเลยครับ
[/quote]
สมัยนั้นอาจารย์นิคมยังหนุ่มอยู่หรือคะ สมัยที่ดิฉันเรียน ท่านเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองที่มีอาวุโสสูง แล้วก็ดุมากด้วย     

ตอนนั้นอาจารย์นิคมท่านก็เป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองอาวุโส(และดุ)มากอยู่แล้วครับ งานนั้นผมก็จำไม่ได้เสียแล้วว่าเป็นงานอะไร แต่เป็นงานออกร้านภายในโรงเรียน ไม่ได้อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้ามา จำได้แต่ว่าปีนั้นคุณลลิตา ปัญโญภาสเรียนอยู่ ม.4 ละครเรื่องปริศนากำลังดังอยู่ทีเดียว

นึกออกอีกอย่างหนึ่งคือ ปีนั้นมีละครเวทีของโรงเรียนเล่นเรื่องวิวาหพระสมุทรพระราชนิพนธ์ในรัชกาลที่ 6 อ.เผ่าทอง ทองเจือ เล่นเป็นพระเอกคู่กับคุณหมิวครับ

เล่าถึงคุณหมิว ดิฉันกับลูกเพิ่งไปพบเธอกับคุณแม่จารุวรรณมาทานข้าวร้านเดียวกัน ที่ห้างในซอยวัชรพล
ยังเล่าให้ลูกฟังว่าคุณหมิวก็เป็นศิษย์เก่าเตรียมฯ
ว่าแต่รูปนู้ดของท่านอาจารย์นิคม คงทำให้นร.ตาสว่างถ้าได้เห็นตอนบ่าย จำได้ว่าง่วงสลบบางวันที่เหนื่อยมากๆ

คุณแม่จารุวรรณ ตอนที่ท่านแสดงในภาพยนต์เรื่่อง "หุ่นไล่กา" ยุคช่อง 7 ยังมี 2 สี คือสีขาวกับสีดำ

ดิฉันได้ดูค่ะ ตอนนั้นยังเด็กๆไปรร.ชอบมากค่ะสนุกดี